BRESKENSCHE COURANT Nieuws- en Advertentieblad voor geheel Zeeuwsch-Vlaanderen W. D. Winnifred de Pelskoningin Verschijnt iederen DINSDAG- en VRIJDAGAVOND. Telefoon 21. Postgiro 50895 Uitgave E. BOOM-BLIEK - Breskens FEUILLETON Een stad, door strafgevangenen gesticht, 45ste jaargang Dinsdag 7 Juli 1936 Nummer 4150 ABONNEMENTSPRIJS Per drie maanden I 1.25 Buiten Breskens per drie maanden I 1.40 Franco per post per jaar f 5.00 Buitenland per jaar f 6.50 - Alles bij vooruitbetaling. ADVERTENTIEPRIJS Van 1-5 regels 10,75. Iedere regel meer I0;15. Ingez. Med. 30 ct. per regel Abonnements-advertenties groote korting. Kleine Advertenties tot hoogstens 5 regels 0.40 (bij vooruitbetaling) Een centraal lichaam voor vreemdelingenverkeer. o De Commissie inzake het Vreem delingenverkeer heeft aan de regee ring formeele organisatie voorge steld. De commissie is van oordeel, dat de bevordering van het vreemde lingenverkeer een zaak van groot nationaal belang is. Zij mag niet uitsluitend overgelaten worden aan de wisselvalligheden van het onvol doend gecoördineerde, doch boven dien doorloopenid zwak gefundeerde initiatief van „in federatief verband werkende particuliere vereenigingen, noch ook aan de uiteraard op eigen voordeel ingestelde particuliere be moeiingen der direct belangheb bende bedrijfsgroepen. Deze conslusie stelt dus vast, dat gebroken moet worden met het ove rigens loffelijk streven van de Alge- tneene Nederlandsche Vereeniging voor Vreemdelingenverkeer (A.N. V.V.). Deze vereeniging is in 1916 ontstaan uit de samensmelting van dien Bond van V. v. V. V. en het Centrale Bureau voor Propaganda voor Nederland. De organisatie heeft een bureau in den Haag met een directeur, een bezoldigden secreta ris-penningmeester, vier dames en eenig bijkomstig personeel, terwijl daaraan levens verbonden zijn een aantal vertegenwoordigers in het bui tenland, die meer een kostenvergoe ding dan salaris ontvangen. Het hoogste orgaan is het hoofdbestuur, waaruit zich een dagelijksch bestuur heeft gecondenseerd. Éénmaal per jaar wq^dt een algemeene vergade ring gehouden. Voor haar publicaues beschikt de vereeniging over het maandblad „Ons Nederland". Voorts bestaan er in Nederland omtrent 150 plaatselijke en geweste lijke vereenigingen voor vreemdelin genverkeer, waarvan misschien een twintigtal voor de A.N.V.V. van eenig belang isi ten opzichte van haar werk in het buitenland. Ter wille van het contact met de plaatse lijke vereenigingen voor vreemdelin genverkeer schrijft het dagelijksch bestuur af en toe bijeenkomsten uit met de secretarissen dier organisa ties. Enkele van deze plaatselijke vereenigingen hebben een bezoldig den ambtenaar in dienst. Deze A.N.V.V. heeft sinds hare oprichting te kampen gehad met 65. Roman van II. COURTHS-MAHLER met autorisatie uit het Duitsch vertaald door Mevr. J.P.WESSELINK-v. Rossum 0 Hij keek haar met een uitdruk king aan, die haar diep ontroerde Hij kon niet spreken. Zonder iets te antwoorden maakte hij de ski's van haar voeten los. Toen hij dat bij den gewonden voet deed, kromp zij pijnlijk ineen. Maar toen hij haar angstig aankeek, glimlachte zij dap per. „Het is niet erg, het doet maar een beetje pijn". Hij wierp de ski's terzijde. „Ik moet de laars van den gewonden voet losmaken," zei hij schor. Eerst stapelde hij de sneeuw achter haar rug hoog op en legde er eenige tak ken overheen, zoodat zij er tegen kon leunen en beter zitten. „Hoe lang ligt u reeds hier?" chronisch geldgebrek. Men is aan gewezen op subsidies van de over heid, van andere organisaties, die zelf veelal eveneens in geldzorgen verkeeren, van particuliere bedrijven op het gebied der vreemdelingen industrie. Bijdragen uit bovenge noemde bronnen hebben zich uiter aard bijzonder kwetsbaar getoond in tijden van bezuiniging. Voort-, wor den bijdragen ontvangen van de aan gesloten plaatselijke vereenigingen, die gehouden zijn om 10 pCt. harer inkomsten uit contributies aan de A.N.V.V. af te staan, hetgeen bij el kaar een percent of vijf van het budget der algemeene vereeniging pleegt uit te maken. Aan de plaat selijke vereenigingen is het recht op een aantal plaatsen in het hoofdbe stuur toegekend. Daarin hebben eveneens zitting vertegenwoordigers van de verkeersondernemingen en zan andere belanghebbende bedrij ven, alsmede van vereenigingen, wier algemeene taak aan het vreemdelin genverkeer ten goede komt. De re geering is in het hoofdbestuur ver tegenwoordigd door een regeerings- commissaris en drie regeeringsgede- legeerden. Wij ontleenen deze mededeelingen aan het verslag der commissie, die ons ook mededeelt, dat het totale budget der vereeniging slechts f 81,600 bedraagt. Deze organisatie kan ook naar ons inzicht hoe veel er ook individueel wordt ge praesteerd niet bevredigend wer ken: te weinig steun van boven en veelal belemmerd in de peripheric. Zoo komt de commissie er toe de oprichting van een semd-officieel lichaam noodig te verklaren. Zij doet dit onider volle waardee ring van al hetgeen langs de banen der A.N.V.V., in weerwil van niet te onderschatten moeilijkheden, toch nog voor het algemeene belang be reikt is kunnen worden. Niettemin beveelt zij aan, de behartiging, de concentratie en den verderen opbouw van het vreemdelingenverkeer voor taan toe te vertrouwen aan een cen traal lichaam, dat aan de overheid het benoodigde gezag moge ont leenen, doch overigens die mate van zelfstandigheid en vrijheid van actie zal bezitten, welke vereischt is om de bij werkzaamheden van dezen aard behoorende methodes van het particuliere bedrijfsleven te kunnen toepassen. In aansluiting aan het inter nationale spraakgebruik zou de com- „Niet lang u hoorde reeds mijn tweeden roep". Hij haalde diep adem. „Geluk- kigl" Voorzichtig verwijderde hij nu slobkous, laars en kous van den ge wonden voet. Zij voelde, hoe zijn handen daarbij beefden. Zij klemde de tanden op elkaar om niet van pijn te steunen. Eindelijk had hij den gewonden voet ontbloot. Hij zag aan den en kel rood en was daar sterk gezwol len. Zorgvuldig onderzocht hij den voet en al zijn kracht verzamelend greep hij hem stevig bij den hiel en bracht hem met een vasten greep weer in 't gelid. Zij slaakte nu toch even een kreet. Het angstzweet stond hem op 't voorhoofd. Hij wist dat hij haar pijn moest doen. „Nu zal het dadelijk beter worden Miss Hartau. Ik moest den voet weer in 't gelid brengen, dat heeft pijn gedaan, niet waar?" Met witte lippen glimlachte zij hem toe. „Wel een beetje, ja". „Wat bent u dapper," zei hij zacht en legde nu losse sneeuw op het ge zwollen gedeelte. Dat verzachtte de pijn dadelijk. „O, nu is het al veel beter, Mr. Salten, ik dank u. Maar hoe kom missie aan dit centrale lichaam een semi-officieel karakter willen toeken nen en het willen noemen „Nationaal Instituut voor het Toerisme," dat te 's-Gravenhage ware te vestigen. De bij uitstek algemeene belan gen, welke de samenleving op di recte of indirecte wijze bij het vreem delingenverkeer heeft, wettigen naar het oordeel der commissie de op vatting, dat het aanboren van deze bronnen van welvaart bekostigd dient te worden uit de openbare middelen. Zij acht daarvoor noodig een bedrag van f 500.000 per jaar. Hoe zal nu de leiding van dit centraal instituut moeten zijn? De commissie beveelt de benneming aan van een bezoldigden commissaris- generaal voor het vreemdelingenver keer, die ware bij te staan door een plaatsvervanger, wien de taak van directeur der organisatie ware toe te vertrouwen. Op den arbeid van deze func tionarissen dient toezicht te worden gehouden door een raad van beheer, welks leden door de regeering zul len worden benoemd. De taak van den raad van beheer zal zijn het vaststellen van de algemeene richt lijnen voor het beleid van het insti tuut, alsmede het opmaken van de jaarlijksche begrootingen en het af leggen van verantwoording. Deze raad van beheer dient naar de meening der commissie te wor den samengesteld uit een klein aan tal personen, wier individueele kun digheden en ervaring waarborg moe ten bieden voor een zakelijke be hartiging van dit onderdeel der na tionale welvaart, op een zoo breed mogelijke basis van algemeen be lang. Met deze omschrijving wil de commissie doen blijken van haar ge voelen, dat dit college vooral niet dient te zijn een weerspiegeling of groepsgewijze vertegenwoordiging van bepaalde belangensferen. Ons lijkt dit goed gezien. Indien de commissaris-generaal een man van breede lijn is, zal hij met alle belanghebbenden geregeld in con tact staan. In de leiding van het in stituut behooren echter personen te zijn vertegenwoordigd, die door hun beschaving, werkkring en bereisd heid over een byeeden blik beschik ken en die daardoor ook voor den psychologischen kant van het vraag stuk oog hebben. De hier aanbevolen organisatie lijkt ons zeer juist opgezet. Degroo te plaats, die het rapport ook toe kent aan buitenlandsche vertegen woordigers van het instituut en aan de wijze van reclame maken tot ver over de grens is uitmuntend gedocu menteerd. Wij hebben den indruk, dat zoo wel in het binnenland als in. het buitenland nog veel voortreffelijk werk voor het aantrekken van vreem delingen valt te verrichten. Dat de commissie voorstelt door eenige districtscommissies in het binnenland het contact tusschen het centrale lichaam en de plaatselijke en ge westelijke organisaties te doen leg gen, lijkt ons in het kader van wat de commissie overigens voorstelt en mede in verband met wat nu een maal al gegroeid is, uitstekend. Maar wat wij noodig hebben om te verhinderen, dat de vreemdelingen van ons land wegblijven, is in de eerste plaats te zorgen dat ons land goedkooper en aantrekkelijker wordt. Moge de proef tot het verkrijgbaar stellen van versch brood bij het ont bijt in hotels blijken dat de oogen open gaan. ik naar huis ik kan onmogelijk loopen". Hij waagde haar niet aan te zien, geheel zijn innerlijk wezen was ont roerd. Hij wist, dat als hij haar nu aankeek, hij haar in zijn armen zou nemen en zijn mond als een van dorst versmachtende op den hare zou drukken. Dat mocht niet gebeu ren. Hij sprong op en stond hoog op gericht voor haar. Zijn oogen keken over haar heen. „Ik zal u natuurlijk naar huis dragen. Miss Hartau. Een beter vervoermiddel hebben wij hier niet. En u moet zoo vlug mogelijk naar huis gebracht worden". Nadat hij dit gezegd had, boog hij zich neer naast de doode berin en legde Winnifred's ski's er naast Daarop stapelde hij snel eenige tak ken. „Uw ski's halen wij morgen met de berin," zei hij, een onver schillige kalmte voorwendend. Zij merkte echter zeer goed. hoe opgewonden hij was. Toen hij, na dat hij zichzelf weer in bedwang had, op haar toetrad, vroeg zij, on gerust naar hem opziend: „U bent zeker heel boos op mij dat ik u zooveel moeite geef". Hij schudde slechts zwijgend het hoofd. Daama knielde hij weer naast Het is feitelijk geen wonder: een kolonistenstad, welke uit een neder zetting van strafgevangenen werd ge boren. Daar kan men niet veel rust, kalmte en karakter van verwachten. Toch was ik verrast, toen ik Sydney leerde kennen. Hoe weinig oorspron kelijks trof ik daar aan. Ik had ge hoopt, hier nog iets van de woest heid der oude goudgraverssteden te rug te vinden. Desillusie! Ik wandel de door de kleurlooze namaak- Amierikaansche voorstadjes. Lawaai, trams, auto's, lichtreclame, Wool- worthwinkels, loudspeakers, kranten- verkoopers en drukdoende, winke lende en zakenmenschen. De bevolking heeft hier een zeer zonderlinge en primitieve voorstel ling van civilisatie. Zij kent geen grooter ideaal, dan in taal, houding en kleeding den Amerikaan na te bootsen. Slechts de families der Fransche wolmagnaten maken een uitzondering; zij alleen blijven ori gineel. Zij schijnen nog te leven in een atmosfeer van Lille en Roubaix en schijnen zich weinig op .te houden met de Australische Amerikanen Gisteren maakte ik een tocht naar den Blauwen Berg, in de Australi sche Alpen gelegen. Eindelijk, dacht jk, zul je iets zien van het vroegere, schoone Australië en werkelijk, mijn tocht was de moeite waard. Doch na twee uur moest ik weer terug naar mijn klein hotelletje, waarach ter een sanatorium ligt, welks pa tiënten even goed in Davos of in het Schwarzwald hadden kunnen lig gen Ik vond geen romantiek rneerl Wie het romantisch Australië wil leeren kennen, moet zich meer moei te geven. In Brisbane vindt hij er iets van .terug. De oude, vervallen huizen spreken van een vroegeren, meer romantischen tijd. En daar vindt men ook de aardige winkeltjes, waar de vreemdeling schildpaddoos jes, paarlkettingen en andere souve nirs kan koopen. En natuurlijk een groot aantal café's en bars. De ezeltjes zijn hier ook nog niet ge heel verdrongen door de onroman tische motor. Hier vond ik werkelijk iets terug van hetgeen ik las in mijn jeugdboeken. Totaal verwesterlijkt is echter Queensland. Queensland is het cen trum der schapenfokkers. Het dankt zijn ontwikkeling aan het fejt, dat uit de 29 schapen, die door kolonis ten in de 18e eeuw op schepen hier naar toe werden gebracht, intus- schen meer dan 100 millioen werden geborenl Australië levert thans 403.000 ton wol, eèn vierde deel der geheele wolproductie der wereld. Toen ik het station .te Queensland verliet, Jiad ik ongelijk, de paarden drijvers met hun trappershoeden en hun bruinlederen broeken, die achter hun dieren aanjoegen, voor statisten van teen of andere filmmaatschappij aan te zien. Het waren cowboys, ge garandeerd echte cowboys 1 Deze boys moet men beter leeren ken nen, werd mij gezegd Den volgenden dag liet ik mij door Mr. Harding, mijn gastheer, naar een ranche brengen. Eerst ging de reis door de steppen, aan wier horizont stijle bergen oprezen. Later doorkruisten wij een stuk Australisch bosch. Het verwonderde mij, dat men door dit stuk oerwoud een compleet telegraafnet heeft kunnen aanleggen. Inplaats van kannibalen- dorpen te ontmoeten, zagen wij hier en daar keurige benzinepompen op gesteld! „Ik zal U eerst mijn koeien laten zien," sprak mijn gastheer, die op zijn veestapel bijzonder trotsch is. De teelt van groot vee is in Austra- haar neer en legde nog eens weer versche sneeuw op den gezwollen voet. Dat deed hij alles zonder haar aan te zien. En zoo zei hij nu ook „Nu moet ik uw kous en de slob kous weer aantrekken, Miss Hartau anders bevriest uw voet". Zij ljet hem begaan en keek on gerust in zijn bleek, trillend gelaat. „U bent toch boos op mij," klaagde zij bedrukt. Toen keek hij haar aan, dat zij er van beefde. „Miss Hartau maak het mij niet te moeilijk, kalm te blijven. Ik ik ben nog buiten mijzelf van ontzetting, als ik be denk, wat u had kunnen overkomen Boos zijn ach neen hoe zou ik dat kunnen? Indien u in mijn hart zoudt kunnen lezen hoe ik in zorg verkèer over u en hoe het mij treft, dat u zich terwille van mij in gevaar hebt begeven ter- wille van mij". Hij klemde de tanden op elkaar. Hoe kon dit aanvallige, lieve kind vermoeden, hoe het er in hem uit zag? Zij was er zich misschien nauwe lijks zelf bewust van, wat haar ge dreven had, naar hem toe te snellen. Hij greep plotseling haar handen en drukte zijn lippen er op. „Ge lukkig, dat ik uw roepen dadelijk heb gehoord. Maar wij moeten nu op weg gaan. Uw handen zijn heelemaal koud. Waar zijn uw hand schoenen? Hier vlug de handen er in gestoken. Is uw voet warm genoeg?" „O ja ik heb een gevoel, of hij gloeit". Hij hing zijn geweer weer over den schouder, nadat hij zijn ski's weer had aangetrokken en trad op haar toe. „Nu moet u uw armen om mijn hals slaan, Miss Hartau, opdat ik u kan optillen zonder u pijn te doen". Zij bloosde plotseling, maar deed gehoorzaam, wat hij haar had be volen. Hij tilde haar als een kind op, greep naar zijn stok, waarop hij kon steunen en ging zoo snel mogelijk vooruit op zijn ski's. Het ging natuurlijk niet zoo vlug, als hij wel wenschte. Hij haalde zwaar en moeilijk adem. Het kostte hem groote inspanning, kalm te blij ven, met den lieven last op zijn ar men. Haar lippen waren zoo dicht bij -de zijne en het blonde haar dat uit haar bontmuts was ontsnapt, raakte zijn wangen. Het was werke lijk moeilijk voor hem kalm te schij nen.

Krantenbank Zeeland

Breskensche Courant | 1936 | | pagina 1