BRESKENSCHE COURANT Nieuws- en Advertentieblad voor geheel Zeeuwsch-Vlaanderen W. D. Een bewogen vergadering van den Volkenbond Winnifred de Pelskoningin. nare Hoofdpijn AKKERTJES Verschijnt iederen DINSDAG- en VRIJDAGAVOND. Telefoon 21. Postgiro 50895 Uitgave E. BOOM-BLIEK - Breskens FEUILLETON 45ste jaargang Vrijdag 3 Juli 1936 Nummer 4149 ABONNEMENTSPRIJS Per drie maanden 1.25. Buiten Breskens per drie maanden I 1.40. Franco per post per jaar I 5.00 Buitenland per jaar f 6.50 Alles bij vooruitbetaling. ADVERTENTIEPRIJS Van 1-5 regels 10,75. Iedere regel meer I0;15. Ingez. Med. 30 ct. per regel Abonnements-advertenties groote korting. Kleine Advertenties tot hoogstens 5 regels I 0.40 (bij vooruitbetaling) Dit nummer bestaat uit twee bladen. EERSTE BLAD. Italiaansche Journalisten met geweld uit de zaal verwijderd. Een krachtig pleidooi van den Negus. ,,Welk antwoord zal ik aan mijn volk terug kunnen brengen". De negus verontschuldigde zich in de Fransche taal, dat hij niet in deze taal de Volkenbondsvergadering zou toespreken. Hij meende echter beter en krachtiger zijn gedachten in zijn eigen taai, het Amharisch, te kun nen uitdrukken. Hij begon met den uitroep: ,,lk, Haile Selassié, de eerste keizer van Abessinië, ben hier vandaag geko men om de gerechtigheid, die aan mijn volk verschuldigd is, op te eischen, evenals de hulpverleening, die aan mijn volk acht maanden geleden beloofd is door vijftig sta ten, die toegezegd hebben dat een aanval, die op mijn land gedaan is, een schending is van ieder verdrag. Niemand anders dan de keizer van Abessinië zelve, kan aan deze vijftig staten het beroep van het Abessijn sche volk overbrengen. De negus erkende hierop, dat het zonder precedent is, dat een staats hoofd zelf het woord in de Volken bondsvergadering neemt ter verdedi ging van zijn volk, maar het is even eens zonder precedent, dat een re geering overgaat tot een systemati sche uitroeiing van een ander volk met de meest barbaarsche middelen, ondanks de plechtige beloften, die deze regeering aan alle volkeren van de wereld gegeven had, om niet tot een veroveringsoorlog haar toevlucht te nemen. De negus acht het zijn plicht te beschrijven, op welke wijze de Ita lianen in Abessinië den oorlog ge voerd hebben als een schrikwekkend voorbeeld van het lot, dat de andere staten zou kunnen bedreigen wan neer zij zich bij voldongen feiten zouden neerleggen. Hij toonde aan, dat de Italianen bij de omsingeling van Makallé be vreesd als zij waren voor een neder laag, hun toevlucht namen tot ype- riete. Zij hadden hiervoor speciale toestellen op de vleugels van hun vliegtuigen bevestigd, die een fijnen regen van dit gas op uitgestrekt Dinsdag was het den eersten dag van de voortzetting van de ze-tiende V olkenbondsvergadcring. De Negus zou in deze eerste ver gadering ook het woord voeren. Zijn aanwezigheid en zijn spreken heeft evenwel aanleiding gegeven tot inci denten, die heel wat beroering ver wekten. Bij de opening der algemeene dis cussies, toen de Voorzitter, Van Zee land, verklaarde dat het woord was aan Zijne Majesteit Keizer Haile Selassie, eerste gedelegeerde van Abessinië, bleven de gedelegeerden rustig zitten toen de negus in fraaie zwarte toga, met witte das met de van hem gewone groote waardig heid door de zaal naar het spreek gestoelte schreed en aldaar zijn rede begon. De zaal onthield zich ook van applaus, doch nauwelijks had de ne gus het: mijnheer de voorzitter in de Fransche taal uitgesproken, of van de perstribune weerklonk een gesis. Voorzitter van Zeeland klopte met den voorzittershamer om stilte, doch het gesis werd nog sterker en luider. Een groot rumoer ontstond op de perstribune en beneden in de ver gaderzaal werd men natuurlijk zeer onrustig. Het waren de Italiaansche journalisten, die op de perstribune alle regels van betamelijkheid en van hun beroepsuitoefening schonden. De andere journalisten protesteerden ter stond tegen dit Italiaansche optre den. Weldra kwamen politiedienaren op de tribune om de Italianen, die bovendien ook tegen de politie weer barstig werden te verwijderen. Met zijn zevenen werden zij in een taxi naar het politiebureau gebracht, waar zij geruimen fijd in hechtenis bleven. Toen zij uit de vergaderzaal werden verwijderd weerklonk een algemeen applaus, ook van de gede legeerden. Hierna -kon 3e negus zijn rede voering zonder verdere incidenten houden. 64. Roman Van II. COURTHS-MAHLER met autorisatie uit het Duitsch vertaald door Mevr. J. P. WESSELINK-v. .Rossum 0 De berin bleef eerst een poos be sluiteloos staan, toen zij nog onge veer vijftig schreden van Winnifred was verwijderd. Zij scheen te over leggen welke verklaring zij aan deze beide menschelijke stemmen moest geven. Daarmede was kostbare tijd gewonnen. Salten was op den terug weg van het terrein van Hölderlin, nadat hij alles met hem liad afge sproken voor de berenjacht, die mor gen zou plaats hebben. Hij had met genoegen den jongen beer bekeken, dien Hölderlin had gevangen en als een hofhond naast zijn hut had vast gelegd. En hij had aan Hölderlin zijn avontuur niet den ouden beer verteld. Hölderlin had met vurige belang stelling geluisterd en verheugde zich dat Salten hem beloofde hem de berin als buit te laten. Toen Salten nu bijna de helft van den terugweg had afgelegd, steeds voorzichtig rondkijkend naar de berin, die zeker naar haar jong zocht, vernam hij plotseling heel uit de verte den nauwelijks waarneem baren klank van een vrouwenstem- Verschrikt bleef hij staan. Hij wist dat in deze omgeving behalve Mrs Bridge en Winnifred Hartau, geen vrouw vertoefde. Plotseling greep hem een onbeschrijfelijke angst aan Weer hoorde hij de stem. Als een razende liep hij in de richting, van waar hij het geluid hoorde, terwijl hij zoo luid hij kon antwoord gaf Hoe dichter hij kwam, hoe duide lijker hij de stent van Winnifred her kende, waarin hij den angst hoorde trillen. Over alle hinderpalen met zijn ski's voortsnellende naderde hij zoo spoedig. Er bleef hem geen tijd over om na te denken, hoe Winnifred hier kwam. Hij voelde slechts, dat zij in nood verkeerde en riep weer luid haar naam. En nu hoorde hij heel duidelijk hoe zjj hem toeriep: „Voorzichtig! Voorzichtig, Mr gebied verspreidden. In groepen van negen, vijftien en achttien vliegtui gen volgden de toestellen op elkaar zoodat de mist, die zij verbreidden, ononderbroken was. Óp deze wijze zijn sedert Januari van dit jaar sol daten, vrouwen, kinderen, vee. ri vieren, meren en weilanden doorloo pend door dezen moordenden regen overgoten. Dat was de voornaamste oorlogs methode van de Italianen, die zij vooral op de dichtbevolkte gedeel ten van het Abessijnsch gebied in toepassing brachten. Zij zijn er in geslaagd tienduizen den slachtoffers te maken. Om- dit aan de beschaafde wereld bekend te maken is de negus per soonlijk naar Genève gekomen, om ringd door zijn dappere krijgsmak kers. De beroepen, die zijn gedelegeer den bij voortduring tot Genève ge richt hebben zijn in het verleden zonder antwoord gebleven, aange zien deze gedelegeerden niet zelf getuige van het afschuwelijk tafereel waren geweest. De negus verklaarde hierop, dat hij gedurende 20 jaar alles in het werk gesteld had, om zijn volk voor de weldaden der be schaving toegankelijk te maken en goede betrekkingen aan te knoopen met zijn buurstaten in het bijzonder met Italië. In 1928 was hij hierin geslaagd door de sluiting van het verzoenings- en. arbitrageverd-rag met dat land, maar zooals de Italiaan sche regeering thans ook openlijk toegeeft heeft zij veertien jaar ge werkt aan de voorbereiding van de verovering van Abessinië. Vriendschapsverdragen die de Ita liaansche regeering teekende waren niet eerlijk gemeend. Het Wal Wal-incident is als een donderslag tot den negus doorge drongen, hoewel hij de toepassing van de volkenbondsbeginselen en van de arbitrage-procedure verzocht trof het ongelukkig, dat juist op dat oogenblik een zekere regeering (La val ivan oordeel was, dat de Euro peesche toestand haar noodzaakte tegen iederen prijs de vriendschap van Italië te koopen. Deze prijs was de Abessijnsche onafhankelijkheid ten bate van Italië. Deze geheime overeenkomst, m strijd met de bepalingen van het Volkenbondsverdrag, heeft zwaar ge wogen op den loop der gebeurte nissen. Abessinië en de geheele we reld ondervinden thans nog de ramp Salten! De berin is hierl" Salten steunde luid van ontzet ting. En als buiten zichzelf rende hij voort en wrong zich dadelijk daarop door de struiken heen. Met één blik overzag hij den kritieken toestand en met één sprong stond hij tus schen Winnifred en de berin. Deze richtte zich nu met eentoor nig geprikkeld gebrom op en liep op Salten toe. Zij speurde zeker het bloed van haar dooden makker of het spoor van haar jong en rekte zich ten strijde. Toen Salten wist, dat Winnifred in veiligheid achter hem was, werd hij heel kalm. Weliswaar had hij geen tijd om zich om haar te be kommeren. Hij riep haar slechts toe „Houdt u heel stil, Miss Hartau er kan u niets overkomen". Zijn geweer aanleggend, mikte hij kalm en zeker op den kop der berin tusschen haar oogen. Winnifred zonk nu, daar Salten naast haar was, half bewusteloos te rug, maar met inspanning van al haar kracht overwon zij haar zwakte en richtte zich zoo goed zij kon weer op. Haar wapen aanleggend, klemde zjj de tanden op elkaar en keek met brandende oogen langs spoedige gevolgen daarvan. De ne gus gaf vervolgens een overzicht van de verdere gebeurtenissen. De voor Abessinië gunstige uitspraak der scheidsrechters inzake het Wal Wal-incident, het rapport van Raadscommissie van dertien, dat Italië als aanvaller bestempelde, de veroordeeling van Italië in October 1935, eerst door den Volkenbonds raad en daarna door 52 staten der Volkenbondsvergadering, die allen verklaard hebben, dat de aanvaller niet zou overwinnen en dat het Vol kenbondsverdrag zou worden toege past om de overwinning van het recht over het geweld te verzekeren. De negus verzocht daarom van daag deze 52 staten om de politiek, die zij acht maanden geleden begon nen, niet te vergeten. Op grond van deze politiek, die hem vertrouwen in den Volkenbond gegeven heeft, heeft de negus zijn ongelijken strijd tegen overmacht voortgezet. Maar wat is de werkelijke steun geworden die Abessinië van deze 52 staten heeft ontvangen? Heeft ieder lid, zooals artikel zes tien van het Volkenbondsverdrag hem voorschreef den aanvaller be schouwd als iemand, die een aanval tegen hem persoonlijk heeft gericht? De negus had al zijn vertrouwen in het Volkenbondsverdrag en de herhaalde verklaringen, dat het ge weld zich tenslotte voor het recht zou moeten buigen gesteld. Daarom heeft hij alle persoonlijke voordeelen die de Italiaansche regeering hem bood om zijn volk en den Volken bond te verraden van de hand ge wezen. Doch wat is er van al die beloften der 52 staten bewaarheid geworden? /.onder verwondering had de negus reeds in October gezien, dat drie staten (Albanië, Hongarije en Oostenrijk) hun vriendschap met Italië zwaarder lieten wegen dan hun verplichtingen uit het Volkenbonds verdrag. Doch een groote teleurstelling is het voor hem- geweest om te zien hoe een zekere regeering (wederom Laval Ionder herhaalde betuigingen van aanhankelijkheid aan het Vol kenbondsverdrag alles in het werk stelde om de bestudeering en de toepassing van waarlijk doeltreffen ed sanctiemaatregelen uit te stellen Was deze eindelooze obstructie het gevolg van het geheime verdrag van Januari 1935? De negus wees er op, dat hij nooit Salten heen naar de berin, vastbe sloten Salten te hulp te komen met haar wapen, als het zijne weigerde Maar het was niet noodig. Salten's schot kraakte door het woud en trof de berin midden tusschen de oogen Zij stiet een toornig gegrom uit, wan kelde nog eenige schreden voor waarts en viel toen dood neer. Toen Salten de berin zag vallen en er zich van overtuigd had, dat zij dood was, wierp hij zijn geweer weg en boog zich mét bleek, opge wonden gelaat naar Winnifred. ,,Is u wat overkomen. Miss Hartau?' vroeg hij met schorre stem, en viel uitgeput naast haar op de knieën terwijl hij zijn ski's wegwierp. Zij zag, dat de angst over haar toestand hem alle zelfbeheersching deed verliezen en bij al haar smart en al haar onrust doorrilde haar een gevoel van groot geluk. „Alleen mijn voet verder niets ik ben gevallen en heb mijn voet bezeerd zoodat ik mij van pijn niet kan be wegen. En toen ik om- hulp riep kwam de berin". Hij beefde en zij zag, dat hij de tanden krampachtig op elkaar klem de. „Hoe komt u hier?" vroeg hjj met een stem, die rauw klonk van on behoef! Uw dag niet le vergallen. Neem een "AKKERTJE" en ge zijl er van af. Géén lasf met Uw maagl Prettig innemen en onschadelijk. AKKER-CACHETS verdrijven spoe dig Hoofdpijn, Kiespijn, Zenuwpijn, Vrouwenpijn, rheumatische pijnen, gevalle koude, Influenza, Griep, enz. Nederianduh Smaakloos ouwel-omhulsel om Product poeder. Ge proeft daardoor niets. Ze glijden naar binnen. Per 12 st. 52 ct. Zakdoosje 20 ct. Volgens recept van Apotheker Dumont t .AKKER.CACHETS verwacht had dat -de andere staten het bloed van hun eigen soldaten zouden vergieten om het Volken bondsverdrag te verdedigen, maar hij begreep niet, waarom hem de gevraagde financicele bijstand voort durend werd geweigerd. Wat is eigenlijk in de practijk de beteekenis van de collectieve actie van artikel zestien? is het onmoge lijk een financieele bijstand toe te passen, waar -deze zelfs in vredes tijd is toegekend aan twee staten en juist aan hen (Hongarije en Oostenrijk) die thans geweigerd hebben de sancties uit te voeren? Haile Selassie wees er nogmaals op, dat de Volkenbondsvergadering bijeen is gekomen, niet alleen voor het Italiaansch-Abessijnsche geschil, doch dat het hier gaat om- het lot van den Volkenbond zelf. Herhaaldelijk had de Volkenbonds raad verklaard, dat hier niet alleen een geschil tusschen Italië en Abes sinië, doch ook een geschil tusschen Italië en den Volkenbond bestaat. Men wil thans de sancties ophef fen, die hun doel niet hebben be reikt. Men wil den Volkenbond her vormen, doch hoe kunnen sancties, die moedwillig slechts zijn toegepast derdrukte ontroering. Een donkere blos gleed over haar bleek gelaat. Maar met roerende, hulpelooze openhartigheid zeide zij: „ik had zoo akelig over u gedroomd en verkeerde in zorg over u. Het was mij, alsof ik u te hulp moest komen. Ik weet zelf niet, hoe ik naar hier ben gekomen. Ik wilde den berg afrodelen, maar ben toen steeds verder uw spoor nageloopen otaldat ik meende dat u in gle- vaar was, en ik u zou kunnen hel pen". Hij greep haar handen en drukte zijn gelaat er op. Zij moest niet zien, hoe hem deze roerende bekentenis schokte. Toen hij zich weer opricht te, schrikte zij van zijn uitzicht. Hij geleek op een stervende. Maar miet geweld bedwong hij zich. „Weet uw vader waar u bent?" „Neen natuurlijk niet hy zou mij niet alleen hebben laten gaan. Vader is met Mr. Bridge naar het Westelijk pelsjagersstation. Ook thuis weet niemand, waar ik ben. Ik wilde immers slechts naar den berg om te sleden. Maar ik werd verder gedreven steeds verder. Plotseling viel ik en wat zou er van mij geworden zijn, als u niet waart gekomen?"

Krantenbank Zeeland

Breskensche Courant | 1936 | | pagina 1