BRESKENSCHE COURANT
Nieuws- en Advertentieblad voor geheel Zeeuwsch-Vlaanderen W. D.
Een bewogen vergadering van den Volkenbond
Winnifred de Pelskoningin.
nare Hoofdpijn
AKKERTJES
Verschijnt iederen DINSDAG- en VRIJDAGAVOND. Telefoon 21. Postgiro 50895 Uitgave E. BOOM-BLIEK - Breskens
FEUILLETON
45ste jaargang
Vrijdag 3 Juli 1936
Nummer 4149
ABONNEMENTSPRIJS
Per drie maanden 1.25. Buiten Breskens per drie maanden I 1.40.
Franco per post per jaar I 5.00
Buitenland per jaar f 6.50 Alles bij vooruitbetaling.
ADVERTENTIEPRIJS
Van 1-5 regels 10,75. Iedere regel meer I0;15. Ingez. Med. 30 ct. per regel
Abonnements-advertenties groote korting.
Kleine Advertenties tot hoogstens 5 regels I 0.40 (bij vooruitbetaling)
Dit nummer bestaat uit twee bladen. EERSTE BLAD.
Italiaansche Journalisten met geweld
uit de zaal verwijderd.
Een krachtig pleidooi van den Negus.
,,Welk antwoord zal ik aan mijn volk terug
kunnen brengen".
De negus verontschuldigde zich in
de Fransche taal, dat hij niet in deze
taal de Volkenbondsvergadering zou
toespreken. Hij meende echter beter
en krachtiger zijn gedachten in zijn
eigen taai, het Amharisch, te kun
nen uitdrukken.
Hij begon met den uitroep: ,,lk,
Haile Selassié, de eerste keizer van
Abessinië, ben hier vandaag geko
men om de gerechtigheid, die aan
mijn volk verschuldigd is, op te
eischen, evenals de hulpverleening,
die aan mijn volk acht maanden
geleden beloofd is door vijftig sta
ten, die toegezegd hebben dat een
aanval, die op mijn land gedaan is,
een schending is van ieder verdrag.
Niemand anders dan de keizer van
Abessinië zelve, kan aan deze vijftig
staten het beroep van het Abessijn
sche volk overbrengen.
De negus erkende hierop, dat het
zonder precedent is, dat een staats
hoofd zelf het woord in de Volken
bondsvergadering neemt ter verdedi
ging van zijn volk, maar het is even
eens zonder precedent, dat een re
geering overgaat tot een systemati
sche uitroeiing van een ander volk
met de meest barbaarsche middelen,
ondanks de plechtige beloften, die
deze regeering aan alle volkeren van
de wereld gegeven had, om niet tot
een veroveringsoorlog haar toevlucht
te nemen.
De negus acht het zijn plicht te
beschrijven, op welke wijze de Ita
lianen in Abessinië den oorlog ge
voerd hebben als een schrikwekkend
voorbeeld van het lot, dat de andere
staten zou kunnen bedreigen wan
neer zij zich bij voldongen feiten
zouden neerleggen.
Hij toonde aan, dat de Italianen
bij de omsingeling van Makallé be
vreesd als zij waren voor een neder
laag, hun toevlucht namen tot ype-
riete. Zij hadden hiervoor speciale
toestellen op de vleugels van hun
vliegtuigen bevestigd, die een fijnen
regen van dit gas op uitgestrekt
Dinsdag was het den eersten dag
van de voortzetting van de ze-tiende
V olkenbondsvergadcring.
De Negus zou in deze eerste ver
gadering ook het woord voeren. Zijn
aanwezigheid en zijn spreken heeft
evenwel aanleiding gegeven tot inci
denten, die heel wat beroering ver
wekten.
Bij de opening der algemeene dis
cussies, toen de Voorzitter, Van Zee
land, verklaarde dat het woord was
aan Zijne Majesteit Keizer Haile
Selassie, eerste gedelegeerde van
Abessinië, bleven de gedelegeerden
rustig zitten toen de negus in fraaie
zwarte toga, met witte das met de
van hem gewone groote waardig
heid door de zaal naar het spreek
gestoelte schreed en aldaar zijn rede
begon.
De zaal onthield zich ook van
applaus, doch nauwelijks had de ne
gus het: mijnheer de voorzitter in de
Fransche taal uitgesproken, of van
de perstribune weerklonk een gesis.
Voorzitter van Zeeland klopte met
den voorzittershamer om stilte, doch
het gesis werd nog sterker en luider.
Een groot rumoer ontstond op de
perstribune en beneden in de ver
gaderzaal werd men natuurlijk zeer
onrustig. Het waren de Italiaansche
journalisten, die op de perstribune
alle regels van betamelijkheid en van
hun beroepsuitoefening schonden. De
andere journalisten protesteerden ter
stond tegen dit Italiaansche optre
den. Weldra kwamen politiedienaren
op de tribune om de Italianen, die
bovendien ook tegen de politie weer
barstig werden te verwijderen.
Met zijn zevenen werden zij in een
taxi naar het politiebureau gebracht,
waar zij geruimen fijd in hechtenis
bleven. Toen zij uit de vergaderzaal
werden verwijderd weerklonk een
algemeen applaus, ook van de gede
legeerden.
Hierna -kon 3e negus zijn rede
voering zonder verdere incidenten
houden.
64.
Roman Van
II. COURTHS-MAHLER
met autorisatie uit het
Duitsch vertaald door
Mevr. J. P. WESSELINK-v. .Rossum
0
De berin bleef eerst een poos be
sluiteloos staan, toen zij nog onge
veer vijftig schreden van Winnifred
was verwijderd. Zij scheen te over
leggen welke verklaring zij aan deze
beide menschelijke stemmen moest
geven. Daarmede was kostbare tijd
gewonnen. Salten was op den terug
weg van het terrein van Hölderlin,
nadat hij alles met hem liad afge
sproken voor de berenjacht, die mor
gen zou plaats hebben. Hij had met
genoegen den jongen beer bekeken,
dien Hölderlin had gevangen en als
een hofhond naast zijn hut had vast
gelegd. En hij had aan Hölderlin
zijn avontuur niet den ouden beer
verteld.
Hölderlin had met vurige belang
stelling geluisterd en verheugde zich
dat Salten hem beloofde hem de
berin als buit te laten.
Toen Salten nu bijna de helft
van den terugweg had afgelegd,
steeds voorzichtig rondkijkend naar
de berin, die zeker naar haar jong
zocht, vernam hij plotseling heel uit
de verte den nauwelijks waarneem
baren klank van een vrouwenstem-
Verschrikt bleef hij staan. Hij wist
dat in deze omgeving behalve Mrs
Bridge en Winnifred Hartau, geen
vrouw vertoefde. Plotseling greep
hem een onbeschrijfelijke angst aan
Weer hoorde hij de stem. Als een
razende liep hij in de richting, van
waar hij het geluid hoorde, terwijl
hij zoo luid hij kon antwoord gaf
Hoe dichter hij kwam, hoe duide
lijker hij de stent van Winnifred her
kende, waarin hij den angst hoorde
trillen.
Over alle hinderpalen met zijn
ski's voortsnellende naderde hij zoo
spoedig. Er bleef hem geen tijd over
om na te denken, hoe Winnifred hier
kwam. Hij voelde slechts, dat zij
in nood verkeerde en riep weer luid
haar naam.
En nu hoorde hij heel duidelijk
hoe zjj hem toeriep:
„Voorzichtig! Voorzichtig, Mr
gebied verspreidden. In groepen van
negen, vijftien en achttien vliegtui
gen volgden de toestellen op elkaar
zoodat de mist, die zij verbreidden,
ononderbroken was. Óp deze wijze
zijn sedert Januari van dit jaar sol
daten, vrouwen, kinderen, vee. ri
vieren, meren en weilanden doorloo
pend door dezen moordenden regen
overgoten.
Dat was de voornaamste oorlogs
methode van de Italianen, die zij
vooral op de dichtbevolkte gedeel
ten van het Abessijnsch gebied in
toepassing brachten.
Zij zijn er in geslaagd tienduizen
den slachtoffers te maken.
Om- dit aan de beschaafde wereld
bekend te maken is de negus per
soonlijk naar Genève gekomen, om
ringd door zijn dappere krijgsmak
kers.
De beroepen, die zijn gedelegeer
den bij voortduring tot Genève ge
richt hebben zijn in het verleden
zonder antwoord gebleven, aange
zien deze gedelegeerden niet zelf
getuige van het afschuwelijk tafereel
waren geweest. De negus verklaarde
hierop, dat hij gedurende 20 jaar
alles in het werk gesteld had, om
zijn volk voor de weldaden der be
schaving toegankelijk te maken en
goede betrekkingen aan te knoopen
met zijn buurstaten in het bijzonder
met Italië. In 1928 was hij hierin
geslaagd door de sluiting van het
verzoenings- en. arbitrageverd-rag met
dat land, maar zooals de Italiaan
sche regeering thans ook openlijk
toegeeft heeft zij veertien jaar ge
werkt aan de voorbereiding van de
verovering van Abessinië.
Vriendschapsverdragen die de Ita
liaansche regeering teekende waren
niet eerlijk gemeend.
Het Wal Wal-incident is als een
donderslag tot den negus doorge
drongen, hoewel hij de toepassing
van de volkenbondsbeginselen en
van de arbitrage-procedure verzocht
trof het ongelukkig, dat juist op dat
oogenblik een zekere regeering (La
val ivan oordeel was, dat de Euro
peesche toestand haar noodzaakte
tegen iederen prijs de vriendschap
van Italië te koopen. Deze prijs was
de Abessijnsche onafhankelijkheid
ten bate van Italië.
Deze geheime overeenkomst, m
strijd met de bepalingen van het
Volkenbondsverdrag, heeft zwaar ge
wogen op den loop der gebeurte
nissen. Abessinië en de geheele we
reld ondervinden thans nog de ramp
Salten! De berin is hierl"
Salten steunde luid van ontzet
ting.
En als buiten zichzelf rende hij
voort en wrong zich dadelijk daarop
door de struiken heen. Met één blik
overzag hij den kritieken toestand
en met één sprong stond hij tus
schen Winnifred en de berin.
Deze richtte zich nu met eentoor
nig geprikkeld gebrom op en liep
op Salten toe. Zij speurde zeker het
bloed van haar dooden makker of
het spoor van haar jong en rekte
zich ten strijde.
Toen Salten wist, dat Winnifred
in veiligheid achter hem was, werd
hij heel kalm. Weliswaar had hij
geen tijd om zich om haar te be
kommeren. Hij riep haar slechts toe
„Houdt u heel stil, Miss Hartau
er kan u niets overkomen".
Zijn geweer aanleggend, mikte hij
kalm en zeker op den kop der berin
tusschen haar oogen.
Winnifred zonk nu, daar Salten
naast haar was, half bewusteloos te
rug, maar met inspanning van al
haar kracht overwon zij haar zwakte
en richtte zich zoo goed zij kon
weer op. Haar wapen aanleggend,
klemde zjj de tanden op elkaar en
keek met brandende oogen langs
spoedige gevolgen daarvan. De ne
gus gaf vervolgens een overzicht
van de verdere gebeurtenissen. De
voor Abessinië gunstige uitspraak
der scheidsrechters inzake het Wal
Wal-incident, het rapport van
Raadscommissie van dertien, dat
Italië als aanvaller bestempelde, de
veroordeeling van Italië in October
1935, eerst door den Volkenbonds
raad en daarna door 52 staten der
Volkenbondsvergadering, die allen
verklaard hebben, dat de aanvaller
niet zou overwinnen en dat het Vol
kenbondsverdrag zou worden toege
past om de overwinning van het
recht over het geweld te verzekeren.
De negus verzocht daarom van
daag deze 52 staten om de politiek,
die zij acht maanden geleden begon
nen, niet te vergeten.
Op grond van deze politiek, die
hem vertrouwen in den Volkenbond
gegeven heeft, heeft de negus zijn
ongelijken strijd tegen overmacht
voortgezet.
Maar wat is de werkelijke steun
geworden die Abessinië van deze
52 staten heeft ontvangen?
Heeft ieder lid, zooals artikel zes
tien van het Volkenbondsverdrag
hem voorschreef den aanvaller be
schouwd als iemand, die een aanval
tegen hem persoonlijk heeft gericht?
De negus had al zijn vertrouwen
in het Volkenbondsverdrag en de
herhaalde verklaringen, dat het ge
weld zich tenslotte voor het recht
zou moeten buigen gesteld. Daarom
heeft hij alle persoonlijke voordeelen
die de Italiaansche regeering hem
bood om zijn volk en den Volken
bond te verraden van de hand ge
wezen. Doch wat is er van al die
beloften der 52 staten bewaarheid
geworden? /.onder verwondering had
de negus reeds in October gezien,
dat drie staten (Albanië, Hongarije
en Oostenrijk) hun vriendschap met
Italië zwaarder lieten wegen dan hun
verplichtingen uit het Volkenbonds
verdrag.
Doch een groote teleurstelling is
het voor hem- geweest om te zien
hoe een zekere regeering (wederom
Laval Ionder herhaalde betuigingen
van aanhankelijkheid aan het Vol
kenbondsverdrag alles in het werk
stelde om de bestudeering en de
toepassing van waarlijk doeltreffen
ed sanctiemaatregelen uit te stellen
Was deze eindelooze obstructie het
gevolg van het geheime verdrag van
Januari 1935?
De negus wees er op, dat hij nooit
Salten heen naar de berin, vastbe
sloten Salten te hulp te komen met
haar wapen, als het zijne weigerde
Maar het was niet noodig. Salten's
schot kraakte door het woud en trof
de berin midden tusschen de oogen
Zij stiet een toornig gegrom uit, wan
kelde nog eenige schreden voor
waarts en viel toen dood neer.
Toen Salten de berin zag vallen
en er zich van overtuigd had, dat
zij dood was, wierp hij zijn geweer
weg en boog zich mét bleek, opge
wonden gelaat naar Winnifred. ,,Is
u wat overkomen. Miss Hartau?'
vroeg hij met schorre stem, en viel
uitgeput naast haar op de knieën
terwijl hij zijn ski's wegwierp.
Zij zag, dat de angst over haar
toestand hem alle zelfbeheersching
deed verliezen en bij al haar smart
en al haar onrust doorrilde haar
een gevoel van groot geluk. „Alleen
mijn voet verder niets ik ben
gevallen en heb mijn voet bezeerd
zoodat ik mij van pijn niet kan be
wegen. En toen ik om- hulp riep
kwam de berin".
Hij beefde en zij zag, dat hij de
tanden krampachtig op elkaar klem
de.
„Hoe komt u hier?" vroeg hjj met
een stem, die rauw klonk van on
behoef! Uw dag niet le vergallen.
Neem een "AKKERTJE" en ge zijl
er van af. Géén lasf met Uw maagl
Prettig innemen en onschadelijk.
AKKER-CACHETS verdrijven spoe
dig Hoofdpijn, Kiespijn, Zenuwpijn,
Vrouwenpijn, rheumatische pijnen,
gevalle koude, Influenza, Griep, enz.
Nederianduh Smaakloos ouwel-omhulsel om
Product poeder. Ge proeft daardoor
niets. Ze glijden naar binnen.
Per 12 st. 52 ct. Zakdoosje 20 ct.
Volgens recept van Apotheker Dumont
t .AKKER.CACHETS
verwacht had dat -de andere staten
het bloed van hun eigen soldaten
zouden vergieten om het Volken
bondsverdrag te verdedigen, maar
hij begreep niet, waarom hem de
gevraagde financicele bijstand voort
durend werd geweigerd.
Wat is eigenlijk in de practijk de
beteekenis van de collectieve actie
van artikel zestien? is het onmoge
lijk een financieele bijstand toe te
passen, waar -deze zelfs in vredes
tijd is toegekend aan twee staten
en juist aan hen (Hongarije en
Oostenrijk) die thans geweigerd
hebben de sancties uit te voeren?
Haile Selassie wees er nogmaals
op, dat de Volkenbondsvergadering
bijeen is gekomen, niet alleen voor
het Italiaansch-Abessijnsche geschil,
doch dat het hier gaat om- het lot
van den Volkenbond zelf.
Herhaaldelijk had de Volkenbonds
raad verklaard, dat hier niet alleen
een geschil tusschen Italië en Abes
sinië, doch ook een geschil tusschen
Italië en den Volkenbond bestaat.
Men wil thans de sancties ophef
fen, die hun doel niet hebben be
reikt. Men wil den Volkenbond her
vormen, doch hoe kunnen sancties,
die moedwillig slechts zijn toegepast
derdrukte ontroering.
Een donkere blos gleed over haar
bleek gelaat. Maar met roerende,
hulpelooze openhartigheid zeide zij:
„ik had zoo akelig over u gedroomd
en verkeerde in zorg over u. Het
was mij, alsof ik u te hulp moest
komen. Ik weet zelf niet, hoe ik
naar hier ben gekomen. Ik wilde
den berg afrodelen, maar ben toen
steeds verder uw spoor nageloopen
otaldat ik meende dat u in gle-
vaar was, en ik u zou kunnen hel
pen".
Hij greep haar handen en drukte
zijn gelaat er op. Zij moest niet zien,
hoe hem deze roerende bekentenis
schokte. Toen hij zich weer opricht
te, schrikte zij van zijn uitzicht. Hij
geleek op een stervende.
Maar miet geweld bedwong hij
zich. „Weet uw vader waar u bent?"
„Neen natuurlijk niet hy
zou mij niet alleen hebben laten
gaan. Vader is met Mr. Bridge naar
het Westelijk pelsjagersstation. Ook
thuis weet niemand, waar ik ben.
Ik wilde immers slechts naar den
berg om te sleden. Maar ik werd
verder gedreven steeds verder.
Plotseling viel ik en wat zou er van
mij geworden zijn, als u niet waart
gekomen?"