BRESKENSCHE COURANT
Nieuws- en Advertentieblad voor geheel Zeeuwsch-Vlaanderen W. D.
Winnifred de Pelskoningin.
Verschijnt iederen DINSDAG- en VRIJDAGAVOND. Telefoon 21. Postgiro 50895
Uitgave E. BOOM-BLIEK - Breskens
FEUILLETON
Hebt Gij Lendenpijn?
45ste jaargang
Dinsdag 23 juni 1936
Nummer 4146
ABONNEMENTSPRIJS
Per drie maanden 1.25. Buiten Breskens per drie maanden f 1.40.
Franco per post per jaar I 5.00
Buitenland per jaar 6.50 Alles bij vooruitbetaling.
ADVERTENTIEPRIJS
Van 1-5 regels (0,75. Iedere regel meer f0;15. Ingez. Med. 30 ct. per regel
Abonnements-advertenties groote korting.
Kleine Advertenties tot hoogstens 5 regels f 0.40 (bij vooruitbetaling)
-es-
De uitkeeringen uit het
werkloosheidssubsidiefonds.
o
Aan de verschenen memorie van
antwoord aan de Tweede Kamer in
zake het wetsontwerp tot verlenging
van den geldigheidsduur en wijzi
ging van de wet van 4 Maart 1935
en wijziging van de slotbepaling van
de wet van 4 Maart 1935, wordt het
volgende ontleend:
Inderdaad heeft de regeering des
tijds als haar oordeel te kennen ge
geven, dat de vernauwing der gren
zen van het gemeentelijk belasting
gebied tot den kortst mogelijken tijd
moet worden beperkt. Volgens den
minister staat echter onomstootelijk
vast, dat verlenging thans volstrekt
onvermijdelijk is, de lasten der werk
loosheid zijn gestegen. De ministers
stellen voor de verlenging slechts
voor een zeer beperkten tijdsduur
ditmaal van drie jaren te doen
plaats hebben.
Ook de ministers betreuren, dat
onder de werking van de wet van 4
Maart 1935 nog een zoo groot ^.antal
gemeenten op bijzondere bijdragen
aangewezen is. Dat deze gemeenten
zich evenwel als noodlijdende ge
meenten .onder het toezicht der re
geering mloeten stellen, is minder
juist. Terwijl toch het toezicht, dat
de regeering op de noodlijdende ge
meenten uitoefent, ook na goedkeu
ring der gemeentebegrooting blijft
voortduren, bepaalt het toezicht op
de gemeenten, die een extra-bijdrage
of een belastingbijdrage uit het werk-
loosheidssubsidie-fonids panvragen,
zich tot een begrootingsonderzoek.
De vaststelling van de bijdrage-
schaal dient uiteraard aldus te ge
schieden, dat verwacht mag worden,
dat de aanspraken die de gemeenten
aan de eenmaal vastgestelde schaal
ontleenen, gehonoreerd kunnen wor
den. Hiervoor is het dus noodig,
dat zoowel de middelen van het
fonds, als de te verwachten uitgaven,
waarin bijgedragen moet worden, ten
naaste bij bekend zijn. De regeering
kan daarom onmogelijk tegemoet ko
men aan de verlangens der gemeen
tebesturen, welke er blijkbaar op ge
richt zijn, dat deze schaal thans
reeds voor 1937 tot en met 1939
worde vastgesteld. De noodzakelijk-
heid van herziening eener bereids
vastgestelde schaal zou de vermeen
de zekerheid in een nog grootere
61.
Roman van
H. COURTHS-MAHLER
met autorisatie uit het
Duitsch vertaald door
Mevr. J. P. WESSELINK-v. Tiossum
0
Hartau verwijderde zich. Nelli
Bridge trad, toen Hartau vertrokken
was, op Salten toe. ,,Zult u de berin
ook nog schieten, Mr. Salten. In de
kaarten lag gisteren reeds jachtgeluk
voor u, maar heden ligt het nog
dichter bij u. zult morgen of
overmorgen grcot geluk op de jacht
hebben".
Salten glimlachte goedhartig. „Uw
kaarten schijnen mij voortdurend
vriendelijk gezind te zijn".
„Dat zijn zij ook, maar er staat
ook nog iets moeilijks voor u in de
kaarten, dat u eerst moet overwin
nen. Lacht u maar niet zoo spottend
Mr. Salten. Mijn kaarten liegen niet,
Ziet u, ik was toch een heel arm-,
leelijk meisje de eenige leelijke
van vier zusters die alle mooi waren
onzekerheid, dan thans bestaat, kun
nen doen verkeeren.
Dat de belastingbijdrage volgens
de regeering nimmer zoo hoog zou
kunnen zijn, dat de begrooting door
deze bijdrage in evenwicht gebracht
zou worden, moet op een misver
stand berusten. Van do ongeveer 175
gemeenten immers, die deze bijdrage
in 1935 ontvingen, behoefden er 78
bovendien nog een noodlijdendheids-
bijdrage. De begrootingen der ove
rige gemeenten werden dus met de
belastingbijdrage in evenwicht ge
bracht. Van een bepaalde „aan
spraak" op een belastingbijdrage tot
het bedrag, noodig om de begroo
ting in evenwicht te houden, kan
nimmer worden gesproken.
Met betrekking tot de vraag, wel
ke uitgaven in den uitgavenfactor
van de verdeelingsformuie der wet
op de financieele betrekking tus-
schen het rijk en de gemeenten zul
len mede tellen, zijn verschillende
beroepschriften, ingediend door ge
meentebesturen en door commissa
rissen der Koningin, bij de minister
van binnenlandsche zaken en van fi
nanciën aanhangig. Dezen hooren de
rijkscommissie van advies voor de
gemeentefinanciën. Beslissingen zijn
nog niet genomen. Uitbreiding van
den kring der uitgaven, waarin het
werkioosheidssubsidiefonds zou moe
ten bijdragen, zou weder nieuwe
lasten op dit fonds leggen, waarvoor
evenwel de middelen tot dekking
volkomen ontbreken.
De rijkscommissie van advies voor
de gemeentefinanciën. welke zich op
verzoek van de regeering belast heeft
met het ontwerpen van de wijzigin
gen. welke in het Kon. besluit van
27 Juni 1935 Tnoeten worden aan
gebracht, indien het voorliggende
ontwerp tot wet wordt verheven,
heeft voor de behandeling van deze
aangelegenheid door benoeming van
een buitengewoon lid. en door zich
een aantal personen uit den kring
der gesmeenten als deskundigen te
assumeeren, een kring gevormd, die
qua samenstelling vrijwel overeen
komt met de adviescommissie, welke
in het voorloopig verslag bedoeld
wordt. De ministers meenen in ieder
geval de resultaten van dit overleg
te moeten afwachten, alvorens zij
beslissen over het al of niet instellen
van een zoodanige advies-commissie.
Afgezien van het vorenstaande zal
een commissie, als in het voorloopig
verslag bedoeld, in geen geval de
En mijn moeder zei altijd: Nelli
jij arm kind, je zult nooit een man
krijgen. Maar mijn kaarten zeiden
mij: heb maar geduld, je zult de
eerste van de zusters zijn. die een
man krijgt, maar hij komt van ver
weg en 'je gaat met hem ver weg.
En zoo is het gegaan, op zekeren
dag kwam Mr. Bridge uit Canada
op bezoek bij zijn familie in Ierland.
Het was, voordat hij hier de cantine
opende, maar hij had er het plan
reeds voor gemaakt. Hij wilde van
Ierland een vrouw meenemen. En
ziet u niettegenstaande mijn mooie
zusters, die graag zoo n man hadden
gehad, wenschte hij mij beslist
mij tot vrouw. Mijn kaarten had
den gelijk ik ging een verren weg
met hem. Zij hebben mij nooit be
drogen, en zullen het u ook niet
doen".
„Gelooft u, Mrs. Bridge?" vroeg
Saiten, over haar ijver lachend.
„Heel zeker! Let maar op, spoe
dig zult u ons verlaten. En dan
maakt u een groote verre reis en
beleeft u iets groots en ook iets
moeilijks. Maar dan komt het geluk
een groot geluk. Hoe er dat uit
ziet weet ik ook. Maar dat zeg ik u
niet, omdat u er toch niet aan ge
looft. En ik wil, dat het gebeurt".
„Dus is het iets heel goeds voor
taak kunnen overnemen, welke de
commissie van overleg inzake de
gemeentebegrooting uitoefent met
betrekking tot de bijzondere bijdra
gen uit het werkloosheidssubsidie
fonds.
Ten gevolge van de voorgestelde
wijzigingen zou f 600.000 minder
door het fonds worden ontvangen.
Soldaatjespeleninhet groot
o
De Londensche correspondent van
de N. R. Crt. vertelt hierover het
volgende
Aldershot is een garnizoensstadje,
ongeveer 50 K.M. ten Westen van
Londen. Tattoo, zoo heb ik mij laten
vertellen, komt van 'het Nederland-
sche taptoe, het signaal, dat 's avonds
gebiazen wordt om de soldaten te
waarschuwen dat de tap van het
biervat toe moet, m.a.w. dat het bed
tijd is. Waar zou een goed soldaat
voor opblijven als er geen bier meer
te krijgen is. Wat echter al sinds
vijftig jaar als de Aldershot Tattoo
bekend staat, is niet een plaatselijke
variatie op een oude signaal, maar
een groot militair schouwspel. Het
is,op de volgende manier begonnen.
Een halve eeuw geleden zou in
Nottingham, dicht bij een leger
kamp, een parlementsverkiezing
plaats hebben. Om redenen, die mijn
bronnen niet vermelden, vaardigde
de minister van oorlog een Order uit
dat de militairen gedurende de ver
kiezingscampagne binnen het kamp
moesten blijven. Maar de roep van
het bier was klaarblijkelijk sterker
dan de toen heerschende discipline;
de soldaten hielden zich niet aan het
bevel en op de taptoe werd geen
acht geslagen. Daarop hadden de
militaire autoriteiten een listig en
humaan idee; als de mannen dan
niet kwaadschiks in het kamp wilden
blijven, dan maar goedschiks. Dus
organiseerden zij een vertooning bin
nen het kamp, waarmee zij hoopten
tegen de attracties van het „buiten-
kampsche" bier te kunnen concur-
reeren. Het plan slaagde buiten ver
wachting, de soldaten bleven in het
kamp, de minister van oorlog kreeg
zijn zin, kortome iedereen was vree-
seiijk blij, zoo blij zelfs, dat men de
vertooning sindsdien eik jaar heeft
herhaald. Het is een eenigszins on
waarschijnlijk verhaal. De manier
mij?
„Heel stellig. Wacht maar, als u
van ons heengaat, dan geeft Nelli
Bridge u een verzegeld blaadje mede.
Dat moet u als talisman dragen.
En op den dag dat u zich verlooft,
moet u het zegel van het blaadje
afnemen en dan zult u er in lezen,
wat ik u heden heb voorspeld. U
zult er den naam van uw verloofde
ook in vinden".
„Maar Mrs. Bridge, u wilt toch
niet beweren, dat u zelfs den naam
van mijn verloofde uit de kaarten
leest?"
Zij lachte tot men haar tanden
weer zag. „Den naam natuurlijk niet
maar dien stel ik mij voor. Ik
iees toch mijn kaarten. Ik geef u
dus het papiertje mee en u moogt
het niet eerder openen voor op den
dag van uw verloving, opdat uw
twijfel het geluk niet verjaagt".
Saiten knikte goedig. „Nu goed,
als ik hier wegga, geeft u mij het
papiertje, ik zal het bewaren, zoo
lang u wilt".
„Goed! Maar u moet mij beioven,
dat u op uw verlovingsdag aan Nelli
Bridge denkt en haar bericht zendt".
„Ik beloof u, dat ik veel vaker aan
de goede Mrs. Bridge zal denken,
maar in het bijzonder als ik mij
eens zou verloven wat echter
van orde herstellen doet denken aan
Blum en de stakers, en is nauwelijks
aanbevelenswaardig voor het leger.
Maar onwaarschijnlijk of niet, zoo
willen het nu eenmaal mijn bronnen.
Laat ik na deze historische en
etymologische inleiding iets over de
Tattoo, zooals hij nu is, vertellen.
Ik ben er een paar dagen geleden
op een prachtige zomeravond met
Fritsje (mijn tufje) naar toe getogen.
De tocht er heen was een ware ver
schrikking. Vijftig kilometer in ,een
eindelooze, telkens verstopt rakende
file rijden, is geen pleziertje. Zoo
populair is n.l. deze jaarlijks terug-
keerende vertooning, dat eiken
avond, gedurende tien dagen, 77.000
inenschen bereid worden gevonden
twee uur lang door een ware hel
van benzinedamp te rijden. Maar
men wordt ruim beloond voor zijn
kwellingen. Het voortreffelijk geor
ganiseerde schouwspel is in alle op
zichten een kleine benzinedampver
giftiging waard. De precisie en vlot
heid waarmee de duizenden soldaten
op het groote groene veld hun com
mando's uitvoeren, zou een Blom
berg jaloersch maken en aan de
iichteffecten, de inassagroepeering
en den algemeenen opzet van deze
vertooning zou zelfs een Goebbels
of een Reinhardt niets te verbeteren
hebben.
De meeste nummers op het pro
gramma hadden, zooals in Enge
land te verwachten was, een sterk
historischen inslag. Zoo begon het
met een vergelijking van oude en
moderne schietoefeningen. Eerst de
oude. Kleine speelgoed-kanonnetjes
die vriendelijk ploften, en omslach
tige manipulaties met geweren van
honderd jaar geleden door in prach
tige rood en witte uniformen gesto
ken tinnen soldaten. Juist door de
omslachtigheid van de verschillende
handgrepen trof de ongeloofelijke
staccato-precisie waarmee zij werden
uitgevoerd des te sterker. Daarna
de nieuwe, drabgroene uniformen,
salvo's, die elkaar binnen de seconde
volgen en het gedaver van de snel
vurende reuzenkanonnen. Spel en
ernst zou men het kunnen noemen.
Wat hierop volgde, zal ik niet
gauw vergeten. Het was een soort
van militaire fantasie. Hoe het u te
beschrijven? Stel u voor een stille
zomeravond. Voor u strekt zich een
enorm grasveld uit met links in de
verte het silhouet van een dorp aan
het Noord-Westelijk front. Als het
waarschijnlijk nooit zal gebeuren".
„Dat weet Nelli Bridge beter".
Lachend knikte hij haar toe en
verliet de schuur, nadat hij het vei
van den beer nog eens aandachtig
had bekeken. Toen ging hij naar
zijn kamer om zich te verkleeden.
CD
's Avonds was hij weer in het
boschhuis.
Daar Winnifred echter nog altijd
een beetje stil was, kwamen de hee-
ren ook niet recht in de goede stem
ming. Eindelijk verzocht Hartau zijn
dochter een paar liederen te zingen.
Zij gaf zonder agrzelen gehoor aan
zijn wensch, want zij las ook in de
oogen van Salten verlangen naar
haar liederen.
Met ingehouden adem luisterde
hij naar de lieve, zuivere meisjes
stem. Hij wendde zijn oogen niet
af van Winni's reine trekken. Zijn
hart klopte als een hamer. Wat zou
hij er voor gegeven hebben, als hij
vrij en open naar de liefde van Win
nifred Hartau had mogen dingen.
Een groote droefheid vervulde zijn
hart, omdat hij voelde, dat ook haar
geluk met het zijne samenhing. Als
zij hem liefhad, zooals hij moest
gelooven, dan zou zij moeten lijden
als hij voor altijd van haar moest
scheiden. Hij was innerlijk diep ont-
Het ongemak van velen, die een
lillend leven leiden. Verrast
zult Ge zijn na één of twee
Volgens recept van Apotheker Dumont
AKKER.CACHETS
spel begint, ratelen rondom het dorp
de machinegeweren, telkens onder
broken door de doffe knallen van
barstende granaten. Dan galoppeert
door de schemering een eskadron
cavalerie het veld op, terug voor een
welverdiende rust na een dag aan
het front. De paarden worden ontza
deld en de manschappen leggen zich
neer op het gras om te slapen. Be
halve het verre ratelen van de ma
chinegeweren is alles stil. De zoek
lichten gaan uit, een stille donkerte
valt over het veld, rust, nacht achter
het front. Heel zacht klinkt dan van
achter op het veld een langzame mi
litaire rnarsch. Een paarse luchtbun-
del schiet door de donkerte en daar
verschijnt langzaam en statig cavale
rie uit het verleden. Het is de droom
van de slapende manschappen op
het gras. Stil trekt de in rijke kleu
rige costuums gekleede droomkolom
rond het slapende bivak, ijl en fijn
drijft de zachte muziek door de be-
wegingiooze avondlucht, totdat zij
iangzzaam wegsterft als de cavalerie
van het verleden zich in de verte
weer in de donkerte oplost en plaats
maakt voor een- tweede droomkolom,
gemechaniseerde infanterie, de cava
lerie van de toekomst. Ook zij trekt
rend het bivak en verdwijnt weer
in de duisternis, waaruit zij gekomen
is. De zoeklichten dooven uit, op het
veid staan de paarden bewegingloos
te slapen en in het dorp op den ach
tergrond zwijgen nu ,ook de machine
geweren. Alles is stil en donker.
Alleen op de tribunes flakkert tel
kens even het vlammetje van een
aangestoken cigaret. Maar ook de
toeschouwers zwijgen. Een oogenblik
nog duurt de roerlooze stilte. Dan
rijzen na elkaar een rood, een groen
en weer een rood licht boven het
dorp in de lucht; het S.O.S. sein. De
vijand doet een nieuwen aanval. Met
een verscheuren de ratelende machi
ne-geweren de avondlucht, een mo
torrijder davert het veld op om de
roerd, toen zij met innige uitdruk
king zong:
„Du hast die Seele mein
So ganz genommen ein,
Dasz sie kein' andren iiebt
Ais dich allein".
Toen het tien uur was stond hij
op om afscheid te nemen. Peter
Hartau reikte hem de hand.
„Dus u spreekt morgen al het
noodige af met Hölderlin, Mr. Sai
ten".
„Dat zal ik doen, Mr. Hartau".
Winnifred keek hem met onrustige
oogen aan.
„God zij morgen met u. Wees
maar heel voorzichtig, dat de berin
niet te dicht in uw nabijheid komt".
Zijn adem ging beklemd. Hij voel
de, dat zij zich ongerust maakte
over hem. Dat maakte hem geluk
kig, maar tegelijk verontrustte het
hem. Hij dwong zich echter tot een
scherts, om haar te kalmeeren. „Als
ik haar mocht zien, dan zal ik op
mijn ski's zoo hard wegloopen als ik
kan, want ik mag de berin ook niet
aan Hölderlin laten ontgaan. Hij
heeft er een recht op, daar wij af
spraken gezamenlijk op de jacht te
gaan".
(Wordt vervolgd).
