BRESKENSCHE COURANT Nieuws- en Advertentieblad voor geheel Zeeuwsch-Vlaanderen W. D. WAmmms mmmzsm Winnifred de Pelskoningin. Verschijnt iederen DINSDAG' en VRIJDAGAVOND. Telefoon 21. Postgiro Uitgave E. BOOM-BLIEK - tBreskens Ingezonden 45ste Jaargang Dinsdag 25 Februari 1936 Nummer 4114 ABONNEMENTSPRIJS Per drie maanden f 1.25. Buiten Breskens per drie maanden f 1.40. Franco per post per jaar f 5.00. Buitenland per jaar f 6.50 Alles bij vooruitbetaling. ADVERTENTIEPRIJS Van 1-5 regels fO,75. Iedere regel meer f 0; 15. Ingez. Med. 30 ct. per regel Abonnements-advertenties groote korting. Kleine Advertenties tot hoogstens 5 regels f 0.40 (bij vooruitbetaling) Onze Roode-Kruis Ambulance in Abessinië. o De heer van Schelven schrijft aan de N.R.Crt. uit Addis Abeba: Reeds schreef ik, dat wij, op ver zoek van het Ethiopische Roode Kruis alhier, ons in drie eenheden, of units, verdeelen zouden, om vruchtbaarder werk hier te kunnen verrichten. Eerst moet ik echter zeggen, wat wij hier onder het Ethio pische Roode Kruis verstaan dit, teneinde misverstanden te voorko men. Men moet dan weten, dat er geen eigenlijk Ethiopisch leger, en dus ook geen militair-sanitaire dienst bestaat. Elk stamhoofd brengt, bij een oproep van zijn keizer, een ze ker aantal gewapende lieden bijeen; de bewapening is altijd uiterst pri mitief, van speer, sabel tot voor- en achterlader. Veel geweerdragers hebben zelfs geen ammunitie! De gevechtswaarde is dus miniem. Daar naast heeft dan de keizer zijn garde van ongeveer 8 a 9000 man. Doch van eenige sanitaire hulp verleening van dit krijgsvolk is geen sprake. Evenmin van ravitailleering van die troepen. Elke soldaat moet in zijn eigen voedselvoorziening voor zien. En waar in de bergen van zelf sprekend weinig voedsel is, wordt door de meesten dan pok gebrek geleden. Doktoren bezit het Ethiopische leger niet. Er zijn eenige zendings doktoren, meest Amerikanen, die hier al jaren werkzaam zijn, en die bij het uitbreken van den oorlog hun diens ten aan het land hebben aangebo den. Door die samenwerking is een Roode-Kruis-dienst georganiseerd. Hij heeft eenige buitenlandsche dok toren, die hun diensten kwamen aan bieden, in zijn dienst genomen, o.a. een Oostenrijker, twee Ieren, een Amerikaan. Zoo zijn vijf ambulances ingericht, die als eerste hulpdienst naar de fronten zijn gezonden. Zoo zit b.v. aan het Noorderfront am bulance no. V weer aan den linker vleugel bij Ras Seyoem en ambu lance III aan den rechtervleugel onder Ras Kassa. Elk beschikt over pl.m. 200 muilezels voor het eerste transport. Dus voor het transport in de voorste linies. Hun verbandmate- riaal etc. wordt hun echter vanuit Dessié opgezonden. Stel U voor, FEUILLETON Roman van H. COURTHS-MAHLER met autorisatie uit het Duitsch vertaald door Mevr. J. P. WESSELINK-v. Rossum 0 „Het is maar een enkele gast, vader, en die moet wel in uw smaak vallen." „Moet hij?" Zij knikte. „Ik kon eenvoudig niet anders, dan iets vriendelijks voor hem doen. U hadt maar moe ten zien. hoe wanhopend en in ge dachten verzonken hij daarboven zat. Mijn hart was geheel vervuld van medelijden. En ik heb gevoeld, vader, dat hij mijn medelijden ver diende. Wie weet, welk een ongeluk hem uit het vaderland heeft ver dreven." Zij sprak zeer opgewonden. Hij nam haar hand en streelde die. „Nu, wees maar gerust, mijn kind ook ik heb het gevoel, dat hij een fat soenlijk man is. Hij is in elk geval een afstand van zeker 200 kilometer door uiterst zwaar bergterrein. Ik heb het nog niet door eigen aan schouwing kunnen beoordeelen, doch uit deze gegevens is wel op te ma ken, dat feitelijk het eerste begin van een sanitairen dienst nog moet gemaakt worden. Nu zijn tot verbetering van dezen dienst, de buitenlandsche ambulan ces ingevoegd. De bedoeling was, dat de Engelsche ambulance tot Quizan of in die buurt zou oprukken, om daar de gewonden van de Ethio pische ambulances voor verdere be handeling op te vangen. De regens zijn echter eenige weken te vroeg en zeer sterk doorgekomen. Meest al begint de kleine regentijd hier pas einde Januari of begin Februari. Nu vielen in het begin van Januari reeds zeer hevige regens in de bergen in het Noorden, met het gevolg dat alle primitief-aangelegde wegen finaal wegspoelden Zelfs de weg hier naar Dessié is op enkele plaatsen geheel verdwenen. Zoo zitten nu de Engel- schen gevangen in Dessié, en wach ten tot het weer opklaart en de weg van Dessié naar Woldia weer be rijdbaar wordt. Gelukkig schijnt sinds gisteren de zon weer. Er zal over eenige dagen gepro beerd worden, de zware stukken on zer ambulance, o.a. de sterilisatoren, het Röntgen-apparaat etc. met onze eigen Ford-trucks op te voeren naar Dessié. Intusschen gaat de groote massa van ons materiaal met een groote karavaan van 250 muildieren Zie mijn laatsten brief. De karavaanweg naar Dessié gaat van hier pal Noord, recht op Dessié af. Hij moet verscheidene ravijnen met zeer steile wanden passeeren; o.a. één zeer diep ravijn van 1000 M. diepte. Men heeft 2 k 3 dagen noo- dig om dit ravijn door te trekken. De autoweg naar Dessié maakt een grooten omweg naar het Oosten, langs den rand van de Danakil- woestijn. Hier passeert men hooge bergpassen, en kruipt langs steile bergwanden omhoog: doch de stij ging bedraagt nergens meer dan 1 op 18. Er zijn echter geen verharde wegen: bij regen spoelt dus het bo vendek weg. Het blijft altijd een probeeren, of het lukken zal met een goeden motor er door te komen. In dit geval ook zullen wij wel zien. wat er van den weg is overgebleven. Met onze muildieren zijn wij 10 <1 van goede familie, want hij was Duitsch officier." „Officier? Ziet u wel, ik dacht dagelijk wel, dat hij een gentleman was. Weet u misschien ook wat hem naar hier heeft gedreven, weg uit zijn beroep?" Hartau keek een poos voor zich. Toen zei hij: „hij heeft slechts een toespeling gemaakt. Daaruit maak ik op, dat hij op de een of andere wijze in conflict is gekomen met de strenge voorschriften der offi ciersklasse." Zij was bleek geworden. „Ge looft u. dat hij iets verkeerds heeft gedaan?" Peinzend keek hij voor zich. Toen zei hij aarzelend: „iets verkeerds? Ik weet het niet. Hij zei mij woor delijk- omdat ik een fatsoenlijk mensch wilde blijven, moest ik iets doen, dat mij als officier onmoge lijk maakte. Dat schijnt elkaar te gen te spreken, maar voor mij is het niettegenstaande dat begrijpelijk. Ik ken zulke conflicten uit eigen ervaring." Zij herademde. „Niet waar, tl denkt ook niet, dat hij tot iets slechts in staat is?" Hij streek over zijn voorhoofd. Daarna keek hij haar onderzoekend aan en nam haar gelaat tusschen zijn handen. „Je interesseert je al 12 dagen onderweg: per camion duurt de tocht normaal drie dagen. Vinden wij dus in Dessié onze ca mions niet, dan zijn zij „ergens" blijven steken en gaan wij terug om ze met muildieren uit de blubber te trekken. Het is nu op verzoek van het Ethiopische Roode Kruis in het Amharisch „Kai Mascae" geheeten dat wij onze ambulance in drie eenheden gaan verdeelen. En wel zóó, dat één eenheid als basis-hos pitaal dient, en ergens tusschen Dessié en Woldia zal ingericht wor den terwijl de andere twee eenheden aan het centrum en den rechter vleugel van het Abessijnsche leger worden toegevoegd. Om misverstand te voorkomen, voeg ik er bij, dat wij niet de taak van het Ethiopische Roode Kruis zullen overnemen, dus niet als sa nitaire dienst van het leger zullen dienen. Wij dienen als tusschen- schakel tusschen front en basis, vormen een meer uitgebreid veld hospitaal met volledige chirurgische installatie. Daar op bevel van den keizer de vrouwen met het leger moeten meetrekken, om hun mannen te verzorgen, zijn wij er dus ook op ingericht om vrouwelijke patiënten te behandelen. Het pleit voor onze uitmuntende uitrusting, dat liet ons gelukt is, de verdeeling in drieën volledig door te voeren. Enkele inventaris-ardkelen moesten geleend worden, als b.v. een 3e sterilisator, een 3e operatie tafel etc., doch op die enkele dingen na konden wij drie volledige chi rurgische eenheden samenstellen. Deze zijn gemerkt en voor afreis ge reed. Reeds zeide ik, dat de laatste twee dagen een 50-tal goeragi's of muilezeldrijvers bezig geweest zijn, om alle bagage te stuwen. Het lijkt een stel boer en, die schreeuwen en gesticuleeren, alsof ze de grootste ruzie onder elkaar hebben, terwijl ze toch eenvoudig hun werk bespreken. Het is usance, dat de karavaanlei der voor eiken muilezel een voor - schot ontvangt. Daarvoor moet hij dan touw en andere ingrediënten leveren, om de bagage op de ezels te pakken. Per muilezel krijgt hij pl.m. een halve Maria Theresia- thaler voorschot, dus pl.m. f 0.25. Het natuurlijke gevolg is echter dat ze alles besteden aan drank en luxe uitgaven. Na twee uur was dan alle buitengewoon voor dezen jongen Duitscher, Winni." Zij bloosde, maar bleef hem vrij moedig en vast aanzien. „Dat ont ken ik in 't geheel niet, vader. Ik heb nog nooit iemand ontmoet, die mij dadelijk op het eerste gezicht zulk een groote belangstelling en hartelijke deelneming inboezemde. Zeg eens, vader, gelooft u, dat hij die waard is?" Hij streelde het krullend, goud glanzend haar uit haar voorhoofd. „Ik kan niet in zijn hart lezen, Winni, maar als mijn menschen- kennis mij niet geheel in den steek laat, dan behoeven wij hem niet te wantrouwen." „U zult dus mijn uitnoodiging nog eens met klem herhalen?" Plagend flitste het in zijn oogen. „En als ik het nu niet doe?" „Och u wilt mij maar plagen. Ik weet nu al, dat u het zult doen." „Nu ja, ik zal het doen mor gen als de andere pelsjagers weg zijn. Die behoeven niet te weten, dat wij dezen jongen Duitscher bo ven de anderen stellen. Dat zet maar kwaad bloed. Zij zien hem toch al een beetje met scheele oogen aan, omdat hij een zooveel voornamer indruk maakt dan zijzelf. Het zal bovendien gedurende langen tijd de laatste keer zijn, dat de arme duivel touw etc. op, en onder groot misbaar werd gestaakt. Daar zij in dienst zijn van de Ethiopische regeering deze stelt n.l. de muilezels te onzer be schikking teneinde alle materialen op te voeren werden de goeragi's daarheen verwezen. De autoriteiten hier zijn echter iets hardhandiger in haar methodes dan wij. Gewoonlijk worden de recalcitrante drijvers op een dracht stokslagen onthaald, en gaan ze daarna weer gehoorzaam aan het werk. Hoe het ditmaal verliep, vermeldt de geschiedenis niet. Slechts weet ik, dat vanmorgen tweemaal gestaakt werd: en dat eeni ge uren later de goeragi's gehoor zaam, zonder een woord te reppen, terugkeerden, en in een oogwenk alles verder bijeengepakt hadden. Mijn laatsten brief eindigde ik met te melden, dat wij nog steeds wachtten op het binnenstroomen der 250 muilezels op ons erf. Langzaam zien wij orde komen in den mieren hoop van muilezels, drijvers, en de opstapeling van kisten. Morgenavond overnachten wij voor het eerst in het open veld, 12 dagen zullen wij onderweg zijn, voor we weer wat steenen huizen zullen zien. En daarna ?Dan zullen we moeten probeeren contact te krijgen met het front, teneinde ons gewonden en zieken te doen toezenden. We zullen daarbij niets mogen riskeeren, en daarom alle mogelijke maatregelen nemen, om het risico voor ons zoo gering mogelijk te maken. We staan nu op het punt, onze basis in Addis Abeba op te breken, om onze werkzaamheden aan het Noorderfront binnen afzienbaren tijd te beginnen. Het geheele terrein rondom het Italiaansche hospitaal waarin we tot nu toe onzen intrek hebben gehad loopt vol muilezels en hun drijvers, de goeragi's. Daar- tusschen door enkele gewapende lieden van ons escorte. Ieder schreeuwt in zijn eigen taaltje, zon der dat er in die heidensche ver warring eenige opheldering komt. Toch verzekert de karavaanleider een zwarte reus van een kerel met een uitdrukkingsrijk, echt-oud-testa- mentisch gezicht dat we vandaag zeker wegkomen. Zelf steekt men een sigaret op, en neemt zich stellig voor, de eerste uren zijn geduld niet te zullen verliezen. in beschaafd gezelschap eet. Ik be ken heel eerlijk, dat hij in mijn smaak valt zelfs buitengewoon. Ik zou graag zijn weg wat voor hem geëffend hebben en heb het hem ook aangeboden. Maar hij wil niet, dat het leven voor hem gemakkelijk wordt gemaakt. Er ligt een verbeten koppigheid in zijn wezen." Zij haalde gejaagd adem. „De koppigheid van het ongeluk, vader." „Kijk eens aan welk een men- schenkennis mijn dochtertje daar ontwikkelt." „Heeft u niet dikwijls tegen mij gezegd, dat ik scherpe oogen heb en de menschen doorzie, alsof zij van glas waren?" „Nu ja kinderen en honden hebben juiste instincten." „Maar ik ben noch kind, noch hond." „Het laatste stellig niet," plaagde hij. Zij lachten beiden. En toen spraken zij over andere dingen. Maar Peter Hartau sloeg zijn dochter scherp gade. Er lag iets opgewondens, ingehoudens in haar wezen, dat hem te denken gaf. Den volgenden morgen, na het ontbijt, ging Peter Hartau naar het blokhuis. Winni stak haar arm door den zijne. „Ik ga met u mede, vader. Voelt Ge U rillerig en onprettig, zoo echt grieperig? Neem dan 's avonds voor net naar bed gaan één of twee "AKKERTJES" en tien tegen een, dat Ge U 's morgens weer zoo frisch als een hoentje voelt, want "AKKERTJES" zijn echte koorts-verdrijvers! Onovertrof fen bij rheumatiek, spierpijn, spit, zenuwpijn, migraine, enz. Smaakloos ouwel-omhulsel om N»derlandteh 't poeder. Ge proeft daardoor Produet niets. Ze glijden naar binnen. Veroorzaakt géén maagstoornis. Per 12 stuks 9lechts 52 cent. A 'v l'oJcsns recept van Apotheker Oumont Buiten verantwoordelijkheid der redactie. Mijnheer de redacteur, Naar aanleiding van het verslag in de Breskensche Courant van 14 Febr. 1936, getiteld „Zeeuwsch- Vlaanderen geïsoleerd", kan ik niet nalaten een ingezonden mededeeling hieromtrent te plaatsen. De vergadering van Burgemees ters, Secretarissen en Ontvangers in West Z.-Vl. te Schoondijke drin gen er op aan om met de gansche bevolking van W. Z.-Vl. een krach tige actie te ontketenen, waaraan de geheele bevolking behoort deel te nemen, aangaande punt 2 uit dit blad„Gratis vervoer over de Zeeuw- scne stroomen", waardoor de rech ten der Zeeuwen zullen gelijk staan met de rechten der niet-Zeeuwsche Nederlanders. Ik wil de vergadering niet critiseeren, maar alleen mijn meening even uiteen zetten. De vergadering zegt dat de Zeeuw- sche auto's aan alle kanten helpen tneebeta'en aan de wegenbe'aslingen benzinebelasting en hiervan niet pro fiteered doordat hiervoor een duur veer de weg versperd om over de bruggen te rijden, welke tolvrij zijn, en toch van dit geld gebouwd zijn. Ik meen toch, dat op de nieuwe Moerdijkbrug tol geheven zal wor den. Of kunt u mij niet gebruiken?" „En ons middagmaal?" „Dat heeft nog een uurtje den tijd." „Goed, dan kun je met mij mee gaan." Babbelend liepen zij op den weg naar de cantine. Maar voordat het blokhuis nog in het gezicht was, deed Winni plot seling haar vader stilstaan en wees het bosch in. „Kijk eens vader daar is Mr. Salten." Deze scheen vader en dochter op hetzelfde oogenblik te hebben gezien en bleef met een buiging staan, niet wetend, of hij naderbij zou komen, of zich verwijderen. „Hailol Waarheen gaat de weg, Mr. Sa.ten?" riep Hartau, die zijn aarzeicn merkte, hem toe. Nu kwam Rudolf Salten met vlugge schreden nader. Hij moest dikwijls over hinderpalen springen en deed het met de krachtige be hendigheid van een door sport ge oefend man. Winni zag hem met stralende oogen naderen. Haar hart klopte tot in de keel en in haar zenuwachtigheid klemde zij zich vast aan den arm van haar vader, zonder eraan te denken, dat zij daardoor haar onrust verried. (Wordt vervolgd).

Krantenbank Zeeland

Breskensche Courant | 1936 | | pagina 1