BRESKENSCHE COURANT
Nieuws- en Advertentieblad voor geheel Zeeuwsch-Vlaanderen W. D.
WAmmms
mmmzsm
Winnifred de Pelskoningin.
Verschijnt iederen DINSDAG' en VRIJDAGAVOND. Telefoon 21. Postgiro
Uitgave E. BOOM-BLIEK - tBreskens
Ingezonden
45ste Jaargang
Dinsdag 25 Februari 1936
Nummer 4114
ABONNEMENTSPRIJS
Per drie maanden f 1.25. Buiten Breskens per drie maanden f 1.40.
Franco per post per jaar f 5.00.
Buitenland per jaar f 6.50 Alles bij vooruitbetaling.
ADVERTENTIEPRIJS
Van 1-5 regels fO,75. Iedere regel meer f 0; 15. Ingez. Med. 30 ct. per regel
Abonnements-advertenties groote korting.
Kleine Advertenties tot hoogstens 5 regels f 0.40 (bij vooruitbetaling)
Onze Roode-Kruis
Ambulance in Abessinië.
o
De heer van Schelven schrijft aan
de N.R.Crt. uit Addis Abeba:
Reeds schreef ik, dat wij, op ver
zoek van het Ethiopische Roode
Kruis alhier, ons in drie eenheden,
of units, verdeelen zouden, om
vruchtbaarder werk hier te kunnen
verrichten. Eerst moet ik echter
zeggen, wat wij hier onder het Ethio
pische Roode Kruis verstaan dit,
teneinde misverstanden te voorko
men. Men moet dan weten, dat er
geen eigenlijk Ethiopisch leger, en
dus ook geen militair-sanitaire dienst
bestaat. Elk stamhoofd brengt, bij
een oproep van zijn keizer, een ze
ker aantal gewapende lieden bijeen;
de bewapening is altijd uiterst pri
mitief, van speer, sabel tot voor-
en achterlader. Veel geweerdragers
hebben zelfs geen ammunitie! De
gevechtswaarde is dus miniem. Daar
naast heeft dan de keizer zijn garde
van ongeveer 8 a 9000 man.
Doch van eenige sanitaire hulp
verleening van dit krijgsvolk is geen
sprake. Evenmin van ravitailleering
van die troepen. Elke soldaat moet
in zijn eigen voedselvoorziening voor
zien. En waar in de bergen van zelf
sprekend weinig voedsel is, wordt
door de meesten dan pok gebrek
geleden.
Doktoren bezit het Ethiopische
leger niet. Er zijn eenige zendings
doktoren, meest Amerikanen, die hier
al jaren werkzaam zijn, en die bij het
uitbreken van den oorlog hun diens
ten aan het land hebben aangebo
den. Door die samenwerking is een
Roode-Kruis-dienst georganiseerd.
Hij heeft eenige buitenlandsche dok
toren, die hun diensten kwamen aan
bieden, in zijn dienst genomen, o.a.
een Oostenrijker, twee Ieren, een
Amerikaan. Zoo zijn vijf ambulances
ingericht, die als eerste hulpdienst
naar de fronten zijn gezonden. Zoo
zit b.v. aan het Noorderfront am
bulance no. V weer aan den linker
vleugel bij Ras Seyoem en ambu
lance III aan den rechtervleugel
onder Ras Kassa. Elk beschikt over
pl.m. 200 muilezels voor het eerste
transport. Dus voor het transport in
de voorste linies. Hun verbandmate-
riaal etc. wordt hun echter vanuit
Dessié opgezonden. Stel U voor,
FEUILLETON
Roman van
H. COURTHS-MAHLER
met autorisatie uit het
Duitsch vertaald door
Mevr. J. P. WESSELINK-v. Rossum
0
„Het is maar een enkele gast,
vader, en die moet wel in uw smaak
vallen."
„Moet hij?"
Zij knikte. „Ik kon eenvoudig
niet anders, dan iets vriendelijks
voor hem doen. U hadt maar moe
ten zien. hoe wanhopend en in ge
dachten verzonken hij daarboven
zat. Mijn hart was geheel vervuld
van medelijden. En ik heb gevoeld,
vader, dat hij mijn medelijden ver
diende. Wie weet, welk een ongeluk
hem uit het vaderland heeft ver
dreven."
Zij sprak zeer opgewonden. Hij
nam haar hand en streelde die. „Nu,
wees maar gerust, mijn kind ook
ik heb het gevoel, dat hij een fat
soenlijk man is. Hij is in elk geval
een afstand van zeker 200 kilometer
door uiterst zwaar bergterrein. Ik
heb het nog niet door eigen aan
schouwing kunnen beoordeelen, doch
uit deze gegevens is wel op te ma
ken, dat feitelijk het eerste begin
van een sanitairen dienst nog moet
gemaakt worden.
Nu zijn tot verbetering van dezen
dienst, de buitenlandsche ambulan
ces ingevoegd. De bedoeling was,
dat de Engelsche ambulance tot
Quizan of in die buurt zou oprukken,
om daar de gewonden van de Ethio
pische ambulances voor verdere be
handeling op te vangen. De regens
zijn echter eenige weken te vroeg
en zeer sterk doorgekomen. Meest
al begint de kleine regentijd hier pas
einde Januari of begin Februari. Nu
vielen in het begin van Januari reeds
zeer hevige regens in de bergen in
het Noorden, met het gevolg dat alle
primitief-aangelegde wegen finaal
wegspoelden Zelfs de weg hier naar
Dessié is op enkele plaatsen geheel
verdwenen. Zoo zitten nu de Engel-
schen gevangen in Dessié, en wach
ten tot het weer opklaart en de weg
van Dessié naar Woldia weer be
rijdbaar wordt. Gelukkig schijnt
sinds gisteren de zon weer.
Er zal over eenige dagen gepro
beerd worden, de zware stukken on
zer ambulance, o.a. de sterilisatoren,
het Röntgen-apparaat etc. met onze
eigen Ford-trucks op te voeren naar
Dessié. Intusschen gaat de groote
massa van ons materiaal met een
groote karavaan van 250 muildieren
Zie mijn laatsten brief.
De karavaanweg naar Dessié gaat
van hier pal Noord, recht op Dessié
af. Hij moet verscheidene ravijnen
met zeer steile wanden passeeren;
o.a. één zeer diep ravijn van 1000 M.
diepte. Men heeft 2 k 3 dagen noo-
dig om dit ravijn door te trekken.
De autoweg naar Dessié maakt een
grooten omweg naar het Oosten,
langs den rand van de Danakil-
woestijn. Hier passeert men hooge
bergpassen, en kruipt langs steile
bergwanden omhoog: doch de stij
ging bedraagt nergens meer dan 1
op 18. Er zijn echter geen verharde
wegen: bij regen spoelt dus het bo
vendek weg. Het blijft altijd een
probeeren, of het lukken zal met een
goeden motor er door te komen. In
dit geval ook zullen wij wel zien.
wat er van den weg is overgebleven.
Met onze muildieren zijn wij 10 <1
van goede familie, want hij was
Duitsch officier."
„Officier? Ziet u wel, ik dacht
dagelijk wel, dat hij een gentleman
was. Weet u misschien ook wat
hem naar hier heeft gedreven, weg
uit zijn beroep?"
Hartau keek een poos voor zich.
Toen zei hij: „hij heeft slechts een
toespeling gemaakt. Daaruit maak
ik op, dat hij op de een of andere
wijze in conflict is gekomen met
de strenge voorschriften der offi
ciersklasse."
Zij was bleek geworden. „Ge
looft u. dat hij iets verkeerds heeft
gedaan?"
Peinzend keek hij voor zich. Toen
zei hij aarzelend: „iets verkeerds?
Ik weet het niet. Hij zei mij woor
delijk- omdat ik een fatsoenlijk
mensch wilde blijven, moest ik iets
doen, dat mij als officier onmoge
lijk maakte. Dat schijnt elkaar te
gen te spreken, maar voor mij is
het niettegenstaande dat begrijpelijk.
Ik ken zulke conflicten uit eigen
ervaring."
Zij herademde. „Niet waar, tl
denkt ook niet, dat hij tot iets slechts
in staat is?"
Hij streek over zijn voorhoofd.
Daarna keek hij haar onderzoekend
aan en nam haar gelaat tusschen
zijn handen. „Je interesseert je al
12 dagen onderweg: per camion
duurt de tocht normaal drie dagen.
Vinden wij dus in Dessié onze ca
mions niet, dan zijn zij „ergens"
blijven steken en gaan wij terug om
ze met muildieren uit de blubber te
trekken.
Het is nu op verzoek van het
Ethiopische Roode Kruis in het
Amharisch „Kai Mascae" geheeten
dat wij onze ambulance in drie
eenheden gaan verdeelen. En wel
zóó, dat één eenheid als basis-hos
pitaal dient, en ergens tusschen
Dessié en Woldia zal ingericht wor
den terwijl de andere twee eenheden
aan het centrum en den rechter
vleugel van het Abessijnsche leger
worden toegevoegd.
Om misverstand te voorkomen,
voeg ik er bij, dat wij niet de taak
van het Ethiopische Roode Kruis
zullen overnemen, dus niet als sa
nitaire dienst van het leger zullen
dienen. Wij dienen als tusschen-
schakel tusschen front en basis,
vormen een meer uitgebreid veld
hospitaal met volledige chirurgische
installatie. Daar op bevel van den
keizer de vrouwen met het leger
moeten meetrekken, om hun mannen
te verzorgen, zijn wij er dus ook op
ingericht om vrouwelijke patiënten
te behandelen.
Het pleit voor onze uitmuntende
uitrusting, dat liet ons gelukt is, de
verdeeling in drieën volledig door
te voeren. Enkele inventaris-ardkelen
moesten geleend worden, als b.v.
een 3e sterilisator, een 3e operatie
tafel etc., doch op die enkele dingen
na konden wij drie volledige chi
rurgische eenheden samenstellen.
Deze zijn gemerkt en voor afreis ge
reed. Reeds zeide ik, dat de laatste
twee dagen een 50-tal goeragi's of
muilezeldrijvers bezig geweest zijn,
om alle bagage te stuwen. Het lijkt
een stel boer en, die schreeuwen en
gesticuleeren, alsof ze de grootste
ruzie onder elkaar hebben, terwijl ze
toch eenvoudig hun werk bespreken.
Het is usance, dat de karavaanlei
der voor eiken muilezel een voor -
schot ontvangt. Daarvoor moet hij
dan touw en andere ingrediënten
leveren, om de bagage op de ezels
te pakken. Per muilezel krijgt hij
pl.m. een halve Maria Theresia-
thaler voorschot, dus pl.m. f 0.25.
Het natuurlijke gevolg is echter dat
ze alles besteden aan drank en luxe
uitgaven. Na twee uur was dan alle
buitengewoon voor dezen jongen
Duitscher, Winni."
Zij bloosde, maar bleef hem vrij
moedig en vast aanzien. „Dat ont
ken ik in 't geheel niet, vader. Ik
heb nog nooit iemand ontmoet, die
mij dadelijk op het eerste gezicht
zulk een groote belangstelling en
hartelijke deelneming inboezemde.
Zeg eens, vader, gelooft u, dat hij
die waard is?"
Hij streelde het krullend, goud
glanzend haar uit haar voorhoofd.
„Ik kan niet in zijn hart lezen,
Winni, maar als mijn menschen-
kennis mij niet geheel in den steek
laat, dan behoeven wij hem niet
te wantrouwen."
„U zult dus mijn uitnoodiging nog
eens met klem herhalen?"
Plagend flitste het in zijn oogen.
„En als ik het nu niet doe?"
„Och u wilt mij maar plagen.
Ik weet nu al, dat u het zult doen."
„Nu ja, ik zal het doen mor
gen als de andere pelsjagers weg
zijn. Die behoeven niet te weten,
dat wij dezen jongen Duitscher bo
ven de anderen stellen. Dat zet maar
kwaad bloed. Zij zien hem toch al
een beetje met scheele oogen aan,
omdat hij een zooveel voornamer
indruk maakt dan zijzelf. Het zal
bovendien gedurende langen tijd de
laatste keer zijn, dat de arme duivel
touw etc. op, en onder groot misbaar
werd gestaakt. Daar zij in dienst zijn
van de Ethiopische regeering deze
stelt n.l. de muilezels te onzer be
schikking teneinde alle materialen op
te voeren werden de goeragi's
daarheen verwezen. De autoriteiten
hier zijn echter iets hardhandiger in
haar methodes dan wij. Gewoonlijk
worden de recalcitrante drijvers op
een dracht stokslagen onthaald, en
gaan ze daarna weer gehoorzaam
aan het werk. Hoe het ditmaal
verliep, vermeldt de geschiedenis
niet. Slechts weet ik, dat vanmorgen
tweemaal gestaakt werd: en dat eeni
ge uren later de goeragi's gehoor
zaam, zonder een woord te reppen,
terugkeerden, en in een oogwenk
alles verder bijeengepakt hadden.
Mijn laatsten brief eindigde ik
met te melden, dat wij nog steeds
wachtten op het binnenstroomen der
250 muilezels op ons erf. Langzaam
zien wij orde komen in den mieren
hoop van muilezels, drijvers, en de
opstapeling van kisten.
Morgenavond overnachten wij voor
het eerst in het open veld, 12 dagen
zullen wij onderweg zijn, voor we
weer wat steenen huizen zullen zien.
En daarna ?Dan zullen we moeten
probeeren contact te krijgen met het
front, teneinde ons gewonden en
zieken te doen toezenden. We zullen
daarbij niets mogen riskeeren, en
daarom alle mogelijke maatregelen
nemen, om het risico voor ons zoo
gering mogelijk te maken.
We staan nu op het punt, onze
basis in Addis Abeba op te breken,
om onze werkzaamheden aan het
Noorderfront binnen afzienbaren tijd
te beginnen. Het geheele terrein
rondom het Italiaansche hospitaal
waarin we tot nu toe onzen intrek
hebben gehad loopt vol muilezels
en hun drijvers, de goeragi's. Daar-
tusschen door enkele gewapende
lieden van ons escorte. Ieder
schreeuwt in zijn eigen taaltje, zon
der dat er in die heidensche ver
warring eenige opheldering komt.
Toch verzekert de karavaanleider
een zwarte reus van een kerel met
een uitdrukkingsrijk, echt-oud-testa-
mentisch gezicht dat we vandaag
zeker wegkomen. Zelf steekt men
een sigaret op, en neemt zich stellig
voor, de eerste uren zijn geduld niet
te zullen verliezen.
in beschaafd gezelschap eet. Ik be
ken heel eerlijk, dat hij in mijn
smaak valt zelfs buitengewoon.
Ik zou graag zijn weg wat voor hem
geëffend hebben en heb het hem ook
aangeboden. Maar hij wil niet, dat
het leven voor hem gemakkelijk
wordt gemaakt. Er ligt een verbeten
koppigheid in zijn wezen."
Zij haalde gejaagd adem. „De
koppigheid van het ongeluk, vader."
„Kijk eens aan welk een men-
schenkennis mijn dochtertje daar
ontwikkelt."
„Heeft u niet dikwijls tegen mij
gezegd, dat ik scherpe oogen heb
en de menschen doorzie, alsof zij
van glas waren?"
„Nu ja kinderen en honden
hebben juiste instincten."
„Maar ik ben noch kind, noch
hond."
„Het laatste stellig niet," plaagde
hij.
Zij lachten beiden.
En toen spraken zij over andere
dingen. Maar Peter Hartau sloeg
zijn dochter scherp gade. Er lag
iets opgewondens, ingehoudens in
haar wezen, dat hem te denken gaf.
Den volgenden morgen, na het
ontbijt, ging Peter Hartau naar het
blokhuis. Winni stak haar arm door
den zijne. „Ik ga met u mede, vader.
Voelt Ge U rillerig en onprettig,
zoo echt grieperig? Neem dan
's avonds voor net naar bed
gaan één of twee "AKKERTJES"
en tien tegen een, dat Ge U
's morgens weer zoo frisch
als een hoentje voelt, want
"AKKERTJES" zijn echte
koorts-verdrijvers! Onovertrof
fen bij rheumatiek, spierpijn,
spit, zenuwpijn, migraine, enz.
Smaakloos ouwel-omhulsel om
N»derlandteh 't poeder. Ge proeft daardoor
Produet niets. Ze glijden naar binnen.
Veroorzaakt géén maagstoornis.
Per 12 stuks 9lechts 52 cent.
A 'v l'oJcsns recept van Apotheker Oumont
Buiten verantwoordelijkheid der redactie.
Mijnheer de redacteur,
Naar aanleiding van het verslag
in de Breskensche Courant van 14
Febr. 1936, getiteld „Zeeuwsch-
Vlaanderen geïsoleerd", kan ik niet
nalaten een ingezonden mededeeling
hieromtrent te plaatsen.
De vergadering van Burgemees
ters, Secretarissen en Ontvangers in
West Z.-Vl. te Schoondijke drin
gen er op aan om met de gansche
bevolking van W. Z.-Vl. een krach
tige actie te ontketenen, waaraan de
geheele bevolking behoort deel te
nemen, aangaande punt 2 uit dit
blad„Gratis vervoer over de Zeeuw-
scne stroomen", waardoor de rech
ten der Zeeuwen zullen gelijk staan
met de rechten der niet-Zeeuwsche
Nederlanders. Ik wil de vergadering
niet critiseeren, maar alleen mijn
meening even uiteen zetten.
De vergadering zegt dat de Zeeuw-
sche auto's aan alle kanten helpen
tneebeta'en aan de wegenbe'aslingen
benzinebelasting en hiervan niet pro
fiteered doordat hiervoor een duur
veer de weg versperd om over de
bruggen te rijden, welke tolvrij zijn,
en toch van dit geld gebouwd zijn.
Ik meen toch, dat op de nieuwe
Moerdijkbrug tol geheven zal wor
den.
Of kunt u mij niet gebruiken?"
„En ons middagmaal?"
„Dat heeft nog een uurtje den
tijd."
„Goed, dan kun je met mij mee
gaan."
Babbelend liepen zij op den weg
naar de cantine.
Maar voordat het blokhuis nog
in het gezicht was, deed Winni plot
seling haar vader stilstaan en wees
het bosch in.
„Kijk eens vader daar is Mr.
Salten."
Deze scheen vader en dochter
op hetzelfde oogenblik te hebben
gezien en bleef met een buiging
staan, niet wetend, of hij naderbij
zou komen, of zich verwijderen.
„Hailol Waarheen gaat de weg,
Mr. Sa.ten?" riep Hartau, die zijn
aarzeicn merkte, hem toe.
Nu kwam Rudolf Salten met
vlugge schreden nader. Hij moest
dikwijls over hinderpalen springen
en deed het met de krachtige be
hendigheid van een door sport ge
oefend man. Winni zag hem met
stralende oogen naderen. Haar hart
klopte tot in de keel en in haar
zenuwachtigheid klemde zij zich vast
aan den arm van haar vader, zonder
eraan te denken, dat zij daardoor
haar onrust verried.
(Wordt vervolgd).