BRESKENSCHE COURANT
Nieuws- en Advertentieblad voor geheel Zeeuwsch-Vlaanderen W. D.
Het Parelsnoer.
Verschijnt iederen DINSDAG- en VRIJDAGAVOND. Telefoon 21. Postgiro 70179. Uitgave J. C. LE BLEU v|h E. BOOM-BLIEK, Breskens
3emeext\e ^vesVcxv^
Oorlogsherinneringen.
FEUILLETON
44ste Jaargang
Dinsdag 7 Mei 1935
Nummer 4032
ABONNEMENTSPRIJS:
Per drie maanden I 1.25. Buiten Breskens per drie maanden I 1.40.
Franco per post per jaar I 5.00
Buitenland per jaar f 6.50 Alles bij vooruitbetaling.
ADVERTENTIEPRIJS:
Van 1-5 regels 10,75. Iedere regel meer f 0; 15. Ingez. Med. 30 ct. per regel
Abonnements-advertenties groote korting
Kleine Advertenties tot hoogstens 5 regels 0.40 (bij vooruitbetaling)
Schouw wegen en
voetpaden.
Aanvang 23 Mei.
De Overweldiging van België.
Herinneringen aan de om
zwervingen van een oud-oor
logscorrespondent tusschen de
strijdende partijen.
0
Met een kleine vluchtelinge op
oorlogspad.
In Brussel teruggekeerd, vond ik
er een bevolking, welke zich steeds
heftiger opwond, naarmate het krijgs
rumoer toenam. De Duitschers ble
ven actief met het uitplakken van
berichten over het veroveren van
Antwerpsche forten en den naderen
den val van de vesting, maar de
Brusselaars geloofden er niets van.
Integendeel de geallieerden zouden
vanuit het Zuiden op Brussel aan
rukken en de Belgische hoofdstad
weldra ontzetten. Het binnenvoeren
van Convooien gewonden voedde
de overwinningsgeruchten van het
Antwerpsche front.
Ik moet zeggen, dat in die dagen
de stemming der Brusselaars jegens
de Hollanders niet bepaald vriende
lijk was te heeten, een gevolg van
de valsche berichten als over een
doorlaten van Duitsche troepen over
Nederlandsch gebied welke in
de eerste oorlogsdagen waren door
gegeven en tegen welker circulatie
de Duitsche bezettingsautoriteiten
niets ondernamen. Zoowel op den
Kommandantur te Brussel als op
dien te Leuven ben ik er [getuige
van geweest, dat Duitsche officieren
het verzinsel vair een Duitschendoor-
39.
Roman van
H. COURTHS-MAHLER
met autorisatie uit het
Duitsch vertaald dooi
A. VUERHARD-BERKHOUT
0
Nadenkend keek ze de papieren
die de cassette bevatte door en staar
de toen langen tijd voor zich uit.
Eindelijk richtte ze zich op, ging
aan de schrijftafel zitten en schreef
op een groot, stevig couvert: ,,Aan
den heer Mr. Dr. Schröter, Berlin
N. W. Dorotheenstrasse".
Ze schreef daarna op een vel pa
pier
Zeer geëerde heer Schröter,
Dit pakket zal u na mijn dood
worden toegezonden. Ik verzoek u,
bijliggend couvert met inhoud on
geopend te doen toekomen aan mijn
echtgenoot, Vrijheer Ralf von Ler
sen.
Jutta von Lersen.
Nu schoof ze eenige beschreven
bladen papier in een aan Ralf Ler
sen geadresseerde enveloppe. Het
Waren aanteekeningen in haar hand
tocht door Limburg aan Belgen col
porteerden.
In het café Quatre Bras te Ter-
vueren kwam ik in moeilijkheden
doordat de talrijke Belgische bezoe
kers, die er onder het genot van veel
geestrijk vocht de oorlögskampen be
discussieerden en zich vooral op
wonden over de „successen bij Ant
werpen," welke door hun landge-
nooten zouden zijn behaald, mij als
„Hollander" ontdekten. Ik werd door
hen aan een compleet verhoor on
derworpen en hun opdringen kreeg
een dreigend karakter. Min-vleiende
uitroepen als „de Hollanders zijn
verraders" klaterden door de café
zaal, maar op dat moment herinner
de ik me, hoe ik tevoren van den
café-houder een der dwaze oorlogs
verzinsels had vernomen, welke in
het overweldigde gebied liepen en ik
besloot om het praatje met vollen
emst door te geven.
Wat? riep ik uit. Durven jullie
te zeggen, dat de Hollanders je ver
raden hebt? Heeft de Hollandsche
regeering dan niet belet aan de Duit
schers om een 42 cM-kanon ter be
schieting van Antwerpen op Neder
landsch gebied te mogen plaatsen?
Vraag het den kastelein maarl riep
ik uit, toen de kerels ongeloolvig
lachtten.
Dat hielp. Aller aandacht richtte
zich op den caféhouder, die hetzelfde
verhaal begon af te draaien, waar
mee hij mij in zijn zaak had ontvan
gen.
„Ahwell hoor ik nu spoedig zeg
gen, als 't zóó is, dan „Vive la
Hollande, vive la Belgique, vive
notre roil"
De Brusselaars waren in de da
gen van het beleg van Antwerpen
als lastige, geagiteerde kinderen.
0
Ik wilde in Antwerpen zijn. als
de Duitschers er binnentrokken en
daarom besloot ik om zoo spoedig
mogelijk den, toen nog eenigen uit
weg uit het bezette gebied via
Leuven en Luik naar Maastricht
op de snelst mogelijke wijze af te
leggen om dan over Nederlandsch
gebied heen naar Antwerpen te trek
ken.
In Leuven haalde ik eerst een
meisje van 9 jaar op, een [dochtertje
van een Amsterdamschen kunstschil
der. 'Haar ouders hadden mijn re
schrift. Deze enveloppe borg ze met
het beschreven velletje in het groo-
tere couvert, dat aan den heer
Schröter geadresseerd was en legde
het weer in de cassette.
Toen wilde ze een paar regels in
een notitieboekje schrijven, maar
plotseling liet ze met een kreet van
pijn de pen vallen en staarde naar
haar hand, die als in kramp samen
trok. Met een van pijn verwrongen
gezicht masseerde en wreef ze haar
hand tot de pijn over ging. Juist
kwam haar nicht weer binnen en
keek verschrikt naar het pijnlijke ge
zicht van Jutta.
„Wat heb je, Jutta?"
Deze wees op haar hand. „Ik was
onvoorzichtig, Gerlrud. Je weet, dat
de dokter me streng verboden had
te schrijven, nadat ik verleden jaar
met die gebroken vaas de spier van
mijn rechterhand gewond heb".
„Ja, daarom heb ik na dien tijd
al je correspondentie gedaan".
„Ja, maar ik moest een paar re
gels schrijven en dacht dat wel even
te kunnen doen. Ik schijn er me te
veel mee ingespannen te hebben en
ik heb daardoor weer die kramp
achtige pijn gekregen".
Mrs. Gorlan streelde Jutta's hand
die in de palm een litteeken had.
„Je moet ook niet schrijven, was er
zoon haast bij?"
De pijn was over en Jutta lachte
van opluchting.
dactie te Amsterdam en ook mij
zeiven herhaaldelijk met verzoeken,
brieven en telegrammen bewerkt om
te verkrijgen, dat ik het kind uit
het gevaarlijke Leuven, waar het in
een pensionaat vertoefde, zou over
brengen naar het vaderland. Nadat
ik me bij de zusters had gelegimi-
teerd met brieven van den vader,
kreeg ik het meisje mee. 't Kind
had al heel wat moeten afzien. De
zusters waren tijdens den brand met
al de kleinen gevlucht, en heel de
troep had zich dagenlang verscholen
in een boerderij buiten de stad.
In Leuven heerschte thans typhus,
waarom de treinen geen nieuwe ge
wonden meer afleverden v. d. Leu-
vensche hospitalen. De algemeene
toestand was er wederom eenigszins
onrustig; voortdurend werden aller
lei autoriteiten als gijzelaars gevan
gen gezet, waardoor vele publieke
en kerkelijke diensten in de war liepen.
Burgemeester Nerinx had daarom
proclamaties doen aanplakken, waar
bij „vrijwilligers" voor den gijze-
laarsdienst werden opgeroepen. Er
schenen maar weinig „liefhebbers"
te zijn
Md. (Wordt vervolgd).
Inrichting van de nieuwe
Persilschool te Amsterdam
o—
De Persii-school, in wezen een
propaganda-instituut, gaat door haar
beteekenis daar ver boven uit. In
deze inrichting toch wordt den huis
vrouwen op duidelijke en practische
wijze getoond, hoe eenvoudig en ge
makkelijk en vooral ook hoe snel
en goed, de moderne waschmethode
werkt. De school is er dan ook hee-
lemaal op ingericht de huisvrouw
in te lichten omtrent de juiste be
handeling van de gezins- en fijne
wasch. En dat kan in deze school
op uiterst aantrekkelijke wijze ge
schieden, dank zij het feit, dat de
directie van E. Ostermann Co's
Handel Mij. N.V., zich vóór alles
tot taak heeft gesteld het de be
zoeksters zoo aangenaam mogelijk
te maken. De school bestaat o.m. uit
twee groote zalen, waarvan de voor
ste de eigenlijke demonstratie-zaal
„Ach zie je, ik kreeg ineens zoo'n
voorgevoel dat me op deze reis iets
zou overkomen".
„O, dat heeft iedereen voor een
groote reis".
„Ja natuurlijk, maar ik wou toch
mijn zaken in orde brengen. Kijk,
hier ligt een couvert in deze cassette.
Er zijn gewichtige papieren bij. Als
er iets met me gebeurt, moet je de
zen brief verzenden".
„O, aan advocaat Schröter, die
je altijd je geld zendt?"
„Ja, je hebt hem al een paar maal
uit mijn naam geschreven. Ik zou
toch niet graag uit het leven schei
den zonder schoon schip te hebben
gemaakt. Zoolang ik leef, wil ik me
zelf niet compromitteeren en nog in
gevaar brengen. Ik kan je niet alles
uitleggen en wil het ook niet, maar
als ik mocht sterven, dan moet mijn
heer Schröter dezen brief hebben,
die een anderen brief voor mijn man
bevat .Dat wilde ik je alleen maar
zeggen".
„Goed Jutta. maar laat me je nu
eens even uitlachen. Jij en sterven!
Je ziet er uit als het bloeiende leven
zelf. Kijk eens in den spiegel".
Jutta deed het lachend. „Ja, ik
mag nog gezien worden. Je hebt
gelijk, het is eenvoudig reiskoorts.
Maar het is toch afschuwelijk, dat ik
telkens weer die ontzettende pijn in
mijn hand krijg, zoodra ik probeer
te schrijven. Je ziet wel, dat ik het
..alie-zaa! in de nieuwe Persil-School te Amsterdam
is. In het midden daarvan zijn de
groote waschketels opgesteld en
daaromheen bevinden zich amphi-
theatersgewijs gemakkelijke fauteuils,
zoodat van iedere zitplaats dewasch-
demonstraties uitstekend kunnen
worden gevolgd.' Aan verlichting,
ventilatie e.d. is de uiterste zorg be
steed, zooals trouwens heel de in
richting van de school den fijnen
smaak en het moderne inzicht van
den ontwerper verraadt. Langs de
wanden zijn sierüjke vitrines opge
steld, waarin de verschillende pro
ducten, welke in de Persilfabrieken
te Jutphaas worden vervaardigd, op
smaakvolle wijze worden tentoonge
steld.
Achter de demonstratie-zaal be
vindt zich een zeer ruime bioscoop
zaal, welke door haar aankleeding
een uiterst gezelligen indruk maakt.
Hier kunnen de bezoeksters zich
aan smaakvol gedekte tafels geheel
thuis voelen en onder het genot van
ververschingen, welke xn de eigen
keuken van de school worden gereed
gemaakt, kennis maken met eenige
instructieve films, welke in aanslui
ting op de waschdemonstratie de
Film-zaal in de nieuwe Persil-School te Amsterdam
niet zonder je zou kunnen stellen".
„Is het nu weer over?"
„Ja. Maar je moet vandaag nog
voor mij aan mijnheer Schröter in
Berlijn schrijven, dat hij de volgende
termijn mijn rente naar St. Augustine
moet zenden".
„Ja, dat zal ik doen. Maar laat
ik je eerst even laten zien wat ik
gekocht heb".
„Doe dat, maar zet even de cas
sette weer in de kast".
Mrs. Gorlan deed het en toonde
toen haar inkoopen. Ze schertsten
daarbij over Jutta's voorgevoelens en
waren vol opgewektheid en vol plan
nen voor de reis.
tl-
St. Augustine is een der meest
luxueuse badplaatsen van Florida.
Er trekken heel wat wintergasten
uit Noord-Amerika naar de zuide
lijke badplaatsen van Florida, die
den ruwen noordelijken winter wil
len ontloopen. Maar ook in het .voor
jaar is het er zeer druk en heerscht
er een uiterst mondain leven op de
terrassen der hotels en aan het
strand zelf.
Mevrouw Jutta von Lersen en haar
nicht mrs. Gertrud Gorlan waren den
avond te voren aangekomen en zaten
nu op het terras van het hotel, waar
ze haar intrek genomen hadden, te
ontbijten. Mrs. Gorlan was haar
nicht zeer dankbaar. Wat had er van
haar moeten worden als Jutta zich
niet over haar ontfermd had? De
beide dames hadden het als meisjes
reeds zeer goed met elkaar kunnen
vinden, ze waren beiden tamelijk
luchthartige persoontjes en stonden
niet bijzonder hoog wat karakter be
treft.
En daarom had Gertrud Gorlan
ook niet geïnformeerd waarom Jut
ta's huwelijk misgeloopen was. Ze
had zich tevreden gesteld met het
geen Jutta haar verteld had en al
had ze zich ook niet geheel vrij ge
sproken, toch had ze alles wel zóó
verteld, dat er een gunstig licht op
haar viel. Na hetgeen ze gehoord
had moest Gertrud ..Gorlan wel aan
nemen, dat vrijheer von Lersen een
verwaande, kleinzielige man was. Ze
was echter niet kleingeestig en voel
de zich niet geroepen om Jutta te
bekritiseeren. Ze nam haar met lief
de op toen ze naar New York kwam
en nu ze afhankelijk vaji haar was,
kwam het haar te pas, dat ze Jutta
nooit met zedepreken lastig was ge
vallen.
De beide dames waren zeer mooie
verschijningen, al zag men haar bij
helder licht ook wel aan, dat ze ver
over de dertig waren. Misschien was
Jutta's geestig gezicht nog aantrek
kelijker dan dat van haar nicht, die
wat grover was.
(Wordt vervolgd.
