RESKENSCHE COURANT jws- en Advertentieblad voor geheel Zeeuwsch-Vlaanderen W. D. it bittere erfdeel. iti nt iederen DINSDAG- en VRIJDAGAVOND. Telefoon 21. Postgiro 70179. Uitgave J. C. LE BLEU v|h E. BOOM-BLIEK, Breskens Crisis-Publicatiën. betali op iito ebn idel Jaargang. Vrijdag 19 October 1934. Nummer 3977 ABONNEMENTSPRIJS rac(?ef drie maanden f 1.25. Buiten Breskens per drie maanden I 1.40 Franco per post per jaar f 5.00 Buitenland per jaar 6.50. Alles bij vooruitbetaling. ADVERTENTIEPRIJS Van 1-5 regels (0,75. Iedere regel meer 10; 15. Ingez. Med. 30 ct. per regel Abonnements-advertenties groote korting. Kleine Advertenties tot Hoogstens 5 regels I 0.40 (bij vooruitbetaling) biecht van een sis-Burgemeester. o— li. jansch gewijzigde aspecten nu gezamenlijk en elk voor begrooting 1935 samenstel- ietrennt marschieren und schlagen? Zoo is het niet ge kant er is nu geen sprake In een massaal verweer tegen (omen rijksmaatregelen. Ook pm dezelfde redenen, die de teraden dezulken uitge- die een opposition a oil ren noopt, te berusten nvaarden. Zij weten, dat het het eind van haar latijn en. En de gemeenten zijn igzamerhand wel van door- dat ook bij het rijk schraal- lukenmeester is, ja, dat feite- ijksschatkist tegen de formi- eischen van dezen tijd niet opgewassen, laarom fulmineert men niet >oals vroeger, toen men den bond met het rijk, dat de en in de uitoefening van haar rin het cultureele een be- plaats innam, onvoldoende it kwam. gezamenlijk, in gelijke mate, n lager vlak toe geschroefd, eld is verleidelijk: het rijk Hidden en de gemeenten ver- Dver de schijf, die door een •are hand langs den schroef- rond- en tegelijk neerwaarts edraaid. Eén slag rond en weer op het punt van uitgang keerd alleen op een lager Elk jaar een slag. Van 1930 e draaiing begonnen. En in 1 het nog wel niet tot stilstand omen. en in deze bewogen zee staat ;emeester op de brug. tranquillus in undis. Al- terlijk. velen tobben. Sommigen ze den 65-jarigen leeftijd be- jk naderen, anderen omdat zij >g niet bereikt hebben, maar FEUILLETON door tARGARET PEDLER. pet Engelsch vertaald door VUERHARD-BERKHOU1 0 vallen, onbeduidend genoeg izelf, doch die, bekeken in 1 met de ontstellende ont- van den vorigen avond, piot een onevenredigen omvang aangenomen een woord lan, dat wees op de sympathie n haar en Jem, een lachende mg op een grapje dat ze sa- adden een wisselen van En vooral Jems ontsteltenis aar paard er met haar van as gegaan. Kleinigheden alles, lan de bewijzen van goede adschap, doch nu in Macs aisvormd tot feiten, die wezen i gevoel, dat veel dieper ging. tmige mannen hebben plaats heer dan een vrouw in hun I Macs bittere woorden sneden ft als een mes door de ziel antwoordde even bitter: de meesten, omdat zij den groei van hun gemeenten met zooveel hart stocht hebben bevorderd, dat zij nu den stilstand, ja den achteruitgang niet meer kunnen aanzien. Zij heb ben gemeentelijk bestuur en voor uitgang als iets identieks beschouwd. Nu zien zij geen toekomst meer. Zij zien de jonge kerels leegloopen, stempelen, geestelijk achteruitboeren. Zij zien de leege fabrieken, de doo- de werven, de kranen, die in het niet grijpen; zij zien de zorgen zich groe ven in de gezichten; zij bespeuren de doffe oogen, de slappe gestalten, de gebogen ruggen de zorg, de droefheid en de apathie. En meer dan ooit nu het tegenloopt, voe len zij zich den burgervader. Maar angstvallig vermijden zij, het te toonen, nog minder het te zeggen. Zij blijven zich een houding geven, maar tehuis, of alleen in de burge meesterskamer, staren zij voor zich heen en herinneren zich de dagen van olim, toen er werk was en strijd, vooruitzichten en mogelijkheden, toen zij er op uit gingen om voor hun gemeenten nieuwe industrieën te winnen, toen zij in zich spankracht voelden, omdat er spankracht was in de menschen en in de maatschap pij- Maar de sterken wanhopen en wei felen niet. Zij geven er zich reken schap van, dat zij hun gemeente dienen for better and for worse en dat zij geen slapheid willen kennen en opkomende moedeloosheid in de opkomst willen bestrijden. Dit zijn de gelukkigen. Ze hebben het bij het rechte eind. De gemeente heeft recht op een burgervader, die een langen adem heeft, die voor geen tegenspoed opzij gaat, voor geen tegenslag bukt. Hij weet en als hij zoo denkt, beschouwt hij het burgemeestersambt wel heel hoog, maar anders deugt hij niet voor zijn werk hij weet, dat hij beoordeeld wordt en dat men naar hem meet. Hij is zooiets als de standaard van lengte of van gewicht. Ja, dat is hij nog altijd. Als hij wil. Het is een kwestie van willen. blij ziet de kamer weer bevolkt met allen, die hem vanochtend be zocht en geraadpleegd hebben, van eiken stoel klinkt een klacht, een zorg, een moeilijkheid, een vertwijfe ling bijna. Daar was de steuntrekker, die „Jij hebt schijnbaar zelfs niet eens plaats voor één vrouw in je leven". „Niet voor een vrouw van jouw soort, een vrouw, die met twee man nen tegelijk speelt als ze er kans toe krijgt, misschien zelfs met vier of meer," antwoordde hij onverzoen lijk. „Ik vraag één ding van de vrouw die ik lief heb trouw en die kon jij me schijnbaar niet ge ven". Haar lippen vertrokken even. „En er bestaat bij jou geen ver geving van zonden, al evenmin als bij andere mannenO Mac met een wanhopigen klank in haar stem, „je praatte zoo heel anders dien dag in den tuin van Green wood". „Ik sprak toen over iets anders over de zwakheden en verleidin gen die in verschillende mate tot ons allen komen. Doch trouw is in mijn oogen iets essentieels. Het is de kern van de ziel en als de kern verrot is, is dat het einde van alles". Hij sprak hard en plotseling her innerde ze zich iets dat hij eens, in het begin van hun vriendschap gezegd had, toen ze hem geleidelijk en ongemerkt was gaan leeren ken nen: „oprechtheid valschheid is het eenige wat ik nooit kan ver geven". En hij dacht dat zij schul dig was aan de eenige zonde, die hij voor onvergeeflijk hield. verzocht 2/3 van de verdiensten van zijn dochter niet in mindering te la ten brengen van het bedrag zijner uitkeering. Daar was de schoenma- maker, die hulp vroeg van het crisis comité bij de betaling van zijn hy potheekrente. Daar was de caféhou der, die afschaffing van de vermake lijkheidsbelasting bepleitte, omdat hij zich aan den rand van den afgrond voelde. Daar waren de jonge mannen met diploma's H.B.S. in hun zak ken, die om aanbevelingen vroe gen, om voorspraak bij het verkrij gen van een crisisbaantje. Zij wilden niet langer hun vader en moeder ten laste zijn; zij vroegen werk en zij begrepen niet, waarom de maat schappij voor hen gesloten was voor hen en tienduizend anderen. Een litanie van klachten een koorzang van smeekingen. En het ellendigste was, dat niet één van de tien verzoeken kans heeft ingewil ligd te worden. Het komt er voor den burgemeester op aan, geduldig te luisteren en nog eens weer te luisteren, en dan de weerleggen: niet de diepste van de zorg, maar de verwachting, dat soelaas in het be reik ligt van den man in den burge- meestersstoel, en zachtaan te betoo- gen, waarom niet geholpen kan wor den en dat de gemeente geen cent van haar inkomsten kan missen en dat in de .maatschappij voor de werk zoekenden geen plaats meer te vin den is. En dat alles rustig en uit voerig, ernstig, geduldig en men- schelijk. En met volle belangstelling. Gefingeerde drift, boosheid en ver ontwaardiging wordt even scherp on derkend als voorgewende aandacht en geveinsde belangstelling. Om daarvoor open te staan zijn noodig net als tien jaar geleden harmonie in huis, gezondheid en geen persoonlijke beslommeringen. Maar de positie van den burge meester voor zooveel betreft het ont zag voor zijn invloed, het vertrouwen in zijn prompte zeggenschap dat alles komt in deze tijden van gestaag verslechtende gemeente-financien lee- lijk in de knel. Het vertrouwen in zijn goeden wil, het geloof in zijn medeleven met anderer moeilijkheden kan dan nog ongerept zijn gebleven. En toch en toch De burge meester van nu merkt een gewijzig- den hoofdknik op, dien hij hier en Onwillekeurig stak ze de handen naar hem uit. „Dan is het dus alles uit tus- schen ons, Mac?" Haar stem beefde een beetje. De trots, die haar over eind had gehouden begon te ver slappen onder de heftige pijn. Hij keek haar aan en er brak iets smeekends door de koele minach ting, waarachter hij tot nu toe alle emoties had verborgen. „Een verklaring heb ik je ge vraagd, is er een verklaring?" zei hij. Haar handen vielen langs haar zijden neer. „Neen," antwoordde ze. Dit korte woord stierf weg in de stilte en een oogenblik keken de man en de vrouw elkaar wanhopig aan, de mas kers van trots en onverschilligheid plotseling van hun gezicht gerukt. „Dus dus dan houdt je niet meer van me," zei ze eindelijk met een eigenaardige, gebroken stem. Hij klemde de handen in elkaar, het scheen alsof alleen een gewel dige inspanning hem kon beletten om te blijven waar hij stond, een eindje van haar af. „Niet van je houden," zei hij zacht. De wanhopige ellende van ont goocheling en afscheid brak door de terughouding, die hij zichzelf had opgelegd heen en hij ging heesch voort: „Jou niet liefhebben? Denk je, dat ik ooit zal ophouden van daar in ontvangst moet nemen. Er is een nieuwe knik ontstaan: niet een van boven naar beneden, maar van beneden naar boven. Het hoofd wordt niet gebogen, het wordt opgeheven. Vragend en in twijfel. Een devaluatie van den groet. Een crisisknik. Er wordt geklopt op de deur. Hij veert op. Niemand zal iets van zijn twijfel, van zijn innerlijke bekom mernis bemerkenniemand mag zijn weemoed, zijn vrees en diepere zorg vermoeden. Hij is de maatstal immers I En een rustig en beheerscht ge zicht ontvangt den bezoeker. Mededeeling van de Landbouw Crisis Organisatie voor Zeeland. Met ingang van Maandag 22 Oc tober wordt de Commissie inzake de teeltbeperking van tuinbouwge- wassen voor Zeeland van haar taak ontheven en wordt deze overgeno men door de Stichting Landbouw Crisis Organisatie voor Zeeland. Alle correspondentie inzake de teeltbe perking voor tuinbouwgewassen dient voortaan gericht te worden aan de L.C.O.V.Z., Groote Markt 28, Goes. De wedvlucht Londen-Melbourne. o Kort na het aanbreken van den dag op Zaterdagmorgen vroeg zal het eerste vertreksein worden gege ven in den grootsten wedstrijd op het gebied van luchtvaart ooit gehouden, tenzij de ochtendmist het tijdstip van het vertrek verschuift tot een later uur van den dag. Vermoedelijk zal het de Boeing zijn van Roscoe Tur ner en Clyde Pangborn, die het eerst vrijbaan krijgt om de groote reis te aanvaarden, korten tijd daarna dan gevolgd door de ex-Postjager, de P.H.O.S.T., met Geysendorffer en Asjes. De weg voert over de langste luchtlijn van de wereld, voor deze gelegenheid nog verlengd met het traject BataviaMelbourne (Austra lië). Het is geen geringe opgaaf, op je te houden? Het leven zou al heel makkelijk zijn als een mensch kon ophouden met liefhebben, als hij dat verkoosMaar ik kan het niet. Ik zal je liefhebben zoolang ik leef. Maar ik kan niet met je trouwen". „En en zul je me nooit ver geven?" vroeg ze. „Dat kan je zeker niet, hè?" „Ik zou je kunnen vergeven, maar ik zou je nooit meer kunnen ver trouwen". „Juist, ik begrijp je," zei ze toon loos, „ik begrijp je". Een oogenblik stond hij haar zwij gend aan te kijken, wanhoop in zijn oogen, zijn liefde en zijn wantrouwen in strijd met elkaar. Toen wendde hij zich zwijgend om, ten einde de kamer te verlaten. Een verstikte kreet ontsnapte haar, toen zijn vingers den deurknop aan vatten en ze deed half struikelend een stap naar hem toe. Doch hij keek niet om. Kalm, onverbiddelijk ging hij de kamer uit en sloot de deur achter zich. Een oogenblik bleef ze staan waar ze stond, haar blik gericht op die gesloten deur. Buiten tjilpten de vo gels in de knoppende boomen. Het zonlicht stroomde vroolijk naar bin nen en legde een kring van goud om haar voeten. Het zonlicht dat haar-altijd bespot hadMet een gesmoorden snik greep ze zich dit intercontinentale traject een snel heidswedstrijd te houden. Er is dan ook zeer verschillend over de waarde van deze wedvlucht geoordeeld, maar het spreekt wel vanzelf, dat uitspra ken door belanghebbenden bij de luchtvaart niet vrij kunnen staan van het eigenbelang. Bovendien is een rechtvaardig oordeel pas te vellen lang na den strijd, wanneer men na kan gaan welken invloed de wed vlucht heeft gehad op de exploitatie van deze luchtlijn. De aanleiding tot den wedstrijd er moge in het kort aan herinnerd worden is het eeuwfeest van den staat Victoria en zijn hoofdstad Mel bourne. Sir MacPherson Robertsen, een welvarend inwoner van Melbour ne, heeft de som van 15.000 Engel- sche ponden en een gouden beker beschikbaar gesteld, om als prijzen te worden uitgeloofd in een lucht- ren van Engeland naar Melbourne. De Engelsche „Royal Aeroclub" heeft de organisatie op zich geno men. Zij heeft den wedstrijd in tweeën gesplitst, in een snelheids wedstrijd en een „handicap-race". Winnaar van den snelheidswed strijd is de vlieger, die het eerste over de eindstreep te Melbourne vliegt. Voor den tweeden wedstrijd is een handicapformule opgesteld, waarmede de handicaptijd wordt uit gerekend van elk toestel. Wie het minste aantal vlieguren overhoudt na aftrek van de handicap-uren is win naar van den „handicap"-wedstrijd. De zuivere vlieguren worden in aan merking genomen en niet de reis tijd. De geheele reis moet alleen vast aan den schoorsteenmantel en, haar armen er op leunende, verborg ze er haar gezicht in 0 XXVIII. Met wederzijdsch goedvinden. „Ik begrijp niet, hoe je kunt ver wachten dat ik er maar kalm bij sta en toekijk hoe jij en Mac jullie le vens verwoesten, waar één woord van mij alles weer in orde zou kun nen brengen," zei Lady Bridget ver ontwaardigd. Er waren drie dagen verloopen na de ongelukkige ge beurtenissen op Two Ways Cotta ge en in dien tijd had ze herhaalde en vergeefsche pogingen gedaan om Herrick over te halen haar toe te staan Mac over den waren toedracht der zaak in te lichten. „Mim, u heeft me uw woord van eer gegeven dat u niets zou zeg gen". Herrick zag er bleek uit, met donkere kringen onder haar oogen. Ten slotte kun je niet met eigen hand Je geluk verwoesten zonder er voor te betalen met overspannen ze nuwen, slapeloosheid en een afkeer van eten. Doch hoewel de drie laat ste dagen haar physiek erg hadden aangepakt was ze in den geest nog geheel zichzelf, onoverwinnelijk. (Wordt vervolgd).

Krantenbank Zeeland

Breskensche Courant | 1934 | | pagina 1