RESKENSCHE COURANT
jws- en Advertentieblad voor geheel Zeeuwsch-Vlaanderen W. D.
it bittere erfdeel.
iti
nt iederen DINSDAG- en VRIJDAGAVOND. Telefoon 21. Postgiro 70179. Uitgave J. C. LE BLEU v|h E. BOOM-BLIEK, Breskens
Crisis-Publicatiën.
betali
op
iito
ebn
idel
Jaargang.
Vrijdag 19 October 1934.
Nummer 3977
ABONNEMENTSPRIJS
rac(?ef drie maanden f 1.25. Buiten Breskens per drie maanden I 1.40
Franco per post per jaar f 5.00
Buitenland per jaar 6.50. Alles bij vooruitbetaling.
ADVERTENTIEPRIJS
Van 1-5 regels (0,75. Iedere regel meer 10; 15. Ingez. Med. 30 ct. per regel
Abonnements-advertenties groote korting.
Kleine Advertenties tot Hoogstens 5 regels I 0.40 (bij vooruitbetaling)
biecht van een
sis-Burgemeester.
o—
li.
jansch gewijzigde aspecten
nu gezamenlijk en elk voor
begrooting 1935 samenstel-
ietrennt marschieren und
schlagen? Zoo is het niet ge
kant er is nu geen sprake
In een massaal verweer tegen
(omen rijksmaatregelen. Ook
pm dezelfde redenen, die de
teraden dezulken uitge-
die een opposition a oil
ren noopt, te berusten
nvaarden. Zij weten, dat het
het eind van haar latijn
en. En de gemeenten zijn
igzamerhand wel van door-
dat ook bij het rijk schraal-
lukenmeester is, ja, dat feite-
ijksschatkist tegen de formi-
eischen van dezen tijd niet
opgewassen,
laarom fulmineert men niet
>oals vroeger, toen men den
bond met het rijk, dat de
en in de uitoefening van haar
rin het cultureele een be-
plaats innam, onvoldoende
it kwam.
gezamenlijk, in gelijke mate,
n lager vlak toe geschroefd,
eld is verleidelijk: het rijk
Hidden en de gemeenten ver-
Dver de schijf, die door een
•are hand langs den schroef-
rond- en tegelijk neerwaarts
edraaid. Eén slag rond en
weer op het punt van uitgang
keerd alleen op een lager
Elk jaar een slag. Van 1930
e draaiing begonnen. En in
1 het nog wel niet tot stilstand
omen.
en in deze bewogen zee staat
;emeester op de brug.
tranquillus in undis. Al-
terlijk.
velen tobben. Sommigen
ze den 65-jarigen leeftijd be-
jk naderen, anderen omdat zij
>g niet bereikt hebben, maar
FEUILLETON
door
tARGARET PEDLER.
pet Engelsch vertaald door
VUERHARD-BERKHOU1
0
vallen, onbeduidend genoeg
izelf, doch die, bekeken in
1 met de ontstellende ont-
van den vorigen avond, piot
een onevenredigen omvang
aangenomen een woord
lan, dat wees op de sympathie
n haar en Jem, een lachende
mg op een grapje dat ze sa-
adden een wisselen van
En vooral Jems ontsteltenis
aar paard er met haar van
as gegaan. Kleinigheden alles,
lan de bewijzen van goede
adschap, doch nu in Macs
aisvormd tot feiten, die wezen
i gevoel, dat veel dieper ging.
tmige mannen hebben plaats
heer dan een vrouw in hun
I Macs bittere woorden sneden
ft als een mes door de ziel
antwoordde even bitter:
de meesten, omdat zij den groei van
hun gemeenten met zooveel hart
stocht hebben bevorderd, dat zij nu
den stilstand, ja den achteruitgang
niet meer kunnen aanzien. Zij heb
ben gemeentelijk bestuur en voor
uitgang als iets identieks beschouwd.
Nu zien zij geen toekomst meer.
Zij zien de jonge kerels leegloopen,
stempelen, geestelijk achteruitboeren.
Zij zien de leege fabrieken, de doo-
de werven, de kranen, die in het niet
grijpen; zij zien de zorgen zich groe
ven in de gezichten; zij bespeuren
de doffe oogen, de slappe gestalten,
de gebogen ruggen de zorg, de
droefheid en de apathie. En meer
dan ooit nu het tegenloopt, voe
len zij zich den burgervader.
Maar angstvallig vermijden zij, het
te toonen, nog minder het te zeggen.
Zij blijven zich een houding geven,
maar tehuis, of alleen in de burge
meesterskamer, staren zij voor zich
heen en herinneren zich de dagen
van olim, toen er werk was en strijd,
vooruitzichten en mogelijkheden,
toen zij er op uit gingen om voor
hun gemeenten nieuwe industrieën
te winnen, toen zij in zich spankracht
voelden, omdat er spankracht was
in de menschen en in de maatschap
pij-
Maar de sterken wanhopen en wei
felen niet. Zij geven er zich reken
schap van, dat zij hun gemeente
dienen for better and for worse en
dat zij geen slapheid willen kennen
en opkomende moedeloosheid in de
opkomst willen bestrijden.
Dit zijn de gelukkigen. Ze hebben
het bij het rechte eind. De gemeente
heeft recht op een burgervader, die
een langen adem heeft, die voor
geen tegenspoed opzij gaat, voor
geen tegenslag bukt. Hij weet
en als hij zoo denkt, beschouwt hij
het burgemeestersambt wel heel
hoog, maar anders deugt hij niet
voor zijn werk hij weet, dat hij
beoordeeld wordt en dat men naar
hem meet. Hij is zooiets als de
standaard van lengte of van gewicht.
Ja, dat is hij nog altijd. Als hij wil.
Het is een kwestie van willen.
blij ziet de kamer weer bevolkt
met allen, die hem vanochtend be
zocht en geraadpleegd hebben, van
eiken stoel klinkt een klacht, een
zorg, een moeilijkheid, een vertwijfe
ling bijna.
Daar was de steuntrekker, die
„Jij hebt schijnbaar zelfs niet eens
plaats voor één vrouw in je leven".
„Niet voor een vrouw van jouw
soort, een vrouw, die met twee man
nen tegelijk speelt als ze er kans toe
krijgt, misschien zelfs met vier of
meer," antwoordde hij onverzoen
lijk. „Ik vraag één ding van de
vrouw die ik lief heb trouw en
die kon jij me schijnbaar niet ge
ven".
Haar lippen vertrokken even.
„En er bestaat bij jou geen ver
geving van zonden, al evenmin als
bij andere mannenO Mac
met een wanhopigen klank in haar
stem, „je praatte zoo heel anders
dien dag in den tuin van Green
wood".
„Ik sprak toen over iets anders
over de zwakheden en verleidin
gen die in verschillende mate tot
ons allen komen. Doch trouw is in
mijn oogen iets essentieels. Het is
de kern van de ziel en als de kern
verrot is, is dat het einde van alles".
Hij sprak hard en plotseling her
innerde ze zich iets dat hij eens,
in het begin van hun vriendschap
gezegd had, toen ze hem geleidelijk
en ongemerkt was gaan leeren ken
nen: „oprechtheid valschheid is
het eenige wat ik nooit kan ver
geven". En hij dacht dat zij schul
dig was aan de eenige zonde, die
hij voor onvergeeflijk hield.
verzocht 2/3 van de verdiensten van
zijn dochter niet in mindering te la
ten brengen van het bedrag zijner
uitkeering. Daar was de schoenma-
maker, die hulp vroeg van het crisis
comité bij de betaling van zijn hy
potheekrente. Daar was de caféhou
der, die afschaffing van de vermake
lijkheidsbelasting bepleitte, omdat hij
zich aan den rand van den afgrond
voelde. Daar waren de jonge mannen
met diploma's H.B.S. in hun zak
ken, die om aanbevelingen vroe
gen, om voorspraak bij het verkrij
gen van een crisisbaantje. Zij wilden
niet langer hun vader en moeder
ten laste zijn; zij vroegen werk en
zij begrepen niet, waarom de maat
schappij voor hen gesloten was
voor hen en tienduizend anderen.
Een litanie van klachten een
koorzang van smeekingen. En het
ellendigste was, dat niet één van de
tien verzoeken kans heeft ingewil
ligd te worden. Het komt er voor
den burgemeester op aan, geduldig
te luisteren en nog eens weer te
luisteren, en dan de weerleggen: niet
de diepste van de zorg, maar de
verwachting, dat soelaas in het be
reik ligt van den man in den burge-
meestersstoel, en zachtaan te betoo-
gen, waarom niet geholpen kan wor
den en dat de gemeente geen cent
van haar inkomsten kan missen en
dat in de .maatschappij voor de werk
zoekenden geen plaats meer te vin
den is. En dat alles rustig en uit
voerig, ernstig, geduldig en men-
schelijk. En met volle belangstelling.
Gefingeerde drift, boosheid en ver
ontwaardiging wordt even scherp on
derkend als voorgewende aandacht
en geveinsde belangstelling.
Om daarvoor open te staan zijn
noodig net als tien jaar geleden
harmonie in huis, gezondheid en
geen persoonlijke beslommeringen.
Maar de positie van den burge
meester voor zooveel betreft het ont
zag voor zijn invloed, het vertrouwen
in zijn prompte zeggenschap dat
alles komt in deze tijden van gestaag
verslechtende gemeente-financien lee-
lijk in de knel.
Het vertrouwen in zijn goeden wil,
het geloof in zijn medeleven met
anderer moeilijkheden kan dan nog
ongerept zijn gebleven.
En toch en toch De burge
meester van nu merkt een gewijzig-
den hoofdknik op, dien hij hier en
Onwillekeurig stak ze de handen
naar hem uit.
„Dan is het dus alles uit tus-
schen ons, Mac?" Haar stem beefde
een beetje. De trots, die haar over
eind had gehouden begon te ver
slappen onder de heftige pijn.
Hij keek haar aan en er brak iets
smeekends door de koele minach
ting, waarachter hij tot nu toe alle
emoties had verborgen.
„Een verklaring heb ik je ge
vraagd, is er een verklaring?" zei hij.
Haar handen vielen langs haar
zijden neer.
„Neen," antwoordde ze. Dit korte
woord stierf weg in de stilte en een
oogenblik keken de man en de
vrouw elkaar wanhopig aan, de mas
kers van trots en onverschilligheid
plotseling van hun gezicht gerukt.
„Dus dus dan houdt je niet
meer van me," zei ze eindelijk met
een eigenaardige, gebroken stem.
Hij klemde de handen in elkaar,
het scheen alsof alleen een gewel
dige inspanning hem kon beletten
om te blijven waar hij stond, een
eindje van haar af.
„Niet van je houden," zei hij zacht.
De wanhopige ellende van ont
goocheling en afscheid brak door
de terughouding, die hij zichzelf had
opgelegd heen en hij ging heesch
voort: „Jou niet liefhebben? Denk
je, dat ik ooit zal ophouden van
daar in ontvangst moet nemen.
Er is een nieuwe knik ontstaan:
niet een van boven naar beneden,
maar van beneden naar boven. Het
hoofd wordt niet gebogen, het wordt
opgeheven. Vragend en in twijfel.
Een devaluatie van den groet. Een
crisisknik.
Er wordt geklopt op de deur.
Hij veert op. Niemand zal iets van
zijn twijfel, van zijn innerlijke bekom
mernis bemerkenniemand mag zijn
weemoed, zijn vrees en diepere zorg
vermoeden.
Hij is de maatstal immers I
En een rustig en beheerscht ge
zicht ontvangt den bezoeker.
Mededeeling van de Landbouw
Crisis Organisatie voor Zeeland.
Met ingang van Maandag 22 Oc
tober wordt de Commissie inzake
de teeltbeperking van tuinbouwge-
wassen voor Zeeland van haar taak
ontheven en wordt deze overgeno
men door de Stichting Landbouw
Crisis Organisatie voor Zeeland. Alle
correspondentie inzake de teeltbe
perking voor tuinbouwgewassen dient
voortaan gericht te worden aan de
L.C.O.V.Z., Groote Markt 28, Goes.
De wedvlucht
Londen-Melbourne.
o
Kort na het aanbreken van den
dag op Zaterdagmorgen vroeg zal
het eerste vertreksein worden gege
ven in den grootsten wedstrijd op het
gebied van luchtvaart ooit gehouden,
tenzij de ochtendmist het tijdstip van
het vertrek verschuift tot een later
uur van den dag. Vermoedelijk zal
het de Boeing zijn van Roscoe Tur
ner en Clyde Pangborn, die het eerst
vrijbaan krijgt om de groote reis te
aanvaarden, korten tijd daarna dan
gevolgd door de ex-Postjager, de
P.H.O.S.T., met Geysendorffer en
Asjes.
De weg voert over de langste
luchtlijn van de wereld, voor deze
gelegenheid nog verlengd met het
traject BataviaMelbourne (Austra
lië). Het is geen geringe opgaaf, op
je te houden? Het leven zou al heel
makkelijk zijn als een mensch kon
ophouden met liefhebben, als hij dat
verkoosMaar ik kan het niet.
Ik zal je liefhebben zoolang ik leef.
Maar ik kan niet met je trouwen".
„En en zul je me nooit ver
geven?" vroeg ze. „Dat kan je zeker
niet, hè?"
„Ik zou je kunnen vergeven, maar
ik zou je nooit meer kunnen ver
trouwen".
„Juist, ik begrijp je," zei ze toon
loos, „ik begrijp je".
Een oogenblik stond hij haar zwij
gend aan te kijken, wanhoop in zijn
oogen, zijn liefde en zijn wantrouwen
in strijd met elkaar. Toen wendde
hij zich zwijgend om, ten einde de
kamer te verlaten.
Een verstikte kreet ontsnapte haar,
toen zijn vingers den deurknop aan
vatten en ze deed half struikelend
een stap naar hem toe. Doch hij keek
niet om. Kalm, onverbiddelijk ging
hij de kamer uit en sloot de deur
achter zich.
Een oogenblik bleef ze staan waar
ze stond, haar blik gericht op die
gesloten deur. Buiten tjilpten de vo
gels in de knoppende boomen. Het
zonlicht stroomde vroolijk naar bin
nen en legde een kring van goud
om haar voeten. Het zonlicht
dat haar-altijd bespot hadMet
een gesmoorden snik greep ze zich
dit intercontinentale traject een snel
heidswedstrijd te houden. Er is dan
ook zeer verschillend over de waarde
van deze wedvlucht geoordeeld, maar
het spreekt wel vanzelf, dat uitspra
ken door belanghebbenden bij de
luchtvaart niet vrij kunnen staan van
het eigenbelang. Bovendien is een
rechtvaardig oordeel pas te vellen
lang na den strijd, wanneer men
na kan gaan welken invloed de wed
vlucht heeft gehad op de exploitatie
van deze luchtlijn.
De aanleiding tot den wedstrijd
er moge in het kort aan herinnerd
worden is het eeuwfeest van den
staat Victoria en zijn hoofdstad Mel
bourne. Sir MacPherson Robertsen,
een welvarend inwoner van Melbour
ne, heeft de som van 15.000 Engel-
sche ponden en een gouden beker
beschikbaar gesteld, om als prijzen
te worden uitgeloofd in een lucht-
ren van Engeland naar Melbourne.
De Engelsche „Royal Aeroclub"
heeft de organisatie op zich geno
men. Zij heeft den wedstrijd in
tweeën gesplitst, in een snelheids
wedstrijd en een „handicap-race".
Winnaar van den snelheidswed
strijd is de vlieger, die het eerste
over de eindstreep te Melbourne
vliegt. Voor den tweeden wedstrijd
is een handicapformule opgesteld,
waarmede de handicaptijd wordt uit
gerekend van elk toestel. Wie het
minste aantal vlieguren overhoudt na
aftrek van de handicap-uren is win
naar van den „handicap"-wedstrijd.
De zuivere vlieguren worden in aan
merking genomen en niet de reis
tijd. De geheele reis moet alleen
vast aan den schoorsteenmantel en,
haar armen er op leunende, verborg
ze er haar gezicht in
0
XXVIII.
Met wederzijdsch goedvinden.
„Ik begrijp niet, hoe je kunt ver
wachten dat ik er maar kalm bij sta
en toekijk hoe jij en Mac jullie le
vens verwoesten, waar één woord
van mij alles weer in orde zou kun
nen brengen," zei Lady Bridget ver
ontwaardigd. Er waren drie dagen
verloopen na de ongelukkige ge
beurtenissen op Two Ways Cotta
ge en in dien tijd had ze herhaalde
en vergeefsche pogingen gedaan om
Herrick over te halen haar toe te
staan Mac over den waren toedracht
der zaak in te lichten.
„Mim, u heeft me uw woord van
eer gegeven dat u niets zou zeg
gen". Herrick zag er bleek uit, met
donkere kringen onder haar oogen.
Ten slotte kun je niet met eigen
hand Je geluk verwoesten zonder er
voor te betalen met overspannen ze
nuwen, slapeloosheid en een afkeer
van eten. Doch hoewel de drie laat
ste dagen haar physiek erg hadden
aangepakt was ze in den geest nog
geheel zichzelf, onoverwinnelijk.
(Wordt vervolgd).