Breskensche Courant Bij Ruwe Handen Puroi r 200 g De lamp in de woestijn Algemeen Nieuws- en Advertentieblad voor Zeeuwsch-Vlaanderen. Ons weekpraatje. Buitenland FEUILLETON Binnenland 42ste Jaarpa- Woensdag 16 November 1932 Nummer 3782 ABON'MENT: *al ,25; f", wiens 1.40- Bup""1 f 6,50 jaar. jandagsblad pa kwar taal f 0.65; en buiten Breikou 0,725Bui tenland 3,50 pa jaar. Verschijnt - lederen DINSDAG- en VRIJDAGAVOND - Advertentiën worden aangenomen tot uiterlijk 1 uur nam. Uitgave: J. C. LE BLEU. Dorpsstraat 35, BRESKENS Postrekening 70179 Tel. 21 ADVERTENTIËN: van 5 regels f 0,75 iedere regel meer 15 ent. Ingez. mededeelingen 30 cent per regel. Handelsadvertentiên bij regelabonnement groote kortingTarief op aan vraag verkrijgbaar. GR A TI S verzekering voor de abonnës tegen ongelukkenen mei Ho» de volgende bedragen: t gulden bij levens- 1 j~\ 8^ ^ij dood wj /-» gld bij ver- gld bij ver- j gld bij ver- ge ongeschikt- J t Ei I door S lies van een j 5 üan een nr ^es üan ecn heid lot werken een ongeluk hand of voet oog duim De risico van bovenstaande Verzekering is herverzekerd bij de Ongevallen-Verzekering-Maatschappij „Fatum" te 's-Gravenhage. gld bij ver- f f\ 8^ bij verlies y lies van een lij van eiken S wijsvinger anderen vinger Dezer dagen hebben we een on zer grootste vrouwelijke sport-sterren ontmoet, eene, die de eer onzer na tie want daar ging het om in Los Angelos heeft helpen ophouden. In tal van artikelen en redevoeringen in welke het voor uitzending be- noodigde kapitaal moest worden bij een gebedeld, hebben we het ge hoord: ómdat de Amerikanen ter Olympiade in Amsterdam waren ver schenen, hadden we als natie den moreelen plicht te aanvaarden ge kregen om ook te Los Angelos ver tegenwoordigd te zijn. Het was een kwestie van nationaal fatsoen. En te zorgen, dat daar in Amerika ook de Nederlandsche vlag zou rijzen, waren we verplicht aan onze nationa le eer. Enfin, de zaak is in orde geko men. Enkele N.O.C.-officials zijn met het neusje van onze sportzalm naar Amerika getogen, waar onze vlag een paar maal omhoog.is gegaan; we hebben onze Olympische ploeg bij haar terugkeer begroet en be- fuifd, er is wat geroddeld over de „leiding" en met dat alles hebben we dan ons nationale fatsoen weten op te houden. Zooals gezegd, een der vrouwe lijke deelneemsters, aan wie ons land en volk zoo grooten dank verschul digd zijn, hebben we dezer dagen ontmoet, 't Was in de adverten tiekolommen van een dagblad. Jonge dame, 21 jaar, door uit zending naar de Olympische Spelen te Los Angelos zonder betrekking gekomen, biedt zich aan voor kantoor. Op de hoogte van de Nederlandsche taal en van typen. Toen we dat lazen, hebben we toch werkelijk versteld gestaan. We wisten, dat het begrip „nationale eer" een moeilijk te definieeren iets is en daarom hebben we het op gezag van anderen wel willen aan nemen, dat het offer van tienduizen den guldens voor uitzending van een 'Nederlandsche ploeg naar Los An gelos, noodzakelijk omwille van on zen goeden naam moest worden ge bracht. We begrijpen er echter niets van, hoe het met de eer der natie en met de verantwoordelijkheid van het Ned. Ol. Com., dat de uitzen ding organiseerde, in overeenstem ming kan zijn, dat de menschen, die onzen goeden naam te Los An gelos hebben opgehouden, nu als vodden langs de straat worden ach tergelaten. Er was nog iets anders, dat ons in de bedoelde advertentie trof. De jongedame, welke haar inzond, is ongetwijfeld op het gebied van sport een beroemdheid, tot machtig veel in staat. Ze kan misschien na tionale en internationale records bre ken; haar portret zullen we vermoe delijk talrijke malen in de krant heb ben gezien; haar naam komt wellicht in elk Maandagochtendblad voor. Maar als het om haar bestaan gaat en ze moet een betrekking zoeken, dan kan ze ter aanbeveling niets anders vermelden, dan dat ze de Nederlandsche taal kan schrijven met de hand en op de machine. Een merkwaardig beeld van wat de moderne jeugdopvoeding schept jonge menschen, wier heele den ken vervuld is van sport, records breken, ééndagsglorie nastrevenon bruikbare krachten overigens in het maatschappelijk en economisch be stel. Laat de advertentie van de Olym pische athlete een waarschuwing zijn. Sport is goed, zoover sport aan de ontwikkeling van onze arbeidskracht en aan de gaafheid van onzen geest ten goede kan komen, dus als mid del tot hooger doel, niet als doel zelve. Studietijd behoort te zijn een pe riode, waarin de jongeling of het jonge meisje zich den weg baant naar een maatschappelijke positie in en voor het leven. Tegenwoordig meent de jeugd, dat ze het recht heeft om vóór ze in wasdom den maatschappelijken tredmolen moei betreden, zich zooveel mogelijk in de sport uit te leven, waarbij de studie vervelende en belemmerende bijzaak is, in welke men zich zoo oppervlakkig mogelijk moet zien te schikken. Sportglorie taant reeds, als het eigenlijke leven pas begint. Als de veel gelauwerde sport-enthousiast zijn eerste zelfstandige schreden op zijn levensweg moet zetten, staat hij vaak hulpeloos. Hij, die op de sin telbaan altijd zoo snel was, strom pelt dan dikwijls ellendig voort. Thans komt de schuldenkwestie op de proppen. In Lausanne hebben de Europee- sche crediteurstaten aanzienlijke be talingsontlastingen toegestaan van het Duitsche rijk, mitszij zelve ook van de Ver. Staten kwijtschel ding van schuld zouden kunnen ver werven. Hoover was in dat opzicht niet erg welwillend. Nu is er een nieuwe president gekozen in de Ver. Staten en thans hebben Frankrijk en Engeland, mitsgaders de ande re crediteurstaten van Europa een dringend vertoog naar Washington gezonden, vragende le. Overleg tusschen de Ver. Sta ten en de Europeesche crediteuren over een vergelijk in de schulden kwestie. De besluiten van Lausanne, aldus ïs vanuit Parijs betoogd, heb ben aan de wereldcrisis nog geen einde kunnen stellen, maar als nu ook de Ver. Staten een streep door de rekening zouden willen halen, ddn 2e. Een voorloopige verlenging van het betalingsuitstel in afwach ting van de aangevraagde conferen tie. Op 15 December a.s. is het n.l. weer vervaldag voor een deel der ten opzichte van de Ver. Staten aangegane verplichtingen, maar er is niet in kas, een omstandigheid, welke tegenwoordig in de beste fa milies valt waar te nemen, als er vervaldag is. Zoowel de republikeinen (Hoo ver) in de Ver. Staten als de demo craten (Roosevelt, de nieuwe presi dent) hebben in hun program staan, dat de schulden door de Europee sche staten moeten worden betaald. Het zou echter slecht vereenigbaar zijn met het eigenbelang der Ame rikanen als ze zich gelijk toonden aan een Shylock en het volle pond eischten. Hoover heeft altijd slechts betaling geëischt, maar dat kwam, omdat Europa nooit eenige andere waarde aanbood. Indien het Euro pa echter maar eens ernst was met haar ontwapeningsplannen, dus als Amerika maar eens de zekerheid kreeg, dat eventueel kwijt geschol den milliarden niet voor bewape ning en voor een nieuwen oorlog zouden worden misbruikt, dan zou er met Uncle Sam wel te praten val len. Naar aanleiding van de Nota's, thans uit Londen, Parijs en Rome ontvangen, heeft president Ploover niet alleen willen besluiten, maar contact gezocht met zijn opvolger, den democraat Roosevelt. Kom eens gauw met me praten, zoo heeft hij getelegrafeerd, -en hij nam de ge legenheid waar om zijn eigen stand punt al vast kenbaar te maken. „Ze moeten betalen" zoo liet hij in andere woorden aan Roose velt weten „tenzij ze ons andere waarden bieden dan die van goud en geld: ver gaande vermindering van bewapening en uitbreiding van de markten voor de producten van onzen arbeid. Het zal alles weer heel wat ge- confereer geven, maar de zaak der volkerenontwapening zal er mis schien wél bij varen. Laten we het hopen. Opnieuw rijksdagontbinding? De Hitlerianen in Duitschland hebben hardnekkig geweigerd om zelfs maar te spreken met von Pa pen over eventueelen steun aan het regeeringsprogram. En het Centrum nam daarop de houding aan van „dan doet onze steun er ook niets aan af oj£ toe". De sociaal-demo craten zullen bij de eerste samen komst van den nieuwen rijksdag een motie van wantrouwen tegen von Papen indienen. Voor het parlemen tarisme lijkt er dus geen weg open in Duitschland, tenzij von Papen zou wijken. Maar daaraan denkt-ie niet. In die omstandigheden beginnen de berichten geloofwaardig te worden, als zou de nieuwe rijksdag al weer worden ontbonden vóór de eerste samenkomst. Een groot Duitsch blad beweert zelfs, dat na de ontbinding van den rijksdag voorloopig geen nieuwe verkiezingen grondwet telijk voorgeschreven! meer zou den worden gehouden en dat de grondwetsherziening bij „autoritair besluit" zou worden afgekondigd. 27. Uit het Engelsch van ETHEL M. DELL door CATH. A. DERMOUT-VISSER o Ze keek weer naar den vreemde ling, maar hij was heengegaan. Ze zag alleen haar Indische bediende, die dicht bij haar stond en oplettend iedere beweging van haar gadesloeg. Toen hij haar wanhopigen blik zag, kwam hij iets dichterbij, als een trouwe hond, beschermend en ver knocht. „Ga mee, Mem-Sahib," zei hij ernstig, ,,'t Is hier de Poort des Doodsl" Dat deed haar opnieuw pijnlijk aan. Ze keerde zich met een rauwen gil om, spreidde de armen uit in de richting van de opgaande zon en liep blindelings naar den afgrond, die aan haar voeten gaapte. En in- tusschen hoorde zij het geruisch van den stroom die zich voortspoedde over de rotsen naar die groote ri vier, aan wier oevers zij beiden zich hadden verlustigd in de hun omrin gende schoonheid, eeuwen en eeu wen geleden Ze wist niet welke krachtige ar men haar terughielden, ofschoon zij ze krachtig, wanhopig van zich af stootte. Ze hoorde Peter's stem niet, die angstig smeekte en drong, ter wijl hij haar al verder en verder wegtrok van die verschrikkelijke diepte. Ze was zich alleen bewust dat alles om haar heen scheen te dwarrelen en te draaien, dat ze zich had te verzetten tegen allerlei en daarop was. een diepe duisternis gevolgd, die alles hau weggevaagd, en haar aan de werkelijkheid had ontrukt En een paar Engelsche, schitte rende, grijze oogen sloegen haar zwijgend vanuit de verte gade, ter wijl de Indiër zijn bewustelooze Mem-Sahib wegdroeg. 0 TWEEDE DEEL. HOOFDSTUK I. De Engel der vertroosting. En wat moet ik nu doen?" vroeg mevrouw Ermsted op gemelijken toon. Ze lag lui in den gemakkelijk- sten stoel van mevrouw Ralston's salon, met een sigaret tusschen de vingers, een diepen plooi tusschen de wenkbrauwen. „Ik dacht niet dat ge zoo dwaas zoudt wezen I" zei ze. „Maar lieve, je zult me even harte lijk welkom zijn als altijd," verze kerde mevrouw Ralston haar, zonder op te zien van het neteldoeksche kleedje, waaraan ze ijverig zat te naaien. Mevrouw Ermsted pruilde. „Dat kan wel, maar ik zal niet zooveel komen als zij hier is. Ik houd niet van weduwen. Ze zijn óf zoo treurig en melancholiek dat je er akelig van wordt, öf ze voelen zich zoo gewichtig, dat je haar wel een... zou willen geven. En u weet wel. ik heb haar als meisje al niet mogen lijden, ze was altijd zoo uit de hoog te, zoo „Je hebt haar nooit gekend, lie ve," zei mevrouw Ralston. Mevrouw Ermsted's lach klonk eenigszins hatelijk. „Zooals ik u al eens meer heb doen opmerken," zei ze, „kan men iedere zaak van twee kanten bekijken. U, beste mevrouw Ralston, hebt altijd een rooskleuri- gen bril op, met het ongelukkige gevolg, dat uwe opinie over de men schen altijd beter is dan ze verdie nen". Mevrouw Ralston's bleek gezicht werd door een lichten blos over- togen. Ze werkte in stilte door. Ge durende eenige oogenblikken rookte Netty Ermsted haar sigartet, starende in de verte en begon toen plotseling weer: „Ik ben benieuwd of Ralph Dacre zelfmoord heeft gepleegd". Bij die veronderstelling was me vrouw Ralston een en al verbazing en voor de eerste maal keek ze op. „Maar lieve kind, wat een zonder linge veronderstelling!" De kleine mevrouw Ermsted stak haar kinnetje uitdagend in de hoog te. „Waarom is dat zoo dwaas? Ik vind zijn dood een heele vreemde geschiedenis. Of hij is over een af grond gesprongen, öf ze gaf hem een duwtje terwijl hij niet keek. Ik ben benieuwd welk van de twee ge vallen het ware is". Maar nu stond mevrouw Ralston op, en wees haar ernstig terecht. Wanneer ze met deze lichtzinnige vriendin te doen had, was ze nooit zenuwachtig of angstig. ,,'t Is meer dan dwaas," zei ze op beslisten toon, 't is slecht om zoo te spreken. Ik wil niet naar je luisteren. Je bent ontzettend boos De regeering-von Papen heeft in- tusschen ontkend, dat dit laatste voornemen zou bestaan. In Saksen zijn op Zondag j.l. ge meenteraadsverkiezingen gehouden, waarvan het kenmerkende verschijn sel was, dat de Hitlerianen, vergele ken bij de allerjongste rijksdagver kiezingen "in stemmental weer veel verder waren afgezakt. 's Werelds rampenlot Zware rampen hebben de wereld in de laatste dagen geteisterd. We denken daarbij allereerst aan de ge volgen van den wervelstorm, ge paard gaande met stormvloeden, door welke midden-Cuba en in het bijzonder de havenstad Vera Cruz, werd geteisterd. Die stad is schier met den grond gelijk gemaakt. Het opgestuwde zeewater drong in een vijftien meter hooge kokenden stroom het land binnen, steden en dorpen overspoelende. Huizen werden ge vloerd, de menschen werden wegge sleurd. De lijken hingen na den ramp bij hoopjes in de geknotte en gehavende boomen. Niet minder dan 2700 menschen vonden den dood. Ook de eilanden ten N.W. van Jamaica zijn hevig geteisterd, maar dat bleek eerst later. Te Genève, de Volkenbondsstad begon op Woensdag van de vorige week een oproerige beweging, ont staan door wrijving tusschen commu nisten en fascisten. De militie moest ingrijpen en dat kostte aan 11 men schen het leven. Geleidelijk is het publiek verzet geluwd, niet het minst door ingrijpen van de socialisten, die een krachtig beroep deden op de discipline der georganiseerde arbei ders, welke zich een oogenblik door communisten hadden laten opzwe pen. Ook enkele socialistische leiders worden verdacht zich een moment voor het zegewagentje der commu nisten te hebben laten spannen; zij zitten thans in voorarrest. Op Zaterdagochtend zijn in Ashton 25 arbeiders omgekomen bij een mijngasontploffing. Ashton ligt in Lancaster (Engeland). Door instor ting van een pakhuis in Warschau vonden 18 menschen den dood. Rampen. De laatste dagen der afgeloopen week hadden echt het karakter van aardig, je moest jezelf beter in be dwang hebben, Nettal" Mevrouw Ermsted stak haar keu rig voetje voor zich uit en trok een gezicht. „Als je me Netta noemt, begint het ernstig te worden," zei ze. „Ik neem mijn woorden terug lieve engel, heelemaal terug. Je zult eens zien hoe edelmoedig ik tegen over m'n onderkruipster wezen kan. Maar wees eens heel lief en maak die vervelende opnaaisels af, vóór je echt boos op me wordt. Die arme kleine Tessa heeft dien rok noodig en ayah*) werkt zoo slecht. Ik kan natuurlijk met niets bij je komen, wanneer mevrouw Dacre hier is, ik zal voor gezelschap en raad aan gewezen zijn op mevrouw Burton en kattiger worden dan ooit". „Maar lieve kind," mevrouw Rals ton sprak hoogst ernstig, „je moet niet denken dat, al heb ik voor dat arme meisje te zorgen, dat eenige verandering zal brengen in mijn vriendschap voor jou. Ik hoop jou en Tessa evenvaak te zien als nu. Ik voel dat Stella veel van kinderen houdt en jou kleintje is een ware troost voor ieder bedroefd hart". *J (Britsch Indië) baboe. .(Wordt vervolgd).

Krantenbank Zeeland

Breskensche Courant | 1932 | | pagina 1