Breskensche Courant
Bij Ruwe Handen Puroi
r
200 g
De lamp in de woestijn
Algemeen Nieuws- en Advertentieblad voor Zeeuwsch-Vlaanderen.
Ons weekpraatje.
Buitenland
FEUILLETON
Binnenland
42ste Jaarpa-
Woensdag 16 November 1932
Nummer 3782
ABON'MENT:
*al ,25;
f", wiens 1.40-
Bup""1 f 6,50
jaar.
jandagsblad pa kwar
taal f 0.65; en buiten
Breikou 0,725Bui
tenland 3,50 pa jaar.
Verschijnt
- lederen DINSDAG- en VRIJDAGAVOND -
Advertentiën worden aangenomen tot uiterlijk 1 uur nam.
Uitgave:
J. C. LE BLEU. Dorpsstraat 35, BRESKENS
Postrekening 70179
Tel. 21
ADVERTENTIËN:
van 5 regels f 0,75
iedere regel meer 15 ent.
Ingez. mededeelingen 30
cent per regel.
Handelsadvertentiên bij
regelabonnement groote
kortingTarief op aan
vraag verkrijgbaar.
GR A TI S verzekering voor de
abonnës tegen ongelukkenen
mei Ho» de volgende bedragen:
t
gulden bij levens- 1 j~\ 8^ ^ij dood wj /-» gld bij ver- gld bij ver- j gld bij ver-
ge ongeschikt- J t Ei I door S lies van een j 5 üan een nr ^es üan ecn
heid lot werken een ongeluk hand of voet oog duim
De risico van bovenstaande Verzekering is herverzekerd bij de Ongevallen-Verzekering-Maatschappij „Fatum" te 's-Gravenhage.
gld bij ver- f f\ 8^ bij verlies
y lies van een lij van eiken
S wijsvinger anderen vinger
Dezer dagen hebben we een on
zer grootste vrouwelijke sport-sterren
ontmoet, eene, die de eer onzer na
tie want daar ging het om in
Los Angelos heeft helpen ophouden.
In tal van artikelen en redevoeringen
in welke het voor uitzending be-
noodigde kapitaal moest worden bij
een gebedeld, hebben we het ge
hoord: ómdat de Amerikanen ter
Olympiade in Amsterdam waren ver
schenen, hadden we als natie den
moreelen plicht te aanvaarden ge
kregen om ook te Los Angelos ver
tegenwoordigd te zijn. Het was een
kwestie van nationaal fatsoen. En
te zorgen, dat daar in Amerika ook
de Nederlandsche vlag zou rijzen,
waren we verplicht aan onze nationa
le eer.
Enfin, de zaak is in orde geko
men. Enkele N.O.C.-officials zijn met
het neusje van onze sportzalm naar
Amerika getogen, waar onze vlag
een paar maal omhoog.is gegaan;
we hebben onze Olympische ploeg
bij haar terugkeer begroet en be-
fuifd, er is wat geroddeld over de
„leiding" en met dat alles hebben
we dan ons nationale fatsoen weten
op te houden.
Zooals gezegd, een der vrouwe
lijke deelneemsters, aan wie ons land
en volk zoo grooten dank verschul
digd zijn, hebben we dezer dagen
ontmoet, 't Was in de adverten
tiekolommen van een dagblad.
Jonge dame, 21 jaar, door uit
zending naar de Olympische
Spelen te Los Angelos zonder
betrekking gekomen, biedt
zich aan voor kantoor. Op de
hoogte van de Nederlandsche
taal en van typen.
Toen we dat lazen, hebben we
toch werkelijk versteld gestaan. We
wisten, dat het begrip „nationale
eer" een moeilijk te definieeren iets
is en daarom hebben we het op
gezag van anderen wel willen aan
nemen, dat het offer van tienduizen
den guldens voor uitzending van een
'Nederlandsche ploeg naar Los An
gelos, noodzakelijk omwille van on
zen goeden naam moest worden ge
bracht. We begrijpen er echter niets
van, hoe het met de eer der natie
en met de verantwoordelijkheid van
het Ned. Ol. Com., dat de uitzen
ding organiseerde, in overeenstem
ming kan zijn, dat de menschen,
die onzen goeden naam te Los An
gelos hebben opgehouden, nu als
vodden langs de straat worden ach
tergelaten.
Er was nog iets anders, dat ons
in de bedoelde advertentie trof.
De jongedame, welke haar inzond,
is ongetwijfeld op het gebied van
sport een beroemdheid, tot machtig
veel in staat. Ze kan misschien na
tionale en internationale records bre
ken; haar portret zullen we vermoe
delijk talrijke malen in de krant heb
ben gezien; haar naam komt wellicht
in elk Maandagochtendblad voor.
Maar als het om haar bestaan gaat
en ze moet een betrekking zoeken,
dan kan ze ter aanbeveling niets
anders vermelden, dan dat ze de
Nederlandsche taal kan schrijven
met de hand en op de machine.
Een merkwaardig beeld van wat
de moderne jeugdopvoeding schept
jonge menschen, wier heele den
ken vervuld is van sport, records
breken, ééndagsglorie nastrevenon
bruikbare krachten overigens in het
maatschappelijk en economisch be
stel.
Laat de advertentie van de Olym
pische athlete een waarschuwing zijn.
Sport is goed, zoover sport aan de
ontwikkeling van onze arbeidskracht
en aan de gaafheid van onzen geest
ten goede kan komen, dus als mid
del tot hooger doel, niet als doel
zelve.
Studietijd behoort te zijn een pe
riode, waarin de jongeling of het
jonge meisje zich den weg baant
naar een maatschappelijke positie in
en voor het leven. Tegenwoordig
meent de jeugd, dat ze het recht
heeft om vóór ze in wasdom den
maatschappelijken tredmolen moei
betreden, zich zooveel mogelijk in
de sport uit te leven, waarbij de
studie vervelende en belemmerende
bijzaak is, in welke men zich zoo
oppervlakkig mogelijk moet zien te
schikken.
Sportglorie taant reeds, als het
eigenlijke leven pas begint. Als de
veel gelauwerde sport-enthousiast
zijn eerste zelfstandige schreden op
zijn levensweg moet zetten, staat hij
vaak hulpeloos. Hij, die op de sin
telbaan altijd zoo snel was, strom
pelt dan dikwijls ellendig voort.
Thans komt de schuldenkwestie
op de proppen.
In Lausanne hebben de Europee-
sche crediteurstaten aanzienlijke be
talingsontlastingen toegestaan van
het Duitsche rijk, mitszij zelve
ook van de Ver. Staten kwijtschel
ding van schuld zouden kunnen ver
werven. Hoover was in dat opzicht
niet erg welwillend. Nu is er een
nieuwe president gekozen in de Ver.
Staten en thans hebben Frankrijk
en Engeland, mitsgaders de ande
re crediteurstaten van Europa een
dringend vertoog naar Washington
gezonden, vragende
le. Overleg tusschen de Ver. Sta
ten en de Europeesche crediteuren
over een vergelijk in de schulden
kwestie. De besluiten van Lausanne,
aldus ïs vanuit Parijs betoogd, heb
ben aan de wereldcrisis nog geen
einde kunnen stellen, maar als nu
ook de Ver. Staten een streep door
de rekening zouden willen halen,
ddn
2e. Een voorloopige verlenging
van het betalingsuitstel in afwach
ting van de aangevraagde conferen
tie. Op 15 December a.s. is het
n.l. weer vervaldag voor een deel
der ten opzichte van de Ver. Staten
aangegane verplichtingen, maar
er is niet in kas, een omstandigheid,
welke tegenwoordig in de beste fa
milies valt waar te nemen, als er
vervaldag is.
Zoowel de republikeinen (Hoo
ver) in de Ver. Staten als de demo
craten (Roosevelt, de nieuwe presi
dent) hebben in hun program staan,
dat de schulden door de Europee
sche staten moeten worden betaald.
Het zou echter slecht vereenigbaar
zijn met het eigenbelang der Ame
rikanen als ze zich gelijk toonden
aan een Shylock en het volle pond
eischten. Hoover heeft altijd slechts
betaling geëischt, maar dat kwam,
omdat Europa nooit eenige andere
waarde aanbood. Indien het Euro
pa echter maar eens ernst was met
haar ontwapeningsplannen, dus als
Amerika maar eens de zekerheid
kreeg, dat eventueel kwijt geschol
den milliarden niet voor bewape
ning en voor een nieuwen oorlog
zouden worden misbruikt, dan zou
er met Uncle Sam wel te praten val
len.
Naar aanleiding van de Nota's,
thans uit Londen, Parijs en Rome
ontvangen, heeft president Ploover
niet alleen willen besluiten, maar
contact gezocht met zijn opvolger,
den democraat Roosevelt. Kom eens
gauw met me praten, zoo heeft hij
getelegrafeerd, -en hij nam de ge
legenheid waar om zijn eigen stand
punt al vast kenbaar te maken.
„Ze moeten betalen" zoo liet
hij in andere woorden aan Roose
velt weten „tenzij ze ons andere
waarden bieden dan die van goud
en geld: ver gaande vermindering
van bewapening en uitbreiding van
de markten voor de producten van
onzen arbeid.
Het zal alles weer heel wat ge-
confereer geven, maar de zaak der
volkerenontwapening zal er mis
schien wél bij varen. Laten we het
hopen.
Opnieuw rijksdagontbinding?
De Hitlerianen in Duitschland
hebben hardnekkig geweigerd om
zelfs maar te spreken met von Pa
pen over eventueelen steun aan het
regeeringsprogram. En het Centrum
nam daarop de houding aan van
„dan doet onze steun er ook niets
aan af oj£ toe". De sociaal-demo
craten zullen bij de eerste samen
komst van den nieuwen rijksdag een
motie van wantrouwen tegen von
Papen indienen. Voor het parlemen
tarisme lijkt er dus geen weg open
in Duitschland, tenzij von Papen zou
wijken. Maar daaraan denkt-ie niet.
In die omstandigheden beginnen de
berichten geloofwaardig te worden,
als zou de nieuwe rijksdag al weer
worden ontbonden vóór de eerste
samenkomst. Een groot Duitsch blad
beweert zelfs, dat na de ontbinding
van den rijksdag voorloopig geen
nieuwe verkiezingen grondwet
telijk voorgeschreven! meer zou
den worden gehouden en dat de
grondwetsherziening bij „autoritair
besluit" zou worden afgekondigd.
27.
Uit het Engelsch van
ETHEL M. DELL
door
CATH. A. DERMOUT-VISSER
o
Ze keek weer naar den vreemde
ling, maar hij was heengegaan. Ze
zag alleen haar Indische bediende,
die dicht bij haar stond en oplettend
iedere beweging van haar gadesloeg.
Toen hij haar wanhopigen blik zag,
kwam hij iets dichterbij, als een
trouwe hond, beschermend en ver
knocht. „Ga mee, Mem-Sahib," zei
hij ernstig, ,,'t Is hier de Poort des
Doodsl"
Dat deed haar opnieuw pijnlijk
aan. Ze keerde zich met een rauwen
gil om, spreidde de armen uit in de
richting van de opgaande zon en
liep blindelings naar den afgrond,
die aan haar voeten gaapte. En in-
tusschen hoorde zij het geruisch van
den stroom die zich voortspoedde
over de rotsen naar die groote ri
vier, aan wier oevers zij beiden zich
hadden verlustigd in de hun omrin
gende schoonheid, eeuwen en eeu
wen geleden
Ze wist niet welke krachtige ar
men haar terughielden, ofschoon zij
ze krachtig, wanhopig van zich af
stootte. Ze hoorde Peter's stem niet,
die angstig smeekte en drong, ter
wijl hij haar al verder en verder
wegtrok van die verschrikkelijke
diepte.
Ze was zich alleen bewust dat alles
om haar heen scheen te dwarrelen
en te draaien, dat ze zich had te
verzetten tegen allerlei en daarop
was. een diepe duisternis gevolgd,
die alles hau weggevaagd, en haar
aan de werkelijkheid had ontrukt
En een paar Engelsche, schitte
rende, grijze oogen sloegen haar
zwijgend vanuit de verte gade, ter
wijl de Indiër zijn bewustelooze
Mem-Sahib wegdroeg.
0
TWEEDE DEEL.
HOOFDSTUK I.
De Engel der vertroosting.
En wat moet ik nu doen?" vroeg
mevrouw Ermsted op gemelijken
toon. Ze lag lui in den gemakkelijk-
sten stoel van mevrouw Ralston's
salon, met een sigaret tusschen de
vingers, een diepen plooi tusschen
de wenkbrauwen. „Ik dacht niet dat
ge zoo dwaas zoudt wezen I" zei ze.
„Maar lieve, je zult me even harte
lijk welkom zijn als altijd," verze
kerde mevrouw Ralston haar, zonder
op te zien van het neteldoeksche
kleedje, waaraan ze ijverig zat te
naaien.
Mevrouw Ermsted pruilde.
„Dat kan wel, maar ik zal niet
zooveel komen als zij hier is. Ik
houd niet van weduwen. Ze zijn óf
zoo treurig en melancholiek dat je er
akelig van wordt, öf ze voelen zich
zoo gewichtig, dat je haar wel een...
zou willen geven. En u weet wel.
ik heb haar als meisje al niet mogen
lijden, ze was altijd zoo uit de hoog
te, zoo
„Je hebt haar nooit gekend, lie
ve," zei mevrouw Ralston.
Mevrouw Ermsted's lach klonk
eenigszins hatelijk. „Zooals ik u al
eens meer heb doen opmerken," zei
ze, „kan men iedere zaak van twee
kanten bekijken. U, beste mevrouw
Ralston, hebt altijd een rooskleuri-
gen bril op, met het ongelukkige
gevolg, dat uwe opinie over de men
schen altijd beter is dan ze verdie
nen".
Mevrouw Ralston's bleek gezicht
werd door een lichten blos over-
togen. Ze werkte in stilte door. Ge
durende eenige oogenblikken rookte
Netty Ermsted haar sigartet, starende
in de verte en begon toen plotseling
weer: „Ik ben benieuwd of Ralph
Dacre zelfmoord heeft gepleegd".
Bij die veronderstelling was me
vrouw Ralston een en al verbazing
en voor de eerste maal keek ze op.
„Maar lieve kind, wat een zonder
linge veronderstelling!"
De kleine mevrouw Ermsted stak
haar kinnetje uitdagend in de hoog
te. „Waarom is dat zoo dwaas? Ik
vind zijn dood een heele vreemde
geschiedenis. Of hij is over een af
grond gesprongen, öf ze gaf hem
een duwtje terwijl hij niet keek. Ik
ben benieuwd welk van de twee ge
vallen het ware is".
Maar nu stond mevrouw Ralston
op, en wees haar ernstig terecht.
Wanneer ze met deze lichtzinnige
vriendin te doen had, was ze nooit
zenuwachtig of angstig.
,,'t Is meer dan dwaas," zei ze
op beslisten toon, 't is slecht om
zoo te spreken. Ik wil niet naar je
luisteren. Je bent ontzettend boos
De regeering-von Papen heeft in-
tusschen ontkend, dat dit laatste
voornemen zou bestaan.
In Saksen zijn op Zondag j.l. ge
meenteraadsverkiezingen gehouden,
waarvan het kenmerkende verschijn
sel was, dat de Hitlerianen, vergele
ken bij de allerjongste rijksdagver
kiezingen "in stemmental weer veel
verder waren afgezakt.
's Werelds rampenlot
Zware rampen hebben de wereld
in de laatste dagen geteisterd. We
denken daarbij allereerst aan de ge
volgen van den wervelstorm, ge
paard gaande met stormvloeden,
door welke midden-Cuba en in het
bijzonder de havenstad Vera Cruz,
werd geteisterd. Die stad is schier
met den grond gelijk gemaakt. Het
opgestuwde zeewater drong in een
vijftien meter hooge kokenden stroom
het land binnen, steden en dorpen
overspoelende. Huizen werden ge
vloerd, de menschen werden wegge
sleurd. De lijken hingen na den
ramp bij hoopjes in de geknotte
en gehavende boomen. Niet minder
dan 2700 menschen vonden den
dood. Ook de eilanden ten N.W.
van Jamaica zijn hevig geteisterd,
maar dat bleek eerst later.
Te Genève, de Volkenbondsstad
begon op Woensdag van de vorige
week een oproerige beweging, ont
staan door wrijving tusschen commu
nisten en fascisten. De militie moest
ingrijpen en dat kostte aan 11 men
schen het leven. Geleidelijk is het
publiek verzet geluwd, niet het minst
door ingrijpen van de socialisten,
die een krachtig beroep deden op de
discipline der georganiseerde arbei
ders, welke zich een oogenblik door
communisten hadden laten opzwe
pen. Ook enkele socialistische leiders
worden verdacht zich een moment
voor het zegewagentje der commu
nisten te hebben laten spannen; zij
zitten thans in voorarrest.
Op Zaterdagochtend zijn in Ashton
25 arbeiders omgekomen bij een
mijngasontploffing. Ashton ligt in
Lancaster (Engeland). Door instor
ting van een pakhuis in Warschau
vonden 18 menschen den dood.
Rampen.
De laatste dagen der afgeloopen
week hadden echt het karakter van
aardig, je moest jezelf beter in be
dwang hebben, Nettal"
Mevrouw Ermsted stak haar keu
rig voetje voor zich uit en trok een
gezicht. „Als je me Netta noemt,
begint het ernstig te worden," zei
ze. „Ik neem mijn woorden terug
lieve engel, heelemaal terug. Je zult
eens zien hoe edelmoedig ik tegen
over m'n onderkruipster wezen kan.
Maar wees eens heel lief en maak
die vervelende opnaaisels af, vóór je
echt boos op me wordt. Die arme
kleine Tessa heeft dien rok noodig
en ayah*) werkt zoo slecht. Ik kan
natuurlijk met niets bij je komen,
wanneer mevrouw Dacre hier is,
ik zal voor gezelschap en raad aan
gewezen zijn op mevrouw Burton
en kattiger worden dan ooit".
„Maar lieve kind," mevrouw Rals
ton sprak hoogst ernstig, „je moet
niet denken dat, al heb ik voor dat
arme meisje te zorgen, dat eenige
verandering zal brengen in mijn
vriendschap voor jou. Ik hoop jou en
Tessa evenvaak te zien als nu. Ik
voel dat Stella veel van kinderen
houdt en jou kleintje is een ware
troost voor ieder bedroefd hart".
*J (Britsch Indië) baboe.
.(Wordt vervolgd).