ALGEMEEN NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR ZEEUWSCHVLAANDEREN
Het geheim der tfisschershut.
EERSTE BLAD
Dit nummer bestaat uit twee bladen.
BRESKENSSCHE COURANT
VERSCHIJNT WOENSDAGS EN ZATERDAGS IN ALLE PLAATSEN VAN ZEEUWSCH-VLAANDEREN
Abonnementsprijs p. 3 maanden 11.25 franc» p. put f 1,40
Advertentieprijs van 1 5 resell 75 cent
Elke regel mier 15 cent lngez. Meded. 30 et. p. regel.
Drukker-Uitgever J. C. LE BLEU
veortwea E. BOOM- BLIEK
BRESKENS
Abonnements-Advertentles zeer billijk tarief.
Advertenties worden aangenomen tot n 11 e r 11) k
Dinsdag- en Vrijdagmiddag 1 uur
39e Jaargmg
Zaterdag 5 Juli 1930
Nummer 3543
3* AT1S verzekering gulden by levens- jii gld. by dood gld. by verlies gld. by ver- ra gld. by ver- ap gld. by ver-
'ii deabonné't tegen vyl] lange ongeschikt- 1 [1M door 7h vaneen hH lies van een 41] lies van een /Q lies van een
nlukken voor: held tot werken. een ongeluk. hand of voet. oog. duim. wyjvinger.
De risico van bovenstaande verzekering Is by de her ver zekerd Ongevallen-Verzekering-Maatschapoij „Fatum" te 's-Gravenhage.
i a gld. by verlies
van eiken
anderen vinger.
Nog eens
J2>Y\Y\eV exv
\xv
Onze beschouwing over 'het Critisch
Verslag van het Bondsconoours te Groe
de is over het algemeen met groote
instemming ontvangen. Slechts een heel
enkele kon zich er niet mee vereenigen.
Zoo ontvingen wij van den heer Schij-
ve, directeur van het Oostburgsche
muziekkorps het volgende schrijven;
dat wij patuurlijk gaarne plaatsing ver-
leenen. De cijfers, die er tusschen zijn
geplaatst zijn van ons en verwijzen
naar de aanteekeningen, die wij er bij
hebben gemaakt. Hier volgt het:
De beschouwing over het critisch ver
slag van het1 concours te Groeide, ge
houden op 1 Juni 1930 door den bond
van muziekvereenigingen in Zeeuwsch-
Vlaanderen W.D. (zie eerste blad der
Breskenssche Courant van 21 Juni)
heeft mij ten zeerste verwonderd. 1).
in voornoemd artikel uit men zijn on
tevredenheid over dit critisch verslag.
Het zou bijna een beleedigend verslag
zijn! Ik heb er echter heelemaal niets
beleedigends of iets, dat de grens van
dit begrip nadert, in kunnen ontdekken.
De meening omtrent de afdeelings-
kwestie van het gezelschap van St.
Kruis is m.i. niet gelukkig uitgedrukt,
maar mij dunkt, dat dit gezelschap
hierdoor toch niet beleedigd mag zijn
2). De grootste en beroemdste ensem
bles hebben meer dan eens critiek moe
ten aanhooren, die heusch wel scnerpei
was dan die van St. Kruis 3).
Wat de critiek van het Oostburgsche
corps betreft, ik zou zoo zeggen, dat
deze erg duidelijk is. Er staat wel na
een opsomming van éen paar verwach
tingen: :jNu, daar ontbrak nog wel
wat aan", maar we lezen hier 'toch
vlak achter: hoewel toch ook veel
goeds viel te constateeren". In een
dergelijke uitdrukking voel ik nog lang
niet dat men de grens vari beleediging
nadert. Ook kan ik er onmogelijk uit
FEUILLETON
18.
Zij had gepoogd over de toekomst te
denken en plannen te maken, niaar zij
kon niet. want al haar geestkracht'
scheen gebroken en haar hart ver
scheurd.
In dit oogenblik vari diepe wanhoop
was zij op haar knieën gezonken en had
haar toevlucht gezocht bij God, die
ook voor de vlijmendste smart balsem
heeft en weezen troost. Tot dusver
was haar bidden meer plichtmatig dan
uit behoefte des harten geweest. De
schipper en zijn vrouw onderhielden
riet geoeü getrouw en beiden waren
hun kinderen alzoo voorgegaan, al was
het bij Hanna meer een vorm, uit
kracht van opvoeding in eere gehouden.
Doch in dezen nacht leerde Lien
Waarlijk bidden, roepen tot God. Daar
op haar kamertje, in de stilte alleen,
Worstelde zij in 't gebed om licht in
de duisternis, die haar was gaan om
ringen, zij zocht kracht om haar kruis
te dragen. Moeite en verdriet beproe
lezen dal de aanmerking nootleloos ver
zwaard wordt 4). Dat de jury ,,lest
best" verwachtte is logisch en dat wij
aan deze verwachting niet geheel be
antwoordden. is waar. Mag dit dan
niet in een critisch verslag staan? 5).
Laten we eens de critieken nalezen over
corpsen in andere streken in ons land.
dan bemerken we. dat er verschillende
gezelschappen om kleine tekortkomin
gen soms d.ngen moeten hooren die
Üe grens van beleediging overschrijden
inplaats van naderen. Ik heb b.v. wel
gelezen: ,,De heeren lieten nu eens
hooren, hoe het niet moest zijn," en
ook dit: ,,Als men gezegd had: Dit
corps speelt zijn nummer a prima vista,
zou ik geantwoord hebben: Jongen,
wat doen ze dat misselijk". 3) Zoo
lang men van onze corpsen hier in het
landje nog maar zulke dingen zegt
als in het critisch verslag van ons-
laatste' concours, vind ik, dat we aller
minst ontevreden mogen zijn. We kun
nen uit dit verslag heel wat leeren, zou
ik meenen.
Ook begrijp ik niet, waarom onze
critiek van verleden jaar als vergelij
kend voorbeeld moet gesteld worden
naast dit critisch verslag. 6). Verleden
jaar toch li eelt ons corps in een af-
deeling geblazen die het beheerscht.
Dit mag (gezien de prestaties der laat
ste vier jaren) zeker in alle bescheiden
heid gezegd worden. De afstand ech
ter, van de eerste afdeeling naar de af-
deeling uitmuntendheid, is vrij groot
en als men daar bij weet, welke
eischen er in iiet algemeen aan laatst
genoemde afdeeling gesteld worden,
vind ik dat we dankbaar mogen zijn
voor zoo'n critisch.verslag in deze af
deeling! Het in herinnering brengen
van het critisch verslag van 1929 is wel
erg goed bedoeld, maar wij hebben hier
in Oostburg heusch niet noodig. dat
verslag door te lezen, om het instru
ment weer aan de lippen te kunnen
krijgen. Als men dit zou meenen. is
men niet voldoende op de hoogte var
de mentaliteit van muzikanten en di
recteur. Ook kan ik uit geen enkel
woord der jury concludeeren dat de
corpsen hier beneden het middelmatige
zouden staan. 7). Een leek zal wellicht
over het critisch verslag van het con
cours te Groede zeggen: „Nou, ze
winden er geen doekjes om deze keer".
Vergeet echter niet, buitenstaander, men
heett in den bond reeds lang zitten
zeeveren" (dit woord is nog te mooi)
dat het critisch verslag vaak ,,al" te
opbouwend -was. Er werd op een ver
gadering onder meer gezegd: „Ze (de
jury) kunnen het niet genoeg zeggen,
waar het op staat". Men wilde de
ving en teleurstelling zijn dikwijls lou
teringen des harten, die den weg berei
den naar het Vaderhuis. In de donkere
tunnels van 's levens reis, in de woes
tijn der verlatenheid, hebben velen voor
bet eerst God ontmoet of teruggevon
den. Eri schitteren in den 'zwarsten
nacht de sterren niet het schoonst aan
den hemel
Reeds vroeg in den morgen, nog
vóór de zon opkwam, sloop Lien naar
buiten. Het was haar te benauwd op
haar kamertje en zij voelde een sterke
behoefte het hoofd te baden tin de
frissche-morgenlucht. Het geheele dorp
was in diepe rust. Geen rookwolkje
uit een schoorsteen verried eenig leven.
Maar de vogels waren ontwaakt 'en
schetterden en kwetterden in lustigen
jubel hun blijdschap uit. En het scheen
het jonge meisje toe. dat de klotsende
golven van den opkomenden vloed
den zang der vogels accompagneerden.
Doch in de atmosfeer zelf heerschte een
wegende stilte, alsof de natuur haar
adem inhield voor de majesteit van de
opkomende zon.
Ernstige gedachten beroerden het
jonge meisje. Welk een tegenstelling
tusschen deze gewijde rust en vrede
in de natuur en den altijd voortduren-
den strijd en onrust onder de menschen.
puntjes op de i, welnu, die zijn er
op gezet, en goed ook. in ons verslag
heb ik er niet één te veel gezien.
8). Waren wij in de eerste afdeeling ge
bleven of een afdeeling lager gegaan
met een motief dat hier in het land
al meer gebruikt is 9) (men is in dezen
bond door reglement niet gebonden om
trent keuze van afdeeling) dan haJ
ons verslag wellicht meer in majeur
gemoduleerd, zooals verleden jaar. We
zullen echter de woorden „studeeren,
studeeren" in onze ooren knoopen.
misschien is onze Uitvoering in de al-
deeling uitmuntendheid dan nog wel
eens „majeur".
Studeeren, studegren, dit is het woord
voor de muziekvéfeenigingen in Z.
Vlaanderen W.D.
COR SCHIJVE,
Dir. Oostburgsche Fanfare.
o
AANTEEKENINGEN.
1. Zie onder CONCLUSIE.
2. De betreffende zinsnede over Sint
Kruis is geen beleediging, zegt de heer
Sch., maar ze is ongelukkig uitgedrukt,
waarmede in alle geval erkend wordt,
dat de uitdrukking niet in orde is.
Of ze de grenzen der beleediging wel
of niet nadert, is natuurlijk een kwestie
van aanvoeien.
Maar, veronderstellen we het geval,
dat de geachte schrijver als muzikant
een eerste partij vervulde en dit reeds
geruimen deed. Nemen wc verder aan,
dat er bv. een nieuwe directeur kwam.
wien zijn spel niet beviel en die dit
aldus uitsprak: Het is mij een raadsel,
hoe jij (u is in dergelijke manier van
uitdrukken een te fatsoenlijk woord)
op de plaats bent verzeild geraakt.
Zou de heer Sell, dan ook zeggen:
Die ui .drukking is niet erg gelukkig ge
kozen Of zou het ietwat zwaarder
worden opgevat
Wij keuren niet al, DAT (gezegd
wordt dat men iets niet goed genoeg
kan, maar wij maken aanmerking op
de wijze, waarop het gezegd wordt.
En d e laat in dit C.V., we herhalen he;t,
hier en daar veel te wenschen over.
3. iDaarmee is het verkeerde van
een dergelijke wijze van critiseeren
niet goedgepraat. Waarom toch kunnen
tekortkomingen niet worden vermeld,
zonder meer
Wij kunnen, uit ervaring, de verzekering
geven dat iemand, die een leidersfunc
tie bekleedt met uitspraken als ver
meid bij de tweede (3) in het schrij
Zij wist van de groote wereld daar
buiten niet veel af, maar 'als reeds
in dat kleine wereldje dat Strandwijk
heette, waar het leven voorbij vlood
als een kalme rivier, de menschen el
kander het leven moeilijk maakten, hoe
moest het dan niet daar buiten zijn,
waar zooveel grove zonden heerschen.
De stilte deed haar goed. Zij voelde
zich dicht bij God. Zij liet haar blik
dwalen over de blauwe zee. O, welk
een macht heeft de zee, zelfs in haar
rustige oogenblikken. Zij spreekt een
taal, die in het gemoed grijpt, die
opheft en goede en schoone gedachten
wekt, zich verheffend boven het ge-
druisch der wereld en opklimmend tot
in hooge sferen, waar de zonde der
aarde niet meer gevonden wordt. De
zee stemt tot ernst en tot krachf bei
de.
God spreekt door de zee tot de
menschen en Lien verstond die stem.
Het was een stem, die haar moed
en vertrouwen toefluisterde. Zij kon
den weldadigen invloed niet verstaan,
dien de natuur uitoefent op hen, die de
nabijheid der menschen ontvlucht zijn.
En toen de eerste zonnestralen zich
over het strand goten en de seh'ui-
mende golfjes kristalleerden, tooverden
zij een glimlach om de strak gespan
ven juist het tegendeel zal bereiken
van wat zijn doel. d.i. opbouwen, op
wekken tot beter doen, moet zijn.
Alleen in één geval zijn die scherpe
bewoordingen te rechtvaardigen. En
wel. wanneer gebleken is dat iemand
zich hoog plaatst, terwijl hij zelf weet,
daar niet thuis te behooren. Uit zui
vere hoogmoed dus!
Bij Sint Kruis is dit, de concoursen
bewijzen het. niet het geval. Vandaar
onze afkeuring over de minachtende,
ontmoedigende wijze van bespreken.
4. Onnoodig zijn alle bijvoegingen,
die er niet toe bijdragen, 'het zoo
straks genoemde doel te benaderen.
Te meer, als ze een verkeerde stemming
wekken. En dit is hier het geval. Men
begint met een opsomming van ver
wachtingen, waardoor een zékere span
ning ontstaat. Dan volgt de afkeuring
die daardoor zooveel te sterker klemt,
wat zeker niet opbeurend werkt.
Dat u zich nu niet (ter neer laat
slaan, we schreven in dien geest, maar
zou dat pok zoo zijn wanneer de be
oordeeling eens iéder jaar op d ie wijze
geschiedde? En dat is mogelijk. Het
kan immers altijd nog beter?
5. Wat het laatste betreft, zeker!
Als dat maar op zakelijke wijze wordt
aangeioond.
Maar dat Lest-Best logisch zou zijn.
is zeer aanvechtbaar. Moet dan ieder
uit een hoogere afdeeling altijd beter
zijn dan de beste uit een lagere? Ot
mag een korps alleen in Uitmuntend
heid gaan. als hij zeker weet, in die
zware afdeeling beslist uitmuntend, d.i.
met lof, te zullen uitkomen? Neen im
mers Maar dan is die uitspraak ook
niet „logisch".
6. Uit wat verder volgt blijkt wer
kelijk. dat de geachte inzender ons
niet heeft begrepen. We raden hein
aan, dat gedeelte nog eens na te lezen
en het dan te beschouwen in zijn ver
band. Dan zal hij zien. dat alleen als
bewijs legen de stelling in het C.V..
dat het muzikale peil beneden het mid
delmatige. zou blijven het verslag van
Oostburg 1929 is aangehaald. Dat dit
toevallig Oostburg is doet ter plaatse
niets ter zake; het gaat er alleen om,'
te bewijzen, dat in Z.-Vl. wel ,,goed"
gemusiceerd kan worden. Het feit, dat
hetzelfde korps dit jaar zijn nummer
niet beheerschte, doet daaraan heel
weinig af.
7. Er staat in het C.V,, dat nog
veel valt te verbeteren om in dit gewest
het muziekleven op hooger peil te bren
gen. wat toch een gebiedende eisch des
tijds is.
Dat wil met andere woorden zeggen:
De tegenwoordige tijd eisclrt. dat IN
DIT GEWEST het muziekleven op
hooger peil wordt gebracht. Niet in het
algemeen dus, maar ,,:n dit gewest".
Wat wil dit anders zeggen dan dat dit
gewest bij andere achterstaat?
8. Hier draaft de heer Sch. aardig
door. Eigenlijk kon dit gedeelte, als
buiten onze beschouwingen staande
gevoeglijk onbesproken blijven, ware
het niet, dat het de situatie geheel ver
keerd voorstelt. Er is. we weten niet
'meer door wie en dat doet er ook wei
nig toe, op een Bondsvergadering op
gewezen, dat de C.V. niet genoeg aan
merkingen gaven: ni.a.w. dat ze on
volledig waren. De puntjes moesten
meer op de i worden gezet. Dat wil
niet zeggen: Het C.V. moet nu maar
eens z.g. „flink de waarheid zeggen"
(in zijn ongunstige beteekenis van
„iemand leelijk wegzetten"), maar dat
be,eekent. nauwkeurig aangegeven wat
er aan mankeert. En wat dit betreft zijn
er op verre na geen puntjes genoeg
gezet. De voorsteller(s) hadden meer
dan gelijk, toen zij beweerden dat de
C.V. veel te onvolledig waren. Hun
„zeeveren" kwam voort uit de wil, om
uit een C.V. te leeren veel te leeren
en dit was en is (zie ook Musica)
bij deze verslagen niet mogelijk.
9. Meer dan jammer is het, dat de
heer Sch. het laatste deel van zijn
stuk tegenover enkele korpsen onnoo
dig persoonlijk wordt. Te meer nog,
waar dit onderdeel geheel buiten liet
kader dezer besprekingen valt.
10. Volkomen waar en zal nog meer
waar worden, naarmate het peil der
korpsen stijgt. Het is echter geen be
wijs voor een laagstaand muziekleven.
o
CONCLUSIE. Onze verwondering
over dit schrijven overtreft zeker ver
re die van den heer Schijve over onze
beschouwingen. Immers, deze heeft hij
niet ontzenuwd, wel heett hij enkele
„grieven" naar voren georacht en het
lijkt haast of hij de eerste heeft ge
bruikt, om de tweede te kunnen voor
brengen.
Ten slotte nog dit. Studeeren is ze
ker noodig, maar even noodig is het,
dat dan de C.V. d:e studie helpen be
vorderen. Dit kan dooi ze samen te
stellen in den vorm van leiddraad, llie
levens in opbouwenden zin geschreven
zal zijn. (Opbouwend n.et in de be
teekenis van „honingzoet,' zooals dc
heer Sch. dit klaarblijkelijk opvat).
nen lippen van het meisje. Dat was de
onweerstaanbare vreugde van den nieu
wen dag, geboren uit nacht en don
kerheid. Waarom vergeten wij toch
steeds weer, dat Gods lichten ^niet
kunnen uitdooven en achter de wolken
altijd de zon schijnt?
Al droomend en peinzend was Lien
ver afgedwaald. Zij wendde nu haar
schreden naar het dorp terug, dat tee
kenen van leven begon te geven. Zij
zag visschersfiguren op de pier ver
schijnen. ja, zij zag met haar scherpe
oogen zelfs de deur van haar huis open
staan en schipper Luca naar buiten
komen.
Het was waar ook. Vader en Willem
zouden hedenmorgen wederom uitvaren
voor een korte reis. Zij zag Willem ach
ter den schipper aankomen en even
later op de „Wendelina" gaan. Zij
vreesde te laat te zullen komen om
nog even afscheid te nemen en daarom
haastte zij zich zeer. Doeh (zij was
te ver afgedwaald en juist ,toen zij
in de haven aankwam, stak de Wen
delina" van wal, aan het hoofd van
andere botters, en zij kon niet anders
doen dan den schipper en zijn zoon toe
wuiven, wat door hen geestdriftig be
antwoord werd, tot zoolang zij uit het
gezicht waren.
HOOFDSTUK VII.
Twee vrouwen-
Hoe gaarne zou Lien nog even met
haar vader gesproken hebben, maar hij
had zeker niet langer kunnen wachten
omdat,hij de anderen moest voorgaan.
Er was niemand in de 'wereld, van
wien zij zooveel hield, als van den
ouden schipper. Zij had zich aan hem
gehecht met haar geheele nart. En hij,
hij was dol op haar. Hij noemde haar
steeds bij lievelingünaanipjes en de
dorpelingen fluisterden, dat schipper
Bram nog meer van zijn meisje dan
van zijn jongen hield.
Nu hij en Willem uit waren op de
zee, voelde Lien niet veel lust om naar
huis te gaan. Zij was 'immers een
kwelling, een last voor die vrouw
haar moeder, met wie zij nu weer
alleen achtergebleven was. De herin
nering aan het gebeurde van den vo-
rigen avond kwam weer scherp in haar
op en zij schrok er voor terug, in de
nabijheid van Hanna te komen en den
geheelen dag met haar om 'te gaan.
Maar zij zou probeeren te verdragen.
(JEoftft wvoljpa
