10
ALGEMEEN NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR ZEEUWSCHVLAANDERE
Ve£ZQfg--TJW~1Tand en
MERIEL.
IRESKENSCHE COUR
VERSCHIJNT WOENSDAGS EN ZATERDAGS IN ALLE PLAATSEN VAN ZEEÜWSCH-VLAANDEREN
Abonnementsprijs p. 3 maanden 1.25 franco p. past f 1,40
Advertentieprijs vsin 1 5 regels 75 cent
Elke regel meer 15 cent Ingez. Meded. 30 ct. p. revel.
Drukker-Uitgev or J. C. LE BLEU
voorheen E. BOOM—BLIEK
BRESKENS
Telefoon
No. 21
Postgiro
70179
Abonneinenis-Advertenties zeer billijk tarici
Advertenties worden aangenomen t c t u 1e r I
Dinsdag- en Vrijdagmiddag 1 tarr
ó7c jaargang
Zaterdag 15 October 1927
Nunii ier 3269
GRATIS verzekering see gulden bij levens- gld. bij dood air gld. bij verlies tra gld. bij ver- ia gld. bij ver- air gld. bij ver
voor de abonné's tegen vyH lange ongeschikt- ij1 j door /h van een hM lies van een lies van een /Q lies van een
ongelukken voor: WeW heid tot werken, erft egn ongeluk. hand of voet. oog. duim. wijsvinger.
De risico van bovenstaande verzekering is herverzekerd bij de Ongevallen-Verzekering-Maatschappij „Fatum" te 's-Gravenhage
gld. bij verlies
van eiken
anderen vinger
Ds ontwapsning sn
de olksnboncL
leder jaar in September ver
gadert te Genève de Volkenbond
We zijn er aan gewoon geraakt
en letten er maar weinig op Dat
bewijst wel, hoe weinig de Bond
feitelijk in het leven der wereld
beteekent en hoe weinig er is
overgebleven van het blijvende
enthousiasme en de geestdriftige
verwachtingen, die de geboorte
van den Bond vergezelden. Er is
ongetwijfeld een oogenblik ge
weest, waarop de wereld van
dezen Volkenbond, het geschenk,
dat president Wilson uit Amerika
meebracht voor het verwoest en
ontredderd Europa en dat hem
de sympathie van millioenen deed
winnen, de bereiking van het
ideaal van den eeuwigen vrede
verwachtte. De onvermijdelijke
ontgoocheling, die op deze ver
wachtingen volgde, was oorzaak,
dat men den" Bond niet als weg
bereider voor den blij venden
vrede, maar als een gevaar voor
dien vrede zag. Die vrees is
langzamerhand verdwenen. En de
Bond werd voor verreweg de
meesten een vrij nutteloos insti
tuut, dat zijn eenige reden van
bestaan nog hieraan ontleende,
dat het ons herinnerde aan onze
hoop op een nieuwe wereldorde
en een voortdurende broederlijke
samenwerking van alle volken,
dat hij dus een gedenkteeken was
van ons streven naar internatio
nalisme, het symbool van een
niet te verwezenlijken ideaal.
Wanneer nu in zijn laatste
vergadering, thans geëindigd, de
Bond toch nog een duidelijk
sireven Treeft geopenbaard om
iels le verwezenlijken van het
ideaal, dat rot ïijn. oprichting
leidde, dan is het zet'er.«^oed,
daarop eens de aandacht te fress,
tigen. En dit heeft termeer zin,
omdat hiermee tevens de aan
dacht weer eens sterker wordt
geconcentreerd rond een hoop,
een verwachting, en een streven,
waaraan de menschheid zich
ondanks teleurstellingen nooit
geheel ontworstelen kan.
38.
Het is met den blijvenden
vrede en met de algemeene ont
wapening al ongeveer als met
den Bond. De menschheid gelooft
er niet meer aan. In het oogen
blik van onze uitputting en onze
afkeer van alle geweld hebben
we gedacht, dat die droom te
verwezenlijken zou zijn Maar de
feiten zeiven hebben ons de
oogen geopend en ons onzen
nuchteren blik teruggegeven Op
de verwachting vo'gde cynisch
ongeloof en feitelijk de verwach
ting van een nieuwen, spoedigen
oorlog.
Het is nog de tijd niet, om de
verwachting te doen herleven
Maar de laatste Volkensbondsver-
ladering heeft bewezen, dat nog
r^et alle alle hoop behoeft te
Worden opgegeven en dat in de
menscheid niet alleen de gedach
te aan, maar ook het streven naar
een vaste waarborging vaa den
vrede zco steak leeft, dat de Bond
daardotr opnituw op zoek naar
die waaiborginj in beweging is
geraakt. En wij., Hollanders kun
nen de vèrdierièy laten gelden
dat het een voordel van onze.
afvaardiging ter Vilkenbondsver-
gadering is geweet, dat daartoe
den stoot heeft grieven.
Het was in 1924,dat te Genè
ve de poging om demogendhe-
den in aanvaarding vfl een pro
tocol, ddt arbitrage, vefigheid en
ontwapening regelde, t vereeni
gen en zoo door de erplichte
arbitrage, di,e ket protool voor
schreef, den pcrlog te voirkomen,
op den tegenstind' vooal van
Engeland en Dritschland schip
breuk leed SiWsdien hreft de
Volkenbond van dit ondtrwerp
voorzichtig de hriden afgehou
den, maar daarmt; de taak mis
kent, welker volbmging hern in
de eerste plaats vis opgelegd.
Onze m nister van hitenlandsche
zaken heeft hem da-aan zoo dui
delijk herinnerd, da hel bewust
zijn. dat allereerst nar Vrede en
ontwapening moet gdreefd wor
den, weer levendig i; geworden
en de gedachte der «wapening
feitelijk de thans beëtjjgde ver
gadering heeft beheerS't, Dit wil
nog niet zeggen, dat Bond
verlossen en vroeg lacocfc van
uit de hoogte
„Wie ben jé
,'k Heet Redd help m.ocj
ik valdaar hangt ergen»ee[J
„Help I help I" krijschte de
vogel luid, en zelf» in dezen
benarden toeitaDd kwetste het
mijne ijdelheid, dat een dier
mij durfde nabooUen, en waagde
ik 't even, mijn hand lot te laten
en mijn vuiit tegen het dier te
bailer. Hierop ichreeuvdè het
dier nog luider om hulp.
Eindelijk klonk een stem van
uit de hoogte ^Waar zit j - toch,
stout bee»t en de vluchteling
antwoordde: „O Crikey 1'
,'k Zie je wel, waarom ben je
weggevlogen, Prtxy Nou krijg
je geen eten hallo I"
De «preker kreej» mij klaar
blijkelijk in het oog, wart de
toon, waarop hij tegfn het dier
geaproken had, was heel anders
„Help mij riep ik zoo hard
ik kon, want ik kon me niet
langer staande houder, en om
vatte den boom met arme^ en
knieën, in de belachelijke''hou
ding van een aapje op'n stóji je.
't Was goed dat ik mij zoo ken
vasthoudeo, want de redder, dje
ik hoopte gevonden te hebbeh,
maakte geen haast om mij tr
touw, als je^me dat
kunt
werkelijk spoedig iets in die rich
ting zal tot stand brengen. Maar
de aandacht der wereld is op
nieuw op dit onderwerp geves
tigd. Wij hebben ons herinnerd,
dat dit't doel is, waarop ons in
ternationaal streven moet gericht
zijn. En het is wel waarschijnlijk,
dat deze herinnering ons niet zal
loslaten en dat het streven,
dat er uit volgen moet, een k acht
zal worden in ons internationaal
levin. Juist daarom is het noodig,
dat we willen en hoe we denken
te bereiken.
De vrede moet, daarover is men
het wel eens, door ontwapening
gewaarborgd worden. Die ont
wapening zal in volstrekten zin
eerst mogelijk worden door mo-
reeie ontwapening. En deze
moreele ontwapening is bereik
baar, wanneer we een toestand
kunnen scheppen, waarmee het
rechtsbewustzijn der wereld be
vredigd is, zoodanig dus. dat
daarin aan al'e volken recht is
gedaan, dus het natuurlijk even
wicht gevonden is. Maar het
bereiken van dezen toestand lijkt
vrijwel onmogelijk Te veel en
.te groote nationale belangen ver
zetten zich daartegen. Eerst
wanneer we niet meer het belang
van ons eigen land en volk het
hoogste recht vinden, zullen we
tot een dergelijk internationalis
me kunnen geraken Zeker heb
ben we tot plicht een dergelijken
toestand voor te be eiden. Maar
waar het bereiken nog in geen
verre toekomst in zicht is, zullen
we tevens moeten trachten langs
andere wegen langzaam de ont
wapening en den vrede te be
naderen.
Ter Volkenbondsvergadering is
nu opnieuw gebleken, dat men
het omtrent den te volgen weg
niet geheel eens is Het protocol
van 1924 had de gedachten: ar
bitrage, eiligheid en ontwape
ning te zamen gebracht. En het
is duidelijk, dat tusschen deze
drie een nauw verband staat.
Maar de vraag, ook te Genève
met de pooten om nat. In koelen
bloede zou hrt belachelijke van
dezen zwerftocht mij getroffen
h-bben, maar ik ws» nu te boos
en te veel in gevaar om aan iet»
anders dan mijn eigen wanhopige
positie te denken. De tijd ver
vloog. De vogel ree» lang
zaam hoofce met bek en pooten
het touw vastklemmend en de
oude sprak hem met vroolijke
woordj-s moed in. Toen hij
eindelijk den rotswand bereikte,
slingeren
De man knielde en letje
over den rand, zcodat ik n
grijzen baerd kon zien.
„Ja wel"; troostte hii, „"ik
't touw, maar wie ben jij? W
is M-. Redd? Een vreemde ling
Ken je iemand in deze buurt?' fcreeg jk Djeuwen moed( omdaj
Geetyge' toni ich zou 700 nu mjjn beurt gekomen w ai
wreed kunnen zijn, ter.zij bij maar het laaghartige mon.tej
een moor enae.r op plunderen had een nieuwe foltering voor
bedacht, dit ij xprc s zoo larg njj uitgedacht: hij liet 't touw
aan i prat hield te t ik valit n aar omlaag zakken en riep me
zou, om mij dan te bercover. ,e
„Neen, ik ken niemand 1 Om
Gods wil, help me en reik me
d »t touw aan I"
„Ik zal het naar je toesliogeren,
maar dan moet je Prsxy eerst
boven laten komen".
Ik ben nog nooit zoo veront
waardigd geweest als toen** die
man het touw beetpakte en het
herhaalde malen, met vleiende
woordjes den papegaai toegooide
en buiten miin bereik hield.
„Hou vast, Prexyl" riep hij
hem toe, en het djer slaagde er
in hèt touw ij^ <f|o bek gp te
vangen en" flensde er zich tdEn'
,Nu is 't jou beult''. De pape-
ai schreeuwde „Help 1 Help 1"
Prexy zal wel helpen, die is
z goedig".
.aat hem in Godinaam niet
*a,tet touw raken", schreeuwde
'k,-wijl ik beide hand-n los
ruotjaten om het, in een lus,
i arm te slaan, anders heb
je e,moord op je geweten.
»0;enl We zullen je hel-
Peo u vast". En dus over-
gelate
tan de genade van een
gek er,
m een papegaai, werd
Ot®n?*|reUokken, onder het
zingen, eengatfBHBlWO;"
naar voren gekomen, is: moeten
we eeist de veiligheid der vol
ken zoo goed mogelijk verzeke
ren, voor we tot ontwapening
overgaan of moeten we den weg
der ontwapening onmiddellijk
opgaan met de gedacthe, dat
algemeene ontwapening van zelf
de veiligheid verzekert Voor
beide gedachten is wat te zeg
gen. Wanneer men eerst de
veiligheid wil verzekeren voor
men ontwapent, houdt men zeket
rekening met de menschelijke
natuur, waar toch de mensch zich
niet graag bloot geeft, zoolang
hij niet weet, dat zonder gevaar
te kunnen doen. Maar het is
duidelijk, dat deze veiligheid niet
zoo gemakkelijk te verzekeren is.
Verplichte arbitrage is natuurlijk
een goed, maar geen afdoend
middel. En bovendien zijn staten,
die zich verongelijkt achten door
den tegenwoordigen toestand, er
niet zoo erg tuk op arbitrage,
die van den bestaanden toestand
als van de basis voor de recht
spraak moet uitgaan, in elk geval
bij voorbaat te aanvaarden. Het
tweede middel, ontwapening, lijkt
vrij afdoend. Wanneer niemand
een andere meer kwaad kan doen,
ontstaat de veiligheid van zelf.
En door de vredesverdragen is
met de ontwapening al een begin
gemaakt. Maar het is begrijpelijk
dat, wie zich niet veilig voelt,
zijn wapenen niet gemakkelijk
vrijwillig uit handen geeft
Waarschijnlijk zal het het bes
te zijn het langs beide kanten te
probeeren En de Volkenbond
schijnt ook wel dien weg op te
willen gaan Het gevaar is groot,
datalsmenover middelengaatstrij
den, men tot niets komt. En dat
dient nu de belangstelling weer
waim is, allereerst vermeden.
auStOTBMMH HHMIni'UlVrTiliq wawwMM—
Binnenland.
"verlaging van de
RIJWIELBELASTiNG
Bij de Tweede Kamer is een
wetsontwerp ingediend tot wij
met telken» herhaald refrein
,Ho, ho, joho Ien in duizend
vreezen, dat ze mij zouden laten
glippen.
Ten laatste bereikte ik den
rand, klemde mijn nagel» in het
gras vast, hee»ch me met kracht
d". r wanhoop in de hoogte en
viel uitgeput op den gi ond neer.
„Daar ia ie, Praxy", hoorde ik
den oude zeggen en de vogel
zong voort„Ho, ho, j iho I" Ik
wou «preken, maar ik kon niet;
alles werd donker om mij heen;
ik zag en hoorde Diets meer. 't
Wa» geen wonder dat ik flauw
viel na al de impannirg en
doodsacgat dien ik had onder
vonden.
XXVII.
Toen ik weer bijkwam, «chit-
terden de sterren aan den hemel
en knielde Meriel naast mij. Zij
had haar hoed afgezet om er
water voor mij in te schappen
en toen ik haar gewaar werd,
had zij 't gelaat van mij afge
wend en bewonderde ik haar
mooi profiel tegen den dunkeren
achtergrond en de kleine krulle
tje» van het weelderige haar in
haar nek. Zij zeide geen woord.
Zij hadatelaer jj het mogelijke
j.g^San om mij tó'Pb«wu»tzijn te
brengen, want mijn gezicht was
ziging van de rijwielb v
waarin wordt voorges'eld hi i
tarief te verlagen van f3 h
f2.50. Tevens zal de uitreikir.
van kosteloozerijwielmerkei. v.
den uitgebreid.
Tot nu toe is uitreiking d:
van alleen mogelijk aan ec e.
zinshoofd; voorgesteld wordt
ze ook mogelijk te maken aan
lid van het gezin, indien lis
gezinshoofd voor zijn be:<
geen rijwiel noodig heeft, doe
een lid van het gezin wel.
Ingezonden Mededeclft
Rechtsta?
Politierechter it
Middelburg,
Ziting van 11 Oct.
De volgende zaak wer
behandeld
M. M., 41 j huisvr van J. I
d. V., caléhouder te Breskei
werd verdacht dat zij op 31 Am
1927 aldaar M v. H. heeft 1(-
leedigd Eisch f 10 of 10 ti
uitspraak idem.
Arrondissements-Rechtbank
Middelburg.
Zitting van 14 Oct.
De volgende vontlissen wer e
uitgesproken
OplichtingW. A li M
j., boekhouder, gedetir.ee et t
Middelburg, 6 mnJ gev. si l,
met aftrek van het voorarres'.
Als moeder haar pasgeboren
nat, en zij wa» :kc
overpeinzen of ii t
zou gaan halen. To- r
Daar mij omkeek e: .a,: d ik
de oogen op 'n had, gll.n! ell
zij vriendelijk.
„Ik ben zoo blij", zei z mi t
een zucht van verlichii
gaat
„Ik weet nietik zal
„Blijf maar stil liggen", re
volgde zij, en wurchte mijn
zicht met een voddi, zaklo.Tj
,'t zal zoo wel be-- r ■-
Ik gehoorzaamde en
terwijl ik itil op het gns
kwam opeer» al het teb-urde
van dien dag mij teb ti - n ran
het oogc b ik af d t M-rie! bt-
loold had, het touw eoor u.ij te
richten totdat ik h'.tar h de
Weggaiopp eren me II 1 yTra-
ke» De geddc' :-i mij
zoo bitter en teleurg si-1.1, dat
ik de tranen in mijn oogen kree
Ik voelde dat ik aan een grot t
gevaar ootkorren v ar, n ik d-n
doorgeitanen argtt enkel aan
een jong melija te danken had,
voor wie ik nooit a d- t .da
goed en vriendelijk wa-. g - m
en dat ik, nieftegenstasnd. 't
onedele behandeling, toch
bewonderen.
(Wordt vervoic'v
