ALGEMEEN NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR ZEEUWSCHVLAANDEREN Wekelijksch Overzicht, Misleidend streven. Geen Geweten. BRESKENSCHE COURANT VERSCHIJNT WOENSDAGS EN ZATERDAGS IN ALLE PLAATSEN VAN ZEEUWSCH-VLAANDEREN Abonnementsprijs per drie maanden f 1.25 franco per poit f 1,40 Ad vertentleprljs van 1 5 regels 75 cent Elke regel meer 15 cent Ingez. Meded. 30 ct. p. regel. Drukker-Uitgever E. BOOM—BLIEK BRESKENS Abonnements-Advertenties zeer billijk tarief. Advertenties worden aangenomen tot uiterlijk Dinsdag- en Vrijdagmiddag 1 uur 35e Jaargang Zaterdag 5 December 1925 Nummer 3086 Het is wel meer gebeurd, dat juist wanneer men meenden iets bereikt te hebben, het nageoogde doei plotseling zoo ver buiten ons bereik scheen, dat de moge lijkheid van bereiken, voorgoed scheen afgesloten. Het leven is wisselvallig en de mensch veran derlijk, en men moet daarom maar nooit te vast rekenen zelfs op al wat binnen armlengte in ons bereik lijkt te liggen. Een onverwachte plotselinge bewe ging van het leven en we rollen naar den andere kant, waar we mijlen ver van het doel vandaan lijken. Het kan ons voorzichtig maken en een beetje wantrouwig wanneer de menschen hoera roe pen, omdat we ons dan juist zoo duidelijk de zonderlinge grillen van het leven herinneren. En wanneer dan ook te Londen de verdragen van Locarno geteekend zijn, dan behoeven we daarom de legers en de politie niet af te schaffen en een licht mutsje op te zetten. Het is nog guur en overal blaast de ijzige wind van het wantrouwen en de hebzucht. Dan past een dikke wollen muts, die je ver over de ooren kunt trekken. Maar de Duitsch-natio- nalen trekken haar er wat al te ver over, zoo ver, dat ze niet hooren, hoe er toch een nieuw geluid bedeesd en angstvallig nog en o zoo zachtjes boven Europa begint te neuriën, dat de menschen verwonderd de lucht inkijken en glimlachen als kwam de lente. De lente komt misschien nog niet, is er tenminste nog niet. Ver weg en dichtbij, in China, waar de generaals elkaar en het Chi- neesche volk doodvechten, in Belgie, waar Walen en Franchil- jons het niet velen kunnen, dat de Vlamingen de zelfde rechten krijgen als zij en het minister Heymans kwalijk nemen, dat hij laat onderzoeken, of de wettelijke voorschriften in zake de onder wijstaal te Brussel wel worden nageleefd, in Ierland, waar Ulster mannen en Zuid-Ieren elkaar het licht in de oogen en het kleinste stukje land niet gunnen, overal 42. ROMAN VAN RE1NHOLD ORTMANN. Nu begreep Ingeborg echter nog veel beter dan eerst de teedere bewondering, waarmede moeder en zuster naar hem op keken en zij voelde een pijn lijken steek in haar hart als van groote teleurstelling over de hardheid van het lot, dat haar ontzegd had een broeder zulk een broeder te bezitten. Een bijna kinderlijke vreugde bereidde het haar, toen in den loop van het opgewekte gesprek een soort geheime overeenstem ming tusschen haar en den jon gen chemiker ontstond. De weduwe had zich namelijk ondanks alle moeite, die haar zoon zich had gegeven, niet van haar onderwerp willen laten af brengen, om met een uitdrukking van trotsche bevrediging over zijn rijke geschenken en over zijn schitterende inkomsten te spre ken, die hem natuurlijk alleen tot zulk een vrijgevigheid in „taat stelden. Toen hij het onmoge- heerscht nog de barre winter van het onrecht. En Duitschland zelf, daarin hebben de Duitsch-natio- naiisten wel gelijk, wordt nog niet als gelijkberechtigde be schouwd en heeft zich nog te bukken onder allerlei onrecht. Maar is het daarom noodig, als „Der Tag" doet, te voorspellen, dat de dag zal komen, waarop Europa in vlammen zal staan en in deze vlammen het verdrag van Locarno, met de namen der on derteekenaars, zal opgaan. Dood gaan we allemaal en ziek worden we ook wel en ongelukkig vaak. Dat is zekerder nog dan dat de wereld weer in vlammen zal ko men te staan, die ook het ver drag van Locarno zullen verteren. Maar daarom komt men nog niet op de receptie van een gelukkig bruidspaar met de mededeeling, dat ze straks toch, en wie weet hoe spoedig, sterven moeten en van elkaar moeten gaan na veler lei ziekte en ellende wellicht. Die twee jonge menschen staan vol verwachting voor het nieuwe le ven. Laat ze vertrouwen, dat hun verlangen bevredigd zal worden. Het vertrouwen zelf en het ver langen zijn ook wat waard, zijn krachten in het leven. Europa en de wereld verlangen ook, ver langen naar de lente en den ein delijken vrede. En dat verlangen is een kracht, die den vrede na der bij kan brengen. Maar wan neer de Duitsch-nationalen nog op het oogenblik, dat te Londen het huwelijk wordt ingezegend, ons met hun sombere voorspel lingen verontrusten, dan glijdt er een donkere schaduw over dat verlangen, dat de kracht ervan dreigtte verlammen. Is dat het wel licht, wat de Duitsch-nationalen bereiken willen Zelf wenschen ze dezen vrede niet, waarbij ook Duitschland offers moet bren gen. Ze wrokken nog altijd over de nederlaag en den vrede van Versailles. Wat helpt het? De lente van het vorig jaar komt toch niet terug. Waarom zouden we dan niet uitzien naar de nieuwe lente De Franschen doen het onge twijfeld ook, nu een nieuw mi nisterie hun nieuwe hoop in het hart geeft. Het ziet er nog altijd lijk meer Hon vermijden zijn moeder daaromtrent te antwoor den, wierp Valentin een smee kenden blik naar Ingeborg en eenigszins haperend was hij over verschillende fabelachtige dingen beginnen te vertellen, over zijn groot salaris en over het genoegelijke leven, dat hij zelf in de hoofdstad leidde. Er had werkelijk niet veel scherpzinnig heid toe behoord om te ontdek ken, hoe buitengewoon zwaar hem deze leugens drukten en welke gevaarlijke tegenspraken hij telkens op dit voor hem ongewone gebied verkondigde moeder Dilringhoffen en Regine echter zouden stellig eerder de ineenstorting van den hemel voor mogelijk hebben gehouden dan zulk een bedrog. Eindelijk kon hij met een hoorbare zucht van verlichting van het gehate onder werp afstappen, zonder dat hij op zijn tastbare onwaarheden was betrapt; Ingeborg echter zou zich gelukkig hebben geacht, wanneer de goede zede haar veroorloofd had, hem op dit oogenblik warm en recht hartelijk de hand te drukkenwant zij had het nooit voor mogelijk gehouden, dat men zich over het verkondigen van grove leugens zoo oprecht kon een beetje treurig voor hen uit. Ook Painlevé is over den finan tieelen warboel gestruikeld. En het is nog niet goed duidelijk, hoe die opgeruimd zal moeten worden. Wanneer men eenmaal achterop is geraakt, dan is het een heel karwei weer in te halen en op dreef te komen voor een volk zoo goed als voor een mensch Bovendien wil'en de Franschen van het leven op een andere voet niet weten, zoodat bezuini gen vrijwel onmogelijk is ge worden. Ze zullen het dus in de vermeerdering van hun inkom sten moeten vinden. Maar daar over kunnen ze het onderling zoo slecht eens worden, dat de eene minister van finantien na den anderen en ten slotte een heel ministerie in het onderling krakeel van de beenen raakt. Painlevé gaf teveel aan de soci alisten toe. Zullen Briand, die een nieuw ministerie onder zijn commando krijgt en Loucheur, die daar in het departement van finantien beheert, aan de overzijde doen Het ministerie zelf is niet meer naar rechts gerich'. En dat maakt het wel waarschijnlijk. Maar dan dreigt van socialistische kant ge vaar. En al is dat gevaar niet rechtstreeks zoo acuut, de radi calen willen zich niet al te ver van de socialisten verwijderen. Het cartel van de beide partijen, waarop zoowel Herriot als Pain levé steunden, is nu feitelijk ver broken. Maar de socialistische radicalen en een groot deel der radicalen willen geen verbond met centrum of rechtsche partijen en moeten dus de socialisten te vriend houden Zullen ze er in kunnen slagen om toch een finan- tieel ontwerp tot stand te brengen, dat Frankrijk eindelij kuit den finan- tieelen warboel helpt. Maar Bri and is een handig man. Wellicht dat daarom de Franschen weer nieuwe hoop in het hart voelen, en de franc stijgt. Het is verstandig zoowel van de Franschen als van de franc. We zullen goed doen hun voor beeld te volgen. Het is ongetwij feld de beste manier om de voorspellingen der Duitsch-nati onalen te schande te maken. verheugen. Met schrik bemerkte zij, dat er reeds meer dan een uur sedert haar komst verstreken was en toen de onderwijzersweduwe op schuchteren toon te kennen gaf, welk een hooge eer het voor haar zou zijn, als de dochter van den man, aan wien haar zoon zooveel te danken had, het middagmaal bij haar wilde gebruiken, toen kwam de besluiteloosheid zoo duidelijk op haar gelaat tot uit drukking, dat Valentin met ver- metelen moed van het gunstige oogenblik profiteerde. Hij ver klaarde, dat men door middel van een flinken jongen uit het dorp in minder dan een uur een boodschap op Lindou zou kunnen hebben en hij haalde, nog voor hij antwoord had gekregen, reeds papier en pen te voorschijn, op dat Ingeborg ter geruststelling van haar oom en tante een kort briefje kon schrijven. Een zachte stem, die zich in een hoekje van haar hart verhief, wilde Ingeborg waarschuwen, de uitnoodiging van Valentins moe der niet aan te nemenmaar direct daarop fluisterde een andere stem haar in, dat de kleine vrij heid, die zij zich thans veroor loofde, eigenlijk toch van zeer .„die zich uitgeeft voor ge neesheer van sociale kwalen." Om te overtuigen, behoeft een bewering niet waar te zijn. De marktkoopman van het Kokado- rus-type, de politieke massa-lei der, zoowel als de propagandist van nieuwe en volmaakte pro ductiestelsels, weten deze psycho logische waarheid naar waarde te schatten en er hun voordeel mede te doen. Er is niemand on der de „geachtte toehoorders" van een van de drie hierboven genoemde voor de massa optre dende personen, die de gespro ken woorden op de weegschaal der Rede legt. leder weet, dat de waren van den koopman, van den politieken redenaar en van den economischen propagandist, aanlokkelijk verpakt werden met het doel de kooplust op te wek ken. Zoo lang dit „verpakken" niet geschiedt om minderwaardige of schadelijke waar aan den man te brengen, zal niemand zich tegen deze reclame-makerij ver zetten. Wij blijven op onze qui- vive en per slot van rekening „the proof of the pudding is in the eating" (om te weten of die pudding goed is, moet men die proeven). Wie in zijn koop te leurgesteld is, loopt den knoei- enden koopman een volgende maal voorbij. Anders wordt het evenwel, onschuldigen aard was en na een korte aarzeling, die nauwelijks eenige seconden geduurd had, schreef zij werkelijk het briefje met de mededeeling dat zij lan ger zou uitblijven en wat daarvan de reden was. Valentin wachtte nauwelijks af, dat de inkt droog was en reeds na verloop van vijf minuten kon hij triomfantelijk verkondigen, dat een ijlbode, aangespoord door grootsche be loften, met den brief op weg was naar Lindow. Aangezien de huisvrouw thans door de voorbereidingen van den middagmaaltijd in beslag werd genomen, raadde zij zelf de jongelui aan een kleine wande ling te maken en met hun driëen waren zij weldra op weg, op dezen heerlijken, en zonnigen morgen. Nooit was Ingeborg een Pink ster-Zondag zoo mooi en plechtig voorgekomen als deze, nooit had zij de heerlijke lente in zulk een weelderigen overdaad gevoeld als op dezen gelukkigen morgen. Zij liepen het dorp door, de kerk voorbij, waaruit juist het vrome gezang van de gemeente tot hen doordrong en sloegen toen een landweg in, die hen langs weiden en akkers naar een naburig den wanneer de koopman misbruik maakt van de positie van zijn koopers en hun waren aanprijst, die zij moeten koopen, of met de aanschaffing waarvan zij hun le vensomstandigheden kunnen ver beteren. De lezer begrijpt wel licht, wie wij hier op het oog hebben, namelijk de economische propagandisten, die, wetend welk een welvaartstekort heerscht in breede kringen onzer samenleving, zich wenden tot de armen met een „recept", dat naar hun zeg gen, genezing brengt voor alle maatschappelijke kwalen. Met evenveel vertrouwen als de zieke aan zijn dokter, geeft de arme zich over aan hem, die zich uitgeeft voor geneesheer van sociale kwalen. Van den medicus weet men dat hij voor zijn arbeid grondig en deugdelijk is voorbe reid. Dat ook de geneesheer in sociale kwalen zich behoorlijk heeft voorbereid, dat ook hij be voegd is, die waarborg bezitten wij niet. Ieder mag vrij deze practijk uitoefenen. En zoo is het mogelijk, dat een groep heel meesters of chirurgijnen zich de zer dagen tot het publiek gewend heeft met het volgende recept, dat het zieke maatschappelijke lichaam van zijn kwalen zal kun nen genezen 45-urige werkweek en herstel van de Ioonen op het peil 1920- 1921 werkloozensteun op den grondslag van het volle loon arbeiderswoningbouw op staats kostensterke progressie in de belastingen met vrijstelling van de inkomsten beneden f 3000 vrijstelling van pacht voor het deel der boerenbevolking, welks sociale positie overeenkomt met die tier arbeidersklasse wette lijke en economische gelijkstelling van de vrouwmoederschaps- zorgkosteloos verplicht open baar onderwijs met verstrekking van voeding en kleeding. Wij schreven hierboven „heel meesters en chirurgijnen", omdat dit genezing brengende recept een operatieve behandeling in sluit. Zonder revolutie is genezing uitgesloten. Het program ziet er inderdaad aanlokkelijk uit. Het zijn alle nen-boschje voerde. Hoog boven hen in de lucht deden onzicht bare leeuwerikken hun liederen weerklinken, verder viel er, be halve het verwijderd blaffen van een hond, geen geluid meer waar te nemen onwillekeurig dempten zij hun stemmen, evenals men zachter spreekt, wanneer men de hooge, plechtig ernstige zuilen zaal van een tempel binnentreedt. Ook op den inhoud van hun gesprek oefende de betoovering van dezen onvergelijkelijkenPnik- ster-dag haar werking uit. Zij praatten niet meer over opper vlakkige en onverschillige dingen, doch zonder dat zij het zelf be- merkten, behandelden zij veel ernstiger en gewichtiger onder werpen. En spoedig was het alleen nog Valentin Dilringhoffen, die het woord voerde. Hij, de onbeholpene en linksche, gaf blijk van een redenaarstalent, dat haar ten hoogste verbaasde doch haar niettemin weldadig aandeed door de eenvoudige, ongekunstel de wijze, waarop hij de dingen voorstelde. (Wordt vervolgd.)

Krantenbank Zeeland

Breskensche Courant | 1925 | | pagina 1