ALGEMEEN NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR ZEEÜWSCHVLAANDEREN Het leed der toekomst. Geen Geweten. Ruwe, Schrale Handen geneest men met PUROL De Conferentie van Locarno, BRESKENSCHE COURANT VERSCHIJNT WOENSDAGS EN ZATERDAGS IN ALLE PLAATSEN VAN ZEEUWSCH-VLAANDEREN Abonnementsprijs per drie maanden f 1.25 franco per po»t i 1,40 Advertentieprijs van 1 5 regels 75 cent Elke regel meer 15 cent Ingez. Meded. 30 ct. p. regel. Drukker-Uitgever E. BOOM—BLIEK TNo.,20in BRESKENS Postgiro 17704 Abonnements-Advertenties zeer billijk tarief. Advertenties worden aangenomen tot uiterlijk Dinsdag- en Vrijdagmiddag 1 uur 35e Jaargang Woensdag 21 October 1825 Nummer 3073 Wanneer op een stillen, gou den herfstmiddag, zooals ook dit jaar er ons weer te genieten geeft, terwijl onder de hooge, heldere luchten, waaraan nog de zon schittert in haar oude zomer- kracht, een nevelig, blauwig waas den verren horizont omsluiert en nauw-merkbaar om de toppen der hooge boomen hangt en nevelt over de verre weilanden, we door het zacht-gouden licht van dezen blauwen herfstdag over de stille wegen gaan, waar onder onze voeten al de verdorde bladeren knisteren en waarlangs roerloos, als in den blauwen herfstdroom bevangen, de hooge boomen staan, dan kan het gebeuren, dat een wondere vrede in ons hart daalt en we ons als verwonderd ai- vragen, waarom het toch is, dat de mensch zich zoo druk maakt en niet alleen jaagt en haast, maar voortdurend nog tobt over allerlei en in plaats van rond te zien over de heerlijk schoone aarde zich in zich zelf gekeerd pijnigt met allerlei moeiten en verdrietelijkheden en zorgen. Het leven lijkt toch zoo mooi en wereld en leven toonen zich zoo vredig in dezen stil gouden herfst glans. En in ons eigen hart wil een zelfde stille, vredige herfst droom ontbloeien die met den glans van haar schoonheid ook de dingen van ons leven vergul den wil, dat we er niet meer de donkere plekken en scherpe kan ten van zullen kunnen ontdekken. Waarom laten we dien groei niet rustig gedijen? Waarom laten we den vrede niet toe en de berus ting, die ons hart, ook, wanneer het wellicht reeds geleden heeft of nog bloedt uit nauw genezen wonden, de kracht zouden kunnen geven, die het voor het leven behoeft? Ik weet wel, dat dat leven maar al te vaak donker is en wreed en soms ook met ons een wreeden spot tracht te drij ven, dat overal op de wereld en in elk hart geleden wordt en dat het zoo vaak moeilijk is den 29. Hij meende op het gelaat zijner dochter te lezen, dat de zaak voor haar geenszins als afgedaan beschouwd werd, dat zij nog een of ander bijzonders in den zin had en de onzekerheid, waarin hij door haar hardnekkig stil zwijgen omtrent haar plannen voortdurend verkeerde, verschafte hem menig onrustig uurtje. Niet temin kon hij er niet toe beslui ten, haar daarnaar te vragen of den eersten stoot tot een gesprek te geven, dat misschien de ge- wenschte opheldering gegeven had en zoo geschiedde het dan, dat er over professor Walroths huwelijk overal elders meer ge sproken werd, dan in zijn eigen huis. Toen hij zich gereed gemaakt had om zich naar het college te begeven, was hij, gevolg gevend aan een onweerstaanbaren aan drang, nog een oogenblik Inge- borgs kamer binnengegaan. Het voorwendsel, waarvan hij zich daarbij bediende, was zoo door- zichtiggeweest.dat zij zijn wensch om den voor alle betrokkenen druk van dat leed van ons af te schudden, den tranensluier weg te drogen, die ons belet de schoonheid en het geluk te zien, dat toch nog overal bleef en de heerlijkheid van de wereld om ons, die ons vertroosten kan met een nieuw licht, dat het moeilijk is te vergeten en moeielijker nog zich 'gewonnen te geven aan de berusting, die Ons ook met het leed en zijn onbegrijpelijkheid verzoeken kan. Maar toch geloof ik niet, dat dat de voornaamste oorzaak is, waarom we den stillen herfstdag met zijn wonderen goud glans, den blauwen herfstdroom met zijn omsluierde beloften van een nieuw geluk niet genieten kunnen, waarom we onze ziel niet kunnen maken tot het goud glanzende bergmeer met zijn blauwe diepten, dat te droomen ligt in het zilverig licht van den nieuw-ontloken herfstdroom. Zoo al het leed en de zorg en het berouw van het verleden en van het heden ons soms een oogenblik tot stikkens toe be nauwen kunnen, we kunnen, wan neer het niet al te zwaar is en dat is het dan toch maar bij enkelen er ten slotte mee in het reine komen, er mee afreke nen, zoodat ons hart weer open kan staan voor de nieuwe heer lijkheden en het geluk van het leven. Maar waarmee we niet, waar mee we nooit klaar komen, dat is met het leed en de zorg van de toekomst. We weten niets omtrent die toekomst, we kunnen alleen op grond van heden en verleden veronderstellingen op bouwen. En toch is het altijd die toekomst, die ons beheerscht, zijn het deze veronderstellingen, deze verwachtingen, maar deze vrees vooral, die ons leven rich ten en ons hart en onze gedach ten in haar kluisters gevangen houden. Dat is de ellende van ons leven, dat we niet vrij, niet gelukkig het heden durven aan vaarden, dat we zelfs voor het geluk van dat leven veelal geen oog hebben, omdat we aldoor achter dat heden het spook van de toekomst zien dreigen en ons zoo pijnlijken toestand tot aller tevredenheid tot een oplossing te brengen, wel onmiddellijk moest raden. En een paar maal ge durende hun kort, stokkend ge sprek over de een of andere onverschillige kwestie, had hij uit haar houding, uit den blik, waarmee zij tot hem opzag en uit het zonderlinge trillen van haar lippen de conclusie getrok ken, dat ook zij innerlijk met het verlangen streed hem iets ge wichtigs mee te deelen. Ma^r tenslotte was er toch niets van dien aard gebeurd. De gun stige gelegenheid was voorbij gegaan, zonder dat een van bei den tot een verklaring gekomen was. Ais door een groote innerlijke onrust gedreven, liep Ingeborg na het vertrek van haar vader door de kamer heen en weer. Wel rangschikte zij hier en daar eenige kleine kunstvoorwerpen, die in alle vertrekken in overstelpende hoeveelheid prijkten, maar dat was slechts een schijnbare bezig heid, die bedoeld was als aflei ding voor de zenuwachtige op winding, waarin zij verkeerde. Ook aan de piano kon zij schijnbaar geen rust vinden, want na een paar accoorden te hebben aangeslagen, sloot zij den vleu- bekommerd maken over de mid delen om die bedreiging te niet te doen. Dat het niet anders dan een spook is dat dreigt, dat wil zeggen niet anders dan het spie gelbeeld van onze eigene vrees, dat beseffen we gewoonlijk niet eens meer. We zien het leed, de zorg, den kommer van de toekomst, die wij er zelf schep pen, als de werkelijkheid dier toekomst aan. En voor die zelf geschapen werkelijkheid en haar gevolgen leven we in duizend angsten. Van het „weest niet bezorgd voor den dag van mor gen" begrijpen wij niets. Integen deel, we leven in voortdurende bezorgdheid. Is het niet om ons brood of onze welvaart, dan is het om allerlei andere dingen. En de dwaasheid, om zich zoo door de spookbeelden van onze eigene angst het heden en het leven te laten vergallen, beseffen we niet eens meer. We zorgen, we jachten, we lijden om de toekomst. En we weten niet eens, of we wel ooit de toekomst zullen beleven. Maar wel weten we, dat, zoo we haar beleven, het aller waarschijnlijkst is, dat ze heel anders zal zijn, dan we ons haar nu voorstellen en dat al dat zor gen en jachten en lijden op den vorm, dien ze ten slotte zal blij ken aan te nemen, geen of slechts een geringen invloed zullen heb ben. Moet dan niet liet simpelste gezonde verstand ons al niet leeren, dat het een noodelooze zelfpijniging - en een hopelooze verspilling van levensenergie is, waaraan we ons schuldig maken? En zouden we maar liever niet zoo verstandig zijn het over te laten? „De mensch lijdt altijd 't meest Door 't lijden, dat hij vreest, Maar dat nooit op komt dagen. Zoo krijgt hij meer te dragen Dan Ood te dragen geeft". Er is leed genoeg in de wereld. We behoeven werkelijk de maat ervan niet te vergrooten door ander leed voor de toekomst daar bij te fantaseeren. Wanneer het een wijze beschikking is, dat we van de toekomst niets weten, laten we dan die beschikking gel weer. Met bevende vingers vouwde zij een velletje papier open, dat zij zorgvuldig tusschen haar kleeding verborgen had en waarvan de inhoud haar stellig reeds zeer nauwkeurig bekend was, aangezien zij thans met afwezige blikken minutenlang op het schrift staarde. Het epistel droeg de onder- teekening van doctor Siegmund Artois en bevatte een dringend verzoek om hem dezen morgen gedurende de afwezigheid van den professor voor een nood zakelijk en gewichtig onderhoud te ontvangen. Verschillende zins wendingen konden haar onmoge lijk in twijfel laten omtrent het doel van dit in zekeren zin hei melijk bezoek. Zij moest zich dan ook zelf bekennen, dat de doctor gerechtigd zou zijn, reeds uit de omstandigheid, of zij hem afwees dan wel ontving, haar beslissing te lezen. Nog was zij het echter met zichzelf niet eens omtrent deze beslissing. Met angstigen blik volgde zij den grooten wijzer, die langzaam maar gestadig zijn weg vervolgde en wel honderdmaal strekte zij haar hand uit naar het knopje van de electrische bel, die het meisje zou binnenroepen, om die hand evenveel malen weer niet waardeloos te schande trach ten te maken door ons die toe komst in de donkerste kleuren te schilderen en zoo aan het leed en de zorg een niet bestaand leed en niet-bestaande zorg toe te voegen en daarmee ons heden en het leven te bederven. Ingezonden Mededeeling. De delegaties zijn vertrokken. De conferentie heeft goede vruch ten afgeworpen. De diplomatieke redacteur van Havas zet uiteen, dat in het Rijn pact, de sluitsteen van het diplo matieke bouwweik van Locarno, de vijf onderteekenende mogend heden uiting geven aan den wensch, de veiligheid der lan den, die den oorlog hebben ondergaan, en eerbied voor den vrede door middel van aanvul lende waarborgen in het kader van de vigeerende verdragen tusschen haar en het pact van den Volkenbond, te verzekeren. Het verdrag bevat tien artikelen. De onderteekenaars waarborgen den territorialen .status quo", de onschendbaarheid van de gren zen tusschen Duitschland, Frank rijk en België en de handhaving van de gedemilitariseerde zone. Bovengenoemde landen nemen wederkeerig op zich, in geen geval in eikaars gebied binnen te vallen, noch hun toevlucht te nemen tot hun oorlog. De eenige inbreuken waarin wordt voorzien, zijn ingeval van wettige verde diging, ingeval van flagrante schending van vorenbedoelde verbintenissen of van een actie, ondernomen tegen een aanval lenden staat krachtens besluit van terug te trekken, nog voor het electrische sein was overgegaan. Ten laatste ging zij naar de werkkamer van haar vader alsof zij daar een orakel zou aantreffen, waarvan zij in dit moeilijkste uur van haar jong leven bij stand zou kunnen afsmeken. Op de schrijftafel van den professor stond sinds vele jaren een minia tuurportret van haar moeder, dat de jonggestorvene in den bloei van haar leven voorstelde en dat haar zachte, edele trekken onein dig veel beter weergaf, dan alle andere aanwezige beeltenissen. Het groote verlangen van haar gepijnigd, van bangen twijfel vervuld hart dreef haar thans naar dit kleine portret. Maar een uit roep van smart en verontwaar diging ontsnapte aan haar lippen, toen zij zag, dat het portret zich niet meer op de eereplaats be vond, waar het tientallen van jaren geprijkt had. In plaats daar van blikte haar uit een zilveren lijstje het schoone, koele gelaat van haar vroegere vriendin Edith van Manstein tegen en Ingeborg had op dit oogenblik een gevoel, alsof er een spottende, zegevie rende glimlach om de lippen van haar toekomstige stiefmoeder speelde. Maar nu was ook plotseling al den Volkenbond, of de artikelen 15 en 16 van het pact, door de toepassing waarvan men den waarborg in werking zou stellen, dien Frankrijk, Polen en Tsjecho- Slowakije elkaar geven tegen eventueele schending van hun grenzen. Alle juridische conflicten zullen worden voorgelegd aan rechters, alle andere meeningsverschillen aan een comité van verzoening, met de bevoegdheid zich tot den Raad van den Volkenbond te wenden, ingeval van schending van het verdrag, of wanneer éen der partijen weigert hetzij over te gaan tot arbitrage, hetzij tot uitvoering van een vonnis. Het pact randt noch het Ver drag van Versailles aan, noch de aanvullende regelingen, noch de rechten en verplichtingen van partijen voor zooveel zij leden zijn van den Volkenbond. Het pact, dat met de vier annexe arbitrageverdragen bij den Vol kenbond zal worden gedeponeerd, legt aan de Britsche Dominions geen verplichtingen op. Het zal eerst in werking treden, nadat Duitschland tot den Volkenbond zal zijn toegetreden. Frankrijk en Engeland teekenen verder een verklaring, waarbij zij aan den Volkenbond de zorg overlaten voor de interpretatie van artikel 16 van het pact en erkennen, dat de bijdrage, ge vraagd van de staten, leden van den Volkenbond, ingeval van een aanval of bedreiging met aanval, tot hun middelen beperkt moest blijven. Ten slotte teekenen Frankrijk, Tsjecho-Slowakije en Polen onder scheidenlijk wederzijds garantie verdragen, waarbij zij zich weder keerig verbinden, aan de zijde van dengeen, die wordt aange vallen, te intervenieeren. Deze conventies zijn niet aan het eindprotocol gehecht, dat ze echter voor gezien vermeldt. De Duitsche regeering heeft aldus officieel, ofschoon indirect, deze conventies erkend, die bij den Volkenbond zullen worden gedeponeerd. haar twijfel verdwenen en op een geheel andere wijze, dan zij zelf eenige minuten geleden had kun nen denken, was aan haar on zekerheid eensklaps een einde gekomen. Met opgeheven hoofd en met vastberaden saamgeperste lippen verliet zij de werkkamer en begaf zich onnrddellijk naar haar eigen vertrek, terwijl zij zonder een seconde te aarzelen op het electrische knopje drukte. „Laat den heer, die zich in den loop van den morgen zal aanmelden, zonder verdere plicht plegingen, direct hier binnen komen", beval zij het meisje en begaf zich daarop naar de spie gel, teneinde zich te overtuigen, dat ook het laatste spoor van tranen verdwenen was, die zij dezen morgen reeds zoo over vloedig vergoten had. Toen er spoedig daarop buiten gebeld werd, drukte zij slechts voor een ondeelbaar oogenblik beide handen op haar stormachtig kloppend hart en keerde zich daarna met een bleek, rustig gelaat naar de deur. Er werd geklopt, maar hij die op haar toonloos „binnen" over den drempel trad, was niet de lang verwachte. (Wordt vervolgd.)

Krantenbank Zeeland

Breskensche Courant | 1925 | | pagina 1