ALGEMEEN NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR ZEEÜWSCHVLAANDEREN
Het leed der toekomst.
Geen Geweten.
Ruwe, Schrale
Handen geneest
men met PUROL
De Conferentie van
Locarno,
BRESKENSCHE COURANT
VERSCHIJNT WOENSDAGS EN ZATERDAGS IN ALLE PLAATSEN VAN ZEEUWSCH-VLAANDEREN
Abonnementsprijs per drie maanden f 1.25
franco per po»t i 1,40
Advertentieprijs van 1 5 regels 75 cent
Elke regel meer 15 cent Ingez. Meded. 30 ct. p. regel.
Drukker-Uitgever
E. BOOM—BLIEK
TNo.,20in BRESKENS
Postgiro
17704
Abonnements-Advertenties zeer billijk tarief.
Advertenties worden aangenomen tot uiterlijk
Dinsdag- en Vrijdagmiddag 1 uur
35e Jaargang
Woensdag 21 October 1825
Nummer 3073
Wanneer op een stillen, gou
den herfstmiddag, zooals ook dit
jaar er ons weer te genieten
geeft, terwijl onder de hooge,
heldere luchten, waaraan nog de
zon schittert in haar oude zomer-
kracht, een nevelig, blauwig waas
den verren horizont omsluiert en
nauw-merkbaar om de toppen
der hooge boomen hangt en nevelt
over de verre weilanden, we door
het zacht-gouden licht van dezen
blauwen herfstdag over de stille
wegen gaan, waar onder onze
voeten al de verdorde bladeren
knisteren en waarlangs roerloos,
als in den blauwen herfstdroom
bevangen, de hooge boomen staan,
dan kan het gebeuren, dat een
wondere vrede in ons hart daalt
en we ons als verwonderd ai-
vragen, waarom het toch is, dat
de mensch zich zoo druk maakt
en niet alleen jaagt en haast,
maar voortdurend nog tobt over
allerlei en in plaats van rond te
zien over de heerlijk schoone
aarde zich in zich zelf gekeerd
pijnigt met allerlei moeiten en
verdrietelijkheden en zorgen. Het
leven lijkt toch zoo mooi en
wereld en leven toonen zich zoo
vredig in dezen stil gouden herfst
glans. En in ons eigen hart wil
een zelfde stille, vredige herfst
droom ontbloeien die met den
glans van haar schoonheid ook
de dingen van ons leven vergul
den wil, dat we er niet meer de
donkere plekken en scherpe kan
ten van zullen kunnen ontdekken.
Waarom laten we dien groei niet
rustig gedijen? Waarom laten we
den vrede niet toe en de berus
ting, die ons hart, ook, wanneer
het wellicht reeds geleden heeft
of nog bloedt uit nauw genezen
wonden, de kracht zouden kunnen
geven, die het voor het leven
behoeft? Ik weet wel, dat dat
leven maar al te vaak donker is
en wreed en soms ook met ons
een wreeden spot tracht te drij
ven, dat overal op de wereld en
in elk hart geleden wordt en dat
het zoo vaak moeilijk is den
29.
Hij meende op het gelaat zijner
dochter te lezen, dat de zaak
voor haar geenszins als afgedaan
beschouwd werd, dat zij nog een
of ander bijzonders in den zin
had en de onzekerheid, waarin
hij door haar hardnekkig stil
zwijgen omtrent haar plannen
voortdurend verkeerde, verschafte
hem menig onrustig uurtje. Niet
temin kon hij er niet toe beslui
ten, haar daarnaar te vragen of
den eersten stoot tot een gesprek
te geven, dat misschien de ge-
wenschte opheldering gegeven
had en zoo geschiedde het dan,
dat er over professor Walroths
huwelijk overal elders meer ge
sproken werd, dan in zijn eigen
huis.
Toen hij zich gereed gemaakt
had om zich naar het college te
begeven, was hij, gevolg gevend
aan een onweerstaanbaren aan
drang, nog een oogenblik Inge-
borgs kamer binnengegaan. Het
voorwendsel, waarvan hij zich
daarbij bediende, was zoo door-
zichtiggeweest.dat zij zijn wensch
om den voor alle betrokkenen
druk van dat leed van ons af
te schudden, den tranensluier
weg te drogen, die ons belet de
schoonheid en het geluk te zien,
dat toch nog overal bleef en de
heerlijkheid van de wereld om
ons, die ons vertroosten kan met
een nieuw licht, dat het moeilijk
is te vergeten en moeielijker nog
zich 'gewonnen te geven aan de
berusting, die Ons ook met het
leed en zijn onbegrijpelijkheid
verzoeken kan. Maar toch geloof
ik niet, dat dat de voornaamste
oorzaak is, waarom we den stillen
herfstdag met zijn wonderen goud
glans, den blauwen herfstdroom
met zijn omsluierde beloften van
een nieuw geluk niet genieten
kunnen, waarom we onze ziel
niet kunnen maken tot het goud
glanzende bergmeer met zijn
blauwe diepten, dat te droomen
ligt in het zilverig licht van den
nieuw-ontloken herfstdroom.
Zoo al het leed en de zorg en
het berouw van het verleden en
van het heden ons soms een
oogenblik tot stikkens toe be
nauwen kunnen, we kunnen, wan
neer het niet al te zwaar is
en dat is het dan toch maar bij
enkelen er ten slotte mee in
het reine komen, er mee afreke
nen, zoodat ons hart weer open
kan staan voor de nieuwe heer
lijkheden en het geluk van het
leven.
Maar waarmee we niet, waar
mee we nooit klaar komen, dat
is met het leed en de zorg van
de toekomst. We weten niets
omtrent die toekomst, we kunnen
alleen op grond van heden en
verleden veronderstellingen op
bouwen. En toch is het altijd
die toekomst, die ons beheerscht,
zijn het deze veronderstellingen,
deze verwachtingen, maar deze
vrees vooral, die ons leven rich
ten en ons hart en onze gedach
ten in haar kluisters gevangen
houden. Dat is de ellende van
ons leven, dat we niet vrij, niet
gelukkig het heden durven aan
vaarden, dat we zelfs voor het
geluk van dat leven veelal geen
oog hebben, omdat we aldoor
achter dat heden het spook van
de toekomst zien dreigen en ons
zoo pijnlijken toestand tot aller
tevredenheid tot een oplossing te
brengen, wel onmiddellijk moest
raden. En een paar maal ge
durende hun kort, stokkend ge
sprek over de een of andere
onverschillige kwestie, had hij
uit haar houding, uit den blik,
waarmee zij tot hem opzag en
uit het zonderlinge trillen van
haar lippen de conclusie getrok
ken, dat ook zij innerlijk met het
verlangen streed hem iets ge
wichtigs mee te deelen.
Ma^r tenslotte was er toch niets
van dien aard gebeurd. De gun
stige gelegenheid was voorbij
gegaan, zonder dat een van bei
den tot een verklaring gekomen
was.
Ais door een groote innerlijke
onrust gedreven, liep Ingeborg na
het vertrek van haar vader door
de kamer heen en weer. Wel
rangschikte zij hier en daar eenige
kleine kunstvoorwerpen, die in
alle vertrekken in overstelpende
hoeveelheid prijkten, maar dat
was slechts een schijnbare bezig
heid, die bedoeld was als aflei
ding voor de zenuwachtige op
winding, waarin zij verkeerde.
Ook aan de piano kon zij
schijnbaar geen rust vinden, want
na een paar accoorden te hebben
aangeslagen, sloot zij den vleu-
bekommerd maken over de mid
delen om die bedreiging te niet
te doen. Dat het niet anders dan
een spook is dat dreigt, dat wil
zeggen niet anders dan het spie
gelbeeld van onze eigene vrees,
dat beseffen we gewoonlijk niet
eens meer. We zien het leed,
de zorg, den kommer van de
toekomst, die wij er zelf schep
pen, als de werkelijkheid dier
toekomst aan. En voor die zelf
geschapen werkelijkheid en haar
gevolgen leven we in duizend
angsten. Van het „weest niet
bezorgd voor den dag van mor
gen" begrijpen wij niets. Integen
deel, we leven in voortdurende
bezorgdheid. Is het niet om ons
brood of onze welvaart, dan is
het om allerlei andere dingen.
En de dwaasheid, om zich zoo
door de spookbeelden van onze
eigene angst het heden en het
leven te laten vergallen, beseffen
we niet eens meer. We zorgen,
we jachten, we lijden om de
toekomst. En we weten niet eens,
of we wel ooit de toekomst zullen
beleven. Maar wel weten we, dat,
zoo we haar beleven, het aller
waarschijnlijkst is, dat ze heel
anders zal zijn, dan we ons haar
nu voorstellen en dat al dat zor
gen en jachten en lijden op den
vorm, dien ze ten slotte zal blij
ken aan te nemen, geen of slechts
een geringen invloed zullen heb
ben. Moet dan niet liet simpelste
gezonde verstand ons al niet
leeren, dat het een noodelooze
zelfpijniging - en een hopelooze
verspilling van levensenergie is,
waaraan we ons schuldig maken?
En zouden we maar liever niet
zoo verstandig zijn het over te
laten?
„De mensch lijdt altijd 't meest
Door 't lijden, dat hij vreest,
Maar dat nooit op komt dagen.
Zoo krijgt hij meer te dragen
Dan Ood te dragen geeft".
Er is leed genoeg in de wereld.
We behoeven werkelijk de maat
ervan niet te vergrooten door
ander leed voor de toekomst daar
bij te fantaseeren. Wanneer het
een wijze beschikking is, dat we
van de toekomst niets weten,
laten we dan die beschikking
gel weer. Met bevende vingers
vouwde zij een velletje papier
open, dat zij zorgvuldig tusschen
haar kleeding verborgen had en
waarvan de inhoud haar stellig
reeds zeer nauwkeurig bekend
was, aangezien zij thans met
afwezige blikken minutenlang op
het schrift staarde.
Het epistel droeg de onder-
teekening van doctor Siegmund
Artois en bevatte een dringend
verzoek om hem dezen morgen
gedurende de afwezigheid van
den professor voor een nood
zakelijk en gewichtig onderhoud
te ontvangen. Verschillende zins
wendingen konden haar onmoge
lijk in twijfel laten omtrent het
doel van dit in zekeren zin hei
melijk bezoek. Zij moest zich
dan ook zelf bekennen, dat de
doctor gerechtigd zou zijn, reeds
uit de omstandigheid, of zij hem
afwees dan wel ontving, haar
beslissing te lezen.
Nog was zij het echter met
zichzelf niet eens omtrent deze
beslissing. Met angstigen blik
volgde zij den grooten wijzer, die
langzaam maar gestadig zijn weg
vervolgde en wel honderdmaal
strekte zij haar hand uit naar het
knopje van de electrische bel,
die het meisje zou binnenroepen,
om die hand evenveel malen weer
niet waardeloos te schande trach
ten te maken door ons die toe
komst in de donkerste kleuren
te schilderen en zoo aan het leed
en de zorg een niet bestaand
leed en niet-bestaande zorg toe
te voegen en daarmee ons heden
en het leven te bederven.
Ingezonden Mededeeling.
De delegaties zijn vertrokken.
De conferentie heeft goede vruch
ten afgeworpen.
De diplomatieke redacteur van
Havas zet uiteen, dat in het Rijn
pact, de sluitsteen van het diplo
matieke bouwweik van Locarno,
de vijf onderteekenende mogend
heden uiting geven aan den
wensch, de veiligheid der lan
den, die den oorlog hebben
ondergaan, en eerbied voor den
vrede door middel van aanvul
lende waarborgen in het kader
van de vigeerende verdragen
tusschen haar en het pact van
den Volkenbond, te verzekeren.
Het verdrag bevat tien artikelen.
De onderteekenaars waarborgen
den territorialen .status quo", de
onschendbaarheid van de gren
zen tusschen Duitschland, Frank
rijk en België en de handhaving
van de gedemilitariseerde zone.
Bovengenoemde landen nemen
wederkeerig op zich, in geen
geval in eikaars gebied binnen
te vallen, noch hun toevlucht te
nemen tot hun oorlog. De eenige
inbreuken waarin wordt voorzien,
zijn ingeval van wettige verde
diging, ingeval van flagrante
schending van vorenbedoelde
verbintenissen of van een actie,
ondernomen tegen een aanval
lenden staat krachtens besluit van
terug te trekken, nog voor het
electrische sein was overgegaan.
Ten laatste ging zij naar de
werkkamer van haar vader alsof
zij daar een orakel zou aantreffen,
waarvan zij in dit moeilijkste
uur van haar jong leven bij
stand zou kunnen afsmeken. Op
de schrijftafel van den professor
stond sinds vele jaren een minia
tuurportret van haar moeder, dat
de jonggestorvene in den bloei
van haar leven voorstelde en dat
haar zachte, edele trekken onein
dig veel beter weergaf, dan alle
andere aanwezige beeltenissen.
Het groote verlangen van haar
gepijnigd, van bangen twijfel
vervuld hart dreef haar thans naar
dit kleine portret. Maar een uit
roep van smart en verontwaar
diging ontsnapte aan haar lippen,
toen zij zag, dat het portret zich
niet meer op de eereplaats be
vond, waar het tientallen van
jaren geprijkt had. In plaats daar
van blikte haar uit een zilveren
lijstje het schoone, koele gelaat
van haar vroegere vriendin Edith
van Manstein tegen en Ingeborg
had op dit oogenblik een gevoel,
alsof er een spottende, zegevie
rende glimlach om de lippen van
haar toekomstige stiefmoeder
speelde.
Maar nu was ook plotseling al
den Volkenbond, of de artikelen
15 en 16 van het pact, door de
toepassing waarvan men den
waarborg in werking zou stellen,
dien Frankrijk, Polen en Tsjecho-
Slowakije elkaar geven tegen
eventueele schending van hun
grenzen.
Alle juridische conflicten zullen
worden voorgelegd aan rechters,
alle andere meeningsverschillen
aan een comité van verzoening,
met de bevoegdheid zich tot den
Raad van den Volkenbond te
wenden, ingeval van schending
van het verdrag, of wanneer éen
der partijen weigert hetzij over
te gaan tot arbitrage, hetzij tot
uitvoering van een vonnis.
Het pact randt noch het Ver
drag van Versailles aan, noch de
aanvullende regelingen, noch de
rechten en verplichtingen van
partijen voor zooveel zij leden
zijn van den Volkenbond.
Het pact, dat met de vier annexe
arbitrageverdragen bij den Vol
kenbond zal worden gedeponeerd,
legt aan de Britsche Dominions
geen verplichtingen op. Het zal
eerst in werking treden, nadat
Duitschland tot den Volkenbond
zal zijn toegetreden.
Frankrijk en Engeland teekenen
verder een verklaring, waarbij zij
aan den Volkenbond de zorg
overlaten voor de interpretatie
van artikel 16 van het pact en
erkennen, dat de bijdrage, ge
vraagd van de staten, leden van
den Volkenbond, ingeval van een
aanval of bedreiging met aanval,
tot hun middelen beperkt moest
blijven.
Ten slotte teekenen Frankrijk,
Tsjecho-Slowakije en Polen onder
scheidenlijk wederzijds garantie
verdragen, waarbij zij zich weder
keerig verbinden, aan de zijde
van dengeen, die wordt aange
vallen, te intervenieeren.
Deze conventies zijn niet aan
het eindprotocol gehecht, dat ze
echter voor gezien vermeldt.
De Duitsche regeering heeft
aldus officieel, ofschoon indirect,
deze conventies erkend, die bij
den Volkenbond zullen worden
gedeponeerd.
haar twijfel verdwenen en op een
geheel andere wijze, dan zij zelf
eenige minuten geleden had kun
nen denken, was aan haar on
zekerheid eensklaps een einde
gekomen. Met opgeheven hoofd
en met vastberaden saamgeperste
lippen verliet zij de werkkamer
en begaf zich onnrddellijk naar
haar eigen vertrek, terwijl zij
zonder een seconde te aarzelen
op het electrische knopje drukte.
„Laat den heer, die zich in
den loop van den morgen zal
aanmelden, zonder verdere plicht
plegingen, direct hier binnen
komen", beval zij het meisje en
begaf zich daarop naar de spie
gel, teneinde zich te overtuigen,
dat ook het laatste spoor van
tranen verdwenen was, die zij
dezen morgen reeds zoo over
vloedig vergoten had.
Toen er spoedig daarop buiten
gebeld werd, drukte zij slechts
voor een ondeelbaar oogenblik
beide handen op haar stormachtig
kloppend hart en keerde zich
daarna met een bleek, rustig
gelaat naar de deur.
Er werd geklopt, maar hij die
op haar toonloos „binnen" over
den drempel trad, was niet de
lang verwachte.
(Wordt vervolgd.)