BE GALEISLAAF. ALGEMEEN NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR ZEEUWSCHVLAANDEREN Wekelljksch Omzicht, S'BSFIÏsï.BTeN. Beroepskeuze. BRESKENSCHE COURANT VERSCHIJNT WOENSDAGS EN ZATERDAGS IN ALLE PLAATSEN VAN ZEEUWSCH-VLAANDEREN Abonnementsprijs per drie maanden f 1.25 franco per post f 1,40 Advertentieprijs van 1 5 regels 75 cent Elke regel meer 15 cent. Ingez. Meded. 30 ct. p. regel. Drukker-Uitgever E. BOOM—BLIEK TNo'T BRESKENS p°7s$4ro Abonnements-Advertenties zeer billijk tarief. Advertenties worden aangenomen tot uiterlijk Dinsdag- en Vrijdagmiddag 1 uur 33e Jaargang Zaterdag 13 September 1924 Nummer 2961 Toen de wereldoorlog uitwas, begreep de heele wereld: „Zoo gaat het niet langer". En geest driftig haalde men president Wilson in, die van broederschap der voken en een Volkenbond sprak. Men meende, dat einde lijk den gouden tijd van den eeuwigen vrede was aangebro ken en dat de natiën, in plaati van als vijanden tegenover elk ander te staan, voortaan in één bond als vrienden en broeders zouden samenleven. Maar men had buiten deu waard, dat is buiten de overwinnaars in den grooten oorlog gerekend, die allerminst van zins bleken zich de vruchten der overwinning te laten ontfutselen. De Volkenbond kwam er. Maar het was een raar soort volken bond, wanneer men hem verge lijkt met de voorstelling, die leefde in de harten der men- schen. En den Amerikaanschen senator Johnson had niet geheel ongelijk, toen hij hen het insti tuut noemde ter verzekering van de overwinningsresultaten der Entente. En wat de eeuwige vrede betreft, zij demonstreerde zich ietwat zonderling in de Opper-Silezische vechtpartijen, de Roer-bezetting, het Korfoe- geschil, de expedities der En tente in Rusland en dergelijken. Maar toch week de gedachte aan het een zoowel ah aan het andere niet uit de gedachten en het hart der menschheid. En de bedoeling van de oprichters van den bond en zijn eigenaardige samenstelling en inrichting ten spijt, bleef nog de hoop leven dig, die zich in en rondom den bond tot vage, maar steeds dui delijker plannen van ontwape ning en arbitrage als voorberei ding voor den blijvenden vrede kristaliseerde. Aan die hoop heeft Mac Do nald, de Britsche premier, op levendige wijze uiting gegeven, toen hij zijn groote rede in de volkenbondsvergadering te Ge- nève uitsprak. En de gedeelte- Blond I riep ik uit, zeer ont roerd. Zij heeft een eenigszins Fransch accent en zij heeft zich blond geverfd. Komaan, mijn waarde, gij ziet, dat gij alle kansen voor u hebt. Maar daar valt het gordijn. Laat ons achter het tooneel gaan, als gij dat wilt wij kunnen dan de prima donna spreken en uitnoo- digen om te soupeeren. Nog een woord, zei ik, hoe lang zingt, voor zoover u weet, Jenny Hawkins in Amerika Zeker wel drie jaar Drie jaar 1 En onder den naam Hawkins Jawel. Al mijn veronderstellingen faalden door die verzekering, dat de zangeres te San Fran cisco al drie jaar bekend was, en onder den naam, dien zij toenmaals droeg. Hoe kon zij Lea Perelli zijn te Parijs en Jenny Hawkins in Amerika, op hetzelfde oogen- blik Slechts drie jaar geleden, had ik haar een heel jaar lang kunnen zien in het appartement lijke instemming van Herriot en andere minister presidenten met de in die rede uitgedrukte ge voelens heeft aan die hoop nieuw leven en tot nu toe niet gekende kans op verwezenlijking gegeven. Het is duidelijk, dat er den laatiten tijd een nieuwe geest over Europa gekomen is, die aan het einde an 1918 en het begin van 1919 doet denken. De geestdrift van die dagen ont breekt weliswaar. Men gelooft niet meer als toen, dat de we reldoorlog als 't ware de laatste stuiptrekkingen geweest waren van den stervenden oorlogsgod en dat nu na zijn dood een nieuwen tijd voor de mensch heid ging aanlichten. Men heeft alleen leeien rekenen en gezien, dat de verwachtingen, die men bouwde op de vernietiging van de tegenstanders nooit in ver vulling zullen gaan, maar dat veel meer die vernietiging nu allen met vernietiging bedreigt. En de les van schade en schande, die de overwinnende volken en geheel Europa geleerd hebben, heeft den nieuwen geest van wijs heid doen ontstaan, die thans, in de plaats van Poincaré Mac Donald én Herriot aan het woord laat. Zullen ze in staat zijn, hem in de internationale verhoudin gen en het internationale leven tot uitdrukking te brengen Ze hebben dit althans op Wilson voor, dat ze bedachtzamer en nuchterder te werk gaan en dat ze tegenstanders tegenover zich hebben als destijds Lloyd Ge orge en Clemerfeau waren. Maar zij zijn het zeker over de te volgen richting met elkaar eens, om gelijk den wagen te kunnen trekken. De Engelschen hebben tegen over het schadevergoedings- en herstelvraagstuk niet alleen, maar tegenover de vraag omtrent Eu ropa's toekomstig aanzien en de groote vraag van vrede en ver zoening der volken altijd eenigs zins and-rs gestaan dan de Fran- schen. En dit verschil openbaart zich ook noodzakelijkerwijs in het vraagstuk van ontwapening en arbitrage en van de positie van de rue Marbeuf, waar zij op zekeren morgen dood was ge vonden. Die verdubbeling was onaan nemelijk. De identiteit der Amerikaan- sche stond vast. Nochtans was zij het levend evenbeeld van de ongelukkige, wier vermoording Jacques boette. En een macht, sterker dan redeneering, dan waarschijnlijkheid, dan wijsheid, drukte op mijn gedachten en ondanks alles herhaalde ikhet is Lea Perelli. Wij hadden de loge verlaten en wij liepen den couloir van 't uitgestrekte theater door. Een sleutel, dien Pector in zijn zak had, opende de gemeenschaps deur, en wij kwamen uit het licht der electrische lampen in het duister der coulisen. Ik volgde mijn gids tot den couloir der artisten logesvoor eene deur hielden wij stil, Pector klopte aan en zeide Kunnen wij binnen komen, waarde miss Hawkins Wie hebt gij bij u vroeg van binnen een stem, die niet van de zangeres was. Twee mijner vrienden. Binnen 1 De deur werd geopend en de dienstbode ontving ons in een talon, die voorafging aan de van den Volkenbond daarin. Herriot heeft in zijn rede te Genève de Frantche opvatting uitgedrukt met de woorden van Pascal.Recht zonder geweld is onmachtig'.. Dat wil zeggen Frankrijk wer.scht aan ontwape ning en verplichte arbitrage de beveiliging van zijn positie door middel van een algemeen waar- borgver drag vooraf te doen gaan. Het heeft geen voldoende ver trouwen in den Volkenbond in de werking van het beginsel der verplichte arbitrage om daarvan zijn veiligheid te durven toe vertrouwen. Daarentegen gelooft Mac Do nald dat die arbitrage en de ge leidelijke ontwapening een staat beter zullen beschermen dan waarborgverdragen, die tot nieuwe oorlogen zUllen leiden. Het verschil in opvatting hangt ten nauwste samen met het verschil in Engeland's en Frankrijk's positie. Terwijl En geland zich veilig weet in de kracht zijner eigen positie, voelt Frankrijk te duidelijker, dat het een onnatuurlijke machtspositie inneemt dan dat het zich ten allen tijde aan arbitrage en den natuurlijken loop van zaken zou durven toevertrouwen en weet het zich bedreigd door den na tuurlijken uitgroei van de kracht van den sterkeren buurman. En dit bepaalt ook hun verschil in standpunt ten opzichte van Duitschland's toelating in den Volkenbond, die Engeland on middellijk wenscht, maar waar tegen Frankrijk allerlei beden kingen heeft. Maar ondankB dit verschil openbaart zich de wil tot samenwerking zoo duidelijk, dat de mogelijkheid tot het be reiken van resultaten niet uitge sloten schijnt. Dat resultaat zal zeker niet zijn zooals de inenschheid het zich hoopt. Wil de ontwape. ningsconferer.tie, die ons in uit zicht is gesteld, eenige succes hebben, dan zal de reeks der compromissen, waaraan wij de laatste jaren zijn gewoon ge raakt, weer met een vermeer derd moeten worden. Maar voor toiletkamer, waar Jenny Haw kins zich kleedde. Door de deur, die aan stond, kwam een hel licht, een geur van eau de co logne en poeder en een gegons van stemmen tot ons. De kamenier was bij haar meesteres binnengetreden. Wij waren alleen in den salon. Peter en Raleigh waren bij den sc1 ooi steen -gaan zitten. Ik stond met den rug tegen den muur, en door de opening van de deur, was het mogelijk, mij te zien. Plotseling hoorde ik in mijn na bijheid een onderdrukten uitroep, en deze woorden, fluisterend in het Fransch gesproken: „Pas op 1" vervolgens mijn naam .Tragomer I" Op hetzelfde oogenblik werd de deur gesloten, en er ontstond stilte. Ditmaal was ik wel zeker, gehoord te hebben. De twee woorden „pas op", voorafgaand aan het noemen van mijn naam, waren gesproken, ik had er op durven zweren, door een mannen mond. De geheele zaak ont wikkelde zich zoo geheimzinnig, dat ik door een koortsachtig ongeduld werd aangegrepen. Zonder mij te bekommeren over wat mijn metgezellen er van zouden zeggen, deed ik een stap vooruit om den knop der zoo'n compromis staan de kan sen niet ongunstig. Op verschil lende punten blijken Mac Do nald en Herriot het principieel verschil vrij goed eens. Zoo is het ongetwijfeld een vooruitgang, dat men gezamelijk heeft kun nen vaststellen, dat als aanvaller zou gelden die staat, die arbi trage weigert. Ook blijft Mac Donald niet absoluut afkeerig van een waarborgverdrag, mits dit anders zij dan het Fransche voorstel en heeft hij, evenals Herriot, goedgevonden, dat een commissie die belast werd met het onderzoek van de stukken aangaande veiligheid en beper king van bewapening met name van de opmerkingen in zake het ontwerp-wederzijdsch waarborg verdrag en een andere commis sie met het onderzoek ten aan zien van de mogelijke wijzigin gen van de artikelen van het bondsverdrag. Maar van hier tot aan de ontwapening en de ver plichte arbitrage, waaraan alle volken zich zullen onderwerpen, is ongetwijfeld nog een lange weg. En de ontwapeningsconfe rentie, die men zich het volgend jaar voorstelt, zal niet meer zijn dan een enkele stap op dien weg. De verlangende mensch heid zal dus nog een tijd ge duld moeten hebben. Maar zoo dra de eerste stap gedaan is, komt toch ook het doel in zicht. Het wordt tijd, wil de wereld niet aan haar eigen dwaasheid ten gronde gaan. Want de we reldoorlog en zijn verschrikkin gen hebben ons blijkbaar nog niet genoeg geleerd In China vecht men alweer. En in Belgie is men opnieuw begonnen, dit maal niet tegen de Duitschers, maar tegen elkaar. Te Brussel is, toen franchiljons een Vlaming wilden molesteeren, een nieuw slachtoffer gevallen. Zal het de heeren eindelijk tot bezinning brengen Om het zelfbeschik kingsrecht der volken en den blijvende vrede heette de wereld oorlog gevoerd. Bijna zes jaren na den wapenstilstand blijkt men tot beide nog weinig verder ge naderd te zijn. deur om te draaien, die op zoo zonderlinge wijze weer was ge sloten, en in het naburig vertrek binnen te gaan, toen die deur reeds van zelf open ging, en Jenny Hawkins op den drempel verscheen. Glimlachend naderde zij, met vasten blik. Haar oogen vestig den zich het eerst op mij, en ik zag haar niet verblikken. Op haar lippen zetelde een losse bevalligheid en zij knikte mij vriendelijk toe, met die ge makkelijkheid van ontvangst, die de artisten kenmerkt, gewoon evenals vorsten de hulde van onbekenden te ontvangen. Pector was haar tegemoet getreden en stelde zijn neef en mij zelf voor. Bij het hooren van mijn naam knikte de artiste, met een ietwat belangstellende verwondering, en zij zei vroolijk tot Pector O! een Fransch edelman I In Amerika,dat iszeldzaam. Spreekt hij Engelsch Ja, Mevrouw, zei ik, zonder lang te wachten. Slechts genoeg om mij uit te drukken, maar goed genoeg om u te begrijpen. Ik nad met opzet de klem gelegd op 't woord „begrijpen". De zangeres scheen de drei gende beteekenis, die ik aan mijn antwoord had gegeven, niet Het mag zeer zeker een ver blijdend verschijnsel heeten, dat ook in ons land boe langer hoe meer belangstelling begint te komen voor de beroepskeuze. De ervaringen toch van vele in- dustrieëlen omtrent de niet-phy- sieke geschiktheid van tal van arbeiders, die, hoe bereidwillig ook om hun taak in fabriek of werkplaats te verrichten, door hunne lichamelijke gesteldheid daarvoor niet bekwaam bleken te zijn, zullen aan deze belang stelling zeker niet vreemd zijn. Want voor de snelle en goede voortbrenging van onze dagen is het niet alleen noodig, dat aan de inrichting van gebouwen en machines niets ontbreekt, doch ook dat de werklieden in alle opzichten bekwaam en geschikt zijn voor hun taak. Zoowel voor werkgever als werknemer is de algemeene geschiktheid het werk goed en naar behooren te doen van groote beteekenis. Meer en meer wordt ingezien, dat het gaan in een vak en het leeren van een ambacht niet meer di rect is een aangelegenheid van zuiver financieelen en dus ook feitelijk van individueelen aard, waarbij andere factoren, zooals natuurlijke geschiktheid, gezond heid, bijzondere aanleg e.a. een woordje meespreken. Ook van gemeenschapsstand punt is de keuze van een ge schikt beroep van groot belang. Immers is hier verband tusschen werkloosheid en armenzorg. Wan neer b.v. iemand met zwakke longen of met een zwak hart voor zich alt vak uitkiest het zware ambacht van smid, dan ligt het voor de hand, dat het zwakke gestel de inspanning van den zwaren arbeid niet zal kun nen dragen. En afgezien van de lichamelijke ellenden, zijn daar dan ook de maatschappelijke gevolgen. De man zal vroeg of laat zijn arbeid moeten staken, wordt werkloos en komt op den duur bij armenzorg terechton- te vatten, zij glimlachte en stak mij de handen toe, zeggend Zeer aangenaam kebnis te maken, mijnheer. In dit beslissend oogenblik was er in Jenny Hawkins heel weinig dat aan Lea Perelli deed denken. Ik zocht, maar vruchteloos reeds, alle bijzonderheden, die mij Lea Perelli zouden kunnen herinneren, maar ik vond ze niet terug. De houding van de vrouw, die voor mij stond was niet de zelfde meer als die van de on gelukkige, die verdwenen wat. De naïeve vroolijkheid, 't lachend uiterlijk, de kinderlijke gebaren, al wat de Italiaansche kenmerkte, was bij de Amerikaansche ver vangen door koele fierheid, ernstig zelfvertrouwen, en de flinke houding der artiste, die zeker is van het publiek en van zich zelf. Ik zal u niet lang meer bij mij houden, hoeveel genoegen mi] dit ook zou doen, zei Jenny Hawkins, ik moet opkomen voor de laatste acte. Hoe vondt u Roveli Hij heeft goed gezongen, niet waar Hij is een groot artist. Zijn succes is even groot ge" weest als het uwe, zei ik, en ik vind, dat de componist hem beter heeft bedeeld dan u. (Wordt vervolgd.)

Krantenbank Zeeland

Breskensche Courant | 1924 | | pagina 1