ALGEMEEN NIEUWS- FN ADVERTENTIEBLAD VOOR ZEEUWSCHVLAANDEREN
Een hopelooze Janboel.
Tien dagen fietstocht.
BRESKENSCHE COURANT
VERSCHIJNT WOENSDAGS EN ZATERDAGS IN ALLE PLAATSEN VAN ZEEUWSCH-VLAANDEREN
Abonnementsprijs per drie maanden f 1.25
met 15 cent dispositiekosten.
Advertentieprijs van 1 5 regels 75 cent
Elke regel meer 15 cent. Ingez. Meded. 30 ct. p. regel.
Telefoon
No. 21
Drukker-Uitgever
E. BOOM—BLIEK
BRESKENS
Postgiro
17704
Abonnements-Advertenties zeer billijk tarief.
Tijdelijk verhoogd met 20 pCt.
Advertenties worden aangenomen tot uiterlijk
Dinsdag- en Vrijdagmiddag 1 uur
32e Jaargang
Woensdag 28 Februari 1923
Nummer 2805
De Berlijnsche Correspondent
van het Handelsblad schreef de
vorige week onder bovenstaand
opschrift het volgende:
Wie het goed meent met het
Fransche zoowel als met het
Duitsche volk en dat behoorde
m. i. vooral in deze tijden van
eiken oprechten Nederlander ge
zegd te kunnen worden die
moet vurig wenschen, dat, op
welke wijze dan ook, deze Ruhr-
oorlog spoedig tot een einde
komt. Want hier te midden van
den vernederenden strijd, die
met zoo ongelijke krachten verder
gestreden wordt, zie je eerst welk
een hopelooze janboel de Fran
sche politiek en het daarop ge
volgde Duitsche verzet veroor
zaakt hebben.
Het is voor Hollanders, die
in deze streken wonen of uit
zakenoogpunt gedwongen zijn
ze nog te blijven bereizen, een
allerlastigste toestand. Want de
Duitsche bevolking en nog veel
meer de Fransche militairen hel
len bedenkelijk over naar het
standpunt wie niet voor mij is,
is tegen me. En het gevolg is,
dat wie niet al te sterk in zijn
schoenen staat, gevaar loopt te
vergeten dat hij Nederlander is
en dat er tusschen pro-Fransch
en pro-Duitsch een antithese,
die onder de Hollanders steeds
gevaarlijker afmetingen aan
neemt en aan de stemming der
oorlogsjaren herrinnert nog
een gezonde, en wel de éénige
middenweg, nl.pro Hollandsch is
Hetpro-Hollandsche standpunt
brengt mede, dat wij zuiver cri-
tisch moeten zien, in welk sta
dium de Ruhr-oorlog thans ge
raakt is en dat de toestanden,
die hier thans heerschen, de vol
maakte negatie van het Recht
en de triomf van de brutale
Macht tot uitersten, tot een ver
nietiging van alle moraal en tot
internationale gevaren leiden kan,
waarbij het zeer twijfelachtig is,
of ten slotte ons land wel vrij
uit zou gaan.
DOOR J. W. B.
31 Juli. 10 Augustus.
1)
Zacht klotste het kalme Schelde-
water in kleine draaigolfjes
kabbelend tegen de zwaar-
bewierde oevers van Vlissingen's
haven. Gunstig stroomkolkend
deed het vloedwater de rimpel-
spiegel allengs hooger worden,
de golfjes werden grooter, kre
gen omslaande schuimkopjes hier
en daarde wierzoom, vast
gehecht aan de zeskantige
basaltblokken van den havendam
werd allengs smaller en verzonk
langzaam maar zeker, om na
enkele uren weer even regel
matig te voorschijn te komen,
en zoo steeds maar door, altijd
maar door.
Stil was het in de haven
Zondagavond. Het leek of de
natuur het wist dat het mensch-
dom rustdag hield en deze mee
vierde haar kracht, haar woeste,
ontembaar tengellooze kracht
had opgeborgen voor later.
Er was wind hoe kan het ook
anders, komt het wel eens voor
dat 't niet waait in Vlissingen
maar het was een echt zomersch
Ik heb de eerste weken in het
Ruhr-gebied twijfel uitgesproken
aan de eerlijke medewerking
van de sociaal-democraten. In
derdaad kon men toen van socia
listische zijde nog een soort milde
beoordeeling van het Fransche
standpunt bemerken. Men keurde
wel af, men schold wel in hef
tige bewoordingen op de solda-
teska, op het Fransche grootka
pitalisme, dat met huurlingen de
arbeiders onderdrukken wilde,
maar men toonde toch ook een
zeer sterke neiging tot wat de
conservatieven zoo gaarne défai
tisme noemen, een neiging om
naar alle kanten vredes- althans
onderhandelings- voelhoorns uit te
steken. Had men van Fransche
zijde deze stemming benut, dan
ben ik overtuigd, dat de Duitsche
vakvereenigingen en de parle-
mentfracties de regeering-Cuno
tot een minder-onverzoenlijke
houding zouden gedwongen heb
ben, dan wel haar eenvoudig
tenval zouden hebben gebracht.
Men zal zich herrinneren, dat in
zeer goed ingelichte kringen die
mogelijkheid, zelfs nog ongeveer
tien dagen geleden, nog zeer
groot geacht werd.
Nu heeft echter het Fransche
ongeduld deze oplossing, deze
mogelijkheid tot spoedige onder
handeling die wij in Neder
land stellig ook toegejuicht zou
den hebben, mits zij dan ook
tot een verstandige herziening
van het Vredesverdrag geleid
had voorloopig zoo goed als
onmogelijk gemaakt.
Ik heb hier in deze weinige
dagen eens bijzonder werk ge
maakt van de leiders der Duit
sche arbeidersbewegingen vele
gesprekken hebben mij thans de
overtuiging gegeven, datJFrank-
rijk door het barsche, op vele
plaatsen provoceerende en on-
noodig hartelooze optreden van
zijn troepen slechts bereikt heeft
dat de Ruhr-arbeiders thans zoo
na tot hun werkgevers en de
regeering Cuno gebracht zijn,
dat alle pogingen om tusschen
de groepen een wig te drijven,
vruchteloos zullen blijken.
zeekoeltje, dat tegelijk met de
vloed de haven binnensuisde, de
kabbelgolf jes weer nieuw leven
in blies en ze deinend voor
zich uit dreef.
Ver in het verschiet, aan de
wegmistende horizon verrees
zichtbaar Zeeuwsch-Vlaanderens
oever uit de golven. Een mas
sale zwartop donkerende boomen-
groep torende hier en daar als
een vale plek uit het diezig ver
omhoog. Meer naar rechts, nog
juist voor het oog zichtbaar,
hoog boven de zilverige nevel
waas troonde het donkere hoofd
van den vuurtoren van Nieuwe-
sluisde steenmassa, was als
één, versmolten met het nevel
gordijn, opgelost in den mist
damp.
Links, Oostwaarts, de Schelde
op, verwaasde langzaam aan de
zwart grijze massa van een reeds
voorbije stoomboot, steeds klei
ner, steeds vager wordend, niets
achterlatend dan een eindeloos
lange rookpluim, die zich slechts
heel moeilijk van het water
oppervlak scheen te kunnen
verheffen en zwakhellend ten
hemel opsteeg, steeds ijler, en
in de waasblauwe hemelhoogte
zich oploste.
Op de ponton, turend in de
zilver-blauwe nevel stonden twee
jongens, wachtend, nu en dan
Maar tevens is daardoor de
Fransche politiek in het Ruhr-
gebied voor de geheele situatie
in Europa een dringend gevaar
geworden.
Men oordeele zelf, wat de wild
geworden soldateska in dit nijvere
werkland voor toestanden ge
schapen heeft.
Het Ruhrgebied ligt stilkvol
met kolen, en door militarisatie
van een aantal naar het Westen
loopende spoorlijnen en requi
site van werkelijk voldoend rol
lend spoorwegmateriaal is Fran
krijk thans, na ongeveer zes
weken, inderdaad in staat, in
betrekkelijk korten tijd al die
opgestapelde kolenmassa's naar
het eigen land over te brengen.
Maar waar zijn de vele tiendui
zenden arbeiders, die deze kolen
laden moeten Ze zullen, wil
niet Frankrijk alle Ruhr-arbeiders
verbannen en door Fransche,
Poolsche en desnoods zwarte
arbeidskrachten vervangenv\ at
natuurlijk een volkomen onmo
gelijkheid is en onmiddellijk tot
bolsjewisme zou leiden niet
in het Ruhrgebied te vinden
zijn. Stellig niet meer, sinds
Frankrijk zijn politiek gewijzigd
heeft en met de rijzweep en de
kolf van het geweer zijn woede
op de bevolking meent te moeten
koelen.
Het moet thans uitdrukkelijk
vastgelegd worden, dat, en wel
door Frankrijk'8 eigen schuld,
de Ruhr actie tot op heden een
volkomen mislukking geworden
is. Het eenige, wat men bereikt
heeft, is een zeer negatief resul
taat, nl, dat alles wat arbeider
en beambte is, thans vaster dan
ooit besloten is om den strijd
tot het bittere einde (niemand
weet intusschen ook maar te
gissen welk einde dat zijn zal)
vol te houden.
En bereikt heeft men voorts
dat hier in het Ruhrgebied zelf,
waar ik toch nog drie weken
geleden een veel rustiger stem
ming kon waarnemen dan in het
onbezette Duitschland, dat wat
onsympathiek veel „Etappe-hel
dendom" ten toon spreidde,
thans een verbittering ontstaan
is (het moet in de gebieden links
van den Rijn al net zoo zijn!),
die niet alleen een strijd zonder
einde belooft, maar die alle
Rijnsche-Republiek-plannen van
Frankrijk tot nader orde onmo
gelijk maakt.
De allergrootste domheid, die
de Franschen de laatste dagen
begaan hebben, is de verbanning
van den Dusseldorfschen regee-
ringspresident, den sociaal-de
mocraat Grützner, een der soci
alistische Rijnlanders, die in de
arbeiderswereld geweldige sym
pathieën heeft en wiens invloed
zoo groot is, dat zeker daarom
alleen de Fransch* autoriteiten
dezen man, die geen blad voor
den mond nam, nog zoolang
geduld hebben. Zijn verbanning
uit Dusseldorf hij bevindt
zich thans te Elberfeld be-
teekent meer dan de deportatie
van den eersten den besten
hooggeplaatsten Duitschen be
ambte. Zij is het sein tot een
zeer krachtige voortzetting van
de passieve tegenweer door
honderdduizenden beambten en
arbeiders.
Het schijnt, dat men thans
van Fransche zijde hoopt, dat
Duitschland na eenige maanden
noch uit de schatkist noch uit de
z.g. „Ruhrhilfe" geld genoeg
meer zal putten om straks de
werklooze arbeiders voldoende
loonen te kunnen uitbetalen.
Maar ik geloof, dat ook deze
hoop op een bittere teleurstelling
zal uitloopen. Ik heb in vorige
brieven reeds uitgelegd, dat ook
de socialisten hier op het stand
punt staan, dat werkloosheid
tot eiken prijs zoolang mogelijk
moet vermeden worden, dat de
werkgevers zich met dat stand
punt volkomen solidair verklaard
hebben en bereid zijn nog vele
maanden herstellingsarbeid en
andere bezigheden als vol werk
uit te betalen. Eerst daarna
komt dan eigenlijk pas de
„Ruhrhilfe" onmiddellijk voor
de loonen in aanmerking. Voor-
loopig wordt ze alleen gebruikt
om levensmiddelen te koopen,
waarvan de prijzen door het
omslachtig vervoer natuurlijk
reeds gevaarlijk-hoog gestegen
zijn.
Ik geloof, dat Frankiijk zich
ook vergist, wanneer het meent,
dat bij de Duitsche arbeiders
de liefde alléén door den maag
gaat, en dat, als het loon toch
mocht achteruitgaan en de mijn
en fabrieksarbeider zijn noodige
hoeveelheden vet niet meer op
tafel krijgt, zijn politieke inzich
ten zich wel wijzigen zullen.
Had het op die mogelijkheid
willen speculeeren dan zou het
zijn „derde periode", die van
de terreur (die inderdaad met
kracht begint in te zetten) heb
ben moeten vermijden. Dan had
het sttllig niet mannen als Grütz
ner en dr. Jarres tot martelaars
moeten maken. Door al deze
onverstandige overijldheden heeft
het de Ruhrarbeiders geprikkeld
tot een nationaal verzet, dat in
de eerste weken niet zoo oprecht
en zoo heftig was, toen het er
om ging, sympathie te betuigen
voor den natuurlijken vijand
van zooeven, den groot-indus-
trieel van het type Thijssen en
consorten.
Thans is met de Ruhr-arbei
ders niets meer te beginnen.
Wat een regeering-Cuno met
honderd opwekkingen tot een
nationaal front nimmer bereikt
zou hebben, is Frankrijk zelf
op de schitterendste wijze ge
lukt J: de Duitsche arbeider is
solidair met zijn „bourgeoisie.
De Maatschappelijke
beteekenis der Keurings
diensten.
Een der hoogere gemeente
ambtenaren eener kringgemeente
zeide onlangs tot een ambtenaar
van den Keuringsdienst:
„Toen uw dienst destijds zou
beginnen te werken, zeiden wij
tot elkaar: „Alweer zoo'n nieuwe
dienst, die handenvol geld kost!"
Maar nu ik den dienst geregeld
aan het werk heb gezien, ben
gaan we er Dinsdagmorgen met
ons beidjes van door. Kijk, daar
komt de boot".
En jawel, door de reeds lang
zaam vallende avondschemering
kwam van achter het havenhoofd,
plechtig als een reuzenvogel, de
boot uit Breskens aanglijden.
Snel doorkliefde de vooruit-
spitsende voorsteven de zilte
golvenhet zooeven nog zoo
kalme water was nu een en al
beroering en achter de boot
bleef een eindeloos, zich over
het water slingerende, blinkende
slang van schuimende draaikolk-
jes de weg aanduiden waar de
wreede raderen met zwaar klot
sende, onweerstaanbare slagen,
de rustige golvenregelmaat had
den gebroken.
„Ja hoor, daar staat-ie, kijk,
vlak bij de mast, met pak en
zak. 'ie Ben een baksteen als
ik weet wat die kerel toch alle
maal bij zich heeft. Alle duivels,
wat een bagage", zei Marcus op
de, hem eigen, manier van spre
ken. Hij had en heeft nog de
gewoonte om van tijd tot tijd,
hetgeen hij verkondigt, met één
of meer flinke krachttermen te
doorspekken, maar die zal ik
hier maar weg laten of althans
een beetje fammes maken, 't is
al mooi, dat ik ze heb moeten
aanhooren. (Wordt vervolgd.)
een woord wisselend over de
dingen die komen zouden en
waar hun hart vol van was,
waar ze reeds een heel jaar op
hadden gehoopt en die nu hun
vervulling naderden.
De een 5e klasse H. B. S.'er
flink uit de kluiten gewassen,
heel lang voor zijn nog nauwe
lijks zeventien jaren, mager
door de harde groei van den
laatsten tijd, met een vroolijke
levendige geest die zijn leeftijd
een paar zomers voor uit was.
Eenigszins zenuwachtig streek
hij met zijn rappe vingers de
bruine-blonde haren weer op hun
plaats, rechts naar achteren
een werkje, dat hij honderden
keeren per dag verrichtte en
nog verricht. Bij alles wat er
gebeurde, noodig of niet noodig,
eerst moest hij met zijn rechter
hand zijn haren weer in het
gelid leggen, mannetje aan man
netje, netjes naast elkaar. Het
was voor hem een handeling
die hij deed zonder dat hij het
wist; een reflex. Zeventien jaren
geleden had zijn vader vast
gesteld dat hij zou luisteren naar
den naam van Marcus Urkhoven
en hoewel hij toen tertijd hierin
niet is gekend zijn antwoord
zou vermoedelijk wel bestaan
hebben in een fiksche schreeuw-
fanfare schijnt hij zich best
te kunnen vereenigen met zijn's
vaders besluit. Er zijn er wel,
die op lateren leeftijd zouden
wenschen dat vader, toen ze de
wereld waren ingeschopt, hun
een andere, voornamelijk familie
naam, had kunnen meegeven.
De ander, Han van Driessordt
die het notariaat als toekom
stige levensloopbaan had uit
verkoren enkele jaren ouder,
juist de twintig gepasseerd, zag
er, hoewel wat bleek, steviger,
ronder uit en vertoonde met
zijn blonde weelderige haardos
en zijn blauwe oogen meer het
type van een echten Hollander
tenminste voor zoover ik dat
zelf van tijd tot tijd in de spie
gel, waar ik natuurlijk zelden of
ooit in kijk, heb kunnen waar
nemen.
„Als Anton nu niet eens mee
kwam, wat zouden we dan moeten
beginnen
„Ja, dan kunnen we toch moei
lijk morgen ochtend vroeg ver
trekken, maar aan den anderen
kant zou het toch ook weer een
groote strop zijn, want dan viel
heel het begin van ons plan in
duigen. In alle geval, wanneer
hij niet komt, bellen we morgen
ochtend even op en blijkt dan
dat hij nog niet heelemaal beter
is en er toch geen kans bestaat
dat hij het gauw wordt, dan
