ALGEMEEN NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR ZEEUWSCHVLAANDEREN
VERSCHIJNT WOENSDAGS EN ZATERDAGS IN ALLE PLAATSEN VAN ZEEUWSCH-VLAANDEREN
Nummer 2694
31e Jaargang
Ons verkeer
en zijn kosten.
Als Geneeskundigen
geboycot worden door
hun Collega's.
h
b,.
Schuld en Boete.
Woensdag 25 Januari 1922
BRESKENSCHE COURANT
Abonnementsprijs per drie maanden f 1.25
met 15 cent dispositiekosten.
Advertentieprijs van 1 5 regels 75 cent
Elke regel meer 15 cent. Ingez. Meded. 30 ct. p. regel.
Aboaaements-Advertenties zeer billijk tarief.
Tijdelijk verhoogd met 20 pCt.
Advertenties worden aangenomen tot uiterlijk
Dinsdag- en Vrijdagmiddag 1 uur
Er is een tijd geweest, dat
eizen luxe was. l)e eenvoudige
lurger deed er niet aan, tenzij
iij hooge uitzondering. De vele
rerraoeieni8sen, aan het reizen
erbonden, de onzekerheid en
«rekkelijke onveiligheid, de
tzwaren, door het samenge
telde van de noodzakelijke voor
leidingen, dat alle9 lokte
ovendien niet uit. En het han
dels en bedrijfsleven, dat, schoon
lan reeds sinds eeuwen over de
reheele wereld zich uitstrekkend,
ich in engeren zin binnen nau-
rere grenzen beperkt bleef,
naakte het reizen minder nood-
akelijk.
De stoom, juister het gebruik
aken van den stoom als be-
reegkracht, dat het aangezicht
Ier wereld veranderde, heeft
lok hierin verandering gebracht.
)e spoorwagen en de snelle
ootverbiridingen hebben eerst
icht het handels- en bedrijfs-
iven en het verkeer in volsten
in internationaal gemaakt. De
(standen van weken krompen
leen tot dagen en van dagen
ot uren. En met het verdwijnen
an diligences en trekschuiten
cheen het geheele leven losser
n bewegelijker te worden en
cheen ook den menschheid, uit
le kluisters van haar plaatselijke
fgezonderdheid losgeraakt, haar
ewegingsvrijheid steeds verder
it te breiden en het geheele
ind, de geheele wereld voor
ich op te eischen.
De enorme opbloei van handel
n industrie, en van het geheele
edrijfsleven, toonde welk een
Boten, gunstigen invloed van
eze uitbreiding en toename,
hn deze eindelijk gevonden
pakkelijkheid van het verkeer
tp ons oeconomisch leven uitging.
Pe te volgen weg bleek daarmee
Itngewezen. Wilde men dezen
Opbloei verzekeren, en zoo mo
eilijk vergrooten, dan moest
«in steeds meerdere en zekerder
en gemakkelijker wegen voor
dit internationale \erkeer banen
en door een beperking van de
verkeerskosten tot het kleinste
minimum het verkeer zelf nog
trachten uit de breiden en te
bevorderen. En het bleek, dat
door de vermindering dezer
kosten het verkeer zoodanig
toenam, dat naar den regel
„groote omzet, kleine winst" de
verkeersmiddelen zelf als bedrijf
niet leden, maar integendeel
voordeelig werkten, dat dus aan
de indirecte ook directe voor-
voordeelen verbonden worden.
Dit bracht tot het verzinnen
van steeds nieuwe middelen om
het verkeer goedkooper en ge
makkelijker te maken, waardoor
natuurlijkerwijs de omvang van
dat verkeer zich nog voortdurende
uitbreidde.
Deze gang van zaken is door
den grooten wereldoorlog plot
seling verstoord. Het internatio
nale verkeer werd feitelijk stop
gezet, althans in zoo ernstige
mate bemoeilijkt, dat het tot
de kleinst mogelijke proporties
inkromp. Hierdoor en door an
dere oorlogsgevolgen werd het
geheele oeconomische leven uit
zijn natuurlijke verhoudingen
gerukt en trad ten slotte een
algemeene verarming in, die
in de tegenwoordige malaise tot
uiting komt. Aanvankelijk had
deze ommekeer en deze ver
scheuring van het oeconomische
leven een enorme prijsstijging
tengevolge. De loonen stegen
als gevolg daarvan En ook de
verkeersmiddelen, op deze alge
meene stijging reageerende, ver
hoogd hunne tarieven. Maar deze
verhooging moest evenals de
stijging der loonen het herstel
van het oeconomisch leven nog
meer bemoeilijken. Pogingen tot
het verlagen van de productie
als van de transpoitkosten wer
den dan ook allerwege onder
nomen. Men begrijpt, dat alleen
langs dezen weg het middel te
vinden is tot nieuwen opbloei.
En wanneer de mogendheden
eindelijk den weg tot verbetering
Drukker-Uitgever
E. BOOM—BLIEK
no.'T breskens
der internationale verhoudingen,
tot samenwerking en, zoo noodig
tot het opheffen van door den
oorlog geheel terneergeworpen
volken gevonden zullen hebben,
waarvoor de conferentie te Can
nes goede kans schijnt te bieden,
dan zal alleen een verlaging der
oogenblikkelijke levenskosten en
een voldoende mate van energie
noodig zijn, om de menschheid
uit het moeras omhoog te trek
ken, waarin zij zich zelf zoo
leelijk heeft vastgewerkt. Met
die verlaging kunnen we hopen
tot een normaler levenspeil terug
te keeren. Daartoe zal dus een
voorloopige aanmerkelijke ver-
laging der loonen en een zoo
groot mogelijke verlaging der
productie-, maar ook der trans
portkosten noodig zijn. Want
deze transportkosten immers ook
bepalen door hun beslissenden
invloed op het verkeer voor hun
deel den bloei van het oecono
misch leven.
Te land worden di; transport
kosten voor een groot deel door
de spoorwegen beheerscht. En
voor wat het reizigersverkeer
betreft, ook een belangrijk deel
van het geheel verkeerswezen
en voor het oeconomisch leven
van beteekenis, vrijwel geheel.
De Engelsche spoorwegen, de
noodzakelijkheid begrijpende
en inziende welken invloed ook
zij op het herstel van het oeco
nomisch leven uitoefenen, hebben
dan ook hun tarieven, die tijdens
en vlak na den oorlog mede de
hoogte ingegaan waren, reeds
belangrijk verlaagd. En het blijkt
dat zij niet misgezien hebben.
Het verkeer neemt belangrijk
toe. En tengevolge van die toe
name wordt er tengevolge van
deze verlaging geen verlies ge
leden, maar zal het ongetwijfeld
mogelijk blijken, de gestegen
bedrijfskosten ook bij deze tarief
verlaging voldoende te dekken.
Onze Nederlandsche spoor
wegen blijken echter een ave-
rechtschen weg te willen gaan.
In een tijd, waarin de nood
zakelijkheid van oeconomisch
herstel om verlaging roept en
de algemeene verarming bij een
verhooging belangrijke inkrim
ping van het verkeer onvermij
delijk maakt, d-ijft de directie
niettemin de tarieven nog voort
durend de hoogte in. De schade,
die zij daarmee aan het land
toebrengt, schijnt zij niet te
achten. Ons leven is in tegen
stelling met vroeger op een zeer
intens verkeer ingericht. We
kunnen er persoonlijk moeilijk
meer buiten en ondervinden
daardoor in ons particuliere
leven tal van onaangenaamheden
van de beperking, die de enorme
kosten ons gebiedend voor-
schiijven. Maar het heele leven
lijdt onder deze gedwongen
beperking, die niet noodzakelijk
is. Juist omdat de verhooging
der spoorwegtarieven in dezen
tijd vooral alleen vermindering
van personen- en goederen-ver-
voer tengevolge kan hebben, kan
de spoorwegdirectie van deze
verhooging geen verbetering van
haar financieelen toestand, eer
der het tegendeel verwachten.
En het is ook een allerzonder
lingst beleid om thans nog tot
deze verhooging over te gaan.
De tijd, dat officieele en semi-
officieele personen en lichamen
het leven de wet konden voor
schrijven, dat ambtelijke en
semi-ambtelijke regeling dwong
en met de private belangen eu
private personen geen rekening
hield, is gelukkig weer voorbij.
Maar onze spoorwegen schijnen
het nog niet gemerkt te hebben.
Dat blijkt niet enkel uit de ver
hooging der tarieven. Het zou
daarom goed zijn, wanneer zij
er eens gevoelig aan herinnerd
werden.
In het Nederlandsche Tijd
schrift van Geneeskunde, lezen
we het volgende verhaal
Een viertal stadsspecialisten
hielden ergens in een klein plat
telands-ziekenhuis spreekuur. De
huisartsen ter plaatse achtten dat
strijdig met hun belangen; span
den er zonder succes de Maat
schappij voor en eindigden, toen
de specialisten volharden in het
booze en in het ziekenhuis ble
ven komen, met de bewerking
dat hun de toegang tot dit
ziekenhuis tot dat doel ontzegd
werd.
Maar verre van verslagen te
zijn door dezen, niet halven
maatregel, huurden de specialis
ten ter plaatse een huis om daar
spreekuur te houden en rekenden
zich ontslagen van iederen band
met de betrokken huisartsen.
En ziet, wat te voren kwijnde,
ging bloeien, zoodat de corres
pondent dezer dagen van een der
vier de booze verzuchting hoor
de „Och, waren toch alle col
lega's incollegiaal". Werkelijk
zoo schrijft deze correspondent
verder zwaar rust de druk
der onwijsgeerigheid op onze
afdeeling. Want dit is binnen
een kinderleeftijd de tweede
maal, dat zij zich verzet tegen
iets wat zij vreest, op een wijze,
die het vermeende gevaar snel
tot werkelijkheid maakt.
„Ongeveer vijftien jaar geleden
sprak dezelfde afdeeling den
boycot uit over een harer leden,
wierp hem buiten de afdeeling
en ontzegde hem collegialen
bij stand. Maar in stede van als
berouwhebbend boeteling zijn
onderwerping aan te bieden,
pakte de uitgewezene al wat hij
aan energie en werkkracht bezat
(en dat was heel veel) tezamen,
kocht een tweede paard voor
zijn rijtuig, schafte zich een mo
torfiets aan, benevens een reus
achtige bel (zie later) en ging
zoo hard aan het werk, dat hij
na korten tijd deed als vóór
hem de Geuzen en hij het som
bere woord boycot wist over te
smeden in een eerenaam, zoodat
weldra de roem van „de bekót"
door heel het omliggende land
rondging.
In dezen tijd heeft de corres-
dokterBernedel en eenige politie
agenten plaats.
Serge weende bitter, doch hij
bleef bedaard. Voor het lijk
zijns vaders knielde hij neer en
zeide tot zich zeiven als in een
zacht gebedDierbare vader,
ik herhaal mijn gelofte, om uw
dood te wreken, wie zich daar
ook aan schuldig gemaakt moge
hebben. Ik kan niet gelooven,
dat Therese schuldig is, want
anders zou ik ook niet langer
willen leven.
Terwijl hij dit bij zich zei ven
dacht, scheen het hem toe, alsof
er leven kwam in het gelaat
zijns vaders en als riep dtze
hem toe
Theresc is evenmin schuldig
als gijLeef en benuttig de
vrijheid, die men u aanbiedt, om
gezamenlijk met uw vriend d«
moordenares op te sportn.
Na een korte, pijnlijks stil
zwijgendheid riep de rechter van
instructie hem toeNog een
maal vraag ik u thansBekend
ge schuldig te zijn
(Wordt vervolgd.)
Voor zulk een goeden turner
■1> gij, is dat maar een kleinig
heid,
Voor men je achtervolgen kan,
«reikt je door het aangrenzende
mis de straat, waar ik met een
tijtuig op je wachten zal.
Nadat Serge deze mededee-
'i"g doorgelezen had, zeide hij
"ij zich zeiven Claude is voor-
'thtig genoeg geweest om er
"jn naam niet onder te zetten,
•o opdat men in geval van ont-
kkking in dit papier zijn hand-
thrift niet zou kunnen herken-
"u, heeft hij den geheelen brief
gedrukte woorden samen-
(Wteld.
Nog eenmaal doorlas hij den
johoud, om zich de bijzonder-
'den goed in 't geheugen te
j'tnten, en vervolgens verscheur-
jk hij het papier in heel kleine
stukjes, die hij inslikte.
Dien nacht deed hij geen oog
toe, hij dacht voortdurend na
over het plan tot ontvluchting.
Daar Claude in rijn brief zeide
„wij moeten Frankrijk verlaten"
was dus ook Therese al vrij,
anders zou haar broer er zeker
niet aan denken, om naar het
buitenland te gaan. Ook herin
nerde hij zich nu enkele woorden
van den i echter van instructie,
waaruit doorschemerde, dat The
rese niet meer in arrest was.
Bovendien had men hen beiden
tot dusver ook nog niet met
elkaar geconfronteerd.
Ja, zij is vrij zeide hij ten
slotte bij zich zeiven en zij
verwacht mij, bijgevolg is zij
zich-zelve ook van geen schuld
bewust.
Deze gedachte deed hem zoo
goed, dat hij een geheel ander
msnsch scheen, toen de dag
aanbrak Hij twijfelde niet aan
het gelukken van zijn bevrijding,
waartoe Claude zeer zeker re^da
alle toebereidselen gemaakt had.
De sprong van uit het corridor-
raam in het raam van het aan
grenzende huis was een kleinig
heid voor hem, die in Claude's
bijzijn vaak veel gewaagdere
sprongen had gedaan.
Als men hem maar niet de
armen bond. Doch dit was niet
te duchten, daar dokter Berne-
del den beambten der veilig
heidspolitie had aanbevolen, om
den gevangene zooveel mogelijk
ts sparen, opdat hij niet meer
in drift zou geraken. Bovendien
nam Serge zich voor, dien dag
uiterst kalm en gewillig te zijn,
opdat men toch maar geen reden
zou hebben, een verandering
te brengen in de maatregelen,
waaraan hij tot dusver onder
worpen was.
Men bracht hem 's middags
in de allereerste plaats naar het
bureau van den rechter van in
structie, die hem een scherp
verhoor van eenige uren deed
ondergaan. Serge beantwoord
de alle vragen met de grootst
mogelijke kalmte en bepaalde er
zich toe, om nogmaals zijn
onschuld aan de misdaad te
betuigen.
Nu, zeide de rechter van in
structie, wanneer ge er dan
volstrekt niet toe besluiten wilt
om een openhartige bekentenis
af te leggen, dan dwingt ge me,
u een zware beproeving te doen
ondergaan, die ik u anders be
spaard had. Ge zult me naar de
Morgue volgen en wanneer ge
daar bij uw loochenen volhardt,
dan voeren wij u in uwe vroe
gere woning.
Alhoewel Serge op deze mede-
deeling was voorbereid, zoo kon
hij toch een innerlijke huivering
niet onderdrukken, doch schielijk
herstelde hij zich en zeide met
een vaste stem
Ik kan overal slechts hetzelfde
verklaren, ook voor het lijk mijns
vaders zal ik zweren, dat ik geen
schuld heb aan zijn dood.
Een uur later had dan ook
werkelijk de wreede confrontatie
in het bijzijn van den rechter
van instructie, den politiechef,