ALGEMEEN NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR ZEEUWSCHVLAANDEREN VERSCHIJNT WOENSDAGS EN ZATERDAGS IN ALLE PLAATSEN VAN ZEEUWSCH-VLAANDEREN E. BOOM—BLIEK 31e Jaargang Woensdag 12 October 1921 Nummer 2665 |De Loodsdienst in de Wielingen. FSCFXLLSTOK. Schuld en Boete. Gedenkschriften van Von Moltke. CHE COURANT Abonnementsprijs per drie maanden f 1.25 met 15 cent dispositiekosten. Advertentieprijs van 1 5 regels 75 cent Elke regel meer 15 cent Ingez. Meded. 30 ct. p. regel. Drukker-Uitgever BRESKENS pj>7s^,4ro Abonnements-Advertenties zeer billijk tarief. Tijdelijk verhoogd met 20 pCt Advertenties worden aangenomen tot uiterlijk Dinsdag- en Vrijdagmiddag 1 uur i [(ehoefijzer-correspondent van td Hbld. deelt hierover het rende mede /at te voorzien was, is ge- (beardDe Belgen zijn in de liorige maand, óók met een Jijodsboot bij Dungeness ver benen en natuurlijk met een imloodsboot. De toestand is, het beloodsen van de Wie- en belangt, nu dus zóó ijgië bezet drie posten (Dim mest, West Hinder en Wande- "Tssr) met stoom, wij bezetten .Jtwee posten (Dungeness en Wan- ilaar) met zeil en daar tus- len slechts één post met stoom, dit laatste dan nog met één thip (de Dolfijn is vervangen een goede stoomloodsboot) ider reserve zoodat het, na irtien dagen buitengaats te geweest, een week moet men blijven. In zoo'n week, it wil dus zeggen gedurende leen derde van den tijd, hebben ii{ daarbuiten zelfs maar de ne zeilposhen tegenover de ie stoomposten van België Wij hebben vroeger al eens mezen op de ongerijmdheid het feit dat men vóór den iterweg, waar men metgeener- vreemde concurrentie heeft maken en vóór IJmuiden isrvan precies hetzelfde geldt, luitend stoommateriaal legt in de Wielingen (verreweg belangrijkste Scheldemond, lar de Belgen rusteloos con- eeren), bijna uitsluitend zeil- iteriaal. Wij wijzen nogmaals die ongerijmdheid in de hoop t de nieuwe Minister van ine a. i. misschien wat min der onder de bekoring van den wpecteur-generaal van 't loods- »«en zal wezen dan zijn voor- En wij herhalen dat, »g afgezien van den nationalen >Mt der zaak, deze ongerijmde N, s. 31) Het meeste haatte hij zijn "ager, den commandant Mo- i", dien hij als zijn .grootsten 'genetander beschouwde en naam daarom ook nooit 10 rijn bijzijn genoemd mocht warden. kwam het, dat Angelina, eenige spruit van het echt paar Verdier, er niets van te ,l|en kwam, dat zij in Parijs j°g bloedverwanten had. Had oo advocaat Verdier in Bayonne gitn uitgebreide praktijk gehad, J1 Parijs ontbrak deze hem ge- en nadat reeds een gedeelte "o het toch reeds bescheiden "®ogen, dat zijn vrouw hem ten huwelijk had gebracht, "Pg'leerd was, zon hij op mid- tn> om het verlies te dekken •o Mo mogelijk grootere som min te verwerven, die hem in 'Ui! 'telden, m een schitterend '""te leiden, gelijk hij het gewenacht en in zijn hoog verdeeling van het loodsmate- riaal ons land geld kost 1 Dat is uit de cijfers aan te toonen zooals we al meermalen hebben gedaan. In het Oostgat, bij pariteit van materiaal, halen wij steeds de helft, meestal méér dan de helft, van al wat binnenkomt. En altijd meer dan de Belg. In de Wielingen, bij onzen grooten achterstand, halen wij aan genomen dat het daar zooveel sterkere element der vrije lood sen onaangetast zou blijven en dus* alleen rekenend met de Belgen 1/5, hoogstens 1/4, van wat beide naties binnen loodsen. Conclusiebij pariteit van materiaal ook in de Wielin gen, zou ons loodsaandeel en zou dus de opbrengst der loods gelden over dat zeegat welke nu beneden dat over het Oost gat blijft, minstens verdubbelen. Dit is immers nog veel te laag gerekend aangezien het aantal schepen geen juiste maatstaf is voor de opbrengst der loods gelden. Die wordt immers be rekend over den diepgang en de Belgen kapen ons, met hun stoomvermogen in de Wielingen, niet alleen de meeste maar ook de grootste schepen af en laten het onvoordeelige grut voor ons. Indien men dus uit het 4e en 5e district (Rotterdam) waar negen stoomloodsvaartuigen zijn voor maar éen zeegat (zonder concurrentieer eenige over bracht naar de Wielingen waar men er niet eens één compleet stel van 3 voor éen post heeft tegenover de 3 stoomposten van België en waar men een felle concurrentie heeft te verduren, dan zouden onze inkomsten uit de Wielingen meer dan verdub beld worden zonder dat het ons een cent zou behoeven te kosten. Door dit na te laten, bena deelt Marine de schatkist. En dat nog wel in een tijd waarin alles zoo berooid is. moedige droomen het zich af gemaald had. Met het over schotje van het vermogen begon hij nu de meest verschillende speculaties, en wel met het af wisselend geluk. Alhoewel hij vaak aanzienlijke sommen ver loor, kwamen er ook wel eens tijden, waarin hij veel geld won. Alsdan placht hij met zelf bewustheid te zeggen Ditmaal heb ik het geluk te pakken. Thans kunnen de mil- lioenen mij niet meer ontgaan. In zulke tijden verkwiste hij vele duizenden, voor zichzelven zoo wel als voor zijn vrouw en dochter, die hij dan de kost baarste sieraden en de prach tigste toiletten ten geschenke gaf. Hij kocht een buitenplaats, hield paarden en rijtuigen, en talrijke bedienden en gaf groote partijen. De pret duurde gewoonlijk niet lang, en op rijkdom en ver kwisting volgden niet zelden armoede en gebrek. Toevallig bevond Verdier zich juist weer in een gunstige finan- cieelen toestand, toen hij stierf, zoodat de weduwe en de dochter Wij herhalen dusDe loods- politiek van Marine in de Wie lingen kost geld 1 Misschien zal dit argument meer indruk maken dan het nationale. Wat althans den vorigen Mi nister vrij koud liet. In de Matin deelt Jules Sauer- wein een en ander mede omtrent een onderhoud, dat hij gehad heeft met den beroemden philo- soof Rudolf Steiner betreffende de gedenkschriften van Von Moltke, die bij het uitbreken van den oorlog chef van den Duitschen generaleu staf was. Von Moltke's weduwe had inder tijd Steiner gevraagd voor de uitgave van de gedenkschriften van haar man te willen zorgen, maar de Duitsche regeering had de publicatie er van verboden. Steiner vertelde o.a., dat in het eind van Juni 1914 Moltke zich in verband met zijn ge zondheidstoestand naar Karlsbad begeven had. Tot aan zijn dood heeft Von Moltke niets geweten omtrent hetgeen er gesproken was in den beruchten kabinets raad te Potsdam op 5 en 6 Juli 1914. Hij keerde n.l. eerst naar Berlijn terug, na dat het ultima tum aan Servië gesteld was Zoodra hij te Berlijn aangeko men was, stond het voor hem vast, dat Rusland zou aanval len. En hij geloofde stellig aan een ingrijpen van Frankrijk en Engeland. Voor den keizer schreef Von Moltke een over zicht van zijn operatieplan. Het plan van den Duitschen generaleu staf was in groote lij nen nog precies eender als vijftien jaar geleden. Het was opgesteld door Von Moltke's voorganger Von Schlieffen. Het ten minste voor gebrek gevrij waard waren. Op de begrafenisplechtigheid verschenen ook de commandant Morain en diens zoon Serge, en op deze wijze kwam Angelina, die toen 14 jaar oud was, het eerst te weten dat zij een oom en een neef had. Toen zij den volgenden dag aan hare moeder vroeg, waarom er nooit over deze bloedverwanten gesproken was geworden, kreeg zij ten antwoord Je vader wilde geen omgang met hem hebben. Maar 't zijn toch onze naaste en eenige bloedverwanten. Wij kunnen toch niet zoo geheel afgezonderd leven. Tijdens het leven van je va der onderwierp ik mij steeds aan zijn wil, en zoo zal 't ook in 't vervolg blijven. De goede vrouw had dan ook inderdaad tegenover haar echt genoot nooit een eigen wil ge had en meende ook na diens dood de onzalige familiebreuk te moeten laten voortduren. Na een jaar reeds volgde zij haar man in het graf en Angelina beginsel was, groote troepen massa's tegen Frankrijk in het veld te brengen om ten koste van alles zoo spoedig mogelijk tot een definitief resultaat te Komen. Tegen Rusland moest men een zwak verdedigingsleger uitrusten om dat uit te breiden, als in het westen successen be haald waren. De eenige veran dering, welke Von Moltke in het plan gebracht had, was dat zijn voorganger via België en Nederland den aanval wilden richten, terwijl Von Moltke, ten einde in het geval van een blokkade aan Duitschland de gelegenheid te geven vrijer te ademen, afzag van een aanval door Nederland. Op 30 Juli zag Von Moltke, dat hij alleen een beslissing moest nemen en hij vroeg aan den keizer het mobilisatiebevel te onderteekenen, hetgeen dus vrijwel gelijk stond met een ooilogsverklaring. Verder zou alles dan op vastgestelde uren zich automatisch ontwikkelen. Wilhelm II aarzelde echter en beperkte zich tot het afleggen van de verklaring, dat het land in een toestand van oorlogsge vaar verkeerde. Den volgenden dag liet de keizer opnieuw Von Moltke ont bieden, en in de zes uren, welke het onderhoud tusschen den keizer en Von Moltke duurde, voltrok zich het drama. Bethmann Hollweg bevond zich bij den keizer en de rijks kanselier beefde van zenuwach tigheid. Verder waren er de minister van oorlog Falkenhayn en enkele generaals aanwezig. De keizer verklaarde zich ten zeerste tegen het plan van Von Moltke. Niet alleen zou, volgens den keizer Engeland neutraal blijven, George V had dit zelf aan (Wilhelm verklaard, maar bovendien zou Engeland Frank rijk verhinderen deel te nemen stond nu geheel alleen op de wereld. Vaak had zij in de laatsten vreugdeloozen tijd aan haar oom en haar neef gedacht, zij gaf beiden onverwijld kennis van het overlijden van hare beste moeder. De commandant Morain kwam terstond naar haar toe, omhelsde haar teederlijk en zeide Ween maar, mijn kind. Tra nen verzachten de smart. Laat mij voor al het overige zorgen. Toen Angelina na de begra fenis harer moeder in de woning van haar oom werd gevoerd, ondervond zij een gewelddadige geruststelling des gemoeds. Ondanks haar diepe smart ontging haar toch het onder scheid niet tusschen dit ordelijke, gezellige huishouden en de meer of minder ongeregelde levens wijze, die zij tot dusver geleid had. Zij zeide bij zich zelve Wat een geluk moet het zijn, hier te wonen. Haar oom bracht haar in een vriendelijke kamer, waarin zij menig stuk huisraad uit de wo ning harer ouders meevoerde. Toen zeide hij haitelijk tot haar aan den oorlog. Onder deze om standigheden was het dus ge- wenscht, het heele leger in eens tegen Rusland in het veld te brengen. Wat Moltke hier ook tegen in het midden bracht, Wilhelm hield voet bij stuk. Moltke geloofde niets van de berichten omtrent Engeland en daar de keizer het mobilisatie bevel reeds onderteekend had, maakte Moltke, dat hij daarme de zoo spoedig mogelijk weg kwam, de anderen in vertwijfe ling achterlatend. Toen Moltke halfweg het kei zerlijk paleis en de bureaux van den generalen staf was, werd zijn rijtuig achterhaald door een auto van den keizer. Alvorens naar het paleis terug te keeren, gaf Moltke echter het mobilisa- tiebevel aan zijn adjudant mee eu zeide „Laat de troepen op rukken 1" De keizer had weer een tele gram uit Engeland gekregen en las hieruit, dat het conflict in elk geval tot het Oosten be perkt zou blijven, daar Engeland en Frankrijk neutraal zouden blijven. ,Ge moet," zeide de keizer, „onmiddellijk een tegenbevel uit vaardigen voor de troepen welke ge hebt doen oprukken." Moltke weigerde. De keizer gaf toen zelfs last aan een zijner adjudanten, tele fonisch aan het hoofdkwartier te gelasten, bevel te geven, dat de troepen halt moesten houden op minstens een uur afstand van de Fransche en de Belgische grenzen. Een adjudant kwam aan Molt ke het tegenbevel des keizers brengen, met het verzoek dit te onderteekenen. Hij weigerde ech ter en zond het terug. Om 10 uur 's avonds liet de keizer Moltke weer telefonisch bij zich ontbieden. De keizer lag reeds te bed en stond in zijn onderbroek en in een kamerja- Je hebt buiten ons geen andere bloedverwanten, bijgevolg ben ik, zooals van zelf spreekt, je voogd. Je zult hier in huis leven als mijn eigen kind. Je ouders deden er verkeerd aan, even goed als ik, om in oneenigheid met elkaar te leven. Vergeten wij het verleden, en leven wij in de toekomst des te eens gezinder. Angelina had een. mat-witte gelaatskleur, een hoog voorhoofd, donkerbruin haar en blauwe, eenigszins dwepende oogen. Hare anders regelmatige en schoone trekken namen slechts nu en dan een uitdrukking van hardheid aan, dienadeelig werkte op hare aanvalligheid. Angelina wist, dat zij mooi wa9, en gevoelde er zich ge lukkig door, want zij putte daar uit de hoop om eens de liefde te winnen van dien man, met wien zij reeds lang in stilte dweepte en dien zij thans innig lief had. En deze man was haar neef Serge Morain. (Wordt vervolgd.)

Krantenbank Zeeland

Breskensche Courant | 1921 | | pagina 1