ALGEMEEN NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR ZEEUWSCHVLAANDEREN
Melijbcti Oveizicht,
VERSCHIJNT WOENSDAGS EN ZATERDAGS IN ALLE PLAATSEN VAN ZEEUWSCH-VLAANDEREN
E. BOOM—BLIEK
30e Jaargang
Zaterdag 3 September 1921
Nummer 2654
Schuld en Boete.
België en Nederland.
BRESKENSCHE COURANT
i.
Abonnementsprijs per drie maanden f 1.25
met 15 cent dispositiekosten.
Ad v e r t e n t i e p r ij s v a n 1 5 regels 75 cent
Elke regel meer 15 cent. Ingez. Meded. 30 ct. p. regel.
Drukker-Uitgever
tSo.,020" BRESKENS "$8°
Abonnements-Advertenties zeer billijk tarief.
Tijdelijk verhoogd met 20 pCt.
Advertenties worden aangenomen tot uiterljjk
Dinsdag- en Vrijdagmiddag 1 uur
Het gaat met de hulpverleening
aan Rusland niet naar vvensch.
Zoo is te Parijs de inter-
geallieerde Commissie voor hulp
verleening bijeengekomen, die
van den Oppersten Raad de
opdracht heeft een groote inter
nationale commissie te vormen
en na te gaan welke regeerin
gen en instellingen tot vertegen
woordiging in deze commissie zul
len moeten worden uitgenoodigd.
De taak die deze commissie
aal hebben, zal een zware en
moeilijke zijn vooral omdat blijkt,
dat de Sovjetregeering volstrekt
niet vin plan is, om aan die
commissie maar eenige macht te
geven en haar de beslissing te
laten over hulpverschaffing en
hare uitvoering.
De bolsjewistische machtheb
bers zijn geenszins van plan om
het heft uit handen te geven.
Zij hebben eerst wel eenig ge-
hruik willen maken van de
diensten van niet-partijgenooten,
maar nu het blijkt, dat deze wel
eens wat al te zelfstandig zouden
kluwen- worden in hun relaties
•met -de buitenlandsche hulp-
comité'a, heeft de Sovjetregee-
ring haar macht doen gelden en
J lijn aan de niet-communistische
leden van het honger-comité, die
i voornemens waren de verschil-
lende Europeesche landen te
- bezoeken teneinde propaganda
voor desteunverleening te maken,
I de passen geweigerd.
Mag men een bericht uit Reval
gelooven, dan treedt debolsjewis-
Itiiche regeering nog anders op.
Het .Handelsbl." ontving uit
Berlijn hierover het volgende
Naar uit Reval wordt gemeld,
zijn Zaterdag verschillende leden
van het Russische honger-comité
IS gearresteerd en is het honger-
comité ontbonden. Een decreet
van de Russische regeering, dat
TOïLfcBTON.
sö,
10 22)
Hoed. We zullen daar later
"el nader over spreken.
Had mevrouw Garancier haar
15 niet een wenk gegeven, dan
'are Therese bij nieuwen twijfel
aan hare waarheidsliefde opnieuw
kornig opgevlogen. Daaren-
Wn dacht zij op datoogenblik
®ader aan zichzelve, dan wel
aan Serge, want het werd haar
!',j J*1"* duidelijk, dat men tegen
i J"He een of andere ver
rol' J «uiting koesterde. Doch waar-
j kon men hem beschuldigen?
-» ™e'k ongeluk had er plaats
{'vonden op het oogenblik, dat
Lj.f5.ach, het geluk reeds zoo na-
waande
I \an de Rue du Sentier zijt
Se dus over de Boulevards naar
',11 "a gegaan en hebt u nergens
,31 "'dtr opgehouden.
*Aer wel. Ik ben een minuut
'19 'n de Printemps geweest.
l'lJ i Bandschoenen te koopen?
op de ontbinding van dit comité
betrekking heeft, geeft als reden
voor dezen maatregel op de in
subordinatie van het honger-
comitié tegen het centraal uit
voerend comité.
Waarin die insubordinatie be
staat is niet bekend, maar het
is niet waarschijnlijk, dat de
niet-bolsjewistische leden van
het hulpverleenings comité ande
re bedoelingen hebben dan de
bolsjewistische regeerders, voor
wie niét humanitaire overwegin
gen maar allereerst partijover-
wegingenden doorslag geven.
De „Manch. Guardian" drukt
dat zoo uit, dat de Sovjetregee
ring misschien wat al te veel
belang stelt in het lot van de
bevolking, die zich in haar on
middellijke nabijheid bevindt.
Maar men kan het streven der
regeering om allereerst de groote
steden te helpen, ook aldus uit-
leggen, dat in de steden zich
de partijgenooten van de regee
ring bevinden op wier steun haar
macht berust, en die dus aller
eerst moeten worden gered het
lot van de ten slotte aan het
communisme vijandige platte
landers is van minder beteekenis
voor de bolsjewistische macht
hebbers.
In elk geval moet het optre
den van de Russische regeering
wantrouwen wekken, een wan
trouwen dat zich ook in anderen
vorm uit. Zoo merkt de corres
pondent van de „Times" te
Warschau op, dat nauwelijks
betwijfeld kan worden, dat de
communisten „de hongersnood
ten eigen bate exploiteeren en
om die reden den omvang er
van overdrijven". Zij hebben
hiervoor verschillende redenen,
de hongersnood brengt de Rus
sische regeering met het buiten
land in contact wat de her
vatting van het handelsverkeer
niet algemeen deed de hon
gersnood kan de bourgeoisregee-
ringen er toe brengen Rusland
vroeg de politiechef.
Juist.
Gij hebt ze echter later zeker
verloren, niet waar
Volstrekt niet. Hier zijn ze.
Met deze woorden reikte zij de
handschoenen, die zij, de kamer
binnenkomend, op een stoel ge
legd had, aan den politiechef,
die ze nauwkeurig bekeek en er
zich van overtuigde, dat de
handschoenen dezelfde kleur,
vorm en grootte hadden als die,
waarop in de woning van den
commandant Morain beslag was
gelegd, zoomede als de door
den politieagent op straat ge
vonden handschoen.
Hebt ge alleen dit eene paar
gekocht vroeg de politiechef.
Ja-
Hij dacht er een oogenblik
over na, dat deze handschoenen
klaarblijkelijk nieuw waren, ter
wijl die, welke als bewijsstukken
bij deprocessen vei baalgevoegd
waren, reeds meerdere malen
gedragen waren. Daarom vroeg
hij verder
Waar pleegt ge anders uw
handschoenen te koopen
Altijd in de Printemps.
materieele hulp te verschaffen
en de hongersnood vereenigt
Russen van allerlei schakeering
tot ondersteuning der regeering.
Zoo redeneert de correspondent
van de „Times" in Polen, maar
daartegenover zijn er andere
correspondenten niet in War
schau zetelende, mdar correspon
denten die zich in Rusland zelf
bevinden, die constateeren,
dat de berichten over den hon
gersnood geenszins overdreven
zijn. Maar als dit het geval is,
des te erger dan, dat de Rus
sische regeering de medewerking,
van niet tot haar partij behoo-
rende Russen aan het onder-
steuningswerk bemoeilijkt, ja on-
mogelijkt, maakt.
Terwijl nu de intergeallieerde
commissie zich bezig houdt met
de hulpverleening aan het door
honger en epidemie geteisterd
Rusland, zit men in Duitschland
met de handen in het haar, over
de moord op Erzberger. Nog is
deze niet opgehelderd. De
dader van dezen laffen moordis
nog steeds op vrije voeten, al
thans, officieel heeft men hem
nog niet. Wel heeft men zware
verdenking op een vaandrig,
Ortwin von HirschfelcL welke in
verzekerde bewaring is.
Deze deelde mede, zich eenigen
tijd in Kalmbach opgehouden te
hebben en van daar uit verschil
lende uitstapjes te hebben ge
maakt. Op den dag van den
moord zou hij onafgebroken in
Kalmbach zijn geweest, en drie
dagen later zou hij naar Weimar
zijn vertrokken. Kalmbach ligt
35 K.M. van de plaats van de
misdaad verwijdeid. Volgens zijn
eigen verklaring heeft Hirschfeld
gedurende zijn verblijf in Kalm
bach een roodbruin pak en gele
slobkousen gedragen. Hirschfeld
is een slanke jonge man en draagt
een lorgnet of bril. De beschrij
ving, door ooggetuigen van een
der daders gegeven, zou dus op
hem passen. Onmiddellijk na
Ook steeds van dezelfde kleur,
dezelfde grootte en met zes
knoopen
Ja.
Zoo r Door welke straten zijt
ge vervolgens gegaan Den
naasten weg hierheen was door
de Rue d' Amsterdam en de
Rue de Moskou.
Koost gij dezen weg
Neen, ik ging door de Rue
de Londres en de Rue de Rome.
Zoo, zoo. Ge bekent dus,
door de Rue de Rome te zijn
gegaan
Waarom zou ik dat niet
bekennen
Dan zult ge ook zeker wel
bekennen in de woning van
mijnheer Morain te zijn geweest
Neen. Hoe komt ge op deze
vraag
Wel, men^heeft u daar binnen
zien gaan, hernam de politiechef,
om haar op de proef te stellen.
Dat is niet waar, riep Therese.
Ik heb alleen van de Pont de
l'Europe af naar de vensters
van mijnheer Morain's woning
staan te kijken. Toen ben ik
snel door de Rue de Rome
hierheen geloopen, omdat ik niet
zijn verhoor heeft de Berlijnsche
politie zich tot de betrokken
autoriteiten in Kalmbach gewend,
teneinde te onderzoeken oi
Hirschfeld op den dag van den
moord werkelijk in Kalmbach fs
geweest. De ,Voss. Ztg." ver
neemt uit Stuttgart, dat de politie
in Kalmbach met zekerheid heeft
kunnen vaststellen, dat Hirsch
feld op den ochtend van den
bewusten dag inderdaad te Kalm
bach heeft vertoefd. Een defi
nitieve opheldering moet echter
nog worden afgewacht.
Intusschen schijnen de Ieren
de voorkeur te geven aan honger
staking, althans uit Dublin wordt
gemeld, dat twintig Sinn Feiners,
geïnterneerd op Spike Island,
sedert Zondag „hongerstaken".
Zij eischen het recht op, te
worden vrijgelaten, omdat zij
veroordeeld werden door een
militaire rechtbank. Onlangs zijn
dergelijke veroordeelingen on
geldig verklaard. Tenzij zij
onvoorwaardelijk worden vrij
gelaten, zullen nog vierhonderd
leren eveneens beginnen met een
hongerstaking.
Wanneer men ze nu laat staken,
d. w. z. verhongeren, dan sterven
ze uit eigen wil.
In een artikel ,de noodzake
lijke toenadering" heet het Ant-
werpsche blad De Schelde, de
afschaffing van het pasvisum
voor het verkeer tusschen Bel
gië en Nederland met ingang
van 15 Sept. e.k. een verheugen
de en heugelijke gebeurtenis.
Twee volken, die ten spijt van
de onbenullige analfabeten en
dwaashoofden, die in Augustus
1914 het ellendige lasterpraatje
in omloop brachten en zelfs in
zekere groote stad lieten aan
plakken, als zouden de Duitsche
troepen over Nederlandsch-Lim-
burg8che grondgebied België
langer uit wilde blijven.
Ge blijft er dus bij, niet in de
woning van den commandant
Morain te zijn geweest?
Neen, ik ben daar nietgeweest,
duizend werf neen.
Nu, dan zeg ik u ge liegt.
Nauwelijks had de ambtenaar
deze woorden uitgespioken, of
Therese sprong als waanzinnig
op en liep naar het rek, waaraan
de wapens haars vaders hingen,
tot wier verkoop men niet had
kunnen besluiten. Het waren
meerendeels kruiselings bevestig
de degens en sabels, maar ook
dolken, pistolen en revolvers; in
het midden hing het comman
deurs-kruis van het legioen van
eer van den kolonel.
Zonder te kiezen rukte The
rese van het rek een langen,
Corsikaanschen dolk, en hief hem
tegen den politiechef op, terwijl
zij ziedend van toorn riep: Ha,
ellendeling, herroep, wat ge daar
zeidet.
De aldus bedreigde was kalm
blijven zitten en toen zijn beide
begeleiders zich gereed maakten,
om het woedende meisje te ont
wapenen, wenkte hij hun, om te
zijn binnengerukt, met elkaar in
voortreffelijke verstandhouding
bleven zoolang de oorlog duurde
en waarvan het een vele hon
derdduizenden van het andere
grootmoedig herbergde.
Toch was dat kleine kliekje
froote schreeuwers in staat om
e afschaffing van dat mizera-
bele pasvisum maanden lang op
te houden.
Mogen wij hopen, dat deze
eindelijke afschaffing, hoe een
voudig en natuurlijk het nu op
zich zelf ook zij, dat, in volle
XXe eeuw, volken, die met el
kaar geenszins in oorlog waren,
wederzijds hun grenzen voor
hun staatsaangehoorigen open
stellen mogen wij hopen,
dat deze maatregel de voorbode
zal wezen van een algeheele
verzoening tusschen de ein
delijk wijsgeworden nakomelin
gen van de Kaaskoppen en de
Muiters uit het jaar 1830, en,
vooral, op een regeling in der
minne, mild en breedgeestig en
praktisch tegelijk, van het zoo
in ééns als een zandplaat uit de
zee opgedoken Wielingen-vraag
stuk
In vredestijd kan die zand
plaat geen van beide volken
schaden, en in tijd van oorlog
wij blijven zegt de Schelde
een oorlog waarin België of
Nederland zou gewikkeia wor
den, als zeer hypothetisch be
schouwen. Daarentegen is het
nadeel, dat de Belgische| nijver
heid van de vertroebeling der
wederzijdsche verhouding reeds
ondervond en alle dagen nog
ondervindt, dat is niet hypo
thetisch, maar, eilaas, een tast
en voelbare werkelijkheid
De Schelde wijst er dan op,
met aanhaling van de ambtelijke
cijfers, hoe aanzienlijk het waar
decijfer van onzen uitvoer naar
Nederland gestegen was in 1919,
vergeleken bij het waardecijfer
voor 1917 en 1918, en mede,
hoe zeer datzelfde cijfer het
blijven waar zij waren. Hij had
immers zijne revolver bij zich,
om de aanvalster in bedwang te
houden.
Mevrouw Garancier greep haas
tig haar dochter bij den arm
en hield haar tegen, terwijl zij
zeide Blijf bedaard, mijn kind,
ik smeek er je om. Hier bestaat
een vergissing, die immers wel
opgehelderd moet worden.
Wat, mama, ik zou kalm blijven,
wanneer men mij grof beleedigt,
terwijl mijn broeder er niet is
om mij te verdedigen Die man
daar waagt het te zeggen, dat
ik lieg 1 Ik ben de dochter van
een soldaat, wiens bloed in mijne
aderen vloeit, en ik gevoel ge
noeg in mij om een ieder te
tuchtigen, die mij beleedigt.
Gelijk zij daar zoo sprak, was
zij niet meer het tengere Kind,
de bescheiden werkster die zich
in alles wist te schikken, neen,
zij geleek een fiere heldin, die
haar dierbaarste, hare eer ver
dedigde.
(Wordt vervolgd.)