ALGEMEEN NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR ZEEUWSCHVLAANDEREN HEREENIGD. VERSCHIJNT WOENSDAGS EN ZATERDAGS IN ALLE PLAATSEN VAN ZEEUWSCH-VLAANDEREN E. BOOM-BLIEK 28e Jaargang Woensdag 23 Juli 1919 Nummer 2439 Ontspanning. Gevangenis en dwang arbeid in Rusland. ,o) BRESKENSCHE COURANT Abonnementsprijs per drie maanden 95 cent Franco per post f 1.— Advertentieprijs van 1 5 regels 50 cent Elke regel meer 10 cent. Bij abonnement lager tarief Drukker-Uitgever Telefoon RBFSKFNS Postgiro No. 21 K 17704 Abonnements-Advertenties worden tijdelijk berekend met 20 pCt. toeslag Advertenties worden aangenomen tot uiterlijk Dinsdag- en Vrijdagmiddag 2 uur De vacantietijd is aangebro ken. Het rusteloos voortjagend leven laat weinig tijd voor ver- poozen, voor een rustig genieten over. In voortijlende vaart jaagt het dagelijksch bestaan van millioenen menschen onafgebro ken daarheen en laat hen zonder ling te moede aan het einde van den levensweg in diepe onvoldaanheid achter. Al in overoude tijden gold als een juiste levensregel „de boog kan niet altijd gespannen zijn". En allerminst kan en mag de ipanning van ons dagelijksch bestaan immer en onverminderd aanhouden. Zulks moet nood wendig tot overspanning leiden, en het is helaas een der meest verspreide euvelen, die wij ken nen, overspannen, overwerkt te zijn. Velen, zonder het zich steeds ten volle bewust te zijn, lijden aan die kwaal van onzen tijd. De overprikkeling, de naar geestigheid, het beklemmend gevoel van onbehagen, dat zoo- velen maar al te zeer kennen en met zich omdragen, zij zijn alle zoovele symptonen van te geringe innerlijke en uiterlijke rurst. En toch is ontspanning en rust op den juisten tijd aan den geest gegeven en aan het lichaam geschonken, een der onontbeer lijke voorwaarden voor een ont plooiing van al de gaven en hoedanigheden ons geschonken. Indien wij naar behooren en zooveel mogelijk ten bate van ons eigen leven en dat onzer medemenschen, van onze gees telijke en lichamelijke krachten gebruik willen maken, dan voor zeker moet bij al hetgeen wij ter bevordering daartoe kunnen aanwenden, een regelmatige te rugkeer van een periode van rust en ontspanning een hoogst voorname plaats innemen, Zulk een rust en ontspanning hebben niet alleen de jongeren van noode, maar eigenlijk in nog grootere mate de volwassenen zij die hun krachten aan het onderhouds des levens van zich zeiven, van de hunnen, en van hun medeburgers wijden. Er is een tijd geweest, dat aan ontspanning niet voldoende aandacht werd geschonken. Pa troon en arbeider, werkgever en werknemer, zij ijverden van vroeg tot laat, jaar in, jaar uit. en voor iets anders, iets hoo- gers dan de dagelijksche arbeids- zorgen konden niet velen het in gansch hun leven brengen. Van geestelijke ontspanning was weinig sprake. Thans echter is het oeginsel van vacantietijd vrijwel over heel de wereld aan vaard en richt zich het geheele economische leven met zijn tal rijke takken van industrie en handel daarnaar in. En zoo eertijds in de zomermaanden slechts de jeugd en de zeer bevoorrechte ouderen van een vacantietijd konden genieten, dan is dit voorrecht thans meer en meer gemeengoed voor de breede lagen onzer medemenschen ge worden, die, hetzij op kantoor, in fabriek of werkplaats, elk naar de mate zijner krachten hem geschonken, medearbeidt aan de instandhouding van den goeden gang en het duurzaam loopen van het groote raderwerk der maatschappij. Hoe hebben wij ditmaal zulk een ontspanning naar lichaam en geest dubbel noodig, na al hetgeen sedert den vorigen zomer van ons werd gevergd. Ook mag niet worden vergeten, dat op velerlei gebied van het maat schappelijk leven van de krach ten der menschen thans ontzag gelijk veel wordt gevergd. Vooral zij, die met de leiding en de verantwoordelijkheid belast zijn van hetzij groote of kleine onder nemingen op nijverheids- of handelsgebied, en die derhalve in dit tijdsbestek op een leider- sport staan, midden in de bran ding en de woeling der om ons heen bruisende maatschappelijke golven, moeten thans al hun krachten concentreeren, de een op het weder opgang brengen van het bedrijf, de ander op het uitbreiden zijner relatiën, een derde op het aangaan van den scherpen concurrentiestrijd met het op het veroveren van uit- heemsche markten fel beluste bui tenland. De woeling der zich tot den hit derstrijd aangewende volken wordt, nu de knellende banden van den oorlog weldra geheel zullen verbroken zijn, met den dag heviger. Wanneer' zij. die in dien vreedzamen, maar niettemin met groote krachten en inspanning gevoerd wordenden strijd, de leiding bebben, dan mogen zij thans voorzeker zich in rustige kalmte en ontspanning de krach ten vergaren, noodig voor die nieuwen strijd. Aldus zien wij voor oud en jong, de oude krachten herstel lende, de nieuwe krachten stalen de, in deze ontspanning een heilzaam werkend medicijn. Het is volop zomer, en het is een weelde voor onze knapen en meisjes zich in de vrije natuur van de kleine (voor hun doen heel groote) plichten ontheven te gevoelen en naar hartelust te kunnen genieten van hun vrij heid, hun blijheid, hun dartelen. Het is ook zomer voor de oude ren, voor hen, die zich dat, temidden van allerlei huise lijke en maatschappelijke be slommeringen wél eens te weinig herinneren. En vooral de huis moeder heeft het recht, dat niemand haar betwisten zal, maar waarvan zij echter zoo bitter weinig gelegenheid heeft om er gebruik van te maken, een recht op rust. Doch is niet veelal haar grootste gevoel van rust en ver kwikking, dat het haar dierbaren juist daaraan niet ontbreekt Bij al het nieuwe, dat de tijden brachten, was nogthans niet het dringend voorschrift eenervacan- tie voor haar, eene ontspanning, welke zij zoozeer van noode heeft. Want voor onze zorg volle huismoeders komt deze toch pas eerst, wanneer de kin deren groot en gelukkige men schen zijn geworden. Dan breekt ook eindelijk voor haar de tijd van ontspanning aan, zooveel schooner en heerlijker naarmate haar taak en plicht zwaar en zorgvol, haar leven rijk aan menschen die er uitzien alsof ze van nacht niet geslapen hebben zoo min als ik". „Noch ik", zeide mijnheer Garland. Op den arm van zijn zoon leunend wandelde de dominee langzaam heen en weer. De drie laatste dagen waren zij in Lon den geweest om alles op orde te maken. Eindelijk was de laatste dag, het laatste uur aan gebroken weldra zouden ze gescheiden zijn. Het kaartje was genomen, de bagaadje bezorgd, niets was er meer te doen of te zeggen dan de laatste afscheids woorden die bij dergelijke ge legenheden niet gemakkelijk worden uitgesproken. „We hebben een goed logies getroffen", zeide Keith om toch iets te zeggen. Ik hoop dat uw hotel ook goed was. En hoe vriendelijk van u om het voor ons te bestellen. De logement- houdster vertelde dat zij u reeds liefde is geweest. De ontspan ning, welke ieder noodig heeft. In de Hamburger Neueste Nachrichten worden schetsen uit. het bolsjewistische Rusland ge geven, waaraan wij het volgende ontleenen De rechtspleging wordt uit geoefend door een commissie en door het Tribunaal. De eerste, een buitengewone rechtbank, velt alleen doodvonnissen de gewo ne rechtbank legt slechts geld boeten en „genieenschappelijken arbeid" op. Gevangenisstraffen kent men in de Raden-Republiek Rusland niet, zij zijn een vrijen staat en een vrij volk onwaardig zoo spreken de bolsjewiki, maar zij handelen er niet naar. Noi h nooit waren de gevangenissen, de tuchthuizen, de kazematten der vestingen, zoo overbevolkt als in het hedendaagsche Rus land. Zóo vol zijn zij, dat men voor nieuwe gevangenissen moet zorgen, waartoe voormalige scho len en militaire gebouwen zijn ingericht. En het leven in die gevange nissen, de behandeling der on gelukkige bewoners Wie zijn het eigenlijk, die de gevangenissen bevolken en op wiens bevel zijn zij daar, als de gerechtshoven, bijzonder en ge woon, geen gevangenisstraffen opleggen In heel Europa is bekend, dat het leven in de gevangenissen onder het tsarisme, vooral dat van de politieke misdadigers, bijzonder hard was, maar bij slot van rekening voldeden zij toch aan de allernoodzakelijkste eischen. De gevangene onder het tsarisme had een bed en kreeg genoeg te eten, zijn cel was zindelijk, want hij moest die zelf reinigen, hij kreeg nog wel eens een boek en wist, dat hij in een staat leefde, die een rechtsorde had ingesteld, welke hij overtre den had, zoodat hij in de ge lang kende". „Mij niet maar je moeder die heel goed voor die vrouw was. Zij trachtte iedereen te helpen. Ik bedoel, je moeder". „Ja, dat deed ze", zeide Kitch zacht. „Hoe is het met je vrouw Schikt zij zich nog al goed in het onvermijdelijke „Ja, zij is een goed vrouwtje een zeer goed vrouwtje. Ze wil mij niet meer last veroor zaken dan hoogst noodig is. Zij is den geheelen nacht opgeble ven om me te helpen pakken en wilde mij naar den trein brengen maar ik heb gezegd dat u het niet goed zou vinden". Mijnheer Garland zweeg. „Zij zal gereed zijn op welk uur u maar wilt of als u dat verlangt zal ze u aan het station ontmoeten. Vertrekt u heden nog naar Immeridge „Misschien. Ik weet het nog niet zeker. I .uister is dat het vangenis \vas krachtens een rechterlijk vonnis. Wie admini stratief naar Siberië werd ver bannen, woonde daar niet in een gevangenis. Deze zekerheid ontbreekt den tegenwoordigen gevangene. De schrijver der schetsen, die in een bolsjewistische gevangenis heeft gezeten, trol daar eenige leden der sociaal-revolutionaire partij aan, die wegens daden van ter rorisme met de gevangenissen onder de keizerlijke regeering hadden kennis gemaakt Van 5 tot 10 jaren hadden zij vertoetd in alle mogelijke strafinstellingen, huizen van bewaring op reis naar Siberië, tot zelfs in de kaze matten van de Peter- en Pauls- vesting en van de Sleutelbrug. Dat alles hadden zij meegemaakt, hun geest was sterk gebleven en steeds waren zij bereid om op den ingeslagen weg voort te gaan. Zij hadden geleden voor het volk en thans waren zij als vijanden des volks gevangenen der bolsjewiki. Eenparig luidde hun oordeelnooit, zelfs niet onder de ergste reactie, werden den gevangenen door een gevan genis-directeur ot een convooi- commandant eischen gesteld zoo als thans geschiedt. Nooit werd hun het leven op zoo verfijnde wijze ondragelijk gemaakt als door de tegenwoordige volks- en vrijheidsmannen Zelfs deze sterke geesten, deze mannen, diegehardt waren tegen het gevangenislijden, werden na verloop van een week ziek. Hun kracht scheen gebroken, zij konden geen weerstand meer bieden en dan zaten zij nog niet eens in een echte gevangenis. Daar te Moscou, de zetel der bolsjewistische regeering, alle gevangenissen vol waren, had men ons in een voormalige cadet ten-school ondergebracht, waar niet voldoende materiaal was voor een menschelijke behande ling, maar daarover bekommerde zich niemand. Een duizendtal menschen was in de manege opgehoopt, zonder stoelen, zonder bedden, zonder waschgelegenheid. Wij mochten geen lectuur hebben en zelfs de sein voor het vertrek". „Neen, het is de klok die vijf minuten van te voren geluid wordt". De oude man leunde zwaarder op den arm van zijn zoon maar stapte met opgeheyen hoofd en strakke oogen. Toen Keith hem aanzag, voelde hij dat hij al zijn hopen en wenschen, zijn illusies en idealen zou kunnen vaarwel zeggen om bij zijn besten ouden vader te blijven en hem in zijn laatste levensjaren met zorg en liefde te omringen. Het speet hem dat hij zoo veel over zijn vrouw had gesproken en de bede bij hun. eerste ontmoeting vrien delijk tegen haar te zijn werd niet gedaan. Met bitter berouw en diepe smart dacht hij er aan dat hij binnen enkele minuten zijn vader moest verlaten zijn goede beste vader die altijd alles voor hem had gedaan, alles voor hem had opgeofferd. Vervolgt. „Mevrouw Love", riep Keith levendig. Misschien wil zij haar in hui» nemen, niet als een dienstbode maar als iemand die een kamer huurt. We konden het beproeven ten minste als het u niet hindert dat zij zoo dicht bij u woont. Ze zal het u niet lastig maken, ze is zeer nede rig, het arme kindIn ieder geval zou het haar een fatsoen lijk thuis geven. Stemt u toe vader". „Neen", zeide mijnheer Gar land na lang nagedacht te heb- ben. „Neen De vrouw van mijn zoon kan maar een thuis hebben of het zijne of het mijne. Ga, zooals je wenscht, naar Canada, laat haar overkomen of tracht zooveel te verdienen dat je kunt terugkeeren en je in Engeland vestigen. In dien tusschentijd zal ik je vrouw naar de pastorv meenemen". „O vader! O mijn goede, goede vader Met een hart vol liefde en vereering knielde Keith bij den ouden man neer die hem met zoo veel eenvoudige grootheid zijn levenspad hielp bewandelen. Mijnheer Garland sprak niet, maar legde zijn hand op het hoofd van zijn zoon terwijl een traan langs zijn wang rolde. V. Het was een sombere vroege wintermorgen. De lantaarns brandden nog en wierpen hun flauw schijnsel op eenige passa giers en hun vrienden die met den eersten trein naar Liverpool moesten vertrekken. „U ziet, vader, dat er meer menschen zijn die, even als ik, Engeland vaarwel zeggen. Meer

Krantenbank Zeeland

Breskensche Courant | 1919 | | pagina 1