tymun %uiw£~ en j^ï6x>crfenficBla^ neet iffeMip ^."Wfann&ewn
Zonder beteekenis.
Wo 20I».
Woensdaie 5 Mel 1915.
24e Jaargang
BRESKENSOHE COURANT.
Abonnement per 3 maanden 0.50, franco
per post ƒ0.55, voor België ƒ0.75 en 1 dollar
3 kwartalen bg vooruitbetaling voor Amerika.
Abonnementen worden mede aangenomen bij
boekbandelaren en brievengaarders.
Advertentiën van 15 regels 25 cents, elke
gewone regel meer 5 cents. Groote letters naar
plaatsruimte. Bij abonnement lager tarief.
Advertentiën worden ingewacht tot Dinsdag
en Vrijdagmiddag te twee ure.
Dit blad verschijnt eiken Dinsdag- en Vrijdagavond Itij den uitgever C. DIELEMiN te Breskens.
De getroffen maatregelen voor
uitvoer van aardappelen.
Onze Kamer afgevaardigde, jhr de
Muralt schrijft ons dienaangaande
De regeering heeft indertijd den
uitvoer van aardappelen verboden,
niet omdat er geen aardappelen ee
noog waren voor eigen consumptie,
d. w. z. voor het eigen volk in zijn
geheel, maar omdat zij er van over
tuigd was, dat bij den vrijen onbe-
perkten uitvoer, om zoo te zeggen
alle aardappelen het land uit zouden
gevlogen zijn en het overvloed spoe
dig in een groot tekort zou zijn
veranderd.
Bij vrijen uitvoer, zoo werd ge
meend, zou bovendien het volksvoed-
sel bij uitnemendheid hier te lande
zoo enorm in prijs zijn gestegen, dat
een bedenkelijke toestand daaruit zou
hebben kunnen ontstaan.
Waar echter vaststond en nog
vast staat dat er millioenen kilo's
aardappelen te veel in ons land
aanwezig zijn, die, al at elk Neder
lander eiken dag zooveel aardappelen
als hij maar kon, toch ten slotte
zouden overblijven, heeft de regeering
begrepen, dat zij maatregelen moest
treffen om het overschot uit te laten
voeren naar het buitenland, voor dat
de aardappelen die er te veel zijn,
gaan bederven. Zij wenschte die uit
voer zoodanig te regelen, dat daar
door groote prijsstijging in ons land
niet werd bevorderd.
Natuurlijk werd voorshands vast
gesteld, dat de meer duurzame soor
ten als Bravo's, Bonten en Blauwen,
enz. in ons land voor eigen gebruik
moesten blijven. De minder sterke
soorten, als Industries en Eigenhei
mers zouden tot een zeker kwantum
mogen worden uitgevoerd.
De Eigenheimers, in Friesland Bor
ger geheeten, zijn eigenlijk het eerst
aan bederf onderhevig, naar men zegt
is deze soort niet zoo duurzaam als
de Industries.
Om nu eenigszins te kunnen na
gaan hoeveel aardappels er in ons
land ten vei koop op dat oogenblik
■^aren en voor welken behoorlijken
prijs die te koop werden geboden,
heeft de regeering, (zie Staatsblad van
11 en 12 April j.1zoodanige rege
ling getroffen, dat een ieder die aard
appelen ten verkoop in voorraad had,
vóór 17 April aan bepaalde adressen
moest opgeven, hoeveel hij er had en
tot welken uitersten prijs per H.L.
hij die die wenschte te verkoopen.
De termijn is later verlengd tot
21 April j.l. omdat bleek dat velen
in Zeeland eerst vrij 'aat kennis had
den gekregen van den regeeringsmaat-
regel.
Laat ik u zeggen, dat het gebleken
is, dat er op het oogenblik wel hon
derd millioen kilo's aardappelen in
ons land aanwezig zijn en dat er wel
10 20 millioen kilo te veel zijn, d.
w. z. kunnen worden uitgevoerd.
Ook is door de regeering een ver
koopprijs als maximum van vier gul
den per mud voor de kleiaardappelen
en van ƒ3.50 per mud voor de an
dere aardappelen vastgesteld, Tot
dien maximum-prijs mogen de aard
appels van bepaalde bovengenoemde
soorten en tot een bepaalde hoeveel
heid worden uitgevooerd. Niet v r ij
worden uitgevoerd, maar worden ver
kocht aan opkoopers en bestemd'voor
uitvoer.
In vele streken van Duitschland,
Zwitserland en België heerscht er een
bepaalde aardappelnood. Het ligt nu
in de bedoeling van de regeering de
ze noodlijdende streken te helpen, on
ze export mogelijk te maken, zonder
dat onze aardappelexporteurs en land
bouwers behoeven te klagen, integen
deel vrij goede winsten zullen maken.
Dat is althans de meening van de
regeering.
Het kwantum dat uitgevoerd mag
worden, is door de regeering verdeeld
in drie deelen bestemd voor de drie
bovengenoemde landen. De nadere ver
deeling zelve moet door de regeerings-
en andere autoriteiten in die landen
zelve geschieden.
De. verschillende noodlijdende ste
den in Duitschland zullen Duitsche
groothandelaren naar Nederland zen
den met opdrachten, door de burge
meesters geteekend, om aardappelen
te koopen.
Die opdrachten zullen door den
Duitschen Handelsattaché hier te lan
de moeten worden onderzocht en ge
teekend.
Intusschen mogen die groothande
laren niet zelf de aardappels koopen.
Zij zullen daartoe moeten aanstellen
Nederlandsche handelaren, zoogenaam
de tusschenhandelaren.
Deze tusschenhandelaren worden
niet door onze regeering aangewezen
maar moeten door de Duitschers zelf
worden gezocht.
De regeering wil terecht in dezen
geheel onpartijdig blijven.
Wel wordt aan dezen tusschen-
handelaar, in verband met de inge
komen opgaven, voor elke streek op
gegeven, waar hij de aardappels kan
gaan koopen en ongeveer tot welke
hoeveelheden.
De tusschenhandelaar zal een onder
pand hebben te stellen, groot éen
duizend gulden, welke som hij in
boet wanneer hij andere soorten voor
den vreemdeling inlaadt dan die, wel
ke de regeering voor uitvoer heeft
toegelaten.
Het vervoer moet geschieden in
verzegelbare schepen en wagons.
De controle, naar soort en hoeveel
heid, geschiedt door commiezen aan
de enkele uitvoerstations die zullen
worden aangewezen.
Voor den uitvoer naar Zwitserland
schijnt een andere regeling te zullen
worden getroffen, hoewel een en an
der nog niet vaststaat.
Een regeeringscommissaris uit Zwit
serland zal wellicht met een trein
naar Nederland komen en voor de
Zwitsersche regeering de aardappels
inslaan.
Zwitsersche aardappel-handelaars
schijnen reeds geruimen tijd hier te
lande te vertoeven en deze zullen wel
als handelaars voor de Zwitsersche
regeering verder optreden. Echter,
ook al weer met Hollandsche hande
laren als tusschenpersonen,
Voor België gaat het weer anders.
De heer Vermeulen, ingenieur te
Scheveningen, représentant van het
bekende comité te Brussel voor voe
ding enz; zal voor den aankoop zor
gen.
De regeering schijnt de waarbor
gen te hebben, dat de aardappelen
slechts in offlciëele handen terecht
komen, en dat zij in de vreemde
landen voor den kostenden prijs, of
voor lager, aan de bevolking zal wor
den verkocht. Van het maken van
oorlogswinsten door de buitenland-
scbe handelaren schijnt geen sprake
te kunnen zijn.
Trouwens dat zou ook al heel erg
zijn.
Onze landbouwers en handelaren,
zouden aan een maximum prijs zijn
gebonden en den vreemdeling zou de
oorlogswinst in den schoot vallen.
Dat zou meer dan ergerlijk zijn.
Ik heb u hierbij medegedeeld wat
ik van de zaak weet.
De handelaren zullen dat ook wel
weten, maar het is goed dat ook de
landbouwers weten hoe de vork aan
den steel zit.
Het is volstrekt niet onmogelijk
dat enkele details door mi) minder
juist zijn weergegeven. Immers, wat
ik u schrijf, vernam ik in een niet-
vertrouwelijk gesprek, waar het mij
echter niet oirbaar voorkwam het ge
hoorde direct op te teekenen.
Vraagt gij my, of die regeling my-
aanstaat, dan antwoord ik j a en
neen.
Er ligt zeker iets goeds in, dat
Nederland het buitenland helpt op
neutrale wijze en den export gaande
houdt.
Ook moet worden erkend, dat de
maximumprijzen behoorlijk zijn.
Maar ik vraag mij af, waarom moe
ten de aardappelboeren en handelaren
het buitenland aan betrekkelijk goed-
koope aardappels helpen
Duitschland geeft milliarden uit
voor oorlogstuig. Zwitserland geeft
millioenen uit voor mobilisatie. Waar
om kunnen zij ook niet desgelijks veel
betalen voor de aardappels.
De hoofdzaak is, dat zij
aardappels krijgen. Wat zij
er voor betalen is voor hen nu bij
zaak, voor onzen handel echter hoofd
zaak.
Men zie my niet voor ongevoelig
en hardvochtig aan. Maar ik heb da
nig bet land aan alle philantrophie
van andermans leer. Philantrophie
aan het buitenland bewezen, ten kos
te van onze aardappelboeren, staat
mij niet erg aan.
Waarom mogen enkele bankiers
wel reuzenwinsten maken met een
Indische leening, een winst nog wel
betaald door Nederlanders, en waar
om mogen onze aardappelboeren geen
groote winst maken in het buitenland
Waarom mag een rjjst-exporteur
en een kininehandelaar wel oorlogs
winsten maken evenals een gerst-ex
porteur, maar de aardappelhandelaar
niet.
Menige pachtboer, die afhangt van
een Belgischen heer, zal het dwars
zitten, dat hij door de regeering ge
dwongen wordt zyn aardappels goed-
kooper te verkoopen in België, dan
de Belg er anders uit vrijen wil voor
zou geven. Diezelfde Belgische heer
verhoogde zonder eenig gevoel nog
verleden jaat zijn pacht, toen het be
drijf iets beter beloofde te gaan.
Er zijn ook slechte aardappeljaren.
Is de regeering van plan in den
vervolge ook maximum-pachten vast
te stellen, die de Belgen in Zeeuwsch-
Vlaanderen mogen vragen? Dat zou
natuurljjk al te dwaas zijn, maar de
vraag komt toch op de lippen I
De regeling van den uitvoer van
aardappelen heeft weinig goeds
maar veel slechts.
Zjj is onrechtmatig in vergelijking
met anderen handel.
Het is m. i. een plicht van de re
geering om te zorgen dat het eigen
volk goedkoope aardappels kan krijgen.
Dit volksvoedmiddel is onontbeerlijk.
Is er in dezen nood, dan zou ik er
toe willen medewerken, dat de re
geering aardappels kocht en die b e-
neden den kostprijs aan het
volk verkocht. Maar zorg voor vrij
goedkoope aardappels voor het bui
tenland acht ik in deze tijden en in
de gegeven omstandigheden geen taak
onzer regeering.
Het moge een te groote tegenstel
ling geacht worden met de werkelijk
heid en wat inderdaad met vrucht te
bereiken is, dan dat er eenig nut te
wachten is van vredesbewegingen die
uit den boezem des volks voortkomen.
De vox populi wordt immers ten
oenenmale overstemd door het kanon
gebulder, dan dat ze zou kunnen door
dringen tot het oor van de machtigen
der aarde.
Wat geeft een congresbesluit op de
meest serieuse wijze tot stand geko
men en geformuleerd en waarbij men
zich gevrijwaard waant voor gruwe
len des oorlogs, indien de lucht weer
galmt van de rauwe kreten der dui
zenden en tienduizenden ongelukki-
gen, die dagelijks vallen onder het
moorddadig vuur van hunne tegenstan
ders.
Neen, niets is bij machte dien fak
kel voor goed te dooven.
Het paleis des vredes, dat symbo
lisch gebouw, is weinig meer dan het
mikpunt van spot der droeve werke-
lykheid.
De oorlogstijdingen uit de hoofd
kwartieren zyn rijkelyk vermengd
met wederkeerige beschuldigingen
van schending der volkerenrechten,
van tenietdoening der velerlei bepa
lingen van de getroffen ^overeenkom-
sten van de rechten en plichten van
oorlogvoerenden.
Wat baten al die bewegingen om
het ergste wat men zich denken kan,
de oorlog, te voorkomen
Niets, niets. De geschreven reso
lution zijn in de praktijk niets dan
scheurpapier.
Nu weder houdt in Den Haag de
Internationale Vrouwen - vereeniging
een congres, uitgegaan van de Neder
landsche vrouwen.
