lament 'fïiettWiS- <?u enf hoor Iffefeltjft
Qoilogs-belasting of -leening.
<[=]>-
Medewerking.
<\=1>
Een afstraffing.
Wo 1991.
Zaterdag- 14 November 1914.
24e Jaargang.
BRESKENSCHE COURANT.
aan6ovcn.
xAbonnement per 3 maanden ƒ0.50, franco
per post ƒ0.55, voor Belgiö ƒ0.75 en 1 dollar
k 3 kwartalen bij vooruitbetaling voor Amerika.
Abonnementen worden mede aangenomen bij
boekhandelaren en brievengaarders.
Advertentien van 15 regels 25 cents, elke
gewone regel meer 5 cents, öroote letters naar
plaatsruimte. Bij abonnement lager tarief.
Advertentien worden ingewacht tot Dinsdag
en Vrijdagmiddag te twee ure.
Dit lilxl verschijnt eiken Dinsdag- en Vrijdagavond bij den uitgever C. IHF.LEMIV te Breskens.
Dat de oorlogstoestand aan ons land
veel geld kost, wie zal nog bewijs
noodig hebben
M«n schat het op een paar honderd
vijftig millioen gulden.
Hoe uit die impasse te geraken is
nu de vraag, die de regeering tracht
op te lossen met haar voorstel tot
het aangaan van eene leening.
Er zijn hiertegen bezwaren gerezen.
Men wil eene belasting.
Men kent uit ons artikel in het
vorig nummor het plan van dr Bos.
Uit wat we hoorden, viel dat voor
stel nog al in den smaak.
Geen wonder Het overgroote deel
van onze districtsgenooten zou er door
buitenvallen
En daar belasting betalen als een
noodzakelijk kwaad wordt beschouwd,
is het niet te verwonderen, dat het
algemeen zich aangenaam gestemd gt-
voelt bij de gedachte dat deze last
hem zal worden afgewenteld.
Het was immers effen op dat men
hoorde over het vooruitzicht van het
verhoogde belastingbriefje van hot
volgend jaar.
Men verwachtte 't dus.
En nu zouden, volgens het plan-
Bos alleen de groote vermogens wor
den getroffen.
De mindor met aardsche goederen
bedeelden dienen dus buiten schot te
blijven.
Van het. democratisch beginsel is
niet anders te verwachten.
En het moge een goede, leidende
gedachte zijn hen te laten betaler,
die het in werkelijkheid goed kunnen
doen, toch kan deze maatstaf in dit
bijzonder geval niet als algemeene
regel worden toegepa t.
Het is niet gemakkelijk een grens
te bepalen waar men zal aanvangen
met de heffing der belasting.
Maar dat alleen de groote vermo
gens moeten worden aangetast, is niet
billijk.
Niet alleen de bezitters daarvan
hebben er belang bij dat ons land
buiten de gruwelon van den oorlog is
gebleven.
De dankbaarheid daarover mogen
we als algemeen achten.
En ze wordt des te gereeder uit
gesproken en des te dieper gevoeld
nu men zienderoog ervaart wat het
zeggen wil, dat de oorlogsfakkel niet
over ons land is ontstoken, nu men
met aangrijpende voorbeelden ziet hoe
tal van onze naburen, schier van al
les berooid, verstrooid zj]n en als
bannelingen ronddolen.
Men mag dan ook vrijelijk aan
nemen, dat met dit tegenovergestelde
voorrecht ten onzent, de indruk van
dien aard is, dat men zelfs gaarne
de koorden der beurs zal willen open
rijgen, gelijk ieder gaarne een steen
tje wil bijbrengen als de nood wer
kelijk aan den man is en niets dan
het diepgaande gevoel medespreekt.
Maar dan vergete men ook niet,
dat, als er ooit sp ake kan zijn van
•ene daadwerkelijke toepassing der
spreuk om het ijzer te smeden ter
wijl hut beet is, dit du wel zoo moge
zijn.
Het is er mee als met de omstan
digheid dat een zware ziekte uw huis
binnensluipt en een uwer dierbar*n
treft.
Niets is te veel, zelfs alles zoudt
ge willen offeren om toch maar het
gevaar van den dreigenden dood te
bnzweron.
En onuitsprekelijk is de daDk als
het gevaar wijkt en de zieke herstelt.
Doch met het meer en meer ver
wijderende moment van die spannen
de dagen, verflauwt do indruk, hoe
diep ze ging en daarmee loopt als 't
ware parallel de indruk die de dok
ters-nota met nieuwjaar maakt.
Niet anders is 't met deze kwestie.
Daarom zie men haar nog eens goed
onder de oogen.
En beseft men nu ten volle de
grooto verantwoordelijkheid der re
geering en klaagt niemand over de
kosten die de maatregelen meebren
gen, zoo is nagenoeg ieder naar ver
mogen, zonder morren, bereid in die
kosten te helpen bijdragen.
Laat men in dezen het ijzer koud
wordeD, dan schilfert het medegevoel
gaandeweg af, en niet dan onder
zuchten zal men later do buitengewo
ne belasting opbrengen, waarvoor men
thans warme belangstelling heeft.
Het aantal der offerenden kan dus
aanzienlijk worden uitgebreid.
En zou het ons verwonderen als
daaron niet wordt aangestuurd.
Wie thans niet doordrongen zou
zijn van het voorrecht dat wij allen
genieten buiten het ontzettende van
den oorlog ie zijn gebleven, zal Dooit
beseffen wat de onschatbaarheid van
den vrede beteekent.
Voor dezulken zal elke bijdrage in
de buitengewone kosteD die nood
wendig gehiaakt moesten wordeD, te
veel zijn, maar indien ze kunnen, mag
dat geen reden wezen hen niet even
zeer daarin te betrekken als ieder an
der, die wel overtuigd is van de juiste
weg dien het bewind insloeg.
Men heeft 't nog al eens over do
vluchtelingen kwestie in verband met
het aanbod der Engelscho regeering,
hetwelk door de onze met waardee
ring van do hand is gewezen.
Omgekeerd spreekt men ook met
waardeering over de afwijzing van
dat aanbod door onze regeering.
En men acht aanneming vrijwel
onmogelijk met het oog op de neu
train houding dio ons land heeft aan
genomen.
Maar dat 't juist moest weigeren
omriat onze neutraliteit in gevaar zou
komeD, kuDnen we nog niet inzien.
De Britsche regeeriDg kan zijn uit
gegaan van den gedachteDgang dat ons
land onmiskenbaar een zwaar offer
brengt door de herbergiDg van de tal
looze vluchtelingen en het tot zijn
plicht gerekend hebben, als bondge
noot der uitgewekenen, flnanciêele
steun te verleenen in deszelfs onder
houd.
Even goed als Engeland steun ver
leent aan Belgiö in zijn zwaren strijd,
kan het ook steun verleenen aan de
slachtoffers van dien strijd in dat zelf
de land, die uit lijfsbehoud herwaarts
een heenkomen zochteD.
Bestaat er nu kans dat men in zulk
een daad later aan het adres van
Nederland een verwjjt zou kunnen
doen van het ontvangen van ünanciëele
steun
We gelooven er niets van, evenmin,
als het eon motief zou kunnen zjjn,
bijv. voor Duitschland om er een heu
len met Engeland in te zien.
Evenwel, Nederland kon het Diet
met zijn eer overeenbrengen het aan
bod tot steun te aanvaarden.
Haar kan dus, en zeker later niet,
allerminst eenige blaam treffen.
De vluchtelingen zjjn voor hst oo-
gtnblik onze gasten, die weliswaar
wel niet zijn genood, doch ook geens
zins worden geweerd.
Zelfs voor zoover ze steun behoe
ven, voorziet men ook daarin nog.
Dit eenmaal op zich genomen heb
bende, wil het die taak ook voluren-
gen.
Welnu, dat is een zeer gezonde ge-
dacnte.
Nogtans blijven we bij ons eenmaal
ingenomeu stahdpunt dat als Enge
land persé de arme Belgen helpen
wilt, dit ook doen kan door miduel
van de algemeene eu provi ciale steun-
comité's.
We vernemen dat de broodzendingen
zullen ophouden en worden vervangen
door meeltransporteD dat is, gelijk
we reeds vroeger aantoonden, beter,
daar het meel dan hier kan verdeeld
en tot brood verbakken worden.
Maar Engeland kan ook op andere
wijze aan zijne neiging tot steun ui
ting geven.
En dat kan in hoofdzaak hierin be
staan, dat het wat toegeefelijker zij
ten opzichte van onze schepen en de
aanhouding wat minder barsch ware.
Bemoeilijkte zij voorts niet onzen
toevoer van levensmiddelen, die ten
overvloede aan ons gouvernement be-
hooren, dan zou Engeland op uitne
mende wijze zijne schulden aan de
Belgische vluchtelingen kunnen af
lossen.
Het Kamerlid Duymaer van Twist
heeft aan den minister van oorlog ge
vraagd of niet op ruimer schaal dan
tot nu toe, verloven aan militairen
kunnen worden verleend, en zoo ja,
of de minister dan bereid is een rege
ling te treffen, waarbij zooveel moge
lijk rekening wordt gehouden met de
maatschappelijke belangen van hen,
die met de mobilisatie zijn onder de
wapenen geroepeD.
Op die vraag heeft de gegension-
neerde luitenant generaal W. G. F.
Snijders in de Nieuwe Courant een
woord van protest doen hooren.
Weer zoo'n domme vraag a la
Duymaer van Twist I was mjjn eerste
indruk Maai- er over nadenkende,
rees in mij een gevoel van ergsnis, ja
van verontwaardiging.
Dat 's heeren D. v. T. 's vraag in
derdaad dom is, behoef ik niet nader
aan te toonen.
Maar ergerlijk, in de hoogste mate,
noem ik 't, dat deze zoogenaamde
militaire Kamerspecialiteit, zich niet
ontziet stelling te nemen tegenover
de militaire maatregelen der regee
riDg, en door zijn onberaden bedrijf
de moeilijke taak, die op haar rust,
nog weer durft verzwaren.
Men zeege niotde heer D v. T.
„vraagt" 't alleen maar. Zijn optreden
neeft geen zin, wanneer het niet be
teekent, dat hij van oordeel is, dat
die ruimere verloven kunnen, ja moe
ten worden verleend En dat oordeel
berust op niemendal't kan op geen
enkel deugdelijk argument gebaseerd
zijn.
En dan durft hij der regeering nog
bovendien voorhouden, dat ze c q een
regeling heeft te treffen, waarbij met
de maatschappelijke belangen der on
der de wap nen geroepenen, „zooveel
mogelijk" rekening w^rdt gehouden.
Welke reden, welk recht heeft dit
Kamerlid, om zich hier vóór de Re
geering op te wtrpen als speciaal
voorvechter van die belaDgen
Is er eenig feit aan te wjjzen, waaruit
zou blijken, dat de Regeering minder
oog en gevoel heeft dan de heer D.
v. T., voor de maatschafpelijke be
langen van alle Neder'anders, inzon
derheid van de door de mobilisatie
getroffen militairen en hun gezinnen
Op welken grond denkt of gelooft
de heer D. v. Tdat de militairen
een dag, een uur langer, „aan de
grenzen" zullen worden gehouden, dan
noodig is, volgens de op kennis van
den toestand gegronde inzichten der
verantwoordelijke regeeringspersonen
De houding van genoemd Kamerlid
wekt mijn verontwaardiging, omdat
ze, juist op dit oogenblik, gevaarlijk
isomdat ze oatevredenheid kweekt,
en de meening ve'd doet winnen, dat
er geen noodzaak meer bestaat, om
het leger, volledig gemobiliseerd en
gavechtsbereid, gereed te houden voor
eventualiteiten, die nog niemand
ook niet de heer D. v. T. kan
voorzien.
Prof. Kernkamp zegt het zoo juist
„het volk moet begrijpoD, dat zoolang
de oorlog duurt, het gevaar om er in
betrokken te worden, voortbestaat,
en bereid blijven, de zware lasten te
dragen, verbonden aan het zich hou
den in staat van tegenweer."
En dhartegen durft de heer D. v.
T. te reageeren I
Hij wil „op ruimere schaal" ver
loven zien toegestaan. En hij vleit
de menigte, die zoo dikwijls haar
hoogste belaDgen Diet keDt en niet
begrijpt, door zijn in dit geval mis
plaatste bezorgdheid voor de parti
culiere belangen der opgeroepen mili
tairen.
Die zorg is bi) de regeering in uit
nemende handen, dat heeft ze bewe
zen 1
De heer D. v. T. kan zich er ge
rust buiten houden. Hij behoort geen
voet te geven aan dwalingen en wan
