RESKENSCIIE COURANT.
AL8EWIEEN NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR HET VOORMALIG 4E DISTRICT.
Eu mM I Mssiscl-Pölt
No. 1414.
Zaterdag 29 Mei 1909.
18# Jaarg.
Buitenland.
FRTTILLRTON.
Abonnement per 3 maanden 0.50, franco per post
door het geheele rijk 0.55, voor Belgis ƒ0.625 en voor
Amerika 0.825 bij vooruitbetaling.
Abonnementen worden bij boekhandelaren en brieven
gaarders aangenomen.
Advertentien van 1 tot en met 5 regels 25 cents, elke
gewone regel meer 5 cents. Groote letters naar plaats
ruimte. Bij abonnement lager tarief.
Advertentien worden ingewacht tot Dinsdag- en Vrijdag
middag te twee ure.
Dit blad verschijnt eiken Plusdag- en Vrijdagavond hij den uitgever C. D1ELBMAS tejtreskens^
Uit hoofde van het
a. s. Pinksterfeest ver
schijnt Dinsdagavond geen nummer
•an dit blad.
DE UITGEVER.
Men zal zich herinneren hoe Duit-
sche consulaire ambtenaren te Casablan
ca deserteurs van het Fransche vreem
delingen-legioen hiolpen ontvluchten en
Fransche soldaten met geweld optraden
tegen die ambtenaren.
Het was een incident, dat, bij de toch
al gespannen verhouding, nog voor en
kele tientallen jaren zou hebben geleid
tot een bloedigen oorlog, maar, wat ook
pessimisten mogen beweren, we zijn
vooruitgegaan in beschaving en in plaats
dat het incident de oorzaak werd van
een krijg, werd het geworpen voor het
Haagsche Hof van Arbitrage, dat Zater
dag in deze kwestie uitspraak deed.
Het Hof van Arbitrage zegt in zijn
bieedvoerig gemotiveerde beslissing ten
slotte
Ten onrechte en door een ernstige en
klaarblijkelijke fout heeft de secretaris
van het Keizerlijk Duitsche consulaat te
Casablanca getracht, op een Duitsch
stoomschip, deserteurs te doen insche
pen van het Fransche Vreemdenlegioen,
welke niet van Duitsche nationaliteit
waren.
De Duitsche consul én de overige
agenten van het consulaat zijn deswe-
ge niet aansprakelijk intusschen heeft
de consul, door het hem voorgelegd vrij
geleide te teekenen, een onopzettelijke
fout begaan.
Het Duitsche consulaat had, onder de
gegeven omstandigheden, niet hot recht,
zijn bescherming aan te bieden aan de
deserteurs van Duitsche nationaliteit,
intusschen kan de rechtsdwaling op dit
punt begaan door de ambtenaren van het
consulaat hun niet worden aangerekend
als een hetzij opzettelijke, hetzij niet
opzettelijke fout.
Ten onrechte hebben de Fransche mili
taire autoriteiten niet zooveel mogelijk
de feitelijke bescherming erkend, deze
deserteurs in naam van het Duitsche
'consulaat uitgeoefend.
Zelfs afgezien van den plicht om de
consulaire bescherming te erkennen,
rechtvaardigden de omstandigheden van
de zijde der Fransche militairen noch de
bedreiging met een revolver, noch het
voortzetten der slagen aan den Marok-
kaanschen soldaat van het consulaat.
En aan Duitschland èn aan Frankrijk
wordt dus de schuld gegeven en het
verblijdendste is, dat in beide rijken de
uitspraak uitstekend wordt beoordeeld.
Ook de Fransche regeeriug zal wel
verheugd zijn, dat deze kwestie van de
baan is en dus heeft zij thans dubbele
reden tot tevredenheid.
Reeds sedert eenigen tijd werden in
DuHschland telkens moordaanslagen ge
pleegd op postbeambten, die belast wa
ren met het rondbrengen en uitbetalen
van postwissels en het afgeven van
aangeteekende brieven, zoogenaamde
„Geldbrieftrager". Al die aanslagen had
den plaats op ongeveer dezelfde wijze,
zoodat het vermoeden voor de hand
lag, dat éen persoon die uitvoerde, of
ten minste beraamde. Het is der ju
stitie thans gelukt dien persoon te ar
resteeren.
Het is een 24-jarig handelsbediende,
Wilhelm Kayser, die anderen wist over
te halen de aanslagen te plegen, en dan
de opbrengst van den roof samen te
deelen.
De moord op don Geldbrieftrager Eu-
leuburg werd volvoerd door een kleer
maker, Emil Drechsler, die, in arrest
genomen wegens diefstal, bij de instruc
tie bekende ook den moord gepleegd te
hebben op Eulenburg. Waarschijnlijk
zal nu ook wel blijken, dat de misluk
te aanslag op den kassierslooper der
firma Julius Staege en die op de we
duwe Raschke, die den Geldbrieftrager
van kantoor W. 35 gold, door dezelfde
personen zijn uitgevoerd.
Er hebben in Turkije onder de Arme
niërs weer zeer ernstige onlusten plaats
gehad.
Het aantal slachtoffers in Adana be
draagt naar de jongste schatting 3000
in de stad en 11000 in de omliggende
plaatsen. Buiten deze christen-slacht
offers zijn er 1500 Mohammedanen in
den strijd gevallen.
Het centraal bestuur en bijzonder het
ministerie van binnenlandsche zaken
heeft in deze treurige geheurtetfiSsen ten
volle haar plicht gedaan. Aan de Kamer
heeft men de vraag gericht om 30,000
Turksche ponden voor bjjstand en schade
loosstelling aan de getroffen personen
zonder onderscheid van godsdienst en
ras en voordat men deze som naar de
plaatsen gezonden heeft, is men jjverig
bezig geweest om 10.000 Turksche pon
den er naar toe te sturen men heeft;
daarenboven maatregelen genomen om
in alles te voorzien om'nl. de hulpe-
loozen te kleeden, te voeden om al de
genen onder geneeskundige behandeling
te stellen, die tengevolge der onlusten
zich in deerniswaardigen toestand be
vonden.
Ten aanschouwe van een ontelbare
menigte zou Zaterdag te Brest het pant
serschip „Danton" van stapel gelaten
zijn maar de plechtigheid viel in het
water in plaats van het schipde ko
lossus gleed slechts 44 meter, bleet toen
zitten en was verder niet meer in be
weging te krijgen.
Vreemd vindt ieder het, dat het socia
listische blad „Egalitaire" al daags te
voren boosaardig vroeg of het schip, dat
tot moordwerktuig bestemd was, zich
wel zou laten bewegen, van stapel te
glijden. Men weet verder dat de arbei
ders, die de stutten moesten aanbrengen
de internationale en een anarchistisch
lied zongen en dat de secretaris der
arbeidsbeurs, die zonder kaart op het
terrein was gedrongen, door de politie
verwijderd moest worden. Men krjjgt
104.
Tegen den avond keerde kolonel Milu-
tin naar Loschwitz terug. Hij had het
besluit genomen, zich niet te laten af
schrikken, en onvermoeid voort te gaan
met zijn onderzoek, toen hij van gravin
Xenia vernam, dat deze een briefje had
ontvangen van het jonge meisje, waarin
zij haar inhigen dank betuigde voor het
geleide van den vorigen avond.
„Haar vader is nog onwel," vulde
gravin Xenia aan, „maar hij zal, naar
zij hoopt, weder spoedig hersteld zijn.
Een keurige mand, met fijne bloemen,
was aan haar lief briefje toegevoegd,
aldus besloot zij. „Zie hier is het!"
Boris Milutin beschouwde met een
gevoel van teederheid de weinige, een
voudige regels, die den dank van een
gevoelig hart uitspraken. „Marguerite
Waldberg 1" herhaalde hij langzaam.
„Dat is zonderling 1 Ik had haar voor
een Russin gehouden. En toch, Wald-
borg is geen Russische naam."
Het raadsel bleef ook thans nog even
duister. Bovendien, de kennisgeving van
het jonge meisje sneed hem den weg af,
om persoonlijk naar den welstand van
den zieken man te gaan vernemen. Hij
besloot derhalve rustig te wachten, tot
dat de omstandigheden hem in staat
zouden stellen haar weder van aange
zicht tot aangezicht te zien.
Hêt was in den ochtend van dien
zelfden dag geweest, dat een man, door
de portierraampjes van den spoorweg-
waggon, waarin hij had plaats genomen,
iri sombere gedachten verdiept uitzag
naar de uit den nevel opdoemende torens
van Keulen. Hij scheen door den een
of anderen demon bezield te zijn, en zijn
medereizigers hadden gedurig en met
angstige nieuwsgierigheid den wolk waar
genomen, die op zgn voorhoofd zetelde.
Zoodra de trein stopte, snelde de man
naar het telegraafkantoor, om een tele
gram, die hij verwachtte, op te vragen.
„Eindelijk 1" mompelde hij, toen hij
den inhoud der dépêche met begeerige
oogen verslonden had, „eindelijk 1 Hij
is het I Michael Waldberg I" En toen,
voor het eerst sedert hij Dresden had
verlaten, glimlachte de reiziger. Maar
het was een glimlach zoo koud, als het
schijnsel van de laatste zonnestralen op
den Matterhorn en het scheen wel, alsof
die lach dood en verderf voorspelde.
Gravin de Berg bloosde onder haar
sluier, toen zij in den namiddag van den
volgenden dag uitreed, en Boris ont
moette, die, vervuld van duizend plannen,
om het geheimzinnig duister, waarin
het beminde meisje gehuld was, te ver
lichten, haar verwarring niet bemerkte.
Dat Marguerite's rein en vlekkeloos
wezen een levend protest was tegen een
verleden vol duisterheid en geheimenis
sen, daarvan was hij ten volle overtuigd.
Neen, zij niet 1 Maar wie was de man,
die than3 alleen zijn strijd streed tegen
den engel des doods en die alleen den
sleutel van het raadsel scheen te be
zitten Wie was hg
„Natuurlijk heeft hij beweegredenen,
om zich op deze wijze te verbergen."
Hun leven van afzondering werd geken
merkt door weelde en comfort I De uit
stapjes van den vader waren allergeheim
zinnigst De eenzaamheid, waartoe het
meisje was gedoemd, gaf te denken
Zij bestonden en waren toch levend dood 1
Wat beteekende dit alles? Boris Milu
tin wist, dat voor den vreemdeling de
dagen van hopen en minnen voorbij
waren. „Maar dan wacht hij op iets,
of bewaakt iets 1" meende hij.
(Wordt vervolgd.)
