fi B E S K E N S G.l E
ALGEMEEN NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR HET VOORMALIG 4'
Is ratal lit RttiscMolft
No. 1380.
Woensdag 17 Februari 1909.
18® Jaarg.
FEUILLETON.
l'
Km
Abonnement per 3 maanden f O.öO, franco per post
door het geheele rijk 0.5Ü, voor üelgiö ƒ0.625 en voor
Amerika 0.825 bij vooruitbetaling.®
Abonnementen worden bij boekhandelaren en brieven
gaarders aangenomen.
Advertentiën van 1 tot en met 5 r< gel -'5
gewone regel meer 5 cents. Groot e letters -
ruimte. Bij abonnement lager tarief.
Advertentiën worden ingewacht tot Dinsdag- en Vrijdag
middag te twee ure.
Uit b!ml vrrsi'iiijnt eiken niusilnsr- e» Vrijdagavond hij ilen uitgever C. i te tiresl-.'-n:
jwwa 'A"ti :t -JS&Ï
V ('fschillend belang.
De geachte inzender van de beide in-
gezond.n stukken over den toe-stand
onzer gemeente vergunne ons dat we
op dezu plaats zijn schrijven van nader
bij bezien.
Bij de vele punten van overeenkomst,
die we hebben mogen ontwaren, zijn we
het nogtans niet eens op éene zaak, en
wel omtrent de beteekonis die bij blijk
baar hecht aan het begripgemeente
belang.
Schr. zegt, dat, als er op 't eind van
Boulevard een lantaarn wordt ge
plaatst, dit alleen is ten bate van de
enkelen, die daar 's avonds moeten zijn,
maar dat 't niettemin een gemeente
belang is.
Naar onze bescheiden meotung ver
gist de schr. zich hierin voor wat be
treft de definitie van het gemeentebe
lang.
Het is integendeel in het belang der
gemeentenaren, maar niet in dat dei-
gemeente.
We willen trachten door een voor
beeld aan te toonen wat onder gemeen
tebelang is te verstaan.
En dan moeten we voorop stellen, dat
dit even rekbaar is als het algemeen
belang, en dat er altjjd uitzonderingen
op den regel zullen zijn, zoodat sommi
gen bij een algemeen belang niet profi-
teerende, uit'dien hoofde niet van een
algemeen belang zullen spreken,
maar dat daarom tal van zaken tot het al
gemeen belang kunnen gerekend worden.
En we komen dan maar weer terug
op het chapiter dat de grondslag was
onzer woderzijdsche beschouwingen een
tramlijn of een net van verharde we
gen of ook om maar eens te blijven bij
de plaats onzer inwoning: een haven.
Door alle wordt handel, industrie in
niet geringe mate bevorderd en zijn in
het onmiskenbaar belang ook van hen
die mot deze bedrijven samenleven.
Vervoer waaraan uit gebrek aan mid
delen niet te denken valt, ontstaat door
deze.
Dat alles laat een breed en lang spoor
na. Dat alles werkt in het belang van
het algemeen.
Bevordering van het algemeen belang
leidt tot bloei, tot verbeterde toestan
den der ingezetenen en dit heeft weer
tengevolge dat de gemeente ietwat meer
van zijne contribuabelen kan eischen.
Zoo wordt voor de gemeente het aan
die zaken ten koste gelegde rendabel
en heeft ze zoowel heo belang der in
gezetenen als dat van zichzelf op het
otig gehad.
Zoo beeft onze gemeente wel eens
subsidies verleend aan polderbesturen
voor den aanleg van verharde wegen
die op de kom der gemeente uitliepen
en een vermeerderd vervoer bedoelden
waarvan de ingezetenen ook weer kon
den profiteeren, Zoo was het toestaan
van geldon uit de gemeentekas niet an
ders dan tot bevordering van het al
gemeen belangdat moest althans zoo
schijnen.
De schr. zal voelen dat gemeentebe
lang en dat der ingezetenen wel hand
aan hand gaan, maar niet altijd hetzelf
de zijn en goenszins dezelfde beteeke-
nis heeft.
Dat alzoo de gemeenteraad, althans
de meerderheid, ten behoeve van een
mogelijk tot stand to komon tramlijn
van Breskens naar Neuzen wil subsidi
eeren is een zeer billijk besluit-.
En het deed ons genoegen dat de ge
achte schr. de donkere wolk in zooverre
zag verdwijnen, dat nu het subsidieeren
niet meer zoo donker wordt opgevat,
wijl er ook aan de eigen gemeente wordt
gedacht.
We nemen dus aan dat hij niet zal
instemmen met de beweging van ben
die het verleenen van een subsidie
daarom verkeerd achten, omdat, mocht
die lijn tot stand komen, de scheep- j
vaart daaronder te lijden zal hebben.
Hjst wil ons voorkomen dat- dit ar
gument wel wat gezocht is en van
evenveel kortzichtigheid getuigt als des
tijds werd betoogd, dat door de aanleg
van de tram Breskens-Maldeghem de
voerlieden en huurkoetsiers in het di
strict broodeloos zouden worden. Wie
thans de wagenvrachten koopmansgoe
deren van onze haven ziet vervoeren
zal eerder zeggen dat ait transport is
toegenomen.
Geen ander motief heeft blijkhdai^ot
leiding gediend dan antipathie tage^-
over ja... lezer, vul zelf maar in.
Het is onmiskenbaar dat de aanleg
van deze trambaan van veel grooter be
lang is dan men vermoedt, en dan men
wil zien.
Maar nu mooton wc nog eens evt'n
terug naar punt van uitgang.
We hebben gin-.ie verwachting dat
het ons gelukt is den schr. hot verschil
tussohen wat wi l en wat niet gi inocn-
te-belang is, te hci.hou duidelijk ge
maakt.
Als hij uil erkent, Ut e. i:i! j van
een tramlijn Bivsk. ns-N< u;o n in liet
belang van ouzo o m< nte loc s
meentenaren is, .n he ft de g -
meenteraad geenszins .en onve; lriest a i
gedaan door een sabsid.e te v.flteuen,
ondanks dat de schr. ie maatschappij
zoo rijk noemt, en. eigenlijk toch ook
weer maar oen paiaiiiero onderne
ming is.
We veronderstellen dat do schr zoo-
veol onderscheidingsvermogen zal heb
ben om te kunnen nagaan dat de aan
leg van een tramlijn van hkt- naar Neu
zen met oiit.zagli lo kusten gepaard zal
gaan, en dat con rijles- en provinciale
bijdrage onmisbaar zullen zijji.
Nu is, bij hut verleenen van l|
rijke subsidies of rei uleozt vooi^^*
ten de eerste vraag of do zaak, waar
over het loopt, van belang is voor do
omgeving en of betrokken corporaties-
dat belang erkennen door werkelijke
steun.
Men zal begrijpen dat als de tram
werkelijk tot stand komt, dat evengoed
met als zonder die ƒ300 's jaars van
onze gemeente zal plaats hebben.
Wetendo dat de gemeente inderdaad
niet ruim bij kas is, zal mon mindor
I
.y 81—e
•Ti.
Metgezel in de uren van het gevaar,
strijdgenoot op het oorlogsveld, getrouw
tot den dood, toch beefde de man, toen
den blik opving, dien zijn meester
op hem wierp en deze hem, dreigende
met den vinger, kortaf toebulderde
- Ik wil weten, wat hier gebeurd is,
- dadelijk alles wil ik weten,
allesEn opnieuw verborg hij het
hoofd in de handen en weende beete,
zilte tranen, hij, die in zoolang niet
geweend had. De brief lag voor hem.
Hij waagde het niet hem aan te raken.
Een sjaaltje van zwarten kant was ach
teloos over een stoel in zijn nabijheid
geworpen. Hij was een zwijgende tolk
en zjjn onuitgesproken boödschap sneed
hem door het hart. Alvorens zijn ver
schrikte knecht terugkeerde liep Milutin
met groote stappen de kamer op en ne
der. Nu eens werd hij bezield door een
tlauwe straal van hoop, dan weder ver
dween die bezieling, om plaats te ma
ken voor de bitterheid der wanhoop.
Geen ander teeken, dan de brief en
het sjaaltje had zij achtergelaten, doch
de voorwerpen van kunst en smaak,
die hij met zooveel.liefde had bijeenge
zocht, om haar boudoir te verfraaien,
zij treurden, in stilte, om de schoone
meesteres, die niet meer bij hen was,
die was heengegaan voor altijd En in
zijn hart weerklonk het luide, dit woord:
voor altijd
Vassili Milutin had het sjaaltje ge
grepen en beschouwde het met verwil
derde oogen. Het was hetzelfde, dat
zij eenmaal om zijn gekneusden arm
had gewonden, toen hij aan haar voe
ten nederlag, ten doode gewond in den
strijd om haar behoud. Wat zou zjjn
i «am
knecht hpm nog te vertellen
Hier klonk de tijding hem'
reeds in de ooren, alsof zij
woorden had uitgesproken, docJh
verre en voortgedragen door den m
stieken geest der liefdeNooit, nooftl
meer
Uw Excellentie, begon de knecht,
die inmiddels was teruggekeerd en ge
wacht had op een teeken van zijn mees
ter, om zijn nieuws over te brengen, de
gravin heeft den bedienden verzocht,
om deze bloemen hier te plaatsen en
eiken ochtend te ververschen. Gedu
rende twaalf ochtenden is dit gebeurd.
Bemind en verloren dat was dus
de boodschap, die deze liefelijke Flora's
kinderen hem hadden te brengen.
De generaal zag zijn bediende met de
vlammende oogen aan. De man waag
de het Diet meer te spieken. Langza
merhand verzachtte de uitdrukking op
het gelaat van den generaal en kregen
zij\j trekken die eigenaardige strakheid,
diq, ter dood veroordeelden kenmerkt,
tyVnneer zij gelaten en met doffe wan-
.$eap hun laatsten gang doen.
Laat mij alleen! zeide hij, terwijl
hij het hoofd op de borst liet zinken.
Geen oogenblik kwam de gedachte bij
hem op, dat een ander haar zou hel ben
kunnen weglokken uit zijn huis. Neen!
Loyaal in zijn liefde mompelde hij al
leen Arme lieveling! O, k begrijp u
maar al te we!Gij zoekt don dood
Ofschoon hij al de half verholen go-
heimen harer Psyche-natuur niet kendo,
toch scheen het hem toe, alsof haar
ziel thans met de zijne als saamgestren-
geld was. Hij voelde, dat zij bij hom
was, ofschoon niet in wozen. Op de
plaatsjes, die zij haar eigen noemde, zag
hij haar voor zich. Hij ademde den
geur in harer lokken, hij zag haar lieve
oogen, hij hoorde haar zoete stem. En
toch zij was gevloden. Waarheen Vei v.