ALGEMEEN NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR HET VOORMALIG 4E DISTRICT.
li ratal lit lusiscl-PolH.
No. 1337.
Zaterdag 29 Augustus 1908.
17* Jaarg.
FEUILLETON.
BRESKENSCRE COURANT.
Abonnement per 3 maanden 0.50, franco per post
door het geheele rijk 0.55, voor België ƒ0.625 en voor
Amerika 0.825 bij vooruitbetaling.
Abonnementen worden bij boekhandelaren en brieven
gaarders aangenomen.
Advertentién van 1 tot en met 5 regels 25 cents, elke
gewone regel meer 5 cents. Groote letters naar plaats
ruimte. Bij abonnement lager tarief.
Advertentiën worden ingewacht tot Dinsdag- en Vrijdag
middag te twee ure.
Dit blad verschijnt eiken Dinsdag- en Vrijdagavond by den uitgever C. DIELEMAiV' te Breskens.
Gelijk men weet is het begin der
moeilijkheden en de republiek Venezue
la te vinden in de opgevatte beleediging
die de Nederlandsche minister-resident
de Reus der republiek zou hebben aan
gedaan.
In een zeer uitvoerig schrijven van
den minister van buitenlandsche zaken
van Venezuela aan onze regeering wordt
dit offlciëöl bevestigd, onder mededee-
ling, dat de genomen maatregel om den
heer de Reus zijn paspoort te geven,
slechts betrekking had op den persoon
van den heer de Reus en in geenen
deele op de goede vriendschap van beide
landen.
Maar sedert, zegt de nota, zijn nieuwe
ncidenten voorgevallen, die aan de be-
;eekenis van den minister de Reus eene
reel ernstiger beteekenis geven.
En ze noemt dan het niet salueeren
loor Hr Ms kruiser „Gelderland" van
Ie Venezolaansche vlag, bij de aankomst
n de territoriale wateren der republiek,
ip de reede van Puerto Cabello en La
luyara, terwjjl bij het bezoek van de
ïederlandsche consuls te dier plaatsen
loor den Commandant van het schip
rerd gesalueerd met zeven kanonscho
en.
Zeer uitvoerig staat de nota stil bij
e manifestatiën schandelijke aanval
oemt de minister haar gepleegd
tgen de residentie van den consul van
'enezuela op Curagao, door een gedeel-
i van het gemeen, aangestookt door
irsonen, die reeds gedurende eenigen
jd door middel van door de autoritei-
in van dat eiland toegelaten geschrif-
in, de vijandschap van het eiland tegen
enezuela en hare Regeering hadden
ingezet.
Op Zaterdagavond, den 25 dezer, werd
de woning van den consul door eene
menigte aangevallen, die steenen naar
binnen wierp, de vensters verbrijzelde
en op het bureau het wapenschild van
het Consulaat naar beneden wierp.
Daar het leven van den consul en
van zijne echtgenoote en kinderen be
dreigd werd door dezen aanval, die de
beschaving van een volk zoozeer weer
spreekt, bleek het den voornoemden
consul uit de onmacht van de autoritei
ten, of hunne nalatigheid in de bescher
ming van den consul eener bevriende
natie en zijne familie, dat zijn leven en
dat der zjjnen aan de genade van de
misdadige aanstokers van het oproer
was overgeleverd.
Hij dacht toen aan de redding zijner
familie door ze met de Amerikaansche
boot, die den volgenden dag te Curagao
aankwam, naar Venezuela te zenden en
toen de procureur van het eiland hem
des Zondagsmorgens bezocht, om hem
te verzekeren dat zijne afwezigheid van
de stad den vorigen avond die aanslag
mogelijk gemaakt had, daar hij anders
wel maatregelen ter vermijding daarvan
getroffen zou hebben, gaf hij den consul
te kennen, dat hij het zenden der fa
milie naar Venezuela voorzichtig achtte
om haar voor verdere aanvallen te be
schermen.
Ten einde dit voorstel uit te voeren
begaf de heer Lopez zich naar het
Agentschap der „Red D" stoomvaartlijrf
en toen hij daar was, bemerkten de
personen die hij ontmoette, dat zich
opnieuw oproerige lieden in de straat
verzamelden, die scheldwoorden uitten
tegen den consul, tegen Venezuela en
tegen haar president, generaal Castro.
In deze omstandigheden kwamen eeni-
ge politieagenten te hulp, die trachtten
de samenscholingen uiteen te drijven,
maar zonder resultaat, daar deze zich
snel uitbreidden, doordat er lieden uit
de buurt bijkwamen, waaruit bleek, dat
hier een georganiseerd plan bestond om
een aanslag te plegen op het leven van
den consul. Er kwam toen een afdee-
ling van de gewapende macht te hulp
om den consul naar zijne woning te
geleiden en op zijn tocht door de stra
ten, welke hij passeeren moest, werd
hij met verscheidene steenen geworpen
waarvan eenige hem kwetsten.
Ofschoon de politie en de gewapende
macht schijnbaar trachtten te verhin
deren, dat de consul door dit verwoede
gepeupel vermoord werd, werden er geen
krachtige voorzorgsmaatregelen genomen
om de veiligheid van den consulairen
beambte te verzekeren.
Onder deze omstandigheden thuis ge
komen zijnde, besloot de consul, met
het oog op de onmacht der autoriteiten
om hem te handhaven in de uitoefening
zijner functies met de garantie, de ze
kerheid en den eerbied, die men zeer in
het bijzonder verplicht was, hem te be
wijzen, het archief van het consulaat
en de meubelen zijner woning aan de
zorg van den Duitschen consul op ge
noemd eiland toe te vertrouwen en zich
met zijne familie op de Amerikaansche
stoomboot, die denzelfden namiddag ver
wacht werd, in te schepen. In deze
oogenblikken duurden in de straten
rondom het huis van den consul de de
monstration van het gepeupel voort,
met moordkreten tegen den consul, de
Venezolanen en generaal Castro.
Vervolgens meldde de adjudant van
den gouverneur zich aan, die in last
had, den consul te zeggeD, uit naam
van genoemde autoriteit, dat hij, daar
het aantal der oproerlingen gedurig
grooter werd door toevloed van buiten
de stad, diens persoon niet langer veilig
achtte, tenzij hij in het fort een schuil
plaats zocht. De consul kwam met den
genoemden adjudant van den gouver
neur overeen, dat hij, indien zijne over
brenging en die zijner familie noodig
geacht werd, geneigd was, hiertoe over
te gaan, terwijl zijne inscheping be
werkstelligd werd. Korten tijd daarna
kwam de procureur-generaal den heer
Lopez verwittigen, dat de stoomboot
Maracaibo in zicht was, waarom hij de
aangeboden toevlucht nog niot noodza
kelijk oordeelde, wij] hij het vertrek
van hem en zijne familie regelen kon,
zoodra het schip aan de kade aangeko
men was, hetgeen plaats vond, terwijl
de consul en zijne familie nauwelijks de
beschikbare kleedingstukken konden me-
de-nemeri.
Toen deze oplossing met den procureur
der kolonie was overeengekomen, met
het oog op de onmacht van de autori
teiten van het eiland om het oproer te
beteugelen, den aan den persoon van
den consul en aan zijne familie ver-
schuldigden eerbied en zekerheid te
handhaven en eene zoodanige beleedi
ging onverwijld en streng te straffen,
werden maatregelen getroffen om den
consul en zijne familie aan boord van
het stoomschip te voeren, begeleid door
politie agenten on soldaten op hun weg
door de straten en over het kanaal,
totdat zij aan do aanlegplaats van het
schip gekomen waren.
Op dezen tocht duurden de scheld
woorden en aanvallen met steenen voort,
waarvan zelfs eenige den procureur-gene
raal verwondden.
Nog bij het doorvaren van de stoom
boot door het kanaal duurden de on
welluidende kreten van de oproerige
menigte voort, waaruit men eenige hun
ner aanstokers en opruiers herkennen
kon, die reeds door hunne aanvallen in
de bladen en andere geschriften, door
de koloniale autoriteiten toegelaten, be
kend waren.
Het slot der nota zegt, dat de regee-
-l-o-t-
D'
'e dag was dus gevallen en, daar
'Wno op tachtig mijlen afstands van
t kasteel was gelegen, zou zij boven
in genoodzaakt zijn, dien geheelen,
igen, treurigen dag alleen de plicht-
gingen te vervullen tegenover haar
iten en de ceremoniën van een for
el dinér in vollen omgang te door
ratelen
- Arme Etienne, fluisterde zij, ter-
I het papier aan haar bevende hand
glipte.
lij gevoelde op dit oogenblik levendig
bitterheid des doods, die haar ver-
Iden echtgenoot moest hebben be
ien, toen hij zijn beproevingstocht
Rowno aanvaardde.
II haar krachten verzamelende maak-
tij qjch gereed, om den vijand van
r ras te gaan ontmoeten. De ver-
"ikte en bedremmelde gezichtsuit-
cking harer bedienden versterkte haar
nog meer in haar vermoeden, dat het
geen was voorgevallen noodlottige ge
volgen voor haar huis zou na zich sle
pen. Nergens ter wereld laten de be
dienden van het huis zich verschalken.
Zij bloeien en groeien, wanneer de
fortuin hun meesters begunstigt, doch
gevoelen, als bij instinct, wanneer de
zon van het huis gaat dalen. In het
uiterlijk van den voornamen Russischen
gast, die op hoofsche wijze den morgen
groet zijner schoone gastvrouw had be
antwoord, was echter schijn noch scha
duw te bespeuren van het voorgevalle
ne. Vassili Milutin was, als altijd, hof
felijk als een Cesar Borghia. Hij ver
stond het, zijn tijd af te wachten.
Te zamen wandelden zij met langza-
men tred door de groote hallen van het
kasteel, welks koepel door galerijen ver
bonden was met de zijvleugels.
Het front was driehonderd voet breed
en van massief metselwerk, terwijl de
hoogte van het hoofdgebouw het dub
bele bedroeg van die der vleugels.
Van af het heerlijk plateau, dat het
schoon aangelegde park, met zjjn lanen
en dreven, boschjes en vijvers bevatte,
was het uitzicht verrassend en schoon
en aan den gezichteinder strekte zich
mijlen en mijlen ver het donkere groen
der bosschen uit.
Aan den zuidkant had de bouwmees
ter een statige zuilengang van massie
ve Dorische kolommen ontworpen. Het
inwendige was getooid met schatten
van kunst, gedurende honderden van
jaren bijeengebracht door de patriciërs,
die dit heerlijk bouwwerk als hun stam
slot bewoond hadden. De drie grootste
zalende salon, receptie- en eetzaal
vormden te zamen een feesthal van on-
geëvenaarden rijkdom en enorme afme
tingen, daar zij honderd bij vijftig voet
groot was.
Van uit de zuilengang had men het
gezicht op het meer, met zijn schoon
begroeid eiland en verder in de met wei
den en kreupelhout bedekte vallei, die
zich twintig mijlen ver uitstrekte. Het
dichtstbijgelegen lijfeigenendorp, gelegen
aan een naar het Oosten voerenden weg
en doorsneden door den hoofdweg naar
Moskou, kon men van het plateau af
zien. Kudden paarden, groote troepen
melkvee en schapen dwaalden door de
met grasbloemen als bezaaide weiden.
Zacht glooiende heuvels vertoonden zich
ten Westen en boden allerwegeeen ruim
en loonend arbeidsveld voor den nijve-
ren arbeider.
Terwijl generaal Milutin het schoone
kasteel en zijn omgeving met aandach
tig oog beschouwde, bemerkte hij te
vens met grimmigen blik de oude R.-
Katholieke kapel en het daarnaast ge
legen kerkhof, als bezaaid met kruizen
van groote afmetingen.
Poolsche opschriften duidden aan wie
de overledenen waren, die begraven lagen
op dezen eenzamen en met zware boo-
men begroeiden doodenakker. Op een
geweerschot afstands daarvan verhieven
zich de blauw en goud geschilderde koe
pels der Grieksche kapel, het ijdele in
glans en kleuren schitterende bedehuis
der Orthodoxe geloovigen.
Voorwaar, een tot nadenken stem
mende tegenstelling 1
Het schijnt, dat wij tot zelfs in
den dood gescheiden moeten zijn 1 merkte
Vassili op, toen zijn schoone geleidster,
de gedachten, die hem bezighielden, in
zyn oogen scheen te lezen. (Vervolgd
