NEDERLANDERS IN CAIRO
Pu rol houdt
De Priemiekeurinqen voor
stieren en vrouwelijk fokvee
Absdale
10.00
uur
Koewacht
14.00
uur
Vrijdag 3 juni
Clinge
10.00
uur
Sint Jansteen
14.00
uur
Dinsdag 7 juni
Axel
9.30
uur
Zaamslag
10.30
uur
Kloosterzande
14.00
uur
Bekendmakingen
smetteloos- zuiver
EGYPTE is de laatste jaren bijzonder in de belangstelling komen te staan doordat
het als vakantieland ontsloten is. Onder de eeuwige zon wandelen nu de toeristen
uit vele landen; niet in de laatste plaats uit Nederland. Ze richten hun aandacht
voornamelijk op de rijke schat van cultuurhistorische monumenten, die vijftig
eeuwen trotseerden en die een reis van enkele duizenden kilometers meer dan de
moeite waard maken. Maar Egypte is meer dan een land van zon en historie. Het is
een land, dat enkele revoluties heeft doorgemaakt, dat bestuurd wordt als een
socialistische republiek, dat balanceert op de rand van de kloof, die de democra
tische westerse wereld scheidt van het oostelijke blok. Het is een land, dat een
armoede kent, die men in het westen schier voor onmogelijk zou houden, een
onderontwikkeld gebied, dat zonder steun zijn toekomstplannen niet verwezenlijken
kan, maar dat diezelfde steun slechts met schroom, of helemaal niet aanvaardt.
EULALIA - een meisje alleen in een
mannenmaatschappij
Eulalia Sturtewagen had wat aan haar been.
Een onbetekenend, maar lastig ontstekinkje
aan een teen. Volgens goed Nederlandse ge
woonte besloot ze, het onwillige lichaams
deel een paar avondjes lang een sodabadje te
geven. Dat zou wel willen helpen. Maar alle
soda, die - en dat nog niet eens altijd - in
Cairo te krijgen is, zit in de flesjes, waar
mee de buitenlanders hun whisky aanlen
gen. En dat is nu niet bepaald geschikt om
wondjes mee te behandelen. Dus stuurde
Eulalia een briefje naar Nederland met het
verzoek aan het volgende reisgezelschap een
pondje soda mee te geven. Het goedkoopste
chemische produkt werd op die manier per
vliegtuig over vijfduizend kilometer of daar
omtrent getransporteerd. Toen het aankwam
was de teen al lang genezen. Maar Eulalia
bewaart het pondje kostbaar, want het kan
nog wel eens te pas komen.
„De buit terug, anders ga ik naar huis"
Het is zo maar een heel klein probleempje,
waarvoor een meisje van 23 in het verre
Egypte kan komen te staan. Een heel klein
probleempje maar, want er zijn grotere ook,
die Eulalia moet oplossen. Bergen moet ze
verzetten, die struise Hollandse meid, die het
aandurfde om alleen - maar dan ook hele
maal alleen - de strijd aan te binden teeen de
Egyptische bureaucratie, laksheid en ge
makzucht op een van de moeilijkste posten
die haar als organisatrice van touristentrips
maar kon toevallen. Een meisje alleen in een
mannenmaatschappij. Het is een waagstuk om
zoiets aan te durven.
Handtekeningen geliefkoosd object
Eulalia is een avontuurlijk meisje. Eigenlijk
is ze dat geworden tegen wil en dank, want
ze had nauwelijks toekomstplannen, toen ze
de schoolbanken verliet. Door toeval beland
de ze achter de balie van een reisbureau in
haar woonplaats. Een reisbureau zoals vele
andere, dat zich bezig hield met touringcar-
reizen naar Oostenrijk en Zwitserland en
waar behalve de directeur en z'n vrouw een
paar man personeel werkte. Maar reisbu-
reaux hbeben de laatste jaren de wind in de
zeilen en vooral dat van Eulalia maakte een
monsterachtige groei door. Toen het Eind-
hovense meisje bovendien voor geen pro
bleem uit de weg bleek te willen gaan, ver
wisselde ze al spoedig haar stoeltje achter de
balie, voor een zwervend bestaan. In Joego
slavië en op Majorca deed ze de ervaring op,
die haar nu zo uitstekend van pas komt.
Een jaar nu
Toch heeft ze de positie van vrouw-in-het-
midden-Ooesten niet vrijwillig gekozen. Ze
zou naar Athene gaan, de koffers waren ge
pakt en het vliegtuig stond klaar. Door
weersomstandigheden bleef het toestel echter
aan de grond en Eulalia was nog maar nau
welijks terug van Schiphol, of een telefoon
tje vertelde haar, dat er dringend iemand
naar Cairo moest, waar de zaken van het
reisbureau dreigden fout te lopen. Een dag
ofwat later stond Eulalia te kijken naar de
zeilbootjes op de Nijl. Nu zit ze een jaar in
Egypte. Ze is vertrouwd met alles, wat Egyp
tisch is, ze kent de Egyptenaren en ze weet
honderd Nederlanders per week een onver
getelijke vakantie te bezorgen, ondanks alle
problemen die zich daarbij voordoen. Miss
Laila is ze voor haar collega's op het kan
toor van de Egyptische touristenorganisatie.
Miss Laila is ze voor een heleboel Egyptena
ren, want' wie ook maar iets met de touris-
tenindustrie te maken heeft in het land van
de Pharao's weet dat zij het is, die de Ne
derlandse belangen vertegenwoordigt. Als
een soort eenmans-ambassade.
Een meer van problemen heeft Eulalia leeg
moeten drinken in het afgelopen jaar en het
is haar wel eens bijna teveel geworden, als
er weer eens iets niet georganiseerd bleek,
als voor de zoveelste maal allerlei afspraken
niet werden nagekomen en als opnieuw de
neus werd opgehaald voor een vrouw, die
de euvele moed had, te willen commanderen.
Dat doet Eulalia trouwens niet. Ze weet wat
zaken doen is, maar ze weet ook, de mannen
o mhaar vingers te winden. Zelfs Egyptische
mannen. Ze probeert het altijd zo te spelen,
dat de instanties, collega's, gidsen of wie
dan ook geloven, dat zij het zijn, die de nieu
we ideeën uitdokterden, terwijl het in feite
Laila was, die ze te berde bracht.
Problemen
Trouwens, niet alleen Egyptenaren scheppen
problemen. Dat doen ook de Hollandse gas
ten. Zoals de dame, die de ruiten van de bus
stuk sloeg en de benen nam, omdat ze het
stationsgebouw met de hekken er omheen
aanzag voor een harem en ervoor paste, daar
in te worden opgesloten. Laila heeft haar
in een inrichting opgenomen weten te krij
gen. Geen Egyptenaar hoe hoog ook, wenste
enige verantwoording op zich te nemen. Of
Laila maar even een briefje wilde tekenen,
dat de dokter door haar geroepen was. Een
ander probleem: een meneer, die een hotel
in de luxe klasse had besproken, weigerde
in een en dezelfde bus ter excursie te gaan
als z'n landgenoten, die in de touristenklasse
hadden geboekt. Maar dat zijn probleempjes
vergeleken bij die, welke de formaliteiten
van de gastheren in Cairo opwerpen.
Zo'n Nederlands meisje in een Arabische
wereld vier en twintig uur per dag op haar
stuk staan. De Arabieren zijn laks als 't op
handelen aankomt en per slot van rekening
zit „de juffrouw van UIT" niet in Egypte
om vliegen te vangen. Dus moet ze bruta
ler handelen dan de sjacheraars. Dus moet ze
proberen, de eeuwige indolentie, de eeuwige
afschuifsystemen te doorbreken en zich altijd
maar weer teweer stellen tegen het verschrik
kelijke onderlinge wantrouwen, dat men
ieder uur als meest kenmerkende eigenschap
van de Egyptische samenleving onderkent.
Het wantrouwen, dat zich uit in ieder con
tact en bij bijna iedere handeling. In de kap
perszaak, waar ieder kammetje en ieder
schaartje achter slot en grendel wordt be
waakt; bij de autoriteiten, waar ieder buiten
lander met argusogen wordt gadegeslagen.
Geldsmokkel
„Miss Laila weet heel best, dat haar hotel
kamer regelmatig is'onderzocht. En ze kent
de geruchten, dat zij een van de grootste
geldsmokkelaarsters van Cairo is. Het praat
je is in de wereld gekomen door een brief die
aan de hoogste autoriteiten werd geschre
ven. De man, wiens handtekening er onder
stond, ontkende de schrijver te zijn. Maar
Laila heeft de wrange vruchten moeten pluk
ken in 'n ontstellende argwaan van alle klan
ten, die haar eenmaal zelfs enkele dagen ar
rest op het vliegveld opleverde, toen daar
een paar flessen whisky waren aangetroffen,
die het reisbureau bij wijze van nieuwjaars
attentie aan relaties wilde sturen. Zo'n der
tig handtekeningen waren nodig om de zaak
op te helderen. Handtekeningen zijn trou
wens toch een geliefkoosd object van de bu
reaucratie van dit land, waar iedereen een
baantje heeft gekregen, opdat er geen werk
loosheid heerst, zodat iedere instelling, ieder
bureau, met een topzware bezetting zit. En
al vraagt iedere ambtenaar maar één handte
kening per dag om zijn bestaan te rechtvaar
digen, dan nog maken ze het Laila en de
haren onmenselijk zuur.
Er zijn meer Nederlanders die hun nood
klagen over de voortdurende controle van
de geheime politie en de afmattende strijd
tegen de bureaucratie in het huidige Egypte.
Taco van der Plaats bijvoprbeeld, die voor de
FAO, de voedsel en landbouworganisatie van
de Verenigde Naties in Cairo werkt. Toen hij
zich een auto aanschafte had hij 27 hand
tekeningen nodig om aan een blauw num
merbord te komen, zoals dat van buiten
landse automobilisten wordt vereist. Waar
om? Om de wagens van buitenlanders te
kunnen onderscheiden van die van Egypte
naren. Dat maakt het de politie gemakkelijk,
voortdurend de gangen van vreemdelingen
na te gaan. Op verscheidene straathoeken
ziet men agenten staan, die getrouw de blau
we borden registreren. De handel en wandel
van iedere buitenlander wordt gecontroleerd.
Trouwens, iedere Egyptenaar die een stad
verlaat, komt in het kladboekje van de po
litie aan de stadsgrenzen te staan. Want Nas
ser houdt er een groot geheim leger op na,
daarop is nu eenmaal iedere dictatuur geba
seerd.
Taco van der Plaats is een jonge man, een
man, die graag alles weet en die zijn vrije
uurtjes gebruikt om de stad, waar hij woont
te verkennen. Het gevolg is, dat hij er beter
de weg weet, dan menige Egyptenaar. Hij
houdt ervan te dwalen door de Vallei van de
angst, een droge rivierbedding, die van een
ongewone schoonheid is, hij vindt het heer
lijk de stegen en sloppen van het oude Cairo
te verkennen, waar hij alle kroegen en kroeg
jes van binnen en van buiten kent. Hij rookt
de waterpijp als een Egyptenaar, hij bestuurt
zijn auto als een volbloed Arabier. En dat
wil wat zeggen, want Cairo is waarschijnlijk
wel de meest rumoerige stad van de wereld,
waar de automobilisten en de andere wegge
bruikers afgesproken schijnen te hebben, al
lemaal zoveel mogelijk lawaai te produceren.
Levensgevaarlijk
Voetgangers zijn mensen, die alleen maar
deugen om door het aanhoudend claxonge-
loei op de vlucht gejaagd te worden. Rechts
inhalen, snijden en zonder licht rijden, het
zijn de meest normale handelingen van iedere
automobilist in Egypte. Het aantal verkeers
agenten is groter dan het aantal straathoe
ken, maar zij maken zich alleen maar boos
over het door rood licht rijden en dan ook
alleen maar, als dat op een ongelegen ogen
blik gebeurt. Bovendien zien ze graag wat
door de vingers. Als er tenminste wat tegen
over staat. Een Engelse ingenieur - een van
de weinigen, die nog voor het gouvernement
werkt - deelt aan het begin van de maand
briefjes uit van vijf piasters (een goede 40
cent) aan de agenten, die hij dagelijks op
zijn route van huis naar kantoor ontmoet.
Voor vijf piaster de man zorgen ze er graag
voor, dat de ingenieur nooit voor een rood
stoplicht komt te staan. Hij koopt zijn groene
golf, zoals miss Laila haar eigen zebrapad
koopt. Voor vijf piaster in de maand zet een
verkeersagent het verkeer stil als zij het kan
toor verlaat.
Machtig man
Eulalia Sturtewagen en Taco van der Plaats,
twee van de Nederlanders in Cairo. Er zijn
er meer. De chef d'hotel van Hilton bijvoor
beeld, de Hollandse professor aan de Ame
rikaanse universiteit. En dan de man uit
Fayoem, die om de een of andere vreemde
reden op een plantage is blijven hangen te
midden van een van de armoedigste streken
die men zich maar denken kan. Een groep
Nederlandse touristen kwam enige tijd ge
leden op een vreemde manier met hem in
contact. Ondanks de waarschuwingen van
Eulalia en haar beid eassistentjes, waren
twee dames afgedwaald van de groep. Het
gevolg was hen voorspeld: een horde kinde
ren dromde om hen samen en voordat ze het
wisten waren ze hun portemonnaie kwijt.
Goede raad was duur totdat een van de gid
sen zich herinnerde dat er een Hollander in
de buurt woonde. Een belangrijk man, die
zo'n beetje de dokter speeld en de veearts,
die allerlei karweitjes opknapt en iedereen
van advies dient. Hij wordt op handen ge
dragen daar, door die armoedige gemeen
schap. Dat bleek, toen hij van deze „bero
ving" hoorde. „Binnen een kwartier de buit
terug, of ik ga naar Nederland en jullie zien
me nooit meer terug", moet hij gezegd heb
ben tegen de mensen uit zijn dorp. En zie
daar, binnen het kwartier kwam een krijgs
haftig uitziend opperhoofd aandraven, een
dubbelloops jachtgeweer over de schouder,
de portemonnaie in de hand. Met duizend
toch.
Zo werken de Nederlanders in den vreem
de. Onopvallend, maar nuttig, Eulalia, Taco
en die onbekende...! Drie uit velen!
zullen in O. Zeeuwsch-Vlaanderen in 1966
gehouden worden op:
Donderdag 2 juni:
STEMMEN BIJ VOLMACHT
Bij de verkiezing van de leden van de Ge
meenteraad kan een kiezer op verzoek bij
volmacht stemmen, indien hij mededeelt ver
moedelijk niet in staat te zullen zijn in per
soon aan de stemming deel te nemen.
Het verzoek wordt afgewezen:
a. indien aangenomen moet worden dat de
kiezer in de gemeente, in welker kiezersre
gister hij op de dag der kandidaatstelling is
opgenomen, in persoon aan de stemming kan
deelnemen;
b. indien de kiezer gebruik kan maken van
de regeling voor het stemmen in een andere
gemeente.
De kiezer, die bij volmacht wenst te stem
men, moet daartoe uiterlijk 18 mei a.s. eefi
verzoekschrift indienen bij burgemeester en
wethouders der gemeente, in welker kiezers-
register hij op de dag der kandidaatstelling
is opgenomen.
Hij geeft daarbij op:
a. zijn naam, voornamen of voorletters en
geboortedatum, -jaar en -plaats;
b. de gemeente, in welker kiezersregister hij
is opgenomen, alsmede zijn adres of laatste
adres aldaar;
c. de redenen van zijn verzoek;
d. de gegevens, bedoeld onder a en b ten
aanzien van de kiezer, die bereid is als ge
machtigde op te treden.
Bij het verzoekschrift wordt ingediend een
verklaring van de gemachtigde, dat deze be
reid is als zodanig op te treden, alsmede, in
dien de gemachtigde niet in hetzelfde kiezers-
register is opgenomen als de volmachtgever,
een door de burgemeester der gemeente,
waar de gemachtigde in het kiezersregister
is opgenomen, afgegeven verklaring, dat de
gemachtigde op de dag der kandidaatstelling
is opgenomen in het kiezersregister van zijn
gemeente en dat de gemachtigde niet meer
dan twee aanwijzingen als gemachtigde heeft
aangenomen.
Hij die zich bereid heeft verklaard als ge
machtigde op te treden, moet op de dag der
kandidaatstelling zijn opgenomen in een kie
zersregister.
Als gemachtigde kan slechts worden aange
wezen de echtgenoot of echtgenote, één der
bloed- of aanverwanten in de eerste tot en
met de derde graad, de echtgenoot van êen
schoonzuster of de echtgenote van een zwa
ger, dan wel één der huisgenoten van de
volmachtgever. Onder huisgenoten worden
verstaan zij, die blijkens het kiezersregister
hetzelfde adres hebben als de volmachtgever.
Deze beperking van de aanwijzing van een
gemachtigde is nietvan toepassing op de
kiezer, wiens beroep of werkzaamheden me
debrengen, dat hij herhaaldelijk of althans
gedurende het gedeelte van het jaar, waarin
de stemming gewoonlijk valt, werkzaam
pleegt te zijn buiten de gemeente, in welker
kiezersregister hij is opgenomen, mits zijn
afwezigheid, indien hij gedurende het tijd
vak of de tijdvakken, waarin hij aldus werk
zaam is, één- of meermalen in die gemeen
te terugkomt, als regel telkens langer dan
drie dagen duurt, alsmede op zijn echtgeno
te, voor zover zij met hem, in verband met
zijn beroep of werkzaamheden, afwezig pleegt
te zijn (dit is o.a. van belang voor schip
pers).
Een kiezer mag niet meer dan twee aanwij
zingen als gemachtigde aannemen.
Van de beslissing op het verzoek ontvangt
de volmachtgever mededeling.
Indien de gemachtigde overlijdt of komt te
verkeren in een toestand, waardoor hij ver
moedelijk niet in staat zal zijn in persoon
aan de stemming deel te nemen, kan de vol
machtgever uiterlijk 18 mei a.s. mededeling
doen van de aanwijzing van een andere kie
zer, die bereid is als gemachtigde op te tre
den.
De volmachtgever is niet bevoegd de vol
macht in te trekken of in persoon aan de
stemming deel te nemen. De gemachtigde
ontvangt een oproepingskaart tot deelne
ming aan de stemming in het stemdistrict,
waartoe de volmachtgever volgens het kiezers
register behoort.
Voor het verzoekschrift om bij volmacht te
stemmen en de mededeling tot aanwijzing
van een andere gemachtigde dient gebruik
te worden gemaakt van formulieren welke ter
secretarie van elke gemeente kosteloos ver
krijgbaar zijn.
Axel, 14 april 1966
Burgemeester en wethouders van Axel,
De secretaris P. G. v. d. Bosse
De burgemeester M. K. van Dijke
VERPLAATSING PARKEERPLAATSEN
EN BUSSTATION OJ 30 APRIL 1966
Burgemeester en wethouders van Axel ma
ken bekend, dat in verband met de viering
van Koninginnedag op zaterdag 30 april a.s.
zowel de Markt als het Sydlowskiplein niet
kunnen worden gebruikt voor het parkeren
van auto's. Geadviseerd wordt de auto's die
dag zoveel mogelijk te parkeren in de Van
Gistellelaan en omgeving.
Het busstation voor de lijndiensten van de
ZVTM zal op die dag verplaatst zijn van
het Sydlowskiplein naar de hoek Buitenweg-
Szydlowskistraat.
Axel, 15 april 1966
Burgemeester en wethouders voornoemd
De secretaris P. G. v. d. Bosse
De burgemeester M. K. van Dijke
