AXELSE COURANT
Jos Mignon, schepper der spitzen.
De „Times" een nationale instelling.
J. C.VINK
Frankering bij abonnement, Axel
ZATERDAG 17 NOVEMBER 1956
O
71e Jaargang No. 14
NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR ZEEUWSCH-VLAANDEREN
VERSCHIJNT IEDERE WOENSDAG EN ZATERDAG
FIRMA
Markt 12
AXEL.
TUSSEN DE VOETBALSCHOENEN EN DE BALLETSCHOENTJES LAG
EEN LANGE WEG.
Het kan gebeuren dat U, al wandelend
door Amsterdams centrum ergens in een
klein straatje een wat wonderlijk winkeltje
ontdekt. Er staan verscheidene knielaarzen
in de etalage, een paar zwarte balletschoen
tjes en lichtblauwe spitzen. Een paar mili
tairen lopen voorbij, kijken, wijzen elkaar op
de lange rode toneelschoenen, lachen en
gaan vervolgens weer weg. Een paar kleu
ters spelen in het zonnige straatje juist
slaat de torenklok twee. En dan licht fk de
klink van het winkeltje en ziie verrast rond.
Aan de muur prijken zeker wel vierhonderd
foto's van artiesten, met een handtekening
gesigneerd. Al rondkijkend ontdek ik Kitty
Knap, Cilly Wang, Snip en Snap, de Anne-
belles, Buziau, de Bouwmeesters,,Is
daar vollek wordt er geroepen. En op
mijn bevestigend antwoord daalt de heer des
huizes de trap af. Eerst zie ik z'n benen, dan
z'n voorschoot en eindelijk z'n hoofd, vrien
delijk, grijs en met een bril op. Maar om de
levensgeschiedenis te horen van Jos Mignon
zullen we eerst een stoel nemen, want het is
een lang en interessant verhaal
Jos Mignon werd in 1889 geboren, als zoon
van een schoenfabrikant. Hoewel hij natuur,
lijk vaak over de zaak hoorde praten en de
leergeur bij w'ijze van spreken het dagelijks
parfum was, voelde hij niets voor de zaak.
Dat kwam pas later. Op een gegeven moment
opende hij een eigen zaak, maar het waren
voornamelijk de sportschoenen die zijn inte
resse hadden. Bij hem kwamen de bekende
athleten en voetballers, om er hun voeten te
laten schoeien. De namen van Chris Berger,
Fanny Blankers en Osendarp zijn z'n ge
tuigen
De zaak liep goed en niemand, die Zater
dagsavonds tegen tien uur de winkel uit
ging, zou kunnen denken dat de eigenaar
toch niet gevonden had wat hij wilde. Was
het toevallig dat iemand uit de theaterwereld
Mignons mening vroeg over een bepaalde
schoen Dat was het begin. Of het nu
door zijn naam kwam (Mignon betekent:
liefelijk) of door iets anders maar Jos had
het gevoel dat de poort naar een nieuwe
wereld open was gegeaan. Eindelijk wist de
schoenenkenner zich in zijn element. Hij be
leefde de toneelsfeer als hij modellen voor
balletschoentjes en spitzen tekende, hij rook
de schmink en voelde de spanning die iedere
uitvoering nu eenmaal behoeft. De klanten
waren tevreden en langzamerhand kwamen
er meer opdrachten. Voor de revue's van
Bouwmeester, Sleeswijk, Bob Peters»
En kunt u zich Buziau nog herinneren, de
grote komiek van de Bouwmeesters Op
de foto die in de winkel hangt, draagt hij
de grote laars, eveneens werk van Mignon.
Had men een schoen nodig die in de 13e of
de 14e eeuw gedragen werd, men vroeg het
Mignon en de zaak kwam in orde. Natuur
lijk moest hij zijn licht opsteken in oude ge
schriften en boeken, maar hij hield van dit
werk, dat een artistieke inslag vraagt.
De hand van de meester
Het adresboek van de klanten der firma
Mignon bevat namen uit heel Nederland.
Het begon in de grote steden, nu worden er
zelfs in de kleinste dorpen balletlessen ge
geven. „Als het geen Mignon is, is het niet
goed," glimlacht mevrouw Mignon. Altijd
heeft ze haar man met raad en daad bij
gestaan, Zij verzorgde het bovenwerk van
de tere balletschoentjes en spitzen, nam be
stellingen aan en verzorgde de administratie.
Later kregen ze ook hulp van hun dochter
en zo werkte de familie Mignon, van des
morgens acht uur tot 's nachts twee of drie
uur. Niet om vol te houden, zegt U Dat
was het ook, maar de heer en mevrouw
Mignon hebben het vijf en twintig jaar lang
gedaan. Zij hebben hun succes in de eerste
plaats te danken aan de prima leest, maar
daarnaast aan de minutieuze afwerking en
de grote toewijding. Is het wonder, dat de
Mignon-schoentjes wereldfaam kregen
Naar Zuid-Afrika gingen ze ter ere van
de Jan van Riebeekfeesten, naar Curasao,
naar Duitsland, Zwitserland, Italië, ja, heel
Europa kent Mignon, „Mignons" dragen de
danseressen van het Scapino-ballet en het
„Ballet der Lage Landen". Soms gebeurde
het dat iemand uit Nederland in het buiten
land een school oprichtte, maar het oude
adres uit de St. Janstraat werd niet vergeten.
Unicum.
Sinds verleden jaar heeft Jos Mignon het
iets rustiger gekregen. Hij werkt n.l. over
dag in een schoenfabriek in Volendam waar
hij de leiding heeft van een afdeling „apart
werk". Terwijl anderen het handwerk doen
dat hij zelf vroeger alleen of met zijn vrouw
samen deed, bederikt Mignon nieuwe moge
lijkheden. Bijvoorbeeld het oprichten van
meerdere zaken in verschillende steden, een
van hun idealen. Nu is het nog altijd zo
druk, dat verschillende bestellingen afge
wezen moeten worden. Jarenlang kregen de
Mignons juist omstreeks Sint Nicolaas dozen
vol brieven met verzoeken om balletschoen
tjes en spitzen met zoals w'ij elkaar een
paar pantoffels schenken. Dat de „Mignons"
geliefd zijn, hoef ik U niet te vertellen.
Ook de prinsessen Beatrix, Irene en Mar
griet ontvingen de spitzen uit de schatkamer
van tovenaar Mignon, de schepper der
spiitzen
De zaak van Jos Mignon, die de bijnaam
„artiestenwinkeltje" heeft, is een unicum
voor heel Nederland.
Reeds op het eerste gezicht onderscheidt
de „Times", de thans 1.71. jaar oude krant
(No. 53669), zich van alle andere bladen in
de wereld. De voorpagina toch prijkt niet
met sensationele koppen en belangrijke be
richten, maar is gevuld met de z.g. classified
advertisements (de kleine advertenties) die
wij gewend zijn met allerlei fantasie-namen,
hoe dan ook te betitelen.
De opmaak van de „Times" is gespeend
van alle bombast. Hoewel typografisch voor
treffelijk verzorgd en gedrukt met een spe
ciaal voor dit dagblad ontworpen letter, dient
het blad zich, naar uiterlijk, aan als een
zichzelf en zijn tradities respecterende, over-
degelijke, plaatselijke krant.
Maar de „Times" is een krant met wereld
vermaardheid, lin alle opzichten toonaan
gevend, volkomen onafhankelijk en zoveel
mogelijk objectief.
Het blad werd in het jaar 1785 gesticht
door John Walter, die tevoren „The Daily
Universal Register" uitgegeven had met
geen ander doel dan om daarmede de waar
de van een typografische vinding te be
wijzen. Die vinding raakte snel in het ver
geetboek, maar het „Register" veranderde
zijn naam in „The Times" en drie generaties
Walters, als konlingen aangeduid I, II, en
III hebben deze krant een exeptionele plaats
in het rijk van de wereldpers bezorgd.
Ingezonden stukken.
Een der belangrijkste rubrieken in de
„Times" is ongetwijfeld die der ingezonden
stukken. Een ingezonden stuk in de „Times"
geplaatst te zien, wordt nog heden ten dage
als een bijzondere onderscheiding gevoeld.
Maar wie het in zijn hoofd mocht halen dit
ingezonden stuk tegelijk naar een ander blad
ter plaatsing te zenden, is voor eens en voor
altijd bij de „Times" uitgestudeerd. Want de
„Times" staat nu eenmaal nliet op één lijn
met andere bladen.
Gekroonde hoofden en ministers van staat,
Churchill, o.a., hebben van de „ingezonden
stukkeri'-kolommen meermalen gebruik ge
bruik gemaakt om zich tot het Engelse volk
en de rest van de wereld te richten. Koningin
Victoria, die gedurende een groot deel van
haar regeringsperiode scherpe critiek op de
hals haalde, heeft verscheidene malen via
een ingezonden stuk in de „Times" een be
roep gedaan op haar onderdanen tot meer
begrip, en een verklaring van haar houding
gegeven o.a, toen er geklaagd werd over het
feit, dat Zij na de dood van haar man,
STOOKOLIE EN BENZINE VOOR
STATIONAIRE MOTOREN.
Aanvragen door het bedrijfsleven.
Het ministerie van Economische Zaken
deelt mede, dat in het kader van de voor
bereidende maatregelen voor een eventueel
in te voeren rantsoenering van aardolie
producten aanvragen kunnen worden inge
diend voor
1. toewijzing van benzine voor stationaire
motoren, met uitsluiting van dekmotoren
van schepen en motoren/ van land- en
tuinbouw
2. toewijzing van stookolie voor motorische
en bedrijfsstoo'kdoeleinden en ruimte
verwarming in bedrijven.
De voor de aanvrage benodigde formu
lieren (respectievelijk formulier BA 5 en
BA 7) zijn verkrijgbaar bi] de Kamers van
Koophandel en Fabrieken. Zij moeten in
gezonden worden aan "het Bureau voor
Aardolieproducten/Groot Hertoginnelaan 70
te 's-Gravenhage.
Eet wat U wilt-
Maar wees wel voorbereid
als er iets „verkeerd valt"
Zorg voor Rennies!
Met Digestif Rennies bij de hand geeft zelfs
de hevigste zuurbrand U geen zorgen meer.
Die blussen Rennies van de ene minuut op
de andere, 'n Wonder, die Rennies En zo
eenvoudig om in te nemen gewoon op de
tong laten smelten, zonder water of wat ook.
't Tabletje opgelost zuurbrand geblust.
Ing. Med.
Prins Albert, zich nimmermeer in het pu
bliek vertoonde. Ook de Prins van Wales
heeft in die kolom meermalen van zich af
gebeten
De persbaronnen.
De „Times" was wat men noemt een
„Highbrow-krant", bestemd voor het z.g.
„denkend deel der natie". Om ook het gees
telijk peil van de massa te verheffen, ver
schenen er volkskranten als de beroemde
„Daily Express" en de uitgevers van deze
bladen, werden nadat ze schatten hadden
verdiend, stuk voor stuk in de adelstand
verheven, ze kregen het etiket persbaron.
Lord Northcliffe, Lord Rothermere en Lord
Kemsley hebben zich als krantenmagnaten
bekendheid verworven, maar een man als
Lord Northcliffe, een zeer eerzuchtig man,
voelde zich altijd in de minderheid tegen
over de „Times".
Toen dan ook een nazaat van de Walter-
dynastie Zich veroorloofde de „Times" aan
Northcliffe te verkopen, scheen het alsof het
met dit machtige persorgaan gedaan was.
Maar Northcliffe, die ten slotte de kluts
kwijtraakte en krankzinnig stierf, heeft het
toch nooit aangedurfd zijn naam als eige
naar in de kop van de „Times" te plaatsen.
De erfgenamen van Northclife zagen in
de krantenbusiness geen brood en verkoch
ten de krant voor een appel en een ei aan
de Times Publising Cy, die onder beheer
kwam van een commissie bestaande uit de
Nord-Cbief Justice van Engeland, de Ree.
tor-Magnificus van de beroemde Universi
teit van Oxford en een der Gouverneurs van
de Bank of England. Deze commissie heeft
opdracht toe te zien, dat het onafhankelijke
karakter van het blad behouden blijft en de
redactionele leiding nimmer in handen komt
van „onwaardige scribenten".
Zo is de „Times" weer uit de grijpvingers
van de persbaronnen gered en is haar voort
bestaan als „nationale instelling" wellicht
verzekerd.
Lichtend voorbeeld.
In vele opzichten gaf de „Times" de toon
aan. Het was de eerste krant, die op een
snelpers gedrukt werd. De oplaag bedroeg
in 1815 slechts 5000 exemplaren. In 1854
was deze vertienvoudigd Thans bedraagt
ze ongeveer 300.000 exemplaren, een laag
cijfer in vergelijking met de millioenenop-
lagen waar de grote concerns mee goochelen.
Maar hier wordt de kwaliteit door geen
kwantiteit overtroffen.
Vanzelfsprekend was de „Times" op jour
nalistiek gebied de andere bladen verreweg
de baas. Tijdens het regiem van Napoleon
beschikte ze over een eigen correspondent in
Atlanta, die over vele goede relaties be
schikte. Maar bijzondere vermaardheid ver
wierf zich de „Times"-reporter De Blowitz,
een Bohemer, die overal zijn voelhoorns uit
stak en meer wist van het politiek wereld
gebeuren dan menig voist of minister uit
die tijd.
Zijn grootste stunt haalde hij uit, toen de
grote mogendheden in 'Berlijn vergaderd
waren om de Turkse kwestie te bespreken.
In wrkelijkheid (er is niets nieuws onder de
zon) ging het in deze conferentie er om aan
het Russische imperialisme paal en perk te
stellen en liep John Buil zich het vuur uit de
sloffen om Constantinopel uit de handen
van de Czaar te houden.
De heren gedelegeerden hadden onder ede
moeten beloven de grootst mogelijke geheim
zinnigheid te betrachten en niemand iets te
openbaren van wat op het congres behandeld
zou worden. Heel de wereld wachtte ge
spannen, want een Engels-Russische oorlog
behoorde niet tot de onmogelijkheden, de
speculanten en oorlogsfabrikanten stelden
zich reeds gouden bergen voor.
Een lekke kraan, De Blowitz wint.
De Blowitz, een „clever heer", beschouwde
de geheimzinnigheid van het congres als een
persoonlijke uitdaging. Als fatsoenlijk man
achtte hij die geheimzinnigheid in hoge mate
funest voor de zaak van de wereldvrede en
gunde hij de speculanten hun winsten ten
koste van belegger en verbruiker niet. Daar
om izette hij ales op haren en snaren om de
wereld via de „Times" op de hoogte te
brengen van alles wat er in Berlijn bekok
stoofd werd.
Een der attaché's, die het grote congres
bijwoonde, was zijn bondgenoot. Op zeer
eenvoudige wijze verschafte deze de inlich
tingen aan de Blowitz, zonder ooit een woord
met hem te wisselen. De heren dineerden
beiden in hetzelfde deftige Berlijnse restau
rant. Beiden droegen hoge hoeden, die ze
bij het binnentreden keurig aan de kapstok
hingen. Maar bij het heengaan zette De
Blowitz zonder blikken of blozen, de hoed
van de attaché op en in de rand daarvan
bevonden zich de gegevens en bijzonder
heden, die op de confefrentie behandeld
waren.
Op de dag dat het verdrag met veel poeha
zou worden getekend ging De Blowitz kwasi
naar de grote Bismarck toe en vroeg de
Duitse Rijkskanselier om een afschrift van
de overeenkomst. Bismarck zond hem een
uitvoerige brief, waarin hij mededeelde dat
dit onmogelijk was, omdat de Duitse pers
broeders dan razend zouden zijn.
De Blowitz, voor geen kleintje vervaard,
had echter reeds kans gezien, zich van de
tekst van het verdrag meester te maken en
gezorgd dat dit kostbaar stuk perscopy per
ijlbode in Londen werd gebracht. Tegenover
Bismarck veinsde hij zich verongelijkt en
reisde met bekwame spoed naar huis. Want
op hetzelfde ogenblik draaiden in Londen
de persen met de tekst van het verdrag, dat
notabene op dat moment in Berlijn door de
groten der aarde werd getekend
Bismarck to'onde zich een uitstekend ver
liezer. Hij beloonde later zelfs De Blowitz
met een ridderorde 2e klasse, een onder
scheiding, die geen enkele Duitse journalist
ooit had ontvangen.
7)nmr>Q Ruwe handen
Natuurlijk vlogen de Duitse journalisten
op de geniale Bismarck aan om hem hierop
te wijzen. En toen antwoordde Bismarck dat
De Blowitz niet met gewone journalisten op
één lijn gesteld kan worden. Een compliment
dat ongetwijfeld ook de „Times" gold, waar
voor deze wereldberoemde journalist de
kastanjes uit het vuur haalde.
De legende vertelt dat in een blad als de
„Times" nimmer druk- of zetfouten voor
komen. Toen niet zo heel lang geleden, dit
toch eens gebeurde, maakten alle kranten
er met onverholen vreugde melding van.
Maar menig bedaard Engelsman, fn zijn
club zijn lijfblad lezend, concludeerde uit het
feit, dat zelfs de „Times" in dit opzicht niet
meer onfeilbaar was, dat het nu toch met de
wereld wel snel op een eind liep
De Engelse „Times" is maar geen gewone krant. Dit blad bekleedt, niet alleen te
midden van alle Britse, maar ook van alle bladen in de andere landen ter wereld,
een geheel enige positie en is dan ook een „nationale instelling" genoemd.
ABONNEMENTSPRIJS: Losse nummers 6 cent
Kwartaal-abonnement i
Axel binnen de kom 11,55 Andere plaatsen 11,75
Buitenland f 2,00
Drukker-Uitgeefster: FIRMA J. C. VINK
Red. en Adm.: Axel, Markt 12, Tal. 0 1155-646
Hoofdredactie: J. C. VINK
ADVERTENTIEPRIJS: 8 cent per mm.
Bij contracten belangrijke reductie.
Inc« «onden Mededelingen 20 cent per m.m.
Klein*. Vivertentièn (maximum 6 regels) 1-5 regels
70 ceat iedere regel meer 12 cent extra.
Niet krabben. De helder vloel-
XTITTl/" bare D.D.D. kalmeert de leuk
I r I I Rt, in enkele seconden, doodt de
VI JLi U X». ziektekiemen, zuivert en ge
neest tot diep in de huidporiën.
GENEESMIDDEL TEGEN Wfe Tfe H
HUIDAANDOENINGEN UW M W M W
VLOEISTOF 1.20 BALSEM 1.50 ZEEP 0.90
//uZ/W/JHamea-Gelei
Tube Fl. 1.60 en 95 cl.