AXELSE COURANT Jos Mignon, schepper der spitzen. De „Times" een nationale instelling. J. C.VINK Frankering bij abonnement, Axel ZATERDAG 17 NOVEMBER 1956 O 71e Jaargang No. 14 NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR ZEEUWSCH-VLAANDEREN VERSCHIJNT IEDERE WOENSDAG EN ZATERDAG FIRMA Markt 12 AXEL. TUSSEN DE VOETBALSCHOENEN EN DE BALLETSCHOENTJES LAG EEN LANGE WEG. Het kan gebeuren dat U, al wandelend door Amsterdams centrum ergens in een klein straatje een wat wonderlijk winkeltje ontdekt. Er staan verscheidene knielaarzen in de etalage, een paar zwarte balletschoen tjes en lichtblauwe spitzen. Een paar mili tairen lopen voorbij, kijken, wijzen elkaar op de lange rode toneelschoenen, lachen en gaan vervolgens weer weg. Een paar kleu ters spelen in het zonnige straatje juist slaat de torenklok twee. En dan licht fk de klink van het winkeltje en ziie verrast rond. Aan de muur prijken zeker wel vierhonderd foto's van artiesten, met een handtekening gesigneerd. Al rondkijkend ontdek ik Kitty Knap, Cilly Wang, Snip en Snap, de Anne- belles, Buziau, de Bouwmeesters,,Is daar vollek wordt er geroepen. En op mijn bevestigend antwoord daalt de heer des huizes de trap af. Eerst zie ik z'n benen, dan z'n voorschoot en eindelijk z'n hoofd, vrien delijk, grijs en met een bril op. Maar om de levensgeschiedenis te horen van Jos Mignon zullen we eerst een stoel nemen, want het is een lang en interessant verhaal Jos Mignon werd in 1889 geboren, als zoon van een schoenfabrikant. Hoewel hij natuur, lijk vaak over de zaak hoorde praten en de leergeur bij w'ijze van spreken het dagelijks parfum was, voelde hij niets voor de zaak. Dat kwam pas later. Op een gegeven moment opende hij een eigen zaak, maar het waren voornamelijk de sportschoenen die zijn inte resse hadden. Bij hem kwamen de bekende athleten en voetballers, om er hun voeten te laten schoeien. De namen van Chris Berger, Fanny Blankers en Osendarp zijn z'n ge tuigen De zaak liep goed en niemand, die Zater dagsavonds tegen tien uur de winkel uit ging, zou kunnen denken dat de eigenaar toch niet gevonden had wat hij wilde. Was het toevallig dat iemand uit de theaterwereld Mignons mening vroeg over een bepaalde schoen Dat was het begin. Of het nu door zijn naam kwam (Mignon betekent: liefelijk) of door iets anders maar Jos had het gevoel dat de poort naar een nieuwe wereld open was gegeaan. Eindelijk wist de schoenenkenner zich in zijn element. Hij be leefde de toneelsfeer als hij modellen voor balletschoentjes en spitzen tekende, hij rook de schmink en voelde de spanning die iedere uitvoering nu eenmaal behoeft. De klanten waren tevreden en langzamerhand kwamen er meer opdrachten. Voor de revue's van Bouwmeester, Sleeswijk, Bob Peters» En kunt u zich Buziau nog herinneren, de grote komiek van de Bouwmeesters Op de foto die in de winkel hangt, draagt hij de grote laars, eveneens werk van Mignon. Had men een schoen nodig die in de 13e of de 14e eeuw gedragen werd, men vroeg het Mignon en de zaak kwam in orde. Natuur lijk moest hij zijn licht opsteken in oude ge schriften en boeken, maar hij hield van dit werk, dat een artistieke inslag vraagt. De hand van de meester Het adresboek van de klanten der firma Mignon bevat namen uit heel Nederland. Het begon in de grote steden, nu worden er zelfs in de kleinste dorpen balletlessen ge geven. „Als het geen Mignon is, is het niet goed," glimlacht mevrouw Mignon. Altijd heeft ze haar man met raad en daad bij gestaan, Zij verzorgde het bovenwerk van de tere balletschoentjes en spitzen, nam be stellingen aan en verzorgde de administratie. Later kregen ze ook hulp van hun dochter en zo werkte de familie Mignon, van des morgens acht uur tot 's nachts twee of drie uur. Niet om vol te houden, zegt U Dat was het ook, maar de heer en mevrouw Mignon hebben het vijf en twintig jaar lang gedaan. Zij hebben hun succes in de eerste plaats te danken aan de prima leest, maar daarnaast aan de minutieuze afwerking en de grote toewijding. Is het wonder, dat de Mignon-schoentjes wereldfaam kregen Naar Zuid-Afrika gingen ze ter ere van de Jan van Riebeekfeesten, naar Curasao, naar Duitsland, Zwitserland, Italië, ja, heel Europa kent Mignon, „Mignons" dragen de danseressen van het Scapino-ballet en het „Ballet der Lage Landen". Soms gebeurde het dat iemand uit Nederland in het buiten land een school oprichtte, maar het oude adres uit de St. Janstraat werd niet vergeten. Unicum. Sinds verleden jaar heeft Jos Mignon het iets rustiger gekregen. Hij werkt n.l. over dag in een schoenfabriek in Volendam waar hij de leiding heeft van een afdeling „apart werk". Terwijl anderen het handwerk doen dat hij zelf vroeger alleen of met zijn vrouw samen deed, bederikt Mignon nieuwe moge lijkheden. Bijvoorbeeld het oprichten van meerdere zaken in verschillende steden, een van hun idealen. Nu is het nog altijd zo druk, dat verschillende bestellingen afge wezen moeten worden. Jarenlang kregen de Mignons juist omstreeks Sint Nicolaas dozen vol brieven met verzoeken om balletschoen tjes en spitzen met zoals w'ij elkaar een paar pantoffels schenken. Dat de „Mignons" geliefd zijn, hoef ik U niet te vertellen. Ook de prinsessen Beatrix, Irene en Mar griet ontvingen de spitzen uit de schatkamer van tovenaar Mignon, de schepper der spiitzen De zaak van Jos Mignon, die de bijnaam „artiestenwinkeltje" heeft, is een unicum voor heel Nederland. Reeds op het eerste gezicht onderscheidt de „Times", de thans 1.71. jaar oude krant (No. 53669), zich van alle andere bladen in de wereld. De voorpagina toch prijkt niet met sensationele koppen en belangrijke be richten, maar is gevuld met de z.g. classified advertisements (de kleine advertenties) die wij gewend zijn met allerlei fantasie-namen, hoe dan ook te betitelen. De opmaak van de „Times" is gespeend van alle bombast. Hoewel typografisch voor treffelijk verzorgd en gedrukt met een spe ciaal voor dit dagblad ontworpen letter, dient het blad zich, naar uiterlijk, aan als een zichzelf en zijn tradities respecterende, over- degelijke, plaatselijke krant. Maar de „Times" is een krant met wereld vermaardheid, lin alle opzichten toonaan gevend, volkomen onafhankelijk en zoveel mogelijk objectief. Het blad werd in het jaar 1785 gesticht door John Walter, die tevoren „The Daily Universal Register" uitgegeven had met geen ander doel dan om daarmede de waar de van een typografische vinding te be wijzen. Die vinding raakte snel in het ver geetboek, maar het „Register" veranderde zijn naam in „The Times" en drie generaties Walters, als konlingen aangeduid I, II, en III hebben deze krant een exeptionele plaats in het rijk van de wereldpers bezorgd. Ingezonden stukken. Een der belangrijkste rubrieken in de „Times" is ongetwijfeld die der ingezonden stukken. Een ingezonden stuk in de „Times" geplaatst te zien, wordt nog heden ten dage als een bijzondere onderscheiding gevoeld. Maar wie het in zijn hoofd mocht halen dit ingezonden stuk tegelijk naar een ander blad ter plaatsing te zenden, is voor eens en voor altijd bij de „Times" uitgestudeerd. Want de „Times" staat nu eenmaal nliet op één lijn met andere bladen. Gekroonde hoofden en ministers van staat, Churchill, o.a., hebben van de „ingezonden stukkeri'-kolommen meermalen gebruik ge bruik gemaakt om zich tot het Engelse volk en de rest van de wereld te richten. Koningin Victoria, die gedurende een groot deel van haar regeringsperiode scherpe critiek op de hals haalde, heeft verscheidene malen via een ingezonden stuk in de „Times" een be roep gedaan op haar onderdanen tot meer begrip, en een verklaring van haar houding gegeven o.a, toen er geklaagd werd over het feit, dat Zij na de dood van haar man, STOOKOLIE EN BENZINE VOOR STATIONAIRE MOTOREN. Aanvragen door het bedrijfsleven. Het ministerie van Economische Zaken deelt mede, dat in het kader van de voor bereidende maatregelen voor een eventueel in te voeren rantsoenering van aardolie producten aanvragen kunnen worden inge diend voor 1. toewijzing van benzine voor stationaire motoren, met uitsluiting van dekmotoren van schepen en motoren/ van land- en tuinbouw 2. toewijzing van stookolie voor motorische en bedrijfsstoo'kdoeleinden en ruimte verwarming in bedrijven. De voor de aanvrage benodigde formu lieren (respectievelijk formulier BA 5 en BA 7) zijn verkrijgbaar bi] de Kamers van Koophandel en Fabrieken. Zij moeten in gezonden worden aan "het Bureau voor Aardolieproducten/Groot Hertoginnelaan 70 te 's-Gravenhage. Eet wat U wilt- Maar wees wel voorbereid als er iets „verkeerd valt" Zorg voor Rennies! Met Digestif Rennies bij de hand geeft zelfs de hevigste zuurbrand U geen zorgen meer. Die blussen Rennies van de ene minuut op de andere, 'n Wonder, die Rennies En zo eenvoudig om in te nemen gewoon op de tong laten smelten, zonder water of wat ook. 't Tabletje opgelost zuurbrand geblust. Ing. Med. Prins Albert, zich nimmermeer in het pu bliek vertoonde. Ook de Prins van Wales heeft in die kolom meermalen van zich af gebeten De persbaronnen. De „Times" was wat men noemt een „Highbrow-krant", bestemd voor het z.g. „denkend deel der natie". Om ook het gees telijk peil van de massa te verheffen, ver schenen er volkskranten als de beroemde „Daily Express" en de uitgevers van deze bladen, werden nadat ze schatten hadden verdiend, stuk voor stuk in de adelstand verheven, ze kregen het etiket persbaron. Lord Northcliffe, Lord Rothermere en Lord Kemsley hebben zich als krantenmagnaten bekendheid verworven, maar een man als Lord Northcliffe, een zeer eerzuchtig man, voelde zich altijd in de minderheid tegen over de „Times". Toen dan ook een nazaat van de Walter- dynastie Zich veroorloofde de „Times" aan Northcliffe te verkopen, scheen het alsof het met dit machtige persorgaan gedaan was. Maar Northcliffe, die ten slotte de kluts kwijtraakte en krankzinnig stierf, heeft het toch nooit aangedurfd zijn naam als eige naar in de kop van de „Times" te plaatsen. De erfgenamen van Northclife zagen in de krantenbusiness geen brood en verkoch ten de krant voor een appel en een ei aan de Times Publising Cy, die onder beheer kwam van een commissie bestaande uit de Nord-Cbief Justice van Engeland, de Ree. tor-Magnificus van de beroemde Universi teit van Oxford en een der Gouverneurs van de Bank of England. Deze commissie heeft opdracht toe te zien, dat het onafhankelijke karakter van het blad behouden blijft en de redactionele leiding nimmer in handen komt van „onwaardige scribenten". Zo is de „Times" weer uit de grijpvingers van de persbaronnen gered en is haar voort bestaan als „nationale instelling" wellicht verzekerd. Lichtend voorbeeld. In vele opzichten gaf de „Times" de toon aan. Het was de eerste krant, die op een snelpers gedrukt werd. De oplaag bedroeg in 1815 slechts 5000 exemplaren. In 1854 was deze vertienvoudigd Thans bedraagt ze ongeveer 300.000 exemplaren, een laag cijfer in vergelijking met de millioenenop- lagen waar de grote concerns mee goochelen. Maar hier wordt de kwaliteit door geen kwantiteit overtroffen. Vanzelfsprekend was de „Times" op jour nalistiek gebied de andere bladen verreweg de baas. Tijdens het regiem van Napoleon beschikte ze over een eigen correspondent in Atlanta, die over vele goede relaties be schikte. Maar bijzondere vermaardheid ver wierf zich de „Times"-reporter De Blowitz, een Bohemer, die overal zijn voelhoorns uit stak en meer wist van het politiek wereld gebeuren dan menig voist of minister uit die tijd. Zijn grootste stunt haalde hij uit, toen de grote mogendheden in 'Berlijn vergaderd waren om de Turkse kwestie te bespreken. In wrkelijkheid (er is niets nieuws onder de zon) ging het in deze conferentie er om aan het Russische imperialisme paal en perk te stellen en liep John Buil zich het vuur uit de sloffen om Constantinopel uit de handen van de Czaar te houden. De heren gedelegeerden hadden onder ede moeten beloven de grootst mogelijke geheim zinnigheid te betrachten en niemand iets te openbaren van wat op het congres behandeld zou worden. Heel de wereld wachtte ge spannen, want een Engels-Russische oorlog behoorde niet tot de onmogelijkheden, de speculanten en oorlogsfabrikanten stelden zich reeds gouden bergen voor. Een lekke kraan, De Blowitz wint. De Blowitz, een „clever heer", beschouwde de geheimzinnigheid van het congres als een persoonlijke uitdaging. Als fatsoenlijk man achtte hij die geheimzinnigheid in hoge mate funest voor de zaak van de wereldvrede en gunde hij de speculanten hun winsten ten koste van belegger en verbruiker niet. Daar om izette hij ales op haren en snaren om de wereld via de „Times" op de hoogte te brengen van alles wat er in Berlijn bekok stoofd werd. Een der attaché's, die het grote congres bijwoonde, was zijn bondgenoot. Op zeer eenvoudige wijze verschafte deze de inlich tingen aan de Blowitz, zonder ooit een woord met hem te wisselen. De heren dineerden beiden in hetzelfde deftige Berlijnse restau rant. Beiden droegen hoge hoeden, die ze bij het binnentreden keurig aan de kapstok hingen. Maar bij het heengaan zette De Blowitz zonder blikken of blozen, de hoed van de attaché op en in de rand daarvan bevonden zich de gegevens en bijzonder heden, die op de confefrentie behandeld waren. Op de dag dat het verdrag met veel poeha zou worden getekend ging De Blowitz kwasi naar de grote Bismarck toe en vroeg de Duitse Rijkskanselier om een afschrift van de overeenkomst. Bismarck zond hem een uitvoerige brief, waarin hij mededeelde dat dit onmogelijk was, omdat de Duitse pers broeders dan razend zouden zijn. De Blowitz, voor geen kleintje vervaard, had echter reeds kans gezien, zich van de tekst van het verdrag meester te maken en gezorgd dat dit kostbaar stuk perscopy per ijlbode in Londen werd gebracht. Tegenover Bismarck veinsde hij zich verongelijkt en reisde met bekwame spoed naar huis. Want op hetzelfde ogenblik draaiden in Londen de persen met de tekst van het verdrag, dat notabene op dat moment in Berlijn door de groten der aarde werd getekend Bismarck to'onde zich een uitstekend ver liezer. Hij beloonde later zelfs De Blowitz met een ridderorde 2e klasse, een onder scheiding, die geen enkele Duitse journalist ooit had ontvangen. 7)nmr>Q Ruwe handen Natuurlijk vlogen de Duitse journalisten op de geniale Bismarck aan om hem hierop te wijzen. En toen antwoordde Bismarck dat De Blowitz niet met gewone journalisten op één lijn gesteld kan worden. Een compliment dat ongetwijfeld ook de „Times" gold, waar voor deze wereldberoemde journalist de kastanjes uit het vuur haalde. De legende vertelt dat in een blad als de „Times" nimmer druk- of zetfouten voor komen. Toen niet zo heel lang geleden, dit toch eens gebeurde, maakten alle kranten er met onverholen vreugde melding van. Maar menig bedaard Engelsman, fn zijn club zijn lijfblad lezend, concludeerde uit het feit, dat zelfs de „Times" in dit opzicht niet meer onfeilbaar was, dat het nu toch met de wereld wel snel op een eind liep De Engelse „Times" is maar geen gewone krant. Dit blad bekleedt, niet alleen te midden van alle Britse, maar ook van alle bladen in de andere landen ter wereld, een geheel enige positie en is dan ook een „nationale instelling" genoemd. ABONNEMENTSPRIJS: Losse nummers 6 cent Kwartaal-abonnement i Axel binnen de kom 11,55 Andere plaatsen 11,75 Buitenland f 2,00 Drukker-Uitgeefster: FIRMA J. C. VINK Red. en Adm.: Axel, Markt 12, Tal. 0 1155-646 Hoofdredactie: J. C. VINK ADVERTENTIEPRIJS: 8 cent per mm. Bij contracten belangrijke reductie. Inc« «onden Mededelingen 20 cent per m.m. Klein*. Vivertentièn (maximum 6 regels) 1-5 regels 70 ceat iedere regel meer 12 cent extra. Niet krabben. De helder vloel- XTITTl/" bare D.D.D. kalmeert de leuk I r I I Rt, in enkele seconden, doodt de VI JLi U X». ziektekiemen, zuivert en ge neest tot diep in de huidporiën. GENEESMIDDEL TEGEN Wfe Tfe H HUIDAANDOENINGEN UW M W M W VLOEISTOF 1.20 BALSEM 1.50 ZEEP 0.90 //uZ/W/JHamea-Gelei Tube Fl. 1.60 en 95 cl.

Krantenbank Zeeland

Axelsche Courant | 1956 | | pagina 1