AXELSE COURANT Amerika gaat stemmen. J. C.VINK WAT IS UW BEROEP? prankering bij abonnement, Axel ZATERDAG 22 SEPTEMBER 1956 70e Jaargang No, 99 NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR ZEEUWSCH-VLAANDEREN VERSCHIJNT IEDEkE WOENSDAG EN ZATERDAG Drukker-Uitgeefster: FIRMA J. C. VINK Red. en Adm.: Axel, Markt 12, T3l. 0 1155-646 Hoofdredactie: J. C. VINK FIRMA Markt 12 AXEL. Ideaal voor ieder die brieven schrijft! - MARATHON DER VERKIEZINGSCANDIDATEN. In November gaat Amerika ter stembus. Dan worden senatoren en congres-afge vaardigden gekozen, maar uiteindelijk draait alles om de vraag zullen de Demo craten dan wel de Republikeinen winnen Want het antwoord op die vraag bepaalt tevens wie voor de komende vier jaren de President der Verenigde Staten, de be woner van het Witte Huis zal zijn Theoretisch kan ieder staatsburger zich candidaat voor het presidentschap stellen, maar in de practijk doen dat alleen de poli tici, die menen voldoende aanhang te heb ben om een kansje te kunnen wagen. De candidaat moet zich dus al meteen verze keren van de steun van bepaalde groepen, allereerst in zijn eigen staat, zo mogelijk ook daarbuiten. Voornaamste voorwaarde hier toe is, dat hij goede maatjes is met het be stuursapparaat van de partij en hij moet maar hopen, dat die heren niet om de een of andere reden een andere candidaat heb ben uitverkoren. Want al lijkt zijn propa- gandaveldtocht een triomftocht, wanneer de politieke bonzen hem de hand niet boven het hoofd houden, loopt die triomftocht dood in het zand van het ^strijdperk dat men „partijconventie" heet. Publiciteit Het allereerste wat de candidaat nodig heeft is publiciteit. Want de Amerikanen kiezen een „persoonlijkheid" meer nog dan het programma telt de Man. Dit vindt mede zijn oorzaak in het feit, dat men in Amerika geên „principiële" partijen kent en dat het allervoornaamste verschil tussen Democraten en Republikeinen is, dat de ene partij graag aan het roer wil en de andere het roer liever zelf in handen houdt. Al heet de Democra tische Partij wat meer „links" te zijn dan de Republikeinse, men kan in beide partijen de zelfde staalkaart van principes en stok paardjes aantreffen De candidaat maakt dus, reeds voor hij candidaat is, van elke gelegenheid gebruik die hem goede publiciteit kan verschaffen via prs, radio of en dat wordt een be langrijk strijdwapen dit jaartelevisie. Gaandeweg versterkt hij zijn invloed, ver meerdert hij het aantal relaties, bouwt hij zich een „staf" op, die hem assisteert. En aangezien dit alles geld kost, aanvaardt hij de bijdragen van partijgenoten voor het strijdfonds. Dan komt eindelijk de dag waar op hij annonceert dat hij in de running is. Dat wil zeggen in de running als candi daat van zijn eigen partij. Want de candi daat heeft twee veldslagen te leverenéén tegen de concurrentie in eigen partij en daarna tegen de candidaat van de tegen partij. Het komt maar zelden voor, dat de partij het reeds terstond eens is over één candi daat, Zelfs Eisenhower had nog een felle strijd te voeren tegen Robert A. Taft. In het begin zijn er dozijnen candidaten, maar gaandeweg vallen er af. Sommigen gooien het met een favoriet op een accoordje en als ze er zeker van zijn dat zij straks toch ergens een vinger in de pudding hebben, trekken zij zich terug en scharen zich achter de kop lopers. De staf. Zodra de candidaat openlijk heeft ver klaard, dat hij candidaat is, begint het ge vecht tegen de eigen partij. Hij moet toe spraken houden, op vergaderingen, tentoon stellingen, feesten verschijnen, tienduizenden mensen de hand drukken, voor de radio en televisie spreken. Hij moet persconferenties houden en eregast zijn aan lunches en diners. Het is natuurlijk ondoenlijk dat één man dit allemaal bijhoudt. Daarom heeft hij naast zich een staf van deskundigen mensen die zijn speedhes schrijven, mensen die zorgen voor de perscommuniqué's, die relaties heb ben met de publiciteitsorganen, die de pro- pagandaveldtocht regelen en contact onder houden met de verkiezingscomité's tot in het kleinste gehucht. Waar de candidaat verschijnt, heeft zijn staf hem al verteld welke mensen hij beslist moet spreken, met welke mensen hij op een plaatje moet komen, en hem in details alle gegevens verschaft, zodat de comité-voor zitter uit een of andere negorij niet alleen een hand van de candidaat krijgt, maar tot zijn stomme verbazing en verrukking merkt, dat de candidaat óók weet dat zijn zoon in_ dienst de Bronzen Ster heeft gekregen en hem daarmee van harte gelukwenst 1 Dan komt eindelijk de partijconventie, waarop de verschillende partijcandidaten tegen elkaar in het strijdperk treden en als daar onze candidaat is uitgeroepen tot d e candidaat van de partij, dan begint het ge vecht eerst goed. Dan scharen zich alle mee- en tegenstanders uit de partij eensgezind, min of meer van harte, achter hun candidaat en wordt het spervuur geopend op de stel lingen van de tegenpartij. V erkiezingsveldtocht. Al wat de candidaat tot nu toe heeft af gereisd, afgepraat, afgeredevoerd, verzinkt in het niet bij wat hem wacht, die laatste maanden vóór de verkiezingen. De traditionele methode was tot nu toe, een trein af te huren, waarmee de candidaat het ganse land doorreisde. Vanaf het balcon van de achterste wagen hield hij dan zijn speech, hij stopte bij elke halte en de plaat selijke organisatie zorgde wel dat overal een gehoor hem wachtte, hetzij om zeven uur in de morgen, hetzij om tien uur in de avond. In de grote steden zijn zalen en hallen voor hem afgehuurd en overal voltrekt zich het zelfde ritueel begroeting van plaatselijke bonzen, foto's, lunches en diners, redevoe ringen met telkens weer een ander accent, anders voor de boeren, anders voor de fa brieksarbeiders, anders voor 1de zaken mensen. Door dat alles heen de felle, vaak persoonlijke aanvallen op de tegenpartij. En achter hem staat steeds zijn staf, die als een echte generale staf voor alles zorgt en hem van alle materialen voorziet. De laatste dagen brengen de spanning ten top. De candidaat laat zich zien en horen op strategische punten, zorgt nog voor een laatste knaleffecten dan is de dag van de stemming daar. Het beste wat hij kan gaan doen, is die dag uitslapen om 's avonds weer fris te verschijnen temidden der ge trouwen en te luisteren naar de verkiezings uitslagen. In hoop en vres. Wetend dat hon derden ogen hem gadeslaan, dat ieder zijn reacties zal weten. En hard is, het voor de candidaat, die, naarmate de uren voortgaan, begint te beseffen, dat al die moeite en in spanning ,al die kosten, al die beloften, al die energie voor niets geofferd zijn en dat hij de slag heeft verloren Dan blijft hem niets anders over dan zich terug te trekken, in de eenzaamheid zijn wonden te likken en als hij nog jong ge noeg is zich te prepareren op de volgende veldslag, die over vier jaren onvermijdelijk weer zal worden gevoerd. Het circus der conventies. De candidaat voor het presidentschap der V.S. heeft dus een dubbele strijd te voeren. Eerst moet hij door zijn eigen partij als can didaat worden erkend, daarna moet hij door het volk tot president worden gekozen. Het verkiezingsgevecht, gevoerd binnen de eigen partij, komt tot een hoogtepunt en wordt beslist in de partijconventie. Ieder der strijdende partijen heeft diverse candidaten op de nominatie staan. Daarvan zijn de meesten outsiders, enkelen favorieten. Meestal spitst de eigenlijke strijd zich toe rond twee, soms drie mannen. In een of andere grote stad wordt de con ventie gehouden en afgevaardigden uit alle staten spoeden zich daarheen. Ze zitten in de grote conventiehal, groepsgewijze, aangeduid door borden met de naam van hun staat. Achter hen herhaalt zich dit schouwspel, daar zitten de plaatsvervangers. Wanneer een afgevaardigde om een of andere reden de hal verlaat, wordt zijn plaats terstond door zo'n plaatvervanger ingenomen. Die afgevaardigden gaan niet naar de conventie met een bindend mandaat. Waar het op aankomt is, dat zij zo spoedig mogelijk merken uit welk ehoek de w'ind waait, zo spoedig mogelijk en zo opvallend mogelijk wedden op het winnende paard en dus tijdig de bakens weten te verzetten. Want wanneer straks de candidaat zou worden gekozen tot president, zal hij zich behoren te herinneren welke staten het zijn, die hem het eerst en het krachtigst hebben gesteund en zullen de vertegenwoordigers van die staten voor de belangen van die staten bij hem een open oor moeten vinden. Want prin cipes en idealen, allemaal goed en wel, maar uiteindelijk gaat het toch om de eigen be langen Het circus. Die conventiehal heeft vaak veel weg van een circus. De eerste dag gaat het een beetje plechtig. Officiële opening, meestal met ge bed, zo mogelijk door een protestantse, een katholieke en een joodse geestelijke, om alle partijen te bevredigen. Dan krijgen de afgevaardigden kans hun candidaten naar voren te brengen. Dat zijn er oorspronkelijk heel wat. Voor iedere can didaat mag een „demonstratie" worden ge houden, hetgeen betekent, dat een zo groot mogelijk aantal van zijn aanhangers in op tocht met muziek .spandoeken en allerlei an der reclamemateriaal door de hal trekt. Aan de grootte en het spektakel van die demon stratie moet men dan afmeten hoe sterk de kansen van de candidaat zijn maar dat is toch lang niet altijd betrouwbaar Want de oude rotten in de conventiehal hebben oren en ogen de kost gegeven en hun plaat sen zijn het, die het eerst door „plaatsver vangers" worden bezet. Want terwijl het conventiecircus voortgaat, wordt over de stemming buiten de conventiehal beslist. Daar zitten in hun diverse hotels de pro motors van de diverse candidaten en pro beren hetzij steun te verkrijgen, hetzij hun eigen steun over te dragen op een meer favoriete candidaat. Het gaat er tenslotte immers om op het winnende paard te wed den. Dat is uiteindelijk de richtlijn voor heel de conventie Zaken doen. En wanneer dan b.v. een sterke candidaat voelt aankomen, dat hij weer een ander, nóg sterker, tegenovr zich heeft, dan kan men toch wel tot zaken komen. Wanneer deze candidaat dan belooft, b.v. zijn tegen stander straks vice-president te zullen maken dan gaat die in ieder geval niet met lege handen heen, dan hebben zijn aanhangers tenminste een behoorlijk aantal vingers in de pap en dan gaat het er alleen nog maar om het psychologisch beste moment uit te kiezen waarop men de „bekering" zal an nonceren, zodat die voor de uitverkorene het grootst mogelijke effect heeft. En zo is het overal een peilen en proberen, totdat de politieke bazen weten wat ze aan elkaar hebben en wat ze gaan doen. Heeft men een heel fijne neus of waagt men het er op, dan kan men nog altijd zijn stem wijzigen ten gunste van een andere candidaat. Doet men dit tijdig en op de juiste man, dan kan men een hele verschui ving gaan veroorzaken en zichz|elf felici teren met de wetenschap, dat de candidaat nimmer vergeten zal, kan en mag, wie het geweest is die het getij deed keren Inmiddels gaat de strijd nu nog alleerti tussen de favorieten, die het soms tot het bittere einde uitvechten, soms ook tot over eenstemming komen, natuurlijk ook weer tegen „concessies". De braintrust die de can didaten omgeeft, moiet dus ide gang (der conventie voortdurend in het oog houden, weten aan wie en waar en hoe men con cessies moet doen en |er voor zorgen, dat men de grootste concessies tot het laatst be waart, wanneer ze het meest nodig zijn. Candidaat. Dan komt het beslissende ogenblik, waar op de uitslag der conventie bekend wordt ge maakt en in geweldige ovatie's de afgevaar digden de „candidaat der partij" huldigen. Die merkt dan al meteen, dat.er voor hem iets veranderd is. Want een candidaat voor het presidentschap is niet langer een privé persoon. Onmiddellijk vatten voor zijn deur post de wantrouwende, strenge rechercheurs van de Federale Politie, die hem van dat ogenblik af niet meer los zullen laten lopen. Niemand wordt tot de candidaat toegelaten zonder dat hij de politie is gepasseerd. Zijn escorte vergezelt hem op al zijn tochten. Want de man, die nu nog de candidaat is van een partij, kan straks de President der Verenigde Staten zijn (Nadruk verboden) Lk. VOORLICHTING VAN „VEILIG VERKEER" In het algemeen gaat snelverkeer vóór langzaam verkeer. Hier moet het snelver keer echter voorrang geven aan de tege moetkomende fietser. De regel luidtafbuigend verkeer (in dit geval de auto) moet voorrang geven aan rechtdoorgaand verkeer op dezelfde weg. Let wel vooral op de boorden op dezelfde weg. U ZEGT: BLOEDZUIGERVANGER. Enkele dagen geleden stond in de Engelse couranten een berichtje, dat iemand uit Cornwall een nieuwe fiets had gekocht en betaald metkikvorsen. Een eigenaardig betaalmiddel. De man was overigens kikvorsenvanger van beroep. Het kikvorsen vangen is een voordelig zaakje en er zijn meer kikvorsen vangers dan men denkt. Er komt nooit een eind aan de bestellingen van dierentuinen (voor het voederen der slangen), van de scholen (voor het onderwijs), van labora toria (wetenschappelijke onderzoekingen). Maar ook hotels doen bestellingen en bij de hotels is er maar één reden alleen in Frankrijk b.v. wórden jaarlijks voor ruim 100.000.aan kikkerbilletjes gegeten. Maar niet alleen de kikkers; zorgen voor meikwaardige beroepen. In Wales is iemand die jonge palingen die uit de Atlantische Oceaan komen en de rivieren opzwemmen, moet helpen over een al te steile waterval heen te komen. Hij zou dus van zichzelf kunnen zeggen dat hij palinghelper van be roep is. Hoe moet men echter de mannen noemen die er voor betaald worden, dat ze als lok aas dienen voor bloedzuigers In de moerassen van Rusland lopen de bloedzuigersvangers zo lang met blote voe ten door het water, dat hun ledematen be dekt zijn met hele trossen bloedzuigers. Het is tamelijk pijnlijk, deze beesten er weer af te halen en slechts weinigen der mannen kunnen meer dan twee of drie dagen per week werken. Het bloedverlies is te groot. In de grote steden treft men mannen wier beroep het is, van aanplakbiljetten, de later aangebrachte valse baarden, kunstmatige wenkbrauwen, onbetamelijke gedichten en andere overbodige versieringen wper te ver wijderen. Bij de wonderlijke beroepen blijven de vrouwen niet achter bij de mannen. Vele rubberfabrieken hebben beroepswan- delaars in dienst, waaronder ook jonge meis jes, die iedere dag op nieuwe schoenen zo'n twintig kilometer moeten lopen, om de kwa liteit van nieuwe zolen en hakken te onder zoeken. Voor sokkenfabrikanten tippelen wandelaars vele kilometers, om na te gaan, hoe sterk de vaak met nylon gefabriceerde sokken zijn. Wie het merkwaardigste beroep heeft valt moeilijk te zeggen. Misschien de man, die bijensteken verkoopt. Een steek kost 30 cent en zou rheumatiek genezen. aDn zijn er nog mensen, die skeletten verkopen aan studen ten in de medicijnen, of neem deze studenten zelf, die tenminste in Amerika zich een beetje zakgeld verdienen, door op karbo nades te passen. In grote restaurants moeten deze studen ten er voor waken, dat de karbonaadjes in de grote braadpannen niet aanbranden, zo lang de keukenchef met iets anders bezig is. Verder kunnen w*e nog noemen slangen- meekers en wormentjelers. Slangenmelkers hebben een beroep, wat nog lang niet zon der gevaar is, want zij moeten de slang achter de kop vastgrijpen, de bek boven een schaaltje openen en het vergift opvangen. Men gebruikt slangengift als geneesmid del tegen vallende ziekte, kanker, zenuw aandoeningen en andere ziekten. Het be roep van wormenkweker is niet zo gevaar lijk. Hij levert kleine wormjes voor de voe dering van kanaries en siervogels en om aan de behoefte der hengelaars te voldoen. ABONNEMENTSPRIJSLosse nummers 6 cent Kwartaal-abonnement Axel binnen de kom f 1,55 Andere plaatsen f 1,75 Buitenland f 2,00 ADVERTENTIEPRIJS: 8 cent per m.m. Bi] contracten belangrijke reductie, «onden Mededelingen 20 cent per m.m. Kleinv Idvertentiën (maximum 6 regels) 1-5 regels 70 cent iedere regel meer 12 cent extra.

Krantenbank Zeeland

Axelsche Courant | 1956 | | pagina 1