AXELSE COURANT
Amerika gaat stemmen.
J. C.VINK
WAT IS UW BEROEP?
prankering bij abonnement, Axel
ZATERDAG 22 SEPTEMBER 1956
70e Jaargang No, 99
NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR ZEEUWSCH-VLAANDEREN
VERSCHIJNT IEDEkE WOENSDAG EN ZATERDAG
Drukker-Uitgeefster: FIRMA J. C. VINK
Red. en Adm.: Axel, Markt 12, T3l. 0 1155-646
Hoofdredactie: J. C. VINK
FIRMA
Markt 12
AXEL.
Ideaal voor ieder
die brieven schrijft!
-
MARATHON DER VERKIEZINGSCANDIDATEN.
In November gaat Amerika ter stembus. Dan worden senatoren en congres-afge
vaardigden gekozen, maar uiteindelijk draait alles om de vraag zullen de Demo
craten dan wel de Republikeinen winnen Want het antwoord op die vraag bepaalt
tevens wie voor de komende vier jaren de President der Verenigde Staten, de be
woner van het Witte Huis zal zijn
Theoretisch kan ieder staatsburger zich
candidaat voor het presidentschap stellen,
maar in de practijk doen dat alleen de poli
tici, die menen voldoende aanhang te heb
ben om een kansje te kunnen wagen. De
candidaat moet zich dus al meteen verze
keren van de steun van bepaalde groepen,
allereerst in zijn eigen staat, zo mogelijk ook
daarbuiten. Voornaamste voorwaarde hier
toe is, dat hij goede maatjes is met het be
stuursapparaat van de partij en hij moet
maar hopen, dat die heren niet om de een
of andere reden een andere candidaat heb
ben uitverkoren. Want al lijkt zijn propa-
gandaveldtocht een triomftocht, wanneer de
politieke bonzen hem de hand niet boven
het hoofd houden, loopt die triomftocht dood
in het zand van het ^strijdperk dat men
„partijconventie" heet.
Publiciteit
Het allereerste wat de candidaat nodig
heeft is publiciteit. Want de Amerikanen
kiezen een „persoonlijkheid" meer nog dan
het programma telt de Man. Dit vindt mede
zijn oorzaak in het feit, dat men in Amerika
geên „principiële" partijen kent en dat het
allervoornaamste verschil tussen Democraten
en Republikeinen is, dat de ene partij graag
aan het roer wil en de andere het roer liever
zelf in handen houdt. Al heet de Democra
tische Partij wat meer „links" te zijn dan de
Republikeinse, men kan in beide partijen de
zelfde staalkaart van principes en stok
paardjes aantreffen
De candidaat maakt dus, reeds voor hij
candidaat is, van elke gelegenheid gebruik
die hem goede publiciteit kan verschaffen
via prs, radio of en dat wordt een be
langrijk strijdwapen dit jaartelevisie.
Gaandeweg versterkt hij zijn invloed, ver
meerdert hij het aantal relaties, bouwt hij
zich een „staf" op, die hem assisteert. En
aangezien dit alles geld kost, aanvaardt hij
de bijdragen van partijgenoten voor het
strijdfonds. Dan komt eindelijk de dag waar
op hij annonceert dat hij in de running is.
Dat wil zeggen in de running als candi
daat van zijn eigen partij. Want de candi
daat heeft twee veldslagen te leverenéén
tegen de concurrentie in eigen partij en
daarna tegen de candidaat van de tegen
partij.
Het komt maar zelden voor, dat de partij
het reeds terstond eens is over één candi
daat, Zelfs Eisenhower had nog een felle
strijd te voeren tegen Robert A. Taft. In
het begin zijn er dozijnen candidaten, maar
gaandeweg vallen er af. Sommigen gooien
het met een favoriet op een accoordje en als
ze er zeker van zijn dat zij straks toch ergens
een vinger in de pudding hebben, trekken
zij zich terug en scharen zich achter de kop
lopers.
De staf.
Zodra de candidaat openlijk heeft ver
klaard, dat hij candidaat is, begint het ge
vecht tegen de eigen partij. Hij moet toe
spraken houden, op vergaderingen, tentoon
stellingen, feesten verschijnen, tienduizenden
mensen de hand drukken, voor de radio en
televisie spreken. Hij moet persconferenties
houden en eregast zijn aan lunches en diners.
Het is natuurlijk ondoenlijk dat één man dit
allemaal bijhoudt. Daarom heeft hij naast
zich een staf van deskundigen mensen die
zijn speedhes schrijven, mensen die zorgen
voor de perscommuniqué's, die relaties heb
ben met de publiciteitsorganen, die de pro-
pagandaveldtocht regelen en contact onder
houden met de verkiezingscomité's tot in het
kleinste gehucht.
Waar de candidaat verschijnt, heeft zijn
staf hem al verteld welke mensen hij beslist
moet spreken, met welke mensen hij op een
plaatje moet komen, en hem in details alle
gegevens verschaft, zodat de comité-voor
zitter uit een of andere negorij niet alleen
een hand van de candidaat krijgt, maar tot
zijn stomme verbazing en verrukking merkt,
dat de candidaat óók weet dat zijn zoon in_
dienst de Bronzen Ster heeft gekregen en
hem daarmee van harte gelukwenst 1
Dan komt eindelijk de partijconventie,
waarop de verschillende partijcandidaten
tegen elkaar in het strijdperk treden en als
daar onze candidaat is uitgeroepen tot d e
candidaat van de partij, dan begint het ge
vecht eerst goed. Dan scharen zich alle mee-
en tegenstanders uit de partij eensgezind,
min of meer van harte, achter hun candidaat
en wordt het spervuur geopend op de stel
lingen van de tegenpartij.
V erkiezingsveldtocht.
Al wat de candidaat tot nu toe heeft af
gereisd, afgepraat, afgeredevoerd, verzinkt
in het niet bij wat hem wacht, die laatste
maanden vóór de verkiezingen.
De traditionele methode was tot nu toe,
een trein af te huren, waarmee de candidaat
het ganse land doorreisde. Vanaf het balcon
van de achterste wagen hield hij dan zijn
speech, hij stopte bij elke halte en de plaat
selijke organisatie zorgde wel dat overal een
gehoor hem wachtte, hetzij om zeven uur
in de morgen, hetzij om tien uur in de avond.
In de grote steden zijn zalen en hallen voor
hem afgehuurd en overal voltrekt zich het
zelfde ritueel begroeting van plaatselijke
bonzen, foto's, lunches en diners, redevoe
ringen met telkens weer een ander accent,
anders voor de boeren, anders voor de fa
brieksarbeiders, anders voor 1de zaken
mensen. Door dat alles heen de felle, vaak
persoonlijke aanvallen op de tegenpartij.
En achter hem staat steeds zijn staf, die
als een echte generale staf voor alles zorgt
en hem van alle materialen voorziet.
De laatste dagen brengen de spanning ten
top. De candidaat laat zich zien en horen
op strategische punten, zorgt nog voor een
laatste knaleffecten dan is de dag van
de stemming daar. Het beste wat hij kan
gaan doen, is die dag uitslapen om 's avonds
weer fris te verschijnen temidden der ge
trouwen en te luisteren naar de verkiezings
uitslagen. In hoop en vres. Wetend dat hon
derden ogen hem gadeslaan, dat ieder zijn
reacties zal weten. En hard is, het voor de
candidaat, die, naarmate de uren voortgaan,
begint te beseffen, dat al die moeite en in
spanning ,al die kosten, al die beloften, al
die energie voor niets geofferd zijn en dat
hij de slag heeft verloren
Dan blijft hem niets anders over dan zich
terug te trekken, in de eenzaamheid zijn
wonden te likken en als hij nog jong ge
noeg is zich te prepareren op de volgende
veldslag, die over vier jaren onvermijdelijk
weer zal worden gevoerd.
Het circus der conventies.
De candidaat voor het presidentschap der
V.S. heeft dus een dubbele strijd te voeren.
Eerst moet hij door zijn eigen partij als can
didaat worden erkend, daarna moet hij door
het volk tot president worden gekozen.
Het verkiezingsgevecht, gevoerd binnen de
eigen partij, komt tot een hoogtepunt en
wordt beslist in de partijconventie.
Ieder der strijdende partijen heeft diverse
candidaten op de nominatie staan. Daarvan
zijn de meesten outsiders, enkelen favorieten.
Meestal spitst de eigenlijke strijd zich toe
rond twee, soms drie mannen.
In een of andere grote stad wordt de con
ventie gehouden en afgevaardigden uit alle
staten spoeden zich daarheen. Ze zitten in de
grote conventiehal, groepsgewijze, aangeduid
door borden met de naam van hun staat.
Achter hen herhaalt zich dit schouwspel,
daar zitten de plaatsvervangers. Wanneer
een afgevaardigde om een of andere reden
de hal verlaat, wordt zijn plaats terstond
door zo'n plaatvervanger ingenomen.
Die afgevaardigden gaan niet naar de
conventie met een bindend mandaat. Waar
het op aankomt is, dat zij zo spoedig mogelijk
merken uit welk ehoek de w'ind waait, zo
spoedig mogelijk en zo opvallend mogelijk
wedden op het winnende paard en dus
tijdig de bakens weten te verzetten. Want
wanneer straks de candidaat zou worden
gekozen tot president, zal hij zich behoren
te herinneren welke staten het zijn, die hem
het eerst en het krachtigst hebben gesteund
en zullen de vertegenwoordigers van die
staten voor de belangen van die staten bij
hem een open oor moeten vinden. Want prin
cipes en idealen, allemaal goed en wel, maar
uiteindelijk gaat het toch om de eigen be
langen
Het circus.
Die conventiehal heeft vaak veel weg van
een circus. De eerste dag gaat het een beetje
plechtig. Officiële opening, meestal met ge
bed, zo mogelijk door een protestantse, een
katholieke en een joodse geestelijke, om alle
partijen te bevredigen.
Dan krijgen de afgevaardigden kans hun
candidaten naar voren te brengen. Dat zijn
er oorspronkelijk heel wat. Voor iedere can
didaat mag een „demonstratie" worden ge
houden, hetgeen betekent, dat een zo groot
mogelijk aantal van zijn aanhangers in op
tocht met muziek .spandoeken en allerlei an
der reclamemateriaal door de hal trekt. Aan
de grootte en het spektakel van die demon
stratie moet men dan afmeten hoe sterk de
kansen van de candidaat zijn maar dat
is toch lang niet altijd betrouwbaar Want
de oude rotten in de conventiehal hebben
oren en ogen de kost gegeven en hun plaat
sen zijn het, die het eerst door „plaatsver
vangers" worden bezet. Want terwijl het
conventiecircus voortgaat, wordt over de
stemming buiten de conventiehal beslist.
Daar zitten in hun diverse hotels de pro
motors van de diverse candidaten en pro
beren hetzij steun te verkrijgen, hetzij hun
eigen steun over te dragen op een meer
favoriete candidaat. Het gaat er tenslotte
immers om op het winnende paard te wed
den. Dat is uiteindelijk de richtlijn voor heel
de conventie
Zaken doen.
En wanneer dan b.v. een sterke candidaat
voelt aankomen, dat hij weer een ander,
nóg sterker, tegenovr zich heeft, dan kan
men toch wel tot zaken komen. Wanneer
deze candidaat dan belooft, b.v. zijn tegen
stander straks vice-president te zullen maken
dan gaat die in ieder geval niet met lege
handen heen, dan hebben zijn aanhangers
tenminste een behoorlijk aantal vingers in
de pap en dan gaat het er alleen nog maar
om het psychologisch beste moment uit te
kiezen waarop men de „bekering" zal an
nonceren, zodat die voor de uitverkorene
het grootst mogelijke effect heeft.
En zo is het overal een peilen en proberen,
totdat de politieke bazen weten wat ze aan
elkaar hebben en wat ze gaan doen.
Heeft men een heel fijne neus of waagt
men het er op, dan kan men nog altijd zijn
stem wijzigen ten gunste van een andere
candidaat. Doet men dit tijdig en op de
juiste man, dan kan men een hele verschui
ving gaan veroorzaken en zichz|elf felici
teren met de wetenschap, dat de candidaat
nimmer vergeten zal, kan en mag, wie het
geweest is die het getij deed keren
Inmiddels gaat de strijd nu nog alleerti
tussen de favorieten, die het soms tot het
bittere einde uitvechten, soms ook tot over
eenstemming komen, natuurlijk ook weer
tegen „concessies". De braintrust die de can
didaten omgeeft, moiet dus ide gang (der
conventie voortdurend in het oog houden,
weten aan wie en waar en hoe men con
cessies moet doen en |er voor zorgen, dat
men de grootste concessies tot het laatst be
waart, wanneer ze het meest nodig zijn.
Candidaat.
Dan komt het beslissende ogenblik, waar
op de uitslag der conventie bekend wordt ge
maakt en in geweldige ovatie's de afgevaar
digden de „candidaat der partij" huldigen.
Die merkt dan al meteen, dat.er voor hem
iets veranderd is. Want een candidaat voor
het presidentschap is niet langer een privé
persoon. Onmiddellijk vatten voor zijn deur
post de wantrouwende, strenge rechercheurs
van de Federale Politie, die hem van dat
ogenblik af niet meer los zullen laten lopen.
Niemand wordt tot de candidaat toegelaten
zonder dat hij de politie is gepasseerd. Zijn
escorte vergezelt hem op al zijn tochten.
Want de man, die nu nog de candidaat
is van een partij, kan straks de President
der Verenigde Staten zijn
(Nadruk verboden) Lk.
VOORLICHTING VAN „VEILIG VERKEER"
In het algemeen gaat snelverkeer vóór
langzaam verkeer. Hier moet het snelver
keer echter voorrang geven aan de tege
moetkomende fietser.
De regel luidtafbuigend verkeer (in dit
geval de auto) moet voorrang geven aan
rechtdoorgaand verkeer op dezelfde weg.
Let wel vooral op de boorden op dezelfde
weg.
U ZEGT: BLOEDZUIGERVANGER.
Enkele dagen geleden stond in de Engelse
couranten een berichtje, dat iemand uit
Cornwall een nieuwe fiets had gekocht en
betaald metkikvorsen.
Een eigenaardig betaalmiddel.
De man was overigens kikvorsenvanger
van beroep. Het kikvorsen vangen is een
voordelig zaakje en er zijn meer kikvorsen
vangers dan men denkt. Er komt nooit een
eind aan de bestellingen van dierentuinen
(voor het voederen der slangen), van de
scholen (voor het onderwijs), van labora
toria (wetenschappelijke onderzoekingen).
Maar ook hotels doen bestellingen en
bij de hotels is er maar één reden alleen
in Frankrijk b.v. wórden jaarlijks voor ruim
100.000.aan kikkerbilletjes gegeten.
Maar niet alleen de kikkers; zorgen voor
meikwaardige beroepen. In Wales is iemand
die jonge palingen die uit de Atlantische
Oceaan komen en de rivieren opzwemmen,
moet helpen over een al te steile waterval
heen te komen. Hij zou dus van zichzelf
kunnen zeggen dat hij palinghelper van be
roep is.
Hoe moet men echter de mannen noemen
die er voor betaald worden, dat ze als lok
aas dienen voor bloedzuigers
In de moerassen van Rusland lopen de
bloedzuigersvangers zo lang met blote voe
ten door het water, dat hun ledematen be
dekt zijn met hele trossen bloedzuigers. Het
is tamelijk pijnlijk, deze beesten er weer af
te halen en slechts weinigen der mannen
kunnen meer dan twee of drie dagen per
week werken. Het bloedverlies is te groot.
In de grote steden treft men mannen wier
beroep het is, van aanplakbiljetten, de later
aangebrachte valse baarden, kunstmatige
wenkbrauwen, onbetamelijke gedichten en
andere overbodige versieringen wper te ver
wijderen. Bij de wonderlijke beroepen blijven
de vrouwen niet achter bij de mannen.
Vele rubberfabrieken hebben beroepswan-
delaars in dienst, waaronder ook jonge meis
jes, die iedere dag op nieuwe schoenen zo'n
twintig kilometer moeten lopen, om de kwa
liteit van nieuwe zolen en hakken te onder
zoeken. Voor sokkenfabrikanten tippelen
wandelaars vele kilometers, om na te gaan,
hoe sterk de vaak met nylon gefabriceerde
sokken zijn.
Wie het merkwaardigste beroep heeft valt
moeilijk te zeggen. Misschien de man, die
bijensteken verkoopt. Een steek kost 30 cent
en zou rheumatiek genezen. aDn zijn er nog
mensen, die skeletten verkopen aan studen
ten in de medicijnen, of neem deze studenten
zelf, die tenminste in Amerika zich een
beetje zakgeld verdienen, door op karbo
nades te passen.
In grote restaurants moeten deze studen
ten er voor waken, dat de karbonaadjes in
de grote braadpannen niet aanbranden, zo
lang de keukenchef met iets anders bezig is.
Verder kunnen w*e nog noemen slangen-
meekers en wormentjelers. Slangenmelkers
hebben een beroep, wat nog lang niet zon
der gevaar is, want zij moeten de slang
achter de kop vastgrijpen, de bek boven een
schaaltje openen en het vergift opvangen.
Men gebruikt slangengift als geneesmid
del tegen vallende ziekte, kanker, zenuw
aandoeningen en andere ziekten. Het be
roep van wormenkweker is niet zo gevaar
lijk. Hij levert kleine wormjes voor de voe
dering van kanaries en siervogels en om
aan de behoefte der hengelaars te voldoen.
ABONNEMENTSPRIJSLosse nummers 6 cent
Kwartaal-abonnement
Axel binnen de kom f 1,55 Andere plaatsen f 1,75
Buitenland f 2,00
ADVERTENTIEPRIJS: 8 cent per m.m.
Bi] contracten belangrijke reductie,
«onden Mededelingen 20 cent per m.m.
Kleinv Idvertentiën (maximum 6 regels) 1-5 regels
70 cent iedere regel meer 12 cent extra.