AXELSE COURANT
p reis door Joego-Slavië.
EFDE's NAZOMER
Par ij se belevenissen.
J. C VINK
VULPEN - MOEILIJKHEDEN
Boek- en Kantoorboekhandel Fa J. C. Vink
s
TERDAG 15 SEPTEMBER 1956
Jaargang
No. 97
NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR ZEEUWSCH-VLAANDEREN
VERSCHIJNT IEDEKE WOENSDAG EN ZATERDAG
0/okj(mM
Ideaal voor ieder
die brieven schrijft!
FIRMA
Markt 12
AXEL.
DE „HEKSENKETEL" VAN EUROPA.
s iemand verre reizen doet, dan kan
tel verhalen. U kent dat spreekwoord
tvlis Auty, een Amerikaans journalist
liet ook. Bovendien maakte hij verre
jen in het nu volgende vertelt hij iets
lijn ervaring, iets over zijn avonturen
ideel van de Balkan, dat vanouds be
staat als de „heksenketel" van Europa,
ibereisde Joego-Slaviëzo zou dit ver-
kunnen beginnen, want daarover gaat
het land van Tito maakte Auty din-
iee, die een toerist per trein of autobus
ikkelijk zullen ontgaan en daarover ver-
ijj dan het volgende,
was zo gelukkig een jeep te krijgen
mijn trip door Joego-Slavië, gelukkig
tde verkeersmiddelen zeer schaars zijn
let grootste deel van de bevolking te
moet reizen .Maar weldra bemerkte ik,
ten jeep niet het enige was wat ik nodig
Ik kwam al gauw tot de ontdekking,
i alles wat ik nodig had voor de reis
moest meenemen voedsel voor mezelf
ijn chauffeur, lakens en dekens, D.D.T.,
malariatabletten en ontsmettingsmidde-
belangrijker nog dan deze dingen
les wat we voor onze jeep nodig hadden
«den kunnen hebben,
ij was gezegd, dat wij op veel lekke
31 konden rekenen en inderdaad bleek
waarschuwing niet voor niets te zijn
even. Het grootste aantal, dat wij op
dag hadden was elf. Na rijp beraad
in wë twee reservewielen en een kist
idschap mee en verder extra blikken
omdat iedere reis in Joego-Slavië
bepaald door de benzine, daar deze
lts op enkele plaatsen te krijgen is. Het
wat ons gedurende de gehele reis to-
onverwacht en onvoorbereid overviel,
»en sprinkhanenplaag, die ons in Zuid-
it verraste.
merkte, dat het geheim voor zulk een
s: een goede chauffeur. En tot mijn
ik er een. Hij had geen andere in-
sedan alleen zijn jeep. Wij gingen door
Wijk mooie landschappen, lieten ons in
mensen van alle delen van het land,
ten met de mensen van alle delen van
ud, dronken met vrienden in de steden
msten de kolo met de boerenbevolking
dorpen, maar hij toonde nooit de ge-
interesse.
had slechts oog voor zijn jeep. Hij
;te er over als een bezorgde moeder
kaar veelbelovende baby. Als wij stop.
de hitte van de dag, werd de jeep
de bomen geparkeerd. Wanneer wij
Jtchte kronkelige bergwegen bestegen,
hij van tijd tot tijd uit en betastte de
en om te zien of ze soms beschadigd
n.
it resultaat van deze buitengewone zorg
echter dat wij de gehel etocht volgens
maakten en in Belgrado arriveerden op
ag, die wij ons hadden voorgenomen,
prestatie in het huidige Joego-
me,
is een
Totaal verwoest.
ucht had die heerlijke knappende fris-
die je krijgt als je op 2000 voet en
rkomt. Af en toe zagen wij korenvelden
FEUILLETON
maar de grond was schraal en de aren tame
lijk dun. Alle dorpen, die wij in deze om
geving passeerden, waren uitgebrand. De
geblakerde stenen muren, holle raamopenin
gen en deuringangen maakten een trooste
loze indruk.
Ik dacht eerst, dat dit soort verwoestingen
in Bosnië erger moest zijn dan ergens anders
maar de volgende dagen reden wij door
Kroatië en Montenegro en ook daar reden
we door honderden totaal verwoeste dorpen.
Het landschap in Bosnië was woest, maar
in Kroatië bleek het nog erger. Er stond nau
welijks een boom, slechts hier en daar kleine
bossen nergens was schaduw.
Tussen de rotsen, op smalle stroken grond
was op ieder plekje land dat kon worden ge
cultiveerd, koren gezaaid. Pas in Zuid-Ser-
vië zag ik rijk voedsel- en vruchtendragend
land. Onmetelijke velden met mais, tabak,
tarwe, pruimen- en kersenbomen.
Een groot deel van de wederopbouw, die
voor een deel al voltooid is, blijkt nu in
handen te zijn van plaatselijke dorpscom
missies. Zij werken onder toezicht van de
federale regering van hun eigen landstreek.
En het is zeker, dat in de meest verwoeste
streken het werk met grote energie en met
succes ter hand genomen is.
Op mijn 2300 km lange tocht passeerde ik
meer dan 100 bruggen en slechts negen daar
van waren tijdens de oorlog niet opgeblazen
maar de overigen waren door tijdelijke con
structies, gewoonlijk van hout, lalle weer
hersteld.
Het war enjongens en meisjes, maar ook
d enmijlen zijn weer gerepareerd. Zeer vaak
zagen we mensen aan de kant van de weg
zitten, die stenen afbikten met kleine hamers.
Het war enjongens en meisjes, maar ook
mannen en vrouwen. Men vertelde mij, dat
deze werkkrachten vrijwillig hun tijd be
schikbaar stellen.
Ik was naar Joego-Slavië gegaan in de
verwachting een hongerlijdende bevolking
te vinden, maar de werkelijkheid was anders.
De bevolking bleef mede dank zij de voed-
selverschepingen van de UNRRA en door
een goede distributie in leven. Ook was er
de oogst de laatste jaren steeds behoorlijk
goed.
Schraalhans keukenmeester.
Maar dit wil niet zeggen, dat de mensen
dan goed gevoed zijn of zullen worden. Het
menu van de meesten is zowel gebrekkig als
eentonig en zeer schraal vergeleken bij het
geen w'ij gewend zijn.
Je hoeft maar naar de mensen en in het
bijzonder naar de kinderen te zien om te
constateren, dat ze nog vaak ondervoed zijn.
Toen ik in Serajewo was, bezocht ik daar de
regeringskliniek. Daar zag ik kinderen van
alle leeftijden en allerlei slag die daar voor
onderzoek waren. Er waren kinderen van
boeren, maar ook stadskinderen, enige Mos
lems en enkele zigeuners, allen met dezelfde
tekenen van ondervoeding.
Bijna allen hadden Engelse ziekte, velen
tuberculose, de meesten slechte tanden en
sommigen scheurbuik. Ik zag enige kleine
babies, met zwakke beentjes en er zijn tal
van deze gevallen in Joego-Slavië aan te
wijzen.
Iedere keer als wij op onzé weg stopten,
werden wij door boeren uitgenodigd om
binnen te komen en hun voedsel met hen te
delen. Deze spontane gastvrijheid deed ons
goed maar zij was moeilijk aan te nemen.
Ontroerende royaliteit.
Wij hadden op een van de slechtste wegen
gereden .waarop ik ooit in enig land ge
weest was. Hij klom regelmatig over een
rotsige berg, zigzagde opwaarts door drie
opeenvolgende passen, de ene nog hoger dan
de andere. Toen wij deze weg ongeveer vijf
uur achtereen hadden gereden, begon zelfs
de jeep te protesteren en raakte oververhit.
Wij stopten bij een boerderij en wij werden
natuurlijk weer uitgenodigd binnen te komen
en men bood het enige voedsel aan wat men
had zwart brood en een stukje kaas be
reid' uit schapenmelk.
Wij zaten op stoelen, gemaakt van kisten
en metaal van oude voertuigen. De messen
enborden waren eveneens van metaalstuk
je gemaakt.
Toen ik hun bloem en wat corned beef'en
koffie van mijn rantsoenen aanbood, waren
zij beschaamd, dat ik in hun eigen huis
voedsel wilde geven en drongen zij er op
aan, dat ik hun hele kaar zou aannemen.
Ik vond deze edelmoedigheid en gastvrij
heid overal waar ik ging, zowel bij de be
volking in de bergen als bij de bevolking op
de vlakten.
mm* mmymt
i
Schrijft Uw pen te dik, onregelmatig, vult zij slecht of voldoet
zij om welke andere reden dan ook niet (meer) ten volle aan
Uw verwachtingen, komt U dan Donderdag 20 September a.s.
even in onze zaak.
Een specialist van de Osmia-fabrieken is deze dag in onze zaak
aanwezig en behandelt al Uw klachten geheel kosteloos, niet
alleen voor de Bezitters van 'een Osmia-pen, ,maar voor elk
willekeurig merk (vervangingsonderdelen worden tegen kostprijs
berekend).
Komt U even langs U kunt dan weer ten volle van alle goede
eigenschappen van Uw velpen profiteren.
Markt 12 - Telefoon 646 - AXEL
Kyam mm mm 'mm 'mmfmm.mmmm. 'mm msxmmam, mm mm. mm >amm. 'mm. mazm
door
HENK VAN HEESWIJK.
SCHIETEN, INBREKEN, AUTORIJDEN EN SPRINGEN.
De zonnevlekken krijgen van alles de
schuld. Ze bederven de radio-uitzendingen,
hinderen de politiek, veroorzaken werkloos
heid en ze kunnen zelfs nett mensen gek
maken. Een Monsieur Lepaute, vlak bij Pa
rijs wonende, was een nette vent. Toen,
plotseling, kreeg hij een dwangbevel en ge.
lijkertijd kwam hij onder de invloed van een
blijkbaar speciaal voor hem aangelegde
zonnevlek.
Kan het zich niet herinneren.
Hij reageerde heel vreemd, greep een
stengun, rende er mee de straat op al roe
pende„Ik ben de wrekende justitie". Na
dat hij een brood had weggenomen uit een
bakkerswinkel, loste hij een salvo door de
stille straten van het rustige dorpje en on
middellijk had hij een dertigtal agenten op
de hielen, waarmee hij in de richting van
het station rende. Hier schoot hij een heel
magazijn leeg op een stevige kolenwagen.
Toen enige agenten bij wijze van waar
schuwing met hun pistolen in de lucht knal
den, riep hij „Zijn jullie ook afgezanten
van de wrekende justitie Voor ze hem te
pakken pakken kregen verdween hij in het
naburige bos. Een nog groter leger agenten
bleef hier de wacht houden om de voorbij
gangers te waarschuwen, dat er een gevaar
lijke krankzinnige in het bos huisde, die er
een genoegen in vond het ene magazijn na
het andere leeg te schieten.
Maar hoewel de agenten hem niet hebben
zien vertrekken, verscheen Lepaute enige
dagen later normaal op zijn kantoor. Hij
kon zich niets meer herinneren van het ge
beurde. De stengun en het belastingbiljet
zijn evenwel nog steeds spoorloos.
Schat, de sleutel ligt onder de deur.
Ergens anders in de buurt van Parijs staat
een lelijk „chateau" met een lelijk torentje,
eigendom van een knappe weduwe met veel
geld, die kortgeleden op vacantie ging. Voor
het personeel was dit een uitgezochte ge
legenheid, het er ook eens van te nemen
de tuinman zocht zijn heil in Parijs en de
oudste dienstbode ging een paar dagen lo
geren bij haar zuster. Madeleine, een kwiek,
lief meisje, van 21 lentes stond dus geheel
alleen voor de verantwoording. Om kwart
over acht zou „haar" Claude op bezoek ko
men, doch om kwart voor acht merkte ze
een belangrijke boodschap te hebben ver
geten. Ze zette voor Claude een prima flesje
wijn klaar, hing een plaatje op de deur en
vertrok. Wat later in de avond kwam ze
thuis. De fles wijn in de keuken was leeg
en direct zag ze dat elders in het kasteel de
dieven aardig hadden huisgehouden en en
passant ook een auto hadden meengenomen.
Maar Frankrijk betaalt niet voor niets hoge
lonen aan de politie. De knapen werden ge
grepen en daarna volgde de rechtszaak de
oudste verdachte, een baardige baas met
blauwe ogen zei tegen de rechter „Ge
makkelijker hebben we het nooit gehad. Op
de deur hing een papiertje, waarop stond te
lezen Mon amour, ben over een half uur
terug. Sleutel ligt onder de deur. Wijn in
de keuken."
Nooit is een zaakje zo gemakkelijk ge
weest en nog liepen ze tegen de lamp.
Onder autodieven.
Het gemak dient de mens en niet afge
sloten auto's zijn voor mij. Aldus placl.t
René te redeneren en al enige maanden
werkte Hij met succes in een bende auto
dieven en tot nog toe had hij zich steeds
keurig aan de orders van de chef gehouden.
Het commando luidde onder meer, dat
niemand op eigen initiatief mocht handelen.
Het ongeluk wilde echter, dat René op een
doodgewoon avondje een intiem etentje had
met een blonde schoonheid. Champagne, ge
wone wijn en cognac schoten hem in de
benen en toen hij vertrok weigerden zijn
benen hun normale diensten. Otn twee uur
's nachts rijdt er ook geen metro meer en
een taxi was er evenmin te bekennen. Maar
honderd meter verder stond een zwarte
Citroën geparkeerd. De deur was niet eens
afgesloten.
René vloog er mee naar de garage van
de baas, doch zag niet hoe hij door een
politiewagen werd gevolgd. Zodoende werd
de garage ontdekt en slaagde men er in de
hele bende onschadelijk te maken. De ge
stolen Citroën bleek tot overmaat van ramp
echter „eigendom" te zijn van de „baas'
die eveneens op bezoek was bij vrienden in
de buurt.
Je t' aime.
Maar veel meer aandacht genieten nog de
twee verliefden, die erg kibbelden, boze
dingen zeiden en nu in een Parijs' zieken
huis liggen. Want en dit is het grote
geluk van Parijs hier is niets onmogelijk.
Jean en Madeleine, al een paar maanden
zwaar verloofd, hadden op de derde etage
gekibbeld. Hij trok zijn jas aan, zette zijn
hoed op en verdween. Net toen hij op het
trottoir arriveerde, hoorde hij boven zich
roepen „Als je niet terug komt, spring ik
het raam uit." Hij „Alleen grote geesten
hebben moed tot grote daden." Zij „Je
viens." Daar kwam ze al aanzweven van
bijna vijftien meter hoogte.
Jean plaatste zich toen bliksemsnel onder
het raam, spreidde zijn armen uit en ving
haar vakkundig op.
De vallende ster en de grijpende held lig
gen nu beiden in hetzelfde ziekenhuis zij
heeft een scheenbeen en pols gebroken hij
heeft een bovenarm en een sleutelbeen in de
strijd moeten laten. Dagelijks mogen ze e«w
uurtje bij elkaar op bezoek. En dan wordt
er teder gefluisterd „Je t'aime, cheri. En
hij antwoordt dan „Je t'aime, cherie.
Ze willen straks uit het ziekenhuis recht
streeks naar de burgerlijke stand.
HOEVEEL LUISTERAARS EN KIJKERS
TEL TNEDERLAND
Het aantal aangegeven radio-ontvang
toestellen in Nederland bedroeg per 1 Sep
tember 1956 2.197.479 tegen 2.185.275 op
1 Augustus 1956.
Op 1 September waren er 535.643 aanae-
slotenen op de draadomroep tegen 534.291
op 1 Augustus 1956.
Het aantal geregistreerde televisie-ont
vangers steeg van 67.739 op 1 Augustus tot
71.153 op 1 September.
ABONNEMENTSPRIJSLosse nummers 6 cent
Kwartaal-abonnement
Axel binnen de kom i 1,55 Andere plaatsen f 1,75
Buitenland f 2,00
Drukker UitgeefsterFIRMA J. C. VINK
Red. en Adm.: Axel, Markt 12, Til. 0 1155-646
Hoofdredactie: J. C. VINK
ADVERTENTIEPRIJS: 8 cent per mm.
Bij contracten belangrijke reductie.
I«i{* «onden Mededelingen 20 cent per m.m.
Klein,. Idvertentiên (maximum.6 regels) 1-5 regels
70 cent iedere regel meer 12 cent extra.
V
V»
(ffl flinke vrouw was ze altijd geweest. Ge-
li hun gehele huwelijk. Toen Herman, hun
geboren werd, was het vanzelfsprekend,
het huishouden, verzorgde. En enn passant de
in de winkel hielp. Daar kwam hij zelfs niet
'pas. Alleen, als er iets gepakt moest worden,
beetje hoog hing, dan werd hij geroepen,
'trigens, zo lang was de assistentie van Bep
Binnen tien dagen stond Elly, wat bleek,
terder kerngezond, weer de klanten te helpen.
zo was het gegaaw, toen twee jaar later
"it zich aanmeldde. „Eenr ijkeluis-wens, had de
gezegd, daarmede bed oelende, dat men nu ook
filter had. De zoon gemoemd naar Elly s vader
'her naar haar moeder. Nog iets, dat vanzelf-
üil werd geacht. Dat brij een vader en moeder
Ad, die ook namen droegen, kwam niet ter
Ell ybesliste over alles, dus ook over de
lvan hun kinderen.
Wen lange jaren was hij met Elly getrouwd
En eerst na het eerste huwelijksjaar had hij
N gerealiseerd, dat hij feitelijk niets te ver-
Elly besliste over de kleinste dingen. Zij
als de vertegenwoordigers kwamen zij be-
1 nneer hij wel en won neer niet moest in-
'8 voor een bepaald install stiewerk. Zij maakte
en veranderde tfe winkel, als ze het nodig
k' KortomElly .was altijd de spil geweest,
waar omheen alles draaide. In feite was zij de baas
van de zaak geweest en hij het knechtje. Als hij van
een of ander karwei thuis kwam, zei Elly, hem een
briefje in de hand duwend „Daar moet de leiding
vernieuwd worden." En een andere maal „Mevrouw
zus en zo heeft die grote rose lampekap gekocht.
Ga jij die even ophangen."
En hij deed braaf, als een knecht de opgedragen
taak. Om Zaterdags zijn zakcentje te krijgen een
hele rijksdaalder. Om een rokertje te kopen en om
op zijn tijd zijn haar te laten knippen. Voor de rest
zorgde Elly, omdat ze altijd overal voor zorgde.
Eigenlijk had hij in zijn huwelijk nooit geleefd hij
wer geleefd. Elly deed het voor twee. 's Zomers be
paalde ze de week sluiting en ze zocht het vakantie
verblijf op. Met zij nwensen werd nimmer rekening
gehouden. Als zijn fiets versleten was, kocht zij een
nieuwe, zoals ze zijn kleren bestelde bij de kleermaker
en zijn ander goed haalde in de winkel aan de over
kant.
Ja, Elly was altijd de motor van de zaak geweest,
de sterke vrouw, die het als iets vanzelfsprekends be
schouwde, dat zij de leiding had. Tot op het moment,
dat zij ziek was geworden. Elly Boor berger, geboren
Peetoom, die nog n oit ziek geweest was. En in de
eerste tijd bedisselde ze nog alles vanaf haar ziekbed.
Zelfs de telefoon had ze bij haar bed laten plaatsen,
zodat ze de klanten nog te woord kon staan en
eventuele bestellingen en karweitjes kon opschrijven.
Inplaats van naar het kantoortje te gaan om nieuwe
opdrachten te ontvangen, liep hij toen elke keer naar
de slaapkamer.
Maar dit duurde niet lang. De kwaal verergerde
en opnemen in een ziekenhuis bleek noodzakelijk.
Even noodzakelijk als het was dat Bep, die onge
trouwd gebleven was, omdat niemand het met zon
haaibaai aandurfde, haar plaats in huis verving.
Een operatie volgde en hij reed elke avond met
de bus naar het ziekenhuis. Toen ze weer wat bij
haar positieven was gekomen, wilde ze op de hoogte
blijven van de stand van zaken en h ijbracht iedere
avond trouw verslag uit.
De operatie was slechts uitstel van executie ge
weest. De kankerbacil had reeds te ver gevreten en
Elly zou geen Elly geweest zijn, als ze de doktoren
die haar behandelden niet bevolen had de waarheid
te zeggen. Maar alleen de naakte waarheid. Na veel
vijven en zessen had Elly begrepen, dat menselijker
wijs geen mogelijkheden meer aanwezig waren. De
volgende dag kwam ze thuis, want dan was het onzin
om het dure ziekenhuisgeld te betalen. Thuis kon ze
ook op bed liggen om haar eindje af te wachten.
Dat was spoediger gekomen dan menigeen had ge
dacht. En nu lag ze daar, boven in de grote slaap
kamer. Nimmer zou hij haar stem meer horen om
orders uit te delen. Haar plaats aan het grote schrijf
bureau zou voor altijd leeg blijven en geen klnat zou
in de winkel meer door haar geholpen worden.
Bij dit alles bleef hij onbewogen. Geen traan had
hij nog gestort. Gek was dat. Natuurlijk had hij van
Elly gehouden, maar tochHij had nu het gevoel
bevrijd te zijn van iets, wat hij nu nog niet onder
woorden kon brengen. Nu zou hij voortaan zelf moeten
beslissen, na negentien jaren. Een man in de kracht
van zijn leven. Nog niet eens veertig jaar en al
weduwnaar. Een weduwnaar zonder verdriet
Het was al bijna duister, toen Bep de kantoordeur
open deed.
„Zeg, blijf je hier vandaag 1\ Zou je niet eens
naar Herman en Geertje gaan 7 Die schapen zitten
maar te huilen in de serreEn de begrafenis
ondernemer is erWaar ha J Elly de polissen
Hoofdstuk 2.
ALS ELLY DIT TE WETEN KWAM....
De belangstelling bij de begrafenis was overweldi
gend geweest. Later, toen Tom er nog dikwijls aan
terugdacht, veronderstelde hij dat het halve dorp was
uitgelopen. De redevoeringen van de diverse bestuurs
leden van de verenigingen, waarvan Elly lid was
geweest, gingen langs hem heen. En als laatste spreker
was hij naarv oren gekomen, om te danken voor de
laatste eer, aan zijn lieve vrouw bewezen. Toen.
terwijl hij samen met zijn kinderen bloemen op de
pas gedaalde kist had gestrooid, was er toch iets
geknapt in hem en het was toen net geweest als bij
de begrafenis van zijn vader. Toen had hij zich ook
met stijf op elkaar geknepen lippen ingehouden.
In het sterfhuis had Bep de honneurs waargenomen.
Ook dat had hij als vanzelfsprekend geaccepteerd.
Eén voor één waren de mensen gegaan, na hem nog
maals de hand gedrukt te hebben. Zou hij al die
sterkte nodig hebben, die men hem had toegewenst
De dag na de begrafenis gingen de winkelgordijnen
weer omhoog en het briefje „wegens sterfgeval ge
sloten" van de deur. De lichten floepten aan. Alles
was weer gewoon. Met dit verschil dat Elly nu rustte
op het kerkhof aan het eind van het dorp. Herman
en Geertje zonden die dag nog thuisblijven van
school. Ook dit had Bep zo beslist en hij had er
geen bezwaar tegen.
Tom ging naar het kantoor en zocht het boek,
waarin de briefejs met opdrachten bewaard werden.
Er was nog heel wat te verrichten en hoewel hij ook
nog niet veel zin had, begreep hij best, dat er nu
weer gewerkt moest worden. Een kwartiertje later
fietste hij het dorp in, om een radiotoestel op te
halen. De mensen, die hij passeerde, namen netjes hoed
of pet voor hem afdaar ging Boornberger, wiens
vrouw gisteren begraven was. Ook een slag voor
zo'n man
's Middags zat bij in de werkplaats het toestel te
repareren. Toen hij daarmee gereed was, probeerde
hij het en even later klonken vrolijke muziektonen
door de ruimte. Hij probeerde een andere golf cn
een paar andere stations. Ziezo, dat was weer piek
fijn in orde.
De deur ging open en het rood-verontwaardigde
hoofd van zijn schoonzuster kwam er omheen kijken.
„Zeg, zet die radio afSchaam je je niet Terwijl
je vrouw nauwelijks vier en twintig uur onder de
aarde ligt
Hij keek haar verbaasd aan. „Maar ik moet dat
toestel toch proberen Ik heb het gerepareerd 1"
„Nou, dan hoef je toch niet zo keihard te spelen
Wat moeten de mensen er wel van denken
Weg was ze weer. Hij haalde zijn schouders op
en pakte het toestel in. Meteen maaf weer weg
brengen. Misschien kon hij voor de avond nog wat
anders doen.
Een paar dagen later toen hij in het kantoortje
de post zat na te kijken, realiseerde hij zich, dat
Bep nog altijd bij hem thuis was en in de winkel
hiéjlp. Drommels, hij zbu nu een winkeljuffrouw
moeten nemen. Of een flinke huishoudster, die een
beetje verstand van het vak had. De opengevallen
plaats van Elly moest weer gevuld worden. Daar
was niets aan te doen. Het beste zou misschien een
huishoudster zijn.
(Wordt vervolgd)
