Anders dan Anders"
in öe moööeR.
t€RUQ
&ERMQ&ENE
Axelse Revue met top-momenten en knal-effecten
HOOFD'en KÏESPÏJN
UIT ONZE OMGEVING
FEUILLETON.
door HENK VAN HEESWIJK
naar een motief van L. K. v. d. Linden
Onrustig, gejaagd!
amÊÊammÊmÊmmmammÊBmaa
AXEL
Ruwe, schrale huid
Geneest sne/
In afwijking van een jarenlange traditie en tot
sleur geworden programma-indeling heeft Dinsdag
avond „Concordia's Toneel- en Kleinkunst-ensemble"
onder de begaafde algemene leiding van de heer J. A.
Tiersen, een revue voor het voetlicht gebracht die
zijn weerga in Axel nog niet vond op het gebied van
dilettanten-prestatie s en dan ook is uitgedijd tot één
grandioos succes van de „start" tot aan de „finish".
Want de conferencier drukte het na de vrolijke
entre-acte zo terecht en kernachtig uit, men leverde
deze avond een bewijs, dat ook Axel in staat is met
de sleur te breken en met eigen krachten een avond
samen te stellen die kan wedijveren met de vlotste
„artisten"-revue's Dus, „non-stop-rechtdeü zoals
hij het in zijn typisch Axels dialect uitdrukte. En
anders dpn anders 1"
Direct zette de Boerenkapel, het blauw-gekiejde,
rood-gehalsdoekte zevental met een frisse en opge
wekte tempo-volle melodie er de nodige vaart in.
Uit de muil van een reusachtige, monsterlijke kop,
met angstwekkend rollende ogen, betraden onder de
welluidende en verzorgde tonen dezer kapel de deel
nemende „artisten" het toneel. Reeds deze ongewone
introductie in een kleurrijke entourage van een prach
tig Alpen-landschap was een forse greep naar het
succes dat deze avond zou leveren en waarop in dit
pittige revue-lied reeds werd gedoeld.
Nadat de conferencier-zanger met begeleiding van
de „boertjes" op zijn „Axels" de leden van deze kapel
aan de geheel gevulde zaal had voorgesteld in een
vrolijk lied op tekst van de heer W. P. de Ridder
was het weldra de Axelse „Ria" die met haar
welluidende sopraan a la Mieke Telkamp) haar
onvolprezen jodelrefreinen door de zaal deed galmen
met begeleiding van de nu in Tiroler-dracht gestoken
Boerenkapel.
Onmiddellijk na een vlotte „klarinetten-polka" eiste
een Spaanse „Senor en „Senorita" de boeiende aan
dacht van de aanwezigen op met een opwindend-ryth-
mische dans, die ons, mede door de aankleding met
sombrero's en mantillia'p en een karakteristiek decor
in de Zuidelijker sfeer van de „Ebro en Andalusië"
verplaatste. Het contact tussen de optredenden en
het publiek was volkomen na dit prachtnummer.
In een oer-komische klucht onder de spectaculaire
titel „Gevecht met drie vrouwen" was gelegenheid te
over voor dolle pret en gijn en kon men de perikelen
medebeleven van een al op jaren gevorderde „kantoor-
pedel" die plotseling zoveel „sjans" krijgt dat hij zich
omringd ziet door een drietal al te vurige aanbidsters.
De gevolgen bleven niet uit. Onder hevig tumult liep
het uit op een grondige aftuiging en als een natte
poedel verscheen de mishandelde „pseudo-directeur"
weer ten tonele met de verzuchting liever maar alleen
dan met een drietal jaloerse en trouwlustige „dames"
naar het Notense schorretje te trekken 1
Vervolgens kreeg men de ballet-scène „Illusiedie
de aanwezigen in extase bracht. De creatie die de
Axelse ballerina Joan Tiersen leverde was dan ook
superieur. Uit het doek van een imposante schilderij
verscheen op bijna mysterieuze wijze de aangebeden
gestorven geliefde en de nog steeds treurende jonge
ling, die geknield voor haar beeltenis als verzonken
is, waant zich herenigt met het beeld van zijn ver
werkelijkte droom. Doch de dramatische ontknoping
leert hem dat het maar een „illusie" was.
Opnieuw werd daarop de aandacht gevorderd door
muziek en zang en volgde het eerste optreden van
„The Four Lads" met een serie populaire schlagers.
Na nog een komische schets bracht het „Adjonijo-
ensemble" ons de openbaring dat mej. Joan Tiersen
behalve haar bekende artistieke gaven ook op het
gebied van vocale kunst in het voorste gelid prijkt.
Zij bracht o.a. geaccompagneerd door drie heren
42)
Hóé het gebeurd was, wist hij niet. Het moest een
aanrijding geweest zijn, een duw, een smak en toen
niets meer. Hij kwam bij, doordat een hond Zijn ge
zicht likte en zacht jankte. Een ogenblik later boog
een vrouw zich over hem heen en schudde ruw aan
zijn schouder. „Vooruit, baas, kom overeind en ga
je roes thuis uitslapen, ej hebt er een verkeerd plekje
voor uitgezocht in de regen en in de goot
Nol kreunde. Z'n hoofd deed hem ontzettend pijn.
„Niet doen," smeekte hij „m'n hoofd barst bijna, ik
ben niet dronken
De vrouw keek nu met meer aandacht. Het was
donker, maar een verre straatlantaarn gaf net vol
doende licht om haar een grote bloedplek op de trot
toirband te doen zien. Ze knielde bij de man neer,
onderzocht zijn hoofd en ontdekte een lange, gapende
wond. Ongegeneerd voelde ze in zijn broekzakken en
vond een witte zakdoek. Daar maakte ze een soort
compres van en bond dit met haar eigen sjaal op
de wond.
„Zou je kunnen lopen vroeg ze.
Hij gaf geen antwoord, hoorde het nauwelijks door
de ondraaglijke pijn.
Zonder te letten op zijn natte, vuile kleren, begon
de vrouw hem op te helpen eerst op de knieën,
trok toen één van zijn armen om haar hals en pro
beerde hem, met haar andere arm om hem heen, op
met mondorgel en gitaar de bekende Franse chanson
„J'attendrai" en met dit muzikale hoogtepunt werd
de eerste helft afgesloten.
Muziek en zang, kleur en fleur, dans en vlotte to
neelspeelkunst hadden het publiek reeds in extase ge
bracht en na de pauze bereikte deze stemming haar
climax toen Joan Tiersen bij herhaling haar „Ster
vende Zwaan" uitvoerde. Aan het applaus scheen geen
einde te komen. Deze gratievolle jongedame verstaat
deze kunst tot in de perfectie en mag voor onze
ganse streek dan ook gelden als een „rijzende ster".
In de dolle klucht „Ridder zonder Vrees" toonde
de Axelse super-komiek den Beer zich een pantoffel
held in het quadraat. Deze spectakel-scène liet „Het
Centrum" bijwijlen gieren en bulderen van de lach
uitbarstingen. Tot in de finesse's was ook aan de
toneelkunst aandacht besteed.
Het herhaalde optreden van het „Adjonijo-ensemble"
en „The Four Lads" waren weer de muzikale ter af
wisseling geleverde hoogtepunten en een toegift liet
niet op zich wachten. Aan het applaus kwam bij de
meeste programmapunten eerst na lange duur een einde.
Ook de Boerenkapel liet zich nog eens horen met
de Axelse jodelaarster die nogmaals het mooie Alpen
land bezong, terwijl de voortreffelijke conferencier
zanger met zijn dochter nog een duet ten beste gaven
waarbij de zaal vocale medewerking verleende door
het telkens meezingen van het op het toneel in tekst
gebrachte refrein en de uitbundige stemming steeg zo
mogelijk nog meer toen de conferencier het publiek ver
zocht ook het populaire „Falderie-Faldera" uit volle
borst mee te zingen.
Het „Tido-Duo" bracht nog een briljante Tango
maskerade en zo naderde tegen het middernachtelijk
uur het einde van deze groots opgezette en uitge
voerde revue.
Mij D hard t's Zenuwtabletten
iterken en kalmeren Uw zenuwen.
In een finale (op tekst van de heer de Ridder)
werden nog eens de hoedanigheden van „Concordia"
met de veelvormige dilettanten-kunst opgehemeld en
het einde bracht een stormachtige ovatie, die be
ëindigd werd met een dankwoord aan al de manne
lijke, zowel als vrouwelijke executanten. Natuurlijk
deelden daarin de onvolprezen „Aerpelkappers" en alle
andere muzikale en vocale medewerkers (sters), doch
inzonderheid de artistieke leiding van de heer Tiersen,
met de toneel-decorateur-grimeur Rein Kolijn en de
heer W. P. de Ridder.
Niet één der vele executanten en medewerkenden
ook niet de z.g. „stille werkers (sters) achter de
schermen werd vergeten.
Allen zonder onderscheid hadden dan ook hun
allerbeste krachten gegeven tot het bereiken van dit
grandioos succes
Voorzitter Audenaerd was aller tolk in zijn dank
woord en voorzeker heeft deze unieke avond van
kunst en amusement een belofte geschapen voor de
toekomst. De versteviging der middelen van het in
strumentenfonds het mooie doel dat op deze
wijze wordt gediend moge voor het bestuur en de
„artistieke staf" aanleiding zijn het hier niet bij te
laten.
Een tot ver in de kleine uurtjes hoogst geanimeerd
bal hield de honderden nog in de meest genoegelijke
en opgewekte stemming bijeen en op het dansfestijn
ontbrak de „Polonaise" niet met haar honderden
deelnemers.
Een glorieuze „Concordia"-avond.
de voeten te krijgen. Hij was groot en zwaar, maar
ze kreeg het toch gedaan.
Op dit ogenblik kwam er hulp opdagen een andere,
jongere vrouw kwam naderbij.
„Wat heb je daar voor een aan je nek hangen,
Annie vroeg zij verbaasd.
„O, ben jij het, Stien Help eens even, hij kan
niet lopen. Maar blijf met je handen uit z'n zakken,
versta je 7"
De andere vrouw uitte een verwensing en vroeg
verontwaardigd, of zij soms dacht, dat ze een halve
dooie z'n boel af zou gappen. „Waar wil je met
hem naar toe
„Eerst naar m)h kamer. Dan zal ik daarna wel
zien, dat ik er dokter Kool bij krijg."
Stien had nogal "bezwaren. „Dat zal wat worden,
een trap op. Je kunt beter de politie voor hem laten
zorgen .anders krijg je er nog een hoop geduvel mee."
„En als er eens jongens uit de buurt meer van dit
zaakje weten 7" vroeg Annie vinnig. „De politie heeft
er niets mee te maken."
Langzaam schuifelde het drietal verder de nauwe,
donkere straat in, sloeg endaarna rechts af een nog
donkerder steeg binnen en bleven voor een deur staan,
die door Annie met een sleutel geopend werd.
Voorzichtig, trede vooP trede, zwoegden de twee
vrouwen met hun zware last omhoog, de steile, smalle
onverlichte trap op. De gewonde had er zelf geen
besef van, had het bewustzijn verloren. Met een zucht
van verlichting legden zij hem op Annie's bed.
Stien stelde voor om bij hem te blijven, terwijl Annie
de dokter haalde, maar dez evond het niet nodig.
„O, vertrouw je me soms weer niet vroeg Stien
fel.
„Ik vertrouw mezelf dikwijls niet eens, dus waarom
zou ik het jou doen. Bemoei jij je hier verder niet
mee en klets het niet overal rond."
De dokter kwam, reinigde en verbond de wond en
LEZING EN FILM OVER DE KANKER
BESTRIJDING.
Onder leiding van de heer A. van Houte vond in
het grote vergaderlokaal van het gebouw der Chr.
Kleuterschool aan de Ds. Jan Scharpstraat alhier een
zeer druk bezochte openbare vergadering plaats, waar
op door dr. A. Kats, alhier een lezing werd gehouden,
over het kankervraagstuk. Het lokaal was nagenoeg
tot de laatste plaats bezet ,een bewijs alzo dat hier
voor sterke belangstelling bestaat.
Uit de causerie avn dr. Kats viel dan cok de ver
klaarbaarheid dezer interesse af te leiden. Hij be
stempelde deze ziekte die voornamelijk boven de
40 jaar zich openbaart thans als volksvijand no. 1,
daar 18% der sterfgevallen hieraan wordt toege
schreven, hetgeen neerkomt op 14.000 sterfgevallen
per jaar onder ons volk.
Spr. besprak, het wezen van de kanker en de moei
lijkheden van de bestudering en genezing, maar ook
de noodzakelijkheid om op zijn qui vive te zijn in
velerlei opzicht. Deze moeilijkheden zijn oorzaak dat
de wetenschap bij de bestrijding slechts stap voor
stap terrein wint.
Van het allerhoogste belang is het om de diagnose
kanker zo vroeg mogelijk te stellen, want zij locali-
seert zich niet, doch verspreidt zich door uitzaaiingen
der cellen. Ook de erfelijkheidsfactor werd door de
causeur besproken, doch deze is volgens hem nage
noeg te verwaarlozen.
Vroegtijdige operatie gecombineerd met Röntgen-
nabestraling is meestal de veiligste weg. Al moet ook
geconstateerd worden dat Röntgenstralen niet onge-
vaarlij kzijn voor de omtrek van het gezwel.
RRadium werkt op korte afstand direct op het ge
zwel, Röntgenstralen op grotere afstand. De theuro-
patische geneesmiddelen bezitten ook de eigenschap,
dat zij vaak gezonde lichaamsdelen aantasten.
Bij inoperabele gezwellen wordt ook vaak gebruik
gemaakt van geslachtshormonen om de krachten te
doen verminderen. Spr. zette de gevolgen (b.v. van
baardgroei en stemvervorming) hiervan uiteen.
Nederland stond voor.de oorlog- mede aan de spits
-der wetenschap en het mag ons een trots zijn te
mogen wijzen op het feit dat wij he tland zijn met
het laagste sterftecijfer. In 1870 was de gemiddelde
leeftijd 39 jaar, in 1900 50 jaar en in 1950 reeds
65J^ jaar.
Spr. wijst er op dat het daarom ons aller plicht is
gemeenschappelijk acht te geven op verdikkingsgeval-
len van de huid, op zweren, wratten en moedervlekken,
knobbels in de borst en vooral ook oppassen met elk
abnormaal bloedverlies. Ook bij ongeregeld bloeden
bij menstruatie en chronische hoest dient men, op zijn
hoede te zijn en hij wees ook op de toenemende mate
van longkankergevallen. Aan het slot wekte hij op
in volle omvang de strijd te ontplooien tegen de kan
ker door zich als één man aan te sluiten als leden
van het Koningin Wilhelminafonds.
Door mevr. Albers, vertegenwoordigster van het
Koningin Wilhelminafonds, werd de duidelijke causerie
van dr. Kats nog nader onderlijnd. Zij wees op de
nog maar recente oprichting van dit fonds bij het
regeringsjubileum. Het is een zuiver neutrale instel
ling, die reeds millioenen heeft besteed aan de kanker
bestrijding, die met alle ten dienste staande middelen
wordt voortgezet, b.v. door elk jaar enige actief te
SPIERPIJN, SPIT...
't Loert overal. De weldadige warmte
van de pijnstillende Thermogêne ver
drijft de snerpende pijn.
voeren (dit jaar ook weer door een speciale post
zegel-actie) etc.
Als men vraagt waar dit geld allemaal blijft dan
antwoordt spr. dat jaarlijks 500.000 wordt verleend
aan het Theurapetisch Instituut (vorig jaar ƒ800.000)
verder dat reeds 2.000.000 besteed werd aan zieken-
huisbouw en de inrichting van centra in de universi
teitssteden, met sub-centra op diverse andere belang
rijke plaatsen in de lande. Dringend deed zij op allen
een beroep tot aansluiting als lid voor 2,50 (als
contribuant voor 1per jaar.
Tevoren was een zeer leerzame (eerste) Neder
landse film op dit gebied vertoond.
Een zangkoortje onder leiding van de heer Jan Smies
onderbrak film en causerie met de uitvoering van
diverse zangnummers en aan het slot sprak de voor
zitter nog een, kernachtig woord van propaganda.
beloofde in de morgen terug te komen.
„Waarschijnlijk een stevige hersenschudding," ver
klaarde hij, „rustig laten liggen, zoals hij ligt. Morgen
zullen we wel verder zien." Hij vroeg niets, tot ver
wondering en opluchting van Annie.
Maar 's morgens kwam hij niet alleen. Hij bracht
een rechercheur mee.
„Daar heb ik niet om gevraagd, dokter," zei de
vrouw bits, met een hoofdbeweging naar de politie
man.
De dokter maakte een verontschuldigend gebaar.
„Nee, Annie, dat weet ik wel, maar ik mocht het
niet nalaten. Als het iemand uit de buurt geweest was,
dan had ik het misschien niet gedaan, maar nu moest
ik het wel aangeven."
De rechercheur had intussen de bewusteloze man
eens opgenomen en wendde zich nu grinnikend tot
de vrouw. „Welzo, Anneke, heb je een goudvis aan
de haak geslagen 7"
Zij nam hem met vijandig flikkerende ogen, van het
hoofd tot de voeten op. „Ik heet voor jou juffrouw
de Korver, versta je dat 7 Hou er dan rekening mee,
als je ten minste wilt, dat ik je antwoord geef. En
denk er ook aan, dat ik op gekke vragen gekke ant
woorden zal geven."
De dokter ,die met de patiënt bezig was, keerde zich
om. „Dat is niet slecht gezegd, Annie."
De rechercheur haalde de schouders op. „Ja, dat
kennen we. Een grote mond, maar een klein hart. Als
je mij niet wilt antwoorden, dan ga je mee naar het
bureau. Bij de inspecteur heb je zo'n drukte niet."
Zij keek hem minachtend aan. „Als die man mij niet
meer nodig heeft, zal ik wel naar het bureau komen.
Ik hoef nergens bang voor te wezen. Is het soms
strafbaar om iemand met een groot gat in zijn hoofd
uit de goot te halen en binnen te brengen 7 Je mag
gerust nakijken ,of hij wat kwijt is."
„Daar zal ik jouw toestemming niet voor vragen,"
CAUSERIE EN FILMVOORSTELLING OP
VERZEKERINGSGEBIED.
Georganiseerd door de Nationale Levensverzeke
ringsbank te Rotterdam en insamenwerking met het
plaatselijk Assurantiekantoor Le Feber 6 Van Wijck
had Donderdagavond in „Het Centrum" een zeer ge
slaagde filmvoorstelling plaats met een ten dele op
het verzekeringswezen gebaseerd programma.
De districtsleider, de heer F. v. d. Bout, wees in
een voorafgaande causerie op de steeds stijgende pro
ductie van het Levensverzekeringsbedrijf. De Natio
nale Levensverzekering bereikte in 1954 een produc
tie van 340 millioen.
Een zeer talrijk publiek (circa 200 personen) was
in weerwil van de slechte weersomstandigheden aan
wezig.
Onder de deels documentaire films was de be
kroonde film van Anton v. d. Horst onder de titel
van „Houen zo
De inspecteur voor Zeeuwsch-Vlaanderen, de heer
J. H. van Zwieten te Oostburg dankte na afloop met
een slotwoord waarin hij blijk gaf de grote in Axel
betoonde interesse op prijs te stellen en inzonderheid
ook de Axelse verzekerings-experts voor hun vele
werkzaamheden ter voorbereiding.
GESLAAGD.
Voor het diploma Kraamverzorgster (uitgaande van
de Commissie inzake Kraamhulp) slaagden de dames
J.M. Bakker te Axel I. W. Vorst-'r te Sluiskil cn
G. Schieman-de Jonge te Philippine.
PREDIKBEURTEN.
Zondag 27 Februari 1955.
Ned. Herv. Kerk. 10 uur Ds. P. J. Pennings, 2.30
uur Vicaris S. den Blaauwen.
Gerei. Kerk. 10 uur en 2 30 uur Ds. A. Kuiper.
Gerei. Kerk. (Pironstraat) 10 uur en 3 uur Ds.
D. J. Couvée.
Gerei. Gemeente. 10 uur en 2.ZO uur Leesdienst.
Chr. Gerei. Kerk (Ds. Jan Scharpstraat) 7 uur
Ds. H. van Leeuwen,
GEVONDEN VOORWERPEN.
Een bril met* etui, Spui N 124.
FAILLISSEMENTEN.
Opgegeven door Van der Graaf Co N.V. te
Amsterdam.
Door het verbindend worden der enige uitdelings-
lijst met een uitkering van 0,6287% can conc. cred.
is op 21 Febuari het faillissement geëindigd van de
heer A. M. de Block, handelaar in vlas te Axel.
was het eveneens nogal onvriendelijke antwoord.
De dokter keek zwijgend toe, hoe alle zakken van
de gewonde leeggehaald werden. „Hm," mompelde de
rechercheur, „het is geen geval van beroving."
Uit brieven en andere papieren bleek, dat de zieke
Arnold van Veen was cn afkomstig uit Papendrecht.
De politieman stond in twijfel, of hij de bezittingen
mee zou nemen of niet. Ten slotte noteerde hij alles
nauwkeurig, vroeg of de dokter het mede wilde onder
tekenen en borg alles in de jas van de patiënt.
„Moe tdie man niet naar een ziekenhuis, dokter 7"
vroeg hij.
Deze haalde de schouders op. „Ik wilde wel, dat
hij daar lag, maar hij mag volstrekt niet vervoerd
worden. Er is al veel te veel met hem gesold."'
Hij keek naar Annie, die er met een nors, onver
schillig gezicht bij stond. „Wat denk je, Annie, zal
ik voor een verpleegster zorgen 7 De man kan het
blijkbaar best betalen."
Onvriendelijk als haar gezicht, kwam het antwoord
„Ik heb hier geen verpleegster nodig. Als U mij zegt,
wat ik doen moet, dan zal ik voor hem zorgen, tot
hij weg kan. Ik hou niet van vreemde pottenkijkers."
„Nee ,dat begrijp ik antwoordde de rechercheur
sarcastisch.
„Als jij weer eens wat begrijpt, dan fs het de eerste
keer,' 'was het koele antwoord van de vrouw.
De dokter lachte zachtjes. „We zullen het voor-
lopi gmaar aan Annie overlaten, rechercheur. Dat zal
best gaan. We hebben er samen al meer opgelapt, al
waren die dan van een ander slag."
Hij gaf nog de nodige aanwijzingen en het twee
tal vertrok.
(Wordt vervolgd)
Mijnhardt Kiespijnpoeders. Doos 50 ct.
Mijnhardt Hoofopijnpoeders. Doos 50 ct.
Alleen ECHT met de naam MIJNHARDT
