AXELSCHE li COURANT F k?rin,"! bij ibonnemen», Axel ZATERDAG 10 DECEMBER 1949- 64: JAARGANO, Nj 21 NIEUWS- en ADVERTENTIEBLAD Verschijnt iedere VOOR ZEEUWSCH-VLAANDEREN Woensdag en Zaterdag Drukker-Uitgeefster: Firma J. C. VINK Adres Redactie en Administratie: AXEL Markt 12 Postbus 16 Tel. 56§ Hoofdredactie: T. C. VINK-van VESSEM Het Nederlandse volk sprak. HET PARLEMENT DEBATTEERDE OVER DE SOUVERE1N1TE1TS OVERDRACHT. De Tweede Kamer der Staten-Generaal heeft Vrijdagnacht tot 2 uur met 71 tegen 29 stemmen het wetsontwerp ter goedkeu ring van de Souvereiniteidsoverdracht aan Indonesië aangenomen. Voor stemde de K.V.P. (32 leded), de Partij van de Arbeid (27 leden) en de V.VD. (8 leden). Van de C.H. waren voor 4 leden en tegen 5 leden. De Anti Revolutionnaire fractie stemde tegen (13 leden). De Communistische fractie was tegen (8 leden) benevers de Staatkun dige Qereformeerden (2 leder) en de# Kath. Nationale fractie (de heer Weiter). Er waren 100 leden aanwezig. Van de Chr. Historische Unie stemden voor de leden Tilanus, Wttewaal van Stoet wegen, Kikkert en Van de Weteringen tegen de leden Beerink, Van der Feltz, Schmal, Krol en De Ruiter. Zondag a.s. speelt het Nederlandse elftal tegen Denemarken. Dat is een belangrijk onderwerp van gesprek en vcor velen aanzienlijk belangrijker dan de debatten in de Tweede Kamer over de Souvereiniteits- overdracht. En toch nimmer moesten 20 belangrijke beslissingen worden genomen als thans. En voor die beslissing stond ditmaal geen regering of gpen corfsrentie, maar het Nederlandse volk zelf in zijn afgevaardigden ter Staten-Genpraa'. Eindelijk is het dan zo ver. Regering en volksvertegenwoordiging ontmoetten elkaar, nadat de eerste het beleid inzake Indonesië vrijwel op eigen houtje had gevoerd. Reeds is de Ronde Tafelconferentie achter de rug, reeds wordt besproken hoe en waar en wanneer de souvereiniteits overdracht in feite zal plaats hebben. Het leek min cf meer mosterd na de maaltijd, dat nu de Kamers er nogeens over zouden beraadslagen. Maar beter laat dan nooit. Het Neder landse volk, dat hier verantwoordelijkheid draagt, zal die verantwoordelijkheid moeten nemen. En dat de vertegenwoordigers van dat volk zich van die verantwoordelijkheid bewust zijn, is in de debatten wel gebleken. Aan de ene kant bracht de oppositie haar zwaarste geschut in stelling, anderzijds lieten de regerings-aanhangets zich in f lie tegenaanvallen en nog meer in een standvastige verdediging van het ge voerde beleid niet onbetuigd. Er zijn twee zwakke plekken in de regeringsstelling, waarop niet alleen de oppositie haar aanval richtte,maar waarover ook de middengroepen (C.H.U. en V.V.D.) bedenkelijk het hoofd schudden. In da eerste phats is daar het grond wettelijk bezwaar. K mt men niet in strijd met de grondwet, wanneer men het bestuur over een der rijksgebieden overdraagt aan een regering (als ze al een regering mag heten, zo zeggen het de opposanten) die Ce grondwettelijke rechten en vrijheden in Cle gebieden niet vermag te handhaven? Ook de positie van de Kroon in de nieuwe Unie geeft aanleiding tot bedenkingen, en de veteraan Schouten, aanvoerder van het A R-aanvals-peletor, noemde de nieuwe Unie ,zo licht als een pluisje". En voorts is er de kwestie der minder heden. In sommige gebieder, o.a. Ambon en de Minahassa, wil een grote groep (of ze de meerderheid vormt, is nog niet afdoende gebleker) onder de Nederlandse vlag blijven. Vanzelfsprekend heeft men daartegen van Indonesische zijde grote bezwaren, omdat men vóór alles eenheid wil en men vreest dat het separatisme (in dit veel-volkije rijk immer in beginsel aanwezig) hierdoor een krachtige stimulans zou krijgen. Door echter aan de roep van deze minderheden geen gehoor te geven, bezorgt men het zo hoog geloofde beginsel van het zelfbeschikkingsrecht der volkeren" waarop heel de Indones politiek der Regering, maar vooral van de grote pottp- kljker, de UNCI, was gebaseerd, een lelijke deuk. Nu is er een tendenz merkbaar om de dingen groot" en „breed" te zien en al zulke bezwaren als van ondergeschikt belang, of als van te formele aard bij zulk een wereldhistorische beslissing, terzijde te schuiven. Een gevaarlijke manoeuvre, vooral als het om de Grondwet gaat. Immers, in die Grondwet liggen de rechten en vrijhe den van ons volk verankerd. Die Grondwet beveiligt ook de rechten der minderheden. Zij verhindert een meerderheid, ^aar wensen en verlangens door te drijven ten koste van de minderheden. Haar handhaving is dus niet slechts van belang voor de minderhe den in Indonesië, maar voor heel het Nederlandse volk. Zij vormt de hoeksteen voor de democratie. Wanneer men met de Grondwet lichtvaardig gaat omspringen, wankelt de Nederlandse democratie. Men begrijpt, welk een zware verant woordelijkheid op dit ogenblik rust op onze vertegenwoordigers in het parlement. Zij die de Indonesië-politiek der regering steunen, moeten zich realiseren wat in de toekomst de gevolgen hiervan voor Neder land zullen zijn. De verwachtingen hier omtrent variëren van het zwarste pessi misme tot een soms wel wat lichtvaardig optimisme. Maar de basis van de houding der meerderheid is toch wel het geloof, dat men door samenwerking in de nieuwe verhouding, voor het Unie-statuut geschapen, nog een toekomst heeft in Indonesië. De tegenstanders der regeringspolitiek korden dit niet aanvaarden. Zij wilden wel een vrij Indonesië, maar achtten zich naar eer en geweten verplicht, het land niet aan wat zij zien als de chaos uit te leveren. Het zwaarst viel rchter de beslissing voor de middengroepen die op de wip zaten. Van hun stem hingt de uiteindelijke beslissing af. Eu zij waren zich hiervan bewust. Ook bij hen b sonien grote bezwa ren tegen de behandeling der minderheden, ook zij zagen de gevaren van opzijschulven van de Grondwet. Maar anderzijds vroegen zij zich af: als we tegenstemmen, wat dan? Zal dan de zo gevreesde chaos niet eerst recht komen Zondag a.s. speelt het Nederlandse elftal tegen Denemarken. Tal van Nederlanders achtten dit veel belangrijker dan wat thans in o'-s Parlement is gebeurt .Maar wanneer het Nederlandse volk niet achter zijn ver tegenwoordigers blijft staan in dit zwaar- geladen, beslissend uur, ziet het er donker uit voor de toekomst van democratisch Nederland. De nu genomen beslissing moet er een zijn van het gehele Neder landse volk. En stelt dat meer belang in brood en spelen dan in de handhaving van zijn rechten en vrijheden, zowel als die van onze bruine broeders aan de andere kant van de evenaar, dan spelen we met onze vrijheid zoals straks die 22 man met hun bal. Zowel voor de voor- als tegenstanders van het regeringsbeleid geldt in dit hache lijk uur slechts één wekroep: „O Niderland', let op Uw saeck de tijdt en stond is daer opdat nu in dei hoeck niet rark Uw vrijheid, die voorwaer ons ouders tnbben duur gekocht met goed en bloed en leven Lk. Spionnage. De opruiming van de Duitse spionnage- centrales in Engeland. Op een lentemorgen in 1937 werd er een belangrijke conferentie geopend in een goed ingericht, maar niet gemakkelijk te betreden vertrek van een gebouw in het hart van Berlijn. Zij was bijeengeroepen door Kolo nel Karl Buchs. Kolonel Buchs had het opperbevel over de Nazf-3pionnagedienst voor de gehele wereld. Voor al zijn plannen en daden was hij slechts verantwoording schuldig aan i man Hitier. Zijn hoofdkwartier lag in het zwaarbewaakte gebouw, waar de organisatie was gehuisvest, die bekend stond als de „Nationale Geheimabwehr". Buchs had niet alleen de hoofden van de geheime diensten van leger, vloot en lucht macht der nazi's bijeengeroepen, maar ook Duitslands grootste rxpeits op het gebied van propaganda, sabotage en vijfde-colonne- werk. Het ging er namelijk om Duitslands toekomstige ondergrondse actie over de hele wereld op poten te zetten. Deze con ferentie, die gehouden werd achter gesloten ei zwaarbewaakte deuren, duurde een hele wek en het resultaat was een plan, waar aan gedurende de gehele oorlog, die Europa's vernietiging moest betekenen, in principe zou worden vastgehouden. In het kort kwam het hierop neer, dat Duitsland in alle landen, waarmee het zou gaan vech ten of die het zou gaan onderwerpen, één vast plan voor vijfde-colonne-werk, sabotage en gewone alledaagse spionnage had, dat overal met de bekende Duitse grondigheid zou worden doorgevoerd. In de komende jaren zou men dit plan in werking zien in Polen, Frankrijk, Noorwegen, Nederland, België, Engeland en de Verenigde Staten een plan, dat uitgezonderd enkele plaatselijke variaties, tot in onderdelen gelijk was. Voor zover het Engeland betrof, bestu deerden zij nauwkeurig wat er in de oorlog van 1914—1918 was gebeurd. Dit was inderdaad waardevol studiemateriaal. De quintessens was toen geweest, dat het werk van Scotland Yard zo goed in eikaar zat, dat binnen 48 uren na de oorlogs verklaring iedere Duitse agent, die zich maanden van te voren met het oog op die gebeurtenis rustig in Engeland had geves tigd, keurig netjes was ingerekend, waar door een zorgvuldig opgebouwde organi satie met één slag volkomen vernietigd was geworden, zonder ook maar één enkele kans om actief op te treden. Gedachtig daaraan werkten Buchs en zijn handlangers een plan uit, dat er op was gericht om een dergelijke catastrofe te voor komen. Er werd besloten om in Engeland twee spionnage-centrales op te bouwen, geheel gescheiden en onafhankelijk van elkaar. Centrale nummer één werd gevormd door spionnen, die zo redeneerden de Duitsers indien de Britten het beproefde recept volgden, direct na de oorlogsver klaring zouden worden ingerekend. De mensen van Centrale nummer twee zouden zodoende hun werk rustig kunnen voort zetter. Centrale nummer één bestond daarom uit slechts betrekkelijk belangrijke lieden. Deze mensen, die toch opgeofferd werden, zond men naar Engeland om kaarten en foto's te verzamelen, met alle details van stad en landop die manier deden zij toch nog nuttig werk. Op geraffineerde wijze was hieraan toegevoegd een legertje van Duitse jongelui, die in de zomer van 1938 Enge land plotseling zo'n interessant land voor „yacantiereisjes* vonden. Voor dit soort „toerisme* waren zij speciaal getraind. Deze training bestond uit de nauwkeurige waar neming van fabrieken, spoorlijnen, elec- trische centrales, kerktorens en andere details van het hun toegewezen gebied. Zij moesten bovendien iedere kaart en iedere geïllustreerde gids van die landstreek kopen, relaties aanknopen met bevriende organi saties en nauwkeurig namen, adressen en andere persoonlijke bizonderheden noteren van mensen, die met de nazi-filosofie sym pathiseerden. Nog belangrijker was misschien een andere tak van spionnage in vredestijd. Hiervoor werden meer dan duizend Duitse dienstboden bij Engelse families geplaatst. Het waren warempel nog goede dienst boden ook. Op de speciale spionnageschool in Noord-Duitsland hadden zij, voordat de eigenlpe spionnage-cursus begon, eerst een opleiding van zes maanden als kookster, kamermeisje, enz. genoten. Deze „dames niet speciale opdrachten" stuk voor stuk fanatieke nazi's von den betrekkingen in de gezinnen van marine- en leger-officieren en in het alge meen daar, waar interessante spionnage- gegevens verwacht mochten worden, De dienstboden, fvan goede getuigen voorzien", verzamelden allerlei inlichtingen- gesprekken, die zij bij het tafeldienen opvingen, praatjes van de leveranciers, kortom alles wat hoogst onschuldig leek, maar wat van grote waarde kon blijken te zijn, wanneer het door de deskundigen in het hoofdkwartier te Berlijn als een leg kaart werd samengevoegd. Nu was er de laatste jaren voor de oor log reeds een toevloed van buitenlanders naar Engeland geweesten zonder twjjfel waren er daar heel wat onder, die met het doel kwamen om een rol te spelen in het netwerk van Centrale Nr. 1. Een Brits pas poort was voor dit edele gilde natuurlijk zijn gewicht aan goud waard, en legio waren de listen, die werden uitgedacht om dit kostbare boekje te bemachtigen. Eén daarvan was de huwelijkszwendel. Deze gaf menig Duits en Oostenrijks juf fertje van het dienstbodenbataljon een kans om de Britse nationaliteit te verkrijgen. Zij had niets anders te doen dan een jonge Engelsman te vinden, die aan lager wal was geraakt en hem een verhaal op te hangen en naar Duttsland met zijn concen tratiekampen te worden teruggezonden. Medelijden en de hebzucht, die werd opge wekt door een flink pak bankbiljetten, brachten hem meestal wet tot een huwelijks aanzoek. Deze truc werd op veel groter schaal toegepast dan in het algemeen wel werd vermoed. Wanneer het meisje haar Britse nationaliteit en de man zijn geld had ont vangen, ging men even vrolijk weer uit eikaar. Bij het uitbreken van de oorlog mocht deze list evenwel niet baten. Met het het grootste geduld spoorde Scotland Yard niet alleen de Britse mannen op, die de laatste vijf jaar een Duitse huwden, maar ook de Britse vrouwen, die een Duitse man trouwden. Zo werd een aantal lieden gepakt, die van spionnage verdacht werden. Menig Duitser, die in vredestijd naar Engeland werd gestuurd, behoefde in hel geheel geen inlichtingen te verzamelen, zoals dat normaal van spionnen wordt ver langd. Zijn taak was om vcor enige tijd één van de grootste havens als woonplaats te kiezen en de opzet van zo'n stad en haar aanleg in zijn geheugen te prenten. Om te zorgen, dat dit geheugen zo feilloos en accuraat mogelijk werkte, moesten de Duitse jongelui, die dairvoor werden aan gewezen, maanden lang speciale cursussen in geheugentraining - volgen en ook een examen afleggen, voordat zij Duitsland ver lieten. Het doel hiervan was, om na een verblijf in de betreffende Engelse haven, in staat te zijn gedetailleerde kaarten van dc Duitse geheime dienst in alle finesses te interpreteren. Dan was er nog een afdeling, die zowel mannen als vrouwen omvatte. Deze legden er zich vooral op toe om in aanraking te komen met mensen in Enge land, die wellicht sympathiek tegenover de nazi-ideologie zouden staan. Sommigen hiervan werkten onder het mom van afge vaardigden van zogenaamde vriendschaps verenigingen. Degenen, die in deze afdeling zaten, hadden definitieve opdrachten en werkten volgens een vast plan, afgezien ervan, hoe zij zich tegenover de buiten wereld voordeden. Zij waren allen afgericht op speciale scholen, waarbij vooral aan dacht werd besteed aan de verschillende typen en klassen, die in Engeland te vinden zijn. In het bijzonder werd er gewezen op de zwakheden en de geesteshouding van hen, die bij verschillende pacifistische organi saties waren betrokken. Zij hadden ook nog andere pijien op hun boog. Zij waren ook voorzien van vrij complete dossiers, waarin nauwkeurig het verleden van die mensen stond beschreven, die hun zaak misschien van nut konden zijn. Zo bezaten zij o.a. dossiers van man nen en vrouwer, die zekere grieven tegen Groot-Brittanmë koesterden. De redenen van die grieven waren zo nauwkeurig mogelijk vermeld. Er waren ook naamlijsten van mensen met sterk anti-semietische inzichten en van anderen, wier fascistische begrippen weer in een andere richting ontwikkeld waren. Daarnaast waren er ook lijsten van com munistisch georiënteerden. Deze voorhoede van de Duitse geheime dienst moest in vredestijd al contact zoeken met al deze groepen. Aan de samenstelling van deze lijsten had de afdelingsleiding in Duitsland grote zorg besteed. Het is begrijpelijk, dat het fataal zou zijn geweest, of op zijn minst lastig, wanneer de agenten die zich meestal voor Oostenrijkers uitgaven contact zouden hebben gezocht met de verkeerde mensen. Daarom werd op deze lijsten dan ook zo gezwoegd. Ingezonden stukken, openbare toespraken, het bijwonen van vergaderingen enz., alles werd in vredestijd zorgvuldig nagegaan om adres- senmateriaal te verzamelen van mensen, die zo nodig de nazi's van nut zouden kunnen zijn. Eerst enige maanden voor het uitbreken van de oorlog echter begonnen de mensen met sleutelposities in de Duitse geheime dienst Engeland binnen te glippen. Zij kwamen als zakenlieden, als vluchtelingen uit verschillende Europeese landen en jour nalisten. Zij wisten niet alleen nauwkeurig, hoe zij verbinding moesten zoeken met de Duitse districls-agenten, maar ook met de Engelsen, die nazi-sympathiën hadden en als zodanig te boek stonden. (Slot volgt) «Donnements- prijs: Losse nummers 5 ct. Kwartaal- j, abonnement Axel binnen de kom II 1,25 Alle andere plaatsen in Nederland en Ned. Indië II. 1,55. Buitenland il. 2, Advertentieprijs 7 cent per m.m. Ingezonden Meaedeelingen 20 cent per m.m. Kleine Advertentlën (maximum 8 regels) 1 - 5 regels 60 cent. iedere regel meer 12 cent extra.

Krantenbank Zeeland

Axelsche Courant | 1949 | | pagina 1