AXELSCHE li COURANT
F k?rin,"! bij ibonnemen», Axel
ZATERDAG 10 DECEMBER 1949-
64: JAARGANO, Nj 21
NIEUWS- en ADVERTENTIEBLAD
Verschijnt iedere
VOOR ZEEUWSCH-VLAANDEREN
Woensdag en Zaterdag
Drukker-Uitgeefster:
Firma J. C. VINK
Adres Redactie en Administratie:
AXEL Markt 12 Postbus 16 Tel. 56§
Hoofdredactie:
T. C. VINK-van VESSEM
Het Nederlandse volk sprak.
HET PARLEMENT DEBATTEERDE OVER
DE SOUVERE1N1TE1TS OVERDRACHT.
De Tweede Kamer der Staten-Generaal
heeft Vrijdagnacht tot 2 uur met 71 tegen
29 stemmen het wetsontwerp ter goedkeu
ring van de Souvereiniteidsoverdracht aan
Indonesië aangenomen.
Voor stemde de K.V.P. (32 leded), de
Partij van de Arbeid (27 leden) en de V.VD.
(8 leden). Van de C.H. waren voor 4 leden
en tegen 5 leden.
De Anti Revolutionnaire fractie stemde
tegen (13 leden). De Communistische fractie
was tegen (8 leden) benevers de Staatkun
dige Qereformeerden (2 leder) en de# Kath.
Nationale fractie (de heer Weiter).
Er waren 100 leden aanwezig.
Van de Chr. Historische Unie stemden
voor de leden Tilanus, Wttewaal van Stoet
wegen, Kikkert en Van de Weteringen tegen
de leden Beerink, Van der Feltz, Schmal,
Krol en De Ruiter.
Zondag a.s. speelt het Nederlandse elftal
tegen Denemarken. Dat is een belangrijk
onderwerp van gesprek en vcor velen
aanzienlijk belangrijker dan de debatten in
de Tweede Kamer over de Souvereiniteits-
overdracht. En toch nimmer moesten 20
belangrijke beslissingen worden genomen
als thans. En voor die beslissing stond
ditmaal geen regering of gpen corfsrentie,
maar het Nederlandse volk zelf in zijn
afgevaardigden ter Staten-Genpraa'.
Eindelijk is het dan zo ver. Regering en
volksvertegenwoordiging ontmoetten elkaar,
nadat de eerste het beleid inzake Indonesië
vrijwel op eigen houtje had gevoerd. Reeds
is de Ronde Tafelconferentie achter de rug,
reeds wordt besproken hoe en waar en
wanneer de souvereiniteits overdracht in
feite zal plaats hebben. Het leek min cf
meer mosterd na de maaltijd, dat nu de
Kamers er nogeens over zouden beraadslagen.
Maar beter laat dan nooit. Het Neder
landse volk, dat hier verantwoordelijkheid
draagt, zal die verantwoordelijkheid moeten
nemen. En dat de vertegenwoordigers van
dat volk zich van die verantwoordelijkheid
bewust zijn, is in de debatten wel
gebleken. Aan de ene kant bracht de
oppositie haar zwaarste geschut in stelling,
anderzijds lieten de regerings-aanhangets
zich in f lie tegenaanvallen en nog meer in
een standvastige verdediging van het ge
voerde beleid niet onbetuigd.
Er zijn twee zwakke plekken in de
regeringsstelling, waarop niet alleen de
oppositie haar aanval richtte,maar waarover
ook de middengroepen (C.H.U. en V.V.D.)
bedenkelijk het hoofd schudden.
In da eerste phats is daar het grond
wettelijk bezwaar. K mt men niet in strijd
met de grondwet, wanneer men het bestuur
over een der rijksgebieden overdraagt aan
een regering (als ze al een regering mag
heten, zo zeggen het de opposanten) die
Ce grondwettelijke rechten en vrijheden in
Cle gebieden niet vermag te handhaven?
Ook de positie van de Kroon in de nieuwe
Unie geeft aanleiding tot bedenkingen, en
de veteraan Schouten, aanvoerder van het
A R-aanvals-peletor, noemde de nieuwe
Unie ,zo licht als een pluisje".
En voorts is er de kwestie der minder
heden. In sommige gebieder, o.a. Ambon
en de Minahassa, wil een grote groep (of
ze de meerderheid vormt, is nog niet
afdoende gebleker) onder de Nederlandse
vlag blijven. Vanzelfsprekend heeft men
daartegen van Indonesische zijde grote
bezwaren, omdat men vóór alles eenheid
wil en men vreest dat het separatisme (in
dit veel-volkije rijk immer in beginsel
aanwezig) hierdoor een krachtige stimulans
zou krijgen. Door echter aan de roep van
deze minderheden geen gehoor te geven,
bezorgt men het zo hoog geloofde beginsel
van het zelfbeschikkingsrecht der volkeren"
waarop heel de Indones politiek der
Regering, maar vooral van de grote pottp-
kljker, de UNCI, was gebaseerd, een
lelijke deuk.
Nu is er een tendenz merkbaar om de
dingen groot" en „breed" te zien en al
zulke bezwaren als van ondergeschikt
belang, of als van te formele aard bij zulk
een wereldhistorische beslissing, terzijde te
schuiven. Een gevaarlijke manoeuvre, vooral
als het om de Grondwet gaat. Immers, in
die Grondwet liggen de rechten en vrijhe
den van ons volk verankerd. Die Grondwet
beveiligt ook de rechten der minderheden.
Zij verhindert een meerderheid, ^aar wensen
en verlangens door te drijven ten koste van
de minderheden. Haar handhaving is dus
niet slechts van belang voor de minderhe
den in Indonesië, maar voor heel het
Nederlandse volk. Zij vormt de hoeksteen
voor de democratie. Wanneer men met de
Grondwet lichtvaardig gaat omspringen,
wankelt de Nederlandse democratie.
Men begrijpt, welk een zware verant
woordelijkheid op dit ogenblik rust op onze
vertegenwoordigers in het parlement. Zij
die de Indonesië-politiek der regering
steunen, moeten zich realiseren wat in de
toekomst de gevolgen hiervan voor Neder
land zullen zijn. De verwachtingen hier
omtrent variëren van het zwarste pessi
misme tot een soms wel wat lichtvaardig
optimisme. Maar de basis van de houding
der meerderheid is toch wel het geloof, dat
men door samenwerking in de nieuwe
verhouding, voor het Unie-statuut geschapen,
nog een toekomst heeft in Indonesië.
De tegenstanders der regeringspolitiek
korden dit niet aanvaarden. Zij wilden wel
een vrij Indonesië, maar achtten zich naar
eer en geweten verplicht, het land niet aan
wat zij zien als de chaos uit te leveren.
Het zwaarst viel rchter de beslissing
voor de middengroepen die op de wip
zaten. Van hun stem hingt de uiteindelijke
beslissing af. Eu zij waren zich hiervan
bewust. Ook bij hen b sonien grote bezwa
ren tegen de behandeling der minderheden,
ook zij zagen de gevaren van opzijschulven
van de Grondwet. Maar anderzijds vroegen
zij zich af: als we tegenstemmen, wat dan?
Zal dan de zo gevreesde chaos niet eerst
recht komen
Zondag a.s. speelt het Nederlandse elftal
tegen Denemarken. Tal van Nederlanders
achtten dit veel belangrijker dan wat thans
in o'-s Parlement is gebeurt .Maar wanneer
het Nederlandse volk niet achter zijn ver
tegenwoordigers blijft staan in dit zwaar-
geladen, beslissend uur, ziet het er donker
uit voor de toekomst van democratisch
Nederland. De nu genomen beslissing
moet er een zijn van het gehele Neder
landse volk. En stelt dat meer belang
in brood en spelen dan in de handhaving
van zijn rechten en vrijheden, zowel als
die van onze bruine broeders aan de
andere kant van de evenaar, dan spelen
we met onze vrijheid zoals straks die 22
man met hun bal.
Zowel voor de voor- als tegenstanders
van het regeringsbeleid geldt in dit hache
lijk uur slechts één wekroep:
„O Niderland', let op Uw saeck
de tijdt en stond is daer
opdat nu in dei hoeck niet rark
Uw vrijheid, die voorwaer
ons ouders tnbben duur gekocht
met goed en bloed en leven
Lk.
Spionnage.
De opruiming van de Duitse spionnage-
centrales in Engeland.
Op een lentemorgen in 1937 werd er een
belangrijke conferentie geopend in een goed
ingericht, maar niet gemakkelijk te betreden
vertrek van een gebouw in het hart van
Berlijn. Zij was bijeengeroepen door Kolo
nel Karl Buchs.
Kolonel Buchs had het opperbevel over
de Nazf-3pionnagedienst voor de gehele
wereld. Voor al zijn plannen en daden was
hij slechts verantwoording schuldig aan
i man Hitier. Zijn hoofdkwartier lag
in het zwaarbewaakte gebouw, waar de
organisatie was gehuisvest, die bekend
stond als de „Nationale Geheimabwehr".
Buchs had niet alleen de hoofden van de
geheime diensten van leger, vloot en lucht
macht der nazi's bijeengeroepen, maar ook
Duitslands grootste rxpeits op het gebied
van propaganda, sabotage en vijfde-colonne-
werk. Het ging er namelijk om Duitslands
toekomstige ondergrondse actie over de
hele wereld op poten te zetten. Deze con
ferentie, die gehouden werd achter gesloten
ei zwaarbewaakte deuren, duurde een hele
wek en het resultaat was een plan, waar
aan gedurende de gehele oorlog, die
Europa's vernietiging moest betekenen, in
principe zou worden vastgehouden. In het
kort kwam het hierop neer, dat Duitsland
in alle landen, waarmee het zou gaan vech
ten of die het zou gaan onderwerpen, één
vast plan voor vijfde-colonne-werk, sabotage
en gewone alledaagse spionnage had, dat
overal met de bekende Duitse grondigheid
zou worden doorgevoerd. In de komende
jaren zou men dit plan in werking zien in
Polen, Frankrijk, Noorwegen, Nederland,
België, Engeland en de Verenigde Staten
een plan, dat uitgezonderd enkele
plaatselijke variaties, tot in onderdelen
gelijk was.
Voor zover het Engeland betrof, bestu
deerden zij nauwkeurig wat er in de oorlog
van 1914—1918 was gebeurd. Dit was
inderdaad waardevol studiemateriaal. De
quintessens was toen geweest, dat het
werk van Scotland Yard zo goed in eikaar
zat, dat binnen 48 uren na de oorlogs
verklaring iedere Duitse agent, die zich
maanden van te voren met het oog op die
gebeurtenis rustig in Engeland had geves
tigd, keurig netjes was ingerekend, waar
door een zorgvuldig opgebouwde organi
satie met één slag volkomen vernietigd was
geworden, zonder ook maar één enkele
kans om actief op te treden.
Gedachtig daaraan werkten Buchs en zijn
handlangers een plan uit, dat er op was
gericht om een dergelijke catastrofe te voor
komen. Er werd besloten om in Engeland
twee spionnage-centrales op te bouwen,
geheel gescheiden en onafhankelijk van
elkaar. Centrale nummer één werd gevormd
door spionnen, die zo redeneerden de
Duitsers indien de Britten het beproefde
recept volgden, direct na de oorlogsver
klaring zouden worden ingerekend. De
mensen van Centrale nummer twee zouden
zodoende hun werk rustig kunnen voort
zetter.
Centrale nummer één bestond daarom uit
slechts betrekkelijk belangrijke lieden. Deze
mensen, die toch opgeofferd werden, zond
men naar Engeland om kaarten en foto's
te verzamelen, met alle details van stad en
landop die manier deden zij toch nog
nuttig werk. Op geraffineerde wijze was
hieraan toegevoegd een legertje van Duitse
jongelui, die in de zomer van 1938 Enge
land plotseling zo'n interessant land voor
„yacantiereisjes* vonden. Voor dit soort
„toerisme* waren zij speciaal getraind. Deze
training bestond uit de nauwkeurige waar
neming van fabrieken, spoorlijnen, elec-
trische centrales, kerktorens en andere
details van het hun toegewezen gebied. Zij
moesten bovendien iedere kaart en iedere
geïllustreerde gids van die landstreek kopen,
relaties aanknopen met bevriende organi
saties en nauwkeurig namen, adressen en
andere persoonlijke bizonderheden noteren
van mensen, die met de nazi-filosofie sym
pathiseerden.
Nog belangrijker was misschien een
andere tak van spionnage in vredestijd.
Hiervoor werden meer dan duizend Duitse
dienstboden bij Engelse families geplaatst.
Het waren warempel nog goede dienst
boden ook. Op de speciale spionnageschool
in Noord-Duitsland hadden zij, voordat de
eigenlpe spionnage-cursus begon, eerst een
opleiding van zes maanden als kookster,
kamermeisje, enz. genoten.
Deze „dames niet speciale opdrachten"
stuk voor stuk fanatieke nazi's von
den betrekkingen in de gezinnen van
marine- en leger-officieren en in het alge
meen daar, waar interessante spionnage-
gegevens verwacht mochten worden,
De dienstboden, fvan goede getuigen
voorzien", verzamelden allerlei inlichtingen-
gesprekken, die zij bij het tafeldienen
opvingen, praatjes van de leveranciers,
kortom alles wat hoogst onschuldig leek,
maar wat van grote waarde kon blijken te
zijn, wanneer het door de deskundigen in
het hoofdkwartier te Berlijn als een leg
kaart werd samengevoegd.
Nu was er de laatste jaren voor de oor
log reeds een toevloed van buitenlanders
naar Engeland geweesten zonder twjjfel
waren er daar heel wat onder, die met het
doel kwamen om een rol te spelen in het
netwerk van Centrale Nr. 1. Een Brits pas
poort was voor dit edele gilde natuurlijk
zijn gewicht aan goud waard, en legio
waren de listen, die werden uitgedacht om
dit kostbare boekje te bemachtigen.
Eén daarvan was de huwelijkszwendel.
Deze gaf menig Duits en Oostenrijks juf
fertje van het dienstbodenbataljon een kans
om de Britse nationaliteit te verkrijgen. Zij
had niets anders te doen dan een jonge
Engelsman te vinden, die aan lager wal
was geraakt en hem een verhaal op te
hangen en naar Duttsland met zijn concen
tratiekampen te worden teruggezonden.
Medelijden en de hebzucht, die werd opge
wekt door een flink pak bankbiljetten,
brachten hem meestal wet tot een huwelijks
aanzoek.
Deze truc werd op veel groter schaal
toegepast dan in het algemeen wel werd
vermoed. Wanneer het meisje haar Britse
nationaliteit en de man zijn geld had ont
vangen, ging men even vrolijk weer uit
eikaar.
Bij het uitbreken van de oorlog mocht
deze list evenwel niet baten. Met het
het grootste geduld spoorde Scotland Yard
niet alleen de Britse mannen op, die de
laatste vijf jaar een Duitse huwden, maar
ook de Britse vrouwen, die een Duitse
man trouwden. Zo werd een aantal lieden
gepakt, die van spionnage verdacht werden.
Menig Duitser, die in vredestijd naar
Engeland werd gestuurd, behoefde in hel
geheel geen inlichtingen te verzamelen,
zoals dat normaal van spionnen wordt ver
langd. Zijn taak was om vcor enige tijd
één van de grootste havens als woonplaats
te kiezen en de opzet van zo'n stad en
haar aanleg in zijn geheugen te prenten.
Om te zorgen, dat dit geheugen zo feilloos
en accuraat mogelijk werkte, moesten de
Duitse jongelui, die dairvoor werden aan
gewezen, maanden lang speciale cursussen
in geheugentraining - volgen en ook een
examen afleggen, voordat zij Duitsland ver
lieten. Het doel hiervan was, om na een
verblijf in de betreffende Engelse haven,
in staat te zijn gedetailleerde kaarten van
dc Duitse geheime dienst in alle finesses
te interpreteren. Dan was er nog een afdeling,
die zowel mannen als vrouwen omvatte.
Deze legden er zich vooral op toe om in
aanraking te komen met mensen in Enge
land, die wellicht sympathiek tegenover de
nazi-ideologie zouden staan. Sommigen
hiervan werkten onder het mom van afge
vaardigden van zogenaamde vriendschaps
verenigingen. Degenen, die in deze afdeling
zaten, hadden definitieve opdrachten en
werkten volgens een vast plan, afgezien
ervan, hoe zij zich tegenover de buiten
wereld voordeden. Zij waren allen afgericht
op speciale scholen, waarbij vooral aan
dacht werd besteed aan de verschillende
typen en klassen, die in Engeland te vinden
zijn. In het bijzonder werd er gewezen op
de zwakheden en de geesteshouding van hen,
die bij verschillende pacifistische organi
saties waren betrokken.
Zij hadden ook nog andere pijien op hun
boog. Zij waren ook voorzien van vrij
complete dossiers, waarin nauwkeurig het
verleden van die mensen stond beschreven,
die hun zaak misschien van nut konden
zijn. Zo bezaten zij o.a. dossiers van man
nen en vrouwer, die zekere grieven tegen
Groot-Brittanmë koesterden. De redenen
van die grieven waren zo nauwkeurig
mogelijk vermeld.
Er waren ook naamlijsten van mensen
met sterk anti-semietische inzichten en van
anderen, wier fascistische begrippen weer
in een andere richting ontwikkeld waren.
Daarnaast waren er ook lijsten van com
munistisch georiënteerden. Deze voorhoede
van de Duitse geheime dienst moest in
vredestijd al contact zoeken met al deze
groepen. Aan de samenstelling van deze
lijsten had de afdelingsleiding in Duitsland
grote zorg besteed. Het is begrijpelijk, dat
het fataal zou zijn geweest, of op zijn
minst lastig, wanneer de agenten die
zich meestal voor Oostenrijkers uitgaven
contact zouden hebben gezocht met de
verkeerde mensen. Daarom werd op deze
lijsten dan ook zo gezwoegd. Ingezonden
stukken, openbare toespraken, het bijwonen
van vergaderingen enz., alles werd in
vredestijd zorgvuldig nagegaan om adres-
senmateriaal te verzamelen van mensen,
die zo nodig de nazi's van nut zouden
kunnen zijn.
Eerst enige maanden voor het uitbreken
van de oorlog echter begonnen de mensen
met sleutelposities in de Duitse geheime
dienst Engeland binnen te glippen. Zij
kwamen als zakenlieden, als vluchtelingen
uit verschillende Europeese landen en jour
nalisten. Zij wisten niet alleen nauwkeurig,
hoe zij verbinding moesten zoeken met de
Duitse districls-agenten, maar ook met de
Engelsen, die nazi-sympathiën hadden en
als zodanig te boek stonden.
(Slot volgt)
«Donnements-
prijs:
Losse nummers 5 ct.
Kwartaal-
j, abonnement
Axel binnen de kom
II 1,25
Alle andere plaatsen
in Nederland en
Ned. Indië II. 1,55.
Buitenland il. 2,
Advertentieprijs
7 cent per m.m.
Ingezonden
Meaedeelingen
20 cent per m.m.
Kleine Advertentlën
(maximum 8 regels)
1 - 5 regels 60 cent.
iedere regel meer
12 cent extra.