»4
AXELSCHE W? COURANT
IAN
9
rER
ste
ster)
UZEN
ers.
g
el.
Frankeering bij abonnement Axel.
ZATERDAG 6 SEPTEMBER 1947
NIEUWS- en ADVERTENTIEBLAD
Verschijnt iedere
61e JAARGANG No. 94
VOOR ZEEUWSCH-VLAANDEREN
Woensdag en Zaterdag
Drukker-Uitgeefster:
Firma J. C. VINK
Adres Redactie en Administratie:
AXEL Markt 12 Postbus 16 Tel. 56§
Hoofdredactie:
T. C. VINK-van VESSEM
L
L a]n djm[i j n.
XEL.
de politionele operaties van de
riandse troepen bleken de republikein-
strijdorganisaties weinig of geen partij
onze mannen hier en daar een sniper,
en mitrailleurpost die nog even bleef
i, maar over het algemeen zagen zij
helemaal niets van de tegenpartij.
rr len, zij hadden* te maken met andere
itonen Standers
mijnen en versperringen.
in 1 tot
kamer-
rraag
voor
alen
gewi
gemene
ïmber
Sepf.
in A W
Bureau
n mitrailleurnest, dat plotseling vuur
uitbraakt, kun je zien. Je kunt er
dekken, stelling nemen, het aanvallen
let opruimen. Maar een landmijn zit
s onder den grond, en* als je weet
anvraag|een weg ondermijnd is, .weet je nog
niet altijd, waar die mijnen zich
en ics bevinden,
gewone, 8om8 js een^weg reeds lang in gebruik
men, door alle mogelijke troepen, is er
druk verkeer van aan- en afvoerwagens,
erie, stafofficieren en plotseling, op een
Is, waar niemand dit verwacht scheurt
vegdek open, en een of ander voer-
maak't een rare schuiver, waarna het
waardeloos langs den kant van den
moet worden achtergelaten,
lenant Bob van Hees, uit de Minerva-
te Amsterdam en ik reden van Batavia
Cheribon.
i den Noord, over een weg die pas
.opengelegd" en waar sinds een dag
twee voertuigen van allerhande soorten
rneuzen langs daverden.
'e reden alleen, niet in colonne met
:r.n en gezien de mogelijkheden langs
n weg, deden we het in een scoutcar.
morgens vroeg waren we vertrokken,
over een zeer slechte weg nabij
dji en Bekassi, die uiteen was gereden
inencarriers en andere rupsvoertuigen,
en daar een brug die was opgeblazen
uvangen door een bailey-brug. Op een
re plaats een aarden wal, als versper-
dwars over de weg gelegd, en gedeel-
opgeruimd. Hoe verder we ons van
verwijderden, hoe beter de weg
Het aantal kapotgeslagen bruggen
af ;en de coupures en versperringen
i hoe langer hoe verder uiteen.
'elijk was het geheel afgelopen. We
::i de laatste versperringen door en we
i dat ons een goed wegdek wachtte
Iribon. Bob loosde een zucht, strekte
gouden i den, kneep vergenoegd in zijn stuur
)y s zelf pte zijn gaspedaal naar beneden,
elooning dook de koepel in, om de band van
Bureau -wning mitrailleur, die door alle gehos
stoot min of meer „door elkaar lag"
Ja! e mogelijke munitietrommels, die van
f aals waren geraakt, goed te leggen,
I. -.„ir, gal onhandig en vrij warm plekje in
nFIp me ruimte.
VAUL f een thuis, Bram 1" riep Bob boven
;c?aver van de motor uit.
r jawel. Links voor den wagen klonk
rtQ" "laverende knal, en stukken rubber van
1 crband vlogen om mijn oren. Ik greep
14 Sent dgrepen van de browning, klaar om
ltoot vuur te geven.
r er was geen tegenstander, alleen
een landmijn.
e Bob die klap op zijn stuur had
ivangen, is me niet duidelijk geworden,
r mde voorzichtig af, om geen brokken
s:ken, en vijftig meter verder stonden
it:l.
ker voorband volledig aan rafels,
rechterband lek, stuurinrichting uit z'n
cr, remtrommel kapot en alle remolie
den aan flarden gereten band ge-
d. Nu zijn banden van scoutcars wel
lvrij. in dien zin, dat, als je een
tcrkogel of een vuurstoot uit een lichte
aiileur er op krijgt, er niet veel gebeurt,
r dit was een beetje al te „brat.*
e motor mankeerde niets. Als wegwee
we flenzen kregen met een^paar ban-
zouden we, niet al te snelrijdend, in
r geval Cheribon kunnen bereiken.
t eerste voertuig dat langs kwam,Jnam
:'..t van ons mee.
:t ging wel niet tot Cheribon, maar
ch!en kon dit bericht wel worden over
men. Voor de rest gingen we wachten
tapen. Toen we honger kregen hielden
weer een voertuig aan. Of de heren
eetbaars bij zich hadden. We boften,
het was een wagen van „Welfare."
::en van rantsoenen, een blik melk,
tlik leverpastei en cigaretten bereidden
o: s voor op de dingen die komen
Drinkwater of thee had het voer-
et aan boord. In de volgende wagen
we met dit doel aanhielden, zat een
Generaal. Die had thee bij zich, en we
kregen een veldflesch en wat vriendelijke
belangstelling. Hij zou zijn best voor ons
doen en zo mogelijk bericht doen sturen
naar Cheribon.
Even later kwam een^pionierwagen den
weg afzoeken naar mogelijke landmijnen.
Een technische ploeg kwam met twee
scoutcarwielen, maar van een ander lype
wagen dan de onze. Zij was gestuurd
door den Generaal.
De wielen pasten niet, en de ploeg ver
dween, om ons even later een blik thee en
een pan rijstepap te brengen.
Daarna werd het donker.
Ergens klonk schieten. Geweren, pisto
len, ook automatisch vuur. Er zat dus nog
wat in het terrein. Een wagen, die langs
kwam, meldde twee brandende fabrieken
en een drietal rode lichtkogels die gezien
waren. Bob draaide het voertuig mei zijn
achterwielen op de berm, zodat het hele
geval schuin stond. Dan konden we met
de browning zo nodig het terrein in vuren.
De bren haalden we eruit, om de achter
kant te dekken. En dus was onze scoutcar
veranderd in een „pillbox", waar we om
beurten de wacht betrokken.
Tien uur des avonds kwam hulp. Het
bleek, dat ons bericht pas tegen den avond
in Cheribon was aangekomen.
Laat in den nacht kwamen we thuis.
Slaperig, moe, suf. Alle landmijnen ver
vloekend.
de
in-
Ulegaal immigrant.
(Uit een artikel in „The new Statesman
and Nation".
Wij zelf zeggen niet, dat wij illegaal zijn
wij gebruiken dezelfde uitdrukking als onze
eigen menschen, de Joden in Palestina, die
spreken over immigranten zonder pas. Ik
kan niet alle bijzonderheden vermelden van
onze reis naar het vaderland, want ik kwam
met een boot, die er in slaagde ongezien
de kust te bereiken. Verschillende booten
werden aangehouden, maar ondanks het feit,
dat wij door vliegtuigen gesignaleerd waren,
slaagden wij er in ongemerkt door de
controleposten heen te komen. Evenals de
Enzo Sereni droeg onze boot den naam van
een der Palestljnsche Joden, die tijdens den
oorlog met een speciale opdracht achter de
linies uitgeworpen, gevangen genomen en
terecht gesteld werden.
Wat mijzelf betreft, ik ben 21 jaar en ik
kom oorspronkelijk uit Wit-Rusiand. Toen
de Duitschers kwamen, verdwenen al mijn
familieleden. Wij gebruiken deze uitdruk
king, omdat wij niet willen zeggen, dat ze
dood zijn. Alleen één zuster en ik ont
kwamen wij sloten ons aan bij de partisanen.
Ik heb van de Sovjets een onderscheiding
gekregen.
Na den oorlog ging ik terug naar mijn
geboortestader was niet één Jood over.
ik kon het er niet uithouden. Daarom trok
ik naar Polen en daar ontmoette ik in een
van de groote steden een aantal Joden, die
wiiden probeeren naar Palestina te komen.
Enkelen van ons gingen gezamenlijk op pad.
Mijn zuster wacht nog, die probeert het
later.
Wij stapten in den trein en toen wij bij
een grer.s kwamen, zeiden wij, dat wij
Grieksche vluchtelingen waren, op weg naar
ons vaderland, want als wij gezegd hadden,
dat wij Joden waren, hadden ze ons niet
doorgelaten. Eén van ons kende een beetje
Grieksch ;j,hij deed het woord, de anderen
zwegen. Het gelukte.
Hl Wij reisden door verschillende landen.
Aanvankelijk hadden wij nog wat geld
daarna werden wij „displaced persons". In
groote steden gingen wij op informatie uit
en daar kwamen wij in contact met anderen,
die ook. op een of andere manier naar
Palestina .wilden. De bijzonderheden kan
ik niet meedeeler, maar wij slaagden er in
een boot te pakken te krijgen.
Met zijn 250-en hokten wij op een klein
schuitje. Toen ik het voor 'teerst zag,
dacht ik, dat ik er nooit levend af zou
komen. Ik weet iets van schepen, eu dit
was zoo'n oud wrak geval, dat ik overtuigd
was, dat wij er nooit de Middellandsche
Zee mee zouden kunnen oversteken. De
hangmatten in het ruim hingen zo dicht
op elkaar, dat ieder die in zijn mat ging
liggen op zijn benedenbuurman terecht
kwam. En wij moesten voortdurend in
onze hangmatten blijven liggen, eenvoudig
omdat er geen ruimte was. Beneden ont
brak alle sanitairdus gingen wij om beurten
naar het dek. Ook eten deden wij aan dek,
in groepjes van tien. Wij moesten de
groepjes wel klein houden, want wij mochten
niet riskeren, dat men ons zou waarnemen
en zou ontdekken hoeveel man er wel aan
boord waren. Wij hadden blikjes {eten,
maar heel weinig water. Ons rantsoen be
droeg ongeveer een-achtste liter per dag.
Aangezien wij zo weinig te drinken hadden,
aten de meesten van ons weinig. Er zijn er
geweest, die gedurende de 12 dagen van de
reis geen hap naar binnen hebben gekregen.
In het begin was iedereen zeeziek.
Zelfs zij, die in concentratiekampen
gezeten hadden, zeiden, dat het daar niet
zo erg was geweest en tochals wij het
nog eens moesten doen om in Palestina te
komen, zouden wij het weer doen. Het
schip lag heel slechthet rolde zo gemak
kelijk, dat wij als wij naar dek gingen
goed moesten opletten, dat er vijf man aan
elke kant stondenanders zouden wij zijn
omgeslagen. Aan boord ontbraken de meest
gewone instrumentener was slechts één
klein reddingboolje. Er waren niet vol
doende matrozen en daarom werd mijn
hulp ingeroepen. Elke dag stond ik vier
uur aan het roer.
Het ergst werd het op de tiende dag.
Niemand van ons dacht, dat wij de toen
woedende storm zouden overleven. De
kapitein was vast overtuigd, dat wij er aan
gingen; hij nam de fles en wachtte dronken
op het ogenblik, waarop het schip in tweeën
zou breken en wij allemaal voor de haaien
zouden zijn. Telkens als er een golf over
ons heensloeg, dachten wij dat het mis ging.
Wij probeerden te voorkomen, dat het
schip middendoor zou breken door de
stuurhut te stutten met olievaten, ten einde
zo een centrale massa te verkrijgen. Het
was bijna niet doenlijk die vaten te versle
pen, terwijl het schip rolde en stampte.
Met de ene hand moesten wij ons op de
een of andere manier vasthouden, terwijl
wij met de andere moesten proberen de
vaten centimeter voor centimeter verder te
rollen. Maar wij zetten door en dit is
misschien ons behoud geweest.
Tijdens de storm werden wij gesignaleerd
door verkenningsvliegtuigen; twee bleven
de gehele dag boven ons hoofd cirkelen.
Maar zelfs ondanks het feit, dat wij meen
den te zullen verdrinken, bleven wij ervoor
zorgen, dat zij niet ontdekten, dat wij ille
gaal waren. Wij doken weg en verborgen
ons als de machines laag over kwamen.
De volgende nacht bereikten wij de kust
van Palestina. Wij waren het contact met
alle ontvangst-groepen kwijtgeraakt. Daarom
besloten wij een poging te doen op eigen
gelegenheid aan land te komen. Intussen
geraakte de schuit vast op een zandbank.
Wij zetten onze enige reddingboot uit en
probeerden enkele vrouwen, die er heel
slecht aan toe waren aan land te krijgen.
Maar de zee was nog ruw en de boot
kantelde. Velen van ons sprongen te water
om de meisjes te redden. Die nacht, in het
zicht van de haven, verdronk een van haar.
De mensen hadden naar ons uitgekeken
en ondanks het feit, dat wij op de verkeerde
plaats de kust bereikt hadden, ontdekten zij
ons en kwamen ons te hulp. Maar ook zij
beschikten op deze plek niet over boten
daarom zwommen zij naar on3 toe en
hielpen velen van ons van boord. Daarop
werden er touwen gespannen tussen het
schip en het strand, zodat ook zij, die niet
konden zwemmen aan wal gebracht konden
worden.
Zodra wij allen op het strand stonden,
werden wij over het land verdeeld. En nu
zijn wij thuis.
Churchill en de karper.
Na de val van Frankrijk werd er door
het gehele land een moed gevende fabel
gefluisterd. Die fabel bewijst, dat Frankrijk
vertrouwen bleef houden in het koppige
volk aan gene zijde van het Kanaal.
Het verhaal luidt als volgt:
ln Juli 1940, toen Engeland alleen stand
hield tegenover de vijand, nodigde Hitier
Churchill uit voor een geheime conferentie
in Parijs. Churchill kwam per vliegtuig en
werd naar Fontainebleau gebracht, waar
Hitler en Mussolini hem ontvingen aan de
oevers van de beroemde karpervijver.
De Führer liet geen tijd verloren gaan:
„Dit is het wat ik u te zeggen heb, Chur
chill. Het is uit met Engeland. Teken
dit stuk, waarin ge erkent dat Engeland de
oorlog verloren heeft en morgen is het
vrede in geheel Europa".
„Het spijt me", antwoordde Churchill
rustig, „maar dat kan ik niet tekenen. Ik
erken niet, dat wij de oorlog verloren
hebben".
„Belachelijkriep Hitler met zijn vuist
op tafel slaande. „Kijk dan toch naar de
feiten
Churchill nipte aan^zijn thee. „In Enge
land," zei hij, „lossen wij een meningsver
schil op door een weddenschap. Wilt ge er
een met mij aangaan Wie verliest, geeft
toe. dat hij de oorlog verloren heeft." j
„Waarom wedden wij vroeg de Führer
achterdochtig.
„Ge ziet die karpers in de vijver? Nu,
laten wij wedden, dat degene, die er het
eerst één vangt, zonder vistuig, beschouwd
wordt als overwinnaar".
„Aangenomen", hapte Hitier en hij schoot
zijn revolver leeg op de dichtstbijzijnde
karper. Maar het water wijzigde de kogel
baan en de karper zwom lustig veider.
„Jouw beurt, Musso", bromde Hitier. „Ze
zeggen, dat jij uitstekend zwemt. Bewijs 't".
De Duce trok zijn kleren uit en nam een
duik, maar hoe hij zijn best ook deed, de
karpers ontglipten hem telkens. Eindelijk
kwam hij hijgend op de kant, zonder karper.
„Nou jij, Churchill", brieste Hitier. „Ver
toon je kunsten eens!"
Kalm nam Churchill zijn theelepeltje en
ging naar de rand van de vijver. Hij
schepte een lepeltje water en gooide het
achter zich leeg. Zoo schepte hij door.
Hitier stond met open mond te kijken.
„Wat voer je in vredesnaam uit?" vroeg
hij ongeduldig.
„Het zal lang duren," antwoordde Chur
chill, gestadig doorscheppend, „maar wij
zullen de oorlog winnen."
Voor de Kerstboom in de rimboe.
Ondanks het ontbreken van sneeuw en ijs
zullen enige duizenden grotere militaire een
heden in lndië zich met Kerstmis in hun
cantine of militair tehuis een typische
Kerstsfeer kunnen scheppen.
De Niwin heeft n.l. duizend grote dozen
Kerstboomversierselen aangekocht, waarmee
een paar duizend bomen van flinke af
metingen naar goede traditie kunnen worden
„opgetuigd". En al zal het dan geen
Hollandse den of spar zijn, die met de
pieken en ballen, de kaarsen en klokken
wordt versierd met deze attributen, het
engelenhaar en de „echte" rijp zal de
Indische tjemara ongetwijfeld een waardig
plaatsvervangster zijnMet de „Sumatra",
die op 20 September a.s. naar Batavia
vertrekt, zullen de dozen worden verscheept
en zij zullen vroeg genoeg op de buiten
posten arriveren om daar, mét de Niwin-
Kerstpakketten, die de militairen allen zullen
ontvangen, een stukje Hollandse Kerstsfeer
te brengen.
PRINSES JULIANA EN DE PRiNSESJES
BEZOEKEN VUURWERK.
Heel stilletjes zijn Prinses Juliana en
haar drie oudste dochtertjes Maandagavond
naar het Scheveningsche vuurwerk ge
komen.
Vlak voor het begin van dit laatste vuur
werkfestijn van dit seizoen reed een hof-
auto voor het Kurhaus aan het Gevers
Deijnootplein en vrijwel ongemerkt gingen
de Prinses en de Prinsesjes door het hotel
naar het terras, vanwaar zij het kleurige
vuurspattende feest goed konden volgen.
Slechts enkele van de vele duizenden, die
zich in het overvolle Scheveningen bevon
den hebben iets van dit Prinselijk bezoek
gemerkt. Het behoeft nauwelijks verteld te
worden dat de Prinsesjes Beatrix, Irene en
Margriet zeer genoten hebben. Een wit
olifantje, dat oranjevuur uit zijn bewegende
slurf spoot en vroolijk met zijn staart wap
perde, bleek een der grootste attracties
tusschen de vele gekleurde stukken en de
tallooze vuurpijlen. Het sluitstuk, een por
tret van H.M. de Koninginjn wit vuur met
een oranje-versiering aan weerszijden, werd
door de Prinsesjes direct als de beeltenis
van Haar Grootmoeder herkend. Het publiek
gaf met luid applaus uiting aan zijn waar
deering voor dit slotstuk. Snel en vrijwel
ongemerkt zijn Prinses Juliana en haar drie
oudsten na afloop van het vuurwerk weer
uit Scheveningen verdwenen.
L
Abonnements
prijs:
Losse nummers 5 ct.
Kwartaal
abonnement
Axel binnen de kom
il 1,25
Alle andere plaatsen
in Nederland en
Ned. Indiè fl. 1,55.
Buitenland fl. 2,
Advertentieprijs
7 cent per m.m.
Ingezonden
Meaedeelingen
20 cent per m.m.
Kleine Advertentiën
(maximum 8 regels)
1 - 5 regels 60 cent.
iedere regel meer
12 cent extra.
ills V001
n Axel
eek be-
[jhoude
lelasting a
Ing ver
reen te
