Fa. J. O. VINK,
VOLGT het
Wereldgebeuren
KAARTEN VAN
Rusland
45
cent
Afrika
60
cent
Europa
60
cent
Wereldkaart
50
cent
Wereldgids
80
cent
Firma J. C. YINK
AXEL
r u k w e r k
Firma J. C. VINK
Looze streken van Snoekie en Bolleboks.
Een groot man.
Verkrijgbaar bij:
Opnieuw ontvangen
in verschillende breedten
Ze zijn
DUIDELIJK en
VOORDEELIG
zoo a Is:
Enveloppen, Labels, Briefkaarten,
Rekeningen, Rouw-, Verlovings-,
Huwelijks- en Visitekaarten, enz.
Billijke Prijzen
MARKT 1 2 AXEL
MV
MARKT AXEL
Voor de Jeugd.
Tekst van J. M.
Plaatjes van Bartolid.
rflirrLf
-
1
Snoekie wat sinds twee maanden
boekhouder bij Lindeman Co.,
groothandel in poetsdoeken en
schuurpapier. Maar Snoekie was
liever lui dan moe en had de
heele boekhouding in de war
laten loopen. Daarom zette me
neer Lindeman op een gceien
dag de voordeur wyd open, pakte
Snoekie by z'n kraag en schopte
hem er .regulier' uit, zooals
myn grootvader altijd zei. Ja,
daar stond Snoekie nu. De tijden
waren slecht en de baantjes
lagen zoo maar niet voor het
opscheppen, vooral als je geen
goeie .getuigen" had...
2
Wat te beginnen Dagenlang
zwierf Snoekie werkeloos rond
en zette zich eindelijk mistroostig
op een bankje in het park'neer.
Maar wat was dat? Staken
daar niet een paar beenen tus-
schen het groen uit, daar, vlak
tegenover hem Wacht, even
trekken... „Goeiendag 1" zei de
man, die aan de beenen vast
zat. By had languit tusschen
de struiken liggen „pitten" en
rekte zich geeuwend uit.
.Goeiendag, zeg ik. Ook werke-
Ioob?" Snoekie zuchtte smarte
lijk van ja.
3
„Goed, dan doen we samen 1"
zei de andere, langzaam oprij
zend. ,Ik ben Bolleboks, bijge
naamd „de lange", en ik ben
een handige jongen, al zeg ik
het zelf. Weet je wat?" ver
volgde hy, „we moeten samen
de wye wereld ingaan 1 Met
mijn handigheid en jouw nette
voorkomen zullen we 't vast nog
een heel eind brengen, vooral
als we goed doorloopec, hi hi-hi!"
De lange lachte proestend om
de kolossale mop, die hy getapt
had, en vol moed begaven onze
vrienden zich op weg.
4
Maar loopen met een leege maag
valt niet mee. „Tjonge joDge 1"
zei de lange, terwijl hy zuchtend
over zyn maag wreef en op een
stelletje kippen wees, dat voor
hen uit over den weg liep, ,ik
zou best zoo'n beessie lusten I"
„Ja, maar kippen stelen mag
toch nietl" opperde Snoekie, na
denkend. „D'r mag zooveul
niet 1" constateerde, schouderop
halend, de lange. Maar tegelyk
sprongen ze opzijeen auto vloog
voorby, en met een benauwde
kik liet een der kippen het leven
onder de wreede wielen...
FEUILLETON
13)
Reeds had hij van die schier
wanhopige zwakheden beloond
hy had zich er van hersteld, hy
zou zich er weer van herstellen.
Mevrouw Duroc geloofde, dat,
zoo het ongeluk den ondergrond
van het leven vormt, het drama
en de rampen 'er een uitzonde
ring op maken.
Zjj glimlachte...
De kleine Etienne had den
geheelen morgen goed gewerkt,
zijn dictee en zyn sommen afge
maakt. Nu was hy, om zich te
ontspannen, gaan paardje spelen
en hy begon met een levendigen
galop.
By had zyn overjasje op den
grond gelegd. Gekleed in een
roode blouse, die in zyn broek
stak en met een breede leeren
ceintuur werd vastgehouden, met
bloote, bruine kuiten, rooskleu
rige wangen en schitterende
oogen, snelde hy over de gras
perken, draafde door de lanen
en het kale struikgewas of drong
ia het kreupelhout door,
Wegens het rekenwerk en de
taaloefeningen genoot bjj meer
de zoetheid van alles, van zyn
jeugd, van zyn spelen, van de
vogels en de blauwe lucht.
Tusschenbeide, wanneer hy
buiten adem was, stond hy heel
zoet, bescheiden stil, drukte de
hand van zyn moeder, liep
eenige schreden, wisselde een
paar woorden en snelde dan
weer weg.
„Lieveling, ja zult je in 't zweet
loopen."
Én mevrouw Duroc, die alle
overspanning voor baar zoontje
duchtte, streek bezorgd met haar
vingers over het vochtige voor
hoofdje, langs den kleinen hals,
onder het halskraagje en de
fraaie roode das, die in den wind
fladderde.
Reeds had zy herhaaldelijk
gezegd, dat het tyd was naar
binnen te gaan. By moest zich
de handen wasschen, een oogen-
blik uitrusten, voordat papa
kwam om het tweede ontbijt te
gebruiken en niet in bezweeten
toestand aan tafel gaan zitten.
„Kom, Etienne 1'
„Ja, mama.'
Nog steeds in galop beloofde
Etienne zoo gedwee mogelijk te
lullen gehoorzamen, maar ge
hoorzaamde niet. Eindelijk, na
nog harder gedraaf dan vroeger,
kwam by zich buiten adem in
de armen zijner moeder werpen.
„O, wat heb ik heerlijk ge
speeld 1"
Mevrouw Duroc raapte het
overjasje van den grond op,
trok het Etienne met moederlijke
zorg aan, en hy werd door deze
gedaanteverwisseling dadelijk
ernstig en nam den arm zijner
moeder, net als een mynheer.
Als een ernstig en deftig paar
schreden zy levendig op het huis
toezou papa niet reeds thuis
zyn
Maar papa had zich blijkbaar
verlaat.
Ia de zonnige laan, die van
het hek naar het terras voerde,
teekenden de takken der booman
beweeglijke fl ;uren op den grond
De schaduw was er gering, zoel
en die temperatuur scheen me
vrouw Duroc zeer geschikt toe,
opdat de kleine Etienne intus-
schen weer bij zou komen. Zy
zette zich op een oude bank en
liet Etienne naast zich zitten, na
behoedzaam den kraag van zijn
jasje te hebben opgezet. Zij
bleven er eenige oogenblikken
praten,
Maar juist Toor hem strekte
zich het tuintje van den kleinen
Etienne uit. Dat was zyn par
ticulier eigendom, waarvan by
het onderhoud, de beplantingen
vooral het begieten voor zich
alleen behield. Daar papa nog
steeds niet kwam, was mevrouw
Duroc wel eenigszins bezorgd en
een weinig verstrooid en E ienne
stond op, werd tuinman en land
bouwer. By nam een schop en
begon zyn hoekje land om te
spitten.
„Etienne, begin nu niet weer
je te verhitten 1" smeekte me
vrouw Duroc
„Nu papa nog niet komt... ik
kan niet bly'ven zitten en niets
doen," antwoordde Etienne.
Terstond daarop liep hy, de
schop met den gieter verwisse
lende, naar de pomp, die achter
een boschje verscholen stond en
bracht zyn planten overvloedig
drinken.
Terwijl het water hem over
de schoenen stroomde, bekeek
hy met een verheugden blik
zijn salade, zyn aardappelen en
zyn bloemen, omdat zy er zoo
goed uitzagen.
Maar beginnende te voelen,
dat hy zelf van wege het vor
derende uur ook honger en dorst
kroej, ging hij zyu tuingereed
schappen opbergen en weer bij
zyn moeder zitten, toen opeens
het blyde geknars van het hek
zich liet hoorenzij zagen het
open gaan en ontwaarden, hoe
een heer een klein meisje, elkaar
by de hand houdende, in de
heen en weer dansende scha
duwen zachtjes kwamen aan
wandelen.
Midden in de laan gezeten, is
mama opgestaan en verlaat de
bank. Zy gaat den heer en
het kleine meisje tegemoet, die
beiden met denzelfden kalmen
tred voortstappen. Op den af
stand, dien zy van hem nog
verwijderd zijn, kan de kleine
Etienne in 't eerst den heer niet
goed herkennen.
By doet eenige schreden en
snelt eindelijk vooruit.
„Papa het is papa!"
Papa ziet bleek en ernstig,
maar by glimlacht even goed
naar zyn kleinen jongen.
Overigens is het niet zijn
vader, die den kleinen Etienne
interesseert. Bij is hem vlug
om den hals gevallen, heeft hem
in der haast omheld, maar
spoedig houdt hy zich nog slechts
met bet meisje bezig.
(Wordt vervolgd)
-D
1
Mimi»
Abonneert U op dit "blad.
A
