He md zonder geheugen.
Nieuws- en Advertentieblad
a m.
voor Zeeuwsch-Vlaanderen.
No. 98
DINSDAG 18 MAART 1941.
5(!e Jaarg,
Firma J. C. VINK - Axel
Achttien doodvonnissen
voltrokken.
Het Klaverblad.
Duitschland herdenkt
zijn helden.
Dit blad verschijnt eiken Dinsdag- en Vrijdagavond.
ABONNEMENTSPRIJS:
Per 3 maanden 75 Centfranco per post 1 Gulden.
Afzonderlijke Nos. 5 Cent.
UITGEEFSTER
Bureau Markt 12.
Telef. 56. - Postrek. 60263.
ADVERTENT1ËN van 1 tot 5 regels 60 Centvoor
eiken regel meer 12 Cent. Groote letters worden naar
plaatsruimte berekend.
Advertentiën worden franco ingewacht, uiterlijk
tot Dinsdag- en Vrijdagvoormiddag lt ure.
Het bureau van den bevelheb
ber der Duitsche weermacht in
Nederland maakt het volgende
bekend
Op 13 Maart zijn van de acht
tien Nederlanders, 'die, zooals
bekend is gemaakt, in het Haag-
sche proces tegen een terreur-,
sabotage- en spionnage-organisa-
tie ter dood waren veroordeeld,
vijftien door den kogel terecht
gesteld. Een gratieverzoek kwam
niet in aanmerking, daar bedoelde
organisatie, benalve ernstige sa-
botagehandelingcn tegen militaire
inricntingen, op de laagste wijze
en met de gemeenste middelen,
zooals zij anders slechts bij on
beschaafde volken bekend zijn,
b.v. allerlei gifmoorden en aan
vallen op Duitsche militairen be
raamd en in een aantal gevallen
ook ten uitvoer heeft gebracht.
Slechts drie der veroordeelden
heeft de bevelhebber der weer
macht tot een levenslange tucht
huisstraf begenadigd, omdat zij
bij het plegen der daad nog geen
twintig jaar oud waren. De weer-
machtbeveinebber wenscht hier
mede een laatste beroep te doen
op het verstand en net inzicht
van de Nederlandsche jeugd.
Tegelijk zijn drie te Amsterdam
veroordeelde opnitsers, die tot de
stakingen in de provincie Noord-
Hoiiand hadden aangezet, dood
geschoten.
Tot levenslange tuchthuisstraf
begenadigd werden voorts twee
Nederlanders, die in een ander
proces door een Duitscn Krijgs-
gereent wegens een ernstige sa-
boiagehaiideiing ter dood waren
veroordeeld. Ook in dit geval is
de gratie voor de laatste maal
verleend, daar de veroordeelden
ten tijde van de daad nog geen
twintig jaar oud waren.
Het groene kiaverplad van drie
is het symbool van Nederland's
FEUILLETON
16)
„Gifford, hier is je tehuis. Eu
daar staat een groepje mannen
voor de poort Me dunkt, het zyn
reporters. Als myu chauffeur
den auto laat stoppen, ga je
eruit en zegt eenvoudig tot my
„Dank u wel, dat u my tot hier
mee hebt genomenhet spijt
my, dat u niet binnen wilt
komen, maar ik begryp het wel."
Zeg niet „Dokter." En nu, dat
God je zegene, jongen 1 Morgen
zal ik je weerzien."
Hy drukte Gifford's hand en
zei aan tot Bapusie, dat hy even
aan de poort moest stilhouden.
Gifford probeerde niet te spreken.
De üeeren, die daar rond de
poort op den steenen muur zalen,
deden opeens een soort van
woede in hem ontwaken. Wat
hem wachtte, zou al hard genoeg
zyn zonder die onderbreking,
die afleiding. Het was alsot hy
een eigenaardig verhoor moest
ondergaan op de trappen van
de kerk, eer zyn huweiyk werd
gesleten, Alle schroom, cuaa hij
ontwaken. Zooals het in het
ontluikend voorjaar onze velden
en beemden siert, vindt Ge er in
het teeken van nieuw opgaand
leven, hoe n etig het blaadje ook
moge wezen.
Groen is de kleur der hoop die
in ieder levendig is, de hoop op
een hechte samenleving van het
geheele Nederlandsche volk.
Het klaverblad met zijn drie
groene blaadjes geeft U het beeld
van den stengel den Neder-
landschen stam waarop zich
vormen terzijde naastenliefde en i
saamhoorigheidsgevoel om te-
samen omsloten te houden het
derde blad der eenheid en de
bewustwording van Nederland.
Dit is de gedachte der Winter
hulp.
Het klaverblad is haar symbool.
Zoo worden de drie pijlers der
verdeeldheid samengesmeed tot
de onverbrekelijke eenheid in
verleden, heden en toekomst van
het Nederlandsche volk.
Voor allen door allen. Voor
het volk door het volk.
Het volk dat steeds zal blijven,
dat een groote toekomst heeft,
mits het zijn eenheid hervinde.
Iedereen bouwe mede aan deze
toekomst, zij het ook op zeer
bescheiden schaal door een kleine
gift voor het groene klaverblaadje.
Gedragen door dit gevoel gaan
de harten open, dan volgen ook
de beurzen en verblijdt Gij de
trouwe vragers om een gift en
schept Gij vreugde in vele ge
zinnen. Dan vtnoogt Gij den
weerstand van Uw volk in deze
oorlogstijden.
Treedt uit Uw eigen engen
kring. Verwijdt Uw horizon.
Straalt Uw volle liefde uit over
het geheele volk, dan wordt een
groot geluksgevoel Uw deel en
wordt deze liefde honderdvoudig
op U weerkaatst.
Straks gaan de collectelijsten
weder rond. Stort Uw her
nieuwde gaven voor het groene
Klaverblaadje.
Moge het een offer zijn I
W. K. H. UIELEMAN,
Provinciaal Directeur
Winterhulp.
nog gevoeld zou hebben, werd
verjaagd door toorn en walging
by die indringing in zyn gehei
ligd privaat leven.
Dan, toen het beslissende
oogeublik kwam, werd zijn taak,
geiyk zoo dikwijls voorkomt, als
ze moeilyker schynt, dan ze is,
al heel gemakkelijk. De auto
reed langzamer, hield dan stil.
G ft jrd stapte uit en zei met zijn
gewone, vriendelijke stem „Ik
dank u ten zeerste. Jammer,
dat u niet even wilt binnen
komen, maar natuurlijk, ik be
gryp er alles van. Tot ziens."
Een oogenblik later reed de
limousine weg en Gifford keek
glimlachend de verschrikte re
porters aan.
„Mynheer Derring..."
„Ja, ik ben Giftord Derring,
heeren. Terug thuis, gezond en
wel na een kort uitstapje in
netgeen u amnesie noemt.*
„Mynheer Derring, voor alles
wenschen wjj u te zeggen, dat
wy er zeer verheugd over zyn,
en dat geheel deze streek zich
ook zal verheugen te vernemen,
dat u gezond en wel terugge
komen bent."
Er klonk oprechtheid in de
woorden en in de stem van den
i «prsUr j qq& dg uitdrukking
Overal waar Duitsche troepen
zijn, werden Zondag ter gelegen
heid van den „Heldengedenkdag"
met groote plechtigheid de voor
het Groot Duitsche Rijk gesneu
velden herdacht.
Ook in tal van plaatsen in ons
land had een herdenkingsplech
tigheid plaats.
Te Berlijn had de herdenking
in tegenwoordigheid van de
hoogste militaire en burgerlijke
autoriteiten in 't Tuighuis plaats.
Bij de plechtigheid was de
Fuehrer temidden van zijn troepen
aanwezig. Hij onderhield zich
langdurig mei de gewonden uit
dezen oorlog, die eereplaatsen
innamen en met de oud-strijders
uit den wereldoorlog en legde
een krans op het eere-gedenk-
teeken voor de gesneuvelden.
In zijn rede zeide de Fuehrer
o.m.: Wanneer het Duitsche volk
in 1941 zijn helden eert, dan ge
schiedt dit in een tijd en onder
omstandigheden, die ons het recht
geven, met opgeheven hoofd de
genen te herdenken, die in de
gevechten in een ver en in een
nabij verleden hun leven voor de
natie geofferd hebben. Toen wij
twaalf maanden geleden in deze
gewijde hal onze helden herdach
ten, lag achter ons het alleszins
geslaagde begin van een oorlog,
dien Duitschland niet gewild
heeft, doch die ons opgedrongen
was door dezelfde krachten, die
voor de geschiedenis reeds de
verantwoordelijkheid dragen voor
den grooten volkerenkrijg van
1914 1918 Het waren de ele
menten, die zich destijds ten doel
stelden, de Duitsche natie het
primitiefste levensrecht te ontroo-
ven, die in de jaren van het dic
taat van Versailles de politieke
slavernij en economische verar
ming van Duitschland tot dogma
eener nieuwe wereldorde maakten
en die thans weer de wederop
standing van ons volk met den
zelfden haat bejegenden, waarmee
zij eens het tweede rijk vervolg-
van de anderen bevestigde dit.
Gifford was getroffen. Hy had
een massa vragen verwaent, had
zich gestaald om ze te ontwijken
en in plaats daarvan die prettig
aandoende woorden.
„Ik dank u," zei hjj eenvoudig.
„Ik waardeer het meer, dan ik
zeggen kan. Ik veronderstel,
dat u alles omtrent mij zou
willen vernemen, maar inder
daad is er niet veel te vertellen.
Toen ik opeens tot bewustzijn
kwam in het gasthuis, was ik
verbysterd en meende in den
toestand te zyn van zeven jaar
geleden, op den tyd, dat ik een
ongeluk had op het poloveld.
Ik voelde my absoluut gezond
en wilde weggaan. Ik was
bang, dat men my zou tegen
houden daarom nam ik de kans
waar, kleedde my aan en sloop
weg."
De potlooden gingen snel over
de blocnotes. Gifford keek zij
delings naar het huis, dat ge
deeltelijk verscholen lag achter
booge beuken en de boomen
langs den ryweg. Hy bemerkte
een tuinier, die bezig was het
grasperk te maaien met een
machine.
,Ja, manheer, wij hadden al
Qhtdekt, dat u wia saiiaasd baat
den met volkomen miskenning
van den toestand en een daaruit
voortvloeiende verkeerde beoor
deeling van de eigen en de Duit
sche kracht, echter ook in afge-
heele onwetendheid omtrent de
wilskracht en de vastberadenheid
van de nieuwe Duitsche leiding
geloofden zij, dat het voor de
tweede maal terneer slaan van
het Duitsche volk gemakkelijker
zou zijn dan de eerste maal.
Engeland en Frankrijk wilden
den oorlog, alleen waren het
minder de volken, dan wel dunne
lagen, die op politiek en finan
cieel gebied leiding gaven, en
waarachter als laatste drijvende
kracht het Internationale Joden
dom met zijn over de geheele
wereld loopende samenzweringen,
de democratie en vrijmetselarij
staat.
Deze verantwoordelijke oor
logsstokers hoopten echter, door
Polen op den voorgrond te
schuiven, niet slechts de uiter
lijke aanleiding tot den oorlog te
vinden, doch de versplintering
van de Duitsche krachten, die
hun reeds in den wereldoorlog
zoo nuttig voorkwam, reeds bij
voorbaat te verzekeren. De 18
daagsche veldtocht in Polen hetft
de hoop den bodem ingeslagen.
In trotsch vertrouwen kon de
Duitsche natie onder deze om
standigheden het jaar 1940 be
ginnen.
Desondanks leefde ons volk
geenszins in zelfmisleiding om
trent de moeilijkheden van het
aangebroken jaar. De strijd in
het Westen, waaraan iedere oude
Duitsche frontsoldaat nog thans
een herinnering bewaart van een
lijdensweg zonder einde, moesl
worden beslist. Met volledige
kennis van onze voorbereidingen
en plannen, in grenzenloos ver-
tronwen op den Duitschen sol
daat, op zijn bewapening, zijn
aanvoering, zijn kunnen en voor
al zijn houding, waagde ik het
op de vorige herdenkidg der ge
vallenen den aanstaanden strijd
als de roemrijkste overwinning
van onze geschiedenis aan te
kondigen. Acht weken later be
de boot te nemen naar Eastport.
Wat gebeurde toen
„Och, het schynt, dat ik onge
veer zeven jaar van m|jn leven
vergeten had. In dien tyd was
miju vader erg angstig over mijn
gezondheid en wilde, dat ik een
poos rust zou nemen. Maar ik
voelde my zoo wel en sterk, dat
ik de gedachte daaraan niet kon
verdragen. Ik verlangde er naar
om myn eigen zin te doen,
daarom ging ik weg en vond
een stoomboot, die naar Eastport
vertrok en ging mee. Ik was
nog eenigszins verward in mijn
hootd, toen ik den volgenden
morgen aankwam. Maar dat
werd gaandeweg beter en ik
ging naar Digby. Daar woont
een oude huisvriend van ons en
ik ging hem bezoeken. Hy hielp
my om de nevelen, die nog in
myn geest rondwaarden, te ver
drijven en zond my naar huis."
Giftord lachte. „En daar ben
ik gezond en wel, geheel nor
maal, zooals u zelt constateeren
kunt."
„Me dunkt, dat is ook zoo,'
zei een der verslaggevers.
„Maar was u niet erg sijjt en
Èjjalyk ns zoon val, mynheer
•erring vro?g een dei «adert»
buriBt
gon deze strijd.
Doch nog voor de weermacht
in het Westen aan rad, was mis
schien de belangrijkste beslissing
in dezen oorlog reeds gevallen.
Den 9den April is met weinige
uren voorsprong de gevaarlijkste
poging van Engeland verijdeld,
om de Duitsche defensieve kraent
van het Noorden uit in het hart
te treffen.
Toen de ochtend van den 10-
den Mei gloorde, was deze in
zijn gevolgen misschien ernstigste
bedreiging van onze militaire en
economische positie reeds met
succes afgeweerd. De strijd om
de beslissing in het Westen kon
dus beginnen. Hij veriiep vol
gens plan. Wat in vier jaar van
onuitsprekelijke opofferingen in
den wereldoorlog niet gelukt wa»,
voltrok zich binnen weinige we
ken, na de ineenstorting van het
Britsch-Fiansche front.
Tnans staat de Duitsche weer
macht in een gebied van ontzag-
lijKe afmetingen gcreeu om, nu
meriek en materieel op ue ge-
duchtste wijze versterkt, besluit
vaardig en vol vertruuwen dat
gene te voltooien, wat in het
historisch beslissende jaar 1940
begonnen was.
Toen de Duitsche divisies hun
opmarsch in het W-sten begonnen
heeft de huidige herdenking der
gevallenen naar verhevensten aan
vang genomen. Want op ontel
bare soldatenkerknoven stonden
in dankbare ontroering de zege
vierende zonen aan de graven
van hun heldhaftigen Vader. Het
Duitsche volk heeft alles weer
goedgemaakt, wat het eens in
waanzinnige verblinding prijs gaf
en verloor. Het gevoelt zich weer
den voltrekker van den wit zijner
dappere voorvaderen.
Naast de dooden van den we
reldoorlog rijen zich nu de slacht
offers van de voortzetting van
dezen strijd. En weer liggen als
destijds de zonen van ons volk
overal verspreid in de wijdheid
van landen en zetën, als de dap
pere strijders voor nun Groot-
Duitscne vadeMand.
Wij herdenken evenwel ook de
„Niet zoo erg als men zou
verwachten en bet ging spoedig
voorby. De mogelijkheid bestaat,
dat toen ik meende dood te
vallen, ik onmiddellijk bewuste
loos werd, zoo n soort van scnijn-
dood. Misschien heeit u wel
eens gehoord van die geschiede
nis van een man, die onthootd
zou worden
„Neen, mynheer, wat was
dat?"
„In plaats, dat de valbjjl hem
aanraakte, legde men een doek
met ijskoud water op zyn nek
en hy viel dood neer. Dat, maar
onvolledig, gebeurde met my.
Het resultaat was, dat toen ik
op een sponsachtige wade neer
viel, het was alsot men een
lossen zak met beenon nad laten
vallen. De parachute, hoewel
die niet open ging, za< ook wel
iets daaroy geuoipen aeboeu. In
alle geval, daar Den ik weer,
geheel gezond."
De potlooden hadden hard
werk te verrichten. Gffid
hernam„Eu nu, Qeere moet
ik u verzoenen, my te xuu*es-
ren. Denk er aan dat >k my
vrouw nog niet heb oog oet
dat die ontmoeting niet bestem
ia voor publiciteit."
yervolfë)
(Wordt
XELSCHE
s
COURANT