He md zonder geheugen. Nieuws- en Advertentieblad a m. voor Zeeuwsch-Vlaanderen. No. 98 DINSDAG 18 MAART 1941. 5(!e Jaarg, Firma J. C. VINK - Axel Achttien doodvonnissen voltrokken. Het Klaverblad. Duitschland herdenkt zijn helden. Dit blad verschijnt eiken Dinsdag- en Vrijdagavond. ABONNEMENTSPRIJS: Per 3 maanden 75 Centfranco per post 1 Gulden. Afzonderlijke Nos. 5 Cent. UITGEEFSTER Bureau Markt 12. Telef. 56. - Postrek. 60263. ADVERTENT1ËN van 1 tot 5 regels 60 Centvoor eiken regel meer 12 Cent. Groote letters worden naar plaatsruimte berekend. Advertentiën worden franco ingewacht, uiterlijk tot Dinsdag- en Vrijdagvoormiddag lt ure. Het bureau van den bevelheb ber der Duitsche weermacht in Nederland maakt het volgende bekend Op 13 Maart zijn van de acht tien Nederlanders, 'die, zooals bekend is gemaakt, in het Haag- sche proces tegen een terreur-, sabotage- en spionnage-organisa- tie ter dood waren veroordeeld, vijftien door den kogel terecht gesteld. Een gratieverzoek kwam niet in aanmerking, daar bedoelde organisatie, benalve ernstige sa- botagehandelingcn tegen militaire inricntingen, op de laagste wijze en met de gemeenste middelen, zooals zij anders slechts bij on beschaafde volken bekend zijn, b.v. allerlei gifmoorden en aan vallen op Duitsche militairen be raamd en in een aantal gevallen ook ten uitvoer heeft gebracht. Slechts drie der veroordeelden heeft de bevelhebber der weer macht tot een levenslange tucht huisstraf begenadigd, omdat zij bij het plegen der daad nog geen twintig jaar oud waren. De weer- machtbeveinebber wenscht hier mede een laatste beroep te doen op het verstand en net inzicht van de Nederlandsche jeugd. Tegelijk zijn drie te Amsterdam veroordeelde opnitsers, die tot de stakingen in de provincie Noord- Hoiiand hadden aangezet, dood geschoten. Tot levenslange tuchthuisstraf begenadigd werden voorts twee Nederlanders, die in een ander proces door een Duitscn Krijgs- gereent wegens een ernstige sa- boiagehaiideiing ter dood waren veroordeeld. Ook in dit geval is de gratie voor de laatste maal verleend, daar de veroordeelden ten tijde van de daad nog geen twintig jaar oud waren. Het groene kiaverplad van drie is het symbool van Nederland's FEUILLETON 16) „Gifford, hier is je tehuis. Eu daar staat een groepje mannen voor de poort Me dunkt, het zyn reporters. Als myu chauffeur den auto laat stoppen, ga je eruit en zegt eenvoudig tot my „Dank u wel, dat u my tot hier mee hebt genomenhet spijt my, dat u niet binnen wilt komen, maar ik begryp het wel." Zeg niet „Dokter." En nu, dat God je zegene, jongen 1 Morgen zal ik je weerzien." Hy drukte Gifford's hand en zei aan tot Bapusie, dat hy even aan de poort moest stilhouden. Gifford probeerde niet te spreken. De üeeren, die daar rond de poort op den steenen muur zalen, deden opeens een soort van woede in hem ontwaken. Wat hem wachtte, zou al hard genoeg zyn zonder die onderbreking, die afleiding. Het was alsot hy een eigenaardig verhoor moest ondergaan op de trappen van de kerk, eer zyn huweiyk werd gesleten, Alle schroom, cuaa hij ontwaken. Zooals het in het ontluikend voorjaar onze velden en beemden siert, vindt Ge er in het teeken van nieuw opgaand leven, hoe n etig het blaadje ook moge wezen. Groen is de kleur der hoop die in ieder levendig is, de hoop op een hechte samenleving van het geheele Nederlandsche volk. Het klaverblad met zijn drie groene blaadjes geeft U het beeld van den stengel den Neder- landschen stam waarop zich vormen terzijde naastenliefde en i saamhoorigheidsgevoel om te- samen omsloten te houden het derde blad der eenheid en de bewustwording van Nederland. Dit is de gedachte der Winter hulp. Het klaverblad is haar symbool. Zoo worden de drie pijlers der verdeeldheid samengesmeed tot de onverbrekelijke eenheid in verleden, heden en toekomst van het Nederlandsche volk. Voor allen door allen. Voor het volk door het volk. Het volk dat steeds zal blijven, dat een groote toekomst heeft, mits het zijn eenheid hervinde. Iedereen bouwe mede aan deze toekomst, zij het ook op zeer bescheiden schaal door een kleine gift voor het groene klaverblaadje. Gedragen door dit gevoel gaan de harten open, dan volgen ook de beurzen en verblijdt Gij de trouwe vragers om een gift en schept Gij vreugde in vele ge zinnen. Dan vtnoogt Gij den weerstand van Uw volk in deze oorlogstijden. Treedt uit Uw eigen engen kring. Verwijdt Uw horizon. Straalt Uw volle liefde uit over het geheele volk, dan wordt een groot geluksgevoel Uw deel en wordt deze liefde honderdvoudig op U weerkaatst. Straks gaan de collectelijsten weder rond. Stort Uw her nieuwde gaven voor het groene Klaverblaadje. Moge het een offer zijn I W. K. H. UIELEMAN, Provinciaal Directeur Winterhulp. nog gevoeld zou hebben, werd verjaagd door toorn en walging by die indringing in zyn gehei ligd privaat leven. Dan, toen het beslissende oogeublik kwam, werd zijn taak, geiyk zoo dikwijls voorkomt, als ze moeilyker schynt, dan ze is, al heel gemakkelijk. De auto reed langzamer, hield dan stil. G ft jrd stapte uit en zei met zijn gewone, vriendelijke stem „Ik dank u ten zeerste. Jammer, dat u niet even wilt binnen komen, maar natuurlijk, ik be gryp er alles van. Tot ziens." Een oogenblik later reed de limousine weg en Gifford keek glimlachend de verschrikte re porters aan. „Mynheer Derring..." „Ja, ik ben Giftord Derring, heeren. Terug thuis, gezond en wel na een kort uitstapje in netgeen u amnesie noemt.* „Mynheer Derring, voor alles wenschen wjj u te zeggen, dat wy er zeer verheugd over zyn, en dat geheel deze streek zich ook zal verheugen te vernemen, dat u gezond en wel terugge komen bent." Er klonk oprechtheid in de woorden en in de stem van den i «prsUr j qq& dg uitdrukking Overal waar Duitsche troepen zijn, werden Zondag ter gelegen heid van den „Heldengedenkdag" met groote plechtigheid de voor het Groot Duitsche Rijk gesneu velden herdacht. Ook in tal van plaatsen in ons land had een herdenkingsplech tigheid plaats. Te Berlijn had de herdenking in tegenwoordigheid van de hoogste militaire en burgerlijke autoriteiten in 't Tuighuis plaats. Bij de plechtigheid was de Fuehrer temidden van zijn troepen aanwezig. Hij onderhield zich langdurig mei de gewonden uit dezen oorlog, die eereplaatsen innamen en met de oud-strijders uit den wereldoorlog en legde een krans op het eere-gedenk- teeken voor de gesneuvelden. In zijn rede zeide de Fuehrer o.m.: Wanneer het Duitsche volk in 1941 zijn helden eert, dan ge schiedt dit in een tijd en onder omstandigheden, die ons het recht geven, met opgeheven hoofd de genen te herdenken, die in de gevechten in een ver en in een nabij verleden hun leven voor de natie geofferd hebben. Toen wij twaalf maanden geleden in deze gewijde hal onze helden herdach ten, lag achter ons het alleszins geslaagde begin van een oorlog, dien Duitschland niet gewild heeft, doch die ons opgedrongen was door dezelfde krachten, die voor de geschiedenis reeds de verantwoordelijkheid dragen voor den grooten volkerenkrijg van 1914 1918 Het waren de ele menten, die zich destijds ten doel stelden, de Duitsche natie het primitiefste levensrecht te ontroo- ven, die in de jaren van het dic taat van Versailles de politieke slavernij en economische verar ming van Duitschland tot dogma eener nieuwe wereldorde maakten en die thans weer de wederop standing van ons volk met den zelfden haat bejegenden, waarmee zij eens het tweede rijk vervolg- van de anderen bevestigde dit. Gifford was getroffen. Hy had een massa vragen verwaent, had zich gestaald om ze te ontwijken en in plaats daarvan die prettig aandoende woorden. „Ik dank u," zei hjj eenvoudig. „Ik waardeer het meer, dan ik zeggen kan. Ik veronderstel, dat u alles omtrent mij zou willen vernemen, maar inder daad is er niet veel te vertellen. Toen ik opeens tot bewustzijn kwam in het gasthuis, was ik verbysterd en meende in den toestand te zyn van zeven jaar geleden, op den tyd, dat ik een ongeluk had op het poloveld. Ik voelde my absoluut gezond en wilde weggaan. Ik was bang, dat men my zou tegen houden daarom nam ik de kans waar, kleedde my aan en sloop weg." De potlooden gingen snel over de blocnotes. Gifford keek zij delings naar het huis, dat ge deeltelijk verscholen lag achter booge beuken en de boomen langs den ryweg. Hy bemerkte een tuinier, die bezig was het grasperk te maaien met een machine. ,Ja, manheer, wij hadden al Qhtdekt, dat u wia saiiaasd baat den met volkomen miskenning van den toestand en een daaruit voortvloeiende verkeerde beoor deeling van de eigen en de Duit sche kracht, echter ook in afge- heele onwetendheid omtrent de wilskracht en de vastberadenheid van de nieuwe Duitsche leiding geloofden zij, dat het voor de tweede maal terneer slaan van het Duitsche volk gemakkelijker zou zijn dan de eerste maal. Engeland en Frankrijk wilden den oorlog, alleen waren het minder de volken, dan wel dunne lagen, die op politiek en finan cieel gebied leiding gaven, en waarachter als laatste drijvende kracht het Internationale Joden dom met zijn over de geheele wereld loopende samenzweringen, de democratie en vrijmetselarij staat. Deze verantwoordelijke oor logsstokers hoopten echter, door Polen op den voorgrond te schuiven, niet slechts de uiter lijke aanleiding tot den oorlog te vinden, doch de versplintering van de Duitsche krachten, die hun reeds in den wereldoorlog zoo nuttig voorkwam, reeds bij voorbaat te verzekeren. De 18 daagsche veldtocht in Polen hetft de hoop den bodem ingeslagen. In trotsch vertrouwen kon de Duitsche natie onder deze om standigheden het jaar 1940 be ginnen. Desondanks leefde ons volk geenszins in zelfmisleiding om trent de moeilijkheden van het aangebroken jaar. De strijd in het Westen, waaraan iedere oude Duitsche frontsoldaat nog thans een herinnering bewaart van een lijdensweg zonder einde, moesl worden beslist. Met volledige kennis van onze voorbereidingen en plannen, in grenzenloos ver- tronwen op den Duitschen sol daat, op zijn bewapening, zijn aanvoering, zijn kunnen en voor al zijn houding, waagde ik het op de vorige herdenkidg der ge vallenen den aanstaanden strijd als de roemrijkste overwinning van onze geschiedenis aan te kondigen. Acht weken later be de boot te nemen naar Eastport. Wat gebeurde toen „Och, het schynt, dat ik onge veer zeven jaar van m|jn leven vergeten had. In dien tyd was miju vader erg angstig over mijn gezondheid en wilde, dat ik een poos rust zou nemen. Maar ik voelde my zoo wel en sterk, dat ik de gedachte daaraan niet kon verdragen. Ik verlangde er naar om myn eigen zin te doen, daarom ging ik weg en vond een stoomboot, die naar Eastport vertrok en ging mee. Ik was nog eenigszins verward in mijn hootd, toen ik den volgenden morgen aankwam. Maar dat werd gaandeweg beter en ik ging naar Digby. Daar woont een oude huisvriend van ons en ik ging hem bezoeken. Hy hielp my om de nevelen, die nog in myn geest rondwaarden, te ver drijven en zond my naar huis." Giftord lachte. „En daar ben ik gezond en wel, geheel nor maal, zooals u zelt constateeren kunt." „Me dunkt, dat is ook zoo,' zei een der verslaggevers. „Maar was u niet erg sijjt en Èjjalyk ns zoon val, mynheer •erring vro?g een dei «adert» buriBt gon deze strijd. Doch nog voor de weermacht in het Westen aan rad, was mis schien de belangrijkste beslissing in dezen oorlog reeds gevallen. Den 9den April is met weinige uren voorsprong de gevaarlijkste poging van Engeland verijdeld, om de Duitsche defensieve kraent van het Noorden uit in het hart te treffen. Toen de ochtend van den 10- den Mei gloorde, was deze in zijn gevolgen misschien ernstigste bedreiging van onze militaire en economische positie reeds met succes afgeweerd. De strijd om de beslissing in het Westen kon dus beginnen. Hij veriiep vol gens plan. Wat in vier jaar van onuitsprekelijke opofferingen in den wereldoorlog niet gelukt wa», voltrok zich binnen weinige we ken, na de ineenstorting van het Britsch-Fiansche front. Tnans staat de Duitsche weer macht in een gebied van ontzag- lijKe afmetingen gcreeu om, nu meriek en materieel op ue ge- duchtste wijze versterkt, besluit vaardig en vol vertruuwen dat gene te voltooien, wat in het historisch beslissende jaar 1940 begonnen was. Toen de Duitsche divisies hun opmarsch in het W-sten begonnen heeft de huidige herdenking der gevallenen naar verhevensten aan vang genomen. Want op ontel bare soldatenkerknoven stonden in dankbare ontroering de zege vierende zonen aan de graven van hun heldhaftigen Vader. Het Duitsche volk heeft alles weer goedgemaakt, wat het eens in waanzinnige verblinding prijs gaf en verloor. Het gevoelt zich weer den voltrekker van den wit zijner dappere voorvaderen. Naast de dooden van den we reldoorlog rijen zich nu de slacht offers van de voortzetting van dezen strijd. En weer liggen als destijds de zonen van ons volk overal verspreid in de wijdheid van landen en zetën, als de dap pere strijders voor nun Groot- Duitscne vadeMand. Wij herdenken evenwel ook de „Niet zoo erg als men zou verwachten en bet ging spoedig voorby. De mogelijkheid bestaat, dat toen ik meende dood te vallen, ik onmiddellijk bewuste loos werd, zoo n soort van scnijn- dood. Misschien heeit u wel eens gehoord van die geschiede nis van een man, die onthootd zou worden „Neen, mynheer, wat was dat?" „In plaats, dat de valbjjl hem aanraakte, legde men een doek met ijskoud water op zyn nek en hy viel dood neer. Dat, maar onvolledig, gebeurde met my. Het resultaat was, dat toen ik op een sponsachtige wade neer viel, het was alsot men een lossen zak met beenon nad laten vallen. De parachute, hoewel die niet open ging, za< ook wel iets daaroy geuoipen aeboeu. In alle geval, daar Den ik weer, geheel gezond." De potlooden hadden hard werk te verrichten. Gffid hernam„Eu nu, Qeere moet ik u verzoenen, my te xuu*es- ren. Denk er aan dat >k my vrouw nog niet heb oog oet dat die ontmoeting niet bestem ia voor publiciteit." yervolfë) (Wordt XELSCHE s COURANT

Krantenbank Zeeland

Axelsche Courant | 1941 | | pagina 1