Nieuws- en Advertentieblad
voor Zeeuwseh- VI aan deren.
Bij de Marmergroeven
No. 81-
VRIJDAG 15 JANUARI 1937.
52e Jaarg.
J. C. VINK - Axel.
Werklooze-Arbeidsreservist.
FEUILLETON.
Binnenland.
V
Dit blad verschijnt eiken Dinsdag- en Vrijdagavond.
ABONNEMENTSPRIJS:
Per 3 maanden 75 Centfranco per post 1 Gulden.
Afzonderlijke Nos. 5 Cent.
DRUKKER-UITGEVER
Bureau Markt 12.
Telef. 56. - Postrek. 60263.
tot 5 regels 60 Centvoor
Groote letters worden naar
ADVERTENTIËN van 1
eiken regel meer 12 Cent.
plaatsruimte berekend.
Advertentiën worden franc® ingewacht, uiterlijk
tot Dinsdag- en Vrijdagvoormiddag 11 ure.
i.
Het vraagstuk van de werk
loosheid trekt steeds aller aan
dacht, en daaraan evenredig de
werkloozenzorg, de zorg voor de
duizenden, neen honderdduizen
den arbeiders met hun gezinnen,
die hun arbeidskracht niet kunnen
benutten en daardoor de natuur
lijke bron van hun levensbestaan
zien toegestopt. Ze moeten leven
van wat hun door de overheid
wordt gegeven, hier en daar aan
gevuld met giften van particuliere
zijde. En, er is in dezen reden
voor dankbaarheid. Niet het minst
voor de werkloozen. Wanneer
vergelijkingen worden gemaakt
tusschen wat hier en in andere
landen voor de werkloozen wordt
gedaan, dan kan Nederland met
trots wijzen op de maatregelen,
die hier ten behoeve van de werk
loozen en hun gezinnen zijn ge
troffen.
Er zijn in ons volksleven meer
perioden geweest, waarin de werk-
loosneid een grooten omvang aan
nam en er diepe ellende in breede
volkskringen werd geleden. Een
herinnering aan de tachtiger jaren
van de vorige eeuw, is voldoende
om dit te voelen. En in die tijden
ontbraken de steunmaatregelen,
die nu zijn getroffen. Wie in die
tijden steun noodig had, was
aangewezen op de hulp van arm
besturen en diaconieën. Deze
waren veelal niet in staat, om
zich hooge uitgaven te permit-
teeren, omdat de inkomsten zulks
niet toelieten.
In die tijden is er ontzaglijk
geleden en het is te verstaan, dat
ouden van dagen, die zich die
dagen herinneren, vragen, of er
in deze tijden nog wel armoede
geleden wordt. Een vergelijking
tusschen voorheen en thans moet
andermaal tot dankbaarheid stem
men, niet in de laatste plaats de
velen, die thans steun behoeven
en deze ontvangen overeenkom
stig de nu daarvoor gestelde re
gelen.
Wie de zorg der werkloozen
ter harte gaat, is dankbaar voor
wat wordt gedaan, om de nooden
te lenigen. Is hij ook voldaan
Mag en moet hij voldaan zijn
Er zijn velen die van oordeel zijn,
dat deze vragen bevestigend be
antwoord moeten worden. Er zijn
er ook, die aarzelen. Er zijn nog
meer anderen, die tot een ont
kennend antwoord neigen. Hoe
moeten we den werklooze zien?
We denken daarbij niet aan de
slampampers enkringetjesspuwers
die nooit werken en ook nu geen
arbeid vinden en zich durven
scharen in de rijen van de bona
fide werklooze arbeiders. We
denken evenmin aan de werk-
schuwen, die in iedere groep der
bevolking worden gevonden en
onder de werkloozen natuurlijk
niet ontbreken. Ze zijn niet alleen
werkloos, maar ook werkeloos.
We denken aan de duizenden
valide, krachtige, vakbekwame,
bonafide arbeiders, voor wie het
iederen dag weer een zwaar kruis
is, dat ze niet kunnen wat ze
willen
arbeiden
en moeten
wat ze niet willen stempelen.
Hoe moeten wij ze zien Moe
ten we letten op wat ze missen
Of voor alles op wat ze zijn
We noemen ze werkloos en dus
bij den naam, die aanduidt w a t
ze missen. Ze worden bijna
nooit genoemd bij den naam, die
aanduidt wat ze z ij n. Ónze
werkloozen zijn arbeidsre-
e r v i s t e n. Het is zeer te be
treuren, dat die naam niet wordt
gebruikt. Wie werklooze zegt,
die laat in het midden of de
oorzaak ligt in of buiten den
persoon. Wiearbeidsreservist zegt,
die spreekt daarmee uit, dat er
te weinig arbeid is, waardoor er
reserve-arbeidskrachten zijn.
Een volgende maal komen we
hierop terug.
Grootmoeder en kleindochter.
In het late middaguur van den
7en Januari j.l. heeft Prinses
Juliana een daad van piëteit ver-
richt,, welke eerst thans bekend
is geworden.
Op een oogenblik, dat allen
zich in gissingen omtrent het uur
van vertrek voor de huwelijksreis
verdiepten, heeft Prinses Juliana
het paleis Noordeinde verlaten.
Voor het gedenkteeken van de
Koningin-Moeder in het rosarium
op het Jozef Israëlsplein heeft zij
bij het invallen van de duisternis
een ruiker van blauwe tulpen en
aronskelken, bijeengehouden door
een wit lint, neergelegd en enkele
oogenblikken in gedachten ver
zonken voor het monument ge
staan.
Uit deze daad kan blijken, dat
de gedachten van de bruid op
dezen dag ook uitgingen naar
haar, die gedurende haar leven
door geheel Nederland bemind
en geëerd was en wier nagedach
tenis ook thans nog in dankbare
herinnering bij het Nederlandsche
volk voortleeft.
Den volgenden dag heeft de
Prins van Waldeck, een broeder
van wijlen de Koningin-regentes,
eveneens bloemen aan den voet
van het gedenkteeken in het ro
sarium neergelegd.
Gelakwenschtelegrammen.
De Nederlandsche telegraaf
dienst heeft ter gelegenheid van
het huwelijk van Prinses Juliana
en Prins Bernhard rond 9000
felicitatietelegrammen aan het
Koninklijk huis afgeleverd. Hierbij
waren verscheidene zeer lange
telegrammen. Het langste bevatte
niet minder dan 3000 woorden.
Van het totale aantal waren
ongeveer 2000 telegrammen uit
Indië afkomstig en 7000 uit Ne
derland. Van deze laatsten waren
ongeveer 5000 stuks op het bij
zondere daaivoor ontworpen for
mulier aangeboden, de overige
waren deels gewone telegrammen,
deels werden deze aangeboden
op een der bestaande 5 soorten
van gelukstelegrammen.
Van de 5000 speciale huwelijks
telegrammen, van welke men,
zooals bekend, op hetzelfde for
mulier een afschrift kon krijgen,
zijn ruim 2500 van deze afschriften
verstrekt. Aanvragen daartoe ko
men nog steeds binnen, hieraan
zal zoolang de voorraad formulie
ren toereikend is, worden voldaan.
De knaken op het jacht.
Het Hoofdbestuur der Neder
landsche vereeniging van huis
vrouwen is met het algemeen
comité tot aanbieding van een
nationaal huwelijksgeschenk over
eengekomen, dat het aandeel der
vereeniging in voornoemd ge
schenk zal bestaan in de keuken
inrichting van het Prinselijk jacht,
welke geheel door haar zal wor
den verzorgd.
Mooie opbrengst.
De dezer dagen geboden ge
legenheid om de kamer van den
burgemeester en de trouwkamer
van het Haagsche stadhuis
waar het burgerlijk huwelijk tus
schen Prinses Juliana en Prins
Bernhard is voltrokken te be
zichtigen, heeft een totaal van
ruim f 1800 opgeleverd, welk be
drag ten goede komt aan de
algemeene armen van 's-Graven-
hage.
Hot huwelijksgeschenk ran de
Nederiandsehe schooljeugd.
Het comité van de Nederland
sche schooljeugd deelt mede, dat
de inzameling een overweldigend
succes is geworden. Reeds kwam
een bedrag van meer dan f 39.000
binnen en nog telkens blijkt het,
dat er scholen zijn, die „nalezin
gen" houden.
Na overleg met den architect,
belast met de uitvoering van de
restauratiewerken van het paleis
te Soestdijk, is besloten, uit het
geld van dit comité ook den aanleg
van het sportterrein te bekostigen,
waarvan aan het Prinselijk paar
bij de aanbieding van de oorkonde
mededeeling is gedaan.
Tenslotte brengt het comité
langs dezen weg den dank van
Prinses en Prins over aan alle
leerlingen, die aan dit geschenk
hebben bijgedragen, en spreekt
het zijn groote erkentelijkheid uit
voor de medewerking, bij de in
zameling ondervonden van de zijde
van allen, die op de Nederland-
sche onderwijsinrichtingen dit
initiatief van de schooljeugd heb
ben gesteund.
Geschenk van den Pans.
Stefani meldt uit Rome
Ter gelegenheid van het huwelijk
van Neerland's kroonprinses heeft
de Paus den nuntius opgedragen,
het jonge paar uit zijn naam een
speciaal in goud geslagen exem
plaar aan te bieden van de her-
denkingsmedaiile voor de wereld
tentoonstelling van de katholieke
pers, die in de Vaticaansche stad
gehouden wordt.
Tentoonstelling ran
huwelijksgeschenken.
Gisteren is in eenige zalen van
het Paleis aan den Kneuterdijk
in Den Haag een tentoonstelling
geopend van de geschenken, die
Prinses Juliana en Prins Bernhard
bij hun huwelijk hebben gekregen.
Er wordt voor deze tentoonstelling
een klein toegangsgeld geheven,
waarvan de helft zal worden af
gedragen aan het Nationaal Fonds
voor bijzondere nooden en de
andere helft aan het Weduwen-
en Weezenfonds van het personeel
van H.M. de Koningin en het
Prinselijk Paar.
De hnweltykreis.
Het blijkt thans, dat Prinses
Juliana en Prins Bernhard zich te
Krynica in een zoo groote belang
stelling van verslaggevers en foto
grafen zien gepiaatst, dat hun
bewegingsvrijheid er door belem
merd wordt.
Prinses Juliana en Prins Bern
hard, zeer erkentelijk voor deze
belangstelling, maar toch ook
ongestoord van hun verblijf in
Krynica willende genieten, hebben
daarom verzocht aan deze over
drijving paal en perk te w.llen
stellen. De Poolsche regeering
heeft het Prinselijk paar voor hun
verder verblijf dan ook een par
ticuliere villa aangeboden, waar
meer ongestoord van de schoon
heid van het winterlandschap zal
kunnen worden genoten. Ook
zijn maatregelen getroffen tegen
al te onbescheiden reporters.
(Wordt vervolgd).
r**
AXELSC
COURANT.
Uit het Engelsch
2)
Die diepe groeven, lichtte de
chauffeut in, komen doordat die
verste steengroeve weer in werking
is en de trohies ruï.ieeren den weg.
De rammelende auto bereikte veilig
en wel den voet van de helling en
hield stil voor een huisje, dat diep
verscholen in het ravijn lag.
Hector had nauwelijks tijd om op
te merken, dat de tuin, vol kleurige
bloemen, een oase in deze wildernis
van steen was, want de deur van het
huisje werd onmiddellijk geopend en
een groote, knappe vrouw liep opeen
draf naar het tuinhekje, haar breed
gezicht één stralenden glimlach van
welkom.
Ofschoon Hector haar in geen twin
tig jaar gezien had, herkende hij in
haar dadelijk de vriendelijke keuken
meld uit zijn vader's pastorie in Sussex
de vroolijke Martha, die later ge-
trouwd was met een tuinman van
Purbeck Abhy. Martha was nu juf
frouw Calloway en al verscheidene
jaren weduwe.
Daar hebben we mijnheer Hector
riep ze vroolijk uit. Komt u gauw
binnen, de 'hee is klaar. De chauffeur
kan uw koff.r wel naar binnen bren
gen. H-ctor schudde de mollige hand
er druk pratend volgde hij dan juf
frouw Calloway in de blinkend sckoone
huiskamer.
Het huisje, van zandsteen gebouwd,
was onregelmatig van structuur en
leek heel oud. Er waren twee ramen
met in locd gevatte ruitjes in zijn
kamer; het eene keek uit op den weg,
waarlangs hij gekomen was en die
verderop eindigde bQ de kust, het
andere gaf uitzicht op een stukje moes
tuin, opzij van het huisje, waarachter
men een glimp op kon vangen van
een boomgaard en nog een gedeelte
van de heuvelhelling.
De tafel was keurig gedekt met een
wit tafellaken en het eenvoudige maal
zag er aanlokkelijk uit; smakelijk
eigengebakken brood, een schaaltje
met goudgele boter, een bakje met
room en eer. kom vol sappige pruimen.
Hector was nog steeds aan het ver
tellen over zijn moeder en zusters,
die nu in Kensington woonden, toen
een aardig meisje van een jaar of
achttier, verlegen glimlachend, den
theepot binnenbracht.
Dit is Bessie, mijn eenig kind,
zei de goede vrouw trotsch. We zul
len probeeren het mijnheer Yeldham
naar den zin te maken, hè Bessie?
Zeker, moeder, antwoordde het
meisje, dat door een haastig vertrek
haar verlegenheid trachtte te verbergen.
De moeder zag het «achte, schuch
tere kind na met een vreemden, pein-
zenden blik en toen zei ze plotseling
Ik hoop, dat u er geen bezwaar
tegen lult hebben, mijneer Hector,
maar ik heb hier den laatsten tijd nog
iemand in huis. Ik had het u mis
schien moeten schrijven, maar hij is
op het oogenblik niet hier en daarom
dacht ik, dat het niet zou hinderen.
Hij heeft de k&rier aan den anderen
kant van de ga- en een slaapkamer
er boven, net al» u kier,
Ik heb er niet het minste bezwaar
tegen, haastte Hector zich haar gerost
te stellen. A s hij niet hier is, is
de zaak heelemaai niet van belang en
als hij er wel was, zou het ook niets
uitmaken. Wie is die mijnheer?
Z'n naam is Mapleton mr.
Smyle Mapleton. Hij ts geoloog,
zooals ze dat noemen en besteedt al
z'n tijd met zoeken naar fossielen in
de oude steengroeven. Hij is nu al
twee jaar hier, maar hij is soms weken
achter elkaar van huis. Hij gaat en
komt, precies zooals hij zin heeft.
Maar sedert de steengroeven weer in
bedrijf zijn, hebben we hem maar
zelden gezien. HQ kan nu niet meer
zoo zijn eigen gang gaan.
Hector stelde maar matig belang in
dien fossielen-zoeker, zijn belangstel
ling ging meer uit naat Lord Parbeck's
pogingen om de marmer industrie in
deze streek weer te doen opleven en
terwijl hij at en dronk, vroeg hij zijn
gastvrouw om inlichtingen.
Het trof hem dadelijk, dat er een
verandering te bespeuren was in
Martha Calloway's houding, dui
delijk zichtbaar voor zijn scherpziend
oog. Ze was heel spraakzaam, maar
hij werd toch niet veel wijzer door al
wat ze vertelde. Ze wist niet, of de
onderneming succes had of niet. Er
werd heel wat marmeruit die oude steen
groeve gehaalden het werd zoowel over
iand als over zee vervoerd. Niemand in
de buurt profiteerde er overigen^ van
alleen een paar mannen uit een '^prpje
verder het land in, hadden erwerfcjtoor
gekregen, uiaat de rest var de arbeiders
v/areu vreemden, onde.'gebifent ;in een
groep loodqei, weiuor dit cf«el
waren opgericht, dieftt bq den hoofd
ingang van de groeve,
Het lijkt er veel op, of lord Par-
beck de heele zaak voor de aardigheid
doet, zei Hector. Ik heb gehoord,
dat hij enorm rQk is, zoodat hij het
voor de winst niet hoeft te doen, tenzQ
hij een oude duitendief is.
Juffrouw Calloway schudde schert
send haar vinger legen hem
U moet tegen mij geen kwaad
SDreken van Lord Purbeck, meneer
Hector. HQ is de edelmoedigste man,
die er bestaat en altQd aardig en vrien-
delQk. En zQn dochter, lady Madge,
is het liefste meisje in het landdat
zult a zelf ook toegeven, als u haar
ziet.
Toen Hector zQn maaltQd had ge
ëindigd en zQn naar lavendel ruikende
slaapkamer eens in oogenschouw ge
nomen had, girg hij uit om de om
geving een beetje te verkennen.
Buiten bet tuinhetje sloeg hij rechts
af en ging door het ravijn iu de rich
ting van de zee. Spoedig bereikte hQ
een smalle strook heliend strand, aan
beide kanten ingesloten door steile
klippen, waartegen de zachte deining
van het opkomend tQ klopte.
Hier zag hQ voor het eerst de sporen
van het werk in de steengroeve. Op
ongeveer twintig meter afstand, op een
punt waar de klippen loodrecht uit de
zee oprezen, was een oude, steenen
pier, welke blQkbaar kort geleden was
gerepareerd.
Op het eerste gezicht was het moeii-
IQk het doel van deze pier te begrQpen
of dat van de trollies, die op de mi
niatuur rails stonden, daar de pier
aan drie kanten was omring door vrij
diep water en aan de landzQde werd
afgesloten door een minstens drie hon
derd voet hoage roti, die itell dc Inebt
1> «lag,
Mnr toen Hector omhoog keek. zag
hij een diep gat in de rots. vlak boven
de pier, voorzien van een groot ijzeren
hQschtoesiel. Blijkbaar was dit gat
een uitgang van de steengroeve, en
van hieruit scheen het marmer te
worden verscheept.
Op dat oogenblik was er geen eRkel
schip ie zien. Het werk scheen voer
dien dag geëindigd. De ion was reeds
ondergegaan en in het westen lag een
roode gloed over de zee gespreid.
Hrctor werd er zich langzamerhand
van bewust dat, te midden van deze
wQde eenzaamheid, menschelqke eegen
op hem gericht waren. Instinctief
richtte hij zijn blik naar den top van
de rots en hQ zag een swaar gebouwd
man in korte rQbroek en sportkousen
en een vrouw, blootshoofd, met heel
korten rok beiden keken zQ naar hem.
Hij kon geen trekken onderscheider>,
daarvoor waren zij te ver weg, maar
uit hun houding maakte HQ op, dat de
man iemand op leeftQd moest iQn en
de vrouw heel jong. Toen ze zagen,
dat hQ hen bad opgemerkt, verdwenen
ze achter den rotswand.
Hector zette zQn wandeling voort
tot aan de zee, en omdat hQ het jan
raer vond, nu alweer naar huis terug
te gaan, stak hQ een pijp op en ging
zitten op een van de met mossrlen
bedekte rotsen, die de baai omsloten.
HQ voelde grooten lust om eens een
kijkje op de pier te nemen, maar het
was onmogelQk deze te bereiken
zonder te zwemmen, of, als hij wilde,
op de ondiepe plaatsen in den- poel
door het water te wad8n.