Nieuws- en Advertentieblad
voor Zeeuwsch - Vlaanderen.
BEAU BROCADE
No. 82.
DINSDAG 22 JANUARI 1935.
50e Jaarg.
J. C. VINK - Axel.
Buitenlaijd.
FEUILLETON.
Binnenland.
Dit blad verschijnt eiken Dinsdag- en Vrijdagavond.
ABONNEMENTSPRIJS:
Per 3 maanden 75 Cent; franco per post 1 Gulden.
Afzonderlijke Nos. 5 Cent.
DRUKKER-UITGEVER
Bureau Markt C 4.
Telef. 56. - Postrek. 60263.
ADVERTENT1ÊN van 1 tot 5 regels 60 Cent; voor
eiken regel meer 12 Cent. Groote letters worden naar
plaatsruimte berekend.
Advertentiën worden franco ingewacht, uiterlijk
tot Dinsdag- en Vrijdagvoormiddag 11 ure.
De eindbeslissing.
Nadat de rapporteur der ple
biscietcommissie, de Fransche
minister van Buitenlar.dsche Za
ken, Laval, Eden en Litwinof het
woord hadden gevoerd, besloot
de Volkenbondsraad Donderdag
avond te 8 50 uur, met algemeene
stemmen, tot het onverdeeld toe
wijzen van het Saargebied aan
Duitschland.
Het tijdstip van de aansluiting
werd vastgesteld op 1 Maart 1935.
Op het Saargebied zullen de
bepalingen betreffende de demi-
litarisatie van het Verdrag van
Versailles van toepassing zijn.
Bij den aanvang der zitting
deelde de rapporteur mede, dat
de plebiscietcommissie den Raad
over het resultaat der in het
Verdrag van Versailles, vastge
legde volksstemming in het Saar
gebied had ingelicht. De leden
van de commissie van drie heb
ben vastgesteld, dat de bevolking
van het Saargebied in alle kies
districten zich met een meerder
heid heeft uitgesproken voor
aansluiting bij Duitschland. De
Volkenbondsraad, aldus spreker,
moet thans volgens het verdrag
beslissen over de souvereiniteit,
waaronder het Saargebied, met
in het oog houding van den
door de bevolking uitgesproken
wensch, gesteld zal worden. On
der deze omstandigheden geloofde
de commissie van drie den Raad
de volgende resolutie te kunnen
voorstellen.
1. De Raad besluit tot de
vereeniging van het onverdeelde
Saargebied met Duitschland, ge
lijk is bepaald in artikel 48 van
het verdrag van Versailles, onder
de voorwaarden, die uit dit ver
drag voortvloeien, tegelijk met
de bijzondere verplichtingen, die
zijn aangegaan in verband met
de volksstemming.
2. De Raad stelt 1 Maart
1935 vast als het tijdstip van
herstel van Duitschland in de
regeeringsrechten over het Saar
gebied.
3. De Raad geeft zijn com-
missie opdracht, in contact met
de Duitsche regeering, de Fran
sche iegeering en de regeerings-
commissie van het Saargebied,
de bepalingen vast te stellen
welke vereischt zijn met het oog
op de wijziging van regeering in
het Saargebied, evenals de ver-
eischte uitvoeringsbepalingen.
Ingeval deze bepalingen niet
voor 15 Februari 1935 kunnen
worden vastgelegd, zal de com
missie van drie den Raad zijn
voorstellen voorleggen. Deze
zal dan de noodige beslissingen
nemen in overeenstemming met
paragraaf 35 en 39 van de bij
lage van artikel 50 en met de
bijzondere verplichtingen, welke
door de beide regeeringen naar
aanleiding van het plebisciet zijn
aangegaan.
Amerika.
Meer dan een eeuw lang heeft
de Monroe-leer, aldus genaamd
naar haar ontwerper James Mon
roe (1759 1831), destijds presi
dent der Vereenigde Staten, de
Amerikaansche politiek over-
heerscht. In enkele woorden uit
gedrukt behelsde deze leer, dat
geen inmenging van andere en
vooral Europeesche staten in aan
gelegenheden, waarbij Amerika
was betrokken, zou worden ge
duld. Onverschillig wai de Ame
rikanen mochten ondernemen,
hadden vreemde mogendheden
volgens de stelling van Monroe
zich daar niet mee te bemoeien.
Dit beginsel strekte zich dus nog
wat verder uit dan door de En-
gelschen zoo kernachtig wordt
uitgedrukt in den slagzin «Right
or wrong, my country" goed
of slecht, het is mijn land.
Bij den vooruitgang der tech
niek, welke zich vooral in de
laatste decennia ontwikkelde in
een mate, dat met afstanden op
deze wereld nog nauwelijks re
kening gehouden behoefde te wor
den en het menschdom meer en
meer werd samengedrongen tot
één groote familie, werd het steeds
moeilijker deze leer te handhaven.
Het internationale verkeer nam
een zoodanige vlucht, dat lands-
DE VERMETELE.
(Engelsche vertaling.)
30)
Wij zitten vast in den modder
poel, bromde deie, vergeefs trachtend,
meer krachtige taal te smoren uit
respect voor Haar Edelheid's tegen
woordigheid.
Timothy was afgestegen en onder
zocht met de lantaarn in de hand de
oorzaak der catastrofe.
Krijg de andere lantaarn, Thomas,
riep hij tot den koetsier, er. kom
mij helpen, ander» zullen wij vannacht
op deze vervloekte helde moeten blij-
ven.
Is het erg, Timothy vroeg Lady
Patience angstig.
Ik hoop van neen, Milady. De
»s van het rijtuig nit vol modder. Wü
zijn in het moeras geraakt, maar zoo
Thomas zich wil haasten.
Deze was eindelijk met veel onder
drukt geraas van den bok gestegen
en kwam nu met een lantaarn naar
het achterdeel der koets, waar Timo
thy al bezig was met massa's zwarte
modder af te schrapen van de as van
het wiel.
Op dat oogenblik was het, dat een
luide, heldere stem achter hen, plotse
ling nept
Sta en geef u over!
Thomas, die een vreesachtigen aard
Itad, liet de lantaarn uit zijn hand
Yallin m viel «vtr dan nadar haan
grenzen veel van hun beteekenis
verloren, dikwijls zelfs als ware
obstakels werden beschouwd, ter
wijl het gevoel van onderlinge
saamhoorigheid steeg. Maar het
nationalisme bleef toch altijd de
toonaangevende factor, in het bij
zonder tijdens en na den wereld
oorlog en werd nog versterkt door
het uitbreken der economische
crisis. Ook hierin viel echter
wisselwerking te constateeren.
Want de oorlog deed het inzicht
baan breken, dat zoo mogelijk
deze geesel der menschheid voor
altijd moest verdwijnen en gaf
diensvolgens den beslissenden
stoot voor de oprichting van den
Volkenbond. Grondgedachte hier
bij was, dat voortaan internatio
nale geschillen niet langer zouden
worden opgelost door geweld,
doch langs den weg der recht
spraak, zooals die in de be
schaafde landen wordt toegepast.
Reeds lang te voren had deze
gedachte wortel geschoten, doch
zij vond eerst practische verwezen
lijking door de instelling van het
Permanente Hof van Internationale
justitie, zetelende in Den Haag.
Hoewel in den oorlog meege
streden hebbende aan de zijde
der geallieerden, onthielden de
Amerikanen zich aanvankelijk
angstvallig van het betoonen van
toenadering tot het instituut van
Genève uit nationaal egoïstische
motieven. Op den duur kon deze
houding echter niet worden vol
gehouden, nu de internationale
belangen zoo diep in elkaar grij
pen. Nog zijn de Vereenigde
Staten slechts te Genève vertegen
woordigd door een waarnemer of
toehoorder, maar de kentering laat
zich reeds duidelijk onderschei
den. Eerst was het de toetreding
tot het Internationaal Arbeidsbu
reau, waardoor de gewijzigde
houding der regeering te Was
hington zich afteekende. Thans
is een nieuwe stap in dezelfde
richting gedaan door middel van
president Roosevelt's boodschap
aan den Senaat, waarin toetreding
der Ver. Staten tot het Perma
nente Hof van Internationale
Justitie wordt bepleit.
Nog één stap verder en Amerika
zal kunnen worden begroet als
nieuw lid van den Volkenbond,
die alsdan nog aanmerkelijk aan
kracht en invloed zal winnen.
Het toetreden der Ver. Staten zal
eerst recht Genève maken tcrt het
centrum van de gemeenschap der
volken. Dien kant moet het dus
uit.
Wonifighuren te hoog.
Enkele dagen geleden heeft
een commissie uit de werkge
versvakcentrales, het Verbond van
Nederlandsche werkgevers, het
R K. Verbond van Werkgevers-
vakvereenigingen en de Vereeni
ging van Chr. Werkgevers en
Groothandelaren, en de arbei
dersvakcentrales het Nederlandsch
Verbond van Vakvereenigingen,
het R.K. Werkliedenverbond en
het Chr. Nat. Vakverbond in
Nederland besprekingen gevoerd
met den Minister van Sociale
Zaken inzake de woninghuren.
Aan den Minister was een
rapport op dit vraagstuk betrek
king hebbende toegezonden, wat
neerkwam op de volgende sa
menvatting
Uit het onderzoek is gebleken,
dat de huren der arbeiderswo
ningen in de laatste jaren -
afgezien van de vraag, of er in
tal van gemeenten al dan niet
een tekort aan woningen bestaat
niet of te weinig zijn gedaald
en dat bepaalde groepen van
arbeiderswoningen zelfs in huur
zijn gestegen. Dit wordt in de
rapporten van deskundigen ook
niet tegengesproken. Het gevolg
hiervan is, dat in verschillende
gemeenten een tekort aan wo
ningen bestaat, waarvan de huur
door arbeiders en daarmee ge-
lijkgestelden kan worden betaald.
Bij het woningvraagstuk mag
niet uit het oog worden verloren
dat de vaste lasten, zooals canon,
straatbelasting, waterleiding, van
zeer beteekenenden invloed zijn
op de huren. De gemeentebe
drijven b.v. grondbedrijf, water
leidingbedrijf, enz., hebben in de
jaren voor de crisis, dikwijls
aanzienlijke leeningen mseten
sluiten tegen een hoog rente-type.
Daling van deze verschillende
lasten zou o.a.' kunnen plaats
vinden, indien de leeningen, die
op deze bedrijven drukken, zou
den kunnen worden omgezet nu
leeningen, met een lager rente
type. Uitdrukkelijk moet worden
vastgelegd, dat, indien conver
sie plaats heeft, de verlaging van
het rente-type in de eerste plaats
ten goede moet komen aan de
bedrijven, die van bijzondere
beteekenis zijn voor de woning
voorziening en de woningexploi
tatie.
Ook de hypotheekrente speelt
een zeer groote rol, waarbij niet
uit het oog mag worden verloren,
dat dikwijls het omzetten van een
hypotheek met een hooge rente
in een hypotheek met een lage
rente van zeer weinig invloed
is gedurende een aantal jaren in
verband met de boeten, op ver
vroegde aflossingen gesteld, pro
visie enz. Door de Regeering
worden op korten termijn met de
Vereeniging van Directeuren van
Hypotheekbanken en de Broeder
schap van Notarissen overleg ge
pleegd om tot maatregelen te dien
opzichte te geraken.
Naast verlaging van lasten, op
bestaande woningcomplexen druk
kende, behoort te worden ge
streefd naar den bouw van nieu
we, goedkoope woningen. De
Regeering trede hiertoe in over
leg met de gemeentebesturen,
de arbeidersvakbonden en met
de organisaties van bouwonder
nemers en de woningbouwver-
eenigingen. Zij stelle zoodanige
regelen, dat deze op bijzondere
voorwaarden gebouwde woningen
niet van de hand kunnen worden
gedaan, teneinde te voorkomen,
dat het blijvend voordeel der
lage huren te niet zal worden
gedaan.
Standaardiseering en normali
seering zouden een zeer groote
rol kunnen spelen in het brengen
van verlaging van kosten der
te bouwen woningen. Het ligt
voor de hand dat deze standaar-
die op den grond lag. Hij was een
man des vredes en wist bj onder
vinding, dat het het veiligst is, deze
roovers niet te weerstaan. Toen dus
het welbekende bevel van den roover
in de duisternis weerklonk, stak hij de
armen omhoog om van sijn vrede
lievende gevoelens getuigenis te ge
ven, maar Timothy, die jonger en
moediger was, trok een paar pistolen
uit zijn gordel en schoot die op goed
geluk af in de richting van waar het
bevel gekomen was.
Terstond daarop voelde hij een
harden slag op zijne handen, die de
pistolen lieten vallen.
Handen omhoog of ik schiet
Thomas lag op lijn knieën en Ti
mothy, nu ongewapend, vond het
vooizichtiger terstond zijn voorbeeld
te volgen. Van binnen uit de koets
klonk Betty's schrille, angstige stem i
Neen, neen! Uwe Edelheid mag
niet gaan gevolgd door Milady's stel
lig bevel:
Stil kind. Laat mij gaan. Blijf
jij er in als je bang bent.
Er was een oogenblik van stilte,
want op het hooren van haar stem
stond Beau Brocade stil, boog toen
op zijn paard voorover, ingespannen
luisterend of zijne ooren hem ook
soms misleid hadden, of het geen
droomstem was, die daar uit het don
ker hem tegen klonk.
Heb ik de eer Lady Rjunce te
ontmoeten? mompelde hij werktuige-
lijk.
Op dit oogenblik begon de duister
nis die tot hiertoe zoo intens geweest
was, langzaam plaats te maken voor
een flauw, zilverachtig licht. De blee*
ke es omfloerste maan trachtte den
»l«t te doordringen, die baar omhulde
a!s met een kouden, blauwachtigen
mantel en deed de beregende struiken
in haar licht schitteren.
De heide onthulde haar duizenden
schoonheden, haar vele mysteriën de
donkere, dooreengevlochten ranken
van bramen en erica, waaronder de
aardmannetjes en kabonters wegschui
len, de fijne, blauwe kelkjes der veld-
hyacinthen, de toovercirkels in het
gras, waar de geesten hun wilde sa
raband dansen in nachten als deze,
terwijl de krekels de dansmuziek spe
len en de glimwormen hen bijlichten
bij hun festijn
Maar de doffe glans der maan, koud
en geelachtig door den nevel, toonde
Beau Brocade slechts één wondervol
beeld, dat van sijn werkelijkheid ge
worden droom, van zijn hemelsch
visioen op aarde neergedaald, het
beeld van haar, uit haar koets stap
pend om tot hem te spreken.
Zij trad snel vooruit en sloeg haar
sluier terug. Zij staarde hem aan,
met een half verlegen, half trotsche
uitdrukking in hare oogen en Beau
Brocade meende nooit zu'ke diepblau
we oogen Ie hebben gezien. 'Hij fluis
terde haar naam
Lady Patience
Nu, mijnheer, daar g| mfln saam
kent. zoo sprak zij met een aardig,
bijna uitdagend knikje van haar gra
cieus kopje, ik bid u, wie gij ook
moogt zijn, last mij in vrede doorrei
zen. Zie, zoo voegde zfl erbij, terwijl
zij hem een volle beurs voorhield,
ik geef u al het geld dat ik heb. Wilt
gij dit aannemen es mij late» gaan
Maar hij durfde niet spreken. Hij
wilde niets liever dan zijn paard om
wenden en zoo snel mogelijk uit haar
gezicht wegdraven, vóór zQ hem h«r*
kend had en wist, dat de man, wien
zij met zóó'n lieve bezorgdheid en
met zóó'n gloeiende bewondering had
aangezien, de struikroover, de vogel
vrij verklaarde, de beruchte dief was.
Maar zoo machtig was de betoovering
harer stem, de vochtige glans harer
lippen, de schittering harer diepblau
we oogen, dal hij zich als met ijzeren
boeien aan den grond voelde gebonden,
totdat zij weer zou spreken.
Hij steeg af en zij trad nader tot
hem, zoo dicht, dat hfl. zoo hij zijn
hand uitstrekte, haar mantel kan aan-
ia .en of ook die blanke vingertoppen,
die.
Geloof mij, mflnheer, sprak zij
wat ongeduldig, daar hij niets zeide,
ik geef u gaarne si wat ik heb,
als gij mij niet langer ophoudt. Ik
heb dringende, zeer dringende zaken
in Londen, die geen uitstel kunnen
lijden. Liat nu alstublieft mqn man
nen vrij I Zij smeekte nu en aile
trots was uit haar gelaat geweken.
Haar stem beefde hoorbaar. Die
lange, zwijgende figuur voor haar
begon haar vrees in te boezemen.
Hij durfde echter nog niet te spre
ken, uit vrees, met eenig woord zijn
droombeeld te verjagen, Dat heerlijke
paradijsvisioen dat de hemel hem
dezen avond had toegezonden, mocht
eens weer verdwijnen en den armen
vogelvrijverklaarde weer aan zijn een
zaamheid overlaten.
Dwaselijk verlangde hü de goddelijke
macht te bezitten, om den tijd te
doen stilstaan om te maken dat de
zon, de maan, de sterren, aarde en
hemel hun loop staakten, onderwijl
hij haar aanzag, zooals zij daarstoad,
met dien smeekenden blik in haar
pogen en de geelkleurige maan haven
haar opgeheven gelaathaar gou
den haardie mooie, kleine, naar
hem uitgestrekte hand.
Zij scheen op zijn antwoord te
wachten en eindelijk fluisterde hij met
een zachte stem die hij trachtte te
verdraaien
Mevrouw, ik bid u, vrees niet.
Geloof mij, dat ik liever wenschte de
zon nimmer meer te zien ondergaan
dan u ook maar het kleinste oogenblik
van angst te veroorzaken.
Nu kwam weer die aardige verlegen
blik in haar oogen, en zij staarde op
dat zwarte masker dat zijn gelaat
bedekte ais om het geheim te door
gronden, dat het verborg.
Wilt gij deze beurs niet aanne
men? vroeg zij.
Neen, dat wil ik niet, schoons
dame, zei hij, nog zacht sprekend,
maar ik wilde u vragen, mij toe te
staan uwe hand een oogenblik te mo
gen vasthouden. Wilt ge mij die
gunst bewijzen
De aandrang was onweerstaanbaar
de begeerde hand te drukken, zoo
sterk, dat bq geen macht bad die tc
bestrijden. Zij scheen verlegen ea
een weinig bang, maar niet trotsch,
noch geraakt door zijne vraag, mis
schien gevoelde zij den invloed van
het mysterieuze, dat die zwarte ge
daante in den mantel omhulde of
ook de betoovering der omfloerste
maan. Zij maakte geen beweging
naar hem toe, de hand, die hij zoo
gaarne gedrukt had, viel langs haar
sijde neer.
(Wordt vervolgd),
AXELSCHEffi COURANT.