Nieuws- en Advertentieblad voor Zeeuwsch - Vlaanderen. BEAU BROCADE No. 82. DINSDAG 22 JANUARI 1935. 50e Jaarg. J. C. VINK - Axel. Buitenlaijd. FEUILLETON. Binnenland. Dit blad verschijnt eiken Dinsdag- en Vrijdagavond. ABONNEMENTSPRIJS: Per 3 maanden 75 Cent; franco per post 1 Gulden. Afzonderlijke Nos. 5 Cent. DRUKKER-UITGEVER Bureau Markt C 4. Telef. 56. - Postrek. 60263. ADVERTENT1ÊN van 1 tot 5 regels 60 Cent; voor eiken regel meer 12 Cent. Groote letters worden naar plaatsruimte berekend. Advertentiën worden franco ingewacht, uiterlijk tot Dinsdag- en Vrijdagvoormiddag 11 ure. De eindbeslissing. Nadat de rapporteur der ple biscietcommissie, de Fransche minister van Buitenlar.dsche Za ken, Laval, Eden en Litwinof het woord hadden gevoerd, besloot de Volkenbondsraad Donderdag avond te 8 50 uur, met algemeene stemmen, tot het onverdeeld toe wijzen van het Saargebied aan Duitschland. Het tijdstip van de aansluiting werd vastgesteld op 1 Maart 1935. Op het Saargebied zullen de bepalingen betreffende de demi- litarisatie van het Verdrag van Versailles van toepassing zijn. Bij den aanvang der zitting deelde de rapporteur mede, dat de plebiscietcommissie den Raad over het resultaat der in het Verdrag van Versailles, vastge legde volksstemming in het Saar gebied had ingelicht. De leden van de commissie van drie heb ben vastgesteld, dat de bevolking van het Saargebied in alle kies districten zich met een meerder heid heeft uitgesproken voor aansluiting bij Duitschland. De Volkenbondsraad, aldus spreker, moet thans volgens het verdrag beslissen over de souvereiniteit, waaronder het Saargebied, met in het oog houding van den door de bevolking uitgesproken wensch, gesteld zal worden. On der deze omstandigheden geloofde de commissie van drie den Raad de volgende resolutie te kunnen voorstellen. 1. De Raad besluit tot de vereeniging van het onverdeelde Saargebied met Duitschland, ge lijk is bepaald in artikel 48 van het verdrag van Versailles, onder de voorwaarden, die uit dit ver drag voortvloeien, tegelijk met de bijzondere verplichtingen, die zijn aangegaan in verband met de volksstemming. 2. De Raad stelt 1 Maart 1935 vast als het tijdstip van herstel van Duitschland in de regeeringsrechten over het Saar gebied. 3. De Raad geeft zijn com- missie opdracht, in contact met de Duitsche regeering, de Fran sche iegeering en de regeerings- commissie van het Saargebied, de bepalingen vast te stellen welke vereischt zijn met het oog op de wijziging van regeering in het Saargebied, evenals de ver- eischte uitvoeringsbepalingen. Ingeval deze bepalingen niet voor 15 Februari 1935 kunnen worden vastgelegd, zal de com missie van drie den Raad zijn voorstellen voorleggen. Deze zal dan de noodige beslissingen nemen in overeenstemming met paragraaf 35 en 39 van de bij lage van artikel 50 en met de bijzondere verplichtingen, welke door de beide regeeringen naar aanleiding van het plebisciet zijn aangegaan. Amerika. Meer dan een eeuw lang heeft de Monroe-leer, aldus genaamd naar haar ontwerper James Mon roe (1759 1831), destijds presi dent der Vereenigde Staten, de Amerikaansche politiek over- heerscht. In enkele woorden uit gedrukt behelsde deze leer, dat geen inmenging van andere en vooral Europeesche staten in aan gelegenheden, waarbij Amerika was betrokken, zou worden ge duld. Onverschillig wai de Ame rikanen mochten ondernemen, hadden vreemde mogendheden volgens de stelling van Monroe zich daar niet mee te bemoeien. Dit beginsel strekte zich dus nog wat verder uit dan door de En- gelschen zoo kernachtig wordt uitgedrukt in den slagzin «Right or wrong, my country" goed of slecht, het is mijn land. Bij den vooruitgang der tech niek, welke zich vooral in de laatste decennia ontwikkelde in een mate, dat met afstanden op deze wereld nog nauwelijks re kening gehouden behoefde te wor den en het menschdom meer en meer werd samengedrongen tot één groote familie, werd het steeds moeilijker deze leer te handhaven. Het internationale verkeer nam een zoodanige vlucht, dat lands- DE VERMETELE. (Engelsche vertaling.) 30) Wij zitten vast in den modder poel, bromde deie, vergeefs trachtend, meer krachtige taal te smoren uit respect voor Haar Edelheid's tegen woordigheid. Timothy was afgestegen en onder zocht met de lantaarn in de hand de oorzaak der catastrofe. Krijg de andere lantaarn, Thomas, riep hij tot den koetsier, er. kom mij helpen, ander» zullen wij vannacht op deze vervloekte helde moeten blij- ven. Is het erg, Timothy vroeg Lady Patience angstig. Ik hoop van neen, Milady. De »s van het rijtuig nit vol modder. Wü zijn in het moeras geraakt, maar zoo Thomas zich wil haasten. Deze was eindelijk met veel onder drukt geraas van den bok gestegen en kwam nu met een lantaarn naar het achterdeel der koets, waar Timo thy al bezig was met massa's zwarte modder af te schrapen van de as van het wiel. Op dat oogenblik was het, dat een luide, heldere stem achter hen, plotse ling nept Sta en geef u over! Thomas, die een vreesachtigen aard Itad, liet de lantaarn uit zijn hand Yallin m viel «vtr dan nadar haan grenzen veel van hun beteekenis verloren, dikwijls zelfs als ware obstakels werden beschouwd, ter wijl het gevoel van onderlinge saamhoorigheid steeg. Maar het nationalisme bleef toch altijd de toonaangevende factor, in het bij zonder tijdens en na den wereld oorlog en werd nog versterkt door het uitbreken der economische crisis. Ook hierin viel echter wisselwerking te constateeren. Want de oorlog deed het inzicht baan breken, dat zoo mogelijk deze geesel der menschheid voor altijd moest verdwijnen en gaf diensvolgens den beslissenden stoot voor de oprichting van den Volkenbond. Grondgedachte hier bij was, dat voortaan internatio nale geschillen niet langer zouden worden opgelost door geweld, doch langs den weg der recht spraak, zooals die in de be schaafde landen wordt toegepast. Reeds lang te voren had deze gedachte wortel geschoten, doch zij vond eerst practische verwezen lijking door de instelling van het Permanente Hof van Internationale justitie, zetelende in Den Haag. Hoewel in den oorlog meege streden hebbende aan de zijde der geallieerden, onthielden de Amerikanen zich aanvankelijk angstvallig van het betoonen van toenadering tot het instituut van Genève uit nationaal egoïstische motieven. Op den duur kon deze houding echter niet worden vol gehouden, nu de internationale belangen zoo diep in elkaar grij pen. Nog zijn de Vereenigde Staten slechts te Genève vertegen woordigd door een waarnemer of toehoorder, maar de kentering laat zich reeds duidelijk onderschei den. Eerst was het de toetreding tot het Internationaal Arbeidsbu reau, waardoor de gewijzigde houding der regeering te Was hington zich afteekende. Thans is een nieuwe stap in dezelfde richting gedaan door middel van president Roosevelt's boodschap aan den Senaat, waarin toetreding der Ver. Staten tot het Perma nente Hof van Internationale Justitie wordt bepleit. Nog één stap verder en Amerika zal kunnen worden begroet als nieuw lid van den Volkenbond, die alsdan nog aanmerkelijk aan kracht en invloed zal winnen. Het toetreden der Ver. Staten zal eerst recht Genève maken tcrt het centrum van de gemeenschap der volken. Dien kant moet het dus uit. Wonifighuren te hoog. Enkele dagen geleden heeft een commissie uit de werkge versvakcentrales, het Verbond van Nederlandsche werkgevers, het R K. Verbond van Werkgevers- vakvereenigingen en de Vereeni ging van Chr. Werkgevers en Groothandelaren, en de arbei dersvakcentrales het Nederlandsch Verbond van Vakvereenigingen, het R.K. Werkliedenverbond en het Chr. Nat. Vakverbond in Nederland besprekingen gevoerd met den Minister van Sociale Zaken inzake de woninghuren. Aan den Minister was een rapport op dit vraagstuk betrek king hebbende toegezonden, wat neerkwam op de volgende sa menvatting Uit het onderzoek is gebleken, dat de huren der arbeiderswo ningen in de laatste jaren - afgezien van de vraag, of er in tal van gemeenten al dan niet een tekort aan woningen bestaat niet of te weinig zijn gedaald en dat bepaalde groepen van arbeiderswoningen zelfs in huur zijn gestegen. Dit wordt in de rapporten van deskundigen ook niet tegengesproken. Het gevolg hiervan is, dat in verschillende gemeenten een tekort aan wo ningen bestaat, waarvan de huur door arbeiders en daarmee ge- lijkgestelden kan worden betaald. Bij het woningvraagstuk mag niet uit het oog worden verloren dat de vaste lasten, zooals canon, straatbelasting, waterleiding, van zeer beteekenenden invloed zijn op de huren. De gemeentebe drijven b.v. grondbedrijf, water leidingbedrijf, enz., hebben in de jaren voor de crisis, dikwijls aanzienlijke leeningen mseten sluiten tegen een hoog rente-type. Daling van deze verschillende lasten zou o.a.' kunnen plaats vinden, indien de leeningen, die op deze bedrijven drukken, zou den kunnen worden omgezet nu leeningen, met een lager rente type. Uitdrukkelijk moet worden vastgelegd, dat, indien conver sie plaats heeft, de verlaging van het rente-type in de eerste plaats ten goede moet komen aan de bedrijven, die van bijzondere beteekenis zijn voor de woning voorziening en de woningexploi tatie. Ook de hypotheekrente speelt een zeer groote rol, waarbij niet uit het oog mag worden verloren, dat dikwijls het omzetten van een hypotheek met een hooge rente in een hypotheek met een lage rente van zeer weinig invloed is gedurende een aantal jaren in verband met de boeten, op ver vroegde aflossingen gesteld, pro visie enz. Door de Regeering worden op korten termijn met de Vereeniging van Directeuren van Hypotheekbanken en de Broeder schap van Notarissen overleg ge pleegd om tot maatregelen te dien opzichte te geraken. Naast verlaging van lasten, op bestaande woningcomplexen druk kende, behoort te worden ge streefd naar den bouw van nieu we, goedkoope woningen. De Regeering trede hiertoe in over leg met de gemeentebesturen, de arbeidersvakbonden en met de organisaties van bouwonder nemers en de woningbouwver- eenigingen. Zij stelle zoodanige regelen, dat deze op bijzondere voorwaarden gebouwde woningen niet van de hand kunnen worden gedaan, teneinde te voorkomen, dat het blijvend voordeel der lage huren te niet zal worden gedaan. Standaardiseering en normali seering zouden een zeer groote rol kunnen spelen in het brengen van verlaging van kosten der te bouwen woningen. Het ligt voor de hand dat deze standaar- die op den grond lag. Hij was een man des vredes en wist bj onder vinding, dat het het veiligst is, deze roovers niet te weerstaan. Toen dus het welbekende bevel van den roover in de duisternis weerklonk, stak hij de armen omhoog om van sijn vrede lievende gevoelens getuigenis te ge ven, maar Timothy, die jonger en moediger was, trok een paar pistolen uit zijn gordel en schoot die op goed geluk af in de richting van waar het bevel gekomen was. Terstond daarop voelde hij een harden slag op zijne handen, die de pistolen lieten vallen. Handen omhoog of ik schiet Thomas lag op lijn knieën en Ti mothy, nu ongewapend, vond het vooizichtiger terstond zijn voorbeeld te volgen. Van binnen uit de koets klonk Betty's schrille, angstige stem i Neen, neen! Uwe Edelheid mag niet gaan gevolgd door Milady's stel lig bevel: Stil kind. Laat mij gaan. Blijf jij er in als je bang bent. Er was een oogenblik van stilte, want op het hooren van haar stem stond Beau Brocade stil, boog toen op zijn paard voorover, ingespannen luisterend of zijne ooren hem ook soms misleid hadden, of het geen droomstem was, die daar uit het don ker hem tegen klonk. Heb ik de eer Lady Rjunce te ontmoeten? mompelde hij werktuige- lijk. Op dit oogenblik begon de duister nis die tot hiertoe zoo intens geweest was, langzaam plaats te maken voor een flauw, zilverachtig licht. De blee* ke es omfloerste maan trachtte den »l«t te doordringen, die baar omhulde a!s met een kouden, blauwachtigen mantel en deed de beregende struiken in haar licht schitteren. De heide onthulde haar duizenden schoonheden, haar vele mysteriën de donkere, dooreengevlochten ranken van bramen en erica, waaronder de aardmannetjes en kabonters wegschui len, de fijne, blauwe kelkjes der veld- hyacinthen, de toovercirkels in het gras, waar de geesten hun wilde sa raband dansen in nachten als deze, terwijl de krekels de dansmuziek spe len en de glimwormen hen bijlichten bij hun festijn Maar de doffe glans der maan, koud en geelachtig door den nevel, toonde Beau Brocade slechts één wondervol beeld, dat van sijn werkelijkheid ge worden droom, van zijn hemelsch visioen op aarde neergedaald, het beeld van haar, uit haar koets stap pend om tot hem te spreken. Zij trad snel vooruit en sloeg haar sluier terug. Zij staarde hem aan, met een half verlegen, half trotsche uitdrukking in hare oogen en Beau Brocade meende nooit zu'ke diepblau we oogen Ie hebben gezien. 'Hij fluis terde haar naam Lady Patience Nu, mijnheer, daar g| mfln saam kent. zoo sprak zij met een aardig, bijna uitdagend knikje van haar gra cieus kopje, ik bid u, wie gij ook moogt zijn, last mij in vrede doorrei zen. Zie, zoo voegde zfl erbij, terwijl zij hem een volle beurs voorhield, ik geef u al het geld dat ik heb. Wilt gij dit aannemen es mij late» gaan Maar hij durfde niet spreken. Hij wilde niets liever dan zijn paard om wenden en zoo snel mogelijk uit haar gezicht wegdraven, vóór zQ hem h«r* kend had en wist, dat de man, wien zij met zóó'n lieve bezorgdheid en met zóó'n gloeiende bewondering had aangezien, de struikroover, de vogel vrij verklaarde, de beruchte dief was. Maar zoo machtig was de betoovering harer stem, de vochtige glans harer lippen, de schittering harer diepblau we oogen, dal hij zich als met ijzeren boeien aan den grond voelde gebonden, totdat zij weer zou spreken. Hij steeg af en zij trad nader tot hem, zoo dicht, dat hfl. zoo hij zijn hand uitstrekte, haar mantel kan aan- ia .en of ook die blanke vingertoppen, die. Geloof mij, mflnheer, sprak zij wat ongeduldig, daar hij niets zeide, ik geef u gaarne si wat ik heb, als gij mij niet langer ophoudt. Ik heb dringende, zeer dringende zaken in Londen, die geen uitstel kunnen lijden. Liat nu alstublieft mqn man nen vrij I Zij smeekte nu en aile trots was uit haar gelaat geweken. Haar stem beefde hoorbaar. Die lange, zwijgende figuur voor haar begon haar vrees in te boezemen. Hij durfde echter nog niet te spre ken, uit vrees, met eenig woord zijn droombeeld te verjagen, Dat heerlijke paradijsvisioen dat de hemel hem dezen avond had toegezonden, mocht eens weer verdwijnen en den armen vogelvrijverklaarde weer aan zijn een zaamheid overlaten. Dwaselijk verlangde hü de goddelijke macht te bezitten, om den tijd te doen stilstaan om te maken dat de zon, de maan, de sterren, aarde en hemel hun loop staakten, onderwijl hij haar aanzag, zooals zij daarstoad, met dien smeekenden blik in haar pogen en de geelkleurige maan haven haar opgeheven gelaathaar gou den haardie mooie, kleine, naar hem uitgestrekte hand. Zij scheen op zijn antwoord te wachten en eindelijk fluisterde hij met een zachte stem die hij trachtte te verdraaien Mevrouw, ik bid u, vrees niet. Geloof mij, dat ik liever wenschte de zon nimmer meer te zien ondergaan dan u ook maar het kleinste oogenblik van angst te veroorzaken. Nu kwam weer die aardige verlegen blik in haar oogen, en zij staarde op dat zwarte masker dat zijn gelaat bedekte ais om het geheim te door gronden, dat het verborg. Wilt gij deze beurs niet aanne men? vroeg zij. Neen, dat wil ik niet, schoons dame, zei hij, nog zacht sprekend, maar ik wilde u vragen, mij toe te staan uwe hand een oogenblik te mo gen vasthouden. Wilt ge mij die gunst bewijzen De aandrang was onweerstaanbaar de begeerde hand te drukken, zoo sterk, dat bq geen macht bad die tc bestrijden. Zij scheen verlegen ea een weinig bang, maar niet trotsch, noch geraakt door zijne vraag, mis schien gevoelde zij den invloed van het mysterieuze, dat die zwarte ge daante in den mantel omhulde of ook de betoovering der omfloerste maan. Zij maakte geen beweging naar hem toe, de hand, die hij zoo gaarne gedrukt had, viel langs haar sijde neer. (Wordt vervolgd), AXELSCHEffi COURANT.

Krantenbank Zeeland

Axelsche Courant | 1935 | | pagina 1