Nieuws- en Advertentieblad voor Zeeuwsch- Vlaan deren. No. 91. DINSDAG 14 FEBRUARI 1933 48e Jaarg. Buitenland. FEUILLETON. De witte Bloem. J. C. VINK - Axel. Binnenland. Dit blad verschijnt eiken Dinsdag- en Vrijdagavond. ABONNEMENTSPRIJS: Per 3 maanden 75 Centfranco per post 1 Gulden. Afzonderlijke Nos. 5 Cent. Toestanden in Rnsland. De weinige wanne dagen zijn te vlug voorbijgegaan, aldus de correspondent van „Der Mittag" te Moskou. De vorst verstijft weer alles en de straten zijn vol ijs, de leidingen springen en niemand denkt eraan ze te repa- reeren. De optimisten hoopten, dat de winter ditmaal Moskou eens zou sparen. Dat zou zoo prachtig gelegen zijn gekomen, want er was al geen hout meer en de petroleum wil niet branden, omdat er zooveel water in zit. 'Steenkool behoort al lang tot de zeldzaamheden. De gezichten van de menschen zijn bleek en geelachtig. Ze loopen bibberend en half ver stijfd over het Roode Plein, zoo dicht mogelijk langs de huizer, om een aasje van de warmte der regeeringsbureaux op te vangen. Gezichten, paars en blauw van de vorst, ziet men niet meer daar is bloed voor noodigendat ontbreekt er juist in. Uitgemergelde hongerfiguren sluipen dag en nacht rond. Ze zoeken beschutting in de veel te kleine woningen, wier vensters dichtgespijkerd en met papier beplakt zijn, om de warmte binnen te houden.... In de portieken vindt men weer de eerste bevroren dakloozen, die nu eenmaal altijd in Rusland te vinden zijn. Soldaten sleepen de lijken vlug naar de een of andere poort, waar ze ongezien blijven liggen, tot de groote ge sloten slede ze komt halen. De „vrije markt". Men moet in Rusland zorgen, dat men zich niet verspreekt zwijg liever over dergelijke toe standen, want de Gepeoe loert overal en niemand weet, wie er alzoo in 't geheim in dienst dier staatspolitie is. Beter te zwijgen over eigen honger en kou en zorgen. Zelfs de naaste buren mogen niet weten, waar dedichtst- bijzijnde geheime markt te vinden is. In den zomer ging het nog Men kon hier of daar een handvol aardbeien, of wat uien krijgen soms ook een kooltje of een paar aardappelen, voor eenige roebels, terwijl de soldaten om den hoek stonden en niets zagen. Op den een of anderen dag laat men de geheime markten oogluikend toe en den volgenden dag wordt de handel weer ver boden en houdt men de onge- lukkigen, die op de markt kochten of verkochten, aan. Men moet het wel voor een teeken van trouwe plichtsvervul ling beschouwen, als men de Gepeoe gedurende de laatste 10 dagen van Januari 21,854 men schen ziet arresteeren. Die heb ben allemaal op de vrije markt inkoopen gedaan en ze worden er voor beboet. 658 menschen krijgen, als tusschenpersonen, zware straffen en 160 anderen, die „uit winstbejag" hebben ge handeld, zijn nog lang niet ge lukkig.... En toch blijven die vrije mark ten bestaan. Men verhongert nu eenmaal bij die dagelijksche offi- ciëele rantsoenen. Als men al iets weet te bemachtigen, dan is het zóó op 1 Geen wonder, dat gedurende den winter de sluik handel bloeit. In de rij. Een steen zou er doorgeroerd worden, als hij die vrouwen kon zien, met haar dunne, versleten schoenen en in die zomercostumes onder heel oude mantels. Ze zijn allen stil en wachten vooi het distributiekantoor tot de ooren bevriezen en de voeten steenkoud zijn geworden. Men kan toch niet zonder iets naar huis gaan, als men al van 4 uur's morgens in de sneeuw heeft staan wachten. Niemand weet, of hij wat krijgt of niet; ook niet hoeveel en of niet alles bevroren, vervalscht of bedorven is. Al staat- gr de doodstraf op, de mannen aan het laatje weten toch een zoet winstje te maken. Ze laten zich dan ook goed betalen voor het risico, dat ze loopen. Heb je gebrek geleden Jij Hoe kan een vrouw als lij gebrek DRUKKER-U1TGEVER Bureau Markt C 4. Telef. 56. - Postrek. 60263. ADVERTENTIËN van 1 tot 5 regels 60 Centvoor eiken regel meer 12 Cent. Groote letters worden naar plaatsruimte berekend. Advertentiën worden franco ingewacht, uiterlijk tot Dinsdag- en Vrijdagvoormiddag 11 ure. Als men hoort, wat men in Moskou voor de belangrijkste levensmiddelen betaalt, begrijpt men, dat er nog liefhebbers te vinden zijn, die niet tegen het gevaar opzien. In den sluikhandel kost kleve rig, met stroo aangevuld brood 10 roebel per pond taai rund- vleesch 25 roebel, varkensvleesch 30 roebel, slechte kwaliteit boter 75 roebel, alles per pond eieren (bijna niet te krijgen) 8-roebel per stuk en een kip 90 roebel. Oude, bevroren appelen dienen als plaatsvervangers voor aard appels. Deze zijn niet meer te krijgen, tot geen prijs zelfs. Waar ze gebleven zijn, weet niemand. Ter verduidelijking diene, dat men in Moskou voor een roebel 1,20 gulden moet betalen. Men kan nu narekenen, wat die prijzen beteekenen. Waar moet het heen De stomme, verwijtende oogen der hongerenden vragen aldaar: Waar moet het heen Als men voor een worst al 20 roebel betalen moet! Maar weet u, wat er in die worst zit? Een meel- brij van sojaboonen. Dus soja- worst, waarde een halve stuiver Hier is zoo'n worst een lekkernij Ze wordt gekookt en uitgesmeerd. De sluikhandel verdient er reus achtig aan. Maar wat wil men ook met die roebels? Er heerscht immers inflatie. Dat ontkent geen enkele Rus. Maar off iciëel vooral tegenover het buitenland be staat er geen inflatie. Men begint nu op de vrije markt deviezen inplaats van roebels in betaling te eischen. Dat op den handel in deviezen de doodstraf staat, doet weinig ter zake. Voor den sluikhandel krijgt men dwangarbeid en boete of men wordt naar Siberië ver bannen. Of men nu daarheen inoet, of direct naar het graf.... Voor brood moet men dus in ponden of dollars betalen. En dan valt de prijs werkelijk mee vrijwel normaal.... een bewijs, dat er wel degelijk inflatie heerscht. Nog staan er drie zware maan den voor de deur. Hoeveel zal binnenkort een kip kosten En het brood Als er dan tenminste nog iets te krijgen is en als dan Sascha en Marianka en Petrow nog brood moeten eten.... Rusland is zoo groot en de dood en de Gepeoe loeren overal. Het is zoo gemakkelijk fatalist te zijn, als het leven niets meer heeft aan te bieden. De mniterty b(J de Marine.^ Acht dagen geleden lazen we het ontstellende bericht, hoewel passend in het teeken des tijds, dat het Nederlandsche pantser schip Hr. Ms. De Zeven Provin ciën tengevolge van muiterij in handen van inlandsch personeel was gevallen, die er mee waren weggevaren, de officieren als gevangenen met zich nemend. De Zeven Provinciën, die den naam draagt van het trotsche vlaggeschip van admiraal De Ruyter, is in 1908 te Amsterdam op stapel gezet en werd in Oct. 1910 in dienst gesteld. Het schip meet 5644 ton en is bewapend met 2 kanonnen van 28 cM 4 van 15 cM., 10 van 7,5 cM., 2 van 3,7 cM. en 2 mitrailleurs. De Zeven Provinciën bevond zich sedert 3 Februari in de haven van Oleh Leh, bij Kota Radja (Atjeh). Terwijl de commandant met zijn staf aan land waren, is het pantserschip Zondagnacht om 2 uur uitgevaren. Het inlandsch personeel pleegde muiterij, wist zich meester te maken van ge weren en munitie en zette de 15 zich aan boord bevindende offi cieren gevangen. De commandant, kap.-luit. ter zee P. Eikenboom, die zich in de Atjehciub te Kota Radja be vond, werd gewaarschuwd door den hem vervangenden comman deerenden officier, luit. ter zee Meyer, die blijkbaar op het uiter ste nippertje De Zeven Provin ciën nog kon verlaten. Er werd aanstonds groot alarm i gemaakt De commandant van de Zeven Provinciën heeft zich vervolgens met den militairen commandant van Atjeh en een aantal marineofficieren inge scheept aan boord van den gou- vernementsstoomer Aldebaran, om het in de handen van de muiters zijnde pantserschip te volgen. De muiterij onder de beman ning was een gevolg van de onlangs door den Minister van Defensie opgelegde koiting der salarissen. Onmiddellijk is het Nederland sche eskader, oefenende bij de Zuidkust van Celebes, naar de Atjehsche wateren vertrokken, in verband met het gebeurde op de Zeven Provinciën. Volgens van den gouverneur- generaal ontvangen berichten, heeft de Aldebaran. na het vertrek van Oelehleh, zoodra zij de Zeven Provinciën op voldoenden afstand genaderd was, geseind„Ik wensch u te spreken". Daarop werd van de Zeven Provinciën geantwoord: „Ik zal op sloepen vuren, wanneer zij trachten langs zij te komen". Duidelijk werd vanat de Aldebaran gezien, dat de kanonnen van 15 en 7,5 cM. van bakboordgeschut op de Al debaran werden gericht. De Aldebaran vergrootte daarop den afstand, waarop het geschut van de Zeven Provinciën weder in normalen stand werd gezet. Een kwartier daarna seinde De Zeven Provinciën vermoedelijk in antwoord op het sein van de Aldebaran „Neen, ik kan niet". Te 13,10 uur van 5 Februari seinde De Zeven Provinciën aan de Aldebaran „In overleg met officieren besloten zelf naarSoe- rabaja te stoomen. Aldebaran kan volgen. Er zal niet van wapens gebruik gemaakt worden, zoolang wij er niet toe gedwon gen worden Een dag voor bin nenkomst zullen commandant en officieren met vollen eerbied ontvangen worden. Ondeiteekend: De bemanning". Te 16,10 uur seinde overste Eikenboom aan den luitenant ter Wordt vervolgd» (Daitsche vertaling). 32> Wat moet zij niet al ondervonden hebben, dat die dartele glimlach zoo geheel van haar gelaat was verdwenen Dus jij bent Blanche Vertieux! sprak Gerrald. Dat dacht ik wel, want ik herkende je uit elk woord van zijn verhaal. Neen, ga niet bij hem, hij is bij den dood af geweest en nu nog te zwak om je onvoorbereid weer te zien, Blanche Vertieux. Zij trad langzaam naar hem toe en zag hem treurig aan. Ja, too is mijn ware naam, maar hij is slechts te Parijs bekend... Hij heeft je dus over mij gesproken?... O, dat ik dien zwaren gang toch niet te vergeefs gedaan moge hebben 1 Haar oogen ontmoetten de zijne, die somber op haar gevestigd waren hij wendde zich van haar af, toen zij dien blik beantwoordde. Theobald, fluisterde zij met ge vouwen handen, ik dacht niet in dit leven ooit weer tegenover je te staan, ik hoopte het evenmin, doch nu het eenmaal zoo moest zijn, dank ik er den Hemel voor. Haar borst hijgde en angstig bleven haar oogen op zijn gelaat gevestigd. Zij wachtte op antwoord, doch hij drukte de lippen op elkander en bewaarde het stilzwijgen. Er lag een vloek op mij, ging zij met bevende stem voort. Als een tfaemon heeft de herinnering mij ach- tervolgd. Ik heb gpen geluk meer gekend, sinds ik je voor het laatst gezien heb. Alles liep mij tegen, het noodlot keerde zich tegen mij, mijn gelHkster ging voor eeuwig onder. De gedachte aan or.ze laatste ontmoeting is voor mij als een vloek geweest, dien ik over mijzelf had uitgesproken en de hand, die je kleinood in den vijver slirgerde Zwijgt viel hij haar in de rede. Ga, Heloïse, ga heen Waarom kom je mij herinneren aan een oogenblik, dat mijn geheele toekomst verwoestte je toekomst verwoest?! her haalde zij, met een bitteren glimlach de hand op het hait drukkend. Alsof jij alleen ongelukkig waart, nog onge lukkiger dan zij. die zichzelve in ellende gedompeld heeft, die de dub bele foltering verduurt van verlaten heid en wroeging ja, veilaten door God en de menschen I Denk je, dat die nacht spoorloos voor mij is voor bijgegaan, zonder ook in m ij n hart het gif achter te laten, dat ik in jouw hart wilde gieten Later heb ik elk woord, eiken dolksteek dubbel ge voeld en nog kan ik niet vergeten dat ik je eenmaal lief heb gehad i Wat 'nellende heb ik doorstaan. Hoe zeer heeft zich het noodlot gewroken over jaren van lichtzinnigheid en weelde. O, mijn God, wat heb ik al gebrek geleden I Zij sloeg de handen voor het gelaat die handen waren doorschijnend mager. Theobald richtte zich overeind. Haar woorden sneden hem door het hart en zóó haar weer te zien trof hem meer dan de herinnering zelve. lijdenJij... die overal met open armen ontvangen werd Een smartelijke trek speelde om haar lippen. Zij wierp een snellen blik op den slapenden Maurice, die zich met een diepen zucht op de andere zijde keerde. Ik was bestolen en bovendien hulpeloos en ziek, ging zij op doffen toon voort. Niemand trok zich mijner aan. Een nieuw engagement kon ik in tegenwoordige tijden natuurlijk niet vinden en nu ondervond ik, wat het zeggen wil, droog brood te eten. O, die verschrikkelijke oorlog! Toen kreeg ik een brief van Maurice, hij was de eenige, die mij trouw geble ven was Een korte poos zweeg zij, toen vroeg zij op eens En je bent ook ongelukkig ge weest, Theobald Ongelukkig om een verwelkte bloem, waarvoor de blonde freule je ieder oogenblik een nieuwe kan geven Is daardoor je heele toe komst verwoest, omdat je in het ge woel van den dans bij ongeluk een liefdespand hebt verloren?... Ben je nog altijd ongelukkig, Theobald Zeg mij dan toch om Gods wil dat het niet zoo is I Zij zonk voor zijn krib op de knieën, haar blik smeekte angstig om mede lijden en een traan vit 1 op haar ge vouwen handen. Ji kent de herinneringen nirt, aan die bloem verbonden, zeide hij Zij was niet van Marie afkomstig I Niet van Marie? vroeg zij in hevige ontroering. Mijn God, van wie dan Van de lijkkist mijner moeder Met een doffen kreet verborg He lt he het doodsbleeke gelaat in de handen* en bleef zoo eenige oogen- blikken onbeweeglijk neergeknield. Toen sloeg zij met de uitlrukking eener boitvaa-dige Magdalena, de oogen tot hem op. Vergeef mij, Theobald I smeekte zij met trillende stem en op een toon, waaruit oprecht berouw sprak. Hij vaiti haar hand en drukte die in de zijne. Vergeven en vergeten, Hel< ïse 1 Je hebt je onrecht geboet en ook ik ben door de duisternis tot het licht gekomen. Laten wij in vrede van elkander gaan, als vrienden Ja, wees mijn vriend, zeide zij. terwijl zij opstond en zegenend haar hand op zijn hoofd legde. Van deze stonde af vang ik een nieuw leven aan en God heeft mij de helpende hand toegezonden, die mij het pad der deugd zal aanwijzen. Voor liefde zuster of non deug ik niet, maar een goede, trouwe vrouw kan ik worden. Die zieke, verminkte man dódr heeft behoefte aan hulp en steun, als hij de danseres niet van zich stoot, dan is haar plaats aan zijne zijde, waar een heilzame en nuttige werkkring voor haar is neergelegd. Neen, hij stoot haar niet van zich, sprak Theobald diep bewogen. De vrouw van wie zijne gedachten dag en nacht vervuld zijn, zal een liefderijke toevlucht bij hem vinden, als een verdoold vogeltje, dat zich lang moede gefladderd heeft. Dat geve de Hemel I zeide de voormalige danseres van het Théötre des Variétés. Toen fluisterde zij een zacht gebed, Satanella had door de liefde haar gouden horens begraven» XXII. Marie was van haar verblijf te Frankfort teruggekeerd. Zij zag er bleek en vermoeid uit, haar oogen waren dikwijls vochtig van tranen. De barones vond echter, dat haar dochter thans in alle opzichten „dame" was geworden en zich in de salons harer tante Von E»ven die manieren had eigen gemaakt, die voor een freule Von Rotterswyl onontbeer lijk waren om in de gezelschapskrin gen te schitteren. Toen Marie haar stille woning weder betrad, haalde zij ruimer adem. Dat rustige bovenkameitje lag zoo ver van het gewoel der wereld, wist niets van al het leed daar beneden en wenkte hel jonge meisje als een veilig nestje, waarin ze nut al haar drukkend leed kon vluchten. En dan, daar verwel komde de oude vriendin haar in de zwarte lijst, en zag onveranderd op haar neder, nog even stil, nog even glimlachend. Hoe kon zij ook ver moeden wat haar nazaat in dien tijd had ondervonden Het deed Marie goed dat geliefde portret weder in haar nabijheid te hebben, die bekende bleeke trekken weder te zien, die zoo veel jaren haar eenig gezelschap waren geweest. Hoe geheel anders was echter dat wederzien, dat Marie zich had voor gesteld Heete tranen vloeiden langs haar wangen, terwijl zij naar het por tret van Barbara Gerrald opzag. Maanden lang was Marie van huis geweest. Toen ze vertrokken was, st-aalde nog de heete Junizon, ailes bloeide en tierde. Nu was het winter, dor, koud en doedsch.

Krantenbank Zeeland

Axelsche Courant | 1933 | | pagina 1