Nieuws- en Advertentieblad
voor Z e e u w s c li - V1 a a 11 d e r e 11
De Erfenis
-No. 68.
DINSDAG 1 DECEMBER 1931
4 Ie J
J. C. VINK - Axel.
Buitenland.
FEUILLETON.
Binnenland.
Dit blad verschijnt eiken Dinsdag- en Vrijdagavond
ABONNF. MENTSPRIJS:
Per 3 maanden 75 Cent; franco per post 1 Gulden.
Afzonderlijke Nos. 5 Cent.
DRUKKER-U1TGEVER
Bureau Markt C 4.
Telef. 56. - Postrek. 60263.
ADVERTENT1ËN van 1 tot 5 regels 60 Cent; voor
eiken regel meer 12 Cent. Greote letters worden naar
plaatsruimte berekend.
Advertentiën worden franee ingewacht, uiterlijk
tet Dinsdag- en Vrijdagvoormiddag 11 ure.
Ergeriyk vertoon.
Wie Vrijdagavond jl. zijn radio
toestel op Hilversum had gezet om
te beluisteren de redevoeringen,
die te Parijs werden gehouden
bij het Congres der Internationale
Ontwapeningsconferentie, zal het
vergaan zijn als ons, dat hij niet
wist, wat men eraan had, of dat
nu uitbundige vredeswil was, of
baldadigheid. Het laatste is helaas
bewaarheid.
We lezen er het volgende ver
loop van
De groote zaal was tot de
laatste plaats bezet, evenals alle
galerijen en loges. Ongeveer 6000
personen waren in het gebouw,
waaronder, naar tijdens de zitting
bleek, vooral op de galerijen,
vele communisten en nationalis
ten.
De zitting, waaraan 2 gedele
geerden uit Nederland, vertegen
woordigers van een groot aantal
organisaties van verschillende
richtingen deelnamen, werd ge
presideerd door den Franschen
oud-Minister Herriot, die in zijn
openingswoord wees op de groote
beteekenis van deze conferentie
in verband met de in Ëebruari
a.s. te Genève te houden ont
wapeningsconferentie. Deze con
ferentie te Parijs is uitsluitend
bedoeld om den wil der volkeren
naar vrede en ontwapening tot
uiting te brengen.
In deze voltallige zitting werd
vervolgens het woord gevoerd
door Mad. Héloïse Weiss, den
heer Joos (Duitschland), Scialoja
(Italië), Lord Robert Cecil (Enge-
land), Painlevé (Frankrijk), Hough
ton (Amerika), Maderiaga (Spanje)
en de Jouvenel.
De redevoeringen werden her
haalde malen onderbroken door
het tumult van communisten en
nationalisten, welkelaatsten voort
durend riepen „Vive la France".
Eenige opschriften langs de wan
den, waarin de ontwapening
werd gepropageerd, werden af
gescheurd en vernield.
Er was een sterke politiebezet-
O
Dan ging Hare Majesteit zitten in
ting, zoowel in als buiten het
gebouw.
De resolutie, die was voorbe
reid, is niet aan de orde ge
komen.
Reeds de korte openingstoe
spraak van Herriot werd door
protesten en tegen-demonstraties
minutenlang onderbroken. Van de
groote galerij klonken voortdu
rend afkeurende kreten, die door
een groot rumoer werden gevolgd.
Het grootste gedeelte van de
redevoeringen ging in het tumult
verloren en eerst tegen het einde
wisten de aanhangers met hun
bijval den boventoon te voeren.
Voortdurend poogden ordever
stoorders, die de zaal waren uit
gezet, door de zijdeuren de loges
binnen te dringen, en vergroot
ten het rumoer in de zaal door
aanhoudend bonzen op de muren.
De toespraak van den Parijschen
aartbisschop, kardinaal Verdier,
was volkomen onverstaanbaar.
Nauwelijks een half uur na de
opening ontstond reeds de eerste
vechtpartij in een zijloge, welke
door het publiek met groote be
langstelling werd gevolgd. De
politie verwijderde eenige rad
draaiers. Een oude heef werd
door jonge mannen tegen den
grond geslagen, waarna hij een
toespraak hield tot de aanwezigen.
Toen de Duitsche rijksdagaf
gevaardigde Joos het woord nam,
steeg een door een spreekkoren
ondersteund fluitconcert op het
tumult bereikte zijn hoogtepunt.
De vechtpartijen namen een steeds
grooter omvang aan, geen mensch
luisterde meer naar den spreker
Bijna even onvriendelijk werd de
Italiaansche vertegenwoordiger,
Scialoja ontvangende opwin
ding zakte toen echter langzaam.
Lord Cecil werd met grooten
bijval ontvangendoch het feit,
dat hij Engelsch sprak, wekte
misnoegen. Painlevé's pleitrede
voor de Fransche stelling: eerst
veiligheid, dan ontwapening, werd
met luid applaus beloond. Groote
onrust ontstond weer, toen Pichot
een algemeene gelijktijdige en
gecontroleerde ontwapening eisch-
te, benevens het scheppen van
een internationaal politieleger.
Wederom weerklonk de Marseil
laise en het tumult begon opnieuw.
Tenslotte ging de conferentie uit
een.
Het is wel te betreuren, dat in
deze tijden in een land, dat zoo-
ontzettend veel ook van den oor
log had te lijden, de gemoederen
nog zoo weinig gekalmeerd zijn,
dat men dergelijke middelen moet
toepassen om zijn verzet tegen
ontwapening en vrede tot uiting
te brengen. Het grenst aan het
waanzinnige en een woord van
afschuw daartegen kan niet te
sterk klinken.
Immers al hetgeen ten gehoore
werd gegeven, gaf niet de minste
reden tot het rumoerig optreden
als waarvan hierboven sprake was.
We geven hier een kort over
zicht ter beoordeeling aan de
lezers
De Duitsche vertegenwoordig
ster, dr. Lueder, hield een rede,
waarin zij een dringend beroep
op de vrouwen der geheele wereld
deed om mee te werken aan de
bestendiging van het vertrouwen
in den vrede en het geloof aan
den vrede, zonder welke een her
haling van de wereldcatastrofe
niet zou kunnen worden verhin
derd.
De vrouwen, aldus dr. Lueder,
eischen de ontwapening niet uit
overdreven sentimentaliteit, doch
in verband met de gruwelijke en
bittere ervaring van het verleden.
Na dr. Lueder sprak de Fransch-
man Cassin, die een internatio
nale politiemacht eischte tegen
den geest van den oorlog en sprak
van de algemeen heerschende
„bewapeningsziekte".
De Pool Lednicki zeide „Wij
moeten ontwapenen om niet te
dooden of gedood te worden".
Politis (Griekenland) besprak
het onderwerp van de juridische
zijde.
Bij de besprekingen werd van
Poolsche zijde aangedrongen op
toevoeging van de kwestie der
veiligheid aan de desbetreffende
resolutie.
Prelaat dr. Schreiber wees op
het pessimisme, dat in de wereld
heerscht en dat zijn voornaamste
oorzaken vindt in den wedloop
der bewapeningen en het wan
trouwen.
Wanneer de Volkenbond wordt
betrokken in het algemeene wan
trouwen, dan is dat hoofdzake
lijk omdat zijn ontwapeningspo
gingen tot dusverre zonder prac
tised resultaat zijn gebleven. Of
schoon Briand bij het toetreden
van Duitschland in den Volken
bond 5 jaar geleden heeft uitge
roepen „Weg met de kanonnen,
weg met de geweren," is het
aantal oorlogs- en moordtuigen
steeds gestegen. Dat is het meest
opvallend bij de luchtbewape-
ning.
Er kan met betrekking tot de
ontwapeningskwestie niet langer
tweeërlei recht voor de staten
gelden. De grondgedachte van
den Volkenbond is daarmede in
strijd.
In den namiddag behandelde
het Congres de vraag „Wanneer
zal worden ontwapend De
meeste redenaars beantwoordden
haar met 'n duidelijk: „Onmid
dellijk 1" Alleen de vroegere
Fransche minister van oorlog,
Painlevé, vormde een uitzonde
ring, daar deze den Franschen
eisch „Eerst veiligheid, dan ont
wapening" verdedigde.
De Nederlandsche voorzitter
van de Vereeniging voor Volken
band en Vrede, mr. J. Limburg,
zeide dat hij het noodig achtte
uit te gaan van de voorloopige
resolutie van de voorbereidende
ontwapeningsconferentie.
De Italiaan, Boriel, vice-presi
dent van de Internationale Rotary-
club, legde den nadruk op de
noodzakelijkheid, dat de finan-
cieele deskundigen in Bazel en
elders nog voor de bijeenkomst
van de ontwapeningsconferentie
tot een bevredigend en gerust
stellend resultaat komen, daar er
anders ook geen hoop bestaat
voorde Geneefsche ontwapenings
conferentie.
Veel bijval vond de rede van
den Belgischen afgevaardige Rol-
lin, die de Fransche veiligheids
these scherp aanviel. Alleinspan-
ning zal vergeesch zijn, wanneer
de regeeringen voortgaan wape
nen op te stapelen.
De Fransche afgevaardigde,
Pierre Cot, verklaarde, dat hij in
tegenstelling tot het officieele
Fransche standpunt volkomen eens
was met Rollin. Als nieuwe
Fransche formule voor zich en
zijn vrienden stelde Cot de stel
ling op„Veiligheid door ont
wapening, wederkeerige onder
steuning en arbitrage, Herziening
der onuitvoerbaar geworden ver
dragen".
Nationaal Crisis-Comité
H.M. de Koningin-Moeder heeft
een gift van f2000 aan het comi
té doen toekomen,
In de bioscoop-theaters waar
de sprekende film van de rede,
welke H K.H. Prinses Juliana bij
de installatie van het Nationaal
Crisis-Comité heeft uitgesproken,
is vertoond, zijn in de pauze
briefkaarten te koop aangeboden
met het portret van Hare Konink
lijke Hoogheid en Haar „gefoto
grafeerde" stem.
Deze briefkaarten, welke be
langeloos door de N.V. Profilti,
welke eveneens de film heeftop
genomen, ter beschikking zijn
gesteld, kosten 10 cent per stuk.
De opbrengst komt ten bate van
het Natonaal Crisis-Comité.
Dat de radiorede van H. K. H.
ook in het buitenland goed over
kwam, bewijst een gift van een
Nederlander uit Menton, die
schrijft met ontroering naar de
rede van de Prinses geluisterd
te hebben.
Prinses Juliana heeft aan het
Nationale Crisiscomité een gift
van f30.000 doen toekomen.
Invoerrechten in België.
De Belgische regeering heeft
een besluit uitgevaardigd, waar
bij de invoerrechten verhoogd
worden voor de artikelenboter,
van 0.20 franc tot 1.40 franc per
kg; margarine van 0.60 franc tot
1 franc per kg. en onbewerkte
(Wordt veiVolgdJ
J
AXELSCHE
COURANT
Tante Door woonde in de Villa
Sans-Souci op de Avenue Louise in
Brussel. Waarom ze haar Villa met
„Sans-Souci" gedoopt had, was voor
ieder 'n raadsel. De drie letters S die
in dien naam voorkomen gaven er 'n
sissend getuid aan, vooral daar Tante
Door last had van een zoogenaamde
natte" S-
Wanneer ze haar adres opgaf in de
binnenstad, waar ze geregeld ging win
kelen, zei ze: Laat U 't maar bezor
gen op viUa „Sassans Ssssousssi", wat
haar tenslotte den bijnaam van „Ma
dame Soucis" bezorgde.
Tante Door was niet getrouwd en
schatrijk. Ze was in de gouden
jaren, zeer, zeer langen tijd voor den
oorlog - costumière in den Haag en
leverde aan de hofdames van ,de Ko
ningin. Als 't noodlot wilde, dat het
gesprek over haar vroegeren werkkring
in de Hollandsche Residentie ging,
raakte ze in geen drie uren uitgepraat
en wee de nicht of den neef, die niet
met volle aandacht luisterde naar de
verhalen, die ze op z'n minst voor
den twintigsten keer oprakelde.
Ik zie ze nog komen, Hare Ma
jesteit de Koningin met het Prinsesje,
de tegenwoordige Koningin van Hol
land.
„Bonjour Mademoiselle Luttera, com
ment allez-vous?
Je remercie Votre Majesté".
het fluweelen fauteuiltje, dat ik voor
Haar alleen disponibel hielJ.
„Eh bien, quelles, qutlles nouvelles
de la mode de Paris?-'
Nou, jullie begrijpt; ik had de
nieuwste sssnuffies van Parijs al klaar
liggen. Och, och, als ik jullie de hof-
geheimen moest vertellen dan zouden
jullie de handen in elkaar slaan.
En dan begon Tante Door over de
puisssant-rijke Baronesse de Lands
van Weert, die zware sigaren rookte,
over de Freules Horst van Beek, die
rauw kalfsvleesch om d'r legden, om
toch vooral mooi slank te worden, over
Gravin d'Hondt, die een jongen tijger
in huis had, over de drie jaren crediet,
die ze aan den Haagschen adel moest
verleenen. Maar dat Tante Door d'r
verloren rente dubbel en dwars weer
liet terugbetalen daar kwam ze rond
voor uit. Een hoedje van drie honderd
gutdend was toen geen zeldzaamheid,
een struisveer van acht honderd kwam
ook dikwijls voor.
Als je die verhalen hoorde, begreep
je waar Tante Door, haar fortuin van
daan gphaald had.
Tien jaar geleden, zei ze, heb ik de
laatste duizend gulden op afbetaling
van Jonkheer De Riest-Hoogland ont
vangen. Ik ben op audiëntie bij den
Hofmaarschalk van de Koningin ge
weest, dat was zijn oom.
Het scheen wel, dat Tante Door met
de duiten van den Haagschen adel,
enkel de slechte karaktertrekken van
haar deftige clientèle mee naar Brus
sel genomes had. Ze was heersch-
zuchtig, ongelooflijk achterdochtig en
wilde „gekend" zijn. Dat „gekend"
willen zijn bestond in het uitspelen
van haar fortuin tegenover haar neef
jes en nichtjes, Ze had vijf neven,
zonen van een rijken chocolade-fabri
kant, die met haar zuster getrouwd
was.
Jullie, had ze tegen de vijf jon
gens gezegd, jullie hoeft op geen cent
van mij te rekenen, jullie hebt hst niet
noodig. Als ik dood ga, krijgt Liesje
mijn kapitaal en Emmy de Villa.
Ze zei dit met een hoogst ernstig
gezicht, zoodat er aan oprechtheid van
haar bedoelingen niet getwijfeld be
hoefde te worden. Het gevolg was,
dat de vijf neven, de beide arme nich
ten aanzagen als onderkruipsters, als
verkapte dieveggen, die Tante's toe
komstig kapitaal aan 't afhandig ma
ken waren.
Nou ja, ze hadden geld uit de fami
lie te wachten, maar is er als je zelf
een zaak gaat opzetten, niet altijd be
drijfskapitaal noodig Zij waren toch
ook echte neven-zusters kinderen,
De twee arme nichten wisten niet,
dat Tante die openlijke toezegging ge
daan had. De Haagsche costumière
zei tegen Liesje: Je bent wel is waar
niet rijk getrouwd, maar als je een
beetje uitkijkt, kun je er goed komen
Je man heeft een pensioentje en je
verhuurt kamers. Daarom, als ik dood
ga, denk ik de jongens van Tante Emi-
lie mijn kapitaal na te laten om voor
hun eigen te beginnen en wat ik met
mijn Villa doe, weet ik nog niet.
Liesje had niet den moed te zeggen
dat ze die verdeeling zeer onrechtvaar
dig vond. De jongens van.TanteEni-
lie kregen later een rijke vaders-part,
waarom moest Tante Door hun nog
haar geld toestoppen Liesje zweeg,
maar een onbluschbare nijd tegen de
neven uit Brussel groeide in haar en
ze zei tegen d'r man!
»- Zou je zoo'n eigenwijs product
ats Tante Door niet om d'r ooren slaan!
En wat ze met haar Villa doet, dat
weet ze nog niet. Met andere woor
den denk er om, dat je braaf opzit
en poo'jes geeft, anders gaat die ook
nog langs je neus.
Een week nadat Tante Door haar
vermoedelijke laatste wilsbeschikking
aan Liesje had kenbaar gemaakt, was
ze ten eten gevraagd bij Emm.y. Ze
zou den anderen dag weer naar Brus
sel, naar „Ssssans-Ssssoessie" vertrek
ken, dat zij onder de hoede van Tante
Einilie had achtergelaten.
O, Tante Emilie is zoo goed
voor me, zei ze, die lucht iederen dag
„Ssssans-Ssssoessi", die geeft mijn
oioemen water, die neemt de stof af.
Ze verdient wel, dat het haar jongens
later goed gaat. Ik zal ze alle vijf
goed bedenken. En dan, luister eens.
Liesje is met een veel ouweren man
getrouwd. Die Herman heeft al der
tig jaar jlang geploeterd en gesjouwd
voor zijn broodje. Nou woont-ie op
een bovenhuis en daar moet-ie de helft
nog van verhuren om rond te komen
Ik denk, dat ik er een goed werk aan
zal doen, als ik wanneer ik eens
uit den tijd zal zijn Sssans-Sssoessi
aan Liesje nalaat. Vin je ook niet,
dat dat een soort plicht van me is?
U moet zelf weten, wat u met
uw geld later doet, had Emmy geant
woord.
Ja, natuurlijk, zei Tante Door,
't zou er nog maar bij moeten komen
dat ik niet met mijn eigen geld mocht
doen, wat ik verkoos. Dat vroeg ik
je niet, ik vroeg je, of Jij het ook niet
een soort plicht van me vindt, ja
of nee
I Hier hielp geen ontwijkend antwoord
meer. Emmy moest Ja of neen zeggen*
Ze gaf Tante gelijk, wetend, dat als
ze dat niet deed, Tante gelijk zou ne
men. Daarom zei zeJa, het is een
soort plicht van u. Maar ze beet zich
op de lippen. Zij woonde al zeven
jaren met haar man, een kunstschilder,
op een tweede verdieping. Had Henk
ook niet recht op de zonzijde van het
leven Moest-ie eeuwig gedoemd blij
ven tot het fabriceeren van de zooge
naamde „zwarte kunst",crayon-portret
ten van idiote boeren en boerinnen,
omdat de olieverf-doeken niet meer
gekocht werden.
Tante had gezien dat Emmy zich op
de lippen beet en vroeg
Waarom zeg je dat zoo raar,
zoo zaui-zoet? Gun je dat Liesje
niet
O, ja wel, best, ik gun haar alles.
Zoo hoort het tenminste. Zij is
n handig, buitengewoon vlijtig vrouw-
ije. Geen cent zal ze over den balk
gooien. Alles doet ze zelf, een werk
vrouw zie je er nooit over den vloer.
Dat is het eerste verdiend
Dat „niet over den balk gooien" en
dat „nooit zien van een werkvrouw"
doelde op haar, op Emmy, die, als
meer artistiek-voelend vrouwtje, de
waarde van het geld niet bijster goed
kende en die niet bij machte was de
wasch zelf te doen en de trappen te
schrobben.
Tante Door monsterde alles wat op tafel
kwam, proefde direct of er veel of
weinig roomboter in de groenten was
gedaan en zei, als het menu haar mee»
viel
Nou, nou, jullie neemt het er
toch maar goed van. Jc zou niet zeg"
gen, dat je hier bij een armen schil*
der te gast bent,