Nieuws- en Advertentieblad voor Z e e u w s c li - V1 a a 11 d e r e 11 De Erfenis -No. 68. DINSDAG 1 DECEMBER 1931 4 Ie J J. C. VINK - Axel. Buitenland. FEUILLETON. Binnenland. Dit blad verschijnt eiken Dinsdag- en Vrijdagavond ABONNF. MENTSPRIJS: Per 3 maanden 75 Cent; franco per post 1 Gulden. Afzonderlijke Nos. 5 Cent. DRUKKER-U1TGEVER Bureau Markt C 4. Telef. 56. - Postrek. 60263. ADVERTENT1ËN van 1 tot 5 regels 60 Cent; voor eiken regel meer 12 Cent. Greote letters worden naar plaatsruimte berekend. Advertentiën worden franee ingewacht, uiterlijk tet Dinsdag- en Vrijdagvoormiddag 11 ure. Ergeriyk vertoon. Wie Vrijdagavond jl. zijn radio toestel op Hilversum had gezet om te beluisteren de redevoeringen, die te Parijs werden gehouden bij het Congres der Internationale Ontwapeningsconferentie, zal het vergaan zijn als ons, dat hij niet wist, wat men eraan had, of dat nu uitbundige vredeswil was, of baldadigheid. Het laatste is helaas bewaarheid. We lezen er het volgende ver loop van De groote zaal was tot de laatste plaats bezet, evenals alle galerijen en loges. Ongeveer 6000 personen waren in het gebouw, waaronder, naar tijdens de zitting bleek, vooral op de galerijen, vele communisten en nationalis ten. De zitting, waaraan 2 gedele geerden uit Nederland, vertegen woordigers van een groot aantal organisaties van verschillende richtingen deelnamen, werd ge presideerd door den Franschen oud-Minister Herriot, die in zijn openingswoord wees op de groote beteekenis van deze conferentie in verband met de in Ëebruari a.s. te Genève te houden ont wapeningsconferentie. Deze con ferentie te Parijs is uitsluitend bedoeld om den wil der volkeren naar vrede en ontwapening tot uiting te brengen. In deze voltallige zitting werd vervolgens het woord gevoerd door Mad. Héloïse Weiss, den heer Joos (Duitschland), Scialoja (Italië), Lord Robert Cecil (Enge- land), Painlevé (Frankrijk), Hough ton (Amerika), Maderiaga (Spanje) en de Jouvenel. De redevoeringen werden her haalde malen onderbroken door het tumult van communisten en nationalisten, welkelaatsten voort durend riepen „Vive la France". Eenige opschriften langs de wan den, waarin de ontwapening werd gepropageerd, werden af gescheurd en vernield. Er was een sterke politiebezet- O Dan ging Hare Majesteit zitten in ting, zoowel in als buiten het gebouw. De resolutie, die was voorbe reid, is niet aan de orde ge komen. Reeds de korte openingstoe spraak van Herriot werd door protesten en tegen-demonstraties minutenlang onderbroken. Van de groote galerij klonken voortdu rend afkeurende kreten, die door een groot rumoer werden gevolgd. Het grootste gedeelte van de redevoeringen ging in het tumult verloren en eerst tegen het einde wisten de aanhangers met hun bijval den boventoon te voeren. Voortdurend poogden ordever stoorders, die de zaal waren uit gezet, door de zijdeuren de loges binnen te dringen, en vergroot ten het rumoer in de zaal door aanhoudend bonzen op de muren. De toespraak van den Parijschen aartbisschop, kardinaal Verdier, was volkomen onverstaanbaar. Nauwelijks een half uur na de opening ontstond reeds de eerste vechtpartij in een zijloge, welke door het publiek met groote be langstelling werd gevolgd. De politie verwijderde eenige rad draaiers. Een oude heef werd door jonge mannen tegen den grond geslagen, waarna hij een toespraak hield tot de aanwezigen. Toen de Duitsche rijksdagaf gevaardigde Joos het woord nam, steeg een door een spreekkoren ondersteund fluitconcert op het tumult bereikte zijn hoogtepunt. De vechtpartijen namen een steeds grooter omvang aan, geen mensch luisterde meer naar den spreker Bijna even onvriendelijk werd de Italiaansche vertegenwoordiger, Scialoja ontvangende opwin ding zakte toen echter langzaam. Lord Cecil werd met grooten bijval ontvangendoch het feit, dat hij Engelsch sprak, wekte misnoegen. Painlevé's pleitrede voor de Fransche stelling: eerst veiligheid, dan ontwapening, werd met luid applaus beloond. Groote onrust ontstond weer, toen Pichot een algemeene gelijktijdige en gecontroleerde ontwapening eisch- te, benevens het scheppen van een internationaal politieleger. Wederom weerklonk de Marseil laise en het tumult begon opnieuw. Tenslotte ging de conferentie uit een. Het is wel te betreuren, dat in deze tijden in een land, dat zoo- ontzettend veel ook van den oor log had te lijden, de gemoederen nog zoo weinig gekalmeerd zijn, dat men dergelijke middelen moet toepassen om zijn verzet tegen ontwapening en vrede tot uiting te brengen. Het grenst aan het waanzinnige en een woord van afschuw daartegen kan niet te sterk klinken. Immers al hetgeen ten gehoore werd gegeven, gaf niet de minste reden tot het rumoerig optreden als waarvan hierboven sprake was. We geven hier een kort over zicht ter beoordeeling aan de lezers De Duitsche vertegenwoordig ster, dr. Lueder, hield een rede, waarin zij een dringend beroep op de vrouwen der geheele wereld deed om mee te werken aan de bestendiging van het vertrouwen in den vrede en het geloof aan den vrede, zonder welke een her haling van de wereldcatastrofe niet zou kunnen worden verhin derd. De vrouwen, aldus dr. Lueder, eischen de ontwapening niet uit overdreven sentimentaliteit, doch in verband met de gruwelijke en bittere ervaring van het verleden. Na dr. Lueder sprak de Fransch- man Cassin, die een internatio nale politiemacht eischte tegen den geest van den oorlog en sprak van de algemeen heerschende „bewapeningsziekte". De Pool Lednicki zeide „Wij moeten ontwapenen om niet te dooden of gedood te worden". Politis (Griekenland) besprak het onderwerp van de juridische zijde. Bij de besprekingen werd van Poolsche zijde aangedrongen op toevoeging van de kwestie der veiligheid aan de desbetreffende resolutie. Prelaat dr. Schreiber wees op het pessimisme, dat in de wereld heerscht en dat zijn voornaamste oorzaken vindt in den wedloop der bewapeningen en het wan trouwen. Wanneer de Volkenbond wordt betrokken in het algemeene wan trouwen, dan is dat hoofdzake lijk omdat zijn ontwapeningspo gingen tot dusverre zonder prac tised resultaat zijn gebleven. Of schoon Briand bij het toetreden van Duitschland in den Volken bond 5 jaar geleden heeft uitge roepen „Weg met de kanonnen, weg met de geweren," is het aantal oorlogs- en moordtuigen steeds gestegen. Dat is het meest opvallend bij de luchtbewape- ning. Er kan met betrekking tot de ontwapeningskwestie niet langer tweeërlei recht voor de staten gelden. De grondgedachte van den Volkenbond is daarmede in strijd. In den namiddag behandelde het Congres de vraag „Wanneer zal worden ontwapend De meeste redenaars beantwoordden haar met 'n duidelijk: „Onmid dellijk 1" Alleen de vroegere Fransche minister van oorlog, Painlevé, vormde een uitzonde ring, daar deze den Franschen eisch „Eerst veiligheid, dan ont wapening" verdedigde. De Nederlandsche voorzitter van de Vereeniging voor Volken band en Vrede, mr. J. Limburg, zeide dat hij het noodig achtte uit te gaan van de voorloopige resolutie van de voorbereidende ontwapeningsconferentie. De Italiaan, Boriel, vice-presi dent van de Internationale Rotary- club, legde den nadruk op de noodzakelijkheid, dat de finan- cieele deskundigen in Bazel en elders nog voor de bijeenkomst van de ontwapeningsconferentie tot een bevredigend en gerust stellend resultaat komen, daar er anders ook geen hoop bestaat voorde Geneefsche ontwapenings conferentie. Veel bijval vond de rede van den Belgischen afgevaardige Rol- lin, die de Fransche veiligheids these scherp aanviel. Alleinspan- ning zal vergeesch zijn, wanneer de regeeringen voortgaan wape nen op te stapelen. De Fransche afgevaardigde, Pierre Cot, verklaarde, dat hij in tegenstelling tot het officieele Fransche standpunt volkomen eens was met Rollin. Als nieuwe Fransche formule voor zich en zijn vrienden stelde Cot de stel ling op„Veiligheid door ont wapening, wederkeerige onder steuning en arbitrage, Herziening der onuitvoerbaar geworden ver dragen". Nationaal Crisis-Comité H.M. de Koningin-Moeder heeft een gift van f2000 aan het comi té doen toekomen, In de bioscoop-theaters waar de sprekende film van de rede, welke H K.H. Prinses Juliana bij de installatie van het Nationaal Crisis-Comité heeft uitgesproken, is vertoond, zijn in de pauze briefkaarten te koop aangeboden met het portret van Hare Konink lijke Hoogheid en Haar „gefoto grafeerde" stem. Deze briefkaarten, welke be langeloos door de N.V. Profilti, welke eveneens de film heeftop genomen, ter beschikking zijn gesteld, kosten 10 cent per stuk. De opbrengst komt ten bate van het Natonaal Crisis-Comité. Dat de radiorede van H. K. H. ook in het buitenland goed over kwam, bewijst een gift van een Nederlander uit Menton, die schrijft met ontroering naar de rede van de Prinses geluisterd te hebben. Prinses Juliana heeft aan het Nationale Crisiscomité een gift van f30.000 doen toekomen. Invoerrechten in België. De Belgische regeering heeft een besluit uitgevaardigd, waar bij de invoerrechten verhoogd worden voor de artikelenboter, van 0.20 franc tot 1.40 franc per kg; margarine van 0.60 franc tot 1 franc per kg. en onbewerkte (Wordt veiVolgdJ J AXELSCHE COURANT Tante Door woonde in de Villa Sans-Souci op de Avenue Louise in Brussel. Waarom ze haar Villa met „Sans-Souci" gedoopt had, was voor ieder 'n raadsel. De drie letters S die in dien naam voorkomen gaven er 'n sissend getuid aan, vooral daar Tante Door last had van een zoogenaamde natte" S- Wanneer ze haar adres opgaf in de binnenstad, waar ze geregeld ging win kelen, zei ze: Laat U 't maar bezor gen op viUa „Sassans Ssssousssi", wat haar tenslotte den bijnaam van „Ma dame Soucis" bezorgde. Tante Door was niet getrouwd en schatrijk. Ze was in de gouden jaren, zeer, zeer langen tijd voor den oorlog - costumière in den Haag en leverde aan de hofdames van ,de Ko ningin. Als 't noodlot wilde, dat het gesprek over haar vroegeren werkkring in de Hollandsche Residentie ging, raakte ze in geen drie uren uitgepraat en wee de nicht of den neef, die niet met volle aandacht luisterde naar de verhalen, die ze op z'n minst voor den twintigsten keer oprakelde. Ik zie ze nog komen, Hare Ma jesteit de Koningin met het Prinsesje, de tegenwoordige Koningin van Hol land. „Bonjour Mademoiselle Luttera, com ment allez-vous? Je remercie Votre Majesté". het fluweelen fauteuiltje, dat ik voor Haar alleen disponibel hielJ. „Eh bien, quelles, qutlles nouvelles de la mode de Paris?-' Nou, jullie begrijpt; ik had de nieuwste sssnuffies van Parijs al klaar liggen. Och, och, als ik jullie de hof- geheimen moest vertellen dan zouden jullie de handen in elkaar slaan. En dan begon Tante Door over de puisssant-rijke Baronesse de Lands van Weert, die zware sigaren rookte, over de Freules Horst van Beek, die rauw kalfsvleesch om d'r legden, om toch vooral mooi slank te worden, over Gravin d'Hondt, die een jongen tijger in huis had, over de drie jaren crediet, die ze aan den Haagschen adel moest verleenen. Maar dat Tante Door d'r verloren rente dubbel en dwars weer liet terugbetalen daar kwam ze rond voor uit. Een hoedje van drie honderd gutdend was toen geen zeldzaamheid, een struisveer van acht honderd kwam ook dikwijls voor. Als je die verhalen hoorde, begreep je waar Tante Door, haar fortuin van daan gphaald had. Tien jaar geleden, zei ze, heb ik de laatste duizend gulden op afbetaling van Jonkheer De Riest-Hoogland ont vangen. Ik ben op audiëntie bij den Hofmaarschalk van de Koningin ge weest, dat was zijn oom. Het scheen wel, dat Tante Door met de duiten van den Haagschen adel, enkel de slechte karaktertrekken van haar deftige clientèle mee naar Brus sel genomes had. Ze was heersch- zuchtig, ongelooflijk achterdochtig en wilde „gekend" zijn. Dat „gekend" willen zijn bestond in het uitspelen van haar fortuin tegenover haar neef jes en nichtjes, Ze had vijf neven, zonen van een rijken chocolade-fabri kant, die met haar zuster getrouwd was. Jullie, had ze tegen de vijf jon gens gezegd, jullie hoeft op geen cent van mij te rekenen, jullie hebt hst niet noodig. Als ik dood ga, krijgt Liesje mijn kapitaal en Emmy de Villa. Ze zei dit met een hoogst ernstig gezicht, zoodat er aan oprechtheid van haar bedoelingen niet getwijfeld be hoefde te worden. Het gevolg was, dat de vijf neven, de beide arme nich ten aanzagen als onderkruipsters, als verkapte dieveggen, die Tante's toe komstig kapitaal aan 't afhandig ma ken waren. Nou ja, ze hadden geld uit de fami lie te wachten, maar is er als je zelf een zaak gaat opzetten, niet altijd be drijfskapitaal noodig Zij waren toch ook echte neven-zusters kinderen, De twee arme nichten wisten niet, dat Tante die openlijke toezegging ge daan had. De Haagsche costumière zei tegen Liesje: Je bent wel is waar niet rijk getrouwd, maar als je een beetje uitkijkt, kun je er goed komen Je man heeft een pensioentje en je verhuurt kamers. Daarom, als ik dood ga, denk ik de jongens van Tante Emi- lie mijn kapitaal na te laten om voor hun eigen te beginnen en wat ik met mijn Villa doe, weet ik nog niet. Liesje had niet den moed te zeggen dat ze die verdeeling zeer onrechtvaar dig vond. De jongens van.TanteEni- lie kregen later een rijke vaders-part, waarom moest Tante Door hun nog haar geld toestoppen Liesje zweeg, maar een onbluschbare nijd tegen de neven uit Brussel groeide in haar en ze zei tegen d'r man! »- Zou je zoo'n eigenwijs product ats Tante Door niet om d'r ooren slaan! En wat ze met haar Villa doet, dat weet ze nog niet. Met andere woor den denk er om, dat je braaf opzit en poo'jes geeft, anders gaat die ook nog langs je neus. Een week nadat Tante Door haar vermoedelijke laatste wilsbeschikking aan Liesje had kenbaar gemaakt, was ze ten eten gevraagd bij Emm.y. Ze zou den anderen dag weer naar Brus sel, naar „Ssssans-Ssssoessie" vertrek ken, dat zij onder de hoede van Tante Einilie had achtergelaten. O, Tante Emilie is zoo goed voor me, zei ze, die lucht iederen dag „Ssssans-Ssssoessi", die geeft mijn oioemen water, die neemt de stof af. Ze verdient wel, dat het haar jongens later goed gaat. Ik zal ze alle vijf goed bedenken. En dan, luister eens. Liesje is met een veel ouweren man getrouwd. Die Herman heeft al der tig jaar jlang geploeterd en gesjouwd voor zijn broodje. Nou woont-ie op een bovenhuis en daar moet-ie de helft nog van verhuren om rond te komen Ik denk, dat ik er een goed werk aan zal doen, als ik wanneer ik eens uit den tijd zal zijn Sssans-Sssoessi aan Liesje nalaat. Vin je ook niet, dat dat een soort plicht van me is? U moet zelf weten, wat u met uw geld later doet, had Emmy geant woord. Ja, natuurlijk, zei Tante Door, 't zou er nog maar bij moeten komen dat ik niet met mijn eigen geld mocht doen, wat ik verkoos. Dat vroeg ik je niet, ik vroeg je, of Jij het ook niet een soort plicht van me vindt, ja of nee I Hier hielp geen ontwijkend antwoord meer. Emmy moest Ja of neen zeggen* Ze gaf Tante gelijk, wetend, dat als ze dat niet deed, Tante gelijk zou ne men. Daarom zei zeJa, het is een soort plicht van u. Maar ze beet zich op de lippen. Zij woonde al zeven jaren met haar man, een kunstschilder, op een tweede verdieping. Had Henk ook niet recht op de zonzijde van het leven Moest-ie eeuwig gedoemd blij ven tot het fabriceeren van de zooge naamde „zwarte kunst",crayon-portret ten van idiote boeren en boerinnen, omdat de olieverf-doeken niet meer gekocht werden. Tante had gezien dat Emmy zich op de lippen beet en vroeg Waarom zeg je dat zoo raar, zoo zaui-zoet? Gun je dat Liesje niet O, ja wel, best, ik gun haar alles. Zoo hoort het tenminste. Zij is n handig, buitengewoon vlijtig vrouw- ije. Geen cent zal ze over den balk gooien. Alles doet ze zelf, een werk vrouw zie je er nooit over den vloer. Dat is het eerste verdiend Dat „niet over den balk gooien" en dat „nooit zien van een werkvrouw" doelde op haar, op Emmy, die, als meer artistiek-voelend vrouwtje, de waarde van het geld niet bijster goed kende en die niet bij machte was de wasch zelf te doen en de trappen te schrobben. Tante Door monsterde alles wat op tafel kwam, proefde direct of er veel of weinig roomboter in de groenten was gedaan en zei, als het menu haar mee» viel Nou, nou, jullie neemt het er toch maar goed van. Jc zou niet zeg" gen, dat je hier bij een armen schil* der te gast bent,

Krantenbank Zeeland

Axelsche Courant | 1931 | | pagina 1