Nieuws- en Advertentieblad voor Zeen wsch - VI aan deren, De onzichtbare hand. No. 60. DINSDAG 3 NOVEMBER 1931. 4?e Jaarg. J. C. VINK - Axel. Hoog bezoek. FEUILLETON. Dit blad verschijnt eiken Dinsdag- en Vrijdagavond. ABONNEMENTSPRIJS: Per 3 maanden 75 Centfranco per post 1 Gulden. Afzonderlijke Nos. 5 Cent. DRUKKER-UITGEVER Bureau Markt C 4. Telef. 56. - Postrek. 60263. ADVERTENTIËN van 1 tot 5 regels 60 Centvoor eiken regel meer 12 Cent. Greote letters worden naar plaateruimte berekend. Advertentiën worden franca ingewacht, uiterlijk tot Dinsdag- en Vrijdagvaormiddag 11 ure. Zooals we reeds mededeelden werd de vorige week onze streek bezocht door den Minister van Waterstaat, Z.Exc. P. Reijmer, vergezeld van zijn ambtenaren, dr. ir. J. A. Ringers, directeur- generaal van dat departement, ir. Walland, hoofdingenieur-direc teur van den Rijks Waterstaat voor Zeeland te Middelburg en den tijdelijken Rijksopzichter, ir. Geeltjens te Terneuzen. Minister Reijmer was tot een bezoek aan Zeeuwsch-Vlaanderen uitgenoo- digd door den heer Em. Locke- feer, lid van de Tweede Kamer te Hulst. Is reeds meermalen gebleken, dat we in den heer Lockefeer een warm verdediger in de Tweede Kamer hebben voor de belangen van Zeeuwsch-Vlaanderen, ook nu weer heeft hij getoond, niet alleen met woorden maar ook door daden tot offers bereid te zijn, als het de welvaart onzer streek betreft. Zoo had de heer Lockefeer den moed, om in een tijd, dat we in de bietencampagne zitten al is die helaas van minder omvang dan vroeger met den Minister van Waterstaat een autorit te maken over polderwegen, binnen wegen, hobbelige straten en smalle dijken. Het is duidelijk, dat hij hiermede aan Z.Exc. heeft willen demonstreeren in welk een desolaten toestand sommige onzer verbindingswegen nog verkeeren. En moeder natuur is den heer Lockefeer daarbij zeer te hulp gekomen, want alsof het zoo moest juist dien dag hadden we onweer, vergezeld van hagel en stortbuien, die de bietenklei op de wegen goed week maakten, zoodat deze vet en glibberig waren, zooals wij de bietenwegen kennen en dus gevaarlijk voor het verkeer. Het was alzoo geen plezierreis, maar een inspectietocht op tijd en plaats waar de omstandigheden meewerkten om te toonen, dat een vraag om verbetering niet 4) Daarop draaide ik den lichtbundel naar de achterzijde van de kapel, liet hem schijnen op het gewelfde dak en op den vloer, maar nergens zag ik iets dat mij beangstigdeer was alleen maar de verlaten kapel, koud en stil, onuitsprekelijk stil. Ik was gaan staan, terwijl ik het licht om mij heen had laten schijnen ik greep nu mijn revolver; met een bijna bovenmenschelijke energie dwong ik mij de lantaarn uit te doen en ik ging weer zitten in de kerkbank, om mijn eenzame en zenuwsloopende wake voort te zetten. Ik schat dat ongeveer een half uur zal zijn voorbijgegaan, zonder dat een enkel geluid de absolute stilte ver stoorde. Tracht je eens in te denken hoe ik daar in die bank zatopge propt in mijn ongemakkelijke wapen rusting, met mijn revolver gereed in de eene, met mijn lantaarn in de andere hand. Toen opeens was het weer met de rust gedaan ik meende weer lets te hooren. Ik luisterde, elke zenuw gespannen, stok-stijf overeind in mijn bank, het bonzen van mijn hart ressonneerde In mijn ooren. Ik wist zeker dat zich iets had bewogen. Ik trachtte de duisternis met mijn oogen te doorboren, maar alles was diep zwart, waarheen in het rond ik ook keek en toen ik mijn blik richtte naar het vaag-schemerende, smalle boog venster boven het koor, was het pf overbodig, maar dringend is, zoo niet noodzakelijk. En gezien het korte traject, dat de autohouders in dit deel van Nederland slechts kunnen afleggen, moet het den Minister ook wel duidelijk ge worden zijn, dat het geen wonder is, dat de automobilisten in Zeeuwsch-Vlaanderen vragen, wat ze voor hun wegenbelasting krij gen en niet te veel eischen, als ze voor zichzelf of hunne chauf feurs het verzoek richten om meer veilig verkeer over deze wegen. Om dit alles aan te toonen had de heer Lockefeer een tamelijk uitgebreid reisplan gemaakt. Woensdag te Hulst aangekomen, was de Minister de logé van den heer Lockefeer. Den volgenden ochtend werd om half tien uur weggereden in de rich ting Kapellebrug via St. Jansteen, over den verbindingsweg van af de Belgische grens, die in goeden staat verkeert en binnen enkele maanden zal worden geasfalteerd. Deze weg sluit aan op den weg Hulst-Walsoorden, ofschoon nog via de Hulstersche straten. Ge dacht wordt aan een aansluiting buiten de wallen om, dat veiliger is ook voor de kombewoners. Hierna werd gereden over slechte wegen door den Kiel- drechtpolder naar Nieuw-Namen en gewezen op den vernieuwden weg Kieldrecht Beveren-Antwer- pen, zoodat bij een goede aan sluiting hier een lange internatio nale verkeersweg mogelijk is tot Sluis toe, dus geheel Zeeuwsch- Vlaanderen door. Door den Saeftinge-poldei werd nu naar Graauw gereden over een weg, die werkelijk avon tuurlijk bleek, want zelfs slipte hier de auto even en kostte het den chauffeur moeite om over de ongelijke „kasseien" het rechte spoor te volgen. Nadat Z.Exc. ook de haven van Graauw nog even had gezien in verband met toekomstbeelden van een kanaal van Hulst naar Graauw, werd naar Hulst gereden voor het koffieuurtje. In deze pauze werden ook de restauratiewerken aan de R.-K. kerk bezichtigd. daar schimmige schaduwen geluidloos en spookachtig voorbijgleden. Weer was er even die tastbare, sinistere stilte en daarna plotseling weer het geluid, dichterbij naar ik meende. Het was nu of de steelsche, sluipende tred langzaam naar het schip van de kapel kwam. Ik denk niet dat jullie kunt reali- seeren wat ik uitgestaan heb Ik be woog niet, ik was verstijfd, even roerloos als de steenen beelden op de graftomben. Ik hoorde nu den voet stap overal. En daarop volgde eens klaps de merkwaardige gewaarwording dat ik niets hoorde en ook niets ge hoord held Mijn zenuwspanning bedaarde wat, ik werd mij bewnst, dat de spieren van mijn schouders hevig pijn deden, doordat zij, terwijl ik onbewegelijk in elkaar gedoken had gezeten, samen gedrukt waren door mijn snoerend harnas. Ik had even de opluchtende sensatie dat ik een soort uitstel had gekregen.... ik kan het niet anders of duidelijker uitdrukken. Ik zat maar te luisteren met lijf en ziel mag ik wel zeggen en opnieuw kwam de lugubere zekerheid, dat zich iets bewóóg, het was dan tóch zool Alles aan mij scheen strak getrokken te worden ik verstijfde weer mijn hoofd deed er pijn van, zóó wer kelijk was het. Een heftig verlangen kwam in mij op, om mijn gezicht weer met mijn armen te bedekken, maar ik verzette mij er met alle macht tegen. Als ik had gedaan, waarin ik eigenlijk zin had, zou ik hard wegge- loopen zijnHet koude zweet brak mij Hit, niet overdrachtelijk, maar in den meest letterlijken zin van het woord. 's Middags ging het via Absdale (over den beruchten dijk) naar Kijkuit, waar bij de brug gewezen werd op de waterleiding, die wel kanaal wordt genoemd, doch maar steeds nog geen kanaal is. Het spreekt vanzelf, dat hier de plan ner. voor het kanaal Hulst-Axel een goede beurt kregen bij de besprekingen, die dit watertje uitlokte. Hoe gemakkelijk zou zoo'n kanaalverbinding tot de Schelde bij Graauw toe niet zijn, vergeleken bij den omweg, die thans gemaakt wordt. Intusschen was het een heele verlichting, dat men van den smallen keiweg op den heerlijken breeden Rijksweg was geraakt, want het was van Absdale tot het bruggetje te Kijkuit weer niet alles geweest met het schokken. Door de Zeestraat binnen Axels veste gekomen werd hier een goeden indruk van onze gemeente ontvangen, die temeer meeviel, waar men zich onze gemeente als een dorpje had voorgesteld. Jammer, dat onze plaatselijke autoriteiten zich niet even met den Minister in verbinding heb ben gesteld, want ook te Sassing werd in zeer langzaam tempo gereden en moet, naar de heer Lockefeer ons mededeelde, Z.Exc. met bizondere belangstelling de losplaatsen aan het kanaal heb ben opgenomen. Eenige gege vens met cijfers van in- en uit gaande schepen en goederen waren hier o.i. juist op zijn plaats geweest. Te Sluiskil was ook voor den Minister (gelukkig) de brug ge opend, zoodat Z.Exc. eenigszins idee kreeg welk een storing het geeft, als hier eenige schepen moeten passeeren eu daarbij de brug met handkracht moet open en dicht worden gedraaid. Of hierin verandering zal komen staat nog te bezien, maar als er te eeniger tijd een nieuwe en groo- tere brug moet komen, zal ook hier wel electrische beweegkracht worden aangewend. Van Sluiskil werd de weg ver volgd naar Neuzen, waar de zee sluizen werden bezocht. Hier Wéér meende ik dien zachten, maar toch krachtigen voetstap te onder scheiden en alweer dichterbij. Er volgde een ko;te, dreigende stiite, waarin ik het gevoel had, dat uit het koor iets reusachtigs, iets monsterlijks zich naar mij toe boog. Het kloppen van mijn hart dreunde nog steeds in mijn ooren en door het dof-gonzend geluid daarvan héén, hoorde ik iets op de plek, waar mija foto-toestel stond, iets als een zachten tik. Ik had de lantaarn klaar in mijn hand en knipte haar aan ik richtte het licht op de camera, liet het om mij heen schijnen overal in 't schip spelen maar er was niets te bespeuren, abso luut niets. Ik was weer opgestaan en nam het manhaftige besluit om een tocht naar het koor te ondernemen of te zien of de dolk was aangeroerd. Ik stapte uit de bank in het schip en daar bleef ik abrupt staaneen bijna onoverkome lijke, benauwende weerzin hield mij ervan terug om in de voorgenomen richting verder te gaan. Er ging een eigenaardige, onaangename prikkeling langs mijn rug, een gevoel dat ik nooit eerder gehad heb, ik had een doffe pijn in mijn achterhoofd, terwijl ik mij met alle macht verzette tegen deze nieuwe beklemming. Ik verzeker jullie, dat iemand, die een dergelijke verschrikking nooit aan den lijve heeft ondervonden, er geen idee van heeft, hoe een zenuwspanning als ik in die uren doormaakte, een kwellende, phy- sleke pijn kan veroorzaken. Ik gevoelde me op dat oogenblik werkelijk dood* ziek 1 Maar ik pakte mij, figuurlijk ge sproken, bij de kraag en ging voor* waarts. Ik denk dat ik wel zoo stijf en mechanisch geloopen zal hebben als werd afgestapt om na een kort verblijf het zgn. 4e district te bezoeken. Via Sluiskil werd ge reden over Driekwart langs de Zandstraat naar Philippine. Een weg, waarvan we geen illustratie behoeven te geven; het lijkt een middeleeuwsche straatweg e het illuster gezelschap moet zich wel afgevraagd hebben, hoe zoo'n toestand in deze tijden nog mo- lijk is. Ook wij vragen ons dit af, waar toch reeds in een tijdvak van jaren deze weg is bereden en gevolgd door personen uit de hoogste rangen en standen. On danks het feit, dat zelfs onze Provinciale Gouverneuren en naar we meenen, zelfs de Koningin deze weg hebben gevolgd eenige jaren geleden bij een bezoek aar, Zeeuwsch-Vlaanderen, is deze weg zoo ongelukkig blijven lig gen, als hij is. Te Philippine is de haven be zichtigd en gewezen op het ver zanden daarvan. Nadat te Isa- bellasluis eveneens de haven is bezien in verband met andere kwesties, werd de weg naar IJzendijke voortgezet en met ge noegen geconstateerd, dat men toch hier reeds aan wegsverbe- tering was begonnen, zij het dan, dat dit moeite genoeg heeft ge kost. Van IJzendijke werd gereden naar Schoondijke, Oostburg en Sluis, waar het gemeentehuis werd bezocht en het Dagelijksch Bestuur het gezelschap verwel komde. Ook hier was men over tuigd, dat verbetering van wegen in deze streek broodnoodig is. Nadat besproken werd, dat een rijksweg buitenom Sluis de beste oplossing was, werd afscheid ge nomen en reed men overNieuw- vliet en Groede naar Breskens, vanwaar Z.Exc. met de boot van 4 30 u. vertrok naar Den Haag. Natuurlijk moet afgewacht worden, welk resultaat dit be zoek zal hebben gehad. Maar dat het resultaat heeft gehad, daar zijn we van overtuigd. Een spreek woord zegtkijken is koopen. een blikken speelgoedmannetje, dat je opwindt Ik liet mijn lantaarn naar alle kanten schijnen, vóór me. achter me en opzij. Mijn rechterhand om klemde de revolver en die hand was klam van het zweet, zoodat het me moeite kostte om het wapen er niet uit te laten glijden. Ik stapte op de steenen trede, die naar de opening in het koorhek leidt en liet het licht op den dolk vallen. Eerst dacht ik, dat alles was zooals het wezen moest, maar toen drong het met een schok tot mijn besef door, dat er iets niet in den haak was. Ik leunde voorover om beter te kunnen zien, ik tuurde... en mijn vermoeden was griezelig juist. De dolk was er n i e 11Alleen de als een kruis gevormde scheede hing boven het altaar 1 Een panische schrik greep mij aan. In mijn opgezweepte verbeelding zag ik het ding op eigen mysterieuze kracht door de kapel zwevend, zich het- en derwaarts wendend' naar eigen goeddunken, of naar den wil van de onbegrijpelijke macht, die het voort stuwde. Met moeite draaide ik op mijn verstijfden hals mijn hoofd om. ik keek achter mij en liet het licht schij nen in de richtiug, waarin ik keek. Op hetzelfde oogenblik kreeg ik een hevigen slag tegen de linkerborst en tuimelde achterover van het koorhek in het schip I Mijn tragi-komische wapenrusting kletterde en rammelde, ik kwam op mijn tug terecht en gleed een eind voort over het gladde marmer van den vloer. Mijn schouder stootte tegen den hoek van een kerkbank en daardoor kwam ik overeind te zitten, zooals Jullie wel begrijpti Ik krabbelde overeind, suf en pijnlijk, maar de angst En dan kunnen we daarmede bedoelen, dat als men eerst iets heeft gezien, men tot handelen of daden overgaat. Een goed koop man als de heer Lockefeer heeft dat in de doppen gehad en terecht. Wat geeft het of men al eenige malen snoepreisjes maakt naar Den Haag om daar op audiëntie te gaan bij den minis ter om dit of dat te bepleiten, indien niet als in dezen noo- dig is de autoriteiten zelve zich vergewissen van den toe stand en zij ter plaatse geheel en al onbekend zijn met toe standen en zaken. We herinneren ons in dit verband hoe in oor logstijden een Kamerlid met Commissieleden onze streek af reed en zich persoonlijk liet voor lichten door direct belangheb benden en hoe daarop allerlei gunstige bepalingen werden ver kregen in het belang van den handel in deze streek I En wat baat het als men dure, tot in millioenen loopende plan nen laat maken, die regeering en bevolking doen afschrikken, ter wijl practischer wegen en mid delen worden genegeerd, allee* omdat men ter plaatse niet be kend is. We erkennen direct.dat we leek zijn op het gebied van kanalen- en wegenaanleg, maar dat in tijden als nu een massa geld productief zou zijn besteed, indien nu kon worden overge gaan tot het doen graven van een kanaal Axel-Hulst, daar zijn we vast van overtuigd. Honderden werklooze handen zouden daarbij de broodkorf vormen van tal van noodlijdende gezinnen. En het was misschien wel wenschelijk en niet van resultaat ontbloot, indien de K.A.H.A. de gemeentebe sturen eens opriep om daarvoor een plan de campagne te ont werpen. Dit ter zijde want het hoofd doel van 's Ministers bezoek is niet geweest het kanaal, maar een verbindingsweg van Hulst naar Oostburg of zoo men wil van Walsoorden naar Breskens of Sluis. Het is, zooals de heer Lockefeer ons zeide, dat de be deed me de pijn haast niet voelen. Ik was mijn lantaarn en mijn revolver kwijt, dat drong vagelijk tot mij door en in mijn verbijstering niet precies wetend wat ik deed, sprong ik in de ondoordringbare duisternis naar voren er. viel in een bank neer. Ik deed een haastigen stap terug en vloog blinde lings naar het midden van het schip, met de gepantserde armen tegen het gezicht gedrukt. Ik kwam in botsing met mijn foto-toestel en dat tuimelde tusschen de banken. Maar ik liet me niet ophouden.... ik moest naar de deur. Met een paar passen had ik haar bereiktik grabbelde als een waan zinnige in den zak van mijn kamer japon naar den sleutel. Ik vond hem, tastte met mijn hand langs de deur, ontdekte het sleutelgat, stak de sleutel erin, draaide hem om, rukte de dear openen stohd in de gang. Ik sloeg de deur wild achter mij dicht (het is een wonder dat niemand door den shg is wakker geworden), en bleef een oogenblik ertegen rusten ik voelde weer naar het sleatel- gat, ditmaal achter „Het" wat zich in de kapel bevond. Het lukte, ondanks mijn trillende handen en als in een droom begon ik mijn weg te tasten langs don muur van de gang. Ik be reikte de groote hal en even later was ik in mijn kamer, (Wordt vervolgd,) De mensch wordt als het kind na«f 's levens school gezonden, oek em t« leeren stil ts zfo« AXELSCHE COURANT

Krantenbank Zeeland

Axelsche Courant | 1931 | | pagina 1