Nieuws- en Advertentieblad
voor Zeen wsch - VI aan deren,
De onzichtbare hand.
No. 60.
DINSDAG 3 NOVEMBER 1931.
4?e Jaarg.
J. C. VINK - Axel.
Hoog bezoek.
FEUILLETON.
Dit blad verschijnt eiken Dinsdag- en Vrijdagavond.
ABONNEMENTSPRIJS:
Per 3 maanden 75 Centfranco per post 1 Gulden.
Afzonderlijke Nos. 5 Cent.
DRUKKER-UITGEVER
Bureau Markt C 4.
Telef. 56. - Postrek. 60263.
ADVERTENTIËN van 1 tot 5 regels 60 Centvoor
eiken regel meer 12 Cent. Greote letters worden naar
plaateruimte berekend.
Advertentiën worden franca ingewacht, uiterlijk
tot Dinsdag- en Vrijdagvaormiddag 11 ure.
Zooals we reeds mededeelden
werd de vorige week onze streek
bezocht door den Minister van
Waterstaat, Z.Exc. P. Reijmer,
vergezeld van zijn ambtenaren,
dr. ir. J. A. Ringers, directeur-
generaal van dat departement, ir.
Walland, hoofdingenieur-direc
teur van den Rijks Waterstaat
voor Zeeland te Middelburg en
den tijdelijken Rijksopzichter, ir.
Geeltjens te Terneuzen. Minister
Reijmer was tot een bezoek aan
Zeeuwsch-Vlaanderen uitgenoo-
digd door den heer Em. Locke-
feer, lid van de Tweede Kamer
te Hulst.
Is reeds meermalen gebleken,
dat we in den heer Lockefeer een
warm verdediger in de Tweede
Kamer hebben voor de belangen
van Zeeuwsch-Vlaanderen, ook nu
weer heeft hij getoond, niet
alleen met woorden maar ook
door daden tot offers bereid te zijn,
als het de welvaart onzer streek
betreft.
Zoo had de heer Lockefeer den
moed, om in een tijd, dat we in
de bietencampagne zitten al
is die helaas van minder omvang
dan vroeger met den Minister
van Waterstaat een autorit te
maken over polderwegen, binnen
wegen, hobbelige straten en
smalle dijken. Het is duidelijk,
dat hij hiermede aan Z.Exc. heeft
willen demonstreeren in welk een
desolaten toestand sommige onzer
verbindingswegen nog verkeeren.
En moeder natuur is den heer
Lockefeer daarbij zeer te hulp
gekomen, want alsof het zoo
moest juist dien dag hadden
we onweer, vergezeld van hagel
en stortbuien, die de bietenklei
op de wegen goed week maakten,
zoodat deze vet en glibberig
waren, zooals wij de bietenwegen
kennen en dus gevaarlijk voor
het verkeer.
Het was alzoo geen plezierreis,
maar een inspectietocht op tijd
en plaats waar de omstandigheden
meewerkten om te toonen, dat
een vraag om verbetering niet
4)
Daarop draaide ik den lichtbundel
naar de achterzijde van de kapel, liet
hem schijnen op het gewelfde dak en
op den vloer, maar nergens zag ik
iets dat mij beangstigdeer was
alleen maar de verlaten kapel, koud
en stil, onuitsprekelijk stil.
Ik was gaan staan, terwijl ik het
licht om mij heen had laten schijnen
ik greep nu mijn revolver; met een
bijna bovenmenschelijke energie dwong
ik mij de lantaarn uit te doen en ik
ging weer zitten in de kerkbank, om
mijn eenzame en zenuwsloopende
wake voort te zetten.
Ik schat dat ongeveer een half uur
zal zijn voorbijgegaan, zonder dat een
enkel geluid de absolute stilte ver
stoorde. Tracht je eens in te denken
hoe ik daar in die bank zatopge
propt in mijn ongemakkelijke wapen
rusting, met mijn revolver gereed in
de eene, met mijn lantaarn in de andere
hand. Toen opeens was het weer met
de rust gedaan ik meende weer
lets te hooren. Ik luisterde, elke zenuw
gespannen, stok-stijf overeind in mijn
bank, het bonzen van mijn hart
ressonneerde In mijn ooren. Ik wist
zeker dat zich iets had bewogen. Ik
trachtte de duisternis met mijn oogen
te doorboren, maar alles was diep
zwart, waarheen in het rond ik ook
keek en toen ik mijn blik richtte naar
het vaag-schemerende, smalle boog
venster boven het koor, was het pf
overbodig, maar dringend is, zoo
niet noodzakelijk. En gezien het
korte traject, dat de autohouders
in dit deel van Nederland slechts
kunnen afleggen, moet het den
Minister ook wel duidelijk ge
worden zijn, dat het geen wonder
is, dat de automobilisten in
Zeeuwsch-Vlaanderen vragen, wat
ze voor hun wegenbelasting krij
gen en niet te veel eischen, als
ze voor zichzelf of hunne chauf
feurs het verzoek richten om meer
veilig verkeer over deze wegen.
Om dit alles aan te toonen had
de heer Lockefeer een tamelijk
uitgebreid reisplan gemaakt.
Woensdag te Hulst aangekomen,
was de Minister de logé
van den heer Lockefeer. Den
volgenden ochtend werd om half
tien uur weggereden in de rich
ting Kapellebrug via St. Jansteen,
over den verbindingsweg van af
de Belgische grens, die in goeden
staat verkeert en binnen enkele
maanden zal worden geasfalteerd.
Deze weg sluit aan op den weg
Hulst-Walsoorden, ofschoon nog
via de Hulstersche straten. Ge
dacht wordt aan een aansluiting
buiten de wallen om, dat veiliger
is ook voor de kombewoners.
Hierna werd gereden over
slechte wegen door den Kiel-
drechtpolder naar Nieuw-Namen
en gewezen op den vernieuwden
weg Kieldrecht Beveren-Antwer-
pen, zoodat bij een goede aan
sluiting hier een lange internatio
nale verkeersweg mogelijk is tot
Sluis toe, dus geheel Zeeuwsch-
Vlaanderen door.
Door den Saeftinge-poldei werd
nu naar Graauw gereden over
een weg, die werkelijk avon
tuurlijk bleek, want zelfs slipte
hier de auto even en kostte het
den chauffeur moeite om over de
ongelijke „kasseien" het rechte
spoor te volgen.
Nadat Z.Exc. ook de haven van
Graauw nog even had gezien in
verband met toekomstbeelden van
een kanaal van Hulst naar Graauw,
werd naar Hulst gereden voor
het koffieuurtje. In deze pauze
werden ook de restauratiewerken
aan de R.-K. kerk bezichtigd.
daar schimmige schaduwen geluidloos
en spookachtig voorbijgleden. Weer
was er even die tastbare, sinistere
stilte en daarna plotseling weer het
geluid, dichterbij naar ik meende. Het
was nu of de steelsche, sluipende tred
langzaam naar het schip van de kapel
kwam.
Ik denk niet dat jullie kunt reali-
seeren wat ik uitgestaan heb Ik be
woog niet, ik was verstijfd, even
roerloos als de steenen beelden op de
graftomben. Ik hoorde nu den voet
stap overal. En daarop volgde eens
klaps de merkwaardige gewaarwording
dat ik niets hoorde en ook niets ge
hoord held
Mijn zenuwspanning bedaarde wat,
ik werd mij bewnst, dat de spieren
van mijn schouders hevig pijn deden,
doordat zij, terwijl ik onbewegelijk in
elkaar gedoken had gezeten, samen
gedrukt waren door mijn snoerend
harnas. Ik had even de opluchtende
sensatie dat ik een soort uitstel had
gekregen.... ik kan het niet anders of
duidelijker uitdrukken.
Ik zat maar te luisteren met lijf en
ziel mag ik wel zeggen en opnieuw
kwam de lugubere zekerheid, dat zich
iets bewóóg, het was dan tóch zool
Alles aan mij scheen strak getrokken
te worden ik verstijfde weer
mijn hoofd deed er pijn van, zóó wer
kelijk was het. Een heftig verlangen
kwam in mij op, om mijn gezicht
weer met mijn armen te bedekken,
maar ik verzette mij er met alle macht
tegen. Als ik had gedaan, waarin ik
eigenlijk zin had, zou ik hard wegge-
loopen zijnHet koude zweet brak
mij Hit, niet overdrachtelijk, maar in
den meest letterlijken zin van het
woord.
's Middags ging het via Absdale
(over den beruchten dijk) naar
Kijkuit, waar bij de brug gewezen
werd op de waterleiding, die wel
kanaal wordt genoemd, doch maar
steeds nog geen kanaal is. Het
spreekt vanzelf, dat hier de plan
ner. voor het kanaal Hulst-Axel
een goede beurt kregen bij de
besprekingen, die dit watertje
uitlokte. Hoe gemakkelijk zou
zoo'n kanaalverbinding tot de
Schelde bij Graauw toe niet zijn,
vergeleken bij den omweg, die
thans gemaakt wordt.
Intusschen was het een heele
verlichting, dat men van den
smallen keiweg op den heerlijken
breeden Rijksweg was geraakt,
want het was van Absdale tot het
bruggetje te Kijkuit weer niet
alles geweest met het schokken.
Door de Zeestraat binnen Axels
veste gekomen werd hier een
goeden indruk van onze gemeente
ontvangen, die temeer meeviel,
waar men zich onze gemeente
als een dorpje had voorgesteld.
Jammer, dat onze plaatselijke
autoriteiten zich niet even met
den Minister in verbinding heb
ben gesteld, want ook te Sassing
werd in zeer langzaam tempo
gereden en moet, naar de heer
Lockefeer ons mededeelde, Z.Exc.
met bizondere belangstelling de
losplaatsen aan het kanaal heb
ben opgenomen. Eenige gege
vens met cijfers van in- en uit
gaande schepen en goederen
waren hier o.i. juist op zijn plaats
geweest.
Te Sluiskil was ook voor den
Minister (gelukkig) de brug ge
opend, zoodat Z.Exc. eenigszins
idee kreeg welk een storing het
geeft, als hier eenige schepen
moeten passeeren eu daarbij de
brug met handkracht moet open
en dicht worden gedraaid. Of
hierin verandering zal komen staat
nog te bezien, maar als er te
eeniger tijd een nieuwe en groo-
tere brug moet komen, zal ook
hier wel electrische beweegkracht
worden aangewend.
Van Sluiskil werd de weg ver
volgd naar Neuzen, waar de zee
sluizen werden bezocht. Hier
Wéér meende ik dien zachten, maar
toch krachtigen voetstap te onder
scheiden en alweer dichterbij. Er
volgde een ko;te, dreigende stiite,
waarin ik het gevoel had, dat uit het
koor iets reusachtigs, iets monsterlijks
zich naar mij toe boog. Het kloppen
van mijn hart dreunde nog steeds in
mijn ooren en door het dof-gonzend
geluid daarvan héén, hoorde ik iets
op de plek, waar mija foto-toestel
stond, iets als een zachten tik. Ik had
de lantaarn klaar in mijn hand en
knipte haar aan ik richtte het licht
op de camera, liet het om mij heen
schijnen overal in 't schip spelen
maar er was niets te bespeuren, abso
luut niets.
Ik was weer opgestaan en nam het
manhaftige besluit om een tocht naar
het koor te ondernemen of te zien of
de dolk was aangeroerd. Ik stapte uit
de bank in het schip en daar bleef ik
abrupt staaneen bijna onoverkome
lijke, benauwende weerzin hield mij
ervan terug om in de voorgenomen
richting verder te gaan. Er ging een
eigenaardige, onaangename prikkeling
langs mijn rug, een gevoel dat ik
nooit eerder gehad heb, ik had een
doffe pijn in mijn achterhoofd, terwijl
ik mij met alle macht verzette tegen
deze nieuwe beklemming. Ik verzeker
jullie, dat iemand, die een dergelijke
verschrikking nooit aan den lijve heeft
ondervonden, er geen idee van heeft,
hoe een zenuwspanning als ik in die
uren doormaakte, een kwellende, phy-
sleke pijn kan veroorzaken. Ik gevoelde
me op dat oogenblik werkelijk dood*
ziek 1 Maar ik pakte mij, figuurlijk ge
sproken, bij de kraag en ging voor*
waarts. Ik denk dat ik wel zoo stijf
en mechanisch geloopen zal hebben als
werd afgestapt om na een kort
verblijf het zgn. 4e district te
bezoeken. Via Sluiskil werd ge
reden over Driekwart langs de
Zandstraat naar Philippine. Een
weg, waarvan we geen illustratie
behoeven te geven; het lijkt een
middeleeuwsche straatweg e het
illuster gezelschap moet zich wel
afgevraagd hebben, hoe zoo'n
toestand in deze tijden nog mo-
lijk is. Ook wij vragen ons dit
af, waar toch reeds in een tijdvak
van jaren deze weg is bereden
en gevolgd door personen uit de
hoogste rangen en standen. On
danks het feit, dat zelfs onze
Provinciale Gouverneuren en naar
we meenen, zelfs de Koningin
deze weg hebben gevolgd eenige
jaren geleden bij een bezoek aar,
Zeeuwsch-Vlaanderen, is deze
weg zoo ongelukkig blijven lig
gen, als hij is.
Te Philippine is de haven be
zichtigd en gewezen op het ver
zanden daarvan. Nadat te Isa-
bellasluis eveneens de haven is
bezien in verband met andere
kwesties, werd de weg naar
IJzendijke voortgezet en met ge
noegen geconstateerd, dat men
toch hier reeds aan wegsverbe-
tering was begonnen, zij het dan,
dat dit moeite genoeg heeft ge
kost.
Van IJzendijke werd gereden
naar Schoondijke, Oostburg en
Sluis, waar het gemeentehuis
werd bezocht en het Dagelijksch
Bestuur het gezelschap verwel
komde. Ook hier was men over
tuigd, dat verbetering van wegen
in deze streek broodnoodig is.
Nadat besproken werd, dat een
rijksweg buitenom Sluis de beste
oplossing was, werd afscheid ge
nomen en reed men overNieuw-
vliet en Groede naar Breskens,
vanwaar Z.Exc. met de boot van
4 30 u. vertrok naar Den Haag.
Natuurlijk moet afgewacht
worden, welk resultaat dit be
zoek zal hebben gehad. Maar dat
het resultaat heeft gehad, daar
zijn we van overtuigd. Een spreek
woord zegtkijken is koopen.
een blikken speelgoedmannetje, dat je
opwindt Ik liet mijn lantaarn naar
alle kanten schijnen, vóór me. achter
me en opzij. Mijn rechterhand om
klemde de revolver en die hand was
klam van het zweet, zoodat het me
moeite kostte om het wapen er niet
uit te laten glijden.
Ik stapte op de steenen trede, die
naar de opening in het koorhek leidt
en liet het licht op den dolk vallen.
Eerst dacht ik, dat alles was zooals
het wezen moest, maar toen drong
het met een schok tot mijn besef door,
dat er iets niet in den haak was. Ik
leunde voorover om beter te kunnen
zien, ik tuurde... en mijn vermoeden was
griezelig juist. De dolk was er
n i e 11Alleen de als een kruis
gevormde scheede hing boven het
altaar 1
Een panische schrik greep mij aan.
In mijn opgezweepte verbeelding zag
ik het ding op eigen mysterieuze
kracht door de kapel zwevend, zich
het- en derwaarts wendend' naar eigen
goeddunken, of naar den wil van de
onbegrijpelijke macht, die het voort
stuwde. Met moeite draaide ik op mijn
verstijfden hals mijn hoofd om. ik
keek achter mij en liet het licht schij
nen in de richtiug, waarin ik keek.
Op hetzelfde oogenblik kreeg ik een
hevigen slag tegen de linkerborst en
tuimelde achterover van het koorhek
in het schip I Mijn tragi-komische
wapenrusting kletterde en rammelde,
ik kwam op mijn tug terecht en gleed
een eind voort over het gladde marmer
van den vloer. Mijn schouder stootte
tegen den hoek van een kerkbank en
daardoor kwam ik overeind te zitten,
zooals Jullie wel begrijpti Ik krabbelde
overeind, suf en pijnlijk, maar de angst
En dan kunnen we daarmede
bedoelen, dat als men eerst iets
heeft gezien, men tot handelen of
daden overgaat. Een goed koop
man als de heer Lockefeer heeft
dat in de doppen gehad en
terecht. Wat geeft het of men al
eenige malen snoepreisjes maakt
naar Den Haag om daar op
audiëntie te gaan bij den minis
ter om dit of dat te bepleiten,
indien niet als in dezen noo-
dig is de autoriteiten zelve
zich vergewissen van den toe
stand en zij ter plaatse geheel
en al onbekend zijn met toe
standen en zaken. We herinneren
ons in dit verband hoe in oor
logstijden een Kamerlid met
Commissieleden onze streek af
reed en zich persoonlijk liet voor
lichten door direct belangheb
benden en hoe daarop allerlei
gunstige bepalingen werden ver
kregen in het belang van den
handel in deze streek I
En wat baat het als men dure,
tot in millioenen loopende plan
nen laat maken, die regeering en
bevolking doen afschrikken, ter
wijl practischer wegen en mid
delen worden genegeerd, allee*
omdat men ter plaatse niet be
kend is. We erkennen direct.dat
we leek zijn op het gebied van
kanalen- en wegenaanleg, maar
dat in tijden als nu een massa
geld productief zou zijn besteed,
indien nu kon worden overge
gaan tot het doen graven van een
kanaal Axel-Hulst, daar zijn we
vast van overtuigd. Honderden
werklooze handen zouden daarbij
de broodkorf vormen van tal van
noodlijdende gezinnen. En het
was misschien wel wenschelijk
en niet van resultaat ontbloot,
indien de K.A.H.A. de gemeentebe
sturen eens opriep om daarvoor
een plan de campagne te ont
werpen.
Dit ter zijde want het hoofd
doel van 's Ministers bezoek is
niet geweest het kanaal, maar een
verbindingsweg van Hulst naar
Oostburg of zoo men wil van
Walsoorden naar Breskens of
Sluis. Het is, zooals de heer
Lockefeer ons zeide, dat de be
deed me de pijn haast niet voelen. Ik
was mijn lantaarn en mijn revolver
kwijt, dat drong vagelijk tot mij door
en in mijn verbijstering niet precies
wetend wat ik deed, sprong ik in de
ondoordringbare duisternis naar voren
er. viel in een bank neer. Ik deed een
haastigen stap terug en vloog blinde
lings naar het midden van het schip,
met de gepantserde armen tegen het
gezicht gedrukt. Ik kwam in botsing
met mijn foto-toestel en dat tuimelde
tusschen de banken. Maar ik liet me
niet ophouden.... ik moest naar de
deur.
Met een paar passen had ik haar
bereiktik grabbelde als een waan
zinnige in den zak van mijn kamer
japon naar den sleutel. Ik vond hem,
tastte met mijn hand langs de deur,
ontdekte het sleutelgat, stak de sleutel
erin, draaide hem om, rukte de dear
openen stohd in de gang. Ik
sloeg de deur wild achter mij dicht
(het is een wonder dat niemand door
den shg is wakker geworden), en
bleef een oogenblik ertegen rusten
ik voelde weer naar het sleatel-
gat, ditmaal achter „Het" wat zich in
de kapel bevond. Het lukte, ondanks
mijn trillende handen en als in een
droom begon ik mijn weg te tasten
langs don muur van de gang. Ik be
reikte de groote hal en even later was
ik in mijn kamer,
(Wordt vervolgd,)
De mensch wordt als het kind na«f
's levens school gezonden, oek em t«
leeren stil ts zfo«
AXELSCHE
COURANT