No 88.
Dinsdag 12 Februari 11J-4.
39e Jaarg,
3)i
is Wreaks
Nieuws- en Advertentieblad
voor Zeeuwsch-Vl aan deren.
J. C. VINK - Axel.
Buitenland.
FEUILLETO N.
no)
Du blad verschijnt eiken Dinsdag- en Vrijdagavond.
ABONNEMENTSPRIJS:
Per 3 maanden 75 Cent; franco per post 1 Gulden.
Afzonderlijke Nos. 5 Cent.
DRUKKER—UITGEVER
Bureau Markt C 4.
Telef. ft«. - Poetgiro SOS6a.
aDVERTENTIEN van 1 tot 5 regéls 60 Cent; voor
eiken regel meer 12 Cent. Groote letters worden naar
plaatsruimte berekend.
AdvertentiSn worden franco ingewacht, uiterlijk tot
Dinsdag- en V rQ dag voor middag ELF ure.
Engeland contra Frankrijk.
De Engelsche premier heeft in een
interview met deD Pranschen journa
list Dumay op duidelijke wijze zijn mee-
niDg uitgesproken omtrent Frankrijks
houding en verklaarde o.m. dat ook
onder de huidige omstandigheden een
overeenstemming tusschen Engeland
en België niet bereikbaar is, tenzn Bel
gië een absoluut onafhankelijke politiek
voert en zich niet door een der bond-
genooten (Frankrijk P) zal laten dic-
teeren.
Aan de verklaring van Mac Donald
is het volgende ontleend
Engeland veroordeelt, en voorname-
lyk in de Fransche regeering, de be
zetting van het Ruhr-gebied. Dit, in
verband met de Engelsche publieke
opinie aangaande rechtmatigheid van
Frankrijk's invasie, kan er niet toe bij
dragen om de sympathie tusschen
beide geallieerden te versterken. Nog
minder, waar, naar Mac Donald zeide,
Engeland de algemeene opvatting heeft,
dat de Ruhr actie de voornaamste tac-
tor is van de economische moeilijkhe
den in Engeland, die het thans heeft
te doorworstelen. Verder, dat Engeland
het aan Frankrijk verwyt, dat het niet
genoeg de hoogere interessen van Euro
pa wil begrijpen en bovenal geen be
grip toont voor Engeland's vitale be
langen.
M^c Donald verwijt Frankrijk, dat
het bepaalde volken in Europa zoowel
moreel als financieel steunt bij hun bq-
wapening en de uitbreiding daarvan,
't geen, zooals de ervaring toch thans
wel voldoende geleerd heeft, in de toe
komst eeD nieuwen oorlog weer onver
mijdeiijk maakt.
Geheel oprecht gesproken^ zegt Mac.
Donald, dat Frankrijk het Engelsche
volk zenuwachtig heeft gemaakt en
het dwingt tot onnoodige uitgaven in
dezen tyd w nt men begint in vollen
ernst te overwegen of het niet noodza
kelijk is geworden, dan ook Engeland
zijn weernpacht zal gaan versterken of
naar nieuwe bondgenooten moet uit
zien 1 Hij legt er nadruk op, dat zulks
niet alleen het gevoelen weergeeft van
de zakenmenschen en de arbeiders,
maar dat in Engeland de vooraan
staande hoofden wantrouwend en on
rustig zijn gewordpn. Mac Donald
heelt deze stemming alom geconstateerd
en ziet daarin een niet le miskennen
gevaar. Komende tot de quaestie of
de tegenwoordige commissie van on
derzoek eenig resultaat zou kunnen
hebben, verklaart Mac Donald dat bij
alle hoop nog niet geheel heeft opge
geven, dat de conferentie nog iets zal
kunnen bijdragen in het belang van
den vrede. Hij zal dan ook gaarne
elke grootere uitbreiding van haar ar
beidsmogelijkheid met vreugde onder
steunen. Nog eens komt hij terug op
de steeds zich uitbreiaeude bewapening
van Frankryk en waarschuwt er voor,
het grooiscne vertrouwen in zijn posi
tie uitsluitend te willen zoeken in een
machtig leger. Hij ontkent groote be
teekenis voor de veiligheid' van een
land te moeten zoeken in zijn bewa
pening of in verbonden, en bepleit, als
machtigen factor voor Frankrijk's ze
kerheid, het toe staan aan Duitschland,
in den Volkenbond te worden opge
nomen. Mac. Donald verklaart zich er
voor, dat een nieuwe politiek de inter
nationale verhoudingen zal moeten be
palen en noemt deze richting een po
litiek van rede en eerlijkheid hij hoopt,
dat men den moed moge toonen, zich
eindelijk eens los te maken van de
spitsvondigheden en vooroordeelen
eener verouderde diplomatie. Ent zoo
komt hij nog eens terug op Frankrijk's
Ruhr-politiek. Wij moeten, zoo zegt
hij, den moed hebben, de werkelijkheid
eens nuchter onder oogen te zien, lie
ver dan dat men zich door phantasieën
in den afgrond te pletter stort. De
Ruhr-bezetting kan geen nuttig effect
hebben, noch voor Frankrijk, noch voor
Engeland, nog voor wie dan ook. Zy
vormt daarenboven de kiem voor aller
lei onheil, zoowel thans als in de toe
komst. Indien deze toestand niet op
houdt, oan voorziet Mac Donald nog
vóór het einde van 11*30, dat de we
reld ondervinden zal, welke zekerheid
die Ruhr-bezetting aan Frankrijk ge
bracht zal hebben en hij verklaart
waarom niet te begrijpen, dat land de
materieële en psychologische zyde van
net vraagstuk hardnekkig wil negeeren.
Het is toen waanzin te gelooven, dat
men een geheel volk op den langen
duur in zyn vitale belangen en heilige
gevoelens kan knechten.
Over het separatisme is het oordeel
van Mac Donald al niet minder streng.
Een afscheidingsbeweging, welke haar
ontstaan vindt in een natie zelve, gaat
niemand aandoch waar een derge-
gelijke beweging door een vreemde
macht wordt beïnvloed of zelfs gesteund,
beteekent zy een verkrachting van het
Verdrag van Versailles. Engeland zal,
zoo zegt hy, nimmer een autonomie
erkennen, die op dergelijke wyzeistot
stand gekomen.
Ten slotte verklaart Mac. Donold, dat
Engeland zoowel Rusland als Duitsch
land- zal trachten in den Volkenbond
opgenomen te krygenwant het gaat
niet aan, dat deze bond slechts is een
werktuig van eenige bepaalde groot
machten, die zich hebben omgeven
door een cliëntenschaar van kleine'na-
ties. Hy stelt aan de toetreding van
Duitschland en Rusland geen andere
voorwaarde dan die, welke geldig zyn
voor alle overige leden, dus wil geen
uitzonderingsbepalingen. De Volken
bond behoort te dienen de belangen
van de wereld en niet het voordeel
van den enkeling
De auspiciën onder welke de nieuwe
Engelsche regeering haar arbeid aan
vaart, beloven dus voorloopig veel
goeds.
Of deze koers zal worden gehouden,
zal de toekomst moeten leeren, maar al
zou er slechts een gedeelte van zijn
wenschen in vervuiling gaan, dan be
staat er toch veel kans, dat.Mac Do
nald's bewind ten zegen zal worden
aan den vrede.
Wy blyven hopen.
(Vrij uit het Duitsch.)
„Het is geen persoonlijk gevoel, maar de
bekentenis eener schuld is het beste verzoek
om vergiffenis, het verzoek om vergiffenis de
eenige weg tot verzoening. Gij hebt gehoord,
dat zelfs een zoo groot karakter als dat van
Wangen zijn vergiffenis daaraan verbindt. Ik
heb geen kans tot slagen, maar mijn wensch
alleen reeds scheidt ons innerlijk."
„Niet die wensch, ook niet de vervulling;
ons zou alleen kunnen scheiden het gebruik,
dat gij zoudt kunnen maken van de verkregen
waarheid. Laat ons echter zoo lang te zamen
gaan, ik geloof, dat ik u beter ken, dan gij
uzelven."
Zij had een wonderbare kracht over hem
verkregen, hij reikte haar de hand en zij legde
met dankbaren blik de hare daarin.
„Gij zijt het dus eens, genadige gravin,"
vroeg de zaakwaarnemer, toen het schoone
paaf voor hem stond.
Wat was het toch dat hen zoo electrisch
aandeed bij deee eenvoudige natuurlijke vraag
in dit ernstig oogenblik? Licht drukte hij
haar zachte hand, welke in de zijne lag en
sprak in Theresa's plaats: „Ja."
Dit was de eerste vertrouwelijkheid, welke
hen verbond, dezelfde weg en hetzelfde doel,
ware het ook niet datgene, wat Theresa zich
gedroomd had in haar ineisjesfantazie. Maar
zij dacht in dit oogenblik niet aan haar eigen
wenschen, zij dacht aan het kleine verlaten
kind, harer barmhartigheid aanbevolen, en zij
stemde in met dat „ja", even plechtig bewogen,
als gold het haar eigen geluk.
„Hebt gij iets in te brengen tegen de ver
plichtingen, heer graaf, welke de gravin op
zich neemt?" vroeg de zaakwaarnemer.
Graaf Wolf beschouwde een oogenblik
peinzend het paar, dat daar stond n«g hand
in hand.
„Neen," zei hij, „want ik ben niet hard
alleen rechtr aardig. Het kind, door niemand
erkend, zal niets ontbreken, Ook Theresa's
teederheid niet, al was het alleen ter wille
van den doode, die mij zoo dierbaar was. Het
zal een vrijplaats vinden in mijn huis, bescher
ming en zorg, maar niet den naam, dien het
niet toekomt."
Theresa, daar zij gevoelde dat Richard
sidderde, drukte zacht zijn hand.
„Wees toch tevreden, mijn vriend, zij heeft
meer dan den naam, die haar ontzegd is, »ij heeft,
ik beloof het u, de liefde eener moeder!"
ZEVEN EN TWINTIGSTE HOOFDSTUK,
Stil was de winter voorbijgegaan voor graaf
Wolf en zijn dochter, nadat zij in de stad
waren teruggekeerd. De familierouw en de
ontzettende gebeurtenis, welke in Tannensee
was voorgevallen, waren oorzaak dat zij geen
deel namen aan de voornaamste feestelijkheden
en beperkten hun verkeer tot de naaste vrienden
des huizes. Maar ook in dezen kleinen kring
bleef Theresa het schitterende middelpunt en
het voorwerp van vurige wenschen en tevei geefs
lette men er op, wien de gravin haar gunsten
schonk.
Ofschoon Richard een persoonlijkheid was,
welke lang reeds een aanzienlijke plaats innam
fn de maatschappij, sedert men aan het hof
hem in het oog vallend onderscheidde, ofschoon
hij een zekere opmerkzaamheid tot zich trok,
ook in zijn bijzonder leven, nu men hem
bewonderen mocht in zijn atelier, zoo was
tot zijn genoegen toch de betrekking piet be
kend geworden, welke hem aan Theresa ver
bond reeds sinds haar kindsheid.
Hijzelf schuwde het die"betrekking te ont
leden, het zou hem onverdragelijk geweest zijn,
door vreemde hand te laten peilen, welk ge
voel het overheerschende bleef in zijn eigen
aardige betrekking tot het jonge meisjezijn
welgevallen als kunstenaar in haar bloeiende
schoonheid, zijn hartelijke vriendschap uit
vroeger tijd en zijn dankbaarheid, omdat zij
zich het lot aantrok van het verlaten kind der
geliefde, of wel een machtiger gevoel, dat hij
niet noemen mocht, dat hem vol bewondering
vastketende aan dezen helderen geest en aan
dat warme goede hart, een gevoel, dat sprak
van een heimelijk verlangen om het verloren
geluk opnieuw te ontvangen, uit haar hand.
Een kind was zij geweest, een kind, toen
zij tot hem gezegd hadlk zal u dwingen mij
lief te hebben.
En somwijlen was het hem, als gevoelde hij
nu het zegevierend geweld van dit blij geloof,
als stroomde de lente door zijn hart. Som
wijlen niet altijd. Want er kwamen ook
uren, waarin hij de oude pessimist was, die
in haar trouw een ijdele kinderluim zag, in
haar voortdurende liefde voor Veronica een
stille berekening, hem welgevallig te zijn. En
dan wapepde hij zich met standvastigheid, dan*
maakte hij zichzelven wijs, dat Magdalena ook
hier in zijn hart beroofd zou worden, evenals
men zich aan haar rechten als gade vergrepen
had. En op zulke dagen behandelde hij Theresa
met een koelheid, welke haar herinnerde aan
dien tijd in Italië, toen zij in kinderlijke toornige
tranen uitbarstte. Nu weende zij niet meer;
zij wachtte, en haar engelachtig geduld maakte
hem ongeduldig, als eens het tegendeel.
Hij wist, dat een edelmoedig doel Constantijn
had aangespoord Theresa hem ter zijde te
stellen, in de vervulling der plichten ten op
zichte van Veronica, maar juist omdat hij daarin
een dwang zag, verzette hij zich daartegen
hij wilde zich verdedigen tegen de macht eener
nieuwe liefde.
Den dag na de opening van het testament
had hij afscheid genomen van Theresa, koeler
en meer vormelijk dan zijn voorafgane ont
roering zou doen vermoeden. Hij verzocht
haar voorloopig, zoolang het kind nog alleen
vrouwelijke zorg en teederheid noodig had,
alleen over Veronica's lot te beslissen en gaf
vooraf zijn toestemming tot ieder besluit en
iedere verandering van verblijf.
Hijzelf ging naar Weenen, maar reeds na
verloop van drie weken keerde hij terug
ditmaal om voor altijd in de residentie te
blijven, waar Theresa in den winter met haar
vader woonde en vanwaar men des zomers
in weinige uren in Kettenstein kon zijn.
„Ter wille van Veronica," zei hij bijna ver
ontschuldigend, toen hij in Theresa's vroolijk
verbaasde oogen blikte. „Ik mag mij in de
zorg voor haar niet door anderen laten be
schamen."
Zelden bejrad hij het grafelijk huis, maar
hij sloeg het gade, hij wist, wie daar uit en
in ging, hij kende Theresa's dagverdeeling,
haar rijtoeren, haar bezoeken.
Minder wist hij af van Herbert. Het prach
tige huis, dat in het begin van den winter met
zooveel praal geopend was en zoo groote
verwachtingen had opgewekt ten opzichie der
gezelligheid, lag stil en eenzaam daar, sedert
men de jonge levenslustige gebiedster begra
ven had en haar gemaal, tengevolge van het
duel, een langdurig vestingarrest onderging.
Het ontzaggelijk opzien, dat deze zaak ge
baard had, was nog in 't geheel niet vermin
derd en de gevangene werd een belangwekkend
onderwerp voor de dagelijksche gesprekken,
evenals hij eenmaal de gezochte dandy ge
weest was.
De verschrikkelijke wroeging der eerste
uren en dagen werd bij hem wel spoedig
overwonnen door de heerschappij, welke htj
over zichzelven vermocht uit te oefenen en
bij 2e verhooren, welke hij moest ondergaan,
toonde hij zich helder en voorzichtig als immer.
Verder had hein niemand gezien, dan zijn
moeder en graaf Wolf, wiens bemiddeling
tot een verkort rechterlijk onderzoek hij ver
zocht in een kort onderhoud.
(Wordt vervolgd).
AXELSCÜE
i
&k
COURANT.
t
I
V
0
