^o. 35.
Dinsdag I Augustus ll)u22.
38e
Ut twee feaee!
Nieuws- en Advertentieblad
voor Zeeuwsch-Vla an deren.
J. C. VINK - Axel.
Buitenland.
FEUILLETON.
Dit blad verschijnt eiken Dinsdag- en Vrijdagavond.
ABONNEMENTSPRIJS:
Per 3 maanden 75 Centfranco per post 1 Galden.
Afzonderlijke Nos. 5 Cent.
DRUKKER—UITGEVER
Bureau Markt C 4.
Telefoon Kr. 56. - Postbox 6.
AüVERTENTEEN van 1 tot 5 regels 60 Cent; voor
eiken regel meer 12 Cent. Groote letters worden naar
plaatsruimte berekend.
Advertentiën worden ftanco ingewacht, uiterlijk tot
Dinsdag- en Vrijdagvoormiddag ELF are.
In de botsing tusschen Beieren en
het Ryk heelt graat Von Lerchenteldt,
de Beierscbe premier, Woensdag een
ongewoon verzoenenden toon aange
slagen, tot groot leedwezen van de
Duitsche monarchisten en de buiten-
landsche separatisten, die zich al braaf
verkneukelden over de Beiersche kop
pigheid en eigengereedheid.
Het geschil loopt over de Wet tot
bescherming der Duitsche republiek,
welke is aangenomen en dus verheven
tot Rijkswet. De Duitsche Ryks regee
ring kan en zal dan ook nimmer toe
laten, dat een Bondsstaat, welke ook
en zelfs Beieren dat om vele rede
nen heel wat heelt in te brengen in
den Statenbond zich onttrekt aan
die wet.
Hetgeen de Beiersche regeering op
den duur ook wel zal inzien vooral
waar zij reeds herhaalde malen heelt
verklaard dat zij allerminst beoogt af
scheiding van het Rijk.
Dan, de onderhandelingen tusschen
Berlijn en Müachen zijn aan den gang
en bijna zeker zal men ook thans
weer komen tot een voor beide partijen
eervol compromis en hoogst vermoede
lijk een oplossing vinden.
De .Petit Parisien" braeht het bijna
ongeloollijke bericht, dat de sowjet-
regeering zou hebben besloten, in Rus
land weer toe te staan, dat particulieren
eigenaar kunnen zijn van al hetgeen
is genationaliseerd met andere woorden
dat thans ook de zoo verfoeide en op
alle denkbare en ondenkbare wijzen
gemartelde .bezittende klasse" is
hersteld.
Het zal stellig evenzeer geraden zijn,
de bevestiging van deze salto mortale
at te wachten als die van de geruchten
omtrent muiterij in het roode leger.
Dat Zweden zijn leveringen van loco
motieven staakte, omdat de sowjet-reg.
niet betaalt, doch zelfs weigerde een
ontvangbewijs te geven, kan den ach
terlijken Westerling minder verbazen,
mmers hij heelt al meer zulke noten
ïooren kraken over de hyper-moderne
wijze van zakendoen doen dier heeren,
die voor niets staan en er zelfs hard
over denken, hun te Berlijn gegeven
woord, dat de sociaal-revolutionnairen,
die te Moskou terechtstaan, niet zouden
worden ter dood veroordeeld, in te
trekken.
Dergelijk optreden heelt ook een
goede zijdehoe harder zij op den
bezem rijden des te sneller zal de rit
uit wezen en des te spoediger zullen
den weinigen, die een oogenblik heb
ben gelooid in deze utopieën de oogen
opengaan om voorgoed terug te keeren
uit Droomenland.
Het 22ste vredes-congres.
In bijzijn van ruim 100 gedelegeerden,
vertegenwoordigend 20 natiën, is Dinsdag
te Londen het 22ste vredecoDgres geo
pend. Koning George had een welkomst
groet gezondeD, waarin hij zijn sympathie
uitsprak voor het vredes ideaal en zijn
goede wenschen uitte voor het resultaat
der bijeenkomst.
Fisher, de min. van Onderwijs, zeide,
dat de handhaving van den vrede en
(Naar Emile Souvestee.)
7)
Hij zette zich weder en schreef aan
den prefect. Toen hij het adres stelde,
zeide Mevrouw Du val
»lk zal dat alles oogenblikkelijk af
zenden, zoodra ik aan Frantz den brief
voor zijn zoon heb overhandigd.*
»Met uw verlof,* viel Koffmann in de
rede, *ik wil u ook nog een woordje
voor den ontvaDger-generaal geven, wi
zijn bijna volle neven. Hij zal u krach
tig ondersteunen Hij begon ten twee
den male te schrijven.
Mevrouw Duval ontving deze nieuwe
aanbeveling onder een vloed van dank
betuigingen, maar haar oogen blikken
nog altijd naar den brief uit Huningen
Verlangt gij nog iets vroeg de Maire
«Mijn hemel, Mijnheer 1 ik zou niet
durven
»lk begrijp u, eenige regels voor mijn
broeder, niet waar Werkelijk herinner
ik mij dan ook nu, dat hij sedert kort
weder met het ministerie verzoend is
Ik zal hem die benoeming verzoeken als
een persoonlijken dienst.Ziedaar
Zijt gij tevreden?*
»Of ik tevreden ben Ik weet
niet, hoe ik u genoeg zal bedanken.*
het bewaren van goede betrekkingen
sedert eeuwen is geweest en nog vele
eeuwen zal blijven het richtsnoer der
Brit8cüe regeeringspolitiek. Na te hebben
gesproken over Duitschlanus verant
woordelijkheid voor den oorlog zeide
hij, dat de Britsche regeering gaarne
zou zien, dat Duitschland zich aanmeldde
voor bet lidmaatschap van den Volken
bond. Vervolgens wees hij er op, dat
Engeland onmiddellijk na het beëindigen
van den oorlog den dienstplicht heeft
afgeschaft. Na een millitair instrument
te hebben geschapen, dat in elk opzicht
van techniek en deugdelijkheid was te
vergelijken met de andere conscriptie
legers beeft Engeland, onmiddellijk toen
de noodzaak verdween, dat instrument
zelf vernietigd. Als de houding der
Britsche diplomatie in de jaren na den
oorlog wordt onderworpen aan een
onpartijdig historisch onderzoek dan zal
blijken, dat Engeland steeds is opge
treden voor gematigdheid. Het is niet
in het belang van de beschaving, dat
de wereld wordt verdeeld in twee kam
pen overwinnaars en overwonnenen.
Wij hebben thans een gelegenheid die
wellicht niet terugkomt om de wereld
te verlossen van den druk der bewa
peningen zoodat een herhaling van den
wereldoorlog zoo goed als onmogelijk
zal worden. Daarop liet hij zijn voorstel
volgen om de revolvers af te schaffen,
daar dit het wapen is van den lafaard,
den samenzweerder en den sluipmoor
denaar.
Slecht voorbeeld.
Nog steeds wordt alom een beroep
»Het is de moeite niet waard; het
is reeds eeD te groot genoegen voor mij,
iets voor mijn vrienden te kunnen doen.*
Onder het uiten dezer woorden begeleidde
de heer Koffmann de directrice tot aan
de -deur.
Nauwelijks was deze gesloteD, of hy
kwam met spoed terug, greep den brief,
dien Mevrouw Duval had vergeten mede
te nemen en las het volgende
>Mijn vriend
Mijn oom heeft alles ontdekt, hij heeft
mij gedwongen plotseling te vertrekken
en ik bevind mij thans te Huningen,
omringd door lieden, die ik nooit heb
gezien en die mij behandelen als een
schuldige, wier schande hare familie
wenscht te verbergen. Sedert mijn
aankomst ben ik er op bedacht geweest,
u te schrijven. Heden heb ik er einde
lijk de gelegenheid toe gevonden. Treur
niet om mijn vertrek Williams, want dat
zal zelfs onze vereeniging verhaasten.
Ik zou misschien nimmer de kracht
hebben gehad, odzo lietde aan mijn oom
te openbaren thans, nu hij ze ontdekt
heelt, heb ik niets meer te ontzien.
Van nu af zijn mijn bloedverwanten
mijn vijanden, ik ben voor hen niet
enkel een voorwerp van minachting, maar
van haat. Gij alleen blijft mij dus over,
Williams, gij alleen zult over mijn lot
beslissen. Ik ben meerderjarig, vry in
in mjju keus, indien het zijn moet, zal
ik de rechterlijke macht te hulp roepen.
Overweeg, of gij my tot uw vrouw wilt
nemen, en, indien gij het wilt, kom my
dan met uw moeder afhalen, ik zal u
wachten en u volgen.
Elizabeth Koffmann.*
De fabrikant bleef, nadat hij gelezen
had, lang in gepeins verzonken. Hij
begon te vreezen, dat al zyn pogingen,
om dit gehate huwelijk tegen te gaan,
nutteloos zouden wezen. Hij kende
Elizabeth, zij had een zacht karakter,
maar was onverzettelijk in hare besluiten,
was zij eens zoo verre gekomen, dat zy
haren wil te kennen gal, dan trad zij
niet meer terug. Hij kon niet hopen,
haar schuilplaats altijd voor Williams
verborgen te houdeneen toeval, een
brief, die terecht kwam, kon hem alles
doen vernemen, en dan werd de veree
niging der beide gelieven onvermijdelijk
Vol van deze treurige gedachten begaf
hij zich op het gewone uur naar het
gemeentehuis.
Reeds had hy zyn handteekening onder
eenige paspoorten en certificaten gesteld
toen zijn oogen vielen op de lijst der
jonge lieden, opgeroepen om aan de wet
op de werving van krijgsvolk te voldoen
Op eens trof hem de naam van Williams
Hauflfer.
»Is dat de zoon van Frantz, den inva
lide vroeg hy aan den secretaris.
«Dezelfde, Mijnheer!*
gedaan op de liefdadigheid ten behoeve
van het noodlydende Rusland, waar mil-
ioenen reeds gestorven zijn en nieuwe
millioenen door den vreeselyken hon
gerdood, of verpestende ziekten worden
bedreigd.
Vreemd doet daar tegenover de hou
ding der Russische machthebbers en
hunne atgevaardigden. We hebben de
eer gehad dezer dagen een aantal van
die sovjet-vereerders te herbergen in
onze Residentie en daar trokken zij op
bijzondere wijze de aandacht doof hun
buitengewoon royale levenswijze.
Nieuwe fietsen en motorfietsen wer
den er gekocht, autotochten gemaakt,
diners gearrangeerd en terwyl de Rus
sische bevolking in 't leven gehouden
moet worden door de aalmoezen uit
Europa, waren die heeren hier uiterst
royaal met het uitdeelen van gouden
en zilveren voorwerpen van groote
waarde. Kortom zij leefden hier als
was er in Rusland overvloed, terwijl
in werkelijkheid de menschen vaD
ellende omkomen.
Maar zoo weinig trekken deze volks
vrienden zich van de ellende van het
volk aan, dat ze nog niet eens weten,
hoe de werkelyke toestanden in hun
land zyn.
Zoo vertelde de Russische delegatie,
waarvan nota bene de volkscommissa
ris voor economische zaken lid was,
dat de toestand in Rusland van dien
aard was, dat de froogste nood geleden
was en Rusland dit jaar weer een
klein gedeelte van zyn oogst kon uit
voeren.
Maar nog geen 8 dagen later kwam
Koffmann maakte een beweging en
na een oogenblik te hebben gedacht,
mompelde hij
>Dan zijn wy gered.*
Veertien dagen later waren er voor
het gemeentehuis te Thann een honderd
tal jonge lieden vereenigd, die het uur
der loting verbeidden. Het was een
zonderling en opmerkenswaardig tooneel;
sommigen waren vergezeld van familie
leden, wier gelaatstrek keu en houdingen
meer den stand dan het karakter der
personen aanduidden. De ryksten schenen
over het algemeen ongerust te wezen
men zag hen aan, dat zij bij zich zeiven
den prijs berekenden van den remp^ant,
dien het lot bun zou kunnen dwingen
aan te koopen de armen daarentegen
stonden met een vroolijke zorgeloosheid
te wachten. Dit kwam, omdat het, wat
de eersten betreft, gemunt was op hun
geld en wat de anderen aangaat, slechts
op acht jaren van hun leven. En wat
zyn acht jaren, als men jong en onbe
middeld is Eenige weggerukte bladeren
van een dichtbegroeiden boom, eenige ver
trapte bloemen in een vol beplant bed.
En waarom toch zou men dan hechten aan
dien tijd, dien men voortzweept in zyn
wenschen en dien men drijft naar de
toekomst door allerlei begeerten
(JFon/t vervolgd.)
AXELSCHE «COURANT.
