49,
Woensdag 21 September 19*21»
Nieuws- en Advertentieblad
voor Zeeuwsch-Vlaanderen.
J. C. VINK - Axel.
Het Koninklijk bezoek.
FEUILLETON.
ANT.
Dit blad verschijnt eiken Dmsdae- en VrlJdHSsvond.
ABONNEMENTSPRIJS:
Per 3 maanden 75 Cent; franco per post 1 Gulden.
Afzonderlijke Nos. 5 Cent.
DRUKKER—UITGEVER
Bureau Markt C 4.
Telefoon Mr. 5®. - Postbox
aDVERTENTIEN van 1 tot 5 regel» 60 Oent; voor
eiken regel meer 12 Cent. Groote letter» worden naar
plaatsruimte berekend.
Advertentiön worden franc* ingewacht, uiterlijk tet
Dinsdag- en Vrijdag voormiddag ELF nre.
Rare Majesteit de Koningin heeft mij
opgedragen, aan de Zeeuwsche bevol
king modedeeling te doen van Rare
gevoelens en diepgeveelden dank voor
ea van groete ingenomenheid met de
allerhartelijkste ontvangst, wolke aan
Hoogstdezelve en aan het Koninklijk
gezin op 15 en 16 September j.l. in
Zeeland is bereid.
De talrijke bewijzen van aanhanke
lijkheid en lietde, welke allerwege op
zoo spontane en ondubbelzinnige wijze
tot uiting kwamen, zoomede da alge-
meene hulde en geestdrift der bevolking
hebben Rare Majesteit ten diepste ge
roerd en getroffen.
Middelburg, 19 September 1921.
De Comm. der Koningin in Zeeland,
QUARLES VAN UFFORD.
Zeeuwsch-Vlaanderen heeft weer
eens kunnen toonen, wat het voor onze
Koninklijke familie gevoelt en heeft
thans het voorrecht en het genoegen
gebad, dat niet alleen de Koningin,
maar ook haar Gemaal en Raar Konink
lijke dochter net .eigen landje'' door
kruisten. Voortaan zal Prinses Juliana:
als ze „Van d'Ee tot Hontenisse, van
Rulst tot aan Cadsand" zingt, niet
aileen weten van de kaart welk stukje
grond daarmede bedoeld wordt, maar
Zjj zal zich herinneren, welke schooae
landouwen daarmede bedoeld worden
en hoe daar een volkje woont, dat
vol geesdrift laett voor Haar Ouders ea
ook voer Haar zelve, een volkje dat
niet alleen zong, maar ook zweer
Wy worden nimmer Belgen". Prinses
Juliana heeft duizenden by duizenden
Daenschen zien jubelen ia dat landje
en we zyn ervan overtuigd, dat de
indruk dien onza Prinses van Zeeuwsch
Vlaanderen in Haar kinderjaren heeft
meegeaemen, nooit zal worden ver
geten.
Maar ook voor ons Zeeuwsch-Vlamin-
gen had het bezoek van de Koninklijke
Familie een byzendere beteekeais Op
verschillende plaatsen en tyden was
do wensch te kennen gegeven, dat
we 9 M. de Koningin zoo gaarne eens
zagen kem9n met Haar Gemaal ea de
Prinsos en al gelooven we nu niet aan
brieven, die aan H. M. zouden zyn
geschreven van sommige particulieren
of dat H.M. die reis zou maken naar
aanleiding van dese of gene die dat
sens gevraagd heeft, wy zyn er toch
van overtuigd dat onze Koningin hestt
begrepen, dat het een a 1 g e m e e b
verlangen was van de bewoners van
Zeeuwsch-Vlaanderen en van geheel
Zeeland, om perseonlyk onze Prinses
te mogen zien. We voelden daarin
het gemeenschappelijk verlangen om te
deelen in de liefde, die H. M. voor
Haar Dochter heefi, om to getuigen
dat wy die Moederlijke zorgen voor
de opvoeding van onze Prinsos meevoe
len, evenals onze ouders de tegenwoor
dige Koningin zalve van jaar tot jaar
vol belangstelling en vreugde zagen
Eod familieschets uit het Eogelsch
vertaald door O.
6)
(Slot.)
Jacknon schudde ontkennend het hoofd.
>Der woont geen mensch van aien
Latum hier in de buurl,* zeide hij ba
slist. Der is wei een juffiouw Mayes
een arme weduwvrouw, die in Crescent
Row woont, heeft het nog al
krap, zoover ik weet.*
»ln Crescent Row,* antwoordde Peter
verschrikt. »Maar daar woonde ze
«even jaar geledeD ai
»L)aar woont ze nou nog,« zei de
oma met een nieuwsgierigen blik op
Peter.
»Maar ik dacht, dat ze een groote
erfenis had gehad U riep Peter Mayes uit
»Lk geloof niet, dat dat veel zaaks is
geweest,merkte de man op. »'k Heb
er nooit het rechte van gehooro, maai
ik dena, dat het grootste deei van 't geta
in waardeiooze papiereu was belegd. In
elk geval woont ze der nog, met der
dochters. En ae zoon ook, wat dat
aangaat. Eu ze zijne me nog drie
shilling schuldig, die ik maar niet van
ze te pakken kan krygen en ik neb
zooveel as gehoord, as dat er beslag op
groeien en geestelyk ontwikkelen tot
wat Zy is gewordeneene vorstin,
waarop iedere Staat in Europa jaloersch
kan wezen.
En als we nu zien, dat onze Konin
gin aan zee'n verlangen voldoet, is dat
dan niet oen groote beteekenis voor
ons, Hare onderdanen Geen wonder
dan ook, dat ieder een byzonder plaatsje
koos om zoo dicht mogelyk by de Kon
nuto te komen, om van zijn dank
baarheid to getuigen. Om te bereiken
dat glanspunt, het eegenblik, waarop
wo op oen paar passen afstand H.M.
ds Koningin, Z. K. H. den Prins en
H. K. H. do Prinses konden toejuichen.
Hoe vertrouwelijk, zeuder machtsver
toon van politie of militairen, reden Ze daar
weer stapvoets, en nóg langzamer, tus-
scbeu door dien galmenden drom van
m»nschen, die verstomden als H. M.
heu vriendelijk toelachte ea velen in
tranen van vreugde deed losbarsten.
Dat zyn van dia onvergetelijke oogen-
bliüken, waarin we ons zeil geen
meester zyn en ons overmand gevoelen
door do werkelijkheid, die ons als eea
droom toescheen vóór de gebeurtenis
en ons nog al» een droom toeschijnt,
als we er ©enige uren later op terug
zien. In enkel# minuten toch werden
daar duizenden menschen overweldigd
doer de vervulling van een wensek,
die allen koesterden, en aan allen te
gelijk wordt bevredigd. Kan ket anders,
of we worden zoodanig aangegrepen,
dat we op het eogenbiik dat we juist
onze Koningin Wilhnlmina zouden wil
lea toejuichen, verplet staan, als die
vriendelijke, van hartelijkheid stralende
der goed zou worden gelegd, derék na
Kerstmis.*
Peter Mayes keerde om en liep met
min of aieer onzekeren tred naar
Crescent Row. Dit was iets dat hem
Dooit in de gedachten was gekomen.
Een plotseling gev'oel van schuld vervulde
hem. Hy zag nu zichzelf uit een heel
ander oogpunt. Hy was weggeloopen
Misschien... Hy snakte even naar lucht
en liep wat harder door.
Toen hy aan No. 7 van de modelhuizen
gekomen was, vond hy de deur op eeD
kier, en zachtjes stapte hij naar binnen,
en de voorkamer in. Weer boorde bij
stemmen in de achterkamer. Het her
innerde hem sterk aan zeven jaar ge
leden, maar er was een groot onder
scheid tusschen toen en nu. Er was
geen enkele prent aan den wand te
zien en van de meubels was maar heel
weinig over, en de stemmen die
waren ook totaal veranderd. Hij keek
tusschen het verschoten gordyn door
Kon oht Maria zyn 1 Ze was nu mager
heur haar was vergrijsd, en er was etn
vreemde trek van leed om haar mond.
Belinda zag er in zyn oog knapper oit
dan ooit, maar ze had geen enkel sieraad
aan en zag bleeken om den mond
bad ze deozeildeu lyuenstrek van haar
moeder. Maria was bezig met de
uaaimacrine en Belinda zat over 't een
of ander naaiwerk heengebogen. Amy
zal ineengedoken voor het vaur, zoodat
eogen, vol vertrsuwelijken blik ónze
oogen ontmoeten niet alleen, maar ons
treffan tot in het hart, dat dan alleen,
maar in stilte wil juichen? Niemand
die niet tintelt van oranjeliefde kan
den geestestoestand verklaren, waarin
men verkeert, alB men oog in eeg met
H. M. staat te beluisteren de hartelijke
woorden van wederzydsche gevoelen»
van genogenkoid, dia enzo Vorstin zoo
gul uitspreekt en waarin zo zich zoo
beschermend en troostvol weet uit do
drukken in dagen van smart en zoo
blijmoedig in dagen van feest als doe
lend in de vreugde die on» aller gemond
vervult.
1» een sprookje, dat wo in oan
rustig middaguurtje lazon, is het alles
ons voorbijgevlogen, maar ent nooit te
vergeten en we kunnen gerust zeggen,
dat waar het noodig mocht zijn, de
banden van aanhankelijkheid aan ons
Vorstenhuis weer nauwer zijn toege
trokken. We hebben weer gezien en
gevoeld: Oranje en Nederland zyn één.
Na den korten tjjd van voorbereiding
waren in onze gemeente nog zoodanige
versieringen aangebracht, dat wo do
Koninklijke tamilie in ons stedeke op
waardige wjjze konden ontvangen.
Reeds op Spui stond een eerepeert
opgesteld en waren versieringen aan
gebracht. Toen de auto's in zicht
kwamen, begonnen daar de school
kinderen to zingen en was de bevolking
zoodanig opgesteld, dat H. M. het sein
tot stoppon gaf. De heer J. C. de
Koning, hoofd der school aldaar trad
Daar voren en boog voor H. M., waarna
hij haar gezicht niet kon zien, maar 't
was duidelijk, dat ze zat te schreien.
»lk ben benieuwd, hoeveel Jim er
voor krygen zal,* zei juffrouw Mayes
met een vermoeide stem.
»Niet meer dan vyf shilling, denk ik,
antwoordde Belinda. »Dat helpt een
boel, niet? ais je drie pond betalen
moeten morgen is het Kerstmis en
we hebben niemendal in huis !c
»We zullen er ons zoo goed mogelijk
in moeten schikken,zei juffrouw Mayes
eu baar stem klonk heelemaal niet
scnerp meer, maar byna zoo zacht als
een meisjesstem. »Misschien krygt Jim
ook wel dadelijk na Kerstmis weer
werk.*
Het meisje, dat had zitten schreien
keek om zich heen haar moeder had
zich naar haar toegekeerd en haar op
den schouder geklopt.
»Ik kan er niets aan doen, moeder,
zei ze. »'t Is vaodaag zeveu jaar gele
den, dat die nare notaris hier kwam en
ons van tante Jane's erfenis vertelde,
Een mooie erfenis ook
»We hebben toch twee duizend pond
gekregen,* zei haar moeder zich over
haar werk heen buigend.
Wat hadden we aan zoo'n klein
beetje,* riep het meisje uit, »terwijl we
een groot fortuin verwachtten Het
was immers allemaal al op, voordat we
er goed beset van hadden.
Juffrouw Mayes zuchtte.
»lk vrees, dat we wel een beetje
verkwistend zyn geweest*, gat ze toe,
»en Jim's reisje naar Parijs heeft een
heop geld gekost.*
>lk wou, dat vader maar terug kwam,*
zei Amy, in het vnur staiend. »Vreeger
hadden we tenminste altyd volop te
eten en u en Belinda waren toen ook
anders.*
»Hier ben ik,« zei Peter Mayes, ter-
wyl hij de kamer binnenstapte.
Juffrouw Mayes legde haar bril neer
en keek hem aan. Tevens begonnen
haar vingers te trillen, Z6 greep met
ééoe hand het tafelkleed vast en klemde
zich met de andere aau haar stoel.
Belinda sperde mond en oogen wijd
open. Amy uitte eeu luiden kreet
»'t Is vader,* riep ze. »Hij heeft zyn
bakkebaarden afgeschoren.*
Zy was de eerste die hem omarmde.
De anderen schenen geen woord te
kunnen uitbrengen. Peter Mayes kwam
een stap nader en lei één band op zijn
vrouws schouder.
>Ik ben heelemaal ontdaan,* zei hy.
Zeven jaar geleden zat ik in die kamer
en hoorde de notaris van de erfenis van
je zuster vertellen. Ik hoorde elles wat
je van plan was met mij en voor jullie
zelf te doen, en toen nou toen
ging ik op de vlucht,* zei hy met zyn
onweerstaanbaar glimlachje. »Ik giug
naar Amerika, al dien tijd meenende,
dat jullie in weelde leefden en mjj
