EEN KERSTAVOND
\o. 66.
Woensdag 24 November 1920.
36e Jaarg.
Nieuws- en Advertentieblad
voor Zeeuwsch-Vlaanderen.
J. C. VINK - Axel.
De achturige werhdag.
FE UI LLETON.
Buitenland.
Dit blad verschijnt eiken öinsdasr- én Vrijdagavond.
ABONNEMENTSPRIJS:
Per 3 Maanden 75 Centfranco per post 871/, Cent.
Afzonderiiike Nos. 5 Cent.
DRUKKER—UITGEVER
Bureau Markt C 4.
Telefoon Xr.St. - Poatbox 8.
aUVERTENTIEN van 1 tot 5 relais 80 Cent; veer
eiken regel meer 10 Cent. Groote letters worden naar
plaatsruimte berekend.
Ad vertenfción worden franco ingewacht, uiterlijk tot
IMnsdas- en VrfldagTooriniddag ELF ure.
Men schrijft ana het Hbld.
Wat vóór de officieels invoering
ran den wsttelyken achtureudag op
het platteland by de kleine patroous
reeds verwacht werd, blijkt na de toe
passing gedurende zoo korten tyd nog
maar, bewaarheid te worden er is in
ouzo wetgeving een nieuwe caricatuur
gekomen.
Want de klem* bazen op bet plat
teland, menscben, die met een of twee
knechts werken en zelf noch maat-
ichappelijk, noch economisch meer
te beteekeuen hebben dan een gewone
werkman en ook precies het werk
doen van zoo iemand, beulen zich
harder af dan ooit te voren van
'a morgens vroeg tot 's avonds laat en
hun werknemers, die veelal jonger
xiju dus pbysiek beter tegen de be
zwaren van het werk opgewassen,
moeten na acht uren werkens, trachten
zieh op de een ot anders wijze te
ontspannen. Maar gelegenheid s
daarvoor weinig ten plattenlande,
behoefte aan geestelijke bezigheid
hebben ze niet en daarom, als ze te
degelijk van aard zijn om bun viijen
tyd in kroegen zoek te brengen en te
werkzaam om den geheelen avond mot
de handen in zakken bij 't vuur te
litten, gaan ze in hun vrijen tyd
tegen laag tarief clandestien voor
paticulieren werken en treden dus op
in concurrentie met hun patroons.
Wanneer het zoo door blijft gaan
als bet voorloopig gaat en er valt
geen enkele reden te bedenken
17)
Irrogard kon dtze smeekbede van
haar *ader niet langer aaDhooreo. Zy
wierp zich aan zyre borst en omhelede
hem.
»Gij weet, papa, dat ik U steeds
trouw bemind bob en tot heden gehoor
zaaoa geweest beu,* seide zij.
«Gij kunt mij dat nu bewijzen,* viel
baar vader plotseling in de rede. «Ik
zal van verdriet sterven, als ik nog
langer in de onzekerheid blijf, of gij op
Allentaof myn opvolgster zult zijn. En
dit kan niet, als gij niet tot een huwe
lijk besluit. Dit jaar hebt gij reeds,
tot mijn groote teleurstelling, twee der
sdelste en achtenswaardigste mannen
algewezen ik breng U nu een derde
Robert heelt mij verzocht zijn aanzoek
bij u te ondersteunen. Hy is een
oprecht en geacht man; hij zai u geluk
kig maken, daar ben ik zeker van en
mijn laatste levensjaren zullen iu vrede
voorbijgaan. Gij zegt, dat gij my be
mint en gehoorzaam zijt, welnu, Irmgard
toon bet nu
Zij hiet haar gelaat op en keek haar
vader aan. De houding waarin ik haar
toen zag, zal ik nimmer vergeten. Met
waarom dat niet het geval zou zijD
dan zal op het platteland in vela
streken van den wettelijken achturen-
dag het gevolg zijn, dat vele kleine
patroons een deel van hun klandizie
afzeggen en hun personeel gaan
afschaffen om geheel alleen verder te
werken, 't Bespaart in de eerste plaats
een groote dosis ergernis, redeneeren
de meesten, en bun netto inkomsten
zullen er zeker niet geringer deor
wordeD, daar het tegenwoordige peil
der loonen nauwelijks toelaat cm de
klanten in rekening ta brengen wat aan
personeel wordt uitgegeven.
Eq 't personeel dat als gevole van
deze opvattingen ontslagen zal worden
Velen zullen misschien hun toevlucht
zoeken in d» groot iudustrie, maar vele
anderen zullen zelf zich als kleine
baas-zonder-knecht gaan vestigen.
Daarvoor is zoo goed als geen bedrijf-
kepitaal noodig, de kennis vaa 't vak
dat ze beoetenen, bezitten de meesten
in voldoende mate cn bij werkzaamheid
als patroon kunnen ze hun dagen zoo
lang maken als ze zelt verkiezen, wat
voor vele van nature werkzame
en gezonde plattelanders óók wat
waard is. ,'k Heb aan acht uur per
dag lang niet genoeg, dat maakt me
mopperig en kriebelig", vertelde kort
geleden een hunner en velen zullen
't hem na zeggen. De achturige werk
dag mag ruim voldoende zijn voor ben,
die in fabrieken machinale bezigheden
moeten verrichten, voor do kleine
bedrijven, waar veel afwisseling is en
waarby niet to veel van het pbysike
worut gevorgd, is hij een onding,
onbewuster) trotsch, zooals die in eeD
edel hart kan wonen, het gelaat glanzend
van schoonheid stond zij daar yol oprecht
beid en zelfopoffering.
«Als gij mij nu om mijn leven verzocht,
papa,* hernam zij gelaten, »ik zou geen
oogenblik aarzelen het u te geven. Gij
bevaalt mij afstand te doen van een
liefde, die mij de aarde tot een hemel
maakte et) om u te believen, trachtte
ik er zooveel in mijn vermogen was,
aan te voldoen. Nooit heb ik er u nog
mede gehinderd of hebt gij aanleiding
gevonden er u over te beklagen. Ik
héb u de plechtige belofte gegeven, niet
tegen uwen wil te zullen huwen eo ik
zou ook nu nog liever ten grave daleD,
dan mijn woord te breken. Meer kan
ik echter niet doen en dus hoop ik
gespaard te blyven voor een mij opge
drongen huwelijk. Zelfs om u gehoor
zaam te zijn, kao ik den eed van trouw,
eenmaal afgelegd, niet breken en nog
minder aan een man, dien ik niet liefheb.
Versta mij niet verkeerd, vader,
vervolgde zij met vuur, toen zij bemerkte,
dat het gelaat haars vaders wit van
toom werd, «ik zal Arno niet huwen
regen uw wil, m&ar ik beo en blijf
v»d zijn onschuld overtmgd en zal
daarom de plechtige belofte, hem trouw
te wiliaD blijven, ongeschonden en on
bevlekt mede nemen naar het graf, zoo
niet het toeval de omstandigheden ooit
mocht wyzigen.*
▼inden buiten vrijwel allen, die onbe
vooroordeeld voor hun meening uit
komen.
De nieuwe President van N. Amerika,
de heer Harding beeft op den dag der
herdenking van den wapenstilstand
Donderdag 1.1 te Brownsville in
Texas zijn maidenspeech gehouden,
die aan duidelijkheid niets te wenschea
heeft gelaten. Zeer scherp omlijnd
heeft hij daar het door hem ingenomen
standpunt uiteengezet en allss kwam
neer op het hoofdmotiefAmerika voor
de Amerikanenwe streden voor
Amerika, we eischen absolute vrijheid
voor ons eigen Amerika, dat niet vocht
om de wereld voor de democratie
veilig te maken, enz. enz. Hieruit en
ook uit het overige door den President
gesprokene, blijkt o.i. zéér duidelijk
dat Europa weinig van de Vereenigde
Staten heeft te. verwachten en derhalve
grootendeels op eigen kracht aange
wezen is.
Bepaald opwekkend is dat vooruit
zicht niet, te meer omdat de chaotische
toestand, waarin Europa verkeert, nog
uiet merkbaar is verbeterd. In de
eerste plaats zit Frankryk in vele op
zichten dwars. Men heeft ach en wee
geroepeD, toen de sterke hand van
Clémenceau regeerde, maar deze hel
dere kop overzag duidelijk de heer-
schende toestauden. Nu is hij weg
en begint de generalismus Foch de
lakens uit te deelen, hetgeen niet
zonder gevaar is voor de politieke
Een heftige verwensching, die ons
allen deed huiveren, was het antwoord
van deo landheer, die buiten ziehzelve
was van drift. Nadat hij eenige malen
razend was op en neer geloopen, ging
hij zitten, evenals wij, in diep stilzwjjgen
verzonken.
Daarop naderde Robert zijne nicht
om niet zonder eigenbelang eeD
poging te doen tot verzoening v»d
vader en dochter.
«Irmgard', zei hij, »vertrouw op mij
Ik wil alles doen, om u gelukkig te
maken. Ik wil u mijn geheele leven
wijden, geloot me. Denk toch aan uw
ouden vader, wien reeds de kroon der
grijsheid siertwat heelt die man om u
met een zorgen gehadDenk om zijn
levenslange goedheid, die hij u betoonde
en die hij Óog heden teu dage in u
wenscht te betrachten, door vol zorgen
over uw toekomst, deze zoo goed mogelijk
te willen verzekeren. En wat zal het
worden, wanneer u Allenstein moet
verlaten. Een nutteloos leven, vol zelf
verwijt en bange zorgen. Bedenk, dat
met het verlies van Allenstein ook het
verlies van uw vermogen gepaard gaat
en stel tegenover de ellende, die uw
neen* tengevolge zal hebben, het geluk,
dat uw »ja« in het leven zal roepen
voor ieder onzer
Irmgard verwaardigde zich niet te
antwoorden op deze woorden, die hoe.
meewarig ook uitgesproken voor haar
constellatie van Europa. Immers is
zoo dikwyls militaire dictatuur daarvan
het gevolg en ofschoon velen afkeerig
zijn van eene dictatuur van bet prole
tariaat, komt ter andere zyde een van
militairen aard in de tegenwoordige
omstandigheden even bedeakelyk voor.
Het is daD ook maar te hopen dat de
bezadigde Engelsche Staatslieden ge
noeg invloed zullen oefenen om Foch'e
al te grooten ijver ea eerzucht te
temperen.
Lloyd George, Aiquith en andere
knappe koppen in Engeland, begrijpen
volkomen, dat de toestand in Duitaeh-
land onhoudbaar wordt eu dat er dus
op middelen moet worden gezonnen
om dit iand uit de penarie te helpen.
Dit is natuurlijk in de eerste plaats
mogelijk door de bepalingen der vre
desvoorwaarden eenigszins te verlichten
waartoe Engeland, naar het ons wil
toeschijnen, bereid is. Doch voortdurend
stuit men af op de onbuigzaamheid
vaa Frankryk en ofschoon het te
begrijpen is, dat men daar tea opzichte
van DuittchlaHd van transigeerea niets
wil wateD, geeit ter andere zyde
Frankrijk toch blyk van groote kort
zichtigheid en bekrompenheid. Immers,
communisten blijven commuiisten, et
zy Fransch, Engelicb of Duitsch
spreken. We weten, dat het hun te
doen is, om de geheele maatschappij
ondersteboven te gooien en om ia
troebel water te visschon. Hoe laager
dus de algemeeno ellende duurt, des
te eerder zullen de theorieën dezer
communisten zegevieren ea daar Mille-
rand bang als de dood is voer cemau
holle klanken schenen. Niettemin was
zij erg onder den indruk van den toe
stand haars vaders, wiens gelaat zich
langzamerhand plooide tol een meer
smeekende uitdrukking. Zij was aan
een zware beproeviug blootgesteld.
Da oude man boog zich tot haar ea
teide: »Ik smeek u om uw toestemming,
kind. Zie my aau en tel de weinige
jaren, die ik nog leven kan. Gy kunt
die opvrooiijkeD en nog inwendige rust
verschaffen en glimlachend zal ik dank
baar eenmaal voor goed de eogen sluiten,
als ik van U als bezitster van Allenstein
alscbeid neem. Spreek het «ja* uit
lief kindWijs myn eenig en laatste
verzoek niet af.<
Irmgard verbleekte. Zij riehtte zich
op eD zeide met tranen in de
uogen
>Ik kan niet vader, ik moet myn
gelofte houden, gij hebt het gehoerd.»
»Dus wijst gij me af?« vroeg Robert.
>Ja, beslist, gij badt dit kunnen weteD,
en deze oogonblikken voorkomen,* ant
woordde Irmgard.
«Integendoel,* hernam hij, >ik meende,
dat de wensch uwi vaders nog eenige
macht over u had
Do laad heer stond op, doeh hij beefde
zoo, dat hy zieh aan een stoel moest
vasthouden.
«Irmgard,* zei hy, «geef mij volkomen
helderheid; ik vraag u voor het laatst;
weigert gij aan myn wensch te gebeef-
