M KERSMOM.
>o. 34. Woensdag 13 October 1020 3<>e .laarg.
voor Zeeuwsch-Vlaanderen.
J. C. VINK - Axel.
Binnenland.
FEUILLETON.
aDVERTENTIEN van 1 tot 5 reeeis 50 Cent; voor
eiken regel meer 10 Cent. Groote letters worden naar
plaatsruimte berekend.
Advertentiên worden franco ingewacht, uiterlijk tot
Dinsdag- en VrtJdaRvoormfddag ELF ure.
Dit blad verscmjnt eiken Dinsdag- en Vrijdagavond.
ABONNEMENTSPRIJS:
Per 3 Maanden 75 Centfranco per post 871/» Cent.
Afzonderlijke Nos. 5 Cent.
DRUKKER—UITGEVER
Bureau Markt C 4.
Telefoon Kr. 56. - Postbox O.
Bij dit blad behoort een bijvoegsel.
De poststaking.
Enkele dagen van ongemak, veel
drukte, groote woorden, ontslag, scbade
alzoo voor de betrokkeuen en scbade
voor het publiek zijn de resultaten van
de staking der post- en lelegrafiebe-
ambten.
Ongeorganiseerd, zonder leiding, zon
der waarschuwing en zonder voorbe
reiding is de staking op een mislukking
nitgeloopen, dank zij de krachtige
houding der regeering, waarvoor het
Nederlandsche volk erkentelijk zal zijn.
De Minister heelt niets toegegeven,
wilde hen zelfs niet te woord staan
eerst als de toestand weer normaal
zal zijn, zoo luidde het antwoord, is
de regeeriDg bereid de wenscben der
ambtenaren onder het oog te zien
Het kon ook niet anders. Wanneer
de regeering was gezwicht voor een
dergelijke uiting van anarchie, waar
was dan het eind? Het zou een begin
van revolutie beteekenen.
Te betreuren is het, dat enkele per-
soDen er de dupe van zullen worden
maar hoe kan het anders Wanneer
ambtenaren van Staaf, Provincie ot
Gemeente zóó ver gaan, dat ze hun
medeambtenaren aansporen door sta
king of lijdelijk verzet hun geheele
machine van werkzaamheden in de
war te brengen (saboteeren), dan is er
toch maar één middel voor het bewind,
Gedurende den loop van het feest bij
den heer Werneck sloeg ik juffrouw
Irmgard nauwkeurig gade, maar geen
enkel teeken verried mij, dat zij een
der beide heeren boven den ander be-
voorreshtte. Nu eens schaakte zij met
den een, dan weer «eoDg zij met den
ander aan de piano, du eens danste ze
met dezen dau weer met genen.
Op eeo morgen kwam de landheer
bij mij en deelde mij mede, dat me
vrouw Brockmann voornemens was,
aan het einde der Kerstweek AUenhof
te verlaten.
«Mejuffrouw Halm,- zeide hij eens
klaps, «royne dochter heeft u lief gekre
gen. Zij spreekt steeds over u en ver
wacht van u goede deugdeD. Zij kan
zich Diet voorstellen straks weer alleen
met mij te zijn. Ik heb mijoe zaken
en mijne vrienden, zoodat zij veelal
heelemaal alleen is. Ik kaD mij dus
best begrijpen, dat zij zich eenzaam zal
gevoeleD, als de gasten vertrokken zijo.
En daar gij nu toch vooroemens zijt,
het huis mijner nicht te verlaten, zoo
wilde ik U vragen, of gij niet zoudt
kunnen besluiteD, bij ons te blijven
niet zoo zeer als gezelschapsjuffrouw,
oi degenen, die ondor den dwang van
het personeel niet zitten willen, d. i.
ontslag.
Vergelijken we zoo'n toestand met
het particulier bedrijfWat doet een
patroon met een knecht, die zijn mede
arbeiders steeds aanspoort tot verzet
of staking Ontslaan en zoo mogelijk
boycotten.
In dergelijken zin uit zich de Midd.
Crt. en zij voegt er aan toe, dat de
wenschen van directeuren en com
miezen toch wel heel gelijk gericht
(eenstemmig Red.) moeten zijn, dat
deze in dergelijke omstandigheden nog
vreezen voor toenemende verbittering.
De redactie van dit blad constateert
daarnaast ook het feit, dat het oordeel
van het publiek over net personeel van
post en telegrafie niet gunstig is.
Vroeger hoorde men altijd met lof over
onze postmannen spreken. Maar de
tallooze klachten over slappe, onnauw
keurige dienstvervulling hebben in de
laatste jaren d^t»oordeel geheel ge
wijzigd.
Is dat alles te verklaren en te ver
ontschuldigen uit een achterstelling wat
hun salaris betreft
Er zijn er meer in den lande die
het zeer moeilyk hebben in de tijds
omstandigheden, zonder dat ze de taak
die zij op zich namen verwaarloosden.
Is het niet waar, dat de uitbreiding
van den dienst reeds vóór de mobili
satie geleid had tot het aanstellen van
krachten die minderwaardig waren
vergeleken bij het vroeger personeel
En zijn 'het niet juist die elementen
maar als vriendin
Wat was ik gelukkig Met tranen in
de oogen eu merkbaar blozend dankte ik
hem. De woorden stokten mij iD de
keel, terwijl de landheer zeide: «Nu,
ik zie al dat het in orde komt en ik
zal Irmgard het maar even mededeelen.c
Alzoo was de zaak spoedig geschikt. Ik
nam afscheid van mevrouw Brockmann
en met opgeruimd gemoed aanvaardde
ik mijn Dieuwe taak. Spoedig voelde
ik mij ook tot den ouden heer Werneck
aangetrokken hij maakte een gunstige
uitzondering op vele oude lastige figuren
en wilde ook zelf niet begrijpen, waarom
zoovele menschen op jaren gekomen nu
juist in den herfst huns levens tegen
over anderen en vooral tegenover joDge-
ren altijd een knorrig humeur moe
ten aannemen. Hy wist er geen reden
voor te vinden, maar dacht dat ondank
baarheid en ontevredenheid de hoofd
oorzaken waren. Toch bad hij voor
zien ook iets, dat hem kwelde
ikts waarover hij zich erg bezorgd maakte.
Ik sprak dikwijls met hem eu dan
bleek mij zulk uit zijn toon, en uitdruk
kingen, doch het zy er verre van, dat
de man er knorrig om wasveeleer
lag er dan droefheid of smart in zijn
trekken, en vaak ook beuide ik hem
op, door aan het gesprek een andere
wending te geven. Meestal echter lukte
mij dat slechts ten halve, omdat het
onderwerp der bespreking hem te zeer
bezig hield. Het goldt dan ziju dochter
welke nu de agitatie zoo fel opzwiepten,
dat ze ook de meer bezadigden mee
voerden naar een actie" die verder ging
dan zij ooit zelf zouden gegaan zijn
Hoe dat zij, dit is wel duidelijk dat
er by de post en telegrafie iets niet
deugt, èn wat het personeel, èn wat
de bezoldiging betreft. We kannen
ons als buitenstaanders er geen oordeel
over vormen. We hebben eerst af te
wachten wat er van de zijde van
regeering en directie over wordt mee
gedeeld.
De stakers hebben dit bereikt, dat
er alle aandacht aan bun geval zal
worden geschonken. Maar ze hebben
door hun methode van strijden ook
bereikt, dat er tevens gelet zal worden
op hun tekortkomingen.
Een gewaarschuwd man geldt
voor twee.
De Voorzitter van den Raad van
Arbeid te Goes verzoekt ons het onder
staande te plaatsen
Een enkele opmerking naar aanlei
ding van practijken, waartoe de Inva
liditeitswet schijnt te leiden. Datarge-
looze werkgevers ze ter harte nemeD,
opdat ze zich voor geldelijke schade
wachten en dat kortzichtige arbeiders
er leering uit trekken en zichzelven
en hun gezinnen niet langer te kort
doen.
Er zyn werkgevers, die gaarne mee
werken om de verzekering hunner
arbeiders te bevorderen, doch die
't land hebben aan het plakken van
zegels. En zij verzuimen dan niet een
over wier toekomst hij zich zeer bezorgd
maakte.
«Gebruik uwen invloed, juffrouw
Halm,< zeide hij eenmaal. «Als Irmgard
niet huwt, komt Alieohof aan een
vreemde. Die gedachte is mij ondrage
lijk. Raad haar aan mijnheer Balier-
stedt te huwen. Naar mij hoort zij
niet misschieD luistert zij naar u.«
De zeventiende Januari was Irmgards
geboortedagdie dag zou luisterrijk
gevierd worden. Op dien morgen gat
haar vader haar een prachtigen met
robijnen opzetten armband ten geschenke,
waarin zijn portret gevat was. Toen
zij hem kuste hoorde ik hem zeggen
«Gij zoude mij zoo gelukkig kunnen
makeo, Irmgard, als gij maar wildet.c
Zij schudde treurig glimlachend het
hoofd. Gedurende dien geheelen verde
ren dag bemerkte ik aan haar een
koortsachtig gedwoogen vroolijkheid.
Haar vader stond erop, dat zij 's avonds
den armband zou dragen.
B j uitzondering hielp ik haar dien
avond met het toilet. Zij zag er ver
rukkelijk uit. Nimmer kwam haar
schoonheid, haar mooie taille zoo uit,
dan in het costuum, dat zij dien avond
droeg. Zij wist, dat het de w.ensch
van haar vader was, dat zij zich bij
partijen naar de laatste modes kleedde
en had daar bij deze gelegenheid met
meer dan gewoDe zorg aan voldaan.
Ik deed haar deu armband aan en her
inner mij nog zeer goed, dat deze heel
gelegenheid te zoeken om die bezigheid
te vermijden.
Zij besteden eenvoudig een of ander
landwerk aan voor een bepaald bedrag
en als een andere landbouwer zoo'n
werk voor zooveel gulden laat doen,
leggen zy er nog een paar gulden
bovenop, onder beding dat de arbeiders
dan zeiven de beneodigde zegels op
hun rentekaart plakken.
Een eerlijke verstandige arbeider
zal dit natuurlijk doen, doch man zegt,
dat er ook zyn, die zich niet aan de
afspraak storen en het zegelgeld in
den zak houden.
Dit zijn van de zijde der arbeiders
zeer laakbare practijken, want niet
alleen dupeeren zij zichzelven en de
hunnen maar óók de werkgevers,
immers dezen en hierop zij de
nadruk gelegd blyven trots alle
afspraken met de werknemers aanspra
kelijk voor de richtige premie betaling.
Zij, die werkgevers, zouden desnoods
wellicht buiten de Raden van Arbeid
om, krachtens het burgerlyk recht,
een vordering tegen de nalatige arbei
ders, kunnen instellen, doch dit neemt
niet weg, dat zij de werkgevers
aansprakelijk blijven voor het betalen
der premies, welke desnoods per
dwangbevel van hen geïnd worden.
Als de boer dus een ot andere
werkzaamheid aanbesteedt, hetzij het
delven van slooten, het wieden van
uien of andere veldvruchten, het
rooien, laden en lossen van peeën,
het rooien van boomeD, enz. laat hij
dan met betrekking tot de verzekering
gemakkelijk toe giDg en ook Irmgard
maakte de opmerking, dat het haar
toescheen, alsof iets aan de sluiting
niet in orde was. Verder werd er niet
op gelet.
Toen de laatste hand aan het toilet
was gelegd en zij de kleedkamer zon
verlaten, sloeg zij eensklaps de beide
handen over mijn schouders en bleef
zoo voor mij staan. Terwijl zij mij
scherp in de oogen zag, vroeg zij
«Bertha, zie ik er nu van avond
anders uit dan gewoonlijk, of verheeld
ik het mij Zou iemand, die mij aan
ziet, kunnen vermoeden, dat mijn hart
zoo onrustig is
Ik zocht naar een antwoord, want
ik was er reeds van overtuigd, dat er
iets in haar omging. Ofschoon ik er geen
enkele aanleiding voor kou vinden, had ik
in haar toch een zekere spanning waar
genomen. Ik had mij niet vergist.
Haar gelaat gloeide eD de oogen hadden
een eigenaardigen ongewonen glans.
Ik besloot das niet te veinzen en ant
woordde
«Gij ziet er uit, alsof er iets buiten
gewoons zal gebeuren.»
«Iets buitengewoons,» herhaalde zij
langzaam. «O, lieve Bertha, mocht het
eens waar zijn fluisterde zij in zich
zelve.
Deze woorden gaven mij veel te
denken.
Wordt vervolgd.)
