No. 32.
Zaterdag 26 1919.
35e «ïaarg.
mjÊJi.
Nieuws- en Advertentieblad
voor Zeeuw scli-Vlaanderen.
J. C. VINK - Axel. j ptaatBnltato bGrekeBd.
Aan den arbeid.
FEUILLETON.
Buitenland.
Dit blad verschijnt eiken Dinsdag- en Vrijdagavond.
ABONNEMENTSPRIJS:
Per 3 Maanden 75 Cent; franco per post S77j Cent.
Afzonderlijke Nos. 5 Cent.
DRUKKERUITGEVER I ADVERTENTIE-N van 1 tot 5 regels 50 Gent; voor
T ÏTtït.' A li eiken regel meer 10 ©ent. Groote letters worden naar
Bureau Markt C 4.
Telefoon Sr. 56. - rostfeox 6.
Advertentiën worden franco ingewacht, uiterlijk tót
Dinsdag- en Vrijdagmiddag TWAALF ure.
Wie men ook hoort en wat men ook
leest, alles wijst erop, dat alleen de
de arbeid den ontschakelden keten
kan verbinden en de outraderde
machine van ons staatkundig en maat
schappelijk leven kan herstellen.
Hoe meer stakingen, des te meer
werkeloosheid en des te langer duurt
de achterstand waarin we ons bevinden.
Ophouden met de grillige buitenspo
rige uitgaven voor dingen die men
iyissen kan, hetzij die in luxe artikelen
of genotmiddelen bestaan, en waardoor
slechts de duurte der artikelen blijft
bestaan, is mede een van de middelen
die ons in normale toestanden terug
brengt. Toch is dit probleem veel
gemakkelijker op te lossen door te
arbeiden. De onberekenbare verwoes
tingen in de eorlogvoerende landen en
het stopstaan van verschillende bedrij
ven in alle landen o.a. door gebrek
aan grondstoffen heeft een onmetelijk
tekort veroorzaakt. De eenvoudige
stoffen en volksartikelen zijn opgeraakt
en dus moest gebruik worden gemaakt
van duurdere en meer luxe artikelen
wat grootere uitgaven eischte voor het
levensonderhoud. En toen de eenvou
dige stoffen, die uit den kettinghandel
te voorschijn kwamen nog even duur
bleken als' de luxe, trok men er
natuurlijk zijn neus voor op oh man
gaf liever de voorkeur aan de modieuse
artikelen dan aan de degelijke.
Stellen we ons nu voor dat de fa
brieken gaan werken en weer maken
hetgeen ze vroeger produceerden, dan
zal toch allengs weer de grootere aan
voer de waren meer prijselijk moeten
maken. En zoo acht men arbeid het
voornaamste middel tot afname van
de duurte.
In alle landen wordt daarom zooveel
mogelijk aangestuurd tot arbeiden.
Vooral in de Entente-landen, die nu
gaarne den vroegeren handel met
Duitschland in hun richting zagen
verplaatst. Want al is Duitschland
militair gebroken en heeft' het den
kop moeten bukken, toch zal het den
oeconomischen strijd even taai vol
houden en acht het zich op dat gebied
nog lang niet overwonnen.
Vandaar dat men in Frankrijk en
vooral in Engeland nog wel degelijk
rekening houdt met een herbouw van
het land, dat thans nog uit de geslagen
wonden bloedt en waaraan sommigen
het gaarne zagen sterven.
Het is te hopen, ook voor ons land,
dat dit nooit gebeurt. Ons land zou
er allerminst mede gebaat zijn, als ons
achterland economisch ten gronde werd
gericht.
Als neutralen hebben ook wij Neder
landers wel gezien, dat het Duitsche
volk groote gebreken heeft, doch welk
volk heeft die niet. Ea we weten toch
ook, dat her Duitsche volk voortreffelijke
eigenschappen bezit. Zien we maar op
de werkkracht en de energie.
Daarom hopen we, dat dit nijvere volk
uit de harde lessen, die het kreeg de lee
ring zal putten, en evenals we dat van
ieder land hopen, zijn energie en intal
lect zal gebruiken voor edele doeleinden.
Doch ter zake wat geeft de arbeid, voor
wie bewust werkt, niet een aangename
vastlegging van d« gedachten, die
zonder arbeid vaak doelloos ronddwalen
en tot afstomping leiden van alle rede
6>
Von Krackwitz, die zijn beschermeling
kwam opzoeken, om hem nog eenige
wijze lessen te geven, welke hij bij den
laatsten storm op het hart van mejuffrouw
Zweckl in praktijk zou hebben te brengen
was op den aanblik van den terneerge
slagen SchreckkeDsteiner geheel radeloos
Toen hij echter de oorzaak bemerkte,
glimlachte hij en haalde een geparfumeerd
briefje uit den zak, dat hij den snikkenden
Bruno voorlas. Mejuffrouw Felicitas deelde
daariD mede, dat zij zich onwel gevoelde
Deze mededeeling werkte als een douche
»Zy zal toeh niet sterven», huilde Bruno.
»Nu, nu, zoo gevaarlijk zal het niet
zijn. Een beetje migraine daaraan zult
ge u paoeten gewennen. Drink nu uw
flesch maar leeg en bespaar een paar
tranen voor later. Tegenover zooveel
aanhankelijkheid kan mejuffrouw Felicitas
toch niet ongevoelig blijven. We zullen
maar terstond opbreken. Ik heb een
rijpaard en een rijtuig medegebracht.
In het laatste kunt gij plaats nemen,
omdat het op het oogenblik juist regent
en u je toilet al te zeer zou kunnen toe
maken. Ik zal den rosinant berijden.»
En daarom juist werkt arbeid zoo zegen
rijk op de maatschappij. Het maakt
ons financieel sterker en verheft den
mensch in zijn mensch zijn, zoodat
daardoor als vanzelf moet komen e6n
menschwaardig bestaan. „Het arbeid
adelt" zal zeker nooit méér tot zy'D
recht komen, als tegenwoordig. Thans
hangt meer dan ooit, alles af van den
arbeid.
En daarom moet alles gedaan worden
om arbeid te geven, en arbeid te nemen,
opdat allen aan den arbeid kunnen gaan
tot welvaart van ons zeiven, tot wel
vaart van ons land en tot welvaart van
de groote wereld.
Zoo geschiedde het. In de nabijheid der
villa werden de rollen verwisseld. Bruno
besteeg den klepper en de dooi natte
Von Krackwitz kroop in het rijtuig. Voorat
gaf hij zijn beschermeling nog een paar
nuttige wenken.
»U moet mejuffrouw Felicitas verklaren,
dat u het ongeduld van uw hart niet hebt
kuunen bedwingen en in de schrik over
de jobstijding u mij is vooruitgesneld.
U roept uit»Iu storm en regen kom
ik tot u,« doet een voetval, zelfs op ge
vaar af, dat uw pantalon voor de knie
scheurt en laat uw tranen, als u er nog in
voorraad moeht hebbeD, den vryen loop.»
Bruno beloofde alles, zette zijn paard
tot spoed aan en hield weinige minuten
later voor de villa stil. Daar wond hij
den teugel om een boom en trok ver
volgens zoo heftig aan de schel, dat het
huis er van dreunde. Ditmaal deed het
dienstmeisje hem open, een plompe, door
de pokken geschonden boerendeerne.
Bruno liep haar haastig voorbij en trad
voor den spiegel, om op raad vao zijn
mentor zijn haren in overeenstemming te
brengen met de wanhoop in zijn hart.
Toen hij het dienstmeisje achter zich zag
staan, dat hem met open mond gadesloeg,
kwam hij op een lumineusen inval. Wat
had papa Schreckenstein ook zoo dikwerf
gezegd? Juist! Wie zich de gunst van
de meesteres wil verwerven, moet zich
België.
President Poincaré en zijn echtge-
noote zijn Maandag te Brussel ontvan
gen door den koning, de koningin,
prins Leopold en maarschalk Foch,
die eerder was gekomen.
Een groote menigte "juichte den
President enthusiast toe.
Na door de leden der regeering in
het koninklijk paleis te zijn ontvangen
begaf Poincaré zich naar het gedenk-
teeken opgericht ter nagedaphtenis van
de gesneuvelde Balgen, waar hij een
prachtige krans neerlegde. In den
avond had ten paleize een intiem
diner plaats.
De vroegere frontstreek in Vlaande
deren en Noord-ïrankrijk wordt sedert
den aftocht der Duitsche troepen in
hooge mate onveilig gemaakt door de
gele bondgenooten der geallieerden.
Op een interpellatie in het Belgische
parlement, waarbij de vraag is gesteld
of de Chineesche werklieden niet kon
den worden teruggetrokken en het
opruimingswerk kon geschieden door
bataljons uit het groote aantal Vlaam-
sche werkloozen, antwoordde de Belgi
sche regeering, dat zy in het frontge
bied feitelijk nog niets heeft te zeggen
en dat men bovendien niet moest ver
geten, dat deze gele troepen er het
hunne toe hebben bijgedragen, om het
land te bevrijden van de Duitschers.
Intusschen bevat het joDgste nummer
van Ons Vaderland een aantal sterke
staaltjes van het optreden dezer „be
vrijders" in Vlaanderenland. Zoo vielen
gepasseerden Dinsdag niet minder dan
50 Auamieten te Komen (Comines) aan
de grens van Frankrijk, drie barakken
aan, waarin de teruggekeerde inwoners
der plaats voorloopig zyn ondergebracht.
Deuren en vensters werden ingetrapt
en de inwoners waren genoodzaakt
hun bezittingen ter waarde van 8000
franc aan de roovers af te staan.
Op een andere plaats, waar een boer
met vrouw en volwassen zoon en
doehter naar zijn erf was teruggekeerd,
zyn vader en zoon door Ohineezen
dood geknuppeld, terwijl beide toege
snelde vrouwen, onder bedreiging met
revolvers, geneodzaakt werden, een
koffertje met 6000 franc aan de bevrij
ders af te geven.
Het wordt waarlyk tijd, schrijft Ons
Vaderland, dat de regeeringsmenschen
te Brussel even gaan denken aan het
geteisterde gebied of heeft men alleen
maar geld voor feesteB, stoeten enz
Intusschen is die onveiligheid niet erg
vleiend voor .wie een auto tochtje naar
het front willen maken.
van die der dienstboden verzekeren. De
gedachte werd tot daad. Snel keerde hij
zich om en het kostte hem eeüige
overwinning op zichzelve drukte de
deerne een kus op den mond. Het
meisje scheen in een zoutpilaar herscha
pen. Zoo iets was haar nog nooit over
komen en dat was begrijpelijk. Ook
ifruDO stond versteld over zijn vermetel
heid, doch niet lang, want een scherpe
stem riep van boven aan de trap »Fi
donc!» Dit afkeurend oordeel belette
hem echter niet met een paar sprongen
de trap op te snellen, zioh voor mejuf
frouw Felicitas op een knie neer te laten
en met een geestdrift, gelijk die alleen
door het genot van drie flesschen Rudes
heimer te verkrijgen is, uit te roepen
»Ik kom....»
Verder kwam hij niet. Met een
waarlijk koninklijke handbeweging wees
de in haar heiligste gevoelens gekrenkte
dame naar de deur. »U is een volmaakt
comediant» zëide zij »en bezit ook niet
den minsten smaak. Foei!» Do angora
kat en de poedel ondersteunden de
meening hunner meesteres door blazen
en blaffen.
Bruno stond verplet. Met klagende
stem riep bij »Haar wat moet ik dan
nu beginnen
„Zeg mijnheer Von Krackwitz, dat hij
tusschen u en mijn dienstmeisje een
huwelijk moet tot stand brengen,» luidde
het antwoord. Daarop viel de deur in
't slot. Geheel ontdaan waggelde de
laatste Schreokeusteiner de trap af. In
de gang ontmoette hij Von Krackwitz,
die hem toebeet: »U is werkelijk te
dom om te trouwen. U dwingt me nu
feitelijk, om mejuffrouw Felicitas voor
mijn eigen rekening te nemen eD op die
manier den goeden naam van mijn
inrichting op te houden. We hebben
niets meer met elkander te maken».
Brnno vermocht Diet aan dit besluit
iets te veranderen.
Eenigen tijd wist hy zich getrouw aan
het voorschrift van zijn vader, nog redelijk
wel met leenec door de wereld te helpen
en had zelfs nog de gelegenheid de van
geluk stralende Felicitas aan den arm
van den gelaten naast haar voortschrij
denden Von Krackwitz ten huwelijks-
altare te zien opgaan.
Deze aanblik werkte beslissend voor
hem. Of het de smart over het verlies
der sshoone Felicitas, dan wel van haar
keuken was, die hem bewoog het vader-
land te verlaten, weet men niet. Zoo
veel is echter zekerOp een goeden
dag landde hij te New-York en vorvult
daar thans met ijver en geschiktheid het
aan zijn capaciteiten beantwoordende be
roep van huisknecht.
EINDE.