No. 32. Zaterdag 26 1919. 35e «ïaarg. mjÊJi. Nieuws- en Advertentieblad voor Zeeuw scli-Vlaanderen. J. C. VINK - Axel. j ptaatBnltato bGrekeBd. Aan den arbeid. FEUILLETON. Buitenland. Dit blad verschijnt eiken Dinsdag- en Vrijdagavond. ABONNEMENTSPRIJS: Per 3 Maanden 75 Cent; franco per post S77j Cent. Afzonderlijke Nos. 5 Cent. DRUKKERUITGEVER I ADVERTENTIE-N van 1 tot 5 regels 50 Gent; voor T ÏTtït.' A li eiken regel meer 10 ©ent. Groote letters worden naar Bureau Markt C 4. Telefoon Sr. 56. - rostfeox 6. Advertentiën worden franco ingewacht, uiterlijk tót Dinsdag- en Vrijdagmiddag TWAALF ure. Wie men ook hoort en wat men ook leest, alles wijst erop, dat alleen de de arbeid den ontschakelden keten kan verbinden en de outraderde machine van ons staatkundig en maat schappelijk leven kan herstellen. Hoe meer stakingen, des te meer werkeloosheid en des te langer duurt de achterstand waarin we ons bevinden. Ophouden met de grillige buitenspo rige uitgaven voor dingen die men iyissen kan, hetzij die in luxe artikelen of genotmiddelen bestaan, en waardoor slechts de duurte der artikelen blijft bestaan, is mede een van de middelen die ons in normale toestanden terug brengt. Toch is dit probleem veel gemakkelijker op te lossen door te arbeiden. De onberekenbare verwoes tingen in de eorlogvoerende landen en het stopstaan van verschillende bedrij ven in alle landen o.a. door gebrek aan grondstoffen heeft een onmetelijk tekort veroorzaakt. De eenvoudige stoffen en volksartikelen zijn opgeraakt en dus moest gebruik worden gemaakt van duurdere en meer luxe artikelen wat grootere uitgaven eischte voor het levensonderhoud. En toen de eenvou dige stoffen, die uit den kettinghandel te voorschijn kwamen nog even duur bleken als' de luxe, trok men er natuurlijk zijn neus voor op oh man gaf liever de voorkeur aan de modieuse artikelen dan aan de degelijke. Stellen we ons nu voor dat de fa brieken gaan werken en weer maken hetgeen ze vroeger produceerden, dan zal toch allengs weer de grootere aan voer de waren meer prijselijk moeten maken. En zoo acht men arbeid het voornaamste middel tot afname van de duurte. In alle landen wordt daarom zooveel mogelijk aangestuurd tot arbeiden. Vooral in de Entente-landen, die nu gaarne den vroegeren handel met Duitschland in hun richting zagen verplaatst. Want al is Duitschland militair gebroken en heeft' het den kop moeten bukken, toch zal het den oeconomischen strijd even taai vol houden en acht het zich op dat gebied nog lang niet overwonnen. Vandaar dat men in Frankrijk en vooral in Engeland nog wel degelijk rekening houdt met een herbouw van het land, dat thans nog uit de geslagen wonden bloedt en waaraan sommigen het gaarne zagen sterven. Het is te hopen, ook voor ons land, dat dit nooit gebeurt. Ons land zou er allerminst mede gebaat zijn, als ons achterland economisch ten gronde werd gericht. Als neutralen hebben ook wij Neder landers wel gezien, dat het Duitsche volk groote gebreken heeft, doch welk volk heeft die niet. Ea we weten toch ook, dat her Duitsche volk voortreffelijke eigenschappen bezit. Zien we maar op de werkkracht en de energie. Daarom hopen we, dat dit nijvere volk uit de harde lessen, die het kreeg de lee ring zal putten, en evenals we dat van ieder land hopen, zijn energie en intal lect zal gebruiken voor edele doeleinden. Doch ter zake wat geeft de arbeid, voor wie bewust werkt, niet een aangename vastlegging van d« gedachten, die zonder arbeid vaak doelloos ronddwalen en tot afstomping leiden van alle rede 6> Von Krackwitz, die zijn beschermeling kwam opzoeken, om hem nog eenige wijze lessen te geven, welke hij bij den laatsten storm op het hart van mejuffrouw Zweckl in praktijk zou hebben te brengen was op den aanblik van den terneerge slagen SchreckkeDsteiner geheel radeloos Toen hij echter de oorzaak bemerkte, glimlachte hij en haalde een geparfumeerd briefje uit den zak, dat hij den snikkenden Bruno voorlas. Mejuffrouw Felicitas deelde daariD mede, dat zij zich onwel gevoelde Deze mededeeling werkte als een douche »Zy zal toeh niet sterven», huilde Bruno. »Nu, nu, zoo gevaarlijk zal het niet zijn. Een beetje migraine daaraan zult ge u paoeten gewennen. Drink nu uw flesch maar leeg en bespaar een paar tranen voor later. Tegenover zooveel aanhankelijkheid kan mejuffrouw Felicitas toch niet ongevoelig blijven. We zullen maar terstond opbreken. Ik heb een rijpaard en een rijtuig medegebracht. In het laatste kunt gij plaats nemen, omdat het op het oogenblik juist regent en u je toilet al te zeer zou kunnen toe maken. Ik zal den rosinant berijden.» En daarom juist werkt arbeid zoo zegen rijk op de maatschappij. Het maakt ons financieel sterker en verheft den mensch in zijn mensch zijn, zoodat daardoor als vanzelf moet komen e6n menschwaardig bestaan. „Het arbeid adelt" zal zeker nooit méér tot zy'D recht komen, als tegenwoordig. Thans hangt meer dan ooit, alles af van den arbeid. En daarom moet alles gedaan worden om arbeid te geven, en arbeid te nemen, opdat allen aan den arbeid kunnen gaan tot welvaart van ons zeiven, tot wel vaart van ons land en tot welvaart van de groote wereld. Zoo geschiedde het. In de nabijheid der villa werden de rollen verwisseld. Bruno besteeg den klepper en de dooi natte Von Krackwitz kroop in het rijtuig. Voorat gaf hij zijn beschermeling nog een paar nuttige wenken. »U moet mejuffrouw Felicitas verklaren, dat u het ongeduld van uw hart niet hebt kuunen bedwingen en in de schrik over de jobstijding u mij is vooruitgesneld. U roept uit»Iu storm en regen kom ik tot u,« doet een voetval, zelfs op ge vaar af, dat uw pantalon voor de knie scheurt en laat uw tranen, als u er nog in voorraad moeht hebbeD, den vryen loop.» Bruno beloofde alles, zette zijn paard tot spoed aan en hield weinige minuten later voor de villa stil. Daar wond hij den teugel om een boom en trok ver volgens zoo heftig aan de schel, dat het huis er van dreunde. Ditmaal deed het dienstmeisje hem open, een plompe, door de pokken geschonden boerendeerne. Bruno liep haar haastig voorbij en trad voor den spiegel, om op raad vao zijn mentor zijn haren in overeenstemming te brengen met de wanhoop in zijn hart. Toen hij het dienstmeisje achter zich zag staan, dat hem met open mond gadesloeg, kwam hij op een lumineusen inval. Wat had papa Schreckenstein ook zoo dikwerf gezegd? Juist! Wie zich de gunst van de meesteres wil verwerven, moet zich België. President Poincaré en zijn echtge- noote zijn Maandag te Brussel ontvan gen door den koning, de koningin, prins Leopold en maarschalk Foch, die eerder was gekomen. Een groote menigte "juichte den President enthusiast toe. Na door de leden der regeering in het koninklijk paleis te zijn ontvangen begaf Poincaré zich naar het gedenk- teeken opgericht ter nagedaphtenis van de gesneuvelde Balgen, waar hij een prachtige krans neerlegde. In den avond had ten paleize een intiem diner plaats. De vroegere frontstreek in Vlaande deren en Noord-ïrankrijk wordt sedert den aftocht der Duitsche troepen in hooge mate onveilig gemaakt door de gele bondgenooten der geallieerden. Op een interpellatie in het Belgische parlement, waarbij de vraag is gesteld of de Chineesche werklieden niet kon den worden teruggetrokken en het opruimingswerk kon geschieden door bataljons uit het groote aantal Vlaam- sche werkloozen, antwoordde de Belgi sche regeering, dat zy in het frontge bied feitelijk nog niets heeft te zeggen en dat men bovendien niet moest ver geten, dat deze gele troepen er het hunne toe hebben bijgedragen, om het land te bevrijden van de Duitschers. Intusschen bevat het joDgste nummer van Ons Vaderland een aantal sterke staaltjes van het optreden dezer „be vrijders" in Vlaanderenland. Zoo vielen gepasseerden Dinsdag niet minder dan 50 Auamieten te Komen (Comines) aan de grens van Frankrijk, drie barakken aan, waarin de teruggekeerde inwoners der plaats voorloopig zyn ondergebracht. Deuren en vensters werden ingetrapt en de inwoners waren genoodzaakt hun bezittingen ter waarde van 8000 franc aan de roovers af te staan. Op een andere plaats, waar een boer met vrouw en volwassen zoon en doehter naar zijn erf was teruggekeerd, zyn vader en zoon door Ohineezen dood geknuppeld, terwijl beide toege snelde vrouwen, onder bedreiging met revolvers, geneodzaakt werden, een koffertje met 6000 franc aan de bevrij ders af te geven. Het wordt waarlyk tijd, schrijft Ons Vaderland, dat de regeeringsmenschen te Brussel even gaan denken aan het geteisterde gebied of heeft men alleen maar geld voor feesteB, stoeten enz Intusschen is die onveiligheid niet erg vleiend voor .wie een auto tochtje naar het front willen maken. van die der dienstboden verzekeren. De gedachte werd tot daad. Snel keerde hij zich om en het kostte hem eeüige overwinning op zichzelve drukte de deerne een kus op den mond. Het meisje scheen in een zoutpilaar herscha pen. Zoo iets was haar nog nooit over komen en dat was begrijpelijk. Ook ifruDO stond versteld over zijn vermetel heid, doch niet lang, want een scherpe stem riep van boven aan de trap »Fi donc!» Dit afkeurend oordeel belette hem echter niet met een paar sprongen de trap op te snellen, zioh voor mejuf frouw Felicitas op een knie neer te laten en met een geestdrift, gelijk die alleen door het genot van drie flesschen Rudes heimer te verkrijgen is, uit te roepen »Ik kom....» Verder kwam hij niet. Met een waarlijk koninklijke handbeweging wees de in haar heiligste gevoelens gekrenkte dame naar de deur. »U is een volmaakt comediant» zëide zij »en bezit ook niet den minsten smaak. Foei!» Do angora kat en de poedel ondersteunden de meening hunner meesteres door blazen en blaffen. Bruno stond verplet. Met klagende stem riep bij »Haar wat moet ik dan nu beginnen „Zeg mijnheer Von Krackwitz, dat hij tusschen u en mijn dienstmeisje een huwelijk moet tot stand brengen,» luidde het antwoord. Daarop viel de deur in 't slot. Geheel ontdaan waggelde de laatste Schreokeusteiner de trap af. In de gang ontmoette hij Von Krackwitz, die hem toebeet: »U is werkelijk te dom om te trouwen. U dwingt me nu feitelijk, om mejuffrouw Felicitas voor mijn eigen rekening te nemen eD op die manier den goeden naam van mijn inrichting op te houden. We hebben niets meer met elkander te maken». Brnno vermocht Diet aan dit besluit iets te veranderen. Eenigen tijd wist hy zich getrouw aan het voorschrift van zijn vader, nog redelijk wel met leenec door de wereld te helpen en had zelfs nog de gelegenheid de van geluk stralende Felicitas aan den arm van den gelaten naast haar voortschrij denden Von Krackwitz ten huwelijks- altare te zien opgaan. Deze aanblik werkte beslissend voor hem. Of het de smart over het verlies der sshoone Felicitas, dan wel van haar keuken was, die hem bewoog het vader- land te verlaten, weet men niet. Zoo veel is echter zekerOp een goeden dag landde hij te New-York en vorvult daar thans met ijver en geschiktheid het aan zijn capaciteiten beantwoordende be roep van huisknecht. EINDE.

Krantenbank Zeeland

Axelsche Courant | 1919 | | pagina 1