1.
If oensdag 2 1919.
35e «laariï.
Nieuws- en Advertentieblad
voor Zeeuwsch-Vlaand ere n.
J. C. VINK - Axel.
De Belgische plannen.
Mengelwerk.
Buitenland.
DU blad verschijnt eiken Dinsdag- en Vrijdagavond.
ABONNEMENTSPRIJS:
Per 3 Maanden 75 Centfranco per post 871/, Cent.
Afzonderlijke Nos. 5 Cent.
DRUKKER—UITGEVER
Bureau Markt C 4.
Telefoon Bfr. 56. - Postbox 6.
ADVERTENTIEN van 1 tot 5 regels 50 Cent; voor
eiken regel meer 10 Cent. Groote letters worden naar
plaatsruimte berekend.
Advertentiën worden franco ingewacht, uiterlijk tot
Dinsdag- en Vrijdagmiddag TWAALF nrc.
Terwijl de honger naar Nederland-
Rchen grond zoo zachtjes aan gestild
is in België, schijnt de dorst nog niet
gelescht te zijn. Men wil nog meer
-ater, en wel het liefst Scheldewater
hetzij men het bewaren wil aan de
tonding dier rivier of in het kanaal
1 Ter Neuzen—Gent, maar toch in ieder
geval zóó, dat de Hollanders er niets
over te zeggen hebben. Dezelfde Belg,
Coppieters, welke in ons vorig nummer
door zijn landgenoot als onkundig aan
1 de kaak werd gesteld, beschryft ver
schillende grieven, welke in Belgische
handelskringen zouden bestaan ten op
zichte van het Nederlandsch beheer
over de Schelde en het kanaal Ter
"NeuzenGent, voorzoover deze wateren
op ons grondgebied liggen.
We achten het onnoodig deze ver
meende grieven hier over te zetten, te
meer omdat we overtuigd zijn, dat als
België anders niets te wenschen heeft,
dan hetgeen de heer Coppieters wonsche-
lijk acht, ook de geheele plannen tot
meer zeggenschap over Schelde en
Kanaal wel met een sisser zullen
afloopen.
De feiten door senator Coppieters
genoemd zyn namelijk zoo beschamend
onjuist weergegeven, dat het ongelooflijk
is, dat zich iemand van gezag aldus
durft uitspreken. Maar we zeiden het
meerMen ts in België niet voor een
De zelfmoordenaars.
Men zou soms denken, dat omdat de
huwelijken in den hemel gesloten worden,
elke echt ook minstens een paradijs
moest wezenmaar men weet wel
beter
L In zeker opzicht is het echter zoo
maar in de meesten van die paradijzen
is de slang te machtig geworden, de
slang der verleiding, of de slang der
tweedracht de jaloezie, ol hoe de
gevreesde rustverstoorders ook mogen
heeten dan hebben onschuld, eensge
zindheid en vrede gauw het hazenpad
gekozen.
Ook de koopman Zwenk leefde in
zoo'n paradijsalleen was bet zeer twij
felachtig, wie van beide echtelingen
zich het meest over het noodlot beklaagde,
dat hun al te ondoordacht in het huwe
lijk had gelokt. De heer Zwenk had in
de periode van zijn verliefdheid meer
het vermogen, dan de bekoorlijkheden
zijner aanstaande in het oog gehouden,
en later waren be' ien om het hardst
tegengevallen.
De geheele stad wist, dat Zwenk en
ega een ongelukkig huwelijk haddeD
gesloten en niemand wist dit zoo goed
als de twee, die er het meest belang bij
hadden. In den beginne had men ten
minste in tegenwoordigheid van anderen
een vriendelijk gezicht getrokken maar
al spoedig was hun die beleefdheidsvorm
te veel moeite geworden, zoodat alras
kleintje vervaard. Men waagt het erop
en lukt het niet, dan is men nog
even ver.
Intusschen dienen wij Zeeuwsch
Vlamingen toch nog niet stil te zitten.
Want mocht het zoover komen, dat de
Schelde Belgisch werd, dan zitten we
immers op een eiland binnen Belgisch
gebied, wat toch voor ons weer meer
afscheiding van Nederland beteekent.
En we verlangen het juist andersom.
Meer aansluiting, sneller verbinding,
al was het maar alleen om de post
wat geregelder te ontvangen, die toch
onze handelsbetrekkingen met het vader
land moet levendig houden en dus
zorgen, dat die zich niet te veel naar
België normaliseert.
Do Vredesconferentie.
Men schrijft uit Parys aan de Avp.
De Vredesconferentie staat voor een
hoogst moeilijk dilemma. De volkeren
van de wereld vragen om een onmid-
dellijken vrede, doch aan den anderen
kant wordt het iederen dag duidelijker,
dat de daarbij betrokken vraagstukken
te ingewikkeld en te talrijk zijn dan
dat zij in één dag, één maand of zelfs
één jaar zouden kunnen worden opge
lost en het staat vast, dat haastige
besluiten slechts kunnen zijn vruchtbare
besluiten voor toekomstige troebelen.
Onder den grimmigen druk vau dit
iedereen de verhouding tusschen het
echtpaar vergeleek bij die van kat en
hond. Het was verbazend om te zien,
zooals mevrouw Zwenk soms tegen haar
echtvriend kon uitvaren en blazen.
Dat intusschen de financiëele toestand
met den dag achteruitging, was ook al
niet bevorderlijk voor den huiselijken
7rede. Een bankroet was onvermijdelijk.
En waar anderen hierin vaak het middel
zien om er zich op te werken, was
mijnheer Zwenk daarvoor toch te eerlijk.
Hij was buiten raad. Slechts één middel
nog kon hem aan de bedreigingen van
schalden en schuldeischers onttrekken
hij stak twee revolvers bij zich en begaf
zich daarmede naar het naburige bosch.
Aan mevrouw Zwenk was de onrust
van haar man niet ontgaan zij doorzag
zijn plannen en volgde hem.
Oogemerkt was zij hem genaderd en
zij betrapte hem, toen hij eenzaam op
een rustbank met in iedere hand een
revolver, in diep gepeins verzonken zat.
Met een diepen zucht sloeg hij de
oogen hemelwaarts, doch tegelijkertijd
ontmoetten deze de verbaasde oogen van
zijn vrouw.
»Ja menscb,* sprak hij, »zoover is het
gekomen met ons. Geen andere uitweg
blijft over en daarvan draagt gij de
schuld. Had ik jou nojit gezien, dan
was ik nog de gelukkige van vroeger.*
»Heb ik me soms aan jou opgedron
gen ?c vroeg ze. »Ik had ook vrij wat
beter partij kunnen doen, dan mijn
centen aan zoo'n stommeling toe te ver
trouwen. Jij hebt mijn lot ook uiet
dilemma worden de onderhandelingen
op een eenigszins vreemde wyze en
klaarblijkelijk te hooi en te gras gevoerd.
In werkelijkheid is de loop der gebeur
tenissen voorgeschreven door een angstig
opportunisme. Toen het in Duitschland
stil was en alleen van Rusland gevaar
dreigde, werden de Russische zaken
besproken. De geschillen tusschen Zuid-
Slaven en Italianen of tusschen Tsechen
en Polen waren oorzaak dat deze
onderwerpen terstond door den Raad
van Tien in behandeling werden ge
nomen en reeds de aankomst van
nieuwe delegaties te Parijs was over
het algemeen voldoende, terstond hun
verlangens en eischen aan te roeren.
Op het oogenblik streeft men er klaar-
blykelijk naar, iets te doen om de naar
vrede hakende volkeren te bevredigen,
zoodra een vergelijk tot stand is ge
komen over den Volkerenbond en over
de aan Duitschland op te leggen voor
waarden. De Amerikanen stellen thans
voor, deze beide vraagstukken te com
bineeren en dan een voorloopigen vrede
tot stand te brengen inplaats van een
deflnitiet wapenstilstandsverdrag. De
conferentie zou dan op haar gemak de
overige wereldvraagstukken kunnen
behandelen, daarbij optredende als de
Volkerenbond en met als een lichaam
van onderhandelaars der Geallieerden.
Het is duidelijk dat dit alles slechts
een woordenstrijd is. De definitieve
vrede kan slechts komen, indien een
rechtvaardige regeling wordt getroffen
gelukkiger gemaakt.»
Daarom is het maar zaak, dat er een
eind aan komt,* »Ik ben geruïneerd
en dit zou te boveu te komen zijo, als
we niet zoo bitter ongelukkig met elkaar
leefden doch dékt is niet te veranderen.
Ik beD dus vast besloten wees geluk-
kig.«
»Laat ons toch verzoend van elkander
scheiden*, sprak de vrouw die nu ont
roerd werd, »en gij moogt niet alleen
sterven. Geef een van je wapens aan mij.*
Wat Wilt gij
»Wij kunnen in dit leven niet meer
gelukkig zijn samen. Laat ons er een
eind aan maken. Eu als beiden schuld
dragen, moet niet een er om lijdeo.
Vaarwel.*
De man reikte hear nog de hand tot
afscheid en verwijderde zich. Toen hij
weer alleen was, begon hij weer na te
denken. Waarom zou hij eigenlijk gaan
sterven Omdat zijn boeken niet sloten
Dat zou te gek zijn dus om ziju
vrouw. Maar als die zich toch dood
schiet
Wat hij verder dacht zullen wij in de
pen laten. Genoeg zij, dat de slotsom
van zijn beschouwingen was, »dat hij
wel stapelgek zou wezen, als hij zich
voor het hoofd ging schieten voor een
vrouw, die binnen enkele oogenblikken
hem geen last meer kon veroorzaken.
In plaats van op zijn lichaam loste hij
het schot in de lucht. Plotseling daarna
weergalmde, een tweede schot door het
bosch. Met «gehouden adem luisterde
hij, of hy ook hoorde gillen. »Ze heeft
voor alle vraagstukken, welke de groot
ste wereldrevolutie, die men tot nu toe
heeft beleefd, aan de orde heeft gesteld.
Een dergelijke regeling kan niet worden
tot stand gebracht met groote haast,
óók al wil men den vrede verhaasten.
De terugkeer tot normale toestanden
zal, ondanks al hetgeen de vredescon
ferentie kan doen, nog vele maanden
iD beslag nemen. Het gevaar voor de
hervatting der vijandelijkheden op
eenigszins groote schaal is echter voor
goed achter den rug. De demobilisatie
gaat in alle landen zoo spoedig als
practisch mogelyk is, zonder al te
plotseling een groote menigte werkloozen
tot het burgerlijk leven te doen terug-
keeren. Maatregelen- zijn genomen om
Middel-Europa te voorzien van levens
middelen. Het zakenleven komt gelei
delijk weer aan den gang, doch de
economische eu de flnaucieele toestand
van de wereld is zoodanig, dat ook een
edict van de Vredesconferentie daarin
niet terstond verandering zal brengen.
De Vredesconferentie doet wat zij
kan om de ontzaglijke moeilijkheden,
waarmede zij overladen is, te over
winnen. De terugkeer tot vredestoe
standen hangt niet alleen af vau de
besluiten, waartoe men te Parys komt,
maar van het initiatief, de energie en
het plichtsgevoel van de burgers in
alle landen. Zy, die ondanks de moei
lijkheden, krachtig er naar streven,
werk te vinden en hun bedrijf te her
vatten, zyn de ware vredesafgevaar-
woord gehouden en is morsdood,* dacht
ifij. Een rilling ging door zijn leden.
Doch de gedachte »Ge zijt weer vrij*
overwon hem. Snel ging hij langs een
omweg naar huis, zonder eraan te den-
keD, wat van zijn beklagenswaardige
vrouw geworden was.
Wie beschrijft zijn verbazing en ont
zetting, toen hij in de gang van zijne
woning zijne vrouw ontmoette. Spra
kel,oo8 staarden zij elkander aan, alsof
zij een geestverschijning voor zich hadden.
»Ben je niet dood?
»Heb jij je dan niet doodgeschoten?
Mevrouw Zwenk had ongeveer dezelfdo
gedachten als haar echtvriend gekoesterd
en, toen zij het schot wilde lossen zich
nog tijdig bedacht en den loop van het
wapen een audere richting gegeven. In
de vaste overtuiging, alleen op de wereld
te zijn, was zij naar huis gegaan, eu
het toeval wilde, dat de een precies op
hetzelfde oogenblik de voordeur was
binnen gekomen, toen de andere de
achterdeur binnentrad.
»Het schijnt werkelijk dat de mensch
zijn noodlot niet outgaatzuchtte hij,
toeu hij de werkelijkheid bewust was.
»Laten wij ons dus maar in het onver
mijdelijke schikken en geef mij de hand.c
De vrouw deed dit eu sprakLaat
't ons in vredesnaam maar met elkaar
zieu te vinden.
Beiden bleven nog een poosje in ge
dachten zitten, totdat mijnheer Zwenk
zeideVerbeeld je eens, dat we bij
ongeluk elkander geraakt hadden 1*
