i
Ml
Woensdag 4 December 1918,
34® Jaarg.
Nieuws- en Advertentieblad
voor Zeeuwsch- Vlaanderen.
3. C. VINK - Axel. j
De Limburgsche quaestie.
FEUILLETON.
e.
HHf
vm t
Dit blad verschijnt eiken Dinsdag- en Try dagavond.
ABONNEMENTSPRIJS:
Per 3 Maanden 60 Cent; franco per post 70 Cent.
Afzonderlijke Nos. 5 Cent.
DRUKKER—UITGEVER
Bureau Markt C 4.
Telefoon Sr. 56. - Postbox 6.
ADVERTENTIEN van 1 tot 5 regels 50 Cent; voor
eiken regel meer 10 Cent. Groote letters worden naar
plaatsruimte berekend.
Advert,entiën worden franco ingewacht, uiterlijk tot
Dinsdag- en Yrydagmiddag TWAALF ure.
5Clt
brij'
Zooals bekend, wordt door een deel
I der Engelsche, Pransche en wie
I zou het gelooven ook der Belgische
I pers alweer een campagne tegen ons
gen land gevoerd, omdat we de neutraliteit
zouden hebben geschonden.
I Die schending zou dan daarin hebben
1 bestaan, dat bij het terugtrekken der
I Duitsche troepen uit Belgis, een ge-
[deelt© daarvan over ons grondgebied
naar Duitschland is teruggekeerd.
Welnu, gebeurd is dit, doch of daar-
mede neutraliteitsschennis heeft plaats
[gehad is nog zeer de vraag. Zooals
'ijk. gezegd een deel der buitenlandsche pers
of j meent van ja en schreeuwt wel zóó
ime hard, dat hunne Regeeringen er zich
W. mede hebben bemoeid en van onze
I Regeering verklaring verlangen.
Het verdacht maken van ons land
I maakt zeker een schrille tegenstelling
I met den lof en de hulde die ons door
het gemeentebestuur van Antwerpen
6 26, en Brussel werden gebracht. Maar dit
6Sfi| zal wel zoo blyven; we zijn dat nu
eenmaal gewoon geworden tijdens de
I 51 maanden dat ze bij ons gastvrijheid
6 561 genoten. De een erkende dat en de
6671 ander niet. Maar ter zake.
7W Men weet dat de Ned. Regeering aan
I eenige duizenden Duitsche soldaten die,
toen de wapenstilstand was geteekend,
I gedrongen zaten in den hoek tusschen
Noord-Brabant en Limburg, vergunning
verleend heeft, om ongewapend onder
1 controle door ons land naar huis te
I keeren.
OF
NEDERLAND IN 1795.
46)
Doch na een oogenblik zwijgen», riep
[zij met eene stem als of zij hevig was
aangedaan, en reikte mij met eeu afge-
I wend gelaat de hand toe
I Ondankbaregalooft gij, dat de
I opoffering van fortuin moeite kost, wan
neer men bemint
Dit was zich al te duidelijk verklaren
lik ontstelde zoo hevig, ik was zooonbe-
I schriftelijk verlegen, dat ik onbeweeg-
lyk, met den mond half open bleef staan
I en mevrouw Labourg half bewusteloos
aanstaarde. Zij zag myue verwarring
voor ontroering aan en mijne versteende
[houding als de uitwerking van liefde:
daarop wierp zij zich plotseling in mijne
1 armen en riep in de hevigste verwar
ring
Ken eindelijk mijn geheele ziel,
maar eerbiedig uwe geliefde! Zonder
twijfel was ik volmaakt gestemd, om dit
I laatste bevel op te volgen. Ik stond
I schielijk op en zette mijne geliefds vrij
I onzacht op een stoel.
1 Mevrouw, zeide ik, het komt mjj
voor, dat gij genoeg den spot met mij
hebt gedrevenhef is middernacht en
Daarvoor koos men de route Maas-
eijckSusteren omdat ons land daar
het smalst is en'men in vijf kwartier
uit België via Nederland in Duitsch
land is.
De wapenstilstand werd 11 November
geteekend en 12 November meldden
zich aan onze grenzen reeds de eerste
Duitschers. Wat moesten wij doen
Interneeren
Maar er was wapenstilstand. Ge
vochten zou er wel niet meer worden.
Zelfs de burgerlijke .geïnterneerden
zouden worden vrijgelaten, Duitschers
zoowel als Belgen, zoowel als Engel-
schen. We kregen het verzoek mede
te willen werken aam den georganiseer-
den terugtocht van de in Duitschland
vertoevende krygsgevangenen der ge
allieerden. Moesten we dus zelf nog
interneeren
Er bestond geen reden voor.
Moesten we dan de Duitschers toe
laten Dat de Regeering is terugge
schrikt voor de gevolgen daarvan is
zeer natuurlyk. Langs heel de Zuid
grens zouden de soldaten hebben kun
nen binnen komen en dolend door onze
zuidelijke provincies hun tocht Oost
waarts hebben kunnen voortzetten.
Contröle op hen en op hun handelingen
zou niet mogelijk zijn geweest en de
bevolking dier streken zou, vreezen
we, onder dien doortocht veel te lijden
hebben gehad. Dat behoeven we wer
kelijk niet nader toe te lichten.
Aan niet toelaten was evenwel een
zeer ernstig gevolg verbonden. Klaar
blijkelijk heeft de Regeering dat ter
dege onder de oogen gezien. En een
meer dan tijd om te gaan slapen. Dit
zeggende verliet ik zonder haar antwoord
af te wachten soel de kamer.
Dit voorval hoe belachelijk, op zich
zelven, ontstemde mij geheel en al. De
volgende dag was stormachtigme
vrouw Labourg speelde de rol eener
vrouw teu prooi aau de smart van een
ongelukkigen hartstocht, en dewijl zij
vast besloten scheen te hebben by mij
te blijven, kon zij niets beter doen. Zij
schreef mij een waren treurzang, waarin
de woören ik kan mij niet verwijderen
uit het oord waar gij leeft, en ondanks
uwe onverschilligheid wil ik het geluk
smaken u mijn leven toe te wijden, mij
het meest troffen varder had zij in den
loop van dien dag vijt of zes zenuwtoe
vallen ea daarenboven flauwten
van eene ongehoorde lengte. Aan al
die onaangename zotheden had ik ge
makkelijk einde-bunnen maken, door de
dame te noodzaken mijn huis te verlaten,
in hetwelk ik haar uit barmhartigheid
eene schuilplaats had verleend; doch zij
had mij gedurende eene ziekte van vijf
wekeD met zooveel trouwe zorg ver
pleegd, dat ik tot dit uiterste nog niet
kou besluiten.
lntusseheu was in Fraakrijk een an
dere orde van zaken gekomen de macht
van de J.aeobijneu was gefnuikt en de
meer gematigden zegevierden. Vele
Emigranten keerden terug naar hun
vaderland en ook mij bekroop de lust
gevolg dat niet Nederland gold, doch
België zelf.
Dat dienen de heeren annexionisten,
wier ontsteltenis en verontwaardiging
over .Nederlands schending van zijn
neutraliteit" zóó hoog zit, goed te be
grijpen.
Als de duizenden Duitschers toch
over ons grondgebied wilden en wij
sloten de grens, dan zou zich het geval
kunnen voordoen, dat, waar nu de
wapens by de oorlogvoerenden rustten,
wij Nederlanders zouden gaan vechten.
Mocht die verantwoordelijkheid voor
die risico worden aanvaard Ons dunkt
het een daad van verstandig beleid dat
onze Regeering die risico niet wilde
beloopen.
Doch indien de Duitschers zich lieten
gezeggen en teruggingen dan... bestond
de kans dat ze in botsing kwamen met
strijdmakkers van andere politieke ge
zindheid. Dat is in België meer ge
beurd. Het gevecht met wat er aan
vastzit, zou in het nadeel zijn geweest
vanBelgië.
Hoe zoo'n wanordelijke terugtocht
gaat, wat die met zich brengt, welke
gevaren de burgers loopen de vree-
selyke ramp van Hamout ligt nog versch
in het geheugen, de ontploffing van den
munitietrein bij Namen is weer een
afschrikwekkend voorbeeld.
Wie zou I-ij zoo'n ramp eventueel de
getroffene zyn
België.
Wiens dorpen zonden verwoest, wiens
bewoners beroofd en gedood zijn
België.
nog eenmaal mijn geboorteplaats weder
te keeren. Mevrouw Labourg vergunde
ik mijn landhuis te blijven bewonen tot
ik terugkeerde, doeh ik gaf haar tegelijk
niet onduidelijk td kennen, dat het my
aangenaam zoude zijn wauueer zij, na
het einde mijner reis dia zes maanden
zou duren, eeu andere betrekking had
gevonden. Niets merkwaardigs bejagende
mij in Frankrijk nog overal waren de
sporen van wanorde zichtbaar een groot
getal mijner voormalige vrienden en be
kenden waren als slachtoffers der heil
loos© staatsomwenteling gevallen of
zvviarven in vreemde lauden. Liet was
mij vraem I in mijn vaderland, en ik
verliet het met een pijnlijk gevoel van
verlatenheid. Hetgeen ik zag, toen ik
op mijn eenzaam landgoed terugkeerde
was niet zeer geschikt otn mij te ver
vroolijken de meeste mijner meubelen
waren weg de tuin lag woestmevrouw
Labourg was met een Franschen tooneel-
gpaUr weggereisd, na eerst uitgestrooid
te hebben dat 'zij in het geheim met mij
was gehuwd. De arbeid gif m j aflei
ding en uitspanuingvan lieverlede
kaarden ru3t en stille vreugde in mijn
hart terug, toen eau nieuw voorval mijn
genoegen verbitterde.
Op een namiddag, in eeu nabijgelegen
bosch een wandeling doen io, naderde
mij eene boeriu met een kind van eenige
maanden op den arm. Op mijae vraag
wat zij van mij begeerde kreeg ik ten
Daarom alleen reeds dienden de an
nexionisten hun hoogen toon te laten
varen en onze Regeering eigenlijk dank
baar te zijn, dat ze een andere oplossing
voor de quaestie vond. België is er
door bespaard voor allerlei ellende.
De oplossing welke onze Regeering
toepaste was de volgende
Na afgifte van de wapenen mochten
de Duitschers onder strenge controle
door het couloir. Eu dat er aau die
strengheid de hand is gehouden, weet
ieder die bij de Maasbrug te Roesteren
dien historischen stoet heeft zien pas-
seeren. Honderden en honderden ka
nonnen hebben onze militairen geseque-
streerd en tot hun veldkijkers toe hebben
de Duitsche militairen moeten afgeven.
Dat believen nu de Belgische annexi-
onistische bladen en de Engelsche gele
pers met groot misbaar uit te krijten
als schending van onze neutraliteit.
Ieder, die even nadenkt en nuchter de
feiten beschouwt, zal echter verklaren
dat daarvan geen sprake is dat Neder
land integendeel zyn neutraliteit strikt
heeft gehandhaafd.
Nu klaagt de .Nation Beige" wel
bitter dat door die doorlating de Duit
schers gestolen vee, wagens enz. mee
voerden, maar van vee is geen sprake
geweest in den dagen lang aanhouden
den stoet. Elke wagen waarop een
soldaat was, maakte deel uit van den
legertros, viel dus buiten de competentie
onzer Regeering. En zou 't niet wat
te veel gevergd zyn als iedere soldaat
als hij de brug afkwam eerst had moeten
worden gefouilleerd en naar een ver
klaring worden gevraagd hoe hy aan
antwoord Ik kom u uw kind terug
brengen.
Hoe mijn kind
Zonder twijfel, daar is hetik heb
het goed verzorgdhet is gezond en d©
zes maanden zijn om.
Gij vergist u, goade vrauw, ik heb.
geen kinderen.
Maar zjjt gij dan niet: mijnheer?
Ja.
Wel nu flit is uw jongen en me
vrouw Labourg is zijne moader zij heeft
mij gezegd, dat gij haar man waart, en
dat ik het kind aan u moest brengen,
zoodra hst gespoend was. Hier is een
briefje van uwe vrouw om te bewijzeu
dat ik u niet bedrieg.
Ik las het volgende
Ik ken uw hart, en ik ban ver
zekerd, dat gij dit kiod niet zult verla
ten, dewijl ik het niet mede kan nemen.
Ik stond verstom zooveel onbeschaamd
heid had ik Diet bij eene vrouw vei-
moed. Ik vernam, dat mevrouw Labourg-
dit kind drie maanden na mijn vertrek
ter wereld had gebracht ea, toea zij met
een koraediaat heeaging, het aan de zorg
van de voedster toevertrouwde. Echter
was net my onmogelijk dit onschuldig
schepsel af te wijzen of aan armoede
prijs te gaven ik beloofde aan da boo
rin haar voortaan te zullen betalen en
het kiod op zekeren leeftijd tot mij te
willen nomen.
Wordt vervolgd.)