i Ml Woensdag 4 December 1918, 34® Jaarg. Nieuws- en Advertentieblad voor Zeeuwsch- Vlaanderen. 3. C. VINK - Axel. j De Limburgsche quaestie. FEUILLETON. e. HHf vm t Dit blad verschijnt eiken Dinsdag- en Try dagavond. ABONNEMENTSPRIJS: Per 3 Maanden 60 Cent; franco per post 70 Cent. Afzonderlijke Nos. 5 Cent. DRUKKER—UITGEVER Bureau Markt C 4. Telefoon Sr. 56. - Postbox 6. ADVERTENTIEN van 1 tot 5 regels 50 Cent; voor eiken regel meer 10 Cent. Groote letters worden naar plaatsruimte berekend. Advert,entiën worden franco ingewacht, uiterlijk tot Dinsdag- en Yrydagmiddag TWAALF ure. 5Clt brij' Zooals bekend, wordt door een deel I der Engelsche, Pransche en wie I zou het gelooven ook der Belgische I pers alweer een campagne tegen ons gen land gevoerd, omdat we de neutraliteit zouden hebben geschonden. I Die schending zou dan daarin hebben 1 bestaan, dat bij het terugtrekken der I Duitsche troepen uit Belgis, een ge- [deelt© daarvan over ons grondgebied naar Duitschland is teruggekeerd. Welnu, gebeurd is dit, doch of daar- mede neutraliteitsschennis heeft plaats [gehad is nog zeer de vraag. Zooals 'ijk. gezegd een deel der buitenlandsche pers of j meent van ja en schreeuwt wel zóó ime hard, dat hunne Regeeringen er zich W. mede hebben bemoeid en van onze I Regeering verklaring verlangen. Het verdacht maken van ons land I maakt zeker een schrille tegenstelling I met den lof en de hulde die ons door het gemeentebestuur van Antwerpen 6 26, en Brussel werden gebracht. Maar dit 6Sfi| zal wel zoo blyven; we zijn dat nu eenmaal gewoon geworden tijdens de I 51 maanden dat ze bij ons gastvrijheid 6 561 genoten. De een erkende dat en de 6671 ander niet. Maar ter zake. 7W Men weet dat de Ned. Regeering aan I eenige duizenden Duitsche soldaten die, toen de wapenstilstand was geteekend, I gedrongen zaten in den hoek tusschen Noord-Brabant en Limburg, vergunning verleend heeft, om ongewapend onder 1 controle door ons land naar huis te I keeren. OF NEDERLAND IN 1795. 46) Doch na een oogenblik zwijgen», riep [zij met eene stem als of zij hevig was aangedaan, en reikte mij met eeu afge- I wend gelaat de hand toe I Ondankbaregalooft gij, dat de I opoffering van fortuin moeite kost, wan neer men bemint Dit was zich al te duidelijk verklaren lik ontstelde zoo hevig, ik was zooonbe- I schriftelijk verlegen, dat ik onbeweeg- lyk, met den mond half open bleef staan I en mevrouw Labourg half bewusteloos aanstaarde. Zij zag myue verwarring voor ontroering aan en mijne versteende [houding als de uitwerking van liefde: daarop wierp zij zich plotseling in mijne 1 armen en riep in de hevigste verwar ring Ken eindelijk mijn geheele ziel, maar eerbiedig uwe geliefde! Zonder twijfel was ik volmaakt gestemd, om dit I laatste bevel op te volgen. Ik stond I schielijk op en zette mijne geliefds vrij I onzacht op een stoel. 1 Mevrouw, zeide ik, het komt mjj voor, dat gij genoeg den spot met mij hebt gedrevenhef is middernacht en Daarvoor koos men de route Maas- eijckSusteren omdat ons land daar het smalst is en'men in vijf kwartier uit België via Nederland in Duitsch land is. De wapenstilstand werd 11 November geteekend en 12 November meldden zich aan onze grenzen reeds de eerste Duitschers. Wat moesten wij doen Interneeren Maar er was wapenstilstand. Ge vochten zou er wel niet meer worden. Zelfs de burgerlijke .geïnterneerden zouden worden vrijgelaten, Duitschers zoowel als Belgen, zoowel als Engel- schen. We kregen het verzoek mede te willen werken aam den georganiseer- den terugtocht van de in Duitschland vertoevende krygsgevangenen der ge allieerden. Moesten we dus zelf nog interneeren Er bestond geen reden voor. Moesten we dan de Duitschers toe laten Dat de Regeering is terugge schrikt voor de gevolgen daarvan is zeer natuurlyk. Langs heel de Zuid grens zouden de soldaten hebben kun nen binnen komen en dolend door onze zuidelijke provincies hun tocht Oost waarts hebben kunnen voortzetten. Contröle op hen en op hun handelingen zou niet mogelijk zijn geweest en de bevolking dier streken zou, vreezen we, onder dien doortocht veel te lijden hebben gehad. Dat behoeven we wer kelijk niet nader toe te lichten. Aan niet toelaten was evenwel een zeer ernstig gevolg verbonden. Klaar blijkelijk heeft de Regeering dat ter dege onder de oogen gezien. En een meer dan tijd om te gaan slapen. Dit zeggende verliet ik zonder haar antwoord af te wachten soel de kamer. Dit voorval hoe belachelijk, op zich zelven, ontstemde mij geheel en al. De volgende dag was stormachtigme vrouw Labourg speelde de rol eener vrouw teu prooi aau de smart van een ongelukkigen hartstocht, en dewijl zij vast besloten scheen te hebben by mij te blijven, kon zij niets beter doen. Zij schreef mij een waren treurzang, waarin de woören ik kan mij niet verwijderen uit het oord waar gij leeft, en ondanks uwe onverschilligheid wil ik het geluk smaken u mijn leven toe te wijden, mij het meest troffen varder had zij in den loop van dien dag vijt of zes zenuwtoe vallen ea daarenboven flauwten van eene ongehoorde lengte. Aan al die onaangename zotheden had ik ge makkelijk einde-bunnen maken, door de dame te noodzaken mijn huis te verlaten, in hetwelk ik haar uit barmhartigheid eene schuilplaats had verleend; doch zij had mij gedurende eene ziekte van vijf wekeD met zooveel trouwe zorg ver pleegd, dat ik tot dit uiterste nog niet kou besluiten. lntusseheu was in Fraakrijk een an dere orde van zaken gekomen de macht van de J.aeobijneu was gefnuikt en de meer gematigden zegevierden. Vele Emigranten keerden terug naar hun vaderland en ook mij bekroop de lust gevolg dat niet Nederland gold, doch België zelf. Dat dienen de heeren annexionisten, wier ontsteltenis en verontwaardiging over .Nederlands schending van zijn neutraliteit" zóó hoog zit, goed te be grijpen. Als de duizenden Duitschers toch over ons grondgebied wilden en wij sloten de grens, dan zou zich het geval kunnen voordoen, dat, waar nu de wapens by de oorlogvoerenden rustten, wij Nederlanders zouden gaan vechten. Mocht die verantwoordelijkheid voor die risico worden aanvaard Ons dunkt het een daad van verstandig beleid dat onze Regeering die risico niet wilde beloopen. Doch indien de Duitschers zich lieten gezeggen en teruggingen dan... bestond de kans dat ze in botsing kwamen met strijdmakkers van andere politieke ge zindheid. Dat is in België meer ge beurd. Het gevecht met wat er aan vastzit, zou in het nadeel zijn geweest vanBelgië. Hoe zoo'n wanordelijke terugtocht gaat, wat die met zich brengt, welke gevaren de burgers loopen de vree- selyke ramp van Hamout ligt nog versch in het geheugen, de ontploffing van den munitietrein bij Namen is weer een afschrikwekkend voorbeeld. Wie zou I-ij zoo'n ramp eventueel de getroffene zyn België. Wiens dorpen zonden verwoest, wiens bewoners beroofd en gedood zijn België. nog eenmaal mijn geboorteplaats weder te keeren. Mevrouw Labourg vergunde ik mijn landhuis te blijven bewonen tot ik terugkeerde, doeh ik gaf haar tegelijk niet onduidelijk td kennen, dat het my aangenaam zoude zijn wauueer zij, na het einde mijner reis dia zes maanden zou duren, eeu andere betrekking had gevonden. Niets merkwaardigs bejagende mij in Frankrijk nog overal waren de sporen van wanorde zichtbaar een groot getal mijner voormalige vrienden en be kenden waren als slachtoffers der heil loos© staatsomwenteling gevallen of zvviarven in vreemde lauden. Liet was mij vraem I in mijn vaderland, en ik verliet het met een pijnlijk gevoel van verlatenheid. Hetgeen ik zag, toen ik op mijn eenzaam landgoed terugkeerde was niet zeer geschikt otn mij te ver vroolijken de meeste mijner meubelen waren weg de tuin lag woestmevrouw Labourg was met een Franschen tooneel- gpaUr weggereisd, na eerst uitgestrooid te hebben dat 'zij in het geheim met mij was gehuwd. De arbeid gif m j aflei ding en uitspanuingvan lieverlede kaarden ru3t en stille vreugde in mijn hart terug, toen eau nieuw voorval mijn genoegen verbitterde. Op een namiddag, in eeu nabijgelegen bosch een wandeling doen io, naderde mij eene boeriu met een kind van eenige maanden op den arm. Op mijae vraag wat zij van mij begeerde kreeg ik ten Daarom alleen reeds dienden de an nexionisten hun hoogen toon te laten varen en onze Regeering eigenlijk dank baar te zijn, dat ze een andere oplossing voor de quaestie vond. België is er door bespaard voor allerlei ellende. De oplossing welke onze Regeering toepaste was de volgende Na afgifte van de wapenen mochten de Duitschers onder strenge controle door het couloir. Eu dat er aau die strengheid de hand is gehouden, weet ieder die bij de Maasbrug te Roesteren dien historischen stoet heeft zien pas- seeren. Honderden en honderden ka nonnen hebben onze militairen geseque- streerd en tot hun veldkijkers toe hebben de Duitsche militairen moeten afgeven. Dat believen nu de Belgische annexi- onistische bladen en de Engelsche gele pers met groot misbaar uit te krijten als schending van onze neutraliteit. Ieder, die even nadenkt en nuchter de feiten beschouwt, zal echter verklaren dat daarvan geen sprake is dat Neder land integendeel zyn neutraliteit strikt heeft gehandhaafd. Nu klaagt de .Nation Beige" wel bitter dat door die doorlating de Duit schers gestolen vee, wagens enz. mee voerden, maar van vee is geen sprake geweest in den dagen lang aanhouden den stoet. Elke wagen waarop een soldaat was, maakte deel uit van den legertros, viel dus buiten de competentie onzer Regeering. En zou 't niet wat te veel gevergd zyn als iedere soldaat als hij de brug afkwam eerst had moeten worden gefouilleerd en naar een ver klaring worden gevraagd hoe hy aan antwoord Ik kom u uw kind terug brengen. Hoe mijn kind Zonder twijfel, daar is hetik heb het goed verzorgdhet is gezond en d© zes maanden zijn om. Gij vergist u, goade vrauw, ik heb. geen kinderen. Maar zjjt gij dan niet: mijnheer? Ja. Wel nu flit is uw jongen en me vrouw Labourg is zijne moader zij heeft mij gezegd, dat gij haar man waart, en dat ik het kind aan u moest brengen, zoodra hst gespoend was. Hier is een briefje van uwe vrouw om te bewijzeu dat ik u niet bedrieg. Ik las het volgende Ik ken uw hart, en ik ban ver zekerd, dat gij dit kiod niet zult verla ten, dewijl ik het niet mede kan nemen. Ik stond verstom zooveel onbeschaamd heid had ik Diet bij eene vrouw vei- moed. Ik vernam, dat mevrouw Labourg- dit kind drie maanden na mijn vertrek ter wereld had gebracht ea, toea zij met een koraediaat heeaging, het aan de zorg van de voedster toevertrouwde. Echter was net my onmogelijk dit onschuldig schepsel af te wijzen of aan armoede prijs te gaven ik beloofde aan da boo rin haar voortaan te zullen betalen en het kiod op zekeren leeftijd tot mij te willen nomen. Wordt vervolgd.)

Krantenbank Zeeland

Axelsche Courant | 1918 | | pagina 1