De erfenis van oom Reinliard.
No. 9.
Woensdag 3 Mei 1911.
27e Jaar
Nieuws- en Advertentieblad
voor Zeeuwsch-Vlaanderen.
F. DIELÊMAN,
Buitenland.
FEUILLETON.
i*<*\
Fen.i
den
COURANT.
Dit blad verschijnt eiken Dinsdag- en Vrijdagavond.
ABONNEMENTSPRIJS:
Per 3 Maanden 50 Centfranco per post 60 Cent
Voor België 70 Cent. Afzonderlijke Nos. 5 Cent.
DRUKKER—UITGEVER
AXEL.
AOVERTENTIEN van 1 tot 4 regels 25 Cent; voor
eiken regel meer 5 Cent. Groote letters worden naar
plaatsruimte berekend. Plaatsing 3/2 maal.
Advertentiën worden franco ingewacht, uiterlijk tot
Dinsdag- en Vrijdagnamiddag TWEE uren.
916
9 2C
9 31
9 31
9 41
9 4t
io3
en.
535
5 A
5 41
611
8 5)
9 51
ENGELAND.
Het gebeurt maar zeldzaam, dat men
twee eerste-ministers van elkaar tegen
overgestelde politieke richting van een
zelfde tribune kan hooren spreken, As-
quith den tegenwoordigen, en Balfour,
den gewezen eersten minister En dan
nog zeldzamer, dat men de twee staats-
lieden één lijn kan hooren trekken over
een aangelegenheid van ingrijpend staats-
[en maatschappelijk gewicht. Zulk een
ónastandigheid alleen zou het verklaren,
waarom het op de openbare vredever-
Igadering in den Gildenhal der City, door
den poorterméester uit naam der poor-
terjj belegd, zoo vol was.
Er was natuurlijk nog meer, om den
'aandraug te verklaren, behalve de tegen
woordigheid van .Asquith en Balfour op
de met Engelsche en Araerikaansche
vlaggen getooide tribune. Op die tribune
zetelden immers andere ministers en
politici van verscheidene richtingen naast
Anglikaansche eb Roomsche kerkvorsten,
den Joódschen opperrabbijn en vertegen
woordigers van afgescheiden kerkge
meenten.
Zij allen waren als één man opgeko
men, gehoor gevende aan de roepstem
des poortermeesters, die hen genoodigd
had, om met woord en daad het plan
van staatspresident Taft, strekkende tot
het sluiten van een arbitrageverdrag
tusschen Groot-Brittanje en Amerika, te
steunen. De poorter meester, Sir T. Ve-
zev Strong, bekleedde natuurlijk den
voorzitterstoel Hij nad zijn sheriffs en
15)
Makkelijk viel papa de weg niet. Hij
was altijd een beetje schuchter geweest,
vooral wanneer het aankwam op vragen.
En hij had ook droeve ervaringen op
6,» dit punt opgedaau. Toen zijn ontslag-
brief hem te wachten stond, was hij
naar Berlijn gespoord en had aan ver-
uzenBC'1^'ea<*e beuren aangeklopt hij was
tenminste nog graag een paar jaren bij
de intendance ondergebracht. Maar alle
deureD had hij gesloten gevonden, of
boo zij opengingen achter die deuren
slechts lieden, die koeltjes de schouders
ophaalden>Het spijt mij zeer, mijn
beste Gudareza, maar je kunt niet ge-
looven hoe wij worden platgeloopen. Ik
zou graag wat voor je doen, maar ik
kan het~niet.«
Nu verwonderde hij zich hoe hij dit
maal anders werd ontvangen.
Met open armen kwam meneer van
Hellstein hem tegemoet:
45 «Krijgen wij je nu toch eindelijk....
58 pardon, oude beste vriend.... eindelijk
eens te zien Je weet niet hoeveel ple-
ussenE'er mij dat doet 1 Daar, ga zitten en
ft-eerjeteek een sigaar op. Laat mij je eens
weeftaaukijken Je ziet er fameus uit. Ja,
andere waardigheidsbekleeders om zich
heen, en allen hadden hun gala-gewaad
aan.
De eerste minister stelde het eerste
besluit voor in een welsprekende en
gloedrijke toespraak, waarin hij nadruk
legde op het gewicht dezer aangelegen
heid voor beide volken, aan weerskanten
van den Atlantischen Oceaan. Een oorlog
tusschen hen verklaarde hij een ondenk
bare ramp geworden.
Balfour volgde met een redevoering,
waarin hij forsch op hetzelfde aambeeld
sloeg, en alle twee oogstten geestdriftigen
bijval.
Toen kwam de aartsbisschop van Can
terbury met een tweede motie, nadat de
eerste bij acclamatie was aangenomen.
Bij die tweede motie werd de poorter-
meester uitgenoodigd de ooodige stappen
te doen, welke strekken kunnen het
doel der gedenkwaardige vergadering te
helpenverwezenlijken,
Ook die tweede motie, gesteund door
dr. Bourne, den R. K. aartsbisschop van
Westminster, den opperrabbijn, domiöus
J. B. Meyer en Sir Jos. Ward, den eerste
minister van Nieuw-Zeeland, werd bij
acclamatie aangenomen verklaard.
Het was inderdaad een groote en in
drukwekkende bijeenkomst geweest.
AMERIKA.
De President van de Vereenigde Staten
wordt tamelijk goed bezoldigd hij ont
vangt 180.000 gulden 'sjaars. Maar hij
moet er natuurlijk enorm hard voor
werken. Soms, zelfs wordt bijna het
onmogelijke van hem gevergd. En dan
moet de eerste ambtenaar des lands dat
zoo iemand als ik takel vroeger af dan
zoo'n gelukkig rentenier. Ik wed dat
jij nog even stevig bent als vroeger
weet je wel En ik.... ik ben een ouwe,
afgetobde bureau sukkel geworden met
slechte spijsvertering en elk jaar: Nau-
heim Ja... ja... en laat mij je nu dè hand
eens geveu. En wat een gelukDaar
zit je zoo stilletjes aan de Oostzee en
daar valt je zoo'n reusachtig vermogen
in deu schoot. Wees maar stilik weet
er alles van. Mijn oudste is kapitein in
je oude regiment....*
Gudareza kon niet aan het woord
komen. Hellstein mocht dan last heb
ben van zijn maag en zijn hart, aan de
longen haperde het niet. »Waar heb je
fehuurd »Je laat zeker jé dochters
aan het hof voorstellen?* »Van je
oudste weet .ik ook al heel wat... ja, ja...
zoo'n ster kunnen wij hier gebruiken.*
En je jongens? Den eenen heb ik
eeus vluchtig ontmoet... een knappe
kerel.... leeft heel vlot.... wat? Een
beetje al te vlot Nu ja.... het doet er
niet toe, als hij eeus een paar bankjes
te veel gebruikt. Maar je "hebt er nog
een, niet waar
Nu was eindelijk Gudareza zoover dat
hij met zijn verzoek voor den dag kon
komen. De andere zette dadelijk een
officieel gezicht, streek zich langs zijn
jzén baard, en vroeg gewichtig een
:u ander. Ten slotte echter was hij van
oordeel»dat komt wel in orde. Hier
bijna onmogelijke maar doen, en steeds
met een vriendelijk, glimlachend gezicht.
Nu pas heeft Taft anderhal ven dag in
New York achter den rugen die 36
uur zullen hem heugen, 's Avonds 6
uur kwam de President in New York
aan en voor middernacht had hij reeds
drie diners meegemaakt, waar hij als
eeregast gehuldigd was. Maar naast deze
culinaire verrichtingen had Taft nog op
andere resultaten te roemenhij had
nl. nog even een regiment vrijwilligers
geïnspecteerd, het woord gevoerd in ee
bijeenkomst van veteranen uit den
burgeroorlog, een tentoonstelling van
blmden:arbeid geopend en een eereteeken
in ontvangst genomen, hem toegekend
door een vaderlandlievende vereeniging.
Pas 's nachts twee uur mocht de
President naar bed maar het was 's an
deren daags vroeg dag voör hst staats
hoofd. Den ganschen morgen werd
audiëntie verleend aan politici en toen
was Taft de gast aan een lunch, hem
aangeboden door kopstukken uit de
financierswereld.
Een der gastmaleu op den tweeden
dag werd gegeven door de vereeniging
van dagbladuitgevers De President
hield een tafelrede ter verdediging van
het Amerikaausch-Canadeesche weder-
keerigbeidsvergelijk, Taft wekte de aan
wezige journalisten op om hem te steu
nen in zijn pogingen, het vergelijk er
door te krijgen. „Het is - zeide Taft
een quaestie van nu Of nooit.'
Voorts bevatte de speech van Taft
nog de merkwaardige mededesling, dat
de Amerikaansche onderhandelaren den
Canadeezen vrijhandel hadden aange-
heb je mijn hand ik zal doen wat
ik kan, al was het maar alleen om onze
oude vriendschap. En onder ons gezegd
de jongen heeft gelijk. De vooruit
zichten zijn goed, want er is juist
geen al te groote overvloed aan jongelui
uit goede, oude familie, die zich de
onkosten kunnen veroorloven die dé
diplomatie nu eenmaal meebrengt. Je
zult wel op de hoogte zijn. Als je zoon
in het buitenland komt natuurlgk,
er is verschil in standplaats maar
zoo door de bank moet je op een 15.000
èi 20.000 mark kunnen rekenen.*
Gudareza was van lieverlee al wat
gewoon geraakt aan groote getallen.
Maar van het bedrag dat Hellstein
noemde schrok hij toch een beetje. Hij
moest altijd weer denken aan zijn
schamel inkomentje van vroeger. In-
tusschenhij verborg het onder een
glimlachje, en bedacht ook dat Friedel
op zijn manier een goed rekenaar was.
En toen zei Hellstein dadelijk »Ja...
voor jou is dat maar een kleinigheid.
Duivels... wat doet je dat een plezier,
als er bij uitzondering in onze kringen
ook eens zoo'n goudregen neerdaalt.*
Een paar dagen liep hij er mee rond,
en verdroeg het pruilen zijner vrouw
zouder brommen. Toen kwam ook Eber-
'hard tot zijn recht: wat de eene kreeg,
mocht ten slotte den adder niet ont
houden worden en welbeschouwd
was het eenvoudig een geldquaestie.
boden in alle natuurlijke en nijverheids-;
voortbrengselen, van elk der beide landen.
De Canadeezen waren echter niet bereid
geweest, zoover te gaan.
Dien avond volgden nog vier dinérs,
en 's nachts laat möcht Taft in den
nachtsneltrein naar huis toe.
MEXICO.
De wapenstilstand in Mexico geldt
slechts voor een betfekkelijk' beperkt
gebied. Maar in andere gedeelten der
Republiek wordt af en toe nog gevechten.
Nu weer komt tijding uit - Tueson in
Arizona, betreffende een'gevecht tusschen
regeeringstroepen en opstandelingen, nabij
Horcasitas, bij welk treffen 40 man go-
sneuveld zouden zijn.
Vrijdag is uit Mexico (stad) een dele
gatie vertrokken naar El Paso, om daar
met de voormannen der insurgenten te
onderhandelen over den vrede.
CHINA.
Aan de Daily Mail vyordt uit Hongkötjg
gemeld, dat het Chinëez'pn-oproer in
Kanton Donderdagavond een geweldige
afmeting heeft aangenomen. De opstan
delingen staken het huis van den onder
koning in brand, maar het oproer was
toch snel bedwongen, vermoedelijk om
dat het voorbarig was uitgebroken. Er
zijn vole oproerlingen neergeschoteu en
in hechtenis genomen. Honderden man
nen, die uitgezonden zijn door don Veyo>
lutionair Soen-sja-tsjen, denzólfden man
dien de.Cfnneesche gezant te.Loncjeu in
1896 vruchteloos iü handen heèft trach
ten te krijgen, zijn te Hongkong' aan
Zoo gaf hij dan oqk zijn toestemming
tot de overplaatsing van Eberhard,
Wel ging dat niet zonder eenige pij u-
lijke steken in het hart. Want het trof
dat hij dienzelfden dag weer voor dé
eerste maal .bij zRa oude .regiment,te
gast was.
Dat had hem dadelijk een klein feest
geschenen, en hij had zijn v.rouw ver
zocht, de uniform uit den nog niet Ont
pakten koffer te nemen. Het dacht hem
noodig 's konings rok, dien Zijn Majesteit
hem genadiglijk had toegestaan te blij>-
ven dragen, bij deze gelegenheid aan te
trekken, als wilde hij; daarmee het regi
ment eer bewijzen. Maar toen hij zioli
in die uniform vertoonde, sloeg Signe
de handen in elkaar >Papa, dat gaat
werkelijk niet. U moot niet boos wor
den, maar u ziet er buitengewoon anti-
diluviaansch uiL* Dodo, die telkens een
geest van oppositie in zich voelde/ ver
klaarde wel terstond zeer beslistPapa
ziet er heel goed uit maar zijn ge
noegen was al bedorven. Hij ging naai-
zqn kleedkamer terug, om zijn uniform
met de kieedij van een vreedzaam bur
ger te verwisselen, en terwijl hij voor
den spiegel de das in eea modernen-
knoop bond, wat hem altijd moeite
kostte, preekte hij zich voor»Sigi»e
zal wel gelijk hebbes, zooals altijd;
Oud ijzer blijft oud ijzer.... maar jammer
is het toch.* En tegelijk had hij een
gevoel vau teleurstelling in de keel.
