No. 56.
Woensdag 12 October 1910.
2Ge 'iaar^.
Het vermiste kleinood.
Nieuws- en Advertentieblad
voor Zeeuwsch-Vlaanderen.
F. ÖIELEMAfl,
Buitenland.
FEUILLETON.
mssilll
COURANT
Dit blad verschijnt eiken Dinsdag- en Vrijdagavond.
ABONNEMENTSPRIJS:
Per 3 Maanden 50 Centfranco per post 60 Cent
Voor België 70 Cent. Afzonderlijke Nos. 5 Cent.
DRUKKER—UITGEVER
AXEL.
ADVERTENT1EN van 1 tot 4 regels 25 Cent; voor
elkeD regel meer 5 Cent. Groote letters worden naar
plaatsruimte berekend. Plaatsing 3/2 maal.
Ad verten tiën worden franco ingewacht, uiterlijk tot
Dinsdag- en Vrty dagnamiddag TWEE uren.
DUITSCHLAND.
De geheele pers uit hare voldoening,
dat het gevaar voor een reusachtigen
strijd in de metaalnijverheid bijtijds
De Vorwarts viert de groote over
winning van de arbeiders en meent,
dat de werfeigenaars meer hebben
toegegeven dan hunne werklieden.
Indien het waar is, antwoordt de
Kölnische Zeitung, zou dit alleen be
wijzen, dat aan het hoofd van die
werven niet, zooals de sooiaal-demo-
craten altijd beweerd hebben, mee-
doogenlooze geweldenaars staan, maar
mannen, die hoewel het machtige ver
bond van fabrikanten achter hen stond,
in het belang van den vrede hun
uiterste best hebben gedaan, om de
uitbarsting van een van de grootste
oeconomische oorlogen te verhoeden.
ENGELAND.
Er is reeds gemeld, dat het geschil
in het katoenbedrijf van Lancashire
voorloopig geschikt is. De arbeider
George Howe, om wien het aangekomen
is, wordt niet in de Fern fabriek, waaruit
hij ontslagen is, opnieuw te werk gezet
"de aanvankelijke eisch van de ar
beiders en ook zal hij niet eerst
aan het werk worden gesteld, zoodra
er op een fabriek plaats komt wat
de patroons eerst hadden besloten
maar van een andere fabriek is een
werkman naar de Fern-fabriek ver
plaatst, en in zyn plaats is Howe ge
komen. Zoq is er over en weder aan
»Neen,< antwoordde zij, zacht maar
beslist. »Ik weet wat mij te doen siaat.
Je denkt toch niet van mij, dat ik zulk
een offer zou willen aaunemen Je
weet toch ook wel dat ik je veel te lief
heb, om met mijn bestaan eene schaduw
over je leven te werpen.
>Wie spreekt er van schaduwen, Re-
nate Die zal ik wel weten te ver
drijven.*
»Dat zal je niet kunnen. Zoolang die
diamant niet gevonden is, ben ik iu de
oogen van de menschen eene dievegge,
die
>Maar dat is waanzin, Renate I Je
martelt jezelf met zulke voorstellingen.
»Je kunt je eigene overtuiging aan
niemand opdringen*, zeide zij. »Je kunt
geen bewijs aanvoeren, dat ik verongelijkt
geworden ben. En zoolang je dat niet
kunt, ben ik in de oogen van de wereld
je niet waardig. De vrouw, aan wie je
je naam geeft, moet boven verdenking
even hoog staan als je zelf staat. Et-
mag geen vlek aan haar kleven, die je
tot verwijt zou kunnen worden gemaakt.
Maar als ik je vrouw geworden was, dan
zou enkel de eerste de beste op die vlek
in mijn verleden behoeven te zinspelen.*
de eer voldaanNu kan de scheids
rechterlijke behandeling beginnen over
de vraag, wie de Brooklands-overeen-
komst hebben gebrokende patroons
door Howe te ontslaan voor de bevoegde
verzoeningsraad er over was gehoord,
of de arbeiders door te staken, zonder
dat te doen, of beiden.
Oproer in Portugal.
De Daily Chronicle geeft een voort
zetting van het verhaal der gebeurte
nissen te Lissabon, volgens welk de
overwinning der republiek verzekerd
was van het oogenblik af, waarop de
Dom Carlos, het vlaggeschip, ver-
meesterd was. De bemanning loste
den ganschen nacht door kanonschoten
met het zwaarste geschut en werkte
aanhoudend met het zoeklicht. In den
morgen van Woensdag heschen de
overige forten de witte vlag en ont
moedigden daardoor de koningsgezin-
den. Eerst gaven detachementen ver
volgens bataljons troepen zich over,
met uitzondering van de gemeentelijke
garde, die liever sneuvelde dan dat zij
zich overgaf. De overblij venden boden
op het Camoënsplein den laatsten tegen
stand. Vijftien minuten hielden zij het
uit tegen de machine-geweren, maar
hun positie was hopeloos en zij gaven
zich over. Een half uur later werd de
republiek uitgeroepen. De correspon
dent van de Daily Chronicle zegt
verder, dat Alfonso, de hertog van
Oporto, die bij het begin der revoluti-
onnaire beweging in de stad was, aan
Engeland telegrafisch om een oorlogs
schip wilde vragen. De telegraaflijnen
Hij zou 'tniet ongestraft doen, Re
nate Mijn woord er op
»JawelJe leven, je lieve leven nog
voor mij in de waagschaal stellen
En ik dan Als ik je verloren had
Neen neen, ik kan er'niet aan denken
»Ooze liefde, Renate, zal alle tegen
werking'overwinnen
»Maar het kan toch zijn, dat je supe
rieuren, zoodra ik je naam draag
O, ik wil liever sterven, dan je in den
weg te staau, je een blok aan het been
te worden.... Die vrouw, zeg je
»Spreek niet van haar!*
>Ik niet. Maar zij zal van mij spreken.
Zij zal mij dubbel haten. Zij zal voor
niets terugdeinzen. Zij zal beginnen met
je superieuren op de hoogte te stellen
van het geval. En wat anders zal je
dan kunnen zeggen, dan dat inderdaad
die verdenking op mij heeft gerust
en ook nu nog op mij rust Neen,
ik kan je vrouw niet worden, Jürgen.*
»En weet je wat je mij aandoet met
die weigering, Renate?*
Zij knikte stom.
»Je weet 't dus Ons gansche
levensgeluk vernietigd
Wij zullen elkaar toch niet vergeten
»Maar wij zullen van elkander moeten
voor altijd.- Wil je dat, Renate?*
>Het moet.*
Hij liet hare handen los.
»Goed,« zeide hij. »Het zij zoo, omdat
je het wiltMaar beloof mij één ding,
waren echter doorgesneden, maar een
Engelschman wist het telegram met
behulp van een schip toch te verzenden.
Volgens den berichtgever te Lissabon
van de Daily Chronicle, is de hertog
van Oporto bij de vinnigste straatge
vechten geweest. Zelfs zou hy tijdelijk
door de opstandelingen gevangen ge
houden zynhij wist echter te ont
snappen.
De correspondent van het Berl.
Tageblatt seinde uit Lissabon, dat,
volgens uit het gansche land inkomende
berichten, de republie c in bijna geheel
Portugal door het volk erkend wordt
en de tegenstand van de koningsge-
zinden gebroken is. De regeering laat
talrijke manschappen der koninklijke
politie en ook vele geestelijken, die
weigerden de republiek te erkennen,
gevangen nemen, die bijna overal als
politieke gevangenen beschouwd en
uitstekend behandeld worden. De
Engelsche oorlogsschepen, die voor
Lissabon zijn aangekomen, zijn den
Taag opgevaren en hebben de repu-
blikeinsche vlag begroet. De bevolking
begroette dit uiterlijke teeken van er
kenning der republiek door een ver
bonden groote mogendheid met luide
teekenen van vreugde.
Bij alle geestdrift is de houding van
alle inwoners betrekkelijk rustig.
Hedeman van de Matin is eindelyk
Vrijdagmorgen om haltdrie per trein
te Lissabon aan kunnen komen. In
alle plaatsen, waar de trein 's nachts
voor by kwam, heerschte groote geestdrift
en werden groen en roode vlaggen
vóór wij scheiden Laat nooit weer
de verzoeking je naderen om een einde
er aan te maken! Beloof mij dat!*
„Ik beloof het je,« zeide zij, met een
handdruk.
»Dan ga ik nu Vaarwel, Renate
Ik ga, omdat je het wilt.* Zy trilde
van onuitsprekelijk leed. Toen wendde
zij haar aangezicht af, om hem niet te
zien heengaan.
Hij echter schreed langzaam den weg
op langs het water, bedroefd, maar niet
verbitterd. Want hoogere zekerheid had
hij nu, door het offer dat zij hem bracht,
van Renate's liefde.
In de vestibule van het hotel kwam
zijn oppasser hem tegen en overhandigde
hem een brief. Saldorf stak dien bij
zich, gaf den oppasser last om den koffer
te pakken, betaalde de rekening en ging
vervolgens op de veranda, om afscheid
te nemen van gravin Stadelburg, die
daar haar kopje koffie placht te drinken.
Inderdaad ook vond hij haar, in een
luierstoel met een Fransche roman.
»Wel, majoor, uitgeslapen?* riep zij
hem toe. »Het schijnt wel, want u ziet
er zoo monter uit
>Ik kom, tot mijn leedwezen, afscheid
van u nemen, mevrouw. Een brief roept
mij hedeh nog naar Luzern.*
»Och, hoe jammer Over enkele dagen
hadden wij samen kunnen reizen. Ik
wil 't namelijk eens met Interlaken gaan
probeeren.
gezwaaid en werd het nieuwe Portu-
geesche volkslied gespeeld. Lissabon
was in den nacht geheel kalm, en had
's morgens dadelijk zijn gewone, orde
lijke levendigheid. De schade, door
de projectielen aan de stad toegebracht,
is niet zeer ernstig. Men bemerkt
algemeene voldoening en vreugde. De
wijze, waarop de zaken marcheeren,
is volgens Hedeman een bewijs, dat de
leiding der revolutie en de huidige
republiek bij .zeer bekwame en nauw
vereende mannen berust.
Het aantal slachtoffers van den dertig
uui langen strijd in Lissabon is nog
niet bekend, maar zou niet zeer hoog
zijn. President Braga gat Hedeman
een uitvoerige verklaring, waarin hij
onder andere zeide, dat alle vreem
delingen, die getuige van de revolutie
waren, de orde bewonderen, die overal
heerscht. Veel hooge ambtenaren van
het vroegere bestuur bewonderen de
nieuwe orde van zaken.
Hedeman vervolgtMen hoort geheel
niet spreken over het gevluchte vorsten
huis, niemand schijnt er belang in te
stellen. Een republikeinsch blad spreekt
van den heer Manuel van Braganza
en mevrouw Amelie van Orleans. De
nieuwe ministers installeeren zich en
het administratieve leven is ook hervat.
Lissabon is nog wel in staat van beleg,
maar dit hindert niemand. De bevol
king zelf doet den politiedienst.
Lima en Relvas zullen waarschijnlijk
een buitenlandsche missie vormen,
die by de mogendheden de uitroeping
van de nieuwe republiek zullen mede-
deelen.
»Het duldt geen uitstel.*
»Nu wat moet, dat moet. Ik.dank
u dan nog wel voor uwe ridderdiensten.
Tot weerzieus dus
»Wilt u wel zoo goed zijn, juffrouw
Mildner van mij te groeten
»Wel zeker. Ik denk dat hare mi
graine nu wel weer zal zijn verdwenen...
Adieu, beste majoor! Veel genoegen!*
Saldorf zocht een eenzaam plekje op en
opende den brief. Die was vau Richard
en luidde als volgt
»Beste Jurgen. Zooals je ziet, kom
ik als getrouwd man tot allerlei deugden
zelfs tot briefschrijven. Dat zal je
hart roeren, naar ik hoop.
»Wij waren juist gelukkig van ons
huwelijksreisje in ons nestje neergestre
ken, toen eergisteren mijne benoeming
tot regeeringsraad met gelijktijdige ver
plaatsing naar Breslau afkwam. Dus
zullen wij nu weer een tijdlang in de
zelfde stad wonen, beste Jurgen, en
ons huis zal het uwe zijn. Dit is voor
mij de vervulling van een lievelings-
weDsch, zooals je weet.
»Ook Ulla is dol blij. Zij maakt de
schoonste winterplannen voor ons alle
drie. Mijne schoonouders zijn over de
verplaatsing minder verheugd dan wij,
wat licht te begrijpen is.
»Nu heb ik nog een verzoek op mijn
hart hoewel het uitspreken er van,
met het oog op je grootmoedigheid, mij
zwaar valt. Ik denk echter aan je steeda
