rvo. is.
Jaarg.
Woensdag 25 Mei 1910.
20'
Nieuws- en Advertentieblad
voor Zeeuwsch-Vlaanderen.
F. DIELEMAN,
Buitenland.
FEUILLETON.
Hst vsrmists kleinood-
o
Dit blad verschijnt eiken Dinsdag- en Vrijdagavond.
ABONNEMENTSPRIJS:
Per 3 Maanden 50 Cent; franco per post 60 Cent.
Voor België 70 Cent. Afzonderlijke Nos. 5 Cent.
DRUKKER—UITGEVER
AXEL.
AÜVERTENTIEN van 1 tot 4 regels 25 Cent; voor
elkeD regel meer 5 Cent. Groote letters worden naar
plaatsruimte berekend. Plaatsing 8/2 maal.
Advertentiën worden franco ingewacht, uiterlijk tol
Dinsdag- en Vrijdagnamiddag TWEE uren.
ENGELAND.
De begrafenis van koning Eduard.
Met groote staatsie eu plechtigheid
heeft de overbrenging plaats gehad van
het stoffelijk overschot vau koning
Eduard uit Buckingham Palace naar
Westminster Hall, het parlementsge
bouw, waar het tot den dag der begra
fenis, jl. Vrijdag, voor ieder te zien was.
De straten waren afgezet door garde
soldaten in hel scharlaken uniformen,
met krip om de vaandels en befloerste
trommen.
Het parlementsplein was afgezet met
matrozen en mariniers. De koning in
admiraalsuniforrn en de koninklijke
prinsen, als adelborsten gekleed, volg
den te voet de door acht paarden ge
trokken affuit, waarop de lijkkist rustte.
De koninginnen en andere vrouwen
van vorstelijken bloede volgden in
negen gesloten koetsen.
Duizenden vreemdelingen waren naar
Londen gestroomd met het doel de
18 begrafenis te zien.
40 Tot afzetting van den weg, dien de
lijkstoet van Westminster naar het
44 Paddington-station moestafleggen, waren
04 34.600 man troepen noodig. En geen
130 wonderwant nu meer dan ooit zou
i er voor een anarchist gelegenheid zijn
I geweest zijn slag te slaan
Zag men ooit zoovele regeerende
j vorsten eenstemmiglijk bijeen Is er
in de geschiedenis één gelegenheid te
j noemen, waar negen staatshoofden in
feeBt of rouw te zamen kwamen En
uit
stus.
»Mij is de zaak volslagen raadsel
achtig,» bracht mevrouw van Testarp in
het midden. »Ik behoef u niet te zeggen
hoe uiterst pijnlijk het v0or mij als gast
vrouw is, u allen zoo in agitatie te zien.
En even onnoodig is het wel, mevrouw
Kleber, u te verzekeren dat uw oorknop
bij kalm zoeken moet gevonden worden.
Eene trilling in hare anders zoo vaste
stem bewees hoezeer de spreekster zelve
In spanning verkeerde.
»Komaan, dames 1» riep nu de vrouw
van den procureur-generaal, met eene
goed geslaagde poging om aan de zaak
Bene grappige en tegelijk eene practische
(vending te geven »ik stel voor dat
►ij allen opstaan eD onze kleeren uit-
ichudden.»
In een oogwenk waren al de dames
tvereind en schudden zich, dat de zijde
•uischte en de kanten vlogen. Alleen
nevrouw Kleber bleef op de sofa para-
(eeren, met de hand aan het berooide oor.
»ZooEn nu, dames, als ik u ver
weken mag allemaal de zakken hier
»p de tafel omkeeren IEen twee
h drie I»
Met de grootste bereidvaardigheid werd
leze manoeuvre uitgevoerd. De tafel
zal er ooit weder eendergelijkegrootsche
manifestatie van wereldrouw te aan
schouwen zijn, bij het verscheiden van
een vorst.
Dank zij dan ook dien maatregel, be
reikte de stoet in de beste orde en
zonder eenig incident van belang, na
een tocht van ruim twee uur, het
Paddington station en men kan niet
genoeg de ordelievendheid van het
Britsche publiek en den takt der Lon-
densche politie roemen, zonder welke
de dag niet zonder ernstige ongeregeld
heden zou zijn voorbygegaan.
Uit het verslag van den correspondent
van de Avp. knippen we het volgende
omstrent de stoet
De volmaakt zomersche dag te
warm haast voor Mei gaf aan den
heelen, bonten, schitterenden stoet met
zijn duizende uniformen en livreien,
zijn prachtige gouden koetsenrij een
zonnig, weinig stemmig, maar onmis
kenbaar grootmachtig aanzien maar al
speelde de zon een lustig spel met al
dat helle scharlaken en al dat rijkelijk,
verguld, het langzaam, als treurende,
gaan der processie, de doodsche eer
biedige stilte van het publiek, de treur
muziek en de sombere ernst op aller
gelaat, ontnamen toch aan dien schitte
renden ommegang alle karakter van
feestelijkheid of fleur.
Allereerst zag men de verschillende
wapens van het Engelsche leger en de
marine, gevolgd door de buitenlandsche
wapenen. Daarna verschillende hoog-
waardigheidsbekleeders, méér unifor
werd letterlijk bestormd, en het regende
zakdoeken, beursjes, flacons, kammetjes,
sleutels en andere nesterijen.
Toen Renate in haren zak tastte,
schoot haar het portret tebinnen, dat zij
onverhuld er in geborgen had en dat
het allereerst voor den dag zou moeten
komen. Zij aarzelde dus zij alleen,
en een uiterst ongelegene blos schoot
haar naar de wangen.
Het was onzin Morgen immers zou
zij Richard's verloofde wezen. Eene
minuut nadenkens zou haar de kleine
onaangenaamheid boven de veel grootere
hebben doen verkiezen. Maar op dit
ééne, kritieke oogenblik was de geringste
aarzeling, het geringste zweempje van
verlegenheid reeds genoeg. Te verward
en te beklommen door de haastigheid,
met welke deze gansche scène zich
ontspon, begreep zij hare positie niet.
Anders zou het verluchte ademhalen der
aanwezigen haar een stoot tegen het
hart het brutale hoonlachen der
millionairsweduwe en de verbaasde en
schampere blikken om haar heen van
ontzetting hebben doen verstijven.
Mevrouw Von Testarp, hoewel diep
getroffen en eene seconde lang verstomd,
maakte aan het drukkende zwijgen een
einde.
»Mevrouw Kleber,» sprak zjj »ik zal
morgen persoonlijk het genoegen hebben,
u uw oorknop ter hand te stellen
Lieve dames, mijn dank voor uwe
men, herauten, kamerheeren, muziek
korpsen en dan plotseling zonder
overgang het kanon met de acht zwarte
paarden, dat, evenals Dinsdag, de kist
draagt met het stoffelijk overschot, ge
dekt door den koninklijken standaard
met de kroon, den schepter en rijksappel.
Dan volgde 's konings gelietkoosd
rijpaard, bedekt met een prachtig
rouwkleed met 's konings rijlaarzen,
omgekeerd daaraan vastgemaakt en
gezadeld.
En als dan dat korte oogenblik voorbij
is, waarin de toeschouwer zich weer
den deemoed voor oogen brengt van
dat in rouw gedompelde volk, dan
na een pauze vangt weer het kleurig
schouwspel aan van zwier en ryke
pracht, een lust voor de oogen, maar
een pantsering voor het hart.
Het belangrijkst deel der processie
koning George in de uniform van
generaal, rijdend op een donkerbruin
paard, met aan zijn rechterhand zijn
illusteren neef keizer Wilhelm en links
den hertog van Gonnaught, oom van
den koning, beiden in de uniform van
Britsch veldmaarschalk.
De lange reeks majesteiten, door
luchtigheden en hoogheden, besluit den
ruiterstoet en dan begint de reeks van
twaalf hofkoetsen, waarin de vorstinnen
en haar gevolgen den tocht mede-
maakten. In de eerste de koningin-
weduwe en haar zuster, de keizerin
van Rusland, in het tweede koningin
Mary en de koningin van Noorwegen.
Evenals Dinsdag, waren de vorstinnen
in diepen rouw.
moeiteZullen wij nu deze interes
sante uitstalling maar weer opruimen
Met onuitsprekelijke voldoening grepen
zij allen naar haar eigendom, en de tafel
was weder leeg.
Men ging weer zitten.
Wel wel! Dat juffertje Mildner was
waarlijk een lievertje! Moest zij daarom
mee genoodigd worden
Het vermoeden van voor eene dievegge
te worden aangezien, lag Renate zelf
echter altijd nog zoo ver, dat zij, naar
hare plaats terugkeerend, enkel het be
wustzijn had van zich ietwat links te
hebben gedragen. Eerst de onzichtbare
slagboom, dien de gasten aan de jonge
damestafel Kamilla Grützig voorop
oumiddellijk tusschen zichzelven en haar
lieten vallen, deed haar vermoeden dat
er iets tegen haar werd gebrouwen. De
jonge dames voelden allen opeens de
behoefte om slechts nog intieme ge
sprekken van twee aan twee te voeren,
daarbij al dichter bij elkander te schuiven
en de stoelen om Renate vrij te laten.
Renate's trots, die nooit liet blyken
wat haar pijn deed, behield tegenover
deze jeugdige onhebbelijkheid de boven
hand. Het was toch al te ongerijmd,
dat men haar, die steeds elk markstuk
door eerlijken arbeid had verdiend, van
zulk eene gemeenheid zou verdenken!....
Maar niettemin rees er een angst in
haar op, die haar de geparfumeerde lucht
in de kamer zwaaropdeborstdeed drukken.
Toen de stoet de kapel had bereikt,
werd de kist door soldaten gedragen;
de dienst begon. Allen stonden op,
toen de geestelijkheid verscheen, en
onder de toneu van Schubert's treur-
marsch zich langzaam naar de westelijke
deur begaf. Tien minuten later zetten
de buiten verzamelde muziekkorpsen
Beethoven's doodenmarsch in. Geroffel
op de omfloersde trommen kondigde
aan, dat de kist van de affuit was
gelicht. De pijpers der matrozen buiten
bliezen verschillende wijzen, als een
laatst vaarwel aan den admiraal der
vloot.
Koning George volgde onmiddellijk
achter de baarhij geleidde de koningin
moeder, terwyl daarachter de Duitsche
keizer met koningin Mary kwam. De
twee koninginnen waren de eenige
dames in den stoet. Gedurende den
dienst steunden de koning en een
ordonnans de koningin-moeder, die in
stil gebed voor de kist neerknielde.
De overige leden van het koninklijke
huis stonden vereenigd achter den
koning.
De dienst werd door den aartsbisschop
van Canterbury gesloten met een voor
lezing uit het gebedenboek. Langzaam
verdween de kist in het graf. In dit
oogenblik hoorde men het gesnik der
vrouwenkoningin Alexandra verborg
haar gezicht in haar handen, de koning
liet zijn tranen den vrijen loop. Daarop
sprak de aartsbisschop den zegen uit,
waarbij allen knielden. De koning ge
leidde zyn moeder naar het graf.
Moeder en zoon wierpen een laatsten
blik op de kist. Vervolgens gingen
Anders had steeds de presidentsvrouw
haar verzocht iets te zingen ofte spelen.
Maar ditmaal niets daarvan. Wanneer
Renate rechtuit keek, dan staarden de
oogen der millionairsweduwe haar vol
grimmigheid aan en keek zij zijwaarts,
dan zag zij veelzeggende blikken op zich
gericht als naaldspitsen.... Hoe martelend
langzaam kroop de tijd voorbijZou
zij opstaan en heengaan Zou zij
spreken Zou zij zwijgen
Toen eindelijk het gezelschap opbrak,
wilde Renate met de eersten naar buiten.
Maar een wenk der gastvrouw hield haar
terug.
»Ik wou nog even over de lesuren
van morgen met u spreken,* zeide de
presidentsvrouw.
Renate bleef dus. Eindelijk viel de
deur achter de laatste dame dicht.
Mevrouw Testarp en Renate waren alleen.
Reeds had het meisje eene verklaring
van haar aarzelen op de lippen, toen de
andere dame haar op ernstigen toon
toesprak
>Juffrouw Mildner als u mij iets
mocht hebben te zeggen iets toe te
vertrouwen.
Het was Renate alsof haar de adem
in de keel bleef steken.
»Iets toe te vertrouwen Wat
Denkt u
Zij kon niet verder.
Als ik u verzoeken maggeen scène!»
zeide mevrouw von Testarp met moei-
