IE OME LUIfflMT.
W oensdag 28 Augustus 1907.
23e Jaarg.
ra/mu iJ
*0. it.
Nieuws- en Advertentieblad
voor Zeeuwscb-Vlaanderen.
E. DIELEMAX
Buitenland.
FEUl L LjE T ON
Dit blad verschijnt eiken Dinsdag- en Vrydagavond.
ABONNEMENTSPRIJS:
Per 3 Maanden 50 Centfranco per post 60 Cent.
Voor België 70 Cent. Afzonderlijke Nos. 5 Cent.
DRUKKER—UITGEVER
AXEL.
ADVERTENTIEN van 1 tot 4 regels 25 Cent; voor
eiken regel meer 5 Cent. Groote letters worden naar
plaatsruimte berekend. Plaatsing 3/2 maal.
Advertentiën 'worden franco ingewacht, uiterlijk tot
Dinsdag- en Vrydagnamiddag TWEE uren.
De BURGEMEESTER der gemeente
Axel, maakfbekend, dat Openbare Ver
gadering van den Gemeenteraad is be
legd, tegen VRIJDAG den30 AUGUSTUS
1907, des namiddags te ls/4 ure, ten
Raadhuize ter behandeling der volgende
zaken
1. Mededeeling ingekomen stukken.
2. Onderzoek geloofsbrieven verko
zen raadslid.
3. Af- en overschrijving van posten
in de begrooting van 1907.
4. Vaststellen der gemeenterekening
over 1906.
5. Vaststellen begrooting Alg. Burg.
Armb. voor 1908.
6. Aanbieding Gemeentebegrooting
voor 1908.
7. Verlenging ontruimingstermijn on
bewoonbaar verklaarde baan
wachterswoningen.
8. Vaststellen verordening heffing
en invordering op de school
gelden.
Axel, den 27 Augustus 1907.
De Burgemeester van Axel,
D. J. OGGEL.
RUSLAND.
Uit Warschau komt een stel berichten,
die weer een treurig licht werpen op
de toestanden in Rusland.
»En vertel me nu eens, Hork, al uw
wedervaren,* zei de gravin, zich achter
over in haar stoel vlijende, met de kleine,
witte handjes samengevouwen in haar
schoot, en haar bezoeker met kinderlijke
nieuwsgierigheid aanstarende.
>Wat zal ik u zeggen, mevrouw,* zei
Hork, nogmaals zuchtende. »Toen ik u
het laatst zag, was ik, op de voordracht
van den generaal, tot officier benoemd.
Zonder hem was ik 't nooit geworden
»Nu ja, laat dat maar zoo, Hork;
zonder u was de generaal nu al lang
in het rijk der dooden, en ik zeker zijn
gelukkige vrouw niet.*
»Wat ik gedaan heb, mevrouw, zou
ieder goed soldaat hebben gedaan. Ik
heb den generaal te Leipzig uit het ge
drang geholpen, en had ik dat niet gedaan,
dan had ik den kogel verdiend.*
»Je vertelt de zaak heel anders dan
de generaal ze mij heeft verhaald,*
antwoordde mevrouw Van Hardsteek.
»Je verzwijgt dat je, met eigen levens
gevaar en zelf gewond, uw Kolonel tegen
drie vijandelijke ruiters bij de Hallesche
poort hebt verdedigddat je een dier
ruiters van het paard stiet en de twee
Toen daar dezer dagen vijf politie
agenten van hun post naar huis keerden,
werden zij staande gehouden door een
aantal jonge mannen, die, met de
revolvers in de hand, van hen eischten,
dat zij onmiddellijk hun wapens zouden
afgeven, alsmede de papieren die zij
bij zich hadden. De aanvallers waren
wel ten getale van twintig en daar de
agenten geen lust gevoelden tot den
openlijken strijd, gaven zij gedwee hun
wapens en papieren over. Slechts één
der agenten wilde zich te weer stellen,
doch deze werd onmiddellijk gedood.
Een later te hulp gesnelde politie-pa-
trouille vond wel het lijk van den
gedooden agent, maar van de aanvallers
geen spoor.
Te Radom hebben roovers op klaar
lichten dag de Poolsche landbouwbank
beroofd. De beambten werden met
revolvers in bedwang gehouden en de
roovers maAkten zich meester van een
bedrag van veertien honderd roebel.
Aan het station te Alexandrofkwamen
met den trein uit Berlijn twee heeren
en eop dame met Duitsche passen aan.
Men onderzocht hun bagage en ont
dekte verscheidene koffers met dubbele
bodems, waarin wapenen verborgen
waren. Men vond ook een aantal hand
leidingen tot het vervaardigen van
bommen.
Bij een pogrom in het dorp Tomasjpol,
in het gouvernement Podolië, zijn vele
joden mishandeld en winkels geplun
derd. De menigte wierp de politie met
steenen. Toen de politie daarop vuurde,
verstrooide zich de menigte, nadat er
verscheidene dooden gevallen waren.
Het schijnt tegenwoordig een relletje
te worden voor het rooversgilde in
Rusland om treinen te laten stilstaan
en vervolgens te berooven. In den
trein van St. Petersburg naar Sestroresk
was een kassier van een wapenfabriek
gezeten. De roovers waren er achter
gekomen én sloegen hun slag. Zij lieten
den trein stilstaan (of weer, evenals bij
vroeger gemelden treinroof, een kame
raad der roovers in den trein gezeten
was, die aan den noodrem trok, vinden
we er niet bij vermeld). Vervolgens
overvielen zij den kassier voornoemd
en beroofden hem van dertien duizend
roebel. Een officier, die in den trein
zat, werd gedood. De roovers slaagden
er weder in te ontkomen.
De overheid te St. Peters burg zal
ook nieuwe maatregelen nemen, om
aan de vele aanrandingen, waaraan
rustige burgers op straat ten prooi zijn,
paal en perk te stellen. Het politiecorps,
zoo lezen we, zal worden uitgebreid en
beter bewapend. Dit laatste is brood-
noodig, want het komt herhaaldelijk
voor, dat de politie in gevechten met
roovers het onderspit delft, omdat de
roovers van betere wapens voorzien
zijn dan de politieVele agenten
hebben revolvers van oud model, waar
mede zij het tegen de roovers, die ge
meenlijk van de meest moderne wapens
voorzien zijn, moeten afleggen. De
tegenwoordige stedelijke commandant
te St. Petersburg, de generaal-majoor
Dratsjefski, zal nu verandering brengen
in dien onhoudbaren toestand.
anderen op de vlucht joegt, en toen den
Kolonel het paard van den verslagen
ruiter deedt bestijgen, waardoor hij in
dat hachelijk oogenblik, bij den aandrang
des vijands, gelegenheid kreeg om zich
te redden. Zoo heeft hij 't mij verhaald,
en zoo is het ook.*
»'t Was een rare historie,* zei Hork
terwijl er een kleurtje op zijne getaande
wangen verscheen en zijne oogen schit
terden bij de grootste herinnering aan
die bloedige dagen om en in Leipzig.
»Die verwenschte Pruisen zaten ons zoo
dicht op 'tjak, dat we ons niet kouden
draaien of we liepen met den neus tegen
hun groote knevels, 't Waren, geloof ik,
ulanen die ons bij de Hallesche poort
ik zal 'tGod help mij, nooit ver
geten achter de broek zaten. Ze
prikten ons, uit louter baldadigheid, met
hun lange pieken in den rug. De
Kolonel had zijn derde paard verloren
hij was te voet, en hij kon 't niet langer
kroppen dat die Weergaasche Pruisen ons
zoo beestachtig porden. »Halt soldaten 1
Rechts-om-keertriep hij als een be
zetene, en zwaaide zijn degen boven
't hoofd. Maar niemand hoorde; alles
propte zich op elkaar en drong vooruit
naar de poort. »Is er dan geen enkel
braaf soldaat ouder dat canaille!* riep
hij woedend en plaatste zich zelf, met
den degen in de hand, tegenover die
verwenschte ulanen, die in den dichten
hoop rondstaken als in een schotel
AMERIKA.
Tammany-Hall, de veelbesproken
New-Yorksche politieke organisatie die
de stedelijke politiek beheerscht, heeft
de gewoonte, haar leden en volgelingen
in den stillen tijd (d. i. als er geen
verkiezingen aan de orde zijn) in goede
stemming te houden door het organi-
seeren van boottochtjes, picnics en
dergelijke feestjes.
J.l. Woensdag vond weer zoo'n uit
stapje plaats, waaraan werd deelge
nomen door 10,000 Tammany-mannen.
Op een gegeven moment ontstond een
vreeselijke vechtpartij, waaraan naar
de Amerikaansche blade^ beweren
alle tienduizend deelnamen. Honderd
vijftig kemphanen werden gekwetst, en
er was heel wat politie noodig om de
heeren tot bedaren te brengen. De
strijd was ontstaan uit een standje
tusschen een Tammany-man en een der
500 kelners, die voor de gelegenheid
waren aangenomen. De kelner be
diende niet vlug genoeg, waarop de
gast hem een bord naar 't hoofd wierp.
Het projectiel trof niet den kelner, maar
een ouden man, die bewusteloos neerviel.
De 500 kelners wierpen zich „als een
man" op den gast, grepen hem bij de
beenen, bonsden hem met het hoofd op
den grond, sloegen hem het neusbeen
stuk en schopten hem toen in eengrooten
aardappelketel. Daaruit opgevischt vóór
hij zich levensgevaarlijk had gebrand,
werd het ongelukkige slachtoffer van
zijn drift door de 500 kelners het raam
uitgegooid en opgevangen door een
politieagent, die hem dadelijk vreeselijk
afranselde.
aardappelen. »Hier is er ten minste
nog één, Kolonel 1" zei ik, en een oogen
blik later voegden zich nog eenigen bij
ons. Wij gaven vuur op de hondsvotten
en maakten zóó ruimte; maar vlak bij
de poort vielen er drie den Kolonel op
het lijf. Nu, één hunner kreeg gauw
zijn bekomst, en de anderen schuurden
de piek.*
»Kijk eens hier,* zei de gravin, die
met .groote inspanning, en nu en dan
glimlachend om de uitvallen van Hork,
had zitten luisteren, - - »je schijnt
spraakzamer geworden dan vroeger, Hork.
Je placht er altijd over heen te praten
als ik over die historie begon.*
>Wat zal ik u zeggen, mevrouw,*
antwoordde Hork met een zucht, »ik
denk gaarne aan den ouden tijd teru
en ik heb tegenwoordig niemand met
wien ik er eens over kan praten.*
Vertel me eens, Hork, ben-je
getrouwd?* vroeg de gravin, die, als alle
dames zouden doen, wanneer ze eene
oude kennis ontmoeten, hare belang
stelling allereerst op dit hoogst gewichtig
punt vestigde.
Hork kreeg weer eene lichte kleur,
en haastig antwoordde hij.
»Daar doe ik niet aan, mevrouw.
Eeu mooi dingtrouwen voor een luite
nant I Ik denk eer aan mijn dood,
mevrouw.*
»Maar er is toch iets, Hork,* zei de
gravin, den kleinen wijsvinger waar
schuwend opheffende, terwijl een
schalksch lachje haar witte tanden deed
schitteren. »Ik geloof, op mijn woord,
dat ik je heb zien kleuren.*
»Och, mevrouw,antwoordde Hork,
terwijl eensklaps zijne oogen zich met
tranen vulden en een onbeschrijfelijke
trek van weemoed op zijn gelaat zichtbaar
werd. »Ikwou dat ge dat niet gezegd hadt."
>Vergeef 't mij, beste Hork,* zei de
jonge vrouw eensklaps oprijzende en
hem hare hand biedende. »Ik heb je
verdriet gedaan, zonder het te willen of
te weten. Wees niet boos op me.«
Hork glimlachte door zijne tranen heen.
Er was iets zoo bekoorlijks in het
berouw-betoon der beminnelijke jonge
vrouw, dat de geharde soldaat er door
werd weggesleept.
»'t Is niets, mevrouw, - 't is al voorbij,
't Was maar zoo'n herinnering, weet ge,
die daar in eens bij mij opkwam. Ik
ben nu zoo'n oude meelooper, maar
ik ben ook eens jong geweest, doch
dat is over. Maar wat ik zeggen wilde,
als 't niet al te nieuwsgierig isheeft
mevrouw ook kleine familie
»Och Hork, twee zulke lieve kinderen
een jongen en een meisje. Je zult ze
straks zien, als de heeren die hier
dejeuneeren vertrokken zijn. Je blijft
ook, en jé moet van daag bij ons blyven
eten
»Dat zal moeilijk gaan, mevrouw,*
zei Hork blijkbaar verlegen.
