No. 23. Woensdag 27 1**06 22° Jfaarg. IJ IJ Nieuws- en Advertentieblad I 1 K voor Zeeuvvscli-Vlaanderen. F. DIELEMOj Buitenland. FEUILLETON. Dit Blad verschijnt eiken Dinsdag- en Vrydagavond. ABONNEMENTSPRIJS: Per 3 Maanden 50 Cent; franco per post 60 Cent. Voor België 70 Cent. Afzonderlijke Nos. 5 Cent. DRUKKER—UITGEVER A X Es L ADVERTENTIËN van 1 tot 4 regels 25 Cent; voor eiken regel meer 5 Cent. Groote letters worden naar plaatsruimte berekend. Plaatsing 3/2 maal. Advertentiën worden franco ingewacht, uiterlijk tot Dinsdag- en Vrydagnamiddag TWEE uren. OÖSTENRIJK-HONGARIJE. Onlangs is te Weenen krankzinnig overleden de oud-hoogleeraar en afge vaardigde dr. Wendel Lustkandl. Kort voor zijn dood uitte zich zijn ziekte door een opzienbarend voorval. De professor liet in een koffiehuis een portefeuille met 60,000 kronen aan bank biljetten liggen. Uit een briefje, dat er in zat, kwam de kelner, die het voorwerp had gevonden, te weten wie de eigenaar was. Hij ging naar Lust- kandl's woning en wilde hem de por tefeuille teruggeveh. Maar daar was de professor niet voor te vindenhij speelde vreeselijk op tegen den brenger, die hem andermans geld op wilde drin gen. Met den verbaasden bediende ging hij toen naar de bank, waar men bevestigde, dat het toch heusch zijn geld was. Nu werd de professor nog kwader en een heftig tooneel op het naastbijzijnde politiebureau was het ge volg. Daar begreep men wat er aan de hand was en spoedig was de onge lukkige door eenige collega's naar een inrichting voor zenuwlijders gebracht, waar hij thans overleden is. Maar daarmee is Lustkandl's naam nog niet van de lippen der Weeners. Want ofschoon als welgesteld bekend blijkt hij nu tot verrassing van het publiek niet minder dan een millioen kronen te hebben nagelaten, terwijl er geen familie van hem bekend is noch een testament. Rechthebbenden wor den thans opgespoord. 32) - En de dochter had die geen reden om bedrukt te zijn Wat zij wel eens had gevreesd, zou dan waar wezen. En wanneer dat waar was, dan zou het uit zijn met schitteren en rivaliseeren, met bals, met alles wat zij zoo noodig had om te leven. En wat zou het menigvuldige aanleidingen tot praatjes geven. Zij mocht dikwijls ten klaarste aantoonen daarvoor niets bevreesd te zijn, daar was toch een soort van praatjes die zij niet zou kunnen verdragen, en wei, wanneer de schimpredenen op hare co- quetterie zouden gepaard gaan met die op haren ondergang. Ja terwijl zij daar zwijgend aan den disch zat, dacht zij nauwelijks meer aan haar vader, die zij eenige oogenblikken geleden nog zoo liefderijk had toegesproken, maar was dat haar te wijten Was niet veeleer Rentinck daarvan de oorzaak, hij die haar sinds de vroegste jeugd geleerd had zich zelve te beschouwen als het middel punt waarom alles draaien moet Had hij haar ooit doen gevoelen, dat zelfs de grootste zaligheid der vrouw met de felste smarten gepaard gaat, zoodat zij die onvatbaar is voor zelfverloochening RUSLAND. De Warschausche correspondent van de Roeski Slowo beschrijft hoe daar ter stede terechtstellingen plaats hebben. Op de daarvoor aangewezen plaats staat een zwart geverfde galg, waartoe een zwarte trap toegang geeft. Een vast aangestelde prtfessioneele beul is er niet. Maar dat is ook niet noodig, want er zijn amateurs genoeg zelfs zooveel dat zij worden ingeschreven en naar volgorde aan de beurt komen. Voor ejke terechtstelling wordt 50 roebels betaald. De namen der liefhebbers worden streng geheim gehouden, want als zij bekend waren zouden de dragers ervan hun leven niet zeker zijn. Als zij zich aan gaan melden bij de overheid om de 50 roebel te verdienen zijn zij gemaskerd, evenzoo als zij hun luguber werk verrichten. Te Kielce is Donderdag bij een pro cessie een gendarme doodgeschoten door twee jongelieden, die hoopten Joden vervolgingen uit te lokken. Beiden werden door een officier gegrepen. Een telegram uit Odessa meldt De tijdingen uit Sewastopol hebben meer angst dan verrassing teweegge bracht. De ontevredenheid in Zuid- Rusland is grooter dan ergens anders en een geest van oproer heerscht in alle havens der Zwarte Zee. De be woners der steden leven voortdurend in angst voor muiterijen of beschie tingen. Bij de koopvaardij is de toestand hopeloos. Alle matrozen en stokers in de Zwarte Zee staken en de stakers ook voor waarachtig geluk ongeschikt moet zijn wat had hij dan gewrocht de man, met zijne dwaze liefde, met ziju tallooze geschenken, met die opofferingen zoo zwaar als men van een Rentinck slechts eischen mocht? Het geluk zyner dochter was zijn doel en dat doel moest eenmaal blijken gefaald te zijn. Zoo hij op loon rekende, dat hoopte hij te vinden in de wederliefde van zijn kind, en bij de eerste stormvlaag kon blijken, dat die vaderliefde niet dieper geplant was, als de menigvuldige andere schoone eigenschappen harer ziel, slechts vol doende om haar een beminnelijk aan schijn te geven, als de zon haar bestralen wilde. En Rentinck keek van tijd tot tijd met weemoed zijne dochter aan, hij zag toch hoe ongelukkig zij zich gevoelde. Hoe gaarne zou hij haar troosten I Maar wat zou hij zeggen Hij vond er geen middel op, werd er verlegen onder, en nam tot het gewone middel de toevlucht, hij liep uit. Agues wierp zich op de sopha. Ze verveelde zich, ze was boos dat haar papa haar nu alleen kon laten zitten, ze was rechtaf uit haar humeur. Eduard Valmer werd aangediend. »Hm, nu juist, en ik zie er zóó uit. Wacht een oogenblik.« Ze ging naar hare kamer, verschikte met zorg haar coiffure, trok een paar fraaie open kanten mouwen aan, met een woord maakte ■dreigen de schepen in brand te steken en alle vreemde arbeiders te dooden. Alle dagen worden vergaderingen van arbeiders gehouden in de steden van den Krim en de matrozen en sol daten steken hunne sympathie voor hen niet onder stoelen of banken. De Petersburgsche bladen melden dat een zekere gisting heerscht in het kamp van Tsarskoje Selo, waar op verga deringen onrustbarende redevoeringen worden uitgesproken. Tweeduizend Zionisten hebben te Berlijn een motie van protest aange nomen tegen de „misdadige barbaarsch- heden van de Russische machthebbers, die tot onderdrukking van de vrijheids beweging in Rusland slachtingen van joden op touw zetten." Zij spraken de hoop uit dat de geheele beschaafde wereld een eenparig verzet zou aan- teekenen en aan de Russische regeering alle geldelijke hulp zou weigeren. AMERIKA. Het is droevig om te zeggen, maar ^le gang der beraadslagingen en onder handelingen over Beveridge's wetsont werp op de vleeschkeur maakt den indruk van eene groote comedie, waarbij intusschen de lachers wel niet aan den kant van het volk gezocht moeten worden. De Senaat heeft na een vrij heftig debat besloten, de wijzigingen door het Huis in Beveridge's wetsontwerpge- maakt, weer te schrappen in't bijzon der dus te bepalen dat de dagteekening der inspectie bij de afstempeling dei- goederen vermeld moet worden/ en dat zich presentable en verzocht toen den hper Valmer te laten binnenkomen. De voorzorgen konden toch niét verhel pau dat Eduard. zeide, na dè gewone groeten »wel Agnes, scheelt er wat aan, je ziet er uit, alsof je jets had watje hinderde »0 volstrekt niet, liet is hier wat warm anders niets. ^Eindelijk vind ik je dan te huis.« »Ben je hier dan vau daag al meer geweest vroeg Agnes eenigszins léven dig en als keurde zij het af. »liiéï riiet, althans precies op dez.' plaats, het huis beu ik al driemaal voorbijgekomen maar ik zag je niet zitten. s>0 ik kan wel thuis wezen al zit ik. niet in de,,yoorkamer," antwoordde zij eenigszins scherp. »Nu ja, maar ik wijde niet te vergeefs komen, dat geeft maar praatjes voor niets. »En dat altijddureude voorbijloppen, geeft dat dan geen praatjes, mijnheer Valmer »Hin, je bent al heel pioiziprig, ge humeurd van daag. Zeg mij dan maar liever, Agues, wat scheelt er aan? Eoei zoo nfoet je niet tegen mij spreken, vooral van daag niet, want ik heb toch al weinig voorspoed gehad. Stort je hart maar voor mij open, heb ik iets gedaan wat je niet bevalt Agne3 was genoeg meisje van, de wereld om wat lfaar deerde, het aller laatst aau Eduard te openbaren. ■de kosten niet ten laste zullen komen van het gouvernement. Er waren er zelfs onder de senatoren, zoo zegt een berichtgever, die liever het nu waar deloos geworden wetspntwerp maar heel-en al prijs gegeven hadden. Toch gelooft men nu dat het wetsontwerp, onder protest door den President goed gekeurd, er door zal gaan. Het is uit gelekt (zoo wordt verzekerd), dat Roose velt bijna besloten had, zich te verzetten tegen het opleggen der inspectiekosten aan de schatkist, ook al had daarmeê het wetsontwerp moeten vallen. Dan wordt beweerd dat hij van deze scherpe maatregelen teruggekomen is onder den invloed van Cannon, den voorzitter van het Huis van afgevaardigden, wiens macht zeer groot is. Men beweert zoo veel. Maar aan den anderen kant worden er oök gevonden die overtuigd zyn, in de eerste plaats dat Roosevelt juist nu het vleeschschan- daal heeft uitgelokt; om zijn macht en invloed te versterken, en voorts dat de kwestie, wie de onkosten van de vleesch keur betalen zou, slechts een wapen was tegen zekeresenatoren, die ge dwongen moesten worden om den wil van den President te doen in andere dingen- Bijvoorbeeld in zake het Pa nama-kanaal, waar de meerderheid van den Senaat, tegen.cfe verwachting in, naar den President is overgeloopen. Volgens de opvatting van die menschen zou Roosevelt, als handig schaker, wel eens een peon opofferen om een kasteel te kunnen pemen. Met dat al zou achteraf kunnen blijken dat het schijn baar waardelooze stuk door zijn stand »Hoor eens,« sprak ze zoo ernstig alsof ze het meende »je> zult me wezenlijk ,hèel vpel plezier doen, met wat voor zichtiger te worden. Ik vind het aardig om wel met je te zijn, maar niet zoo. Mij dunkt het is juist niet noodig om bij het heele Haagsciie publiek over de tong te gaan.« »Dat voel ik Agues,dat ben ik met je eens, ofschoon je mij niet kwalijk kunt nemen wanneer ik alle pogingen aanwend om je ,te zien, maar het is juist om daarin verauderiqg te brengen, dat ik ,van daag nog meer dan anders aHe mogelijke moeite heb gedaan om je te spreken, en ik weet erj^iisschiea wel wat op.« Hij wachtte plotseling, hopende dat zij eetnjge w&erklank zou geven,1 maar ze vond het beter overschil|ig voor zich te blijven kijken, en Valmér was dus wel verplichtzijn rede. te voleindigen. Waarom vraag je AlidaAlida, ops logétje niet altoos bij je?« Die herhaling der naam, die nadere verklaring-werden ontlokt door een paar groote, verbaasde oogen. »Eti waaroo) zou ik haar vragen Je hebt toch nietZe keek rechtaf boos »Nu bedaard maar, bedaard maar, ik ben #oo .ouvoorzichtig niet. 1: heb haar niets gezegd, daar hpb ik wel op gepast Wij weten dat Alida zelve er voor had gezorgd. »Ik zou ook met weten, wat je haar

Krantenbank Zeeland

Axelsche Courant | 1906 | | pagina 1